Omdat het vannacht zo heeft gespookt, heel veel regen en onweer, en het vanmorgen toen ik wakker werd ook nog hoosde heb ik besloten om lekker uit te slapen. Tegen een uur of 10 werd ik wakker en ook toen regende het nog behoorlijk. Zelfs de verbouwing aan het huis van de huiseigenaren waar ik nu zit lag stil. Ik heb op m’n gemak ontbeten en er bleek ook nog eens een criminal minds marathon op tv te zijn.

Ik ben even aan het puzzelen geweest met de foto’s op m’n website en heb alle foto’s uitgezocht, bijgewerkt en online gezet. Daar ging nog behoorlijk wat tijd in zitten, maar dat weet je eigenlijk van te voren al. Vanmiddag even boodschappen gedaan en dat is ook best puzzelen als je er maar een week en in je eentje bent. Ik moest nog yoghurt hebben voor de laatste paar dagen dus dacht laat ik kleine verpakkingen meenemen, die kosten gewoon $2 per stuk terwijl ik voor $4 een grote verpakking heb, waar 4 kleine in gaan, en zo ging het nog wel even door. Dan maar wat weggooien als ik hier vertrek.

Nadat ik alles terug heb gebracht ben ik weer naar Waikiki gereden, gratis geparkeerd en een beetje rond gestruind. Het beeld van Duke was inderdaad wat meer versiert als afgelopen zaterdag, maar ik heb foto’s gezien waar er veel meer lei hangen. Vandaag zou zijn 125e verjaardag zijn geweest, maar er was niets van te zien.

Uiteindelijk besloten om in Waikiki te eten. Keuze was Hard Rock Cafe, P.F. Chang of The Cheesecake Factory. Bij de laatste 2 was de wachttijd minimaal 30 minuten en bij het Hard Rock Cafe kon ik zo aanschuiven dus de keuze was snel gemaakt. Die andere 2 zal ik op de andere eilanden ook vast wel tegen komen, Hard Rock Cafe zit alleen nog op Maui. Na het eten in de giftshop m’n gebruikelijke shotglass gehaald en gevraagd wanneer de Rocktober merchandise te koop is. Officieel vanaf volgende maand, dus ja dat was jammer. Het was niet zo druk dus ik stond nog even met de dame te praten totdat ze vroeg waar ik vandaan kwam. Toen ik zei uit Nederland en dat ik volgende maand al weer thuis ben dus in Amsterdam zal moeten kijken zei ze dat ze achter wel heeft liggen maar dat ze ze niet mag verkopen. Als ik niets online zou zetten mocht ik de pin kopen. De foto zet ik niet online, maar ik kan je vertellen dat de pin dit jaar weer erg mooi is en dat je er nog eentje bij krijgt. Zo zie je maar weer, met vragen kom je een eind en soms krijg je toch wat je wilt.

Na het eten over Kalakaua Avenue terug gelopen naar de auto en op m’n gemak terug gereden. Ook hier ben ik op de een of andere manier m’n orientatie helemaal kwijt. Zo moeilijk is het allemaal niet, maar zonder Tom kom ik echt nergens. Lang leve de navigatie.

Morgen zie ik wel wat het gaat worden. Als het vannacht redelijk droog blijft ga ik toch proberen om GC23 te loggen. Ik moet in ieder geval om 6 uur in Waikiki zijn om een paar duitse geocachers te ontmoeten die zo vriendelijk zijn om mij alvast het logboek voor hun event van as vrijdag te laten tekenen. Ook zo’n voorval van wie niet vraagt krijgt niets. In dit geval alleen een kort berichtje dat ik dan helaas het eiland al heb verlaten en het jammer vind dat ik er niet bij kan zijn, de rest ging vanzelf. Zo heb ik ook m’n event en dus alle augustus souvenirs binnen.

Dat weer gooit wel behoorlijk roet in het eten. Vanmorgen hoosde het weer, dus maar weer lekker uitgeslapen.  Ik had Iolani Palace nog op m’n lijstje staan, als Hawaii 5-0 fan moet je daar natuurlijk ook zijn geweest. Rond een uur of 12 klaarde het eindelijk op en ben ik in de auto gestapt richting Costco. Dat is de dichtsbijzijnde lokatie om gratis te parkeren. Als ik er dan toch ben ook gelijk Costco maar even ingelopen want het was weer begonnen met regenen. Dit is gewoon een soort van groothandel waar ze echt alles verkopen, ik heb m’n ogen uitgekeken. Van electronica tot eten, noem het maar op. Ik weet niet hoeveel mensen ik met een flatscreen rond heb zien rijden, maar ik geloof dat heel Oahu een nieuwe heeft gekocht.

Na 20 minuten had ik het wel gezien en ben ik richting Downtown Honolulu gelopen. Eerst door Chinatown heen. Het heet Chinatown omdat er veel chinese winkeltjes zitten, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. De Chinatown in bv San Francisco of New York is veel leuker en gezelliger. Hier is het echt een bedompte boel met veel daklozen. Vanuit Chinatown loop je zo Downtown Honolulu in. Het ziet er niet veel anders uit als in Dallas of Houston, veel hoge gebouwen. Midden in downtown sta je ineens voor Iolani Palace.

Iolani palace is van de koninklijke familie, maar is maar 11 jaar als koninklijk paleis gebruikt. Daarna is het nog 75 jaar als overheidsgebouw gebruikt en tegenwoordig is het open voor bezoekers. Ik had helaas niet zo veel tijd, dus de rondleiding heb ik over moeten slaan. Ik heb wel de WhereIGo cache gelopen die er ligt en die brengt je naar het paleis, het beeld van Queen Lili’uokalani, het beeld van King Kamehameha I en de laatste rustplaats van King Lunalino. Het beeld van King Kamehameha I is bij de meeste mensen wel bekend.

Nadat ik de cache had gelogd ben ik terug gegaan naar de auto, met een kleine omweg om nog een cache mee te pakken. Ik zat net in de auto toen het begon te regenen, mooi uitgekiend dus. Op weg naar de meeting met de Duitse geocachers in Waikiki begon het alleen maar harder te regenen, de snelweg stond hartstikke vast, dan maar binnendoor rijden. Veel water op de weg en aquaplanning dus voorzichtig rijden. In plaats van 15 minuten heb ik er uiteindelijk ruim een half uur over gedaan, maar ik was weer veilig terug in Waikiki.

Op de parkeerplaats nog een tijdje in de auto gezeten want het hoosde en ik moest nog 2 km naar het park lopen. Toen het uiteindelijk wat minder hard regende ben ik rustig die kant opgelopen. Voordeel is dat de regen gewoon warm is. Ik kreeg het koud van alle airco’s in de winkels waar ik langs liep, niet omdat ik doorweekt was. Onderweg naar het park nog een paar caches gezocht, maar de regen en het slechte onderhoud zorgde ervoor dat het allemaal Did Not Finds zijn geworden. Uiteindelijk was ik om 17:55 in het park en na ook daar een DNF te hebben gescored zag ik Dieter aan komen lopen. een minuut of 10 gegeokletst en daarna ieder weer onze eigen weg gegaan.

Een snelle hap gehaald bij een van de kraampjes waar ik eerder al het fruit had gehaald en dit rustig op een overdekt bankje opgegeten. Het is hier heel normaal om je maaltijd midden op straat op te eten. Morgen de laatste dag op Oahu, ik moet nog even bedenken wat ik ga doen, want ook voor morgen zijn de voorspellingen niet goed. Het kan hier wel op 5 km afstand heel ander weer zijn, maar dat is bijna niet te voorspellingen.

Het weer wordt er maar niet beter op. De noordkust is geen beginnen aan, veel onder gelopen wegen. Gelukkig heb ik hier zaterdag al een groot stuk van gereden en bekeken. Wat dan? Waikiki was ik wel een beetje op uit gekeken , eigenlijk wil ik nog naar de westkust, maar ook hier flashflood warnings. Ik had Hanauma Bay ook nog op m’n lijstje staan, een onder gelopen vulkaan krater waar een schitterend koraalrif in ligt. Maar ja, zo’n gebied bezoeken als het donker en grijs is is eigenlijk ook niets.

Uiteindelijk vanaf Diamond Head rustig langs de kust richting Hanauma Bay gereden. Onderweg nog een poging gewaagd om een aantal caches te zoeken en die brengen je dan toch weer op plekjes waar je als normale toerist niet snel zal komen. Gewoon midden in een woonwijk een paadje tussen 2 huizen en dan sta je ineens bijna in zee. Een heel stijl trappetje naar beneden en je staat op een rotsachtig strand. Zeer geliefd bij surfers om hier de zee op te gaan.

Alle stranden zijn hier overigens eigendom van de overheid en dus voor iedereen toegankelijk. Resorts en hotels hebben ook geen prive stranden.

Een mini strandje, ook midden in een woonwijk waar je wederom via een paadje tussen 2 huizen door kan komen. Een kleine ligweide met een paadje naar de zee toe. Sta je ineens op een klip en met de zee die flink te keer gaat zie je maar weer eens hoe krachtig de natuur kan zijn. Her en der kom je ook gedenkplekjes en stenen tegen van mensen die daar zijn omgekomen. Ze zijn hier gek op klipspringen en met die plekjes en stenen word je wel heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Bij 1 strandje kwam ik een italiaan tegen die aan me vroeg of ik wist waar China Walls is. Ja een paar 100 meter verder, omdat er toevallig een cache zou moeten liggen. Die ging bijna rennend die kant op om van de klip te kunnen springen. Misschien ben ik te veel aan m’n leven gehecht, maar ik zou echt nooit van zo’m klip afspringen, zeker niet als je de kracht van de zee ziet als je 5 minuten op zo’n punt staat te kijken.

Onderweg ook nog een earthcache gedaan bij de Spouting Cave. Weer zo’n plekje waar je als normale toerist niet zou komen, sterker nog het duurde even voor ik de doorgang had gevonden want er stond een container voor geparkeerd. Een heel stijl en, als het hard regent, een glad weggetje naar een klip. Dit is toch wel een punt wat wat beter bekend is. Als je eenmaal op het plateau bent zie je ook een railing staan waar vandaan er wordt gevist. Ik ben zelf niet zo ver gelopen, met m’n camera in m’n handen was ik al blij dat ik zonder kleerscheuren op het plateau was aangekomen. De Spouting Cave is een grot in het plateau dat langzaam door de zee wordt uitgehold. Net als een spouting hole wordt hier met kracht het water de grot uitgeduwd, niet omhoog maar horizontaal over zee heen. Op het plateau voel en hoor je ook de kracht van de water op het moment dat het de grot uitgespuugd wordt. Al weer die krachten van moeder natuur waar je niet mee moet spotten. Ook hier wordt er van de klip af gesprongen en ook hier weer herdenkingstenen tegen de muur aan. Ik heb hier gauw een kwartier van de kracht van de zee staan genieten. Ik had het plateau voor mezelf, want door het slechte weer waren er zelfs geen vissers aanwezig. Op het moment dat ik terug wilde gaan naar de auto spuugde de grot nog een keer het water uit en op dat moment zie ik ook een zee schildpad ploeteren om bij de klip weg te komen. Als zelfs een schildpad er al moeite mee heeft, wat moet een mens dan wel niet door maken. Het duurde even maar uiteindelijk heeft hij het veilige water kunnen vinden. Ik las later dat de locals hier alleen springen als de grot niet spuugt, het water is dan zo rustig dat ze het aandurven.

Laatste stop vandaag is Hanauma Bay. Het is een nature preserve, dus staat het onder bescherming van de National Park Service. Het was ondertussen half 5 en flink gaan regenen dus ik kon gratis naar binnen. Voor je uberhaupt naar het strand mag ben je verplicht om eerst een film te kijken. Als je deze hebt gezien kan je je naam op een lijst zetten en kan je een jaar naar binnen zonder iedere keer die film te hoeven kijken. In de film vertellen ze het een en ander over het koraalrif en wat je vooral wel en niet moet doen om het rif te beschermen. Dit is een zeer geliefde snorkelplek, vooral omdat je over het rif kan snorkelen en veel vissen, schilpadden, koralen en andere dieren kan zien. Het was nu heel erg stil, toen het ging regenen zijn de meeste mensen weg gegaan. Ik heb lekker lui gedaan en omdat ik toch op parkeren en entree had bespaard heb ik de tram naar het strand genomen. Een pittige klim de krater in. Het is jammer dat het zo grijs was en regende, want dit is echt een schitterende plek zelfs als je het water niet in gaat. Tijdens het maken van de foto’s begon het weer wat droger te worden, lees de hoosbui ging over in een normale bui, maar lichter werd het niet. Jammer, maar ik ben er toch geweest.

Morgen vliegen naar Kaua’i, het weer zal hier iets beter zijn als op Oahu. Kaua’i ligt ten noordwesten van Oahu en de buien lijken dit eiland net niet helemaal te bereiken. Desondanks blijft het het natste eiland van Hawaii.

Vanmorgen vroeg opstaan, moest om half 9 op het vliegveld zijn voor m’n vlucht naar Kaua’i. Gisteren even een was gedraaid want hier heb ik geen wasmachine en droger tot m’n beschikking. Gisterenavond de koffers alvast ingepakt en bij inchecken kreeg ik nog een verrassing. In plaats van 1 stuk handbagage dat echt overal staat aangegeven mag je er 2 meenemen. Dus rugzak weer uit de koffer en gevuld.

Na wat file op de H1, het is tenslotte gewoon een werkdag en de scholen en universiteiten gaan weer beginnen, snel de auto weer ingeleverd. Ik had de benzine afgekocht dus ik mocht hem leeg terug brengen. Dat scheelt hier gemiddeld $0,10 tot $0,25 per gallon dat het bij de verhuurder goedkoper is. Shuttle naar het vliegveld en toen op zoek waar ik in vredesnaam moest zijn. Uiteindelijk bleek ik bij internationale vluchten te staan maar aangezien Hawaiian Airlines een hele vleugel voor zichzelf heeft was ik ook zo aan de goede kant. Boardingpas en bagagelabel geprint en m’n koffer bij de bagage drop ingeleverd. Security is hier weer een heel ander verhaal. Ondanks dat ze hier niet op de Hawaiiaanse manier te werk gaan, morgen weer een dag, duurde het vrij lang voor ik aan de beurt was. Daarbij ging ook nog vrolijk het brandalarm af waar echt niemand op reageerde. Er was vanuit de TSA medewerkers wel wat radio contact maar daar bleef het ook bij. Op een gegeven moment stond de rij stil, en riep iemand anders dat ze door moesten gaan waarop weer werd gereageerd dat ze niet verder mochten en zo ging dat nog wel even door. Ik zou om 10:09 vliegen en uiteindelijk was ik om 9:15 bij de gate en had ik nog wel wat tijd voordat we gingen boarden. Dat ging gelukkig allemaal vrij snel en we stonden dan ook daadwerkelijk op 10:09 klaar om naar de startbaan te taxiën, we waren toen ook al van de gate af.

De vlucht zelf duurde maar 40 minuten, onderweg schitterende blauwe kleuren in zee gezien, die hebben ze bij ons niet. Ik stond om 10:59 al bij Alamo, inclusief bagage, om m’n nieuwe auto op te halen. Ook hier de benzine weer afgekocht. Op Oahu had ik een Mazda 2, hier heb ik een Nissan Note. Groter heb ik in m’n uppie toch niet nodig en je kan ze nog lekker makkelijk parkeren ook. Op de parkeerplaats van Alamo even een sms gestuurd naar Jen of ik vroeger in het appartement terecht kon, want om nu nog 4 uur met m’n koffers in de auto over het eiland te toeren, en ook nog eens zonder batterijen voor m’n gps, zag ik niet zitten. Gelukkig kreeg ik snel bericht terug en kon ik met een half uurtje al terecht. Vanaf het vliegveld is het ook een half uurtje rijden dus dat kwam mooi uit. Bij het appartement aangekomen, wat gewoon midden in een woonwijk ligt, kwam ik Jen al tegen en liet ze me alles zien. Ze gaf nog wat tips voor supermarkten en ik kon m’n gang gaan.

Dit appartement is ruimer van opzet als het vorige dus lekker de ruimte. Een dubbele koelkast, alleen doet de ijsblokjes machine het niet , een aparte badkamer met bad en een heerlijk bed. Na alles een plekje te hebben gegeven ben ik naar de Walmart gereden, weer bijna terug naar het vliegveld, en heb daar m’n boodschappen gehaald inclusief batterijen oplader.

Vanavond op m’n gemak hier gegeten en gekeken wat ik allemaal verder nog kan gaan doen nu hiken er gewoon niet in zit. Gelukkig is ook hier wel weer het een en ander te doen, bijvoorbeeld Waimea Canyon, de Grand Canyon van Hawaii. Morgen weer even het weer in de gaten houden en de flashflood warnings, die gelden voor de hele staat, en dan zie ik wel wat ik ga doen.

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen zo waar de zon. Ik had al besloten om naar Waimea Canyon te gaan, maar ondanks de zon is dat geen garantie om iets van de canyon te kunnen zien.

Eerste stop was Wailua River State Park. Hier liggen verschillende heiau’s, dit zijn de overblijfselen van hawaiiaanse dorpen, en wat watervallen. Tegenover de Opaekaa watervallen ligt het hawaiiaanse dorp Kamokila. De hier gevonden overblijfselen hebben ze grotendeels weer opgebouwd waardoor je een beter beeld krijgt van hoe zo’n dorp er vroeger heeft uitgezien. Dat dit dorp weer helemaal is opgebouwd en dat je er doorheen kan lopen is uniek. De overblijfselen worden bijna altijd als sacred ground, heilige grond, gezien en je mag er normaal niet komen. Er word gevraagd om dit te respecteren en dat gebeurt ook netjes.

Het dorp bestaat oa uit een aantal familiehuizen, doktershuis, jagershuis, geboortehuis, eethuis voor mannen en een voor vrouwen, menstruatie huis, chiefs bijeenkomst huis en zo zijn er nog een aantal. De huizen zijn opgebouwd uit lava steen met een dak van palmbladeren, en zijn erg broos, maar ze proberen dit zo goed mogelijk te onderhouden zonder grote schade aan te richten.

Hier heb ik me wel een half uurtje vermaakt, waarna het tijd was om richting Waimea Canyon te rijden. Dit is best nog een rotstuk rijden. Het lijkt allemaal makkelijk, 1 snelweg die je overal brengt, maar in de praktijk is het toch anders. Vooral de weg richting de canyon is echt bergje op rijden, het leek wel of ik in de Pyreneeën reed. Haarspeldbochtjes, diepe kuilen en stijle stukken naar boven. Onderweg nog hier en daar gestopt om wat caches op te pikken (ze zien er hier beter uit als op Oahu) en te genieten van het uitzicht. Ik had al gezien dat er boven veel bewolking hing en dat belooft hier niet veel goeds. Toen ik uiteindelijk bij het canyon uitkijkpunt kwam hoosde het en de hele canyon hing vol met wolken. Je zag letterlijk geen hand voor ogen. Jammer maar helaas, hier kom ik deze week niet meer terug. Uiteindelijk nog naar het einde van de weg gereden, letterlijk, op ruim 1200m hoogte. Helaas ook hier niets te zien behalve wolken. Hier vandaan is het weer grotendeels via dezelfde weg terug naar beneden. Het einde van de weg is ook echt het einde. Vanaf dit punt is wel geprobeerd om een weg naar de noordkant van het eiland aan te leggen, maar er zit een moeras in de weg. Op de hoogte van het canyon uitkijkpunt heb ik de andere weg naar beneden genomen. Hoe lager ik kwam hoe beter het weer en eenmaal weer terug op zee niveau scheen de zon weer, nog maar even want het begon al te schemeren.

M’n maag begon ook z’n mond open te trekken dus ipv naar huis te rijden en daar eten maken heb ik voor deze ene keer een burger king gepakt. Morgen weer gezond 

In het donker rijden ga ik hier ook niet meer doen. Ten eerste bedacht TomTom dat een andere weg ineens beter was. Niet handig als je in het licht net bent gewend aan de weg die je moet rijden en je in het donker over een compleet onbekende weg door de bergen zonder straatverlichting wordt gestuurd. En ten tweede omdat de verlichting van de auto’s hier zo dramatisch slecht is dat ik met enige regelmaat werd verblind of dat er ineens auto’s opduiken die helemaal geen verlichting aan hebben. Ook niet handig met al die onverwachte bochten, gelukkig had ik tomtom aan staan en kon ik de weg volgen.

Ik ga zo nog even uitzoeken wat ik morgen ga doen. Ik denk of richting Princeville (het noorden) of richting Spouting horn in het zuidwesten. Vanaf maandag wordt het weer slecht door Ignacio dus als ik nog dingen wil doen waarvoor ik langer buiten moet zijn moet ik ze morgen doen. Zondag heb ik m’n helicoptervlucht en doe ik ook niet veel.

Het weer zag er vanmorgen gelukkig weer goed uit, dit weekend moet mooi zijn, vanaf maandag komt Ignacio voorbij en dan is het afwachten wat er gaat gebeuren. Er wordt in ieder geval veel regen verwacht en aan de noordkant van alle eilanden is het al aan de golfslag te merken dat er weer een storm aan komt. De surfers vinden dat in ieder geval niet erg.

Rond een uur of 11 ben ik via de oostkust naar Kilauea Lighthouse gereden. Langs de oostkust is niet heel veel te doen, veel gebieden zijn besloten woongenootschappen dus eigenlijk is het gewoon de snelweg naar het noorden volgen. De vuurturen staat op het noordelijkste puntje van Kauai en is niet meer in gebruik, maar vanwege de geschiedenis is hij pas geleden gerestaureerd en open gesteld voor het publiek. Het is maar een kleine vuurturen, maar vanwege de ligging (noordelijkste puntje en op 217 ft hoogte) hoefde het ook geen grote te worden. De grond waar de toren op staat is in 1908 voor $1 van de eigenaar van een suikerplantage gekocht. De suiker groeide daar niet vanwege de zee en en wind en hij wilde maar wat graag van het land af. De regering heeft toen $78.000 beschikbaar gesteld en daar moest alles van worden gedaan. Denk daarbij aan het aankopen van het land, het bouwen van de toren, het importeren van de bouwmaterialen en het laten maken van de lamp. Uiteindelijk hebben ze het net gered, ze hadden nog $0,91 over. In 1913 is de toren in gebruik genomen, tijdens WWII heeft hij geen dienst gedaan en uiteindelijk is hij in 1976 buiten werking gesteld. Tot de jaren 90 is er vervolgens niets mee gedaan en is hij helemaal vervallen. Nu is de toren onderdeel van het wildlife refuge doordat er heel veel vogels op de klippen rondom de toren broeden. Ook lopen er nene, inheemse hawaiiaanse ganzen, rond die worden beschermd. Om het onderhoud van de toren te kunnen blijven betalen vragen ze een toegang van $5. Als je wilt kan je dan ook met een rondleiding mee het torentje in.

Uiteindelijk heb ik me er een uurtje vermaakt, ben met de rondleiding mee geweest en heb geprobeerd om wat vogels op de foto te zetten. Gelukkig kwam ik er net op tijd achter dat een instelling op m’n camera niet goed stond anders had ik allemaal zwaar overbelichte foto’s gehad. Ook had ik natuurlijk m’n 2e lens niet bij me dus heel erg dichtbij heb ik de vogels niet op de foto kunnen zetten, maar er zijn er toch wel een aantal redelijk gelukt.

Na het bezoek aan de vuurtoren ben ik langs de noordkust verder gereden naar het einde van de snelweg. Zelfde verhaal als gisteren, hier vandaan wilden ze de snelweg rondom doortrekken maar er lag een moeras in de weg. Onderweg gestopt bij een paar stranden die vooral bij de locals erg populair zijn. Nu de golfslag wat hoger is en omdat het zaterdag is was het super druk op de stranden. Meestal kon ik niet eens een parkeerplaats vinden en ben ik maar verder gereden. Bij Lumahai lukte het me vrij makkelijk om een parkeerplaats te vinden en ben ik een stuk over het strand terug gelopen. Lumahai staat bekend als groen strand, maar daar was helaas niet veel van te zien. Het strand was hier verlaten, de kust is hier niet beschermd door een rif zoals bij de meeste andere stranden dus zwemmen is hier levensgevaarlijk. Ik heb hier nog een kwartiertje van de golfslag zitten genieten, wat een kracht zit daar toch weer achter.

Na Lumahai door gereden naar het einde van de weg, maar ook daar was niet veel te zien. Omgekeerd en weer dezelfde weg terug gereden. Ze hebben hier nog eenbaansbruggetjes dus af en toe was het echt even wachten voor je de brug over kon. De wegen zijn wel allemaal 2-baans, maar voor de bruggen wil de regering geen geld neerleggen om deze ook te verbreden. Ach zo gaat het ook, en het verkeer regelt het zelf. Het is heel normaal om 5 -7 auto’s over de brug te laten rijden en vervolgens mag de andere kant rijden. Het gaat allemaal heel gemoedelijk.

Het was voor de verandering ook weer gaan regenen dus ik ben in 1 stuk terug gereden naar Kapaa en ben even bij de Safeway langs geweest voor wat boodschappen. Daar hadden ze ook appel bananen liggen. Ik had er op Oahu al over gehoord maar had ze nog niet gezien. Ik heb er een paar meegenomen om te proeven. Tja wat moet ik er van zeggen, het smaakt naar banaan, maar de appel haal ik er niet uit. Ze zouden ook zoeter moeten zijn als de gewone bananen, maar ook dat kan ik er niet uithalen. Het enige duidelijke verschil, ze zijn veel kleiner als gewone bananen en ze pellen veel makkelijker.

Eenmaal thuis heb ik een paar afleveringen van series gekeken totdat m’n huisbaas ineens voor de deur stond. Of ik zin had om ook naar boven te komen en mee te eten met een klein mexicaans feestje. De vader van z’n vrouw was jarig dus ze hadden een feestje georganiseerd inclusief verjaardagstaart. Erg leuk om tussen de locals te zitten, hoewel ze allemaal import zijn , en hun verhalen en tips te horen. Ik ben ook alvast gewaarschuwd voor morgen. Als ik Jason of Ben als piloot heb gaat het een feestje worden, we zullen het morgen zien. M’n huisbaas is script schrijver en het gesprek ging al snel over het laatste script dat hij heeft geschreven. Het is een hawaiiaanse love story. Paparazzi fotograaf komt naar het eiland om een sterren huwelijk te fotograferen, maar wordt verliefd. Hij moet de keuze maken tussen het meisje of het huwelijk, kiest voor het meisje, maar probeert toch stiekem het huwelijk te fotograferen en wordt door haar betrapt. Hij heeft er ondertussen ook al een trailer voor gemaakt en ze proberen het te slijten in Hollywood. Ook vanavond zat er weer een echte amerikaanse blaaskaak bij. Hij is piloot maar heeft ook aan ongeveer iedere Hollywood film meegewerkt. Wat hij allemaal zat te vertellen neem ik maar met een zak zout, maar het was leuk om weer eens mee te maken.

De buren hebben vanavond een karaoke feestje. Ik geloof dat ik zo de ramen maar dicht ga doen, katten gejank.

In 1 woord WAUW!!! Meer hoef ik er niet over te zeggen.

Het grootste gedeelte van Kauai is zo ruig dat het niet toegankelijk is. Als je daar dan toch iets van wilt zien kan je kiezen, kayakken, met een tourboot of vliegen. Ik heb uiteindelijk gekozen om te gaan vliegen, een helicoptervlucht zonder deuren van een uur met Jack Harter.

De reservering was een tijdje geleden al gemaakt en het was even afwachten of het allemaal door zou gaan. Het weer zat niet mee en ze moeten de vluchten vol krijgen. Gelukkig gaat het maar om 4 personen en zonder deuren vliegen is heel populair. Aangezien Jack Harter de enige op Kauai is die zonder deuren vliegt had ik goede hoop dat alles door zou gaan. De voorspellingen van de week werden voor dit weekend alleen maar beter en toen ik gisteren eindelijk de definitieve bevestiging binnen kreeg was het wachten dan echt begonnen.

Vanmorgen werd ik wakker en het hoosde buiten. Geen goed voorteken, maar de uur tot uur voorspellingen lieten ziet dat het tussen 1 en 4 uur droog zou zijn. Ik zou om 2 uur de lucht in gaan dus precies goed uitgekiend. Ik moest me om 13:15 melden en daar werd ik gewogen, ik ben zo waar een paar kilo kwijt geraakt in de afgelopen 2 weken, en kregen we de safety instructies. Net zoals in het vliegtuig maar dan voor een helicopter. Er werd een beetje een geintje van gemaakt want ze moeten je van de FAA zelfs vertellen waar de nooduitgang is. Tja daar zit je naast. Daarna gingen we met een busje naar het helicopter platform op het vliegveld, aan de andere kant van de straat. Hier vandaan vertrekken alle helicoptermaatschappijen die een eiland tour aanbieden. Het zijn er een stuk of 4, maar nergens zo druk als bij Jack Harter. We hadden ondertussen ook te horen gekregen dat Eli onze piloot zou zijn en ik zat met een koppel uit Tennessee en een meisje uit Californië. Ik kreeg ook precies de plaats die ik wilde hebben. rechts achterin. De helicopter vliegt tegen de klok in rond het eiland, dus aan de rechterkant is het beste.

Nadat we een voor een aan boord waren en vast zaten stelde Eli zich voor en maakte met iedereen een praatje. Vooral om je snel te leren hoe de koptelefoon werkt. Dat zette al gelijk  de toon, want het is een lolbroek. Toen we eenmaal de lucht in gingen was het heel even wennen. Doordat er geen deuren zijn zit je behoorlijk in de wind, maar als je dat eenmaal gewend bent is het heerlijk. Foto’s maken ging op M niet zo makkelijk dus overgeschakeld naar P, niet mijn favoriet, maar alles ging zo snel dat ik eigenlijk geen andere keuze had.

Onderweg hebben we vreselijk veel watervallen gezien, doordat het de laatste weken veel heeft geregend zijn ze behoorlijk aangezwollen en zijn er veel duidelijk zichtbaar. We zijn door verschillende canyons gevlogen en ook de Waimea Canyon was zowaar niet zwaar bewolkt. Heb ik hem toch nog zonder bewolking gezien. Vanuit de canyons vlieg je naar de noordkust, de Napali Coast, welke bijna niet begaanbaar is. Een groot gedeelte van Jurassic Park is hier gefilmd. De Napali Coast kan je alleen via water of door de lucht bereiken. Er is 1 hike die door het gebied gaat, die is 22 mile enkele reis. Deze kan je alleen doen met een speciale permit omdat je ook moet overnachten. Er is 1 kloof waar ongeveer 8 watervallen naast elkaar naar beneden komen. De kloof is bij de helicoptertours zo populair dat het hier letterlijk file vliegen is, er mag namelijk maar 1 helicopter tegelijk de kloof in. En nu hoor ik je denken, waar blijft de regen, nou die is gekomen. Op het moment dat we boven het natste gedeelte van de wereld hingen kwam er regen naar beneden. Gelukkig niet zo veel en het kwam ook de helicopter niet in, we zagen het alleen op de voorruit. Tijdens het vliegen heeft Eli ook nog een paar stuntjes uitgehaald, maar ja een bochtje in een achtbaan heeft meer g-krachten. Stelde dus niet zo veel voor maar wel leuk om mee te maken.

Ik ga verder niet beschrijven hoe het er uit ziet. Jullie moeten maar naar de foto’s kijken, hoewel ook die het niet goed weer kunnen geven hoe mooi het hier eigenlijk is.

Eenmaal terug ben ik nog even naar Spouting Hole gereden. Een lava tunnel waar zeewater uitspuit. Alleen de kleine hole spoot, de grote was wel actief, maar er was niet genoeg aanvoer van water om de druk dusdanig hoog op te voeren dat ook deze spoot. Het was ondertussen 5 uur en ik ben onderweg naar huis langs de walmart gereden om nog wat boodschapjes te halen.

Ik zit er ook serieus over na te denken om op Big Island ook een helicopter vlucht te doen ipv ziplinen. Eens uitzoeken met wie dat kan, wat het kost en of er een kans is op flowing lava. Dat lijkt me heel gaaf om ook te kunnen zien. Ik weet al dat het gewoon via land niet te bereiken is omdat de lava in afgeschermd gebied loopt.

Ik kan niet kiezen tussen de filmpjes dus het zijn er meer geworden als de bedoeling. De foto’s staan onder de filmpjes.

Kippen, kippen en nog eens kippen. Ik kan geen kip meer zien. Die krengen lopen hier vrij rond over de eilanden en het zijn er niet weinig ook. Daarnaast hebben ze ook nog eens zelfmoord neigingen. Het is een wonder dat ik er nog geen 1 onder m’n wielen heb gehad, hoewel dat regelmatig gebeurt aan de roadkill te zien. Meestal is het een haan met 2 of 3 hennen en eventueel jong grut. Gelukkig houden de hanen wel hun koppen dicht anders zou er wel meer roadkill te zien zijn.

Vandaag eens een keer niet veel gedaan. Vanmorgen richting Wailua Falls gereden, de enige waterval hier waar je met de auto kan komen. Het is een pittige waterval in de Wailua River die begint op Mount Waialeale, de natste plek op aarde. Hij is oa bekend van de opening van Fantasy Island. De waterval dendert zo’n 25 meter naar beneden. Dat houdt in veel opstuivend water en kans op een regenboog. Ik heb regenbogen gezien, maar of ze op de foto staan?

Na dit bezoekje weer richting de kust gereden rondom het vliegveld. Dit is zo vreemd hier. Er ligt naast het vliegveld een resort, normaal heb je daar niets te zoeken en mag je het terrein in principe ook niet op. Hier dus wel, over het terrein, over de golfbaan en vervolgens over een dirtroad (niet tegen de autoverhuur maatschappij zeggen) langs het vliegveld richting de kust. Hier weer 2 caches gevonden om vervolgens te proberen dezelfde weg terug te rijden. Nou vergeet het maar. TomTom was terug helemaal de weg kwijt. Ik heb uiteindelijk maar de bordjes resort exit gevolgd (en volgens mij 5 km omgereden) om het resort af te komen naar de snelweg. Ach het had wel weer wat.

Vanmiddag vervolgens naar Kapaa Beach Park gereden en daar lekker onder een palmboom in de schaduw een boek zitten lezen en mensen kijken. Er lopen hier wat vage figuren rond. Tegen 6 uur aan de overkant van de straat bij Bubba Burger gegeten terwijl ik naar de voetbaltraining van meisjes van een jaar of 10 zat te kijken. Er zaten zeker wat talentjes tussen, maar ik vroeg me vooral af waarom ik nooit met zo’n uitzicht heb getraind.

Er loopt hier ook een vogeltje rond dat ik nog niet op de foto heb weten te krijgen. Meestal omdat ik de verkeerde lens op m’n camera heb zitten of ik heb m’n camera niet bij me. Vanavond ook weer, geen camera bij me gaat dat kreng gewoon zitten poseren. Gelukkig is het nu met m’n telefoon wel gelukt om hem van te leggen en ik ben er ondertussen ook achter dat het een roodkuif karinaaltje is. Behoorlijk brutaal, at de patat gewoon uit m’n handen.

Na een uurtje weer lekker naar huis gereden en nu languit op bed. Ik ga zo even de foto’s bekijken en daarna zet ik wat series aan, heb tenslotte nog genoeg bij me.

Om het eens op z’n Rotterdams te zeggen, ik heb vandaag geen reet gedaan.

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan, ontbeten, tv gekeken en wat op internet rond gehangen. Ik heb voor de laatste 2 dagen nog niets gepland, maar had nog wel wat activiteiten op m’n lijstje staan. Ik had ook een bericht van de huiseigenaar op Maui ontvangen en ook daar moest ik nog even op reageren. Uiteindelijk een kleine tour voor morgen geboekt, de financiën bijgewerkt (dat moet je ook bijhouden) en besloten om vandaag weer lekker aan het strand te gaan zitten, dat is me gisteren eigenlijk best goed bevallen.

We hebben nog niet heel veel last van Ignacio, die werd in de loop van vanmiddag/vanavond verwacht, en het zonnetje scheen lekker dus rond ene uur half 2 richting het beach park gegaan. Een lekker plekje in de schaduw onder de palmbomen uitgezocht en lekker languit met een boek gezeten. Na een paar uurtjes kwam er vanuit het binnenland wel erg donkere lucht aanzetten en je kan hier precies zien wanneer het regenwolken zijn. Dat was deze overduidelijk ook dus rustig m’n spullen gepakt, maar voordat ik uberhaupt richting auto kon lopen kwam me er toch een bui naar beneden. Dat werd dus rennen naar de dichtsbijzijnde cabana. Ze hebben hier op de stranden grote  betonnen cabanas staan, meestal hangt daar de lokale jeugd in rond maar nu was hij in no time gevuld met mensen die stonden te schuilen, inclusief mezelf. De mensen die in zee waren reageerden niet eens, de regen en zeewater temperatuur zijn hier hetzelfde, en zo’n bui is hetzelfde als onder een waterval staan. Althans volgens een van de local die de vraag van een andere toerist beantwoordde.

Die buien hier duren gelukkig niet lang, 10 minuutjes later zat ik in de auto en ben ik terug gereden naar m’n verblijf. Toen kwam de vraag wat doe ik met eten. Ik heb in ieder geval nog voor 1 dag eten in de koelkast liggen dus of vandaag of morgen ga ik nog lekker uit eten. Helaas is hier niet zo heel veel interessants om te gaan eten, de grotere tenten zoals The Cheesecakefactory, P.F. Changs, Hard Rock Cafe, Denny’s en Wendy’s zitten hier gewoon niet. Pizza Hut, Taca Bell, Mac, KFC en Burger King wel. Even m’n Hawaii Revealed app geraadpleegd en daar kwam wel het een en ander uit, maar eigenlijk heb ik geen zin om vanavond nog weg te gaan. Morgen nog eens kijken welke lokale tentjes goed staan aangeschreven. Je hebt hier veel food trucks en hoewel ze streng worden gecontroleerd moet je toch goed uitkijken waar je gaat eten. Heel veel restaurantjes doen ook alleen ontbijt en lunch, het is dus even goed kijken welke er open zijn, diner serveren en in ieder geval redelijk staan aangeschreven. Morgen kijk ik nog even verder.

Dat was dus een saaie dag, heb niet eens een foto gemaakt, maar ik het was wel lekker rustig en relaxed.

Ik had nog een lijstje met wat dingen voor Kauai liggen. Een aantal dingen gaat gewoon niet, zoals hiken, maar een “binnen” attractie kan gewoon. Hoewel Ignacio ten noorden van het eiland voorbij trekt en we er niet veel last van hebben kan er af en toe toch gewoon een flinke stortbui naar beneden komen.

Gisteren m’n lijstje even afgelopen en een tour geboekt bij de Steelgrass farm, een fruit en chocolade farm. Vanmorgen om 9 uur werd ik verwacht en gelukkig ligt de farm maar 10 km van m’n verblijf vandaan dus met een kleine 15 minuten was ik al ter plaatse. Ik moet wel altijd lachen hier als je een routebeschrijving krijgt. Ze zeggen namelijk allemaal dat je navigatie je niet naar de juiste plaats stuurt en dat je hun beschrijving moet gebruiken. TomTom heeft er nog niet 1x naast gezeten en aangezien dat een stuk makkelijker rijdt gebruik ik die lekker.

Om 9 uur begon de tour en kregen we eerst wat uitleg over de farm, wat ze er doen en wat we kunnen verwachten. Onze gids zit bij de National Guard en doet dit er als “bijbaantje” bij. Er zijn op dit eiland wel 60 man National Guard aanwezig en hij is de verpleegkundige. Toen we uiteindelijk op stap gingen zijn we eerst een stuk door de botanical garden gelopen en hebben we uitleg gekregen over verschillende bomen en verschillende soorten fruit geproefd. Kwam goed uit want ik wilde vanmiddag eens een kijkje gaan nemen op de farmers market, misschien zit er nog wat lekkers tussen. We proefden van zuur naar zoet en hebben oa passievrucht, kaneelpeer, dragonfruit, limoen met suikerriet en guave geproefd. Onderweg naar het proefstation hebben we ook longan geproefd, een soort lychee maar erg lekker en nu in het seizoen.

Na de verschillende soorten fruit kwamen we uiteindelijk uit bij de cacao bomen. De bomen op de farm zijn nog te jong en de cacao die er groeit heeft nog zeker 3 maanden te gaan voor ze rijp zijn dus we moesten het doen met een “geimporteerde” boon. De boon werd open gesneden en we mochten een verse cacaoboon proeven, niet om te eten. Heel bitter en totaal geen chocolade smaak. Er was dan ook niemand die dat lekker vond. Hierna zijn we naar het proefstation voor de chocolade gegaan en kregen we als eerste een gedroogde cacaoboon. Deze heeft ondertussen een bruine kleur gekregen, vers zijn ze wit, en heeft de echte cacaosmaak. Ik hou eigenlijk niet van pure chocola, maar dit was eigenlijk goed te eten.

Hierna werd het hele proces uitgelegd vanaf boon tot aan chocopasta. De bonen worden ontveld en gemalen. Als ze eenmaal zijn gemalen is het een smeuïge massa doordat de cacaoboter vrij komt bij het malen. Om alvast smaak te krijgen wordt er tijdens het malen al suiker toegevoegd. De bonen worden zo fijn gemalen dat wij bij het eten  van chocola geen korrel meer voelen. Er zijn merken die bijvoorbeeld de suiker op het allerlaatste moment toevoegen waardoor je wel een korrel in je mond voelt. Dit hele verhaal duurde eigenlijk veel te lang omdat de complete geschiedenis van chocola werd verteld en hoewel dat in het begin leuk lijkt ben je het na 10 minuten wel zat om aan te horen, laat staan als het een uur duurt. Tijdens het verhaal kregen we verschillende merken chocola om te proeven, variërend van 64% tot 74% pure chocola en op het einde een witte chocola met 32% pure chocola. Na dit hele verhaal was de tour voorbij en kon je nog allerlei souvenirs kopen. Leuk, maar ik ga geen chocolade bonen mee naar huis nemen ;)

Het was ondertussen na 12 uur dus ik ben even naar de Mac gereden voor een frozen strawberry en om wifi te pikken. In m’n verblijf kan ik m’n laptop wel verbinden maar m’n telefoon niet. Niet handig als je via whatsapp contact houdt met het thuisfront. Die zijn ook weer op de hoogte en met Max en Harli gaat het ook super, had ook niet anders verwacht. Na een uurtje Mac was het tijd om richting de farmers market te rijden. Hij zou pas om 3 uur open gaan en was maar op 5km van de Mac, maar het verkeer is hier af en toe een lange file en de plek van de market is niet zo groot dus als je wilt parkeren moet je er op tijd zijn. Ik was er uiteindelijk om half 3 en de eerste boeren waren hun waar al aan het uitstallen. Ik had me al voorgenomen om wat longan te halen en eventueel een dragon fruit. Die ik vorige week zaterdag had was waarschijnlijk niet goed rijp want die ik vanmorgen kreeg was wel lekker. Je moet alleen goed in de gaten houden welke je koopt, je hebt namelijk witte en rode. De witte had ik al geproefd, maar de rode nog niet dus ook een rode mee genomen. Ik moet zeggen, de witte vind ik lekkerder hoewel het niet mijn favoriete fruit zal worden. De longan is een soort lychee die net als een kers een flinke pit in het midden heeft zitten. Hij moet ook eerst gepeld worden voordat je hem op kan eten. Het zakje dat ik had is ondertussen leeg, heeft erg gesmaakt en ook de dragon fruit is op.

Het was nog even uitzoeken waar ik vanavond ging eten. Na de farmers market terug gereden naar m’n verblijf en op internet het een en ander uitgezocht. Ik had van de week al de tip gekregen om bij Kintaro te gaan eten en dat heb ik vanavond dan ook maar gedaan. Kintaro is het beste sushi restaurant van Kauai, je moet er alleen op tijd zijn want het is er altijd superdruk. Hij gaat om half 6 open dus gezorgd dat ik er ook rond die tijd was. Ik kreeg een plekje aan de sushi bar en binnen 10 minuten had ik m’n eten en drinken voor me staan. Ik had een bordje met verschillende nigiri’s en het smaakte erg lekker. Het ging allemaal zo snel dat ik om even voor half 7 al weer terug was. Beetje op tijd eten is niet erg, kan ik vanavond rustig m’n koffers inpakken.

Morgenochtend vlieg ik al weer naar Maui en zit de helft van mijn tijd hier erop. Het weer ziet er in ieder geval beter uit. Ignacio is voorbij getrokken en Jimena trekt steeds verder naar het noorden. Het enige dat we er van zullen merken is gevaarlijke zee en af en toe fikse regenbuien. Ik hoop dat het de komende 2 weken eindelijk het weer gaat worden wat het hier normaal zou moeten zijn.

Ik moet wel zeggen dat een week op dit eiland eigenlijk te lang is, 5 dagen is genoeg, maar dat komt ook doordat ik niet kan hiken. Als ik lekker kan wandelen zijn 2 dagen zo gevuld maar dat zat er deze keer helaas niet is. Zowel op Maui en Big Island is veel meer te doen en te beleven. M’n dagen daar zullen dan ook wel goed gevuld zijn.

Ik weet eigenlijk niet of ik al een linkje naar mijn verblijf hier had geplaatst, had ik dat wel gedaan komt hij hier nog een keer Private Home Ook deze ziet er weer precies zo uit als op de foto’s. De huisbaas woont boven en het appartement is beneden. In je eentje of met z’n tweeën, meer als genoeg ruimte.

Vanmiddag kreeg ik ook een berichtje van m’n huisbaas op Big Island. Hij wilde weten hoe laat ik aankom en of hij nog ergens rekening mee moet houden. Hij gaf door dat hij er niet is maar dat de sleutel in de BBQ ligt. Ik hoor echt rare plaatsen waar sleutels kunnen liggen, een BBQ had ik nog niet gehad.