Miriam's reisverslagen

Het weer zag er vanmorgen gelukkig weer goed uit, dit weekend moet mooi zijn, vanaf maandag komt Ignacio voorbij en dan is het afwachten wat er gaat gebeuren. Er wordt in ieder geval veel regen verwacht en aan de noordkant van alle eilanden is het al aan de golfslag te merken dat er weer een storm aan komt. De surfers vinden dat in ieder geval niet erg.

Rond een uur of 11 ben ik via de oostkust naar Kilauea Lighthouse gereden. Langs de oostkust is niet heel veel te doen, veel gebieden zijn besloten woongenootschappen dus eigenlijk is het gewoon de snelweg naar het noorden volgen. De vuurturen staat op het noordelijkste puntje van Kauai en is niet meer in gebruik, maar vanwege de geschiedenis is hij pas geleden gerestaureerd en open gesteld voor het publiek. Het is maar een kleine vuurturen, maar vanwege de ligging (noordelijkste puntje en op 217 ft hoogte) hoefde het ook geen grote te worden. De grond waar de toren op staat is in 1908 voor $1 van de eigenaar van een suikerplantage gekocht. De suiker groeide daar niet vanwege de zee en en wind en hij wilde maar wat graag van het land af. De regering heeft toen $78.000 beschikbaar gesteld en daar moest alles van worden gedaan. Denk daarbij aan het aankopen van het land, het bouwen van de toren, het importeren van de bouwmaterialen en het laten maken van de lamp. Uiteindelijk hebben ze het net gered, ze hadden nog $0,91 over. In 1913 is de toren in gebruik genomen, tijdens WWII heeft hij geen dienst gedaan en uiteindelijk is hij in 1976 buiten werking gesteld. Tot de jaren 90 is er vervolgens niets mee gedaan en is hij helemaal vervallen. Nu is de toren onderdeel van het wildlife refuge doordat er heel veel vogels op de klippen rondom de toren broeden. Ook lopen er nene, inheemse hawaiiaanse ganzen, rond die worden beschermd. Om het onderhoud van de toren te kunnen blijven betalen vragen ze een toegang van $5. Als je wilt kan je dan ook met een rondleiding mee het torentje in.

Uiteindelijk heb ik me er een uurtje vermaakt, ben met de rondleiding mee geweest en heb geprobeerd om wat vogels op de foto te zetten. Gelukkig kwam ik er net op tijd achter dat een instelling op m’n camera niet goed stond anders had ik allemaal zwaar overbelichte foto’s gehad. Ook had ik natuurlijk m’n 2e lens niet bij me dus heel erg dichtbij heb ik de vogels niet op de foto kunnen zetten, maar er zijn er toch wel een aantal redelijk gelukt.

Na het bezoek aan de vuurtoren ben ik langs de noordkust verder gereden naar het einde van de snelweg. Zelfde verhaal als gisteren, hier vandaan wilden ze de snelweg rondom doortrekken maar er lag een moeras in de weg. Onderweg gestopt bij een paar stranden die vooral bij de locals erg populair zijn. Nu de golfslag wat hoger is en omdat het zaterdag is was het super druk op de stranden. Meestal kon ik niet eens een parkeerplaats vinden en ben ik maar verder gereden. Bij Lumahai lukte het me vrij makkelijk om een parkeerplaats te vinden en ben ik een stuk over het strand terug gelopen. Lumahai staat bekend als groen strand, maar daar was helaas niet veel van te zien. Het strand was hier verlaten, de kust is hier niet beschermd door een rif zoals bij de meeste andere stranden dus zwemmen is hier levensgevaarlijk. Ik heb hier nog een kwartiertje van de golfslag zitten genieten, wat een kracht zit daar toch weer achter.

Na Lumahai door gereden naar het einde van de weg, maar ook daar was niet veel te zien. Omgekeerd en weer dezelfde weg terug gereden. Ze hebben hier nog eenbaansbruggetjes dus af en toe was het echt even wachten voor je de brug over kon. De wegen zijn wel allemaal 2-baans, maar voor de bruggen wil de regering geen geld neerleggen om deze ook te verbreden. Ach zo gaat het ook, en het verkeer regelt het zelf. Het is heel normaal om 5 -7 auto’s over de brug te laten rijden en vervolgens mag de andere kant rijden. Het gaat allemaal heel gemoedelijk.

Het was voor de verandering ook weer gaan regenen dus ik ben in 1 stuk terug gereden naar Kapaa en ben even bij de Safeway langs geweest voor wat boodschappen. Daar hadden ze ook appel bananen liggen. Ik had er op Oahu al over gehoord maar had ze nog niet gezien. Ik heb er een paar meegenomen om te proeven. Tja wat moet ik er van zeggen, het smaakt naar banaan, maar de appel haal ik er niet uit. Ze zouden ook zoeter moeten zijn als de gewone bananen, maar ook dat kan ik er niet uithalen. Het enige duidelijke verschil, ze zijn veel kleiner als gewone bananen en ze pellen veel makkelijker.

Eenmaal thuis heb ik een paar afleveringen van series gekeken totdat m’n huisbaas ineens voor de deur stond. Of ik zin had om ook naar boven te komen en mee te eten met een klein mexicaans feestje. De vader van z’n vrouw was jarig dus ze hadden een feestje georganiseerd inclusief verjaardagstaart. Erg leuk om tussen de locals te zitten, hoewel ze allemaal import zijn , en hun verhalen en tips te horen. Ik ben ook alvast gewaarschuwd voor morgen. Als ik Jason of Ben als piloot heb gaat het een feestje worden, we zullen het morgen zien. M’n huisbaas is script schrijver en het gesprek ging al snel over het laatste script dat hij heeft geschreven. Het is een hawaiiaanse love story. Paparazzi fotograaf komt naar het eiland om een sterren huwelijk te fotograferen, maar wordt verliefd. Hij moet de keuze maken tussen het meisje of het huwelijk, kiest voor het meisje, maar probeert toch stiekem het huwelijk te fotograferen en wordt door haar betrapt. Hij heeft er ondertussen ook al een trailer voor gemaakt en ze proberen het te slijten in Hollywood. Ook vanavond zat er weer een echte amerikaanse blaaskaak bij. Hij is piloot maar heeft ook aan ongeveer iedere Hollywood film meegewerkt. Wat hij allemaal zat te vertellen neem ik maar met een zak zout, maar het was leuk om weer eens mee te maken.

De buren hebben vanavond een karaoke feestje. Ik geloof dat ik zo de ramen maar dicht ga doen, katten gejank.