Toen ik vanmorgen wakker werd scheen zo waar de zon. Ik had al besloten om naar Waimea Canyon te gaan, maar ondanks de zon is dat geen garantie om iets van de canyon te kunnen zien.
Eerste stop was Wailua River State Park. Hier liggen verschillende heiau’s, dit zijn de overblijfselen van hawaiiaanse dorpen, en wat watervallen. Tegenover de Opaekaa watervallen ligt het hawaiiaanse dorp Kamokila. De hier gevonden overblijfselen hebben ze grotendeels weer opgebouwd waardoor je een beter beeld krijgt van hoe zo’n dorp er vroeger heeft uitgezien. Dat dit dorp weer helemaal is opgebouwd en dat je er doorheen kan lopen is uniek. De overblijfselen worden bijna altijd als sacred ground, heilige grond, gezien en je mag er normaal niet komen. Er word gevraagd om dit te respecteren en dat gebeurt ook netjes.
Het dorp bestaat oa uit een aantal familiehuizen, doktershuis, jagershuis, geboortehuis, eethuis voor mannen en een voor vrouwen, menstruatie huis, chiefs bijeenkomst huis en zo zijn er nog een aantal. De huizen zijn opgebouwd uit lava steen met een dak van palmbladeren, en zijn erg broos, maar ze proberen dit zo goed mogelijk te onderhouden zonder grote schade aan te richten.
Hier heb ik me wel een half uurtje vermaakt, waarna het tijd was om richting Waimea Canyon te rijden. Dit is best nog een rotstuk rijden. Het lijkt allemaal makkelijk, 1 snelweg die je overal brengt, maar in de praktijk is het toch anders. Vooral de weg richting de canyon is echt bergje op rijden, het leek wel of ik in de Pyreneeën reed. Haarspeldbochtjes, diepe kuilen en stijle stukken naar boven. Onderweg nog hier en daar gestopt om wat caches op te pikken (ze zien er hier beter uit als op Oahu) en te genieten van het uitzicht. Ik had al gezien dat er boven veel bewolking hing en dat belooft hier niet veel goeds. Toen ik uiteindelijk bij het canyon uitkijkpunt kwam hoosde het en de hele canyon hing vol met wolken. Je zag letterlijk geen hand voor ogen. Jammer maar helaas, hier kom ik deze week niet meer terug. Uiteindelijk nog naar het einde van de weg gereden, letterlijk, op ruim 1200m hoogte. Helaas ook hier niets te zien behalve wolken. Hier vandaan is het weer grotendeels via dezelfde weg terug naar beneden. Het einde van de weg is ook echt het einde. Vanaf dit punt is wel geprobeerd om een weg naar de noordkant van het eiland aan te leggen, maar er zit een moeras in de weg. Op de hoogte van het canyon uitkijkpunt heb ik de andere weg naar beneden genomen. Hoe lager ik kwam hoe beter het weer en eenmaal weer terug op zee niveau scheen de zon weer, nog maar even want het begon al te schemeren.
M’n maag begon ook z’n mond open te trekken dus ipv naar huis te rijden en daar eten maken heb ik voor deze ene keer een burger king gepakt. Morgen weer gezond
In het donker rijden ga ik hier ook niet meer doen. Ten eerste bedacht TomTom dat een andere weg ineens beter was. Niet handig als je in het licht net bent gewend aan de weg die je moet rijden en je in het donker over een compleet onbekende weg door de bergen zonder straatverlichting wordt gestuurd. En ten tweede omdat de verlichting van de auto’s hier zo dramatisch slecht is dat ik met enige regelmaat werd verblind of dat er ineens auto’s opduiken die helemaal geen verlichting aan hebben. Ook niet handig met al die onverwachte bochten, gelukkig had ik tomtom aan staan en kon ik de weg volgen.
Ik ga zo nog even uitzoeken wat ik morgen ga doen. Ik denk of richting Princeville (het noorden) of richting Spouting horn in het zuidwesten. Vanaf maandag wordt het weer slecht door Ignacio dus als ik nog dingen wil doen waarvoor ik langer buiten moet zijn moet ik ze morgen doen. Zondag heb ik m’n helicoptervlucht en doe ik ook niet veel.
Het is daar echt prachtig! Wel jammer van het weer maar ja, als je alles van te voren zou weten
Gelukkig dat de caches hier wat beter zijn….krijg je misschien toch nog je 1000ste daar
Toch even wat zon gezien vandaag! Leuk die boom.
Lijkt me doodeng om in het donker terug te rijden op zo’n weg en je haast niets kan zien!
Hopelijk gaat de helicoptervlucht door.
Gr. Paula