Reisverslagen

Het wisselt lekker af tussen de havens en de zeedagen. Vandaag is weer een zeedag, echt een dag waarop niet hoeft en alles mag. Kerri stuurt een berichtje of ik al wakker genoeg ben om te gaan ontbijten en we spreken af bij the Local. We kletsen wat af en de bediening loopt geintjes te maken ten koste van ons, we pakken ze de komende 2 weken nog wel een keer terug. Na het ontbijt ga ik terug naar m’n kamer waar ik nu toch echt iets aan de was moet doen. De aanbieding is nog niet gekomen en over 2 dagen ben ik door m’n kleding heen, dan maar met de hand iets doen. Rond een uur of half 1 hangt de was te drogen en krijg ik trek in een kleine lunch. Kerri en ik gaan naar the garden cafe (het buffet) waar we een paar kleine hapjes halen. Terwijl we zitten te eten spelen er een paar dolfijnen in het water. Om half 3 loop ik weer naar de observation lounge waar we met de groep die de panama excursies samen doen hebben afgesproken. We kletsen wat af en hebben eindelijk wat meer informatie gekregen over de tijd waarop we beide dagen worden opgehaald. Na een dik uur loop ik weer terug naar m’n kamer en controleer de was, die droogt gestaag dus verder geen omkijken meer naar. Vanavond ga ik met Kerri, Noel, Sue en Buck eten bij Los Lobos, het Mexicaanse specialty restaurant. We worden weer helemaal volgepropt met van alles en nog en het smaakt prima. Het is maar goed dat ik dit niet iedere dag doe want dan kan je me over 2 weken van het schip afrollen.

Vanmorgen ontbeten met Kerri bij the Local, dat begint toch een beetje mijn vaste stekje te worden. Het personeel kent me ondertussen zo goed dat ik niet eens meer om een tafel hoef te vragen of m’n roomkey hoef te laten zien.  Na het ontbijt lopen we wat rond op het schip en eindigen we in de observation lounge waar meerdere solo travellers voorbij komen voor een praatje. We lunchen bij Savor en daarna verdwijn ik voor een paar uurtjes naar m’n balkon, het is heerlijk om er te zitten en in de middag draait de zon erop. De temperatuur ligt rond de 25 graden dus mij hoor je niet klagen. Vanavond gaan we met Marianne en Betsy eten bij Teppanyaki. Vorige week natuurlijk al een keer gedaan dus de show vod ik deze keer wat minder, maar het eten was weer heerlijk. Om half 8 begint Kinky boots, de grootste show deze cruise. Het gaat over een schoenontwerper die de zaak van zijn vader over neemt maar het hoofd niet boven water kan houden. Uiteindelijk ontmoet hij een drag queen die problemen heeft om de juiste schoenen te vinden en zo bundelen ze hun krachten. Hele leuke show met echt drag queens. Helaas merk je hier heel erg dat deze show niet voor iedereen is weg gelegd, halverwege de show lopen er toch behoorlijk wat mensen het theater uit. Na de show drinken we met een klein groepje solo reizigers nog iets bij the dirtrict brewhouse en daarna is het tijd om naar bed te gaan.

Vannacht om 4 uur zat ik rechtop in bed. Het was behoorlijk onrustig op zee dus we waren lekker aan het schommelen. Ik val toch weer in slaap en rond 8 uur is het tijd om op te staan. Het is vandaag een zeedag dus veel haast heb ik niet. Ik ga ontbijten bij de Local en in de tussentijd heeft Jonas, m’n nieuwe roomsteward, m’n kamer weer in orde gemaakt. Ik wil vandaag toch proberen om alle verslagen die ik nog klaar heb staan te uploaden maar internet is de laatste dagen slecht. Heel traag of zelfs helemaal geen verbinding. Het lukt uiteindelijk om toch 1 verslag te uploaden, de rest komt later wel. Om 12 uur is de cruise critics meeting en daar horen we dat we met 50% capaciteit varen, dat houdt in ongeveer 2000 passagiers. Er wordt ook nog gevraagd waarom oa San Diego is geschrapt maar daar kunnen ze geen antwoord op geven, dat wordt allemaal vanuit het hoofdkantoor geregeld en die info krijgen ze niet. Om half 3 heb ik met de groep afgesproken waarmee ik ook de Panama excursies ga doen. We hebben onafhankelijk van elkaar ook allemaal Alcatraz geboekt en aangezien de ferry tijden zijn aangepast zitten we allemaal op dezelfde ferry. Deze keer bestaat de groep uit 4 Britten, 2 Denen en ik. We kletsen lekker een paar uurtjes met elkaar en dan is het tijd om naar de Garden Cafe (het buffet) te gaan. Ze hebben vanavond seafood en ik heb met Kerri en Marianne afgesproken om daar te gaan eten. We zijn er vroeg zodat we vrije keuze hebben. Om half 6 gaan we naar de solo meeting en er lijken alleen maar meer mensen bij te komen. De coordinatoren regelen dat de hele groep kan gaan eten bij de Manhattan Room en daarna richting het theater kan. Aangezien wij al hebben gegeten lopen wij nog een uurtje rond voordat we ook naar het theater gaan. Vanavond gaan we weer naar Choir of men. Een van de gasten is zo dronken dat hij alvast het prodium op loopt om bij de bar (het decor) een biertje te gaan halen. Hij wordt snel het podium afgeleid naar een stoel vlakbij. De bartender, iemand van de cast, komt niet meer bij van het lachten. Na de show hou ik het voor gezien en kijk op m’n kamer nog een film voor ik m’n bedje in duik.

We zijn weer terug in Seattle waar de Alaska reis een week geleden begon. Rond 6 uur is het schip aangelegd en voor 8 uur moet ik van m’n kamer af zijn. Rond 7:30 ben ik klaar, laat m’n koffers achter (die worden door de roomsteward naar m’n nieuwe kamer gebracht) en ga naar de klantenservice om m’n nieuwe room key op te halen. Helaas is de nieuwe kamer nog niet vrijgegeven dus ik moet nog even wachten. Ik loop richting Taste voor ontbijt en doe alles lekker op m’n gemak. Normaal is het een momentje om even de krant te lezen en wat facebook dingetjes te doen, maar doordat we over gaan naar een nieuwe cruise hebben ze heel internet maar plat gelegd. Ondertussen zie ik ook Kerri zitten bij het ontbijt en stuur haar een berichtje. We spreken af in the Atrium zodat ik nog even langs de klantenservice kan om m’n nieuwe pas op te halen en daarna lopen we richting Cagney’s waar alle back to back gasten, totaal 131, zich moeten verzamelen. Daar komen we een aantal bekenden tegen en gezellig kletsend komen we de tijd wel door. Om 10 uur worden we verzocht om te verplaatsen naar de Manhattan Room zodat we opnieuw in kunnen checken op het schip en zodra het schip door de autoriteiten is vrijgegeven voor de nieuwe cruise mogen we onze eigen gang gaan. Ik loop met Kerri naar de observation lounge en we vinden een lekker plekje helemaal vooraan. Kerri heeft al enige tijd contact met Marianne die ook met deze cruise mee gaat. Marianne komt gezellig bij ons zitten en met een hapje en drankje komen we de tijd wel door. NCL is tussen deze 2 cruises ook overgestapt van Pepsi naar Coke producten en je merkt aan de crew dat ze het daar lastig mee hebben. Er is nog niets gekoeld dus er blijft maar ijs aangesleept worden, dat zal in de komende dagen wel beter gaan. Om 3 uur is er een kleine sail away party georganiseerd door Sari en haar man Bob. Ik ga met hun mee op excursie in Acapulco dus leuk om voor die tijd al even kennis te maken. Bij de sail away party leer ik ook weer nieuwe mensen kennen. Om 4 uur is het dan tijd om Seattle voor de laatste keer te verlaten. Ik loop met Kerri en Marianne naar deck 16 waar de sail away party van het schip is. De crew kent ons ondertussen ook al goed dus de een na de ander loopt langs en zegt dat ze het leuk vinden dat Kerri en ik aan boord zijn gebleven en we stellen ze voor aan Marianne.

Om 6 uur is de eerste solo travellers meeting van deze cruise en als ik bij Sugarcane aan kom zie ik gelijk Kim zitten. Ik ken haar van de Griekse eilanden cruise die ik vorig jaar heb gedaan. Ik maak even kennis met de mensen die bij haar aan tafel zitten en loop door naar de tafel waar Kerri en Marianne zitten. Ook Mark, Paul en Dave van de Alaska cruise zijn ondertussen aanwezig dus de groep is weer compleet. Deze cruise hebben we 2 solo travellers coordinators want er zijn 45 alleen reizenden aan boord, net te veel voor 1 persoon. Als ik de groep een beetje rondkijk besef ik me ineens dat Paul en ik de babies van de groep zijn. De rest is allemaal gepensioneerd, 70+, enz. Bijna de hele groep gaat met elkaar eten en ik merk dat ik bij de meeste mensen geen aansluiting zal vinden. Gelukkig is het groepje van de Alaska cruise vrij hecht dus dat zal verder geen problemen opleveren. Na het eten loop ik nog even naar Mark en Dave en vraag ze of ze mij in gedachten willen houden voor hun volgende maaltijd want het moet natuurlijk wel gezellig blijven.

Na het eten hou ik het voor gezien en ga terug naar m’n kamer. M’n koffers waren er al vroeg dus even snel alles uitgepakt en gekeken hoe het met de was zit. Die kan van de week wel een beurtje gebruiken dus even de special van woensdag afwachten.

De eerste stop van deze cruise is San Francisco. Ik ben hier 15 jaar geleden voor het laatst geweest dus leuk om weer terug te zijn. Rond 11 uur varen we onder de Golden Gate bridge door, nu heb ik beide zijden gezien, 15 jaar geleden erover heen gefietst, vandaag er onderdoor gevaren. Het was druk in de observation lounge dus ik ben op m’n balkon gaan staan. Het schip draaide precies de goed kant op om foto’s te maken. Uiteraard hing er mist op de brug, maar dat trok later op de dag weg. Voor vandaag heb ik Alcatraz geboekt. Ook daar ben ik 15 jaar geleden al geweest, maar wilde graag nog een keer terug. In eerste instantie had ik om 14:10 kaartjes voor de ferry, maar de tijden zijn aangepast voor het winterseizoen dus die werd aangepast naar 13:35. Met de groep waarmee ik de excursies in Panama ga doen had ik afgesproken om samen de ferry te pakken en Alcatraz te bezoeken. Het schip wordt vandaag een keer op tijd vrij gegeven door de autoriteiten en we hebben meer als genoeg tijd dus we lopen alvast naar Fishermans warf en doen daar een drankje. Rond een uur of 1 lopen we terug naar de ferry terminal en wachten rustig onze beurt af. Toen we op de ferry stapten werden we gewaarschuwd dat er een bultrug in de baai zwemt, helaas hebben we hem niet gezien maar wel genoeg zeeleeuwen en pelikanen. Eenmaal op het eiland krijgen we het standaard praatje van de ranger over wat wel en niet mag en lopen we naar boven naar het cellencomplex. We krijgen onze self guided tour en lopen op ons gemak rond. Na een uurtje is het rondje compleet en lopen we terug naar de ferry. Eenmaal terug in San Francisco gaan we allemaal onze eigen weg. Ik loop terug naar Fishermans warf want er ligt een webcam cache bij de zeeleeuwen en die wil ik graag loggen. Ik loop op m’n gemak over de pier, loop wat souvenir winkeltjes in en uit en loop ondertussen de punten van een wherigo af. Het eindpunt ligt helaas niet echt op de route dus het loggen van de cache sla ik over. Vlakbij het schip ligt ook nog een cache en die pik ik uiteraard wel mee. Rond 6 uur ben ik weer aan boord en ga ik met Kerri eten bij Taste. Van de week hadden we al afgesproken dat we een keer een decadente milkshake bij Coco’s als toetje zouden gaan halen. Hij smaakte heerlijk, maar voor dat geld wordt het ook de enige die ik deze reis daar ga halen. In het atrium loop ik Paul tegen het lijf waar ik nog een tijdje mee heb staan kletsen terwijl we naar de quiz kijken. Het wordt nu ook wel eens tijd dat ik alle verslagen online krijg dus ik ga terug naar m’n kamer zolang het internet nog goed werkt. Het uploaden van de foto’s duurt een eeuwigheid, maar zo waar het lukt.

Geen afbeeldingen gevonden.

Los Angeles is mijn minst favoriete stop van deze reis. Ik ben er 15 jaar geleden geweest en vond er helemaal niets aan. Voor vandaag heb ik de excursie Berverly Hills & Beachfronts geboekt. We zijn al vroeg aangelegd en rond 9:30 loop ik naar het theater waar ik me moet melden. De excusie wordt omgeroepen en we lopen het schip af naar de bus. Vandaag ben ik samen met Kerri en trekken we op met Melanie en haar man Randy, ze komen uit Canada. We vinden een plekje in de bus en terwijl we door het drukke verkeer richting Beverly Hills rijden vertelt onze gids Corinna van alles over de stad. Niets dat ik nog niet eerder heb gehoord, dus ik laat het een beetje aan me voorbij gaan. Na ongeveer een uur zijn we in Beverly Hills en rijden we langs het Beverly Hills hotel naar ons eerste stoppunt voor vandaag. Vlakbj Rodeo Drive worden we de bus uitgegooid en krijgen we ongeveer een uurtje om over Rodeo Drive te lopen, langs het Willshire hotel en weer terug naar de plek waar de bus ons op pikt. Eenmaal weer terug in de bus rijden we naar Santa Monica pier, dit is eigenlijk de reden waarom ik voor deze excursie heb gekozen. Ik ben hier 15 jaar geleden ook geweest en toen heb ik me hier prima vermaakt. We krijgen weer een uurtje de tijd en lopen op ons gemak de pier af. Aan het einde van de pier log ik nog snel een cache die van de week weer online is gekomen nadat hij al een paar keer is gejat. Op de terugweg richting de bus eten we snel een hotdog, de maag wil ook wat, en kijken we bij de verschillende winkeltjes. De verzameling met magneten groeit al gestaag. Het is al weer tijd om terug te gaan naar het schip, maar eerst even een stop in Venice Beach voor de liefhebbers. Het is letterlijk uitstappen, naar de zee rennen, een foto maken en weer terug naar de bus. Kerri en ik laten het lekker voor wat het is. Rond half 3 zijn we weer terug bij het schip en gaan we ieder naar onze eigen kamers. Vanavond gaan we een keer wel naar de solo meeting en de coordinatoren hebben geregeld dat de ene helft specialty dining doet en de andere helft naar Savor gaat. Ik ga met een klein groepje aan een tafel zitten en het is erg gezellig.  Vanavond een keer geen show en ook geen zin om lang onder de mensen te zijn dus ik trek me lekker terug op m’n kamer, lees een boek en kijk wat tv.

 

De eerste stop in Mexico is Cabo San Lucas, een tender port. Rond 10 uur varen we de baai binnen en wordt het anker gedropt. Binnen de kortste keren liggen er 13 kleine tenders, 3 grote tenders en een pilot boot aan de kant van het schip waar ik zit. Ook aan de andere kant verschijnen er verschillende tenders. Ik moet me om 11:15 melden in the Manhattan room voor mijn excursie, Baja Highlights. Om half 12 wordt de excursie omgeroepen en kunnen we ons van dek 7 naar dek 4 begeven om in de tender te stappen. En het duurt en het duurt, maar rond 12:30 kunnen we eindelijk in een tender stappen. De zee is nogal onrustig waardoor het lastig is om de tenders aan te leggen en de passagiers veilig in te laten stappen. Eenmaal aan land worden we naar onze bus gebracht en vertelt German, onze gids, het verhaal over het ontstaan van Baja en Cabo San Lucas.

Onze eerste stop vandaag is aan de rand van de baai waar we een mooi uitzicht hebben. We krijgen een drankje aangeboden terwijl we genieten van het uitzicht. Onze 2e stop is San Jose de Cabo, een klein stadje ten oosten van de Cabo San Lucas. We lopen eerste met onze gids naar de mission (kerk) omdat er vandaag een bruiloft is die binnenkort gaat beginnen. Een kerk is een kerk dus ik was er vrij snel uitgekeken. We krijgen ongeveer een uurtje om even door het centrum te lopen en dat doe ik samen met Allie en Wes, beide amerikaan. Het is hun eerste cruise dus ze vragen me de oren van het hoofd. Verschillende mensen lopen de pharmacies in waar je antibiotica en penicilline zonder recept kunt halen. Ongeveer iedere 5e winkel is een pharmacy. Na een uurtje duiken we de bus weer in en gaan we op weg naar een glasblazerij, over toeristenval gesproken. Er wordt een demo van ongeveer 5 minuten gegeven waarin de glasblazer een schildpad met drankfles blaast. Leuk om te zien, maar daar blijft het wel bij.

Om 5 uur zijn we weer terug in Cabo en onderneem ik nog de flinke wandeling naar het Hard Rock Cafe, je verzamelt shot glazen of niet. Uiteindelijk ben ik net op tijd terug voor de tender van 17:45 en zit ik samen met een gedeelte van de cast van Kinky boots op de tender. Er ontstaat een heel leuk gesprek waarin ze aangeven dat ze daadwerkelijk drag queens zijn en niet alleen voor deze show. De foto’s gaan over en weer en voor we het weten zijn we al weer terug op het schip. Ik ga naar m’n kamer voor een welverdiende douche en eet snel wat fish en chips bij the Local. Vanavond op tijd naar bed want morgen wordt een hele lange dag.

Alaska staat al heel lang op mijn reis to do list. Toen ik bezig was met de voorbereidingen voor de Panama Kanaal cruise zag ik dat veel mensen een back 2 back (b2b) hebben geboekt met de allerlaatste Alaska cruise voor dit seizoen. Sommigen hebben zelfs een b2b2b met de eerste caribbean cruise geboekt, maar ik denk niet dat m’n baas het er mee eens is als ik 6 weken verlof op neem. De Panama kanaal cruise is de repositioning cruise voor de Encore van Alaska naar de Caribbean waar ze de rest van de winter zal varen. Toen ik naar de prijzen ging kijken was de keuze snel gemaakt, deze ga ik gewoon aan de Panama Kanaal cruise vastplakken. Dus in plaats van 21 dagen zit ik straks 28 dagen op het schip. Deze komt wel in de plaats van een week Florida wat ik in eerste instantie van plan was. Je kan natuurlijk niet alles hebben.

Aan deze cruise is ondertussen ook al een wijziging door gevoerd, Skagway is vervangen door Icy Strait Point. Er is een rots verplaatsing in Skagway geweest waardoor de haven voor de rest van het jaar is gesloten. Ik ga zeker whale watchen en hoop ondertussen ook wat van de cultuur van Alaska op te doen. Als kers op de taart zou toch wel een bald eagle in het eigen leefgebied zien, daarnaast zijn er veel zeehonden en otters te zien. Ik ga me laten verrassen.

De dag begon vroeg vanmorgen, ik zat om 3:30 al in de auto om rond 4:30 op schiphol te zijn. Uiteraard onderweg eerst nog even een cache opgepikt op de carpool bij de afslag waar ik er toch af moest. Eenmaal aangekomen bij A4 Airport parking kon ik snel de auto kwijt op redelijk brede parkeerplaatsen. De chauffeur die me naar Schiphol brengt saat me al op te wachten en zo ben ik rond 5 uur al op Schiphol. Het is al een drukte van jawelste en bij de KLM balies staan al redelijk lange rijen. Ik kreeg gelijk de mededeling dat de vlucht met 40 minuten is vertraagd, had ik gewoon langer in m’n bed kunnen blijven. Voordeel van business claas vliegen, die rijen ontloop je allemaal. Als ik eenmaal ben ingecheckt, dat lukte thuis niet omdat m’n contact gegevens voor de amerikaanse overheid niet werden geaccepteerd, ga ik via de priority route naar de bagage controle en ook daar verloopt alles redelijk snel. Ik zoek de KLM lounge op en neem een klein ontbijtje, een croissantje en wat sap, kijk wat series die ik heb meegenomen en rond 7:15 loop ik naar de gate. De vlucht is niet vol en ik heb in m’n eentje 3 stoelen tot m’n beschikking. Lekker languit met de tablet aan, krijg nog een ontbijtje geserveerd en dan is die vlucht ook zo voorbij. We hadden wel de toeristische route want ik heb heel Londen gezien, van de Big Ben en House of Parliaments tot aan Wembley stadium. Weer eens wat anders om die plekjes vanuit de lucht te zien. Eenmaal op Heathrow is het naar connecting flight waar echt alles uit m’n tassen moest voor controle, dat hebben ze op Schiphol toch een stuk beter geregeld, en waar de rijen lang en langzaam gingen. Eenmaal in de juiste terminal zoek ik de Virgin Lounge op voor een hapje en een drankje en vermaak ik me een paar uurtjes met wat internet en series en maak ik alvast een begin aan dit verslag.

De vlucht naar Seattle vertrekt precies op tijd al moet ik even wennen aan de stoelindeling. Ik zit bij het raam, maar de stoelen staan schuin dus eigenlijk zit ik met m’n rug naar het raam. Bij binnenkomst staat de champagne of sinaasappalsap al klaar, de mensen die me kennen weten precies waar ik voor heb gekozen. Ik bekijk op m’n gemak de menukaart maar ik geloof dat ze van plan zijn om een dag over te slaan, ipv lunch krijgen we het diner geserveerd. Ik kies voor kippenpate (of parfait voor de fijnproevers) met stokbrood als voorgerecht, miso zalm met wortelpuree als hoofdgerecht en een kaasplankje als dessert. Voor dat we het eten geserveerd krijgen kijk ik nog 2 afleveringen van series en na het eten kijk ik downton abbey via het entertainment center. Ondertussen is de cabine donker en proberen mensen hun stoel plat te krijgen. Dan vlieg je in een Boeing 787 maar moet het cabinepersoneel helpen om ongeveer 90% van de stoelen plat te krijgen. In plaats van op een knopje drukken en je stoel zakt onderuit tot ligstand moet je opstaan, je stoel helemaal leegmaken, zorgen dat de tv goed is terug geklapt en dan op de knop drukken. De ruglening komt helemaal omhoog en klapt om. Je ligt dus eigenlijk op de achterkant van je stoel. Daar hebben ze bij Boeing echt niet goed over nagedacht. Ik “slaap” ook een paar uurtjes, hang met medereizigers aan de bar en kijk nog een paar afleveringen (eigenlijk is zo’n vlucht heel saai om op te schrijven).

Een uurtje of 2 voordat we landen krijgen we nog een club sandwich en dan is eindelijk (met het verrekken van je nek) Seattle te zien. De landing verloopt voor spoedig en niet veel lang erna staan we aan de gate. We zijn geland bij de nieuwe international terminal en je kan merken dat ze nog met wat kinderziektes bezig zijn. De bagage ligt verrassend snel op de band, en ja zo waar ook mijn koffer. Ik had al gezien dat hij in Seattle was dus het kon bijna niet anders dat hij op de band zou verschijnen. Door naar de douane en daar komen de kinderziektes duidelijk naar boven. De CPB officers zitten op 3 zijden van een vierkant en langs de vierde zijde komen de reizigers binnen. Dat is dus een doolhof en de medewerkers zelf snappen niet meer hoe de rijen lopen. Wordt er in eerste instantie een onderscheid gemaakt tussen amerikaanse/canadese burger en overige visa houders wordt iedereen in het vierkant weer door elkaar heen gezet. Na een half uurtje ben ik ook door de douane heen, op naar de light rail. Die stopt alleen helemaal aan de andere kant van de luchthaven, een kwartiertje lopen door een parkeergarage heen. Ben je bijna bij de light rail staat er een bord dat er een gratis shuttle rijdt tussen de terminal en light rail. Waarom staat dat aan de andere kant niet aangegeven? Had weer gesleep gescheeld. Na 40 minuten light rail, 10 minuten lopen ben ik bij m’n hotel. De kamers stellen niet zo veel voor maar het is maar voor 2 nachtjes en lekker dicht bij de cruise terminal.

Om niet al te vroeg naar bed te gaan loop ik nog even naar Pike Market wat hier vlak om te de hoek zit. Eigenlijk wil ik alleen wat te drinken voor vananvond maar dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Uiteindelijk zie ik bij een ijswinkel een koelkast met flesjes staan en sla voor vanavond en morgen in. Eenmaal terug in het hotel vul ik m’n vocht te kort aan en maak dit verslag af. Na 24 uur in de weer te zijn geweest is het tijd om te gaan slapen.

Het was een lange nacht, ik ben rond een uur of 7 in slaap gevallen en om 3:30 was ik klaar wakker.  Even wat online gedaan en weer een paar uurtjes gaan slapen. Uiteindelijk was ik om 8:30 wakker en ben ik opgestaan. Ontbijt is in dit hotel niet aanwezig, maar er zit een klein koffiezaakje naast het hotel wat ook ontbijt serveert. Daar een hapje gegeten en rustig op weg gegaan naar de space needle. Ik had voor de zekerheid thuis al kaartjes gereserveerd want op zaterdag kan het zo druk zijn dat er ter plekke geen kaartjes meer beschikbaar zijn, ik mocht me tussen 10:45 en 11:00 melden. Ik ben na het ontbijt op m’n gemak die kan opgelopen, het is maar een kilometer van het hotel dus in een kwartiertje was ik al ter plekke. Officieel was ik dus te vroeg maar het was geen probleem en mocht aansluiten in de rij naar boven. In de wachtrij zie je het hele verhaal van de bouw voor de wereldtentoonstelling van 1962 wat als thema de toekomst had. Nu, 60 jaar later, is het de grootste toeristische attractie van Seattle. Bij de opening waren veel (oud) presidenten zoals Nixon en JFK aanwezig en Elvis heeft er een film opgenomen, alhoewel de daadwerkelijke scene in een studio is opgenomen.

Na zo’n 20 minuten stap ik in de lift naar boven. Met een snelheid van 16 km/u gaan we in 41 seconden naar een hoogte van 158 meter. De liften zitten aan de buitenkant dus vanaf het moment dat je naar boven gaat heb je uitzicht over Seattle. Er hangt helaas een rook gordijn over Seattle door bosbranden in de omgeving waardoor de foto’s erg mistig lijken. Eenmaal boven kan je helemaal rondlopen en op verschillende plekken kan je zelfs een selfie laten nemen. Ik laat de selfies voor wat ze zijn, veel te druk. Ik neem de trap naar beneden naar het draaiende glazen platform, hier zit ook restaurant The Lope Lounge. Het zit op het draaiende platform waardoor je uitzicht constant verandert. Een ronde duurt precies een uur. Ik heb het na een half uurtje wel gezien en ga weer naar beneden. Ik struin nog even door het winkeltje maar vind niets om mee te nemen.

Tijd om een beetje te geocachen, ik ben nou eenmaal in de geocaching capitol. Er ligt hier een rondje labcaches en aangezien ik die nog niet heb gedaan in Seattle pak ik ze gelijk mee. Het rondje loopt door het hele park dus alle hoekjes en gaatjes zijn weer gezien. Bij de fontein zie ik dat de zon precies goed staat en er een regenboog in de mist zichtbaar is. Terug aan het begin van het park loop ik via 1st avenue terug richting mijn hotel zodat ik even kan kijken welke straat ik morgen moet hebben onderweg naar het schip. Waar je precies moet zijn is bijna niet te missen, de NCL Bliss ligt gedockt voor vertrek naar Alaska vandaag. Het is alleen even de vraag waar ik precies over kan steken, maar dat is duidelijk zichtbaar. Een flink heuveltje af, als ik m’n koffers los laat rollen ze zo het schip op, maar laat ik dat maar niet doen.

Voor vanavond had ik met een aantal andere solo reizigers afgesproken om samen te gaan eten zodat we alvast kennis kunnen maken. Helaas valt de een na de ander af en blijven alleen Kari en ik over. We spreken af ter hoogte van pier 56 waar een aantal restaurants zitten. We lopen even rond om te kijken waar we willen eten, maar de keuze is eigenlijk vis, vis en nog meer vis. Aangezien het aan het waterfront is zijn de prijzen ook niet bepaald laag. We komen uiteindelijk bij de crab pot terecht. Hier hebben ze eventueel ook taco’s of burgers, maar daar hebben we allebei eigenlijk geen trek in. We besluiten om een hoofdgerecht te delen want we hebben beiden niet echt veel honger. Als voorgerecht nemen we een klein beetje clamb chowder en als hoofdgerecht garnalen met rode aardappel en mais op de cob. Het smaakt heerlijk, maar zijn blij dat we een gerecht hebben gedeeld want zelfs zonder voorgerecht hadden we dit niet alleen op gekregen. Rond half 8 is het mooi geweest en lopen we terug naar onze slaapplekken. Ik pak de koffers even opnieuw in en schrijf dit verslag. Morgen tussen 10 en 10:30 mag ik me op de pier melden om in te checken en gaat de echte reis beginnen.