Miriam's reisverslagen

Als eerste, bij het verslag van gisteren staan nu ook foto’s. Om groter te bekijken, gewoon even op klikken.

Het was vanmorgen vroeg op staan, half 6 op, half 7 de deur uit. Ik moest om 7 uur bij het visitors center van Pearl Harbor zijn om mijn kaartjes op te halen. Gelukkig is het zondagochtend dus geen last van file op de H1. Ik was dan ook in 20 minuten op de parkeerplaats en kon redelijk vooraan parkeren. De rangers waren al bezig om een rij te maken en ik was precies op tijd voordat 2 bussen vol japanners aansloten. De rangers wezen mensen er al op dat tassen niet mee naar binnen mogen. Het enige dat je mee mag nemen is wat je in je handen kan houden. Een camera, flesje water of je portemonnee is geen probleem. Frisdrank mag ook mee maar mag niet mee op de boot naar de USS Arizona. Er was een baggage storage en iedereen werd daar heen gestuurd. Ik had er al rekening mee gehouden en m’n tas achterin de auto gegooid.

Stipt 7 uur gingen de deuren open en werd er binnen weer een rij gevormd voor het oppikken van de kaartjes. Het ging hard, ik denk dat de 1300 beschikbare kaartjes om 9 uur wel waren vergeven. Ik had van te voren gelukkig al kunnen reserveren dus ik kon ook de rij voorbij lopen naar het loket voor reserveringen. Kaartjes op gehaald en vervolgens verder voor het ophalen van de audio tour. Toen dat eenmaal was geregeld had ik bijna nog een uur de tijd om rond te lopen.

Naast de boot naar de USS Arizona is er ook een museum,gift shop, snack shop en een theater. Aan de andere kant van het terrein ligt de USS Bowfin, een onderzeeër, waar ook weer een klein museum, gift shop en snack shop bij zijn. Ik heb eerst maar eens over het hoofd terrein gelopen, foto’s gemaakt en naar de audio tour geluisterd. 10 minuten voor mijn gereserveerde tijd moest ik me bij het theater melden. Ook weer stipt 8 uur gingen de deuren en gingen we eerst kijken naar een film die de aanslag op Pearl Harbor liet zien. Deze duurde een kleine 20 minuten en liet naast filmopnames van de aanvallen ook opnames zien van wat er allemaal na de aanvallen is gebeurd. Zo zijn ze 3,5 jaar bezig geweest om zoveel mogelijk op te ruimen. Van alle schepen die de japanners tot zinken hebben gebracht zijn er 3 die niet meer zijn terug gekeerd in de marine vloot. De bekendste daarvan is de USS Arizona.

Na de film ga je naar de boot die je naar het monument brengt. Dit gebeurt door mariniers op boten van de marine, uiteraard speciaal voor deze gelegenheid gemaakt. In een minuut of 5 sta je aan de andere kant van het water, voor Ford Island, op het monument. Het monument staat over de breedte van de USS Arizona, maar raakt deze niet. Binnen kan je aan beide kanten de USS Arizona zien liggen. Aan de achterkant steekt een stuk boven water waar een kanon op heeft gestaan, aan de voorkant kunnen er 3 pijpen boven water uitsteken, dat is afhankelijk van de waterstand. In het midden op het monument is ook nog een opening waar je ook op het schip kan kijken. Achterin staat het herdenkingsmuur met daarop alle namen van de mensen die op de USS Arizona zijn overleden en nog steeds in het schip liggen. Voor de muur staan ook 2 kleinere muren. Hier staan de namen op van de overlevers die ondertussen ook zijn overleden en hun graf ook in de USS Arizona hebben gekregen. Op verzoek kan de overledene bij geplaatst worden op de USS Arizona. Duikers plaatsen een speciale urn in de opening aan de achterkant waar het kanon op heeft gestaan.

Na 15 minuten zit je bezoek aan het monument er weer op, meer tijd heb je ook niet nodig, en ga je met de boot terug naar het visitors center. Onderweg vaar je nog langs de herdenkingsboeien van battleship row die aangeven waar de andere battleships lagen.

Terug bij het visitors center heb ik het museum nog bezocht en de giftshop. Hier zitten ook oorlogsveteranen die hun boeken aan de man brengen. Erg sympathieke mensen, die altijd zin hebben in een praatje. Heb een tijdje met een man zitten praten die in de vietnam oorlog heeft gevochten. Erg indrukwekkend om zijn verhalen te horen en ook om te horen hoe zijn leven er na de oorlog uitziet en hoe de oorlog nog steeds invloed heeft op de beslissingen die hij vandaag neemt.

Hierna even doorgelopen naar de USS Bownfin. Ik was van plan om ook deze te bezoeken maar het was zo druk dat ik deze aan me voorbij heb laten gaan. Naar de USS Missouri met je met de bus naar Ford Island, deze ligt naast de USS Arizona, maar ik had het eigenlijk wel gezien. Snel nog even de WherIGo cache gedaan en toen op weg gegaan naar de Kualoa Ranch.

De naam Kualoa zegt de meeste mensen waarschijnlijk niets, maar als je het gaat hebben over Magnum P.I., Hawaii 5-0, Lost, Pearl Harbor, Me and Dupree, Jurassic Park, Godzilla en Pirates of the Caribbean (om er maar een paar te noemen) weet iedereen wel wat die gemeenschappelijk hebben, jungle en gebergtes. De films en series hebben allemaal scenes opgenomen in Kualoa. Hawaii 5-0 heeft zelfs vorige week dinsdag nog opnames gehad daar.

Naast dat Kualoa bekend staan voor films en series is het ook een daadwerkelijk functionerende ranch. Ze hebben vleeskoeien waar ze angus beef van maken voor op het eiland, ze verbouwen bananen en avocados, orchideen en kruiden. Langzaam aan wordt dit allemaal uitgebreid. Ze zijn nu ook begonnen met het verbouwen van cacao waarmee ze over een paar jaar hopen Kualoa chocola van de gaan verkopen.

In WWII was Kualoa onderdeel van de verdediging en eigenlijk hadden ze hier de invasie van de japanners al aan moeten zien komen. In de berg is Cooper Battery, een bunker, gebouwd wat nu nog gebruikt wordt voor filmopnames, oa voor Pearl Harbor, maar hij is ook opengesteld voor bezoekers. Ze hebben hier een aantal kamers ingericht met relikwieën uit films en series. Bijvoorbeeld de onderzeeër uit Lost staat hier. De tour brengt je langs een aantal punten waar opnames zijn gemaakt en waar ook nog wat van te zien is. Sommige overblijfselen worden voor een andere film weer her gebruikt. Voor de laatste Jurassic Park film zijn 5 complete sets gebouwd, helaas heeft Hollywood die weer afgebroken en is er niets meer van over. Wat er wel achterblijft is niet voor altijd. De materialen breken door het weer af en uiteindelijk gaat het allemaal weer op in de natuur. De hele tour duurt ongeveer 1,5 uur, de uitzichten zijn schitterend maar van de sets waar je langs komt zie je niet veel. Soms herken je iets, maar meestal moet je maar aannemen dat het zo is. Het was wel leuk om dit allemaal een keer te zien, krijg je toch een ander beeld bij wat je op tv of in een film ziet. Rond een uur of 4 begon het te regenen en tot een uur of 10 vanmorgen was het nog niet droog.

De storm gooit mijn plannen behoorlijk in de war. Ik wilde de komende 3 dagen verschillende hike trails gaan lopen, maar de meeste trails zijn gesloten. Ik heb nog even nagevraagd of de oudste cache van Hawaii bereikbaar is. Daar kreeg ik als antwoord op waarschijnlijk wel, maar het zal allemaal erg modderig zijn. Ik ga nu nog even de foto’s uitzoeken en dan ga ik vanmiddag boodschappen doen en ik denk Waikiki maar weer onveilig maken. Het lijkt allemaal niet zo groot, maar als je alles lopend doet valt dat toch tegen.