Sinds ik een klein meisje was heb ik altijd gezegd dat ik een keer naar Hawaii wil. Ik keek toen tv series als Magnum P.I. en Jake and the Fatman, beide opgenomen in Hawaii, maar keek meer naar de omgeving als dat ik het verhaal volgde. Jaren later is het dan eindelijk zo ver. In augustus 2015 ga ik eindelijk voor 4 weken naar Hawaii. Ik bezoek de 4 grote eilanden Oahu, Maui, Kauai en Big Island. Vliegticket is geboekt, via een zeer leuke aanbieding van de KLM vlieg ik Business Class naar Honolulu.

De eerste week breng ik door op Oahu met de bekende trekpleisters Waikiki Beach, Diamond Head en Pearl Harbor.
De tweede week vlieg ik naar Kauai. Als je al eens bij de Grand Canyon bent geweest moet je natuurlijk ook de kleinere versie bezoeken, Waimea Canyon.
De derde week zit ik op Maui waar ik oa (een stuk van) de road to Hana ga rijden.
De vierde week zit ik op het grootste eiland, Big Island. Hawaii is vulkanisch en waar kan je dat beter bekijken als in Volcanoes National Park.

Er valt nog veel meer te zien en te doen en dat ga ik de komende 7 maanden allemaal uitpluizen.

We zijn weer een paar maanden verder en ik heb zeker niet stil gezeten.

Alle binnenlandse vluchten zijn geboekt. Ik vlieg met Hawaiian Airlines tussen de verschillende eilanden. Gelukkig was ik vroeg genoeg om allemaal rechtstreekse vluchten te kunnen boeken. Anders heb je bijna altijd een tussenstop op Oahu en dat kost heel veel tijd. De langste vlucht die ik heb duurt 45 minuten, met een tussenstop komt daar al gauw 1,5 uur bij. In principe vlieg ik altijd vroeg in de ochtend, behalve van Big Island terug naar Oahu, dan vlieg ik aan het einde van de middag. Ik vlieg ’s avonds pas naar Seattle en op Big Island is er zo veel te zien en doen dat ik nog tot een uur of 2 de tijd heb om lekker rond te dwalen.

De accommodaties zijn ook allemaal geboekt. Voor het eerst heb ik via airbnb geboekt, ben heel benieuwd hoe dat gaat bevallen. Ik heb de volgende accommodaties geboekt.

Bij Terri en Don op Oahu
Kapaa studio op Kauai
Vlakbij het strand op Maui
Bij Jeremiah op Big Island

Enige eisen die ik had waren gratis parkeren (kan $20 – $25 per dag kosten) en de mogelijkheid om zelf te kunnen koken (scheelt al snel $100 per week). Er is ondertussen al leuk contact met Terri, Don en Jeremiah, dus dat moet goed gaan komen.

Afgelopen week heb ik ook de huurauto’s geboekt. Het was even zoeken en alle verhuurders goed vergelijken, maar uiteindelijk heb ik weer via usareisen geboekt. Ik heb op alle eilanden een economy auto gehuurd. Dat zal uitkomen op een Kia Rio of Chevrolet Aveo. In m’n eentje heb ik toch geen grotere auto nodig.

Op aanraden van een vriendin die net terug is heb ik ook de Hawaii Revealed boeken besteld. Ondanks dat ik al een lange lijst met dingen te doen heb kan daar altijd nog meer bij. Beter te veel dan te weinig.

Over ongeveer 3 maanden vertrek ik richting Kopenhagen om de dag erna door te vliegen naar Hawaii. Ik ben nog steeds druk bezig met het lezen van de Hawaii Revealed boeken en plaatsen uitzoeken die ik wil gaan bezoeken. Het lijstje groeit gestaag en voor Oahu heb ik nu al zo veel dat ik het niet allemaal in een week kan doen, een reden om nog een keer terug te gaan? Wie weet.

Van de week heb ik ook de auto voor Seattle geboekt. Tijdens de terugreis heb ik een tussenstop van 12 uur dus lekker de tijd om de stad een beetje te gaan verkennen ipv rondhangen in de KLM lounge op het vliegveld. Over zonde van je tijd gesproken. Hoofdzakelijk zal ik gaan geocachen en aangezien Geocaching HQ daar zit zal ik ook daar een bezoekje brengen (jaja ik weet het, er zijn geocachers die me voor gek verklaren ). Geocachen brengt je op zoveel leuke plaatsen dat ik me daar hoofdzakelijk door m’n GPS zal laten leiden en of het nu wandelen wordt of met de auto een stuk rijden, dat zie ik daar wel.

Ik heb mezelf beloofd dat ik een paar dure dingen mag doen op Hawaii. Het lijkt erop dat dit iets op ieder eiland gaat worden. De keuze was overigens niet heel erg moeilijk 

Op Kauai ga ik een helikoptervlucht maken zonder deuren met als hoofddoel de Na Pali Coast. Het noorden van het eiland, waar de Na Pali Coast zich bevindt, is ruig en bijna onbegaanbaar. Er zijn 2 manieren om die kant te zien en dat is over het water of door de lucht. Waarom dan niet over water zou je denken. Ik wil ook wel eens in een helikopter zitten en als ik dan toch instap dan maar gelijk zonder deuren zodat ik er snel uit kan als het fout gaat  Geintje! De helikopter vliegt ook door verschillende valleien en maakt uiteindelijk een rondje over het hele eiland. Zonder deuren is beter voor de foto’s en er kunnen maar 4 personen mee dus je zit altijd bij een deur. De helikopters met deuren zijn iets groter en nemen 6 personen mee. Dan is de kans aanwezig dat je in het midden zit en dat je niet veel ziet, laat staan dat je foto’s kan maken. Er is radiocontact tussen de piloot en de passagiers dus je kan vragen of hij nog een keer ergens langs wil vliegen als je net je foto hebt verprutst 

Op Maui ga ik met een georganiseerde tour mee over de Road to Hana. Een slingerweggetje aan de oostkust van het eiland. Je kan hem ook zelf rijden, het is uiteindelijk een normale weg, maar de mooie punten staan zeer slecht aangegeven. Als je met z’n tweeën reist kan de een navigeren terwijl de ander rijdt, dat wordt in je eentje toch wat lastiger. Ik heb een tour gevonden waar je met maximaal 5 personen (incl. gids) op pad gaat. Je rijdt de hele weg inclusief het gedeelte dat achter de berg langs gaat en waar je alleen met een 4WD kan komen. Onderweg stop je op verschillende plekken die eens niet op het geijkte pad liggen en maak je verschillende wandelingen naar bijvoorbeeld watervallen en verborgen stranden. Plaatsen waar je als toerist niet snel zal komen. De tour duurt ongeveer 12 – 13 uur, ja dat wordt supervroeg opstaan, en eten, drinken en snacks zijn inbegrepen. Ook kan je zelf nog voorkeuren aangeven en daar wordt ook rekening mee gehouden.

Op Big Island ben ik van plan om te gaan ziplinen wat ook wel bekend staat als tokkelen. Ik heb een parkoers op het oog van 9 verschillende lijnen waarbij je ook nog eens over verschillende watervallen heen komt en over een houten hangbrug loopt die over een kloof hangt (op weg naar de volgende lijn). In de reviews valt terug te lezen dat mensen snelheden van 48 mph halen (ongeveer 75 km/h). Er worden onderweg foto’s gemaakt door de gidsen en je kan ook een gopro camera huren om je eigen filmpjes en foto’s te maken.

Nu alleen nog wachten op de bevestigingen.

Nog maar 3 weken werken, wat ben ik aan het aftellen. 

De eerste 3 boeken van Hawaii Revealed heb ik gelezen en ik ben net aan de 4e begonnen. Die heb ik dus mooi allemaal gelezen voor ik weg ga. Het to-do lijstje wordt steeds langer en ik ben ondertussen maar begonnen met het schrappen van het een en ander. Uiteindelijk hou ik zo veel over dat ik nog wel 4 weken kan blijven. Ik wil wel, maar ik denk dat m’n baas er niet zo blij mee zal zijn.

Voor Oahu had ik nog niet geschreven wat ik daar wil gaan doen. Een bezoek aan Pearl Harbor staat zeker op het programma. Het was even uitzoeken of ik van te voren al kaartjes voor het USS Arizona memorial kon regelen. Een bezoek aan het memorial is zeer gewild en gratis maar er kan per dag maar een beperkt aantal mensen het memorial bezoeken. Er zijn 3 manieren om aan kaartjes te komen.

1. Op de dag zelf bij de kassa
2. Online voor de dag erna
3. Van te voren reserveren.

Er worden per dag ongeveer 1300 kaarten bij de kassa uitgegeven, maar dan moet je echt voor 7 uur al aanwezig zijn. Als je dan een kaartje hebt bemachtigd moet je afwachten op welk tijdstip je met de boot mee kan naar het memorial. Als je pech hebt krijg je een kaartje voor 2 uur ’s middags, dan wordt het een lange dag. Dit was optie nummer 3. Ook worden er iedere ochtend om 7 uur online 300 kaartjes voor de volgende dag vrij gegeven. Ik plan dit soort dingen graag van te voren, dus dit was optie nummer 2. Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen om van te voren een kaartje te reserveren, geen gedoe met wachten tot je aan de buurt bent en hopen dat je nog een kaartje kan bemachtigen. Vanaf 2 maanden voor de datum dat je Pearl Harbor wilt bezoeken zijn er beperkte mogelijkheden om online al te reserveren. Dit kan alleen in combinatie met een audio tour of Pearl Harbor paspoort. Op tijd aanwezig moet ik wel zijn, heb geboekt voor de tour van 8 uur, inclusief audio tour, maar ja met een jetlag van 12 uur moet dat geen probleem zijn  Daarna kijk ik nog of ik de USS Bowfin (onderzeeër) en de USS Missouri ga bezoeken. Deze zijn niet gratis, maar staan ook zeker op m’n lijstje. De kaartjes hiervoor kan je op de dag zelf bij de kassa kopen.

Verder wil ik naar Kualoa ranch. Dit is privé grond waar heel veel films en series worden opgenomen. Ze hebben een speciale tv en movies tour. Ik wil wel eens zien waar McGarreth de kerstboom voor Danno omhakte, waar Lost is opgenomen of waar de dino’s uit Jurrasic Park rond zouden moeten lopen.

Hawaii staat onder andere bekend om zijn ananassen, hoewel wat je in de winkels vindt is vaak import. Op Oahu zit de Dole plantation. Vreselijk toeristisch maar volgens de reviews leuk om te bezoeken. Ook de macadamia noten worden veel op Hawaii gekweekt. Je schijnt er mee dood te worden gegooid, ik ga het beleven.

Oh ja, als je een melding van de updates en blogs die ik ga posten in je mailbox wilt krijgen, voer dan aan de rechterkant je mailadres in. 

Nog 5 dagen werken en dan lekker 5 weken vrij. De voorbereidingen gaan nog steeds door. De boeken zijn gelezen, de lijst is zo goed als klaar, en de reserveringen voor Pearl Harbor en Kualoa Ranch op Oahu, Kauai helicopter tour en de Road to Hana tour op Maui zijn gemaakt. De zipline tour op Big Island boek ik als ik daar ben, die is niet zo bewerkelijk en heeft niet zo’n hoge prioriteit. Nu nog kijken of ik er achter kan komen of er nog opnames zijn voor Hawaii 5-0, meestal is dat nog volop gaande in deze periode, lijkt me leuk om daar wat van mee te kunnen pikken.

Het enige waar ik hier nog wel wat aandacht aan moet besteden is m’n aantal gevonden caches. Ik sta nu op 875 founds en als ik daar m’n 1000e wil loggen heb ik nog even te gaan. Volgende week Veenendaal onveilig maken, dan ben ik in ieder geval een heel eind. Waikiki ligt ook vol, dus het loggen van GC23 op Oahu als 1000e moet lukken. Ondertussen heb ik ook contact met geocachers die op Hawaii wonen of verblijven en er zit in ieder geval 1 dag cachen op Oahu in. Vandaag toevallig nog een travelbug gevonden die de wereld rond wil, die nemen we maar gelijk mee. Er liggen genoeg ammoboxjes om hem daar te kunnen droppen.

Het is een lang verhaal dus bereid je voor 

Ondertussen al weer bijna onderweg terug naar Amsterdam. He zal je denken, ja terug naar Amsterdam. Toen ik de vlucht naar Honolulu boekte moest ik vertrekken vanaf Kopenhagen. Met een ochtendvlucht zou ik heel vroeg op moeten en met een beetje vertraging zou ik de vlucht missen dus ik heb gekozen voor een vlucht de avond ervoor.

Gisteren ben ik om 21:25 naar Kopenhagen gevlogen waar ik om 22:30 aankwam, 20 minuten voor op schema. Het duurde uiteindelijk langer voordat m’n koffer op de band lag dan de trip vanaf het vliegveld naar het hotel en daar zat ook nog een stuk met de trein bij.

Het hotel kan ik kort over zijn, een soort herberg maar dan met een hoteljasje aan. De kamer was klein, letterlijk een hok, en veel te warm. Airco kennen ze er niet dus het werd een lange nacht. Uiteindelijk natuurlijk slecht geslapen en vroeg weer op. Na het ontbijt nog een uurtje buiten rond gelopen en wat caches opgepikt, weer een land op de cache kaart gezet. Als je er bent moet je er gebruik van maken 

Rond half 10 vanuit het hotel terug naar het vliegveld gegaan waar het afhandelen van het inchecken heel snel verliep. Security was ook 5 minuten werk, wat een heerlijkheid de priority toegang. Even een rondje gelopen over het vliegveld, ik moest wel wat ze waren vergeten te zeggen waar de lounge was en die staan toch niet zo goed aan gegeven als je zou vermoeden, en nu dus languit met een glas jus het eerste gedeelte van deze blog schrijven.

Volgende vlucht is Amsterdam – Seattle waar ik alvast even kan testen of ik nu wel kan slapen.

Ik lig nu languit op bed in Honolulu. Gisteren om 22:15 lokale tijd ben ik aangekomen in m’n airbnb verblijf. Alles was netjes geregeld en ik had een paar dagen geleden al de toegangscodes gekregen dus ik hoefde bewoners niet lastig te vallen. Meer daarover straks.

Na een vlucht van een uurtje weer terug op Amsterdam waar ik snel even een souvernirtje heb gekocht voor m’n hosts tijdens deze vakantie. Ik had gisteren al het een en ander gezien dus dat was snel geregeld.

Dat was maar goed ook want ik had op Amsterdam maar 1:15 uur om over te stappen. In die tijd moet je door de paspoortcontrole en door de security controle van de amerikaanse vliegmaatschappijen. Voor Delta hebben ze tegenwoordig op de D pier een aparte ruimte ingericht en wederom mede dankzij mijn skypriority was dit weer 5 minuten werk. Ik moet zeggen dat ik het nu veel onpersoonlijker vind gaan. Werd je vroeger nog de hemd van het lijf gevaagd over je bagage kreeg ik nu wel geteld 2 vragen. Heb je het zelf ingepakt en is alles wat er inzit van jou, ik heb het anders meegemaakt.

Hierna gelijk naar de gate, want het boarden voor deze vlucht begon al een uur voor vertrek. Lang leven skypriority, ik was lekker snel aan board. Op m’n gemak m’n plek geïnspecteerd en me geïnstalleerd. Daar hoefde ik niet veel voor te doen, kan opstaan wanneer ik wil en heb een bagagerek helemaal voor mezelf. Ik heb nog even de laatste berichten heen en weer gestuurd met ouders, zusje en vrienden en kreeg ondertussen al wat te drinken aangeboden. Geen plastic bekertjes, maar een gewoon glas met verse jus en ondertussen werd ook het menu alvast uitgedeeld.

Na dit rustig allemaal eens bekeken te hebben en alvast een idee te hebben wat het zou gaan worden heb ik nog even de laatste berichten uitgewisseld en was het bijna tijd om te vertrekken. Vlak voor vertrek liep de purser door business class om de bestellingen voor het diner op te nemen. Je hoeft alleen je hoofdgerecht op te geven, de rest is voor iedereen hetzelfde.

Precies op tijd worden we van de gate afgeduwd en zowaar we gaan een keer niet half schiphol taxiënd rond, maar staan bijna gelijk op de startbaan. Na een half uurtje te hebben gelezen toch maar eens kijken welke films er allemaal zijn. M’n eigen 22″ scherm met touchscreen uitgeklapt en door het aanbod heen gebladerd. Gelijk maar begonnen met Fast and the furious 7. Om half 4 wordt het voorgerechtje al gebracht, beetje vroeg voor het avondeten maar goed. Een lekker stukje zalm met kruidenkaas.

Kwaliteit van de foto’s is niet altijd even goed, het was of zonnescherm open en dan in de volle zon niets van de film kunnen zien, of het zonnescherm dicht en dan wat mindere kwaliteit foto’s en de turbulentie hielp ook niet echt mee 

Hierna volgde een heerlijke salade en vlak daarna het hoofdgerecht. Ik had gekozen voor de ossehaas, hij was alleen helaas een beetje te doorbakken, maar verder heb ik niets te klagen. Als toetje kregen we nog een ijsje.

Hierna was het voor de crew tijd om zich met het eten achterin het vliegtuig te bemoeien en kon ik rustig m’n film afkijken. Voorin konden we onbeperkt snacks en drinken halen en dit bleef zo tot ongeveer 2 uur voor we in Seattle arriveerden. Ik heb in de tussentijd m’n bed even uitgeprobeerd, heerlijk om plat te kunnen. Hopelijk helpt het voor de jetlag op de terugweg. Ik heb ook nog de film insurgent gekeken en wat gelezen.

We hadden nog 1 warme snack te goed en dat was in dit geval een broodje warm vlees. Niet mijn favoriet van deze reis.

Voor op schema aangekomen in Seattle, lekker vlug van board af en op naar immigrations. Hier stond weer een stuk chagrijn waar je niets aan kon vragen en als je er een vraag tussen kreeg kreeg je een antwoord waar je niets aan had. Gelukkig had ik ook deze keer weer een leuke immigrations officer die me zelfs nog een aantal tips gaf. Ik had ze al op m’n lijstje staan maar toch. Op naar de bagageband.

En het duurde en het duurde en als je dan monteurs op de band rond ziet lopen weet je al genoeg. Uiteindelijk werd de bagage op de band ernaast afgeleverd. Door naar transit om daar m’n koffer weer af te geven en op naar de Delta lounge. Onder het genot van een cola nog even contact gehad met het thuisfront en toen op naar de laatste vlucht.

Ik begon al behoorlijk moe te worden, er zaten al bijna 24 uur op, dus ik hoopte dat ik in het vliegtuig nog even kon slapen. Helaas zitten er op de vluchten naar Hawaii geen stoelen die helemaal plat kunnen maar ze kunnen verder naar achteren als in economy. Dat maakt voor mij niet uit, slapen doe ik toch niet. Ik heb wel liggen dommelen en merkte wel dat ik daar een beetje van opknapte. 6 uur later, 20:45 lokale tijd, landde we op Hawaii. Helaas is het hier rond een uur of 8 al stikdonker dus ik heb alleen wat lichtjes uit de lucht gezien. Ik kon wel Diamond Head onderscheiden, niet zo moeilijk dat is een donker gat 

Koffer ophalen, auto ophalen en op naar m’n verblijfadres voor deze week. Ik had van de week al netjes alle gegevens binnen gekregen en ondanks dat TomTom weer eens een andere route koos en ik eigenwijs was en daar vanaf week stond ik binnen 20 minuten op mijn eigen prive parkeerplaats met prive toegang tot mijn verblijf. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn hoe het er hier uitziet, Don & Terri’s private townhouse De foto’s laten het precies zien zoals het is.

Ik ga nu eens douchen en boodschappen halen want ik begin honger te krijgen en er is niets in huis. Na de boodschappen ga ik eens richting Waikiki, 10 minuten fietsen hiervandaan, en breng de rest van de middag daar door. Ik denk dat ik dat morgen ook doe, maar in ieder geval eerst Diamond Head beklimmen, en anders pak ik de auto en ga lekker het eiland rond rijden. Dat ga ik in ieder geval maandag, dinsdag en woensdag doen, zondag ga ik naar Pearl Harbor en ’s middags naar de Kualoa Ranch voor een Movies and TV tour.

Vannacht redelijk geslapen, de 12 uur tijdverschil valt toch een beetje tegen. Ga je om 11 uur ’s avonds naar bed, maar voor je gevoel is het nog steeds 11 uur ’s ochtends. Best veel wakker geweest dus.

Om half 7 was ik het zat en ben ik rustig opgestaan, verslag van gisteren geschreven, een beetje op internet rond gehangen en caches uitgezocht. Ontbijt zat er even niet in want er was niets in huis. Rond een uur of 10 toch maar even naar de lokale supermarkt gereden. Wat ze zeggen over prijzen klopt helemaal, $6 voor een brood, $8 voor een halve liter griekse yoghurt, $6 voor een bak aardbeien en noem maar op. Uiteindelijk voornamelijk drinken en voor een paar dagen ontbijt gehaald. Op dat moment dacht ik, ik zie wel wat en waar ik vanavond eet.

Bij terugkomst eerst ontbeten en daarna een rondje caches hier in de omgeving gaan lopen. Het is ook hier vreselijk vochtig en heuvelachtig dus met een uurtje had ik het weer gezien en ben terug gegaan. Eenmaal terug even heerlijk afgekoeld en nog een uurtje geslapen.

In plaats van de fietsen die ik hier gratis kan gebruiken heb ik rond een uur of 5 de auto richting Waikiki gepakt. In de buurt van de dierentuin kan je gratis parkeren en daarvandaan loop je zo naar het strand. Morgen begint Duke’s Oceanfest, een festival in naam van  Duke Paoa Kahanamoku, de grootste watersporter uit de geschiedenis van Hawaii. Er zijn allerlei watersport gerelateerde wedstrijden zoals paddle boarding, surfen en zwemmen. Morgenochtend om 7 uur is de lei ceremonie waarbij er lei’s over het standbeeld van Duke worden gehangen. Zojuist hingen er nog niet zo veel, dat zal morgen helemaal anders zijn.

Onderweg richting het Hilton een bakje met gemixt fruit gekocht, veeeeeel goedkoper als in de supermarkt en een bak met noodles als avondeten. Hawaii staat bekend om de verschillende eettentjes die over het hele eiland terug kan vinden en de prijzen vallen tot nu toe, in vergelijking met de prijzen in de supermarkt, heel erg mee. In de bak met gemixt fruit zat ook een stuk dragon fruit. Ze zeggen dat het naar kiwi zou smaken, het is er wel familie van, maar dat vind ik helemaal niet. Sterker nog ik vind het niet lekker en dat zeg ik niet snel over fruit.

Iedere vrijdagavond is er vuurwerk bij het Hilton. Helaas voor mij zit die helemaal aan de andere kant van Waikiki. Het vuurwerk begint rond kwart voor 8, in tegenstelling tot wat ik gisteren zei het is hier rond 7 uur al donker, en ik was precies op tijd om het te kunnen zien. Vuurwerk is vuurwerk, maar het was leuk om even mee te maken.

Na het vuurwerk m’n weg terug gezocht door de hotels heen naar de openbare weg. Alle stranden zijn hier publiek eigendom, dus de hotels mogen geen strand claimen. Dat doen ze ook niet, maar ze hebben wel alles zo dicht op het strand gebouwd dat er soms maar een heel smal paadje vrij is om over te lopen. De achtertuinen van sommige hotels lopen zelfs tot aan de zeelijn. Dat maakt de oostelijk kustlijn van Waikiki veel aantrekkelijker als het westelijke gedeelte. Aan de oostkant kan je heerlijk over de boulevard vlak langs het strand lopen. Hier is ook rustig zwemwater en zijn er strandwachten aanwezig. De westkant bestaat voornamelijk uit de grotere hotelketens zoals Hilton en Sheraton, die zoals gezegd tot aan de zeelijn lopen.

Rond half 10 was ik weer terug. Ik lig een film te kijken en heb deze blog geschreven. Helaas vandaag geen foto’s, maar dat zal ik de komende dagen goed maken. Morgen eerst naar Diamond Head en daarna richting de oostkant van het eiland. Eens kijken hoe het er daar uitziet.

Plan voor vandaag was om te beginnen met het beklimmen Lēʻahi (Diamond Head). Vanmorgen vroeg opgestaan (6:30) en het toch presteren om te laat weg te gaan. Ach het is vakantie zullen we maar zeggen. Ik was rond 7:30 bij de parkeerplaats, maar die was al vol, je kan vanaf 6 uur het terrein al op. Een rondje gereden om te kijken of er nog ergens anders een plekje was maar dat is hier gewoon een drama. Nog een keer terug gereden naar de parkeerplaats en ze lieten weer mensen toe. Uiteindelijk om 8 uur aan de wandeling naar boven begonnen.

Ik wist wat me te wachten stond en dat het ook niet makkelijk zou worden. Ik had me dus al voorgenomen dat ik het rustig aan ging doen, genieten van de wandeling en als ik onderweg een rustpunt tegen kwam heb ik daar ook lekker gebruik van gemaakt. Het is hier nog steeds heet en benauwd en er komt ook nog eens een storm voorbij dus de vochtigheid wordt alleen maar hoger. Uiteindelijk heb ik een uurtje over de wandeling naar boven gedaan wat volgens de maatstaven redelijk snel is.

Even een stukje geschiedenis: Diamond Head is een gestorven vulkaan, wat wil zeggen dat hij niet meer uit zal barsten. Men denkt dat de krater ongeveer 300.000 jaar geleden is gevormd na 1 uitbarsting. Begin 1900 werd hij gebruikt als strategisch militair punt wat nog altijd te zien is. Een gedeelte van de top, waar je nu als bezoeker op staat, is het dak van een militair gebouw dat in de wand van de krater is gebouwd en in de omgeving zijn verschillende uitkijkposten op de rand van de krater te zien. Sinds 1968 is het een nationaal monument.

Eenmaal boven heb je een mooi uitzicht over de krater (waar je parkeert), Waikiki aan de ene kant, de oostkust aan de andere kant, de rijke lui die beneden aan zee wonen en de woonwijken tegen de bergen aan. Helaas was het vandaag zwaar bewolkt, er komt een storm deze kant op, en de bewolking blijft in de bergen hangen. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant het heeft ook wel wat.

Rond 10 uur was ik weer beneden en heb ik een shave ice gehaald (let shave zonder d aan het einde anders worden ze boos hier). Het is niet meer als geschraapt ijs met veel siroop erover. Ik had gekozen voor aardbei en watermeloen en na die hike smaakte het eigenlijk best wel.

Na het ijsje eens bedacht wat ik ging doen. Het miezerde een beetje dus besloten om met de auto langs de kust naar het oosten te rijden en onderweg een paar caches mee pakken. Verschillende keren gestopt en eigenlijk ben ik uiteindelijk meer uitgegaan van de uitzichtpunten die ik tegen kwam als de caches die er zouden liggen. Ik heb vandaag wel gemerkt dat het onderhoud hier gewoon slecht is, of ik ben betere kwaliteit gewend, en dat veel caches er gewoon niet liggen terwijl ze wel online staan. Sommige caches liggen ook gewoon op gevaarlijke punten dus die heb ik sowieso gelaten voor wat ze waren. Tijdens de rit naar het oosten ging het ook nog eens behoorlijk regenen, dat maakte het zoeken wel wat makkelijker, weinig last van dreuzels, maar ja als ze er niet liggen schiet dat ook niet op.

Uiteindelijk ben ik tot Kualoa Regional Park gereden wat ongeveer halverwege de noordkust is. Onderweg ook de echte witte stranden met de mooie blauwe zee tegen gekomen en terecht gekomen aan de natte kant van Oahu wat automatisch het tropische gedeelte inhoudt. Ondanks de zware bewolking genoten van het uitzicht naar zowel de zee als de bergen.

Rond een uur of 3 was ik het zat en ben ik op m’n gemak terug gereden naar m’n verblijf. Daar aangekomen kwam ik Don (de huisbaas) tegen en heb een tijdje met hem staan praten. Ik was van plan om vanavond nog even naar Waikiki te gaan, maar er komt net een flashflood warning binnen die geldt tot 11 uur vanavond en geldt voor heel Waikiki. Iedereen wordt verzocht naar hoger gebied te gaan. Ik zit al een stuk hoger dus de waarschuwing geldt niet voor waar ik nu zit, maar ik ga het natuurlijk ook niet opzoeken.

Gisteren helemaal vergeten te schrijven, ik had een huisgenootje. Een groene salamander die rustig tegen het raam zat. De foto’s komen eraan maar ik moet ze even rustig uitzoeken. Ik hoop dat vanavond te doen, denk dat ik op m’n gemak op de ligstoelen naast de hot tub ga zitten.

Als eerste, bij het verslag van gisteren staan nu ook foto’s. Om groter te bekijken, gewoon even op klikken.

Het was vanmorgen vroeg op staan, half 6 op, half 7 de deur uit. Ik moest om 7 uur bij het visitors center van Pearl Harbor zijn om mijn kaartjes op te halen. Gelukkig is het zondagochtend dus geen last van file op de H1. Ik was dan ook in 20 minuten op de parkeerplaats en kon redelijk vooraan parkeren. De rangers waren al bezig om een rij te maken en ik was precies op tijd voordat 2 bussen vol japanners aansloten. De rangers wezen mensen er al op dat tassen niet mee naar binnen mogen. Het enige dat je mee mag nemen is wat je in je handen kan houden. Een camera, flesje water of je portemonnee is geen probleem. Frisdrank mag ook mee maar mag niet mee op de boot naar de USS Arizona. Er was een baggage storage en iedereen werd daar heen gestuurd. Ik had er al rekening mee gehouden en m’n tas achterin de auto gegooid.

Stipt 7 uur gingen de deuren open en werd er binnen weer een rij gevormd voor het oppikken van de kaartjes. Het ging hard, ik denk dat de 1300 beschikbare kaartjes om 9 uur wel waren vergeven. Ik had van te voren gelukkig al kunnen reserveren dus ik kon ook de rij voorbij lopen naar het loket voor reserveringen. Kaartjes op gehaald en vervolgens verder voor het ophalen van de audio tour. Toen dat eenmaal was geregeld had ik bijna nog een uur de tijd om rond te lopen.

Naast de boot naar de USS Arizona is er ook een museum,gift shop, snack shop en een theater. Aan de andere kant van het terrein ligt de USS Bowfin, een onderzeeër, waar ook weer een klein museum, gift shop en snack shop bij zijn. Ik heb eerst maar eens over het hoofd terrein gelopen, foto’s gemaakt en naar de audio tour geluisterd. 10 minuten voor mijn gereserveerde tijd moest ik me bij het theater melden. Ook weer stipt 8 uur gingen de deuren en gingen we eerst kijken naar een film die de aanslag op Pearl Harbor liet zien. Deze duurde een kleine 20 minuten en liet naast filmopnames van de aanvallen ook opnames zien van wat er allemaal na de aanvallen is gebeurd. Zo zijn ze 3,5 jaar bezig geweest om zoveel mogelijk op te ruimen. Van alle schepen die de japanners tot zinken hebben gebracht zijn er 3 die niet meer zijn terug gekeerd in de marine vloot. De bekendste daarvan is de USS Arizona.

Na de film ga je naar de boot die je naar het monument brengt. Dit gebeurt door mariniers op boten van de marine, uiteraard speciaal voor deze gelegenheid gemaakt. In een minuut of 5 sta je aan de andere kant van het water, voor Ford Island, op het monument. Het monument staat over de breedte van de USS Arizona, maar raakt deze niet. Binnen kan je aan beide kanten de USS Arizona zien liggen. Aan de achterkant steekt een stuk boven water waar een kanon op heeft gestaan, aan de voorkant kunnen er 3 pijpen boven water uitsteken, dat is afhankelijk van de waterstand. In het midden op het monument is ook nog een opening waar je ook op het schip kan kijken. Achterin staat het herdenkingsmuur met daarop alle namen van de mensen die op de USS Arizona zijn overleden en nog steeds in het schip liggen. Voor de muur staan ook 2 kleinere muren. Hier staan de namen op van de overlevers die ondertussen ook zijn overleden en hun graf ook in de USS Arizona hebben gekregen. Op verzoek kan de overledene bij geplaatst worden op de USS Arizona. Duikers plaatsen een speciale urn in de opening aan de achterkant waar het kanon op heeft gestaan.

Na 15 minuten zit je bezoek aan het monument er weer op, meer tijd heb je ook niet nodig, en ga je met de boot terug naar het visitors center. Onderweg vaar je nog langs de herdenkingsboeien van battleship row die aangeven waar de andere battleships lagen.

Terug bij het visitors center heb ik het museum nog bezocht en de giftshop. Hier zitten ook oorlogsveteranen die hun boeken aan de man brengen. Erg sympathieke mensen, die altijd zin hebben in een praatje. Heb een tijdje met een man zitten praten die in de vietnam oorlog heeft gevochten. Erg indrukwekkend om zijn verhalen te horen en ook om te horen hoe zijn leven er na de oorlog uitziet en hoe de oorlog nog steeds invloed heeft op de beslissingen die hij vandaag neemt.

Hierna even doorgelopen naar de USS Bownfin. Ik was van plan om ook deze te bezoeken maar het was zo druk dat ik deze aan me voorbij heb laten gaan. Naar de USS Missouri met je met de bus naar Ford Island, deze ligt naast de USS Arizona, maar ik had het eigenlijk wel gezien. Snel nog even de WherIGo cache gedaan en toen op weg gegaan naar de Kualoa Ranch.

De naam Kualoa zegt de meeste mensen waarschijnlijk niets, maar als je het gaat hebben over Magnum P.I., Hawaii 5-0, Lost, Pearl Harbor, Me and Dupree, Jurassic Park, Godzilla en Pirates of the Caribbean (om er maar een paar te noemen) weet iedereen wel wat die gemeenschappelijk hebben, jungle en gebergtes. De films en series hebben allemaal scenes opgenomen in Kualoa. Hawaii 5-0 heeft zelfs vorige week dinsdag nog opnames gehad daar.

Naast dat Kualoa bekend staan voor films en series is het ook een daadwerkelijk functionerende ranch. Ze hebben vleeskoeien waar ze angus beef van maken voor op het eiland, ze verbouwen bananen en avocados, orchideen en kruiden. Langzaam aan wordt dit allemaal uitgebreid. Ze zijn nu ook begonnen met het verbouwen van cacao waarmee ze over een paar jaar hopen Kualoa chocola van de gaan verkopen.

In WWII was Kualoa onderdeel van de verdediging en eigenlijk hadden ze hier de invasie van de japanners al aan moeten zien komen. In de berg is Cooper Battery, een bunker, gebouwd wat nu nog gebruikt wordt voor filmopnames, oa voor Pearl Harbor, maar hij is ook opengesteld voor bezoekers. Ze hebben hier een aantal kamers ingericht met relikwieën uit films en series. Bijvoorbeeld de onderzeeër uit Lost staat hier. De tour brengt je langs een aantal punten waar opnames zijn gemaakt en waar ook nog wat van te zien is. Sommige overblijfselen worden voor een andere film weer her gebruikt. Voor de laatste Jurassic Park film zijn 5 complete sets gebouwd, helaas heeft Hollywood die weer afgebroken en is er niets meer van over. Wat er wel achterblijft is niet voor altijd. De materialen breken door het weer af en uiteindelijk gaat het allemaal weer op in de natuur. De hele tour duurt ongeveer 1,5 uur, de uitzichten zijn schitterend maar van de sets waar je langs komt zie je niet veel. Soms herken je iets, maar meestal moet je maar aannemen dat het zo is. Het was wel leuk om dit allemaal een keer te zien, krijg je toch een ander beeld bij wat je op tv of in een film ziet. Rond een uur of 4 begon het te regenen en tot een uur of 10 vanmorgen was het nog niet droog.

De storm gooit mijn plannen behoorlijk in de war. Ik wilde de komende 3 dagen verschillende hike trails gaan lopen, maar de meeste trails zijn gesloten. Ik heb nog even nagevraagd of de oudste cache van Hawaii bereikbaar is. Daar kreeg ik als antwoord op waarschijnlijk wel, maar het zal allemaal erg modderig zijn. Ik ga nu nog even de foto’s uitzoeken en dan ga ik vanmiddag boodschappen doen en ik denk Waikiki maar weer onveilig maken. Het lijkt allemaal niet zo groot, maar als je alles lopend doet valt dat toch tegen.