Miriam's reisverslagen

Het weer wordt er maar niet beter op. De noordkust is geen beginnen aan, veel onder gelopen wegen. Gelukkig heb ik hier zaterdag al een groot stuk van gereden en bekeken. Wat dan? Waikiki was ik wel een beetje op uit gekeken , eigenlijk wil ik nog naar de westkust, maar ook hier flashflood warnings. Ik had Hanauma Bay ook nog op m’n lijstje staan, een onder gelopen vulkaan krater waar een schitterend koraalrif in ligt. Maar ja, zo’n gebied bezoeken als het donker en grijs is is eigenlijk ook niets.

Uiteindelijk vanaf Diamond Head rustig langs de kust richting Hanauma Bay gereden. Onderweg nog een poging gewaagd om een aantal caches te zoeken en die brengen je dan toch weer op plekjes waar je als normale toerist niet snel zal komen. Gewoon midden in een woonwijk een paadje tussen 2 huizen en dan sta je ineens bijna in zee. Een heel stijl trappetje naar beneden en je staat op een rotsachtig strand. Zeer geliefd bij surfers om hier de zee op te gaan.

Alle stranden zijn hier overigens eigendom van de overheid en dus voor iedereen toegankelijk. Resorts en hotels hebben ook geen prive stranden.

Een mini strandje, ook midden in een woonwijk waar je wederom via een paadje tussen 2 huizen door kan komen. Een kleine ligweide met een paadje naar de zee toe. Sta je ineens op een klip en met de zee die flink te keer gaat zie je maar weer eens hoe krachtig de natuur kan zijn. Her en der kom je ook gedenkplekjes en stenen tegen van mensen die daar zijn omgekomen. Ze zijn hier gek op klipspringen en met die plekjes en stenen word je wel heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Bij 1 strandje kwam ik een italiaan tegen die aan me vroeg of ik wist waar China Walls is. Ja een paar 100 meter verder, omdat er toevallig een cache zou moeten liggen. Die ging bijna rennend die kant op om van de klip te kunnen springen. Misschien ben ik te veel aan m’n leven gehecht, maar ik zou echt nooit van zo’m klip afspringen, zeker niet als je de kracht van de zee ziet als je 5 minuten op zo’n punt staat te kijken.

Onderweg ook nog een earthcache gedaan bij de Spouting Cave. Weer zo’n plekje waar je als normale toerist niet zou komen, sterker nog het duurde even voor ik de doorgang had gevonden want er stond een container voor geparkeerd. Een heel stijl en, als het hard regent, een glad weggetje naar een klip. Dit is toch wel een punt wat wat beter bekend is. Als je eenmaal op het plateau bent zie je ook een railing staan waar vandaan er wordt gevist. Ik ben zelf niet zo ver gelopen, met m’n camera in m’n handen was ik al blij dat ik zonder kleerscheuren op het plateau was aangekomen. De Spouting Cave is een grot in het plateau dat langzaam door de zee wordt uitgehold. Net als een spouting hole wordt hier met kracht het water de grot uitgeduwd, niet omhoog maar horizontaal over zee heen. Op het plateau voel en hoor je ook de kracht van de water op het moment dat het de grot uitgespuugd wordt. Al weer die krachten van moeder natuur waar je niet mee moet spotten. Ook hier wordt er van de klip af gesprongen en ook hier weer herdenkingstenen tegen de muur aan. Ik heb hier gauw een kwartier van de kracht van de zee staan genieten. Ik had het plateau voor mezelf, want door het slechte weer waren er zelfs geen vissers aanwezig. Op het moment dat ik terug wilde gaan naar de auto spuugde de grot nog een keer het water uit en op dat moment zie ik ook een zee schildpad ploeteren om bij de klip weg te komen. Als zelfs een schildpad er al moeite mee heeft, wat moet een mens dan wel niet door maken. Het duurde even maar uiteindelijk heeft hij het veilige water kunnen vinden. Ik las later dat de locals hier alleen springen als de grot niet spuugt, het water is dan zo rustig dat ze het aandurven.

Laatste stop vandaag is Hanauma Bay. Het is een nature preserve, dus staat het onder bescherming van de National Park Service. Het was ondertussen half 5 en flink gaan regenen dus ik kon gratis naar binnen. Voor je uberhaupt naar het strand mag ben je verplicht om eerst een film te kijken. Als je deze hebt gezien kan je je naam op een lijst zetten en kan je een jaar naar binnen zonder iedere keer die film te hoeven kijken. In de film vertellen ze het een en ander over het koraalrif en wat je vooral wel en niet moet doen om het rif te beschermen. Dit is een zeer geliefde snorkelplek, vooral omdat je over het rif kan snorkelen en veel vissen, schilpadden, koralen en andere dieren kan zien. Het was nu heel erg stil, toen het ging regenen zijn de meeste mensen weg gegaan. Ik heb lekker lui gedaan en omdat ik toch op parkeren en entree had bespaard heb ik de tram naar het strand genomen. Een pittige klim de krater in. Het is jammer dat het zo grijs was en regende, want dit is echt een schitterende plek zelfs als je het water niet in gaat. Tijdens het maken van de foto’s begon het weer wat droger te worden, lees de hoosbui ging over in een normale bui, maar lichter werd het niet. Jammer, maar ik ben er toch geweest.

Morgen vliegen naar Kaua’i, het weer zal hier iets beter zijn als op Oahu. Kaua’i ligt ten noordwesten van Oahu en de buien lijken dit eiland net niet helemaal te bereiken. Desondanks blijft het het natste eiland van Hawaii.