Ons bezoek aan San Francisco zit er op, vandaag beginnen we aan deel 1 van onze reis richting Los Angeles.

Vanmorgen zijn we om half 8 opgestaan en hebben ontbijt gehaald op de hoek van de straat. Rond 9 uur zijn we vertrokken richting Monterey via de Pacific Coast Highway 1. In San Francisco zijn we eerst richting de Golden Gate Bridge gereden om daar vandaan direct PCH 1 op te rijden. De Golden Gate dacht vandaag gaan ze weg dus hoef ik me niet meer te verbergen, het was bijna helemaal helder toen wij in de buurt van de brug kwamen. Gelukkig hebben we vanuit de auto toch nog een paar goede foto’s kunnen maken.

Het eerste gedeelte van de weg is vrij saai, je rijdt vlak langs de kust, rij naar Hoek van Holland en je hebt bijna hetzelfde uitzicht. Pas toen we in de buurt van Monterey kwamen werd de route leuker. Vlakbij Monterey ligt de 17 mile drive, een scenic route die door een rijke buurt loopt. We hadden verwacht alleen dure huizen te zien en dat er weinig van de kust te zien was, maar het is ons 100% meegevallen. De drive loopt vlak langs de kust en dwars door golfbanen heen. Onderweg kom je van alles tegen, van een eenzame cypres op een rots tot een rots vol aalscholvers of zeehonden.

Na de hele route te hebben gereden zijn we naar Monterey gereden. Hier hebben we heel even rondgelopen op Cannery Row, maar we vonden er niet veel aan dus zijn we doorgereden naar een mall waar we onderweg langs waren gekomen. Hier hebben we daar nog een beetje gewinkeld voordat we weer terug zijn gegaan naar het motel om te gaan eten.

Op dit moment draait er een was, de laatste van deze vakantie. Morgenochtend vertrekken we vroeg want we hebben een lange dag voor de boeg.

Gereden miles: 150 (240 km)
Tanken: 9,78 gallon voor $ 32,76
17-mile drive: $ 9

Van ons vroeg geplande vertrek is niet echt veel terecht gekomen, toen om half 8 de wekker af ging hebben we ons nog even omgedraaid. Uiteindelijk zijn we rond een uur of 9 vertrokken.

Het eerste gedeelte was weer redelijk saai met veel (haarspeld)bochten, maar wel langs de kust. Bijna de hele weg hebben we langs de zee gereden, met af en toe een heel mooi uitzicht langs de kust.

In de buurt van San Simeon zagen we ineens een hele hoop zee olifanten op het strand liggen en daar zijn we uiteraard gestopt. Het is nu de tijd dat ze “in de rui” zijn dus echt netjes zien ze er niet uit en ze stinken vreselijk. We hebben een minuut of 5 gekeken met de neus dicht geknepen en zijn toen snel doorgereden naar Hearst Castle, dat ook in de buurt van San Simeon ligt.

Hearst Castle is het huis van William Hearst die daar van ongeveer 1920 tot 1947 heeft gewoond. Het huis (het is geen kasteel maar een ranch) is ingericht met 15e, 16e en 17e eeuwse kunst, geïmporteerd uit Europa, en is nu opengesteld als museum. Het landgoed is zo groot dat ze 4 verschillende tours hebben die alle 4 een ander gedeelte van het huis bezoeken. Wij hebben gekozen voor tour 1 die je een goede indruk geeft van hoe Chief Hearst geleefd heeft. Hij nodigde veel bekende mensen uit zoals Clark Cable en Charlie Chaplin, die als gasten op zijn ranch verbleven. Er was maar 1 verplichting tijdens de bezoeken en dat was het diner, verder waren de gasten vrij om te gaan en staan waar zij wilden. Iedere gast had de beschikking over een guesthouse waar een groot bed, toilet en douche aanwezig waren en mannen en vrouwen hadden gescheiden toilet en douche ruimtes. Tijdens de tour zijn we in een van deze guesthouses geweest. Meneer Hearst wist eigenlijk niet echt wat hij met het huis aanmoest en het is dan ook nooit af gekomen. Iedere keer bedacht hij weer iets nieuws dat (aan)gebouwd moest worden. Het buitenzwembad is zelfs 3x vergroot. Er is ook een binnen zwembad waar 8 tegelzetters 3,5 jaar bezig zijn geweest om alle Italiaanse tegeltjes op de vloer, muur en het plafond te leggen, kosten $ 400.000 wat in de jaren 20 een hoop geld was. Hij had ook 1 van de grootste dierentuinen in het land, er waren ongeveer 60 soorten planteneters en 30 soorten vleeseters. Het merendeel van deze dieren heeft hij later gedoneerd aan de dierentuinen in San Francisco, LA en San Diego. De enige dieren die nu nog op het landgoed rondlopen zijn schapen, koeien, zebra’s en herten.

Na ongeveer 3 uur in en rond Hearst Castle door te hebben gebracht zijn we doorgereden naar onze eindbestemming, Solvang. Onderweg zijn we in het dorp voor Solvang, Buellton, langs een leuk western-restaurant, AJ Spurs, gereden waar de koetsen op het dak staan. Ondanks dat we van plan waren italiaans te gaan eten zijn we toch naar het restaurant gegaan. Hier hebben we heerlijke spareribs gegeten waar de soep, salade en toetje inbegrepen zitten bij het diner dat je kiest.

We wisten al dat ons hotel ondertussen van naam was veranderd en dat het verbouwd wordt. We hadden verwacht in een rommeltje terecht te komen, maar dat viel 100% mee. De kamer ziet er heel netjes uit, met openhaard, plasma tv en dvdspeler komen wij de rest van de avond wel door. Vannacht hebben we een koopje, want de kamers kosten nu 2x zo veel als wij betaald hebben.

Gereden miles: 206 (330 km)
Tanken: 11,57 gallon voor $ 37,80
Hearst Castle: $ 48

We hebben vannacht heerlijk geslapen in onze nieuwe bedden. Vanmorgen konden we ontbijten bij een Deense bakkerij aan de overkant van de straat. Na een hard broodje met echte deense kaas, een soort koffiebroodje, thee en sinaasappelsap zijn we vertrokken naar Los Angeles.

Tot aan Malibu konden we redelijk doorrijden. Daar zijn we gestopt om een kijkje te nemen op het strand. Het is uniek om de woonhuizen zo dicht op de zee te zien staan. Het varieert ook van hele simpele huizen tot kasten van een paar miljoen. Malibu is 27 mile lang en onderweg zijn we nog een keer van de hoofdweg afgegaan om in een straat te kijken. Het is vanuit die straat niet mogelijk om iets van het strand te zien, laat staan om er op te komen. Alle huizen zijn door hekken en muren met elkaar verbonden.

Na Malibu zijn we richting Santa Monica gereden. Onderweg kwamen we de van Baywatch bekende strandwachtershuisjes tegen en dit moest natuurlijk even op de foto. Achteraf bleek dat dit op Zuma beach was, dat ook bekend is van Baywatch.

In Santa Monica hebben we geparkeerd bij de pier en hebben we wat rondgelopen. De pier lijkt een beetje op de pier van Scheveningen. Er staan een aantal winkeltjes en restaurants op de pier en aan het begin een grote carrousel. We zijn bijna naar het einde van de pier gelopen en vervolgens weer terug naar het begin. We wilden eigenlijk nog naar het centrum van Santa Monica lopen, maar we konden niet echt zien waar we moesten zijn dus zijn we terug gelopen naar de auto.

Next stop was Venice Beach. Ook dit moesten we even bezoeken. De pier is ook bekend uit Baywatch als de pier waar de strandwachten vanaf sprongen, op deze pier zijn echter geen winketjes en restaurantjes. Na zo’n 20 minuten zijn we verder gereden naar ons hotel, dat midden in Hollywood zit. Volgens Tom was het maar 20 km rijden, maar aangezien we in Los Angeles zitten doe je daar zo een uur over. Uiteindelijk zijn kwamen we rond half 4 aan bij ons hotel, snel ingecheckt, omgekleed en op naar Hollywood Boulevard.

Vlakbij het Graumann’s Chinese Theater kwamen we Hollywood Boulevard op en dan kijk je toch wel even je ogen uit. Je staat direct op de Walk of Fame en je kan precies zien wie er toerist is, die mensen lopen namelijk allemaal naar de sterren op straat te kijken. Eerst hebben we geprobeerd om kaartjes te kopen voor Pirates of the Caribean 3, maar de dame bij de bioscoop snapte geloof ik niet wat we bedoelden dus tot 2x toe kregen we de verkeerde kaarten en uiteindelijk bleek dat er voor het tijdstip dat wij wilden gaan geen kaarten meer beschikbaar waren, geen film deze keer. Aan de overkant van de straat, voor het Kodak theater, werd het ondertussen alleen maar drukker en de weg was ondertussen aan 1 kant ook afgesloten. Het bleek dat Al Pacino vanavond een AFI Life Achievement Award kreeg uitgereikt en een hoop bekenden waren uitgenodigd. We hebben even staan kijken, maar waar je ook stond ze moesten overal een doorgang houden (zelfs op een balkon op 3 hoog) dus overal werd je weggestuurd. We hebben wel een paar bekenden aan zien komen, waaronder Hugh Hefner met z’n Playboy-harem, maar zijn rond een uur of 6 gaan eten. Aangezien we toch meer tijd over hadden als we dachten zijn we toch nog even naar de bioscoop gelopen om te kijken of er nog kaartjes voor vanavond waren en zo waar er waren nog kaartjes en alles ging in 1x goed. We zijn om de hoek bij Mel’s diner gaan eten, zijn nog even terug gegaan naar ons hotel en toen naar de bioscoop.

Onze film draaide in het El Capitain theater. Het hele theater is aangekleed in het thema van de film en er staan props die zijn gebruikt in de film. We hebben een aantal kostuums, kanonnen en wat andere dingen gezien. Toen we de zaal inliepen zat er iemand orgel te spelen om het publiek tot het begin van de film te vermaken. Boven het scherm hing er een groot doodshoofd en in de gang liep Cpt. Jack Sparrow rond. De film was leuk, met wederom een groot open einde voor eventueel deel 4. Binnen 10 minuten na het einde van de film waren we weer terug op onze kamer, dat is wel iets anders als er nog een uur over doen voordat je uit Rotterdam weer thuis bent.

Gereden miles: 141 (226 km)
Tanken: $ 0
Parkeren Santa Monica: $ 7

Vandaag was het studio en game day. Na een snel ontbijt op onze kamer zijn we naar de Warner Brothers Studios gereden. We hadden via internet al kaartjes besteld voor de tour van half 10. Bij aankomst konden we nog net mee met de tour van 9 uur dus dat hebben we maar gedaan. We waren met een groepje van 7 personen dus lekker klein en ruim zitten in de wagen.

Toen we de studio’s inreden zagen we een hoop bekende dingen. Onze gids wist ook veel te vertellen over hele oude en nieuwe films die er zijn opgenomen en vanuit welke hoek er ongeveer gefilmd is. Op dit moment zijn er geen opnames en zijn ze flink aan het verbouwen, er wordt een hele nieuwe straat gebouwd. We zijn op de buitenset van ER geweest, zowel op de set waar de ambulances aankomen en zijn over het dak van het gebouw gereden (hier gebruiken ze de parkeerplaats voor). We hebben de set gezien waar Dukes of Hazzard is opgenomen en delen van de Gilmore girls.

Na de buiten studio’s was het tijd voor de soundstages waar alle binnen scènes worden opgenomen. Bij de soundstages mochten we geen foto’s maken behalve de soundstage waar de Central Perk set uit Friends staat opgesteld. Voorheen mocht men nog op de bank zitten, maar dat hebben ze afgeschaft want de bank dreigt uit elkaar te vallen. We hebben de auto’s uit Scooby Doo en Harry Potter en de Batmobiel gezien, de Batmobiel heeft maar $ 1,2 miljoen gekost dus daar zijn ze heel zuinig op. Na de soundstages zijn we naar het WB museum gegaan. Hier staan spullen uit allerlei films en series die door WB worden/werden geproduceerd. De 2e verdieping was volledig ingericht met spullen uit de Harry Potter films. Kostuums, bezem, wezens en andere dingen die in de 4 films zijn gebruikt. Helaas mochten hier geen foto’s worden gemaakt.

Na het museum zat de tour er weer op en zijn we doorgelopen naar de NBC studios die haast aan de overkant van de straat zitten. Hier konden we mee met de tour van half 1 en kregen we een kaartje zodat we het outdoor optreden van de Goo Goo Dolls bij konden wonen. Ze waren vandaag de musical guest bij Jay Leno. We zijn nog even terug gelopen naar de auto want camera’s en tassen mochten niet mee naar binnen. We hadden toch tijd zat dus hebben dit lekker op ons gemak gedaan. Om half 1 werden we door onze gids opgehaald en de eerste stop was de studio van Jay Leno, we konden hier nog net naar binnen voordat ze zouden beginnen met het klaarmaken van de studio voor de opnames van die avond. De rest van de tour ging langs make-up, costumes en verschillende studios waaronder die van Days of our lives en de Tonight Show. We zijn niet naar het optreden van de Goo Goo Dolls gegaan, we wilden wel heel graag maar we hadden al kaartjes voor een honkbal wedstrijd voor die avond. De NBC tour viel ons heel erg tegen, de WB tour had onze voorkeur.

We waren nog van plan om naar de La Brea Tar Pits te gaan (bekend uit de film Volcano) maar het duurde zo lang voordat we door LA heen waren dat we hier wel langs zijn gereden maar niet gestopt. We zijn terug gegaan naar ons hotel om ons om te kleden voor de honkbal wedstrijd tussen de LA Dodgers en de Toronto Blue Jays, waar we via internet al kaartjes voor hadden besteld.

We wisten dat de parkeerplaats pas 2 uur voor het begin van de wedstrijd open zou gaan maar natuurlijk waren wij weer een half uur te vroeg. We hebben even geparkeerd bij het ziekenhuis naast het stadion en gewacht totdat we wel konden parkeren. Het parkeren ging vrij snel en heel makkelijk, we stonden zo bij de boxoffice en binnen 10 minuten hadden we geparkeerd en hadden we onze kaartjes. We zaten op de eerste ring achter de slagplaat. Bij binnenkomst kregen we een handdoek met Dodger Stadium erop en konden we voor het eerst op het veld kijken. Het maakte eigenlijk niet uit waar je zit, je hebt overal een heel goed zicht op het veld. Het gedeelte waar wij zaten was nog niet open dus we hebben even rondgelopen in het gedeelte dat wel open was en na zo’n 5 minuten konden we eindelijk richting onze plaatsen. De teams waren ondertussen al aan het warmspelen en er vlogen regelmatig ballen de tribune op waar de mensen om liepen te vechten. Wij zaten redelijk veilig achter het net dat achter de slagplaat hing, maar dat hield niet in dat er geen ballen bij ons in de buurt terecht kwamen. Gedurende de wedstrijd vlogen er 3 ballen onze richting uit. We hebben eerst wat te eten en drinken gehaald en dat was voor ons genoeg om de rest van de avond op te teren. De sfeer in het stadion is geweldig, supporters van beide teams zitten gewoon door elkaar en kunnen ook gewoon juichen zonder in elkaar gemept te worden door supporters van het andere team. De wedstrijd begon vrij valk en het duurde lang voordat het eerste punt (homerun) door de Dodgers werd gescoord, dat had waarschijnlijk te maken met de wedstrijd van gisteren die ze met 6-5 verloren na met 5-1 voor te hebben gestaan. De Blue Jays kwamen echter voor met 2-1 en in de 9e inning wisten de Dodgers eindelijk gelijk te maken waarna er een inning werd verlengd. De Blue Jays wisten niet meer te scoren en je kon de spanning in het stadion voelen. Er moest worden gescoord anders zouden ze de wedstrijd weer verliezen. De gebeden van de supporters werden verhoord en met een homerun was de wedstrijd over.

Het wegrijden bij een stadion hier is ook altijd weer een verrassing. Over het algemeen gaat dat hier vrij snel en ook nu was dat het geval. Het verkeer is over het algemeen erg netjes en men laat elkaar makkelijk invoegen, natuurlijk zijn er ook automobilisten die hun toeter goed weten te vinden. Uiteindelijk waren we om 11 uur weer terug bij ons hotel.

Gereden miles: 33 (53 km)
Tanken: $ 0
Parkeren Dodger Stadium: $ 15

Vandaag hebben we weer eens uitgeslapen. Na 2 dagen laat naar bed en vroeg weer op hadden we dat nodig. We hadden ook niet echt veel op ons programma staan dus het was geen probleem.

We zijn als eerste de Hollywood Hills ingereden op zoek naar het Hollywood teken. We hadden al wat aanwijzingen van waaruit we het beste zicht hadden en die hebben we opgevolgd. Uiteindelijk zijn we er heel dicht bij in de buurt gekomen door gewoon tegen de heuvels op te blijven rijden.

Natuurlijk kan een bezoek aan Beverly Hills niet ontbreken en de eerste stop was Rodeo Drive. Heel anders
als we hadden verwacht, maar de dure winkels ontgaan je niet. We zijn niet van die sterrenkijkers dus een sterrenmap hebben we ook niet gekocht. In Beverly Hills was er maar 1 adres waar we langs wilden rijden en dat was het huis van Ozzy Osbourne. Heel handig als men de kaart gewoon open en bloot op een muur ophangt, even het adres onthouden en Tom brengt je er zo naartoe. Het leek er op dat Ozzy z’n huis heeft geverfd want van wat wij uit de serie konden halen was de buitenkant een beetje terracotta kleur, maar het leuk nu wel roze. De poort was dicht dus je ziet alleen de bovenkant, maar toch leuk om er even langs te rijden. De volgende stop was het Beverly Hills hotel en het park aan de overkant. Het park is heel bekend geworden doordat een zekere George Michael hier is gearresteerd. Aangezien er maar 1 wc voor mannen in het hele park is was het niet moeilijk om te vinden waar dat was gebeurd. Hierna zijn we Sunset Boulevard afgereden om een beetje huisjes te kijken. Het is echt ongelooflijk wat voor kastelen hier af en toe staan.

Na een lunch bij de Subway zijn we doorgereden naar La Brea Tar Pits, hier hadden we vanmiddag tijd genoeg voor. De tar pits zijn eigenlijk asfalt putten die in de 19e eeuw zijn uitgegraven. In de putten hebben ze heel erg veel fossielen gevonden die tussen de 10000 en 40000 jaar oud zijn. Een gedeelte van de fossielen kunnen worden bekeken in het George Page museum dat tussen de teerputten in ligt. Er is op dit moment nog 1 teerput waar ze aan het graven zijn, pit 91. Ze graven hier 12 weken per jaar en in die 12 weken graven ze tussen de 2000 en 3000 botten uit. Vervolgens hebben ze de rest van het jaar nodig om de botten schoon te maken en op te bergen. In het museum zijn verschillende volledige skeletten te zien van pre-historische beren, vogels, kamelen, leeuwen, sabeltand-tijgers, wolven en olifanten. In deze putten zijn geen dinosaurussen gevonden want die waren al uitgestorven voordat deze putten zijn ontstaan.

We hadden nog 1 stop te gaan en dat was het Hard Rock Cafe dat weer aan de andere kant van de stad ligt, op Universal City Boulevard. Hier aangekomen hebben we eerst rondgelopen in Universal City dat we allebei al kennen uit Florida, maar hier is het toch een stuk groter. Schijnbaar was er ook iets gaande rondom de Oakland Raiders want 75% van de mensen liep in een Raiders shirt. Wij konden niet echt thuisbrengen wat er nu aan de hand is want het NFL seizoen begint pas in september. Achteraf bleek dat er een signeersessie was met 3 spelers van het team en dat men bezig was met de promotie van de seizoenkaarten. We hadden nog steeds niet besloten waar we zouden gaan eten, maar hadden ook nog niet echt iets gezien waar we allebei wilden eten. Uiteindelijk is het toch maar weer het Hard Rock Cafe geworden, waar ze een twijfelachtige-gitaar van Richie hadden hangen die wij helemaal niet thuis konden brengen en die ook niet gesigneerd was. Om 7 uur waren we weer terug bij het hotel en zijn we nog even Hollywood Boulevard opgelopen om het gedeelte te bekijken dat donderdag vanwege de award show was afgesloten.

Morgen vertrekken we richting Joshua Tree voor het laatste gedeelte van onze reis.

Gereden miles: 60 (96 km)
Tanken: 12,3 gallon voor $40,47

Vanmorgen zijn we gaan ontbijten bij Mel’s diner. De pancakes smaakten goed en de rest van de dag hebben we geen honger gehad. Daarna was het tassen halen en uitchecken.

De eerste stop vandaag was het huis van Pink in noord LA. We hadden van iemand het adres en een paar foto’s gekregen en reden er vrij makkelijk naartoe. Ze heeft alleen haar huis geverfd en er een paar hekken voor gezet dus we herkenden het niet gelijk (achteraf bleek het helemaal het huis van Pink niet te zijn).

Het was de bedoeling om vandaag eindelijk eens te gaan shoppen en we zijn naar de Westminster mall gereden in het zuiden van LA. Na een uurtje hadden we het wel gezien en hadden we ook niet veel gekocht. Het lijkt wel of de malls aan de oostkust meer voor ons geschikt zijn dan de malls hier.

Vervolgens hebben we onze weg maar vervolgd richting Joshua Tree waar we vannacht slapen. Onderweg zijn we nog even gestopt in Palm Springs, maar dit is wederom een stad waar 1 grote weg doorheen loopt waar alles aanzit en in het geval van Palm Springs zijn dat bijna alleen maar eettentjes.

Rond kwart over 4 kwamen we aan bij ons hotel waar ze bedden hebben waar we in kunnen verdwalen. Vanavond gaan we eten bij Applebee’s en dan zit onze dag er weer op. Morgen brengen we een bezoek aan Joshua Tree NP waar we het lopen af gaan leren en dan rijden we een heel stuk richting Phoenix.

Gereden miles: 213 (341 km)
Tanken: $ 0

Vandaag stond het laatste bezoek aan een National Park op het programma. Rond 10 uur zijn we richting Joshua Tree NP gereden. Zo’n 5 minuten later waren we al bij het visitors center en hebben we gekeken welke hikes we konden lopen. De ranger vertelde ons dat Keys View afgesloten was vanwege wegwerkzaamheden wat we wel jammer vonden.

Nadat we voor de laatste keer onze pas hadden gebruikt zijn we over de hoofdweg door het park gereden en af en toe zijn we even gestopt voor een foto. De Joshua Trees zijn heel apart om te zien. We hadden geluk want er stonden er een aantal in bloei en dat gebeurt maar eens in de zoveel jaar. De eerste hike die we gedaan hebben was Barkers Dam. Een korte wandeling tussen de Joshua Trees door naar een kleine dam. Helaas stond er geen water dus we zijn aan het einde gelijk weer omgedraaid en terug gelopen naar de auto. Onderweg zijn we nog een haas tegen gekomen die op z’n gemak iets stond te eten. Op het moment dat wij aankwamen nam hij snel de benen.

De volgende stop was Skull’s rock, inderdaad een rots die op een schedel lijkt. Toen we op de parkeerplaats stopten stopte er ook een ranger waar we even een praatje mee hebben gemaakt. Hij wilde weten waar we heen gingen en wat we allemaal al gedaan hadden in het park. Hij raadde een lange hike aan, maar die stond niet bij ons op het programma. Bij Skull’s rock hebben we ook een korte wandeling gemaakt en ook hier kwamen we weer een haas tegen die wat minder bang leek als de vorige.

Onderweg zijn we langs een groot veld cactussen gereden, de zogenaamde Cholla cactussen. Deze zijn giftig maar we zagen bij het veld voor het eerst waarschuwingsborden. Onderweg waren we de cactus al meer tegen gekomen en stonden er geen borden.

Het was de bedoeling om naar Cottonwood Springs te rijden, maar we hadden eigenlijk allebei geen zin meer om te wandelen dus we hebben onze wandelschoenen voor deze vakantie aan de wilgen gehangen en zijn op ons gemak naar Blythe gereden.

Na het inchecken in ons hotel zijn we het dorp ingereden om te kijken of we nog wat boodschappen konden doen, maar echt alles is hier groot verpakkingen dus voor de laatste 2 dagen zullen we buiten de deur moeten ontbijten, lunchen en dineren.

Gereden miles: 140 (224 km)
Tanken: 7,25 gallon voor $ 25
Joshue Tree NP: $ 0, nationale park pas

De laatste rijdag is aangebroken. Vanmorgen hebben we ontbeten bij Denny’s en zijn op pad gegaan. We hadden niets op ons programma staan behalve een bezoek aan het Hard Rock Cafe in Phoenix. De rit ging alleen over snelwegen dwars door de Colorado desert heen wat het rijden erg saai maakt. Gelukkig hadden we nog stapels cd’s waardoor we ons niet hebben verveeld. Tot aan Phoenix was het ook heel erg rustig en ondanks dat we hadden verwacht wel wat file tegen te komen is dat niet gebeurd.

In Phoenix zijn ze volop aan het bouwen dus het merendeel van de wegen is (tijdelijk) eenrichtingverkeer en daar had Tom het toch wel even moeilijk mee. We hebben bij het Hard Rock Cafe even geparkeerd, helaas geen Bon Jovi items deze keer maar wel weer een shirtje.

We hadden aan het begin van onze vakantie het hotel voor vandaag gewijzigd. Ons originele hotel zat veel te ver van het vliegveld en nu zitten we er haast bovenop. Vanmiddag hebben we lekker bij het zwembad gezeten, wat gelezen, gezwommen en in de zon gelegen.We gaan hier nog eten en dan vanavond de auto terug brengen. Morgenochtend nemen we de shuttle van 7 uur zodat we ruim op tijd op het vliegveld zijn voor onze vlucht naar Philadelphia. Hopelijk eens een keer zonder vertraging maar we zagen van de week op tv dat 75% van alle binnenlandse vluchten in Amerika vertraging heeft dus dat belooft niet veel goeds. Ach we zien wel, thuis komen we wel desnoods met een dag vertraging, maar daar hopen we natuurlijk niet op.

Gereden miles: 173 (277 km)
Tanken: 4,87 gallon voor $ 15

Wat we vreesden is waarheid geworden. Vanmorgen zijn we om 6 uur opgestaan zodat we om 7 uur de shuttle naar het vliegveld konden nemen. Op het vliegveld aangekomen stond onze vlucht nog op de orginele vluchttijd. We waren nog niet door de security heen of de vlucht was al met een half uur vertraagd. Op zich nog geen probleem want op Philadelphia hebben we 1 uur en 45 minuten overstaptijd. Helaas dat half uur liep snel op naar een uur en toen ging het toch wel krap worden. Uiteindelijk zijn we met 1 uur en 15 minuten vertraging vertrokken vanwege het slechte weer in Philadelphia. Onderweg hebben we nog eens een kwartier vertraging opgelopen en we zaten al plannen te maken om Shelly maar te bellen en te vragen of ze vanavond en morgen wat te doen heeft.

Uiteindelijk stonden we om 6:15 aan de gate en hadden we nog welgeteld 5 minuten om van Pier B naar Pier A te komen. Gelukkig zat er iemand in het vliegtuig die voor iemand had gebeld om te kijken of de vlucht naar Amsterdam op tijd vertrok en de vlucht was uitgesteld tot 7 uur. Gelukkig voor ons want nu hadden we tijd genoeg om bij de juiste gate te komen. We hebben nog wel even op de borden gekeken om zeker te zijn dat de nieuwe vertrektijd inderdaad 7 uur was en of we nog van dezelfde gate zouden vertrekken. De tijd was inderdaad 7 uur maar de gate was veranderd waardoor we naar de andere kant van de pier moesten, weer 10 minuten voorbij.

Uiteindelijk zijn we om 7 uur vertrokken maar het opstijgen was een ander verhaal. Vanwege de drukte van alle uitgestelde vluchten stonden we in de file op de baan. Hier hebben we uiteindelijk zo’n 2,5 uur gestaan. We waren het allebei goed zat en toen ik op mijn horloge keek en zag dat we nog 4 uur te gaan hadden zakte de moed ons helemaal in de schoenen. Slapen kwam helemaal niets van terecht want met de 9 uur tijdsverschil was het voor ons gevoel nog middag. Mariska was in ieder geval nog aangenaam verrast toen ze in plaats van Freedom writers te draaien Music & Lyrics opzetten. Foutje, maar niet erg want Freedom writers hadden we op de heenreis ook al gezien.

Op Schiphol aangekomen lagen Mariska d’r koffers al op de band maar die van mij waren nergens te bekennen. Eindelijk na zo’n 10 minuten verschenen die van mij ook op de band. Op naar de trein om naar huis te gaan. We hadden allebei tegen onze ouders gezegd dat ze ons niet op Schiphol op hoefden komen te halen omdat dan in de file terecht zouden komen. Op weg naar de trein stonden onverwachts Mariska’s ouders voor onze neus, vanwege de vertraging zijn ze ons toch op komen halen.

De tijd is gevlogen, we zijn ondertussen al weer bijna 2 weken thuis.

De vakantie was geweldig, we hebben genoten van alles wat we hebben gezien, gedaan en ondernomen. Hoogtepunten waren toch wel de bezoeken aan de nationale parken, Bryce in het bijzonder, de ijskoude treinrit en het bezoek aan Alcatraz.

Toch zijn er ook een paar dingen tegen gevallen. De grote woorden die toch veel gesproken worden over met name San Francisco en Los Angeles. San Francisco vonden we een leuke stad, maar bijvoorbeeld Fisherman’s Warf viel ons tegen. Los Angeles en dan vooral Hollywood is vergane glorie. De 3 dagen na Los Angeles waren tegenvallend. De route was vrij saai en in Phoenix was totaal niets te beleven. We hadden beter vanaf LA terug kunnen vliegen en bijvoorbeeld nog een paar dagen door kunnen brengen in San Diego. Een (eventuele) volgende keer pakken we dit anders aan.

We hebben een aantal vragen gehad over de bezinekosten. Even voor de duidelijkheid: 1 gallon is 3,8 liter en we hebben gemiddeld $1,33 gekregen voor 1 euro.

Verder willen we vanaf deze plaats iedereen bedanken voor de reacties op het weblog, maar ook die we persoonlijk hebben gekregen via de mail en toen we weer terug waren. Het was voor ons leuk om het bij te
houden en jullie op deze manier mee te laten genieten van al onze avonturen.

Tot de volgende keer op onze roadtrip.

Miriam & Mariska