Atlantic City 2003

Begin oktober 2003 werd er bekend gemaakt dat Bon Jovi een DVD op zou gaan nemen. Dit in het kader van het nieuwe album This left feels right. Mariska en ik hadden allebei het idee om er naar toe te gaan totdat men de prijzen van de kaarten bekend maakte. Dat was wel even schrikken!! Via de fanclub kon je maar 1 kaart voor 1 show krijgen en dat was voor ons geen optie. Als we gaan willen we naar beide shows. Tammy en Shelly (onze Amerikaanse vriendinnen) hadden de e-mails verstuurd en hoopten dat ze op de lijst voor de show van 15 november zouden staan. De lijst werd bekend gemaakt en ze stonden inderdaad allebei op de lijst van zaterdag. Later bleek helaas dat het zo’n gigantische en onoverzichtelijke rotzooi was dat mensen soms 2 keer op de lijst stonden en dat mensen kaarten gingen opzeggen. Deze lijst was dus snel van het internet af en de fanclub kon gaan beginnen om de rotzooi van een ander op te ruimen. De enige manier waarop je nu nog kaarten kon bestellen (nog steeds 1 kaart voor 1 show) was door een money order op te sturen.

Het was ondertussen begin november en het begon toch wel te kriebelen bij Mariska en mij, maar we bleven er bij 2 shows of niets. Op donderdag 6 november maakte de fanclub bekend dat er nog 140 kaarten voor vrijdag en 35 kaarten voor zaterdag beschikbaar waren en dat je nu 2 kaarten kon bestellen en dat je geen lid hoefde te zijn van de fanclub. Na lang twijfelen hebben we toch besloten om te gaan, maar toen was er nog een ander probleem. De money orders moesten de volgende dag (vrijdag 7 november) voor half 9 in de postbus van de fanclub liggen. Dat gingen we vanuit Nederland nooit redden.

We hebben een mailtje gestuurd naar Tammy en Shelly met de vraag of zij ons konden helpen om de money orders op tijd in de postbus van de fanclub te krijgen. Gelukkig is er een tijdsverschil van 6 uur dus alles was nog mogelijk. We kregen een mailtje van Tammy dat zij bereid was om alles voor ons te regelen. We hebben alle benodigde gegevens aan haar doorgegeven en zij is ’s avonds nog speciaal naar het postkantoor op het vliegveld gereden om alles op de post te doen. Toen we haar bevestiging kregen ging het duimen beginnen. De lijsten zouden vrijdag of maandag op internet gezet worden. We hoopten dat dit vrijdag zou gebeuren anders zou het een heeeel lang weekend worden. Het verlossende antwoord kwam vrijdagavond en we stonden voor beide avonden op de lijst. Ook Tammy en Shelly stonden op de lijst voor zaterdagavond dus ons weekend kon niet meer stuk. We hadden ondertussen van Shelly gehoord dat ze ook nog een kaartje voor vrijdagavond had weten te krijgen. Het enige wat we toen nog moesten regelen was een vlucht en een hotel in Atlantic City, dit was gelukkig geen probleem en was allemaal snel geregeld.

Vandaag vliegen we naar Philadelpia. Op Schiphol hebben we nog wat taxfree shopping gedaan en bloembollen voor Shelly en een grote doos Merci voor Tammy gekocht. We zijn om 12:45 opgestegen en zouden om 15:45 landen op Philadelphia. De vlucht verliep goed, alleen de film was wat minder. De Hulk is echt geen aanrader om te gaan kijken. Ongeveer 30 minuten voordat we zouden gaan landen kregen we van de piloot te horen dat ze de laatste 20 minuten van de vlucht veel turbulentie verwachtten. Op zich vond ik dit nogal mee vallen maar er zat iemand achter ons die wel een paar over haar nek is gegaan.

Toen we geland waren moesten we natuurlijk door de immigration. We werden opgevangen door een inspector en omdat we bloembollen bij ons hadden moesten we eerst naar een agriculture inspector. Hij keurde alles goed en stuurde ons door. Toen we eenmaal bij het laatste checkpoint voor de douane kwamen werden we weer terug gestuurd om nog een inspector te bezoeken. Toen we daar aankwamen moest iedereen zijn tas helemaal leegmaken en werd alles nagekeken. Mariska en ik keken elkaar aan en dachten dat het allemaal nog wel even zou gaan duren. Mariska werd als eerste naar voren geroepen en hoefde gelukkig haar tas niet leeg te halen. Ze gaf aan dat ze met mij samen reisde en ik mocht naar voren komen. Gelukkig hoefde ik ook m’n tas niet leeg te halen. Wat eigenlijk maar goed was want ik had nog een bootleg onderin m’n tas zitten.

Toen we eindelijk door de douane waren, wat ongeveer een uur heeft geduurd, moesten we Mark, onze taxichauffeur, bellen. Hij zou ons op halen en naar Shelly brengen. Hij vertelde ons dat het in jaren niet zo hard heeft gewaaid en dat het nog 1 of 2 dagen aan zou houden. Na ongeveer een half uur rijden, het was ongeveer half zes, kwamen we aan bij Shelly. Mariska en ik hadden het bedrag afgerond naar een bedrag dat we makkelijk konden delen en gaven Mark dus wat extra. Daar was hij het niet mee eens want het was een afgesproken bedrag en daar zat de fooi al in. Het heeft wat moeite gekost maar uiteindelijk nam hij het toch aan. ’s Avonds bleek het nailsnight te zijn en kwamen Lynn en Robin naar Shelly om de nagels te doen en pizza te eten. Mariska en ik kregen ondertussen toch wel een beetje last van slaap en zijn rond 10 uur naar bed gegaan.

We hebben vanacht slecht geslapen, we zijn om 1 uur, 3 uur en 5 uur wakker geweest en besloten om maar om 7 uur op te staan. Aangezien het dan al 1 uur nederlandse tijd is hebben we het nog redelijk lang uitgehouden.

Shelly moest nog naar de kapper en de pedicure dus we hadden de hele ochtend voor onszelf. We hebben eerst op ons gemak ontbeten en zijn toen een beetje gaan zappen. We kwamen de film Mathilda tegen en hebben deze zitten kijken onder het genot van veel thee. De film was om half 10 afgelopen en toen zijn we ons gaan douchen en onze spullen in gaan pakken. In de tussentijd hebben we ook nog even op het internet gekeken en hebben we snel een mailtje naar huis gestuurd.

Shelly zou tussen half 12 en 12 uur terug zijn en dan zouden we naar Atlantic City vertrekken. Het liep allemaal een beetje uit en uiteindelijk was ze rond half 1 terug. We hebben onze spullen in de auto gezet en zijn we vertrokken. Het is ongeveer een uur rijden en kwamen rond 2 uur aan bij het hotel waar Mariska en ik zouden verblijven. We hebben ingecheckt, hebben ons omgekleed voor de show en zijn toen vertrokken naar The Borgata. Shelly had daar een kamer geboekt en dit werd onze garderobe.

We konden de kaartjes tussen 2 en 5 afhalen bij de boxoffice van het hotel en dat was nog even zoeken. Volgens de man bij de receptie zat de ingang naar de kamers links en de boxoffice rechts. Als je het hotel binnenkomt loop je direct de casino vloer op en wij moesten de rechts langs de vloer blijven lopen om bij de boxoffice te komen. Helaas bleek dit “dood” te lopen en moesten we over de casinovloer verder. Toen we eindelijk bij de boxoffice aankwamen zagen we daar Rhoda en Father Bob van Backstage staan. Wij moesten onze kaartjes halen bij Father Bob, het ging op nummer, en toen we daar aankwamen herkende hij ons. Het eerste wat hij zei nadat we onze namen hadden opgegeven was: “Did you come all the way from Holland for this?” Dat leek ons eigenlijk wel duidelijk. We kregen onze kaarten en bleken op de 7e rij op de riser (tribune) te zitten.

Het werd tijd om wat te gaan eten, we hebben de auto gepakt en zijn weer terug gereden naar het centrum van Atlantic City om te kijken of we daar wat konden vinden. Er zitten casino’s genoeg dus er moet ergens iets te vinden zijn. We zijn eerst naar The Trump gegaan, maar het enige wat ze daar hadden was een italiaan en daar had ik eigenlijk niet zo’n trek in. We zijn vervolgens naar de Wild wild west gegaan en daar kon je eten bij een lopend buffet. Bovenaan de roltrap kwam er net een ouder echtpaar uit het restaurant en die gaven ons een kortingsbon van 10 dollar. Scheelde toch weer op de prijs. We hebben gegeten en zijn toen terug gegaan naar The Borgata. Shelly heeft zich omgekleed en Mariska en ik vroegen ons af of we onze camera’s mee moesten nemen. De regel was geen camera’s en daar konden we eigenlijk wel in komen. We hebben onze camera’s dus bij Shelly op de kamer gelaten en zijn toen gaan kijken of we al naar binnen konden.

Er stond een lange rij dus we zijn even een bar ingegaan en hebben wat gedronken. Uiteindelijk zijn we toch maar in de rij gaan staan en konden we vrij snel naar binnen. Het enige wat gecontroleerd werd was je kaartje, dus geen tassen controle. Terwijl we op de roltap stonden waren ze al aan het filmen.

Boven aangekomen stond er een merchandise tent waar we natuurlijk even moesten kijken. Ze hadden nog een heleboel merchandise van de Bounce tour en ook 2 t-shirts speciaal voor de DVD shoot. Hier moesten we natuurlijk een aandenken aan hebben en hebben beide een shirt gekocht. We hebben nog wat te drinken genomen en zijn de zaal ingegaan. Er stonden voor het podium 5 rijen met tafels met daarachter de risers van ongeveer 20 rijen. Wij zaten op riser D, rij 7, stoel 4 en 5. Dit hield in dat we ongeveer tussen Jon en Hugh in zaten op ongeveer 30 meter afstand. We konden over de mensen aan de tafels heen kijken, dus goede plaatsen.

Achter het podium hingen 4 schermen waar men video op liet zien en achter de schermen hingen de bekende doeken met lichtjes. Deze doeken hingen ook achter de risers. Dit maakte de sfeer wel erg intiem. Shelly zat op riser C, rij C. Volgens ticketmaster zou dit een obstructed view plaats zijn, maar niets was minder waar. Ze zat recht voor Jon met niets voor haar. We zagen Mrs. B. lopen en zijn haar even gaan bedanken voor het regelen van de kaarten. Ook zij vroeg ons of we speciaal voor de shows naar Atlantic City waren gekomen en verklaarde ons eigenlijk wel een beetje voor gek.

Rond kwart over 8 kwam een medewerker van het hotel de regels uitleggen. Er mochten geen foto’s worden gemaakt, alle mobiele telefoons moesten uit en tijdens de nummers mocht er niet rondgelopen worden. Nadat dit allemaal duidelijk was kwam er een comedian, maar veel hebben we daar niet van meegekregen. We konden niet meer wachten totdat de band ging beginnen en rond kwart voor 9 was het dan eindelijk zo ver.

We hadden al gezien dat er een extra drumkit, keyboard en stoel stonden dus er zouden nog 3 extra mensen op het podium zitten. De vraag was nu alleen nog wie, maar daar kwamen we snel genoeg achter. Als eerste stapten Everett Bradley, Jeff Kazee en Bobby Bandiera het podium op. Everett en Bobby hebben beiden in The Big Dogs gezeten tijdens Jon z’n solo tour in 1998. Jeff en Bobby spelen samen in The Asbury Jukes van Southside Johnny. Voor ons dus 3 bekenden aangezien we Southside Johnny eind oktober nog in Utrecht hebben gezien en toen vlak voor Jeff stonden. Nadat Everett, Jeff en Bobby hun plaatsen hadden ingenomen kwamen Richie, Tico, David en Hugh het podium op. Tico zat niet op zijn gebruikelijke plaats in het midden op het podium maar links naast Richie met Everett achter hem. Bobby zat achter Richie en rechts naast Everett. Jon stond natuurlijk in het midden van het podium. David zat rechts met Jeff achter hem.

De muziek van Wanted dead or alive begon en Jon kwam precies in het midden, via een trap, het podium oplopen. Jon en Richie hadden het duidelijk heel erg naar hun zin, er werden tussendoor geintjes gemaakt en als er iets niet goed ging begonnen ze gewoon weer van voor af aan. Dit was vooral het geval tijdens de eerste 3 nummers. We waren even bang dat Olivia D’Abo er ook zou zijn en ik zou zeker oordoppen in hebben gedaan als dit zo zou zijn geweest. Gelukkig was ze er niet en zong Richie gewoon de 2e stem. Het begin van Living on a prayer klopte niet en Jon zei dan ook: “I can’t sing in that key!” en het nummer werd opnieuw gestart.

Voordat ze begonnen met Sylvia’s mother vertelde Jon het verhaal dat hij en Richie in de auto zaten op weg terug van de studio naar het hotel in Amsterdam. De radio stond aan en Sylvia’s mother werd gedraaid, Jon en Richie keken elkaar aan en besloten dat ze iets met dit nummer moesten gaan doen. Toen Jon dit stond te vertellen konden Mariska en ik natuurlijk onze mond niet dicht houden en we hebben dus ook duidelijk laten horen dat er Nederlanders in de zaal zaten. We waren de enigen die onze mond open deden dus het viel ook flink op en er keken wat blikken onze richting uit. Dus mocht er op de DVD geschreeuw hoorbaar zijn vlak voor Sylvia’s mother dan zijn Mariska en ik dat.

De setlist was niet erg bijzonder, maar wat wel erg leuk was is dat ze de 2 nieuwe nummers, die dus niet op het album staan, hebben gespeeld. Vooral Last man standing is een goed nummer. Ik had er al een stukje van gehoord en was er toen al over te spreken, maar nu ik het hele nummer heb gehoord vind ik het echt jammer dat deze niet op het album staat. Thief of hearts vind ik wat minder, maar dat is denk ik weer zo’n nummer waar je aan moet wennen. Jon vertelde wel dat het de beslissing was van de band en niet van de platenmaatschappij om de nummers van het album af te halen. Hij vertelde dat hij het zat is om door de platenmaatschappij en muziekindustrie te worden gebruikt om geld te verdienen. Dat het als jonge muzikant heel moeilijk, zeg maar haast onmogelijk, is om tegenwoordig een platencontract te krijgen. Hij kon 20 jaar geleden bij de platenmaatschappijen binnen lopen en vervolgens kiezen bij welke hij zou tekenen. De rest is geschiedenis.

Goed terug naar de show…. Na Joey begon Jeff een stukje solo te spelen en ontstond er een jam waarbij Jon maar een beetje vreemd om hem heen stond te kijken. Hij wist niet echt wat hij er mee aan moest en liep vervolgens maar het podium af. De jam was afgelopen en Jon kwam terug op het podium. Op dat moment begon Richie met de intro van Love for sale en dit werd door de rest opgepakt waardoor Jon niet meer terug kon en het nummer wel moest zingen. Nadat de rest van de setlist was afgewerkt vroeg Jon aan Tony, z’n broer, of er nog re-takes gedaan moesten worden. Dit bleek het geval en Wanted dead or alive, Living on a prayer en Last man standing werden nog een keer gespeeld. Helaas dacht het overgrote deel van het publiek dat we naar voren toe mochten en voor het podium mochten gaan staan. Het was dan ook een complete chaos waarbij de security van Bon Jovi de mensen weer naar hun plaats terug moesten sturen. Toen uiteindelijk iedereen weer terug was op zijn plaats konden de laatste 3 nummers gespeeld worden. Totaal heeft deze show ongeveer 2:45 geduurd en de setlist zag er als volgt uit:

Wanted dead or alive, Living on a prayer, Bad medicine, Sylvia’s mother, Lay your hands on me, Someday I’ll be Saturday night, Last man standing, You give love a bad name, Bed of roses, Everyday, Misunderstood, Born to be my baby, Keep the faith, Joey, Love for sale, I’ll be there for you, Always, Thief of hearts, Blood on blood.

Re-takes
Wanted dead or alive, Living on a prayer en Last man standing

Na afloop van de show konden we nog een gratis aandenken ophalen in de lobby van het Event Center. Dit bleek een soort affiche voor de shows te zijn. Als verzamelaar natuurlijk leuk om te hebben. Nadat we onze posters hadden zijn we de roltrap afgegaan richting casino en bars en hebben nog wat gedronken in de Gypsy bar.

Daar trad een bandje op met een zeer bewegelijke en aanwezige zanger. Ze speelden een beetje oude maar populaire nummers die iedereen mee kon zingen. Er was daar een grietje die al behoorlijk dronken was en door de zanger op het podium werd gehaald. Daar kreeg hij wel spijt van want nadat hij z’n rondje door de bar had gedaan en terug kwam op het podium begon ze in z’n oor en de microfoon te gillen. Aangezien hij met een gitaar stond kon hij niet zomaar weglopen en het enige wat hij nog kon doen was het grietje negeren. Uiteindelijk verliet ze het podium en de opluchting was van z’n gezicht te lezen. Mariska en ik begonnen aardig moe te worden en besloten rond 1 uur terug te gaan naar ons eigen hotel. Shelly had al een margarita op en zei dat ze ons geld zou geven voor een taxi. Mariska en ik hadden al besloten om de jitney, een busje, terug naar het hotel te nemen, we zaten vlak naast The Tropicana en daar was een jitney stop. Helaas rijden ze daar letterlijk als idioten door de stad en we hadden vrij snel genoeg van de rijstijl van onze chauffeur en zijn eerder uitgestapt. We moesten ongeveer nog 10 minuten lopen naar ons hotel en kwamen daar rond 1:45 aan. We lagen dan ook binnen 15 minuten in bed en hadden de wekker op 9 uur gezet, want rond 10 uur zou Tammy voor de deur staan.

We waren al ver voor de wekker wakker en hebben eerst nog wat tv gekeken en zijn ons aan gaan kleden. Het was ondertussen half 10 en Mariska wilde even gaan kijken of we ergens ontbijt konden krijgen. Ze had de deur van de hotelkamer nog niet dicht gedaan of ik hoorde haar tegen iemand praten. Tammy bleek net te zijn aangekomen. Nadat we elkaar hadden begroet, de cadeautjes hadden gegeven, foto’s hadden bekeken, bijgepraat en haar nog 100x hadden bedankt voor het regelen van onze kaartjes zijn we met de jitney richting The Borgata gegaan. Het was ondertussen 12 uur en Mariska en ik hadden nog steeds geen ontbijt gehad. Vlakbij The Borgata heeft Tammy naar Shelly gebeld dat we er bijna waren en Shelly zou ons bij de liften zien. Terwijl we daar stonden te wachten won er iemand een hoop geld op 1 van de slotmachines. Hoeveel het precies was weten we niet, maar we hoorden het bedrag van $2000 vallen. Niet gek om 12 uur ’s middags.

Shelly was in de tussentijd ook beneden en we zijn met haar mee naar boven gegaan om onze jassen en tassen daar achter te laten. We konden niet direct naar haar kamer, want je moet de sleutel van je kamer laten zien anders kan je niet bij de liften komen. Na even in het casino rondgelopen te hebben konden we de kaartjes ophalen. Er stond een lange rij en we twijfelden even of we wel in deze rij wilden gaan staan. Security vertelde ons dat we het beste maar in de rij konden gaan staan want de rij ging vrij snel en ze gingen ook snel de cop kaarten, gratis kaartjes voor de high rollers, weggeven. De rij ging inderdaad snel en we kwamen weer bij Father Bob terecht. Na een heel kort praatje over de show van de vorige dag kregen we onze kaarten. Deze keer zaten we in sectie B, rij 5, stoel 8 en 9. Tammy zat in dezelfde sectie recht achter ons alleen op rij 7, Shelly zat op rij S en dus bijna helemaal bovenaan.

Nu begon het toch wel tijd te worden voor eten. Tussendoor hadden we een donut gegeten, maar dat vult niet echt. We besloten om de jitney terug naar het centrum te nemen en daar wat te gaan eten. We kwamen op de boardwalk terecht en daar vonden we een tentje waar we hotdogs en salades konden halen. Na dit te hebben opgegeten zijn we terug gelopen naar ons hotel zodat we ons konden omkleden voor de show van vanavond. Het was 5 uur en tijd voor avondeten. We zijn naar The Tropicana gelopen, een casino naast ons hotelletje, en hebben daar gegeten.

Na het eten hebben we de auto gepakt en zijn naar The Borgata gereden. Shelly heeft zich nog even omgekleed en toen was het tijd om richting Event Center te gaan. Deze keer stond er geen lange rij en konden we gelijk naar binnen. Tammy wilde nog even bij de merchandise kijken en heeft ook een t-shirt gekocht. We kwamen nog een aantal Duitse vrienden tegen en daar hebben we nog even mee staan praten. Ze bleken vlak naast ons te zitten en Brigitte mocht tijdens de eerste 3 of 4 nummers foto’s nemen voor Bravo. We hebben aan haar gevraagd of ze er bezwaar tegen had als Shelly tijdens die nummers op haar plaats zou zitten en dat was geen probleem.

Rond kwart over 8 kwam de medewerker van het hotel weer op het podium om de regels nogmaals te vertellen. Hij verontschuldigde zich omdat hij de vorige avond niet duidelijk genoeg was geweest. Het was nog steeds niet toegestaan om foto’s te maken, de mobiele telefoons moesten uit en je mocht tijdens de nummers ook niet rondlopen, maar dat betekende niet dat het niet was toegestaan om te gaan staan of te dansen tijdens de show. De vorige avond wisten we niet goed of we mochten staan en het publiek bleef dus ook het grootste gedeelte van de show zitten. Dit was deze avond wel anders. Nadat de hotelmedewerker het podium weer had verlaten kwam de comedian z’n verhaaltje nog even doen. We hebben hier wederom niet veel van meegekregen.

Rond kwart voor 9 was het dan zover en kwamen de heren het podium op. Uiteraard hadden ze precies hetzelfde aan als de vorige avond en zodra ze op het podium kwamen stond het hele publiek op en dat is de hele avond niet meer gaan zitten. Het resultaat was wel dat deze show veel rommeliger was als de eerste. We hebben gezien dat er verschillende mensen om verschillende redenen door de security uit de zaal zijn gezet, het ging dan voornamelijk om constant naar voren lopen of foto’s maken.

Ze begonnen met Love for sale en You give love a bad name. Jon kondigde aan dat deze show live op het internet werd uitgezonden en liep vervolgens het podium af. Zodra de eerste klanken van Wanted dead or alive gespeeld werden kwam Jon het podium oplopen. Het is dan ook duidelijk dat Wanted het eerste nummer op de DVD gaat worden. De sfeer was net zo ontspannen als de eerste avond en er werden tussendoor ook weer grapjes gemaakt. Helaas voor ons waren dat ongeveer dezelfde grapjes als de eerste avond. Jon vroeg ook nog hoeveel mensen er de eerste avond waren en bleek toch ongeveer een kwart van de aanwezigen te zijn.

Na Living on a prayer kwam Brigitte weer terug naar haar plaats en was het de bedoeling dat Shelly naar haar eigen plaats ging. Mariska en ik hebben haar tussen ons in laten staan zodat ze de rest van de show niet vanaf de 20e rij hoefde te zien. We hebben ons natuurlijk ook weer laten horen toen Jon weer het verhaal van Sylvia’s mother vertelde. We kwamen er ook achter dat de jam opvulling was voor het wisselen van de banden. Helaas was het dit keer een korte show, na ongeveer 1:45 was het afgelopen. De setlist was ongeveer hetzelfde als de eerste avond.

Love for sale, You give love a bad name, Wanted dead or alive, Living on a prayer, It’s my life, Misunderstood, Lay your hands on me, Someday I’ll be Saturday night, Last man standing, Sylvia’s mother, Everyday, Bad medicine, Bed of roses, Born to be my baby, Keep the faith, Joey, Jam, Thief of hearts, Always, Blood on blood

Ik had m’n camera meegenomen om na afloop nog wat foto’s te maken. We zijn eerst met z’n vieren op de foto geweest, ik heb nog wat foto’s van het podium gemaakt en daarna zijn Mariska en ik nog met Obie op de foto geweest. Security was ondertussen begonnen met het leeg maken van de zaal en ook wij werden verzocht om de zaal te verlaten. Tammy heeft nog een gratis poster opgehaald en zijn terug richting casino gegaan.

Het was erg druk in de verschillende bars en we hebben bij een winkel een paar flesjes drinken gehaald. Er was nergens een plaats om rustig te zitten en zijn maar in de living room gaan zitten. Dit is een ruimte die alleen voor gasten van het hotel is en aangezien Shelly een kamer had konden we daar gaan zitten. We zaten er nog geen 10 minuten toen ik ineens Everett en Jeff (met vrouw) achter ons zag zitten. Niet veel later kwam ook Bobby met z’n vrouw naar beneden en Mariska kon het niet laten om Bobby aan te spreken. Ze vroeg hem of hij de show in Tivoli, Utrecht kon herinneren en dat kon hij inderdaad. Hij riep Jeff er bij en ze hebben nog heel even staan praten. Ze zijn vervolgens het hotel in gelopen naar een bar die midden in het casino staat. Toen ze net weg waren kwam ook Hugh met z’n vriendin naar beneden en ook zij gingen naar dezelfde bar. Waarschijnlijk werd daar een soort afterparty gehouden. Ondertussen was het al vrij laat en wilde Shelly naar bed. We hebben onze spullen opgehaald en zijn met de auto terug gegaan naar ons eigen hotel. Onderweg zijn we nog even gestopt bij de Dunkin’ Donuts om ontbijt voor de volgende ochtend te halen. Terug op de kamer zijn we bijna direct naar bed gegaan.

Tammy wilde uiterlijk om 9:30 weg omdat ze ’s middags visite kreeg en had om een wake-up call gevraagd. De telefoon ging om 8 uur, wat we toch wel erg vroeg vonden, maar het was niet anders. Tammy is rond 9 uur weggegaan waarna wij ons op ons gemak hebben gedoucht, aangekleed en bij de Dunkin’ Donut hebben we even een kop thee gedronken.

Rond half 12 hebben we onze tassen gepakt, uitgechecked en de jitney naar The Borgata genomen. Shelly stond ons in de hal van het hotel al op te wachten zodat we gelijk in de auto konden stappen om nog even in Atlantic City wat tijd door te brengen. We hebben nog even op de boardwalk gelopen, ik heb nog een shirt bij het Hard Rock Café gekocht, en we zijn rond een uur of 2 weer richting Philadelphia gereden. Toen we bij Shelly aan kwamen hebben we ons nog even uitgeleefd op internet en toen was het tijd om richting vliegveld te gaan.

Dat was het einde van 4 korte, maar drukke dagen. Iets wat we zeker niet hadden willen missen en aangezien we op de DVD, vlak voor Sylvia’s mother, ook nog eens te horen zijn kan ons avontuur niet meer stuk.