Het is een lang verhaal dus bereid je voor 

Ondertussen al weer bijna onderweg terug naar Amsterdam. He zal je denken, ja terug naar Amsterdam. Toen ik de vlucht naar Honolulu boekte moest ik vertrekken vanaf Kopenhagen. Met een ochtendvlucht zou ik heel vroeg op moeten en met een beetje vertraging zou ik de vlucht missen dus ik heb gekozen voor een vlucht de avond ervoor.

Gisteren ben ik om 21:25 naar Kopenhagen gevlogen waar ik om 22:30 aankwam, 20 minuten voor op schema. Het duurde uiteindelijk langer voordat m’n koffer op de band lag dan de trip vanaf het vliegveld naar het hotel en daar zat ook nog een stuk met de trein bij.

Het hotel kan ik kort over zijn, een soort herberg maar dan met een hoteljasje aan. De kamer was klein, letterlijk een hok, en veel te warm. Airco kennen ze er niet dus het werd een lange nacht. Uiteindelijk natuurlijk slecht geslapen en vroeg weer op. Na het ontbijt nog een uurtje buiten rond gelopen en wat caches opgepikt, weer een land op de cache kaart gezet. Als je er bent moet je er gebruik van maken 

Rond half 10 vanuit het hotel terug naar het vliegveld gegaan waar het afhandelen van het inchecken heel snel verliep. Security was ook 5 minuten werk, wat een heerlijkheid de priority toegang. Even een rondje gelopen over het vliegveld, ik moest wel wat ze waren vergeten te zeggen waar de lounge was en die staan toch niet zo goed aan gegeven als je zou vermoeden, en nu dus languit met een glas jus het eerste gedeelte van deze blog schrijven.

Volgende vlucht is Amsterdam – Seattle waar ik alvast even kan testen of ik nu wel kan slapen.

Ik lig nu languit op bed in Honolulu. Gisteren om 22:15 lokale tijd ben ik aangekomen in m’n airbnb verblijf. Alles was netjes geregeld en ik had een paar dagen geleden al de toegangscodes gekregen dus ik hoefde bewoners niet lastig te vallen. Meer daarover straks.

Na een vlucht van een uurtje weer terug op Amsterdam waar ik snel even een souvernirtje heb gekocht voor m’n hosts tijdens deze vakantie. Ik had gisteren al het een en ander gezien dus dat was snel geregeld.

Dat was maar goed ook want ik had op Amsterdam maar 1:15 uur om over te stappen. In die tijd moet je door de paspoortcontrole en door de security controle van de amerikaanse vliegmaatschappijen. Voor Delta hebben ze tegenwoordig op de D pier een aparte ruimte ingericht en wederom mede dankzij mijn skypriority was dit weer 5 minuten werk. Ik moet zeggen dat ik het nu veel onpersoonlijker vind gaan. Werd je vroeger nog de hemd van het lijf gevaagd over je bagage kreeg ik nu wel geteld 2 vragen. Heb je het zelf ingepakt en is alles wat er inzit van jou, ik heb het anders meegemaakt.

Hierna gelijk naar de gate, want het boarden voor deze vlucht begon al een uur voor vertrek. Lang leven skypriority, ik was lekker snel aan board. Op m’n gemak m’n plek geïnspecteerd en me geïnstalleerd. Daar hoefde ik niet veel voor te doen, kan opstaan wanneer ik wil en heb een bagagerek helemaal voor mezelf. Ik heb nog even de laatste berichten heen en weer gestuurd met ouders, zusje en vrienden en kreeg ondertussen al wat te drinken aangeboden. Geen plastic bekertjes, maar een gewoon glas met verse jus en ondertussen werd ook het menu alvast uitgedeeld.

Na dit rustig allemaal eens bekeken te hebben en alvast een idee te hebben wat het zou gaan worden heb ik nog even de laatste berichten uitgewisseld en was het bijna tijd om te vertrekken. Vlak voor vertrek liep de purser door business class om de bestellingen voor het diner op te nemen. Je hoeft alleen je hoofdgerecht op te geven, de rest is voor iedereen hetzelfde.

Precies op tijd worden we van de gate afgeduwd en zowaar we gaan een keer niet half schiphol taxiënd rond, maar staan bijna gelijk op de startbaan. Na een half uurtje te hebben gelezen toch maar eens kijken welke films er allemaal zijn. M’n eigen 22″ scherm met touchscreen uitgeklapt en door het aanbod heen gebladerd. Gelijk maar begonnen met Fast and the furious 7. Om half 4 wordt het voorgerechtje al gebracht, beetje vroeg voor het avondeten maar goed. Een lekker stukje zalm met kruidenkaas.

Kwaliteit van de foto’s is niet altijd even goed, het was of zonnescherm open en dan in de volle zon niets van de film kunnen zien, of het zonnescherm dicht en dan wat mindere kwaliteit foto’s en de turbulentie hielp ook niet echt mee 

Hierna volgde een heerlijke salade en vlak daarna het hoofdgerecht. Ik had gekozen voor de ossehaas, hij was alleen helaas een beetje te doorbakken, maar verder heb ik niets te klagen. Als toetje kregen we nog een ijsje.

Hierna was het voor de crew tijd om zich met het eten achterin het vliegtuig te bemoeien en kon ik rustig m’n film afkijken. Voorin konden we onbeperkt snacks en drinken halen en dit bleef zo tot ongeveer 2 uur voor we in Seattle arriveerden. Ik heb in de tussentijd m’n bed even uitgeprobeerd, heerlijk om plat te kunnen. Hopelijk helpt het voor de jetlag op de terugweg. Ik heb ook nog de film insurgent gekeken en wat gelezen.

We hadden nog 1 warme snack te goed en dat was in dit geval een broodje warm vlees. Niet mijn favoriet van deze reis.

Voor op schema aangekomen in Seattle, lekker vlug van board af en op naar immigrations. Hier stond weer een stuk chagrijn waar je niets aan kon vragen en als je er een vraag tussen kreeg kreeg je een antwoord waar je niets aan had. Gelukkig had ik ook deze keer weer een leuke immigrations officer die me zelfs nog een aantal tips gaf. Ik had ze al op m’n lijstje staan maar toch. Op naar de bagageband.

En het duurde en het duurde en als je dan monteurs op de band rond ziet lopen weet je al genoeg. Uiteindelijk werd de bagage op de band ernaast afgeleverd. Door naar transit om daar m’n koffer weer af te geven en op naar de Delta lounge. Onder het genot van een cola nog even contact gehad met het thuisfront en toen op naar de laatste vlucht.

Ik begon al behoorlijk moe te worden, er zaten al bijna 24 uur op, dus ik hoopte dat ik in het vliegtuig nog even kon slapen. Helaas zitten er op de vluchten naar Hawaii geen stoelen die helemaal plat kunnen maar ze kunnen verder naar achteren als in economy. Dat maakt voor mij niet uit, slapen doe ik toch niet. Ik heb wel liggen dommelen en merkte wel dat ik daar een beetje van opknapte. 6 uur later, 20:45 lokale tijd, landde we op Hawaii. Helaas is het hier rond een uur of 8 al stikdonker dus ik heb alleen wat lichtjes uit de lucht gezien. Ik kon wel Diamond Head onderscheiden, niet zo moeilijk dat is een donker gat 

Koffer ophalen, auto ophalen en op naar m’n verblijfadres voor deze week. Ik had van de week al netjes alle gegevens binnen gekregen en ondanks dat TomTom weer eens een andere route koos en ik eigenwijs was en daar vanaf week stond ik binnen 20 minuten op mijn eigen prive parkeerplaats met prive toegang tot mijn verblijf. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn hoe het er hier uitziet, Don & Terri’s private townhouse De foto’s laten het precies zien zoals het is.

Ik ga nu eens douchen en boodschappen halen want ik begin honger te krijgen en er is niets in huis. Na de boodschappen ga ik eens richting Waikiki, 10 minuten fietsen hiervandaan, en breng de rest van de middag daar door. Ik denk dat ik dat morgen ook doe, maar in ieder geval eerst Diamond Head beklimmen, en anders pak ik de auto en ga lekker het eiland rond rijden. Dat ga ik in ieder geval maandag, dinsdag en woensdag doen, zondag ga ik naar Pearl Harbor en ’s middags naar de Kualoa Ranch voor een Movies and TV tour.

Vannacht redelijk geslapen, de 12 uur tijdverschil valt toch een beetje tegen. Ga je om 11 uur ’s avonds naar bed, maar voor je gevoel is het nog steeds 11 uur ’s ochtends. Best veel wakker geweest dus.

Om half 7 was ik het zat en ben ik rustig opgestaan, verslag van gisteren geschreven, een beetje op internet rond gehangen en caches uitgezocht. Ontbijt zat er even niet in want er was niets in huis. Rond een uur of 10 toch maar even naar de lokale supermarkt gereden. Wat ze zeggen over prijzen klopt helemaal, $6 voor een brood, $8 voor een halve liter griekse yoghurt, $6 voor een bak aardbeien en noem maar op. Uiteindelijk voornamelijk drinken en voor een paar dagen ontbijt gehaald. Op dat moment dacht ik, ik zie wel wat en waar ik vanavond eet.

Bij terugkomst eerst ontbeten en daarna een rondje caches hier in de omgeving gaan lopen. Het is ook hier vreselijk vochtig en heuvelachtig dus met een uurtje had ik het weer gezien en ben terug gegaan. Eenmaal terug even heerlijk afgekoeld en nog een uurtje geslapen.

In plaats van de fietsen die ik hier gratis kan gebruiken heb ik rond een uur of 5 de auto richting Waikiki gepakt. In de buurt van de dierentuin kan je gratis parkeren en daarvandaan loop je zo naar het strand. Morgen begint Duke’s Oceanfest, een festival in naam van  Duke Paoa Kahanamoku, de grootste watersporter uit de geschiedenis van Hawaii. Er zijn allerlei watersport gerelateerde wedstrijden zoals paddle boarding, surfen en zwemmen. Morgenochtend om 7 uur is de lei ceremonie waarbij er lei’s over het standbeeld van Duke worden gehangen. Zojuist hingen er nog niet zo veel, dat zal morgen helemaal anders zijn.

Onderweg richting het Hilton een bakje met gemixt fruit gekocht, veeeeeel goedkoper als in de supermarkt en een bak met noodles als avondeten. Hawaii staat bekend om de verschillende eettentjes die over het hele eiland terug kan vinden en de prijzen vallen tot nu toe, in vergelijking met de prijzen in de supermarkt, heel erg mee. In de bak met gemixt fruit zat ook een stuk dragon fruit. Ze zeggen dat het naar kiwi zou smaken, het is er wel familie van, maar dat vind ik helemaal niet. Sterker nog ik vind het niet lekker en dat zeg ik niet snel over fruit.

Iedere vrijdagavond is er vuurwerk bij het Hilton. Helaas voor mij zit die helemaal aan de andere kant van Waikiki. Het vuurwerk begint rond kwart voor 8, in tegenstelling tot wat ik gisteren zei het is hier rond 7 uur al donker, en ik was precies op tijd om het te kunnen zien. Vuurwerk is vuurwerk, maar het was leuk om even mee te maken.

Na het vuurwerk m’n weg terug gezocht door de hotels heen naar de openbare weg. Alle stranden zijn hier publiek eigendom, dus de hotels mogen geen strand claimen. Dat doen ze ook niet, maar ze hebben wel alles zo dicht op het strand gebouwd dat er soms maar een heel smal paadje vrij is om over te lopen. De achtertuinen van sommige hotels lopen zelfs tot aan de zeelijn. Dat maakt de oostelijk kustlijn van Waikiki veel aantrekkelijker als het westelijke gedeelte. Aan de oostkant kan je heerlijk over de boulevard vlak langs het strand lopen. Hier is ook rustig zwemwater en zijn er strandwachten aanwezig. De westkant bestaat voornamelijk uit de grotere hotelketens zoals Hilton en Sheraton, die zoals gezegd tot aan de zeelijn lopen.

Rond half 10 was ik weer terug. Ik lig een film te kijken en heb deze blog geschreven. Helaas vandaag geen foto’s, maar dat zal ik de komende dagen goed maken. Morgen eerst naar Diamond Head en daarna richting de oostkant van het eiland. Eens kijken hoe het er daar uitziet.

Plan voor vandaag was om te beginnen met het beklimmen Lēʻahi (Diamond Head). Vanmorgen vroeg opgestaan (6:30) en het toch presteren om te laat weg te gaan. Ach het is vakantie zullen we maar zeggen. Ik was rond 7:30 bij de parkeerplaats, maar die was al vol, je kan vanaf 6 uur het terrein al op. Een rondje gereden om te kijken of er nog ergens anders een plekje was maar dat is hier gewoon een drama. Nog een keer terug gereden naar de parkeerplaats en ze lieten weer mensen toe. Uiteindelijk om 8 uur aan de wandeling naar boven begonnen.

Ik wist wat me te wachten stond en dat het ook niet makkelijk zou worden. Ik had me dus al voorgenomen dat ik het rustig aan ging doen, genieten van de wandeling en als ik onderweg een rustpunt tegen kwam heb ik daar ook lekker gebruik van gemaakt. Het is hier nog steeds heet en benauwd en er komt ook nog eens een storm voorbij dus de vochtigheid wordt alleen maar hoger. Uiteindelijk heb ik een uurtje over de wandeling naar boven gedaan wat volgens de maatstaven redelijk snel is.

Even een stukje geschiedenis: Diamond Head is een gestorven vulkaan, wat wil zeggen dat hij niet meer uit zal barsten. Men denkt dat de krater ongeveer 300.000 jaar geleden is gevormd na 1 uitbarsting. Begin 1900 werd hij gebruikt als strategisch militair punt wat nog altijd te zien is. Een gedeelte van de top, waar je nu als bezoeker op staat, is het dak van een militair gebouw dat in de wand van de krater is gebouwd en in de omgeving zijn verschillende uitkijkposten op de rand van de krater te zien. Sinds 1968 is het een nationaal monument.

Eenmaal boven heb je een mooi uitzicht over de krater (waar je parkeert), Waikiki aan de ene kant, de oostkust aan de andere kant, de rijke lui die beneden aan zee wonen en de woonwijken tegen de bergen aan. Helaas was het vandaag zwaar bewolkt, er komt een storm deze kant op, en de bewolking blijft in de bergen hangen. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant het heeft ook wel wat.

Rond 10 uur was ik weer beneden en heb ik een shave ice gehaald (let shave zonder d aan het einde anders worden ze boos hier). Het is niet meer als geschraapt ijs met veel siroop erover. Ik had gekozen voor aardbei en watermeloen en na die hike smaakte het eigenlijk best wel.

Na het ijsje eens bedacht wat ik ging doen. Het miezerde een beetje dus besloten om met de auto langs de kust naar het oosten te rijden en onderweg een paar caches mee pakken. Verschillende keren gestopt en eigenlijk ben ik uiteindelijk meer uitgegaan van de uitzichtpunten die ik tegen kwam als de caches die er zouden liggen. Ik heb vandaag wel gemerkt dat het onderhoud hier gewoon slecht is, of ik ben betere kwaliteit gewend, en dat veel caches er gewoon niet liggen terwijl ze wel online staan. Sommige caches liggen ook gewoon op gevaarlijke punten dus die heb ik sowieso gelaten voor wat ze waren. Tijdens de rit naar het oosten ging het ook nog eens behoorlijk regenen, dat maakte het zoeken wel wat makkelijker, weinig last van dreuzels, maar ja als ze er niet liggen schiet dat ook niet op.

Uiteindelijk ben ik tot Kualoa Regional Park gereden wat ongeveer halverwege de noordkust is. Onderweg ook de echte witte stranden met de mooie blauwe zee tegen gekomen en terecht gekomen aan de natte kant van Oahu wat automatisch het tropische gedeelte inhoudt. Ondanks de zware bewolking genoten van het uitzicht naar zowel de zee als de bergen.

Rond een uur of 3 was ik het zat en ben ik op m’n gemak terug gereden naar m’n verblijf. Daar aangekomen kwam ik Don (de huisbaas) tegen en heb een tijdje met hem staan praten. Ik was van plan om vanavond nog even naar Waikiki te gaan, maar er komt net een flashflood warning binnen die geldt tot 11 uur vanavond en geldt voor heel Waikiki. Iedereen wordt verzocht naar hoger gebied te gaan. Ik zit al een stuk hoger dus de waarschuwing geldt niet voor waar ik nu zit, maar ik ga het natuurlijk ook niet opzoeken.

Gisteren helemaal vergeten te schrijven, ik had een huisgenootje. Een groene salamander die rustig tegen het raam zat. De foto’s komen eraan maar ik moet ze even rustig uitzoeken. Ik hoop dat vanavond te doen, denk dat ik op m’n gemak op de ligstoelen naast de hot tub ga zitten.

Als eerste, bij het verslag van gisteren staan nu ook foto’s. Om groter te bekijken, gewoon even op klikken.

Het was vanmorgen vroeg op staan, half 6 op, half 7 de deur uit. Ik moest om 7 uur bij het visitors center van Pearl Harbor zijn om mijn kaartjes op te halen. Gelukkig is het zondagochtend dus geen last van file op de H1. Ik was dan ook in 20 minuten op de parkeerplaats en kon redelijk vooraan parkeren. De rangers waren al bezig om een rij te maken en ik was precies op tijd voordat 2 bussen vol japanners aansloten. De rangers wezen mensen er al op dat tassen niet mee naar binnen mogen. Het enige dat je mee mag nemen is wat je in je handen kan houden. Een camera, flesje water of je portemonnee is geen probleem. Frisdrank mag ook mee maar mag niet mee op de boot naar de USS Arizona. Er was een baggage storage en iedereen werd daar heen gestuurd. Ik had er al rekening mee gehouden en m’n tas achterin de auto gegooid.

Stipt 7 uur gingen de deuren open en werd er binnen weer een rij gevormd voor het oppikken van de kaartjes. Het ging hard, ik denk dat de 1300 beschikbare kaartjes om 9 uur wel waren vergeven. Ik had van te voren gelukkig al kunnen reserveren dus ik kon ook de rij voorbij lopen naar het loket voor reserveringen. Kaartjes op gehaald en vervolgens verder voor het ophalen van de audio tour. Toen dat eenmaal was geregeld had ik bijna nog een uur de tijd om rond te lopen.

Naast de boot naar de USS Arizona is er ook een museum,gift shop, snack shop en een theater. Aan de andere kant van het terrein ligt de USS Bowfin, een onderzeeër, waar ook weer een klein museum, gift shop en snack shop bij zijn. Ik heb eerst maar eens over het hoofd terrein gelopen, foto’s gemaakt en naar de audio tour geluisterd. 10 minuten voor mijn gereserveerde tijd moest ik me bij het theater melden. Ook weer stipt 8 uur gingen de deuren en gingen we eerst kijken naar een film die de aanslag op Pearl Harbor liet zien. Deze duurde een kleine 20 minuten en liet naast filmopnames van de aanvallen ook opnames zien van wat er allemaal na de aanvallen is gebeurd. Zo zijn ze 3,5 jaar bezig geweest om zoveel mogelijk op te ruimen. Van alle schepen die de japanners tot zinken hebben gebracht zijn er 3 die niet meer zijn terug gekeerd in de marine vloot. De bekendste daarvan is de USS Arizona.

Na de film ga je naar de boot die je naar het monument brengt. Dit gebeurt door mariniers op boten van de marine, uiteraard speciaal voor deze gelegenheid gemaakt. In een minuut of 5 sta je aan de andere kant van het water, voor Ford Island, op het monument. Het monument staat over de breedte van de USS Arizona, maar raakt deze niet. Binnen kan je aan beide kanten de USS Arizona zien liggen. Aan de achterkant steekt een stuk boven water waar een kanon op heeft gestaan, aan de voorkant kunnen er 3 pijpen boven water uitsteken, dat is afhankelijk van de waterstand. In het midden op het monument is ook nog een opening waar je ook op het schip kan kijken. Achterin staat het herdenkingsmuur met daarop alle namen van de mensen die op de USS Arizona zijn overleden en nog steeds in het schip liggen. Voor de muur staan ook 2 kleinere muren. Hier staan de namen op van de overlevers die ondertussen ook zijn overleden en hun graf ook in de USS Arizona hebben gekregen. Op verzoek kan de overledene bij geplaatst worden op de USS Arizona. Duikers plaatsen een speciale urn in de opening aan de achterkant waar het kanon op heeft gestaan.

Na 15 minuten zit je bezoek aan het monument er weer op, meer tijd heb je ook niet nodig, en ga je met de boot terug naar het visitors center. Onderweg vaar je nog langs de herdenkingsboeien van battleship row die aangeven waar de andere battleships lagen.

Terug bij het visitors center heb ik het museum nog bezocht en de giftshop. Hier zitten ook oorlogsveteranen die hun boeken aan de man brengen. Erg sympathieke mensen, die altijd zin hebben in een praatje. Heb een tijdje met een man zitten praten die in de vietnam oorlog heeft gevochten. Erg indrukwekkend om zijn verhalen te horen en ook om te horen hoe zijn leven er na de oorlog uitziet en hoe de oorlog nog steeds invloed heeft op de beslissingen die hij vandaag neemt.

Hierna even doorgelopen naar de USS Bownfin. Ik was van plan om ook deze te bezoeken maar het was zo druk dat ik deze aan me voorbij heb laten gaan. Naar de USS Missouri met je met de bus naar Ford Island, deze ligt naast de USS Arizona, maar ik had het eigenlijk wel gezien. Snel nog even de WherIGo cache gedaan en toen op weg gegaan naar de Kualoa Ranch.

De naam Kualoa zegt de meeste mensen waarschijnlijk niets, maar als je het gaat hebben over Magnum P.I., Hawaii 5-0, Lost, Pearl Harbor, Me and Dupree, Jurassic Park, Godzilla en Pirates of the Caribbean (om er maar een paar te noemen) weet iedereen wel wat die gemeenschappelijk hebben, jungle en gebergtes. De films en series hebben allemaal scenes opgenomen in Kualoa. Hawaii 5-0 heeft zelfs vorige week dinsdag nog opnames gehad daar.

Naast dat Kualoa bekend staan voor films en series is het ook een daadwerkelijk functionerende ranch. Ze hebben vleeskoeien waar ze angus beef van maken voor op het eiland, ze verbouwen bananen en avocados, orchideen en kruiden. Langzaam aan wordt dit allemaal uitgebreid. Ze zijn nu ook begonnen met het verbouwen van cacao waarmee ze over een paar jaar hopen Kualoa chocola van de gaan verkopen.

In WWII was Kualoa onderdeel van de verdediging en eigenlijk hadden ze hier de invasie van de japanners al aan moeten zien komen. In de berg is Cooper Battery, een bunker, gebouwd wat nu nog gebruikt wordt voor filmopnames, oa voor Pearl Harbor, maar hij is ook opengesteld voor bezoekers. Ze hebben hier een aantal kamers ingericht met relikwieën uit films en series. Bijvoorbeeld de onderzeeër uit Lost staat hier. De tour brengt je langs een aantal punten waar opnames zijn gemaakt en waar ook nog wat van te zien is. Sommige overblijfselen worden voor een andere film weer her gebruikt. Voor de laatste Jurassic Park film zijn 5 complete sets gebouwd, helaas heeft Hollywood die weer afgebroken en is er niets meer van over. Wat er wel achterblijft is niet voor altijd. De materialen breken door het weer af en uiteindelijk gaat het allemaal weer op in de natuur. De hele tour duurt ongeveer 1,5 uur, de uitzichten zijn schitterend maar van de sets waar je langs komt zie je niet veel. Soms herken je iets, maar meestal moet je maar aannemen dat het zo is. Het was wel leuk om dit allemaal een keer te zien, krijg je toch een ander beeld bij wat je op tv of in een film ziet. Rond een uur of 4 begon het te regenen en tot een uur of 10 vanmorgen was het nog niet droog.

De storm gooit mijn plannen behoorlijk in de war. Ik wilde de komende 3 dagen verschillende hike trails gaan lopen, maar de meeste trails zijn gesloten. Ik heb nog even nagevraagd of de oudste cache van Hawaii bereikbaar is. Daar kreeg ik als antwoord op waarschijnlijk wel, maar het zal allemaal erg modderig zijn. Ik ga nu nog even de foto’s uitzoeken en dan ga ik vanmiddag boodschappen doen en ik denk Waikiki maar weer onveilig maken. Het lijkt allemaal niet zo groot, maar als je alles lopend doet valt dat toch tegen.

Omdat het vannacht zo heeft gespookt, heel veel regen en onweer, en het vanmorgen toen ik wakker werd ook nog hoosde heb ik besloten om lekker uit te slapen. Tegen een uur of 10 werd ik wakker en ook toen regende het nog behoorlijk. Zelfs de verbouwing aan het huis van de huiseigenaren waar ik nu zit lag stil. Ik heb op m’n gemak ontbeten en er bleek ook nog eens een criminal minds marathon op tv te zijn.

Ik ben even aan het puzzelen geweest met de foto’s op m’n website en heb alle foto’s uitgezocht, bijgewerkt en online gezet. Daar ging nog behoorlijk wat tijd in zitten, maar dat weet je eigenlijk van te voren al. Vanmiddag even boodschappen gedaan en dat is ook best puzzelen als je er maar een week en in je eentje bent. Ik moest nog yoghurt hebben voor de laatste paar dagen dus dacht laat ik kleine verpakkingen meenemen, die kosten gewoon $2 per stuk terwijl ik voor $4 een grote verpakking heb, waar 4 kleine in gaan, en zo ging het nog wel even door. Dan maar wat weggooien als ik hier vertrek.

Nadat ik alles terug heb gebracht ben ik weer naar Waikiki gereden, gratis geparkeerd en een beetje rond gestruind. Het beeld van Duke was inderdaad wat meer versiert als afgelopen zaterdag, maar ik heb foto’s gezien waar er veel meer lei hangen. Vandaag zou zijn 125e verjaardag zijn geweest, maar er was niets van te zien.

Uiteindelijk besloten om in Waikiki te eten. Keuze was Hard Rock Cafe, P.F. Chang of The Cheesecake Factory. Bij de laatste 2 was de wachttijd minimaal 30 minuten en bij het Hard Rock Cafe kon ik zo aanschuiven dus de keuze was snel gemaakt. Die andere 2 zal ik op de andere eilanden ook vast wel tegen komen, Hard Rock Cafe zit alleen nog op Maui. Na het eten in de giftshop m’n gebruikelijke shotglass gehaald en gevraagd wanneer de Rocktober merchandise te koop is. Officieel vanaf volgende maand, dus ja dat was jammer. Het was niet zo druk dus ik stond nog even met de dame te praten totdat ze vroeg waar ik vandaan kwam. Toen ik zei uit Nederland en dat ik volgende maand al weer thuis ben dus in Amsterdam zal moeten kijken zei ze dat ze achter wel heeft liggen maar dat ze ze niet mag verkopen. Als ik niets online zou zetten mocht ik de pin kopen. De foto zet ik niet online, maar ik kan je vertellen dat de pin dit jaar weer erg mooi is en dat je er nog eentje bij krijgt. Zo zie je maar weer, met vragen kom je een eind en soms krijg je toch wat je wilt.

Na het eten over Kalakaua Avenue terug gelopen naar de auto en op m’n gemak terug gereden. Ook hier ben ik op de een of andere manier m’n orientatie helemaal kwijt. Zo moeilijk is het allemaal niet, maar zonder Tom kom ik echt nergens. Lang leve de navigatie.

Morgen zie ik wel wat het gaat worden. Als het vannacht redelijk droog blijft ga ik toch proberen om GC23 te loggen. Ik moet in ieder geval om 6 uur in Waikiki zijn om een paar duitse geocachers te ontmoeten die zo vriendelijk zijn om mij alvast het logboek voor hun event van as vrijdag te laten tekenen. Ook zo’n voorval van wie niet vraagt krijgt niets. In dit geval alleen een kort berichtje dat ik dan helaas het eiland al heb verlaten en het jammer vind dat ik er niet bij kan zijn, de rest ging vanzelf. Zo heb ik ook m’n event en dus alle augustus souvenirs binnen.

Dat weer gooit wel behoorlijk roet in het eten. Vanmorgen hoosde het weer, dus maar weer lekker uitgeslapen.  Ik had Iolani Palace nog op m’n lijstje staan, als Hawaii 5-0 fan moet je daar natuurlijk ook zijn geweest. Rond een uur of 12 klaarde het eindelijk op en ben ik in de auto gestapt richting Costco. Dat is de dichtsbijzijnde lokatie om gratis te parkeren. Als ik er dan toch ben ook gelijk Costco maar even ingelopen want het was weer begonnen met regenen. Dit is gewoon een soort van groothandel waar ze echt alles verkopen, ik heb m’n ogen uitgekeken. Van electronica tot eten, noem het maar op. Ik weet niet hoeveel mensen ik met een flatscreen rond heb zien rijden, maar ik geloof dat heel Oahu een nieuwe heeft gekocht.

Na 20 minuten had ik het wel gezien en ben ik richting Downtown Honolulu gelopen. Eerst door Chinatown heen. Het heet Chinatown omdat er veel chinese winkeltjes zitten, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. De Chinatown in bv San Francisco of New York is veel leuker en gezelliger. Hier is het echt een bedompte boel met veel daklozen. Vanuit Chinatown loop je zo Downtown Honolulu in. Het ziet er niet veel anders uit als in Dallas of Houston, veel hoge gebouwen. Midden in downtown sta je ineens voor Iolani Palace.

Iolani palace is van de koninklijke familie, maar is maar 11 jaar als koninklijk paleis gebruikt. Daarna is het nog 75 jaar als overheidsgebouw gebruikt en tegenwoordig is het open voor bezoekers. Ik had helaas niet zo veel tijd, dus de rondleiding heb ik over moeten slaan. Ik heb wel de WhereIGo cache gelopen die er ligt en die brengt je naar het paleis, het beeld van Queen Lili’uokalani, het beeld van King Kamehameha I en de laatste rustplaats van King Lunalino. Het beeld van King Kamehameha I is bij de meeste mensen wel bekend.

Nadat ik de cache had gelogd ben ik terug gegaan naar de auto, met een kleine omweg om nog een cache mee te pakken. Ik zat net in de auto toen het begon te regenen, mooi uitgekiend dus. Op weg naar de meeting met de Duitse geocachers in Waikiki begon het alleen maar harder te regenen, de snelweg stond hartstikke vast, dan maar binnendoor rijden. Veel water op de weg en aquaplanning dus voorzichtig rijden. In plaats van 15 minuten heb ik er uiteindelijk ruim een half uur over gedaan, maar ik was weer veilig terug in Waikiki.

Op de parkeerplaats nog een tijdje in de auto gezeten want het hoosde en ik moest nog 2 km naar het park lopen. Toen het uiteindelijk wat minder hard regende ben ik rustig die kant opgelopen. Voordeel is dat de regen gewoon warm is. Ik kreeg het koud van alle airco’s in de winkels waar ik langs liep, niet omdat ik doorweekt was. Onderweg naar het park nog een paar caches gezocht, maar de regen en het slechte onderhoud zorgde ervoor dat het allemaal Did Not Finds zijn geworden. Uiteindelijk was ik om 17:55 in het park en na ook daar een DNF te hebben gescored zag ik Dieter aan komen lopen. een minuut of 10 gegeokletst en daarna ieder weer onze eigen weg gegaan.

Een snelle hap gehaald bij een van de kraampjes waar ik eerder al het fruit had gehaald en dit rustig op een overdekt bankje opgegeten. Het is hier heel normaal om je maaltijd midden op straat op te eten. Morgen de laatste dag op Oahu, ik moet nog even bedenken wat ik ga doen, want ook voor morgen zijn de voorspellingen niet goed. Het kan hier wel op 5 km afstand heel ander weer zijn, maar dat is bijna niet te voorspellingen.

Het weer wordt er maar niet beter op. De noordkust is geen beginnen aan, veel onder gelopen wegen. Gelukkig heb ik hier zaterdag al een groot stuk van gereden en bekeken. Wat dan? Waikiki was ik wel een beetje op uit gekeken , eigenlijk wil ik nog naar de westkust, maar ook hier flashflood warnings. Ik had Hanauma Bay ook nog op m’n lijstje staan, een onder gelopen vulkaan krater waar een schitterend koraalrif in ligt. Maar ja, zo’n gebied bezoeken als het donker en grijs is is eigenlijk ook niets.

Uiteindelijk vanaf Diamond Head rustig langs de kust richting Hanauma Bay gereden. Onderweg nog een poging gewaagd om een aantal caches te zoeken en die brengen je dan toch weer op plekjes waar je als normale toerist niet snel zal komen. Gewoon midden in een woonwijk een paadje tussen 2 huizen en dan sta je ineens bijna in zee. Een heel stijl trappetje naar beneden en je staat op een rotsachtig strand. Zeer geliefd bij surfers om hier de zee op te gaan.

Alle stranden zijn hier overigens eigendom van de overheid en dus voor iedereen toegankelijk. Resorts en hotels hebben ook geen prive stranden.

Een mini strandje, ook midden in een woonwijk waar je wederom via een paadje tussen 2 huizen door kan komen. Een kleine ligweide met een paadje naar de zee toe. Sta je ineens op een klip en met de zee die flink te keer gaat zie je maar weer eens hoe krachtig de natuur kan zijn. Her en der kom je ook gedenkplekjes en stenen tegen van mensen die daar zijn omgekomen. Ze zijn hier gek op klipspringen en met die plekjes en stenen word je wel heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Bij 1 strandje kwam ik een italiaan tegen die aan me vroeg of ik wist waar China Walls is. Ja een paar 100 meter verder, omdat er toevallig een cache zou moeten liggen. Die ging bijna rennend die kant op om van de klip te kunnen springen. Misschien ben ik te veel aan m’n leven gehecht, maar ik zou echt nooit van zo’m klip afspringen, zeker niet als je de kracht van de zee ziet als je 5 minuten op zo’n punt staat te kijken.

Onderweg ook nog een earthcache gedaan bij de Spouting Cave. Weer zo’n plekje waar je als normale toerist niet zou komen, sterker nog het duurde even voor ik de doorgang had gevonden want er stond een container voor geparkeerd. Een heel stijl en, als het hard regent, een glad weggetje naar een klip. Dit is toch wel een punt wat wat beter bekend is. Als je eenmaal op het plateau bent zie je ook een railing staan waar vandaan er wordt gevist. Ik ben zelf niet zo ver gelopen, met m’n camera in m’n handen was ik al blij dat ik zonder kleerscheuren op het plateau was aangekomen. De Spouting Cave is een grot in het plateau dat langzaam door de zee wordt uitgehold. Net als een spouting hole wordt hier met kracht het water de grot uitgeduwd, niet omhoog maar horizontaal over zee heen. Op het plateau voel en hoor je ook de kracht van de water op het moment dat het de grot uitgespuugd wordt. Al weer die krachten van moeder natuur waar je niet mee moet spotten. Ook hier wordt er van de klip af gesprongen en ook hier weer herdenkingstenen tegen de muur aan. Ik heb hier gauw een kwartier van de kracht van de zee staan genieten. Ik had het plateau voor mezelf, want door het slechte weer waren er zelfs geen vissers aanwezig. Op het moment dat ik terug wilde gaan naar de auto spuugde de grot nog een keer het water uit en op dat moment zie ik ook een zee schildpad ploeteren om bij de klip weg te komen. Als zelfs een schildpad er al moeite mee heeft, wat moet een mens dan wel niet door maken. Het duurde even maar uiteindelijk heeft hij het veilige water kunnen vinden. Ik las later dat de locals hier alleen springen als de grot niet spuugt, het water is dan zo rustig dat ze het aandurven.

Laatste stop vandaag is Hanauma Bay. Het is een nature preserve, dus staat het onder bescherming van de National Park Service. Het was ondertussen half 5 en flink gaan regenen dus ik kon gratis naar binnen. Voor je uberhaupt naar het strand mag ben je verplicht om eerst een film te kijken. Als je deze hebt gezien kan je je naam op een lijst zetten en kan je een jaar naar binnen zonder iedere keer die film te hoeven kijken. In de film vertellen ze het een en ander over het koraalrif en wat je vooral wel en niet moet doen om het rif te beschermen. Dit is een zeer geliefde snorkelplek, vooral omdat je over het rif kan snorkelen en veel vissen, schilpadden, koralen en andere dieren kan zien. Het was nu heel erg stil, toen het ging regenen zijn de meeste mensen weg gegaan. Ik heb lekker lui gedaan en omdat ik toch op parkeren en entree had bespaard heb ik de tram naar het strand genomen. Een pittige klim de krater in. Het is jammer dat het zo grijs was en regende, want dit is echt een schitterende plek zelfs als je het water niet in gaat. Tijdens het maken van de foto’s begon het weer wat droger te worden, lees de hoosbui ging over in een normale bui, maar lichter werd het niet. Jammer, maar ik ben er toch geweest.

Morgen vliegen naar Kaua’i, het weer zal hier iets beter zijn als op Oahu. Kaua’i ligt ten noordwesten van Oahu en de buien lijken dit eiland net niet helemaal te bereiken. Desondanks blijft het het natste eiland van Hawaii.

Vanmorgen vroeg opstaan, moest om half 9 op het vliegveld zijn voor m’n vlucht naar Kaua’i. Gisteren even een was gedraaid want hier heb ik geen wasmachine en droger tot m’n beschikking. Gisterenavond de koffers alvast ingepakt en bij inchecken kreeg ik nog een verrassing. In plaats van 1 stuk handbagage dat echt overal staat aangegeven mag je er 2 meenemen. Dus rugzak weer uit de koffer en gevuld.

Na wat file op de H1, het is tenslotte gewoon een werkdag en de scholen en universiteiten gaan weer beginnen, snel de auto weer ingeleverd. Ik had de benzine afgekocht dus ik mocht hem leeg terug brengen. Dat scheelt hier gemiddeld $0,10 tot $0,25 per gallon dat het bij de verhuurder goedkoper is. Shuttle naar het vliegveld en toen op zoek waar ik in vredesnaam moest zijn. Uiteindelijk bleek ik bij internationale vluchten te staan maar aangezien Hawaiian Airlines een hele vleugel voor zichzelf heeft was ik ook zo aan de goede kant. Boardingpas en bagagelabel geprint en m’n koffer bij de bagage drop ingeleverd. Security is hier weer een heel ander verhaal. Ondanks dat ze hier niet op de Hawaiiaanse manier te werk gaan, morgen weer een dag, duurde het vrij lang voor ik aan de beurt was. Daarbij ging ook nog vrolijk het brandalarm af waar echt niemand op reageerde. Er was vanuit de TSA medewerkers wel wat radio contact maar daar bleef het ook bij. Op een gegeven moment stond de rij stil, en riep iemand anders dat ze door moesten gaan waarop weer werd gereageerd dat ze niet verder mochten en zo ging dat nog wel even door. Ik zou om 10:09 vliegen en uiteindelijk was ik om 9:15 bij de gate en had ik nog wel wat tijd voordat we gingen boarden. Dat ging gelukkig allemaal vrij snel en we stonden dan ook daadwerkelijk op 10:09 klaar om naar de startbaan te taxiën, we waren toen ook al van de gate af.

De vlucht zelf duurde maar 40 minuten, onderweg schitterende blauwe kleuren in zee gezien, die hebben ze bij ons niet. Ik stond om 10:59 al bij Alamo, inclusief bagage, om m’n nieuwe auto op te halen. Ook hier de benzine weer afgekocht. Op Oahu had ik een Mazda 2, hier heb ik een Nissan Note. Groter heb ik in m’n uppie toch niet nodig en je kan ze nog lekker makkelijk parkeren ook. Op de parkeerplaats van Alamo even een sms gestuurd naar Jen of ik vroeger in het appartement terecht kon, want om nu nog 4 uur met m’n koffers in de auto over het eiland te toeren, en ook nog eens zonder batterijen voor m’n gps, zag ik niet zitten. Gelukkig kreeg ik snel bericht terug en kon ik met een half uurtje al terecht. Vanaf het vliegveld is het ook een half uurtje rijden dus dat kwam mooi uit. Bij het appartement aangekomen, wat gewoon midden in een woonwijk ligt, kwam ik Jen al tegen en liet ze me alles zien. Ze gaf nog wat tips voor supermarkten en ik kon m’n gang gaan.

Dit appartement is ruimer van opzet als het vorige dus lekker de ruimte. Een dubbele koelkast, alleen doet de ijsblokjes machine het niet , een aparte badkamer met bad en een heerlijk bed. Na alles een plekje te hebben gegeven ben ik naar de Walmart gereden, weer bijna terug naar het vliegveld, en heb daar m’n boodschappen gehaald inclusief batterijen oplader.

Vanavond op m’n gemak hier gegeten en gekeken wat ik allemaal verder nog kan gaan doen nu hiken er gewoon niet in zit. Gelukkig is ook hier wel weer het een en ander te doen, bijvoorbeeld Waimea Canyon, de Grand Canyon van Hawaii. Morgen weer even het weer in de gaten houden en de flashflood warnings, die gelden voor de hele staat, en dan zie ik wel wat ik ga doen.

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen zo waar de zon. Ik had al besloten om naar Waimea Canyon te gaan, maar ondanks de zon is dat geen garantie om iets van de canyon te kunnen zien.

Eerste stop was Wailua River State Park. Hier liggen verschillende heiau’s, dit zijn de overblijfselen van hawaiiaanse dorpen, en wat watervallen. Tegenover de Opaekaa watervallen ligt het hawaiiaanse dorp Kamokila. De hier gevonden overblijfselen hebben ze grotendeels weer opgebouwd waardoor je een beter beeld krijgt van hoe zo’n dorp er vroeger heeft uitgezien. Dat dit dorp weer helemaal is opgebouwd en dat je er doorheen kan lopen is uniek. De overblijfselen worden bijna altijd als sacred ground, heilige grond, gezien en je mag er normaal niet komen. Er word gevraagd om dit te respecteren en dat gebeurt ook netjes.

Het dorp bestaat oa uit een aantal familiehuizen, doktershuis, jagershuis, geboortehuis, eethuis voor mannen en een voor vrouwen, menstruatie huis, chiefs bijeenkomst huis en zo zijn er nog een aantal. De huizen zijn opgebouwd uit lava steen met een dak van palmbladeren, en zijn erg broos, maar ze proberen dit zo goed mogelijk te onderhouden zonder grote schade aan te richten.

Hier heb ik me wel een half uurtje vermaakt, waarna het tijd was om richting Waimea Canyon te rijden. Dit is best nog een rotstuk rijden. Het lijkt allemaal makkelijk, 1 snelweg die je overal brengt, maar in de praktijk is het toch anders. Vooral de weg richting de canyon is echt bergje op rijden, het leek wel of ik in de Pyreneeën reed. Haarspeldbochtjes, diepe kuilen en stijle stukken naar boven. Onderweg nog hier en daar gestopt om wat caches op te pikken (ze zien er hier beter uit als op Oahu) en te genieten van het uitzicht. Ik had al gezien dat er boven veel bewolking hing en dat belooft hier niet veel goeds. Toen ik uiteindelijk bij het canyon uitkijkpunt kwam hoosde het en de hele canyon hing vol met wolken. Je zag letterlijk geen hand voor ogen. Jammer maar helaas, hier kom ik deze week niet meer terug. Uiteindelijk nog naar het einde van de weg gereden, letterlijk, op ruim 1200m hoogte. Helaas ook hier niets te zien behalve wolken. Hier vandaan is het weer grotendeels via dezelfde weg terug naar beneden. Het einde van de weg is ook echt het einde. Vanaf dit punt is wel geprobeerd om een weg naar de noordkant van het eiland aan te leggen, maar er zit een moeras in de weg. Op de hoogte van het canyon uitkijkpunt heb ik de andere weg naar beneden genomen. Hoe lager ik kwam hoe beter het weer en eenmaal weer terug op zee niveau scheen de zon weer, nog maar even want het begon al te schemeren.

M’n maag begon ook z’n mond open te trekken dus ipv naar huis te rijden en daar eten maken heb ik voor deze ene keer een burger king gepakt. Morgen weer gezond 

In het donker rijden ga ik hier ook niet meer doen. Ten eerste bedacht TomTom dat een andere weg ineens beter was. Niet handig als je in het licht net bent gewend aan de weg die je moet rijden en je in het donker over een compleet onbekende weg door de bergen zonder straatverlichting wordt gestuurd. En ten tweede omdat de verlichting van de auto’s hier zo dramatisch slecht is dat ik met enige regelmaat werd verblind of dat er ineens auto’s opduiken die helemaal geen verlichting aan hebben. Ook niet handig met al die onverwachte bochten, gelukkig had ik tomtom aan staan en kon ik de weg volgen.

Ik ga zo nog even uitzoeken wat ik morgen ga doen. Ik denk of richting Princeville (het noorden) of richting Spouting horn in het zuidwesten. Vanaf maandag wordt het weer slecht door Ignacio dus als ik nog dingen wil doen waarvoor ik langer buiten moet zijn moet ik ze morgen doen. Zondag heb ik m’n helicoptervlucht en doe ik ook niet veel.

Het weer zag er vanmorgen gelukkig weer goed uit, dit weekend moet mooi zijn, vanaf maandag komt Ignacio voorbij en dan is het afwachten wat er gaat gebeuren. Er wordt in ieder geval veel regen verwacht en aan de noordkant van alle eilanden is het al aan de golfslag te merken dat er weer een storm aan komt. De surfers vinden dat in ieder geval niet erg.

Rond een uur of 11 ben ik via de oostkust naar Kilauea Lighthouse gereden. Langs de oostkust is niet heel veel te doen, veel gebieden zijn besloten woongenootschappen dus eigenlijk is het gewoon de snelweg naar het noorden volgen. De vuurturen staat op het noordelijkste puntje van Kauai en is niet meer in gebruik, maar vanwege de geschiedenis is hij pas geleden gerestaureerd en open gesteld voor het publiek. Het is maar een kleine vuurturen, maar vanwege de ligging (noordelijkste puntje en op 217 ft hoogte) hoefde het ook geen grote te worden. De grond waar de toren op staat is in 1908 voor $1 van de eigenaar van een suikerplantage gekocht. De suiker groeide daar niet vanwege de zee en en wind en hij wilde maar wat graag van het land af. De regering heeft toen $78.000 beschikbaar gesteld en daar moest alles van worden gedaan. Denk daarbij aan het aankopen van het land, het bouwen van de toren, het importeren van de bouwmaterialen en het laten maken van de lamp. Uiteindelijk hebben ze het net gered, ze hadden nog $0,91 over. In 1913 is de toren in gebruik genomen, tijdens WWII heeft hij geen dienst gedaan en uiteindelijk is hij in 1976 buiten werking gesteld. Tot de jaren 90 is er vervolgens niets mee gedaan en is hij helemaal vervallen. Nu is de toren onderdeel van het wildlife refuge doordat er heel veel vogels op de klippen rondom de toren broeden. Ook lopen er nene, inheemse hawaiiaanse ganzen, rond die worden beschermd. Om het onderhoud van de toren te kunnen blijven betalen vragen ze een toegang van $5. Als je wilt kan je dan ook met een rondleiding mee het torentje in.

Uiteindelijk heb ik me er een uurtje vermaakt, ben met de rondleiding mee geweest en heb geprobeerd om wat vogels op de foto te zetten. Gelukkig kwam ik er net op tijd achter dat een instelling op m’n camera niet goed stond anders had ik allemaal zwaar overbelichte foto’s gehad. Ook had ik natuurlijk m’n 2e lens niet bij me dus heel erg dichtbij heb ik de vogels niet op de foto kunnen zetten, maar er zijn er toch wel een aantal redelijk gelukt.

Na het bezoek aan de vuurtoren ben ik langs de noordkust verder gereden naar het einde van de snelweg. Zelfde verhaal als gisteren, hier vandaan wilden ze de snelweg rondom doortrekken maar er lag een moeras in de weg. Onderweg gestopt bij een paar stranden die vooral bij de locals erg populair zijn. Nu de golfslag wat hoger is en omdat het zaterdag is was het super druk op de stranden. Meestal kon ik niet eens een parkeerplaats vinden en ben ik maar verder gereden. Bij Lumahai lukte het me vrij makkelijk om een parkeerplaats te vinden en ben ik een stuk over het strand terug gelopen. Lumahai staat bekend als groen strand, maar daar was helaas niet veel van te zien. Het strand was hier verlaten, de kust is hier niet beschermd door een rif zoals bij de meeste andere stranden dus zwemmen is hier levensgevaarlijk. Ik heb hier nog een kwartiertje van de golfslag zitten genieten, wat een kracht zit daar toch weer achter.

Na Lumahai door gereden naar het einde van de weg, maar ook daar was niet veel te zien. Omgekeerd en weer dezelfde weg terug gereden. Ze hebben hier nog eenbaansbruggetjes dus af en toe was het echt even wachten voor je de brug over kon. De wegen zijn wel allemaal 2-baans, maar voor de bruggen wil de regering geen geld neerleggen om deze ook te verbreden. Ach zo gaat het ook, en het verkeer regelt het zelf. Het is heel normaal om 5 -7 auto’s over de brug te laten rijden en vervolgens mag de andere kant rijden. Het gaat allemaal heel gemoedelijk.

Het was voor de verandering ook weer gaan regenen dus ik ben in 1 stuk terug gereden naar Kapaa en ben even bij de Safeway langs geweest voor wat boodschappen. Daar hadden ze ook appel bananen liggen. Ik had er op Oahu al over gehoord maar had ze nog niet gezien. Ik heb er een paar meegenomen om te proeven. Tja wat moet ik er van zeggen, het smaakt naar banaan, maar de appel haal ik er niet uit. Ze zouden ook zoeter moeten zijn als de gewone bananen, maar ook dat kan ik er niet uithalen. Het enige duidelijke verschil, ze zijn veel kleiner als gewone bananen en ze pellen veel makkelijker.

Eenmaal thuis heb ik een paar afleveringen van series gekeken totdat m’n huisbaas ineens voor de deur stond. Of ik zin had om ook naar boven te komen en mee te eten met een klein mexicaans feestje. De vader van z’n vrouw was jarig dus ze hadden een feestje georganiseerd inclusief verjaardagstaart. Erg leuk om tussen de locals te zitten, hoewel ze allemaal import zijn , en hun verhalen en tips te horen. Ik ben ook alvast gewaarschuwd voor morgen. Als ik Jason of Ben als piloot heb gaat het een feestje worden, we zullen het morgen zien. M’n huisbaas is script schrijver en het gesprek ging al snel over het laatste script dat hij heeft geschreven. Het is een hawaiiaanse love story. Paparazzi fotograaf komt naar het eiland om een sterren huwelijk te fotograferen, maar wordt verliefd. Hij moet de keuze maken tussen het meisje of het huwelijk, kiest voor het meisje, maar probeert toch stiekem het huwelijk te fotograferen en wordt door haar betrapt. Hij heeft er ondertussen ook al een trailer voor gemaakt en ze proberen het te slijten in Hollywood. Ook vanavond zat er weer een echte amerikaanse blaaskaak bij. Hij is piloot maar heeft ook aan ongeveer iedere Hollywood film meegewerkt. Wat hij allemaal zat te vertellen neem ik maar met een zak zout, maar het was leuk om weer eens mee te maken.

De buren hebben vanavond een karaoke feestje. Ik geloof dat ik zo de ramen maar dicht ga doen, katten gejank.