Na de release van het laatste album “Greatest Hits II” kon een nieuwe wereldtour natuurlijk niet uitblijven. Bij een wereldtour moeten we natuurlijk weer een paar shows mee pakken en dit keer hebben we er voor gekozen om eens richting Scandinavie te gaan. We gaan naar Oslo en Helsinki en naast de 2 concerten gaan we natuurlijk ook sightseeing.

We vertrekken 14 juni om 11:10 met SAS van Amsterdam naar Oslo waar we om 12:55 landen. ’s Middags gebruiken we om alvast wat sightseeing te doen. 15 juni is de eerste Bon Jovi show in het Ullevaal stadion, we zijn niet van plan om heel vroeg naar het stadion te gaan dus de kans is groot dat we ook de ochtend nog in de stad doorbrengen.

16 juni vliegen we om 16:55 met Norwegian naar Helsinki waar we om 19:20 aankomen. De ochtend en een gedeelte van de middag zullen we dus ook gebruiken om de stad te verkennen. 17 juni is de 2e Bon Jovi show in het Olympisch stadion. Ook hier zullen we weer niet vroeg naar toe gaan dus de ochtend besteden we weer in de stad. Vervolgens hebben we 18 juni de hele dag en de ochtend van 19 juni om de stad te verkennen. We vliegen 19 juni om 17:10 met Blue1 weer terug naar Amsterdam waar we om 18:55 landen.

Eindelijk is het dan zo ver, onze trip naar Oslo en Helsinki is vandaag begonnen. Vanmorgen om 9 uur hebben we vanaf Rotterdam de Fyra naar Schiphol gepakt, ja ja hij reed en nog op tijd ook. 25 minuten later stonden we op Schiphol en konden we onze bagage afgeven. Het duurde even voor we door de douane heen waren, maar ook daar zijn we zonder alle alarmbellen af te laten gaan doorheen gekomen. Ondertussen had ik al een sms-je van SAS ontvangen dat we 20 minuten vertraging hadden. Op Schiphol hebben we wat winkeltjes afgestruind en zijn langzaam aan richting de gate gegaan.

Uiteindelijk zijn we om 11:00 begonnen met boarden en na bijna heel Schiphol over getaxied te hebben gingen we om 11:40 de lucht in. Oorspronkelijk zou de vlucht 1 uur en 45 minuten duren, maar na 1,5 uur stonden we in Oslo op de grond. We hadden nog geen flauw idee hoe we naar ons hotel moesten komen, maar gelukkig zat er een informatiebalie voor het openbaar vervoer en binnen de kortste keren hadden we onze kaartjes voor de snelbus naar Oslo. De bus chauffeuse hielp ons met onze bagage, dat had ze duidelijk vaker gedaan, en we vertrokken bijna gelijk. De rit naar Oslo duurde 45 minuten en na een aantal stops konden we bij de eindhalte uitstappen. Daar vandaan was het nog een minuut of 5 lopen naar het hotel. Het hotel blijkt ook een heel oud theater te zijn waar nog steeds voorstellingen worden gegeven en iedere verdieping is vernoemd naar een acteur/actrice uit de jaren 40/50. Op de verdieping hangen verschillende foto’s van de betreffende acteur/actrice van de voorstellingen waar ze in hebben gespeeld. Onze kamer is klein, maar van alle gemakken voorzien en het gebruik van internet is gratis. We kregen zelfs 2 codes mee zodat we tegelijk met onze laptops online kunnen.

Rond een uur of half 4 zijn we de stad gaan verkennen. We zijn eerst naar het koninklijk paleis gelopen dat hier vlakbij ligt.

Via de Karl Johan Gate zijn we richting het nationaal theater gelopen. Aan de achterkant van het theater is een plein waar wat muziek werd gespeeld.

Terug op de Karl Johan Gate kwamen we het Hard Rock Cafe al tegen. Het was nog even de vraag waar we vanavond zouden gaan eten, maar die beslissing was eigenlijk al snel genomen. Verderop kwamen we Ben & Jerry’s tegen waar we natuurlijk een ijsje moesten eten. Het smaakte weer heerlijk en we konden er weer even tegen aan. We zijn de Karl Johan Gate verder afgelopen tot aan het Centraal Station. Daar hebben we gekeken wat we verder nog konden doen, want zo groot is het hier niet. We zijn een stuk terug gelopen en vervolgens richting het Raadhuis en de haven. Bij de haven aangekomen waaide het behoorlijk hard, in de stad merk je hier niet zo veel van. Bij het raadhuis waren ze bezig om een groot podium op te bouwen voor een soort festival wat de komende dagen wordt gehouden. Tegenover het raadhuis zijn we een pier opgelopen om even van het uitzicht te genieten.

Na de haven zijn we weer terug gelopen naar de Karl Johan Gate waar we ongeveer halverwege een aantal bekenden tegen kwamen bij het hotel waar de band zit. Hier hebben we een hele tijd staan praten tot er op een gegeven moment een busje stopt en ik de manager van de band voorin zie zitten. Snel de camera’s gereed gemaakt in de hoop dat er nog meer mensen in het busje zouden zitten, maar helaas voor ons kwam alleen Bobby Bandiera (gast gitarist van de band) tevoorschijn. Leuk om gezien te hebben, maar daar komen we natuurlijk niet voor (hij kijkt wel recht in m’n camera).

Toen sloeg de twijfel toe, blijven we hier, gaan we terug naar het hotel of gaan we eten. Het was pas half 6 dus voor eten was het nog te vroeg. Terug naar het hotel en dan alles missen wilden we eigenlijk ook niet dus zijn we blijven staan. Matt (broer van Jon) is een paar keer naar buiten geweest om te kijken hoeveel mensen er stonden en hij is ook een paar keer met een auto weg geweest. Als Matt er niet is weten we eigenlijk wel dat er niets gaat gebeuren, maar je weet natuurlijk nooit. Om 8 uur kregen we toch wel honger en zijn we naar het HRC gegaan. We hebben een hamburger gedeeld, we hadden wel honger maar niet genoeg om ieder een heel portie op te eten, en stonden binnen 45 minuten weer buiten. We zijn nog even terug gelopen naar het hotel van de band, maar daar was niemand meer te zien en ook alle auto’s waren weg. Dus we hebben of alles gemist of nadat de auto’s weg zijn gegaan is de menigte ook verdwenen. Dat zullen we morgen wel te horen krijgen.

We zijn terug gegaan naar het hotel waar we even hebben geinternet, foto’s uit hebben gezocht en waar ik dit verslag heb geschreven. Morgen is het showdag, de weersvoorspellingen zijn goed en we hebben er heel veel zin in!

Vandaag is de dag van de eerste Bon Jovi show. We zijn rond half 9 opgestaan voor de normale ochtendrituelen en na een goed ontbijt zijn we onze tassen gaan pakken om richting het Ullevaal stadion te gaan. Met de T-bahn was het maar 4 haltes, maar voordat we kaartjes hadden (3 van de 4 automaten kapot) en hadden uitgevonden aan welke kant van het perron we moesten zijn waren we weer 20 minuten verder. Bij het stadion aangekomen voelden we de bui voor de terugreis al hangen. 2 hele kleine perrons en zo’n 15.000 mensen die met de T-bahn terug moeten naar het centrum.

Na een kleine wandeling rondom het stadion kwamen we aan bij de gate waar de fanclub moest verzamelen. We hebben onze namen op de lijst gezet en kregen nummers 8 en 9. We hebben nog nooit zulke lage nummers gehad en dat als je om half 12 aankomt. We wisten nu wel dat we eerste rij in de Gold Circle zouden staan en dat gaf ons weer een beetje hoop.

Om 2 uur werden we naar boven gebracht waar de tent van de fanclub was opgezet en waar we onze kaartjes konden halen. De fanclubleden hielden zich netjes aan de lijst, maar er zijn altijd van die figuren die zich nergens iets van aan trekken en gewoon even voorpiepen. We kregen onze kaartjes en 2 armbandjes, een voor early entry en 1 voor Gold Circle. We werden door Nick, die gelijk door iedereen werd ondervraagd, naar de juiste gate gebracht waar we tot half 5 moesten wachten om naar binnen te gaan. Security snapte eindelijk eens een keer hoe het werkte en ondanks dat we een volledige check kregen waren we zo binnen. Toch wel makkelijk die fanclub rij want het zijn allemaal mensen die weten hoe het werkt en wat er wel en niet naar binnen mag. Geen rennen, geen duwen en geen voorpiepen, want je bent je plaats in de rij kwijt en mag achteraan aansluiten. In de pit aangekomen liep iedereen best wel ver naar de linkerkant waardoor wij ineens recht in het midden voor het podium uitkwamen. Een betere plaats hadden we ons gezien onze kaartjes niet kunnen wensen. Even voor de niet Bon Jovi fans onder ons, er zijn 3 soorten veld kaarten. Diamond Circle, dan sta je voor het hoofd podium, Gold Circle dan sta je voor de catwalk die rondom de Diamond Circle loopt en General Admission die zich achter de Gold Circle bevindt. Voor deze show hadden wij Gold Circle kaarten en stonden dus voor de catwalk. (Klik op de foto voor een grotere versie)

Om half 8 begon het voorprogramma, Billy Falcon. Wij vonden er niet heel veel aan en waren blij dat hij om 20:05 van het podium werd gehaald want dat moest in gereedheid worden gebracht voor Bon Jovi. De hele dag had het al af en toe geregend en ook toen we in het stadion waren hadden we al een flinke bui gehad. Het podium en de catwalk werden met een trekker droog gemaakt en om half 9 was het dan eindelijk zo ver. Helaas was het weer begonnen met regenen en vanwege de security (en de regen) durfden we in eerste instantie onze camera’s niet te voorschijn te halen. Na 2 nummers begon het wat droger te worden en hebben we de gok gewaagd. Bij Mariska geen problemen, maar ik moest m’n camera weg doen terwijl we dezelfde camera hebben alleen verschillende kleuren. Volgens security is het een camera met wisselbare lens was en die zijn verboden. Toen ik liet zien dat dit dus niet het geval is was het geen probleem meer en kon ook ik lekker foto’s gaan maken. Het hoogtepunt van de show voor ons was het akoestische gedeelte dat op de catwalk wordt gedaan. Jon Bon Jovi nog een 2 meter bij je vandaan, we hebben staan genieten. Tijdens What do you got? werden we allebei recht in ons gezicht gekeken, we stonden allebei vol uit mee te zingen en dat kon Jon wel waarderen. Onze avond kon niet meer stuk. Na What do you got? kwam Richie ook op de catwalk en hebben ze samen Diamond ring en I’ll be there for you gespeeld. Richie had voor ons geen microfoon nodig, we hoorden hem zonder ook goed zingen. Heel aprt om te horen dat hij gewoon voluit mee staat te zingen, maar goed dat ze het volume van zijn microfoon omlaag kunnen draaien anders zou hij echt boven Jon uitkomen. Helaas voor ons zijn David en Tico niet op de catwalk geweest, na 4 nummers vond Jon het genoeg en gingen ze terug naar het hoofd podium. Hier baalden we behoorlijk van want ik had gehoopt eindelijk eens een paar goede foto’s van Tico te kunnen maken, die verstopt zich altijd achter z’n drumstel en op de catwalk zit hij niet achter een drumstel maar speelt hij op een soort houten kist (de naam weten we even niet).

We hadden dan ook allebei een beetje last van een dipje toen ze weer terug gingen naar het hoofdpodium. Gelukkig voor ons is Jon toch nog een paar keer de catwalk op gelopen. Na 2 uur en 45 minuten was het dan eindelijk voorbij. Een geweldige show met verrassingen als Damned, Wild is the wind en (op verzoek van het publiek) I’d die for you, In these arms en Bed of roses in 1 show komt tegenwoordig ook niet vaak meer voor. We hebben een hoop lol gehad met de autocue die vlak voor ons voor het hek stond en proberen om foto’s te maken op het moment dat we op het scherm te zien waren (en dat was vaak!)

Als we terug denken aan het moment van contact met Jon krijgen we nog steeds vlinders in onze buik. Nadat we het stadion uit waren begon de ellende van terug komen naar het centrum van de stad. We hadden vanmorgen al even gekeken of er een andere mogelijkheid zodat we een uitwijk mogelijkheid hadden. We hebben aan de andere kant de metro gepakt die het rondje precies andersom rijdt. We waren wel langer onderweg, maar konden ten eerste zitten en ten tweede was het heerlijk rustig en stond niet iedereen hutje mutje. Terug in het centrum zijn we nog even langs het hotel gelopen waar de band zit maar daar was niet veel te zien. Het viel ons wel heel erg op dat er in bijna iedere kroeg Bon Jovi werd gedraaid, het was echt een happening dat de band weer in de stad was.

Uiteindelijk waren we rond 12 uur terug op onze kamer en zijn we bijna gelijk naar bed gegaan.

Edit 17-6: Vandaag stonden de foto’s van de officiele tourfotograaf op zijn website en we hebben onszelf gespot. Vind ons.

Vandaag ons laatste half dagje in Oslo. Na de gebruikelijke ochtendrituelen en een lekker ontbijt hebben we onze koffers gepakt en uitgecheckt. De koffers konden we gelukkig voorlopig in het hotel achter laten totdat we vanmiddag de bus weer nemen richting het vliegveld. Voor vandaag hebben we een bezoek aan de skischans van Holmenkollen op het programma staan.

We nemen de metro en na 25 minuten zijn we op plaats van bestemming. Na een flinke klim omhoog komen we bij de schans aan en kopen we een kaartje voor het museum en een trip naar de top van de schans. Het museum was leuk maar niet echt heel speciaal. Het vertelt iets over de geschiedenis van de schans (de schans die er nu staat is de 4e) en van de geschiedenis van het skien. Na 10 minuten zijn we het museum door en begeven we ons naar de 3e verdieping waar we de lift naar boven kunnen pakken. De lift is niet snel en er staan behoorlijk wat mensen te wachten. Het duurt dan ook een minuut of 20 voordat we eindelijk naar boven gaan. De lift is aan de zijkanten open waardoor we zowel naar boven als beneden kunnen kijken.

Boven aangekomen sta je bijna gelijk op het platform waar vandaan de springers naar beneden gaan. Vanaf beneden lijkt het hoger en stijler als vanaf boven.

Je kan ook nog een trap op naar een hoger gelegen platform waar je een heel mooi uitzicht hebt over Oslo.

Ondertussen was het al weer tijd geworden om terug te gaan naar ons hotel en de koffers op te halen. Op de terugweg zijn we uiteraard nog even langs het hotel waar de band zit gelopen en ook zij stonden op het punt om naar Helsinki te vertrekken. De bagage werd in busjes geladen en de manager kwam kijken hoe het met de auto’s was gesteld. Helaas hadden we geen tijd om langer te blijven want ook wij hadden een vlucht te halen. We hebben de bus van 14:40 genomen waarmee we rond 15:30 op het vliegveld zouden moeten zijn. Precies, zouden moeten, de express treinen bleken niet te rijden en het werd alsmaar drukker in de bus. Ook onderweg was het zo druk dat de chauffeur binnendoor is gaan rijden. We zaten hem behoorlijk te knijpen want om 17:15 zou het inchecken van onze vlucht sluiten en het werd maar later en later. Wij zijn ook als een van de eersten ingestapt dus onze bagage stond ook ergers achterin het bagageruim. We hadden al afgesproken dat 1 van ons naar binnen zou gaan om zo snel mogelijk in de te checken en de ander zou de bagage ophalen. Uiteindelijk waren we om 17:10 op het vliegveld, we wisten nog niet bij welke balie we moesten zijn dus het was even zoeken. Gelukkig stonden er ook incheckpalen en daar was er eentje vrij waar we nog net op tijd waren ingecheckt. Het inchecken van de bagage ging vlot en we waren ook snel door de douane heen. Toen op zoek naar de gate, die stond niet op de boardingpass en ook niet op de monitoren. Sterker nog onze vlucht was helemaal nergens meer te bekennen. Ik had ook gemerkt dat ik al een behoorlijk aantal sms-jes had binnen gekregen, maar had nog geen tijd gehad om deze te bekijken. Dat kon nu wel en er waren al 4 gate wijzigingen geweest, geen wonder dat we het niet konden vinden. Het laatste sms-je gaf gate 41 aan en toen pas realiseerden we ons dat we bij de binnenlandse vluchten stonden ipv internationale vandaar dat onze vlucht niet op de monitoren stond. De gate was nu zo gevonden en het boarden dat eigenlijk al om 17:25 zou beginnen had al vertraging opgelopen. Uiteindelijk zijn we ipv 17:55 om 18:15 de lucht in gegaan. Het was 1 uur en 10 minuten vliegen en wij dachten dat we ondanks de vertraging eerder zouden landen. Fout, de klok gaat in Finland een uur vooruit. Op het vliegveld weer snel een bus opgezocht en op naar de gevangenis. Bij het centraal station moesten we nog een tram nemen, maar de tram die we volgens de buschauffeur moesten nemen was nergens te vinden. Gelukkig blijken er werkzaamheden te zijn en rijdt er een andere tram die ook vlakbij het hotel stopt. We hebben om 9 uur ingecheckt en hebben een hele mooie ruime kamer gekregen. We hebben uitzicht op de gevangenismuur en het is hier in vergelijking met Oslo ’s avonds en ’s nachts doodstil. Eten waren we ook nog niet aan toe gekomen dus snel naar beneden naar het Jailbird Restaurant wat hier in de kelder zit en een lekkere hamburger naar binnen gewerkt. Dan is het natuurlijk zo laat en omdat er zo maar een uur van ons is gestolen moesten we toch zorgen dat we op tijd in bed lagen want morgen is er weer een showdag. Snel nog even het verslag van de Bon Jovi show in Oslo gemaakt en geplaatst en daarna snel de oogjes dicht.

Vandaag dus show 2. De weersvoorspellingen zijn redelijk en we hebben goede hoop dat we het droog gaan houden. Echte regen wordt er pas tegen middernacht verwacht. We gaan zo langzaam aan maar eens richting stadion. Bij het verslag van gisteren heb ik onderaan nog een kleine “prijsvraag” toegevoegd.

Vandaag is het tijd voor show 2. Het weer ziet er veel belovend uit, strak blauwe lucht. Na het ontbijt nemen we wat foto’s van onze gevangenis en gaan we onze spullen voor vandaag inpakken. We hebben niet echt foto’s van de kamer genomen maar aan het einde van het verslag is er wel wat van te zien. Wij hebben overigens geen kamer van oude cellen. Wij zitten achter de cellenblokken, we vermoeden dat dit kantoren zijn geweest waardoor onze kamer groter is als de cellenkamers. Die bestaan uit 2 cellen waar ze de muur uit hebben gehaald.

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn goed en we hopen dat we het droog houden (vannacht wordt er regen verwacht) Wij zijn eigenlijk altijd wel op alles voorbereid dus ook nu gaan de regen spullen in de tassen, je weet maar nooit. Rond half 1 komen we aan bij het stadion waar we dit keer nummer 74 en 75 op de faclublijst zijn. Het kan ons vandaag niet echt boeien welk nummer we hebben. We staan in de Diamond Circle en waar je ook staat, altijd goed uitzicht (behalve de eerste rij want het podium is heel hoog). Vanaf 1 uur kunnen we de kaartjes en bandjes ophalen en dit keer worden de bandjes gelijk bij de tent om gedaan. Alleen heeft Nick ze een beetje te strak om gedaan en we gaan met z’n vieren terug naar de tent om een ander bandje te halen, dit kan zo echt niet blijven zitten. Nadat Nick eerst de andere dames de schuld geeft en wij zeggen dat hij ze heeft omgedaan maakt hij er een geintje van en zegt dat de dames van zijn fout kunnen leren. Al snel hebben we andere bandjes en is het wachten tot we naar binnen kunnen. Wij zijn nog even een rondje om het stadion heen gaan lopen en horen dat de soundcheck bezig is. Daar moeten we natuurlijk wat van zien en we vinden een ingang waardoor we precies van de zijkant op het podium kunnen kijken. We zien Jon staan in z’n standaard kloffie (pet, blauw t-shirt, camouflagebroek) druk aan het schrijven op de setlist (tenminste daar lijkt het op). We horen The more things change, Summertime, Wild is the wind, Undivided, No apologies en Thorn in my side. Als ze deze vanavond allemaal spelen kan onze avond niet meer stuk.

Tegen 3 uur is het toch wel tijd om terug te gaan naar de fanclubrij want we willen de early entry natuurlijk niet missen. Daar moeten we nog even wachten en dan mogen we naar binnen. Er blijkt toch een kleine communicatie storing te zijn geweest tussen de lokale security en Bon Jovi security en een stuk voor de ingang waar vandaan we de soundcheck hebben gezien moeten we wachten. Er wordt van alles geregeld, inclusief dixies zodat we ook nog naar de wc kunnen. We dachten dat het allemaal nog wel even zou gaan duren dus zijn op ons gemak de foto’s van de soundcheck gaan kijken. We zaten er nog geen 10 minuten toen we ineens in de rij moesten gaan staan zodat er alvast een tassencontrole uitgevoerd kon worden. Dat was snel opstaan en camera’s verstoppen, ook daar zijn we ondertussen heel handig in geworden dus de tassencontrole was geen probleem. We werden in de rij tegen de hekken gezet zodat ook de fanclubleden met Gold Circle kaartjes naar binnen konden en naast ons konden worden opgesteld. Toen de fanclubleden allemaal hun plek hadden werd het einde van de rijen afgezet en werd het normale publiek naar binnen gehaald.

Na een half uurtje mochten we dan eindelijk naar binnen. Gelukkig geen rennen en vliegen meer, maar rustig 2 aan 2 en achter elkaar (het lijkt wel een kleuterklas) naar binnen. Eenmaal binnen hebben we een plekje gezocht wat uiteindelijk de 4e rij recht voor Jon was. En dan begint het wachten. Het voordeel van naar binnen gaan met de fanclub is niet alleen als eerste naar binnen, maar ook dat iedereen blijft zitten totdat het echt niet meer kan. Om 6 uur begon de eerste support act, een lokale finse band bestaande uit een 4-tal knullen van een jaar of 16 die alleen een hoop pestherrie wisten te produceren. We waren dan ook blij dat ze maar een half uurtje hadden. Om 7 uur kregen we The Breakers, een Deense band die bij meerdere shows deze tour support act is. Niet onze muziek, maar goed we zullen het er mee moeten doen en het klonk in ieder geval beter als de eerste band. Ook zij hebben maar een half uurtje en dan langzaam aan wordt het toch wel tijd om op te gaan staan en te bekijken welke bekenden we allemaal op het podium zien. Naast Tony, Jon z’n oudste broer, zagen we nog een aantal roadies die we al jaren op het podium rond zien lopen en ook Mike Rew (sound engineer) liep door de pit heen.

Vanavond was 8 uur showtime en stipt 8 uur stapt de band het podium op. Ons 2e feestje is begonnen! We hebben weer staan genieten vanaf de 4e rij (die ondertussen al 6e rij was geworden) en konden alles op het podium goed zien. Helaas begon het na nog geen 10 minuten te regenen en daarna te gieten, gelukkig zijn we hier altijd wel op voorbereid en de regenjassen waren snel aangetrokken. Af en toe was het even droog, maar het heeft eigenlijk de hele show door wel geregend of geplenst. Jon vond het niet erg, die nam gewoon een douche met 41.000 van zijn beste vrienden.

De band was in ieder geval weer in een zeer goede bui en de goede hoop dat er een aantal nummers van de soundcheck werden gespeeld kwam uit. We hebben No apologies, Wild is the wind (op verzoek van publiek) en Thorn in my side gehoord. Halverwege de show zijn we behoorlijk geschrokken. Tijdens Love’s the only rule zakt Jon ineens door z’n knieen en je hoort hem auw! roepen. Lopen ging duidelijk bijna niet meer en de grimassen op z’n gezicht spraken boekdelen. Dit gebeurde bijna recht voor ons en omdat ik op dat moment geen foto’s aan het maken was dacht ik even dat hij helemaal onderuit zou gaan. We weten van vorig jaar (zweepslag) dat Jon een doorzetter is en dat een beetje pijn in een been er niet voor zorgt dat hij de show stil legt. Hij liep rustig maar flink hinkend de catwalk op om het nummer daar af te maken en verder te gaan met When we were beautiful. Ondertussen zag ik Paul Korzilius (band manager) door de pit heen lopen, die zien we daar echt nooit en hij kwam er ook duidelijk om aan Jon te vragen of het allemaal nog wel goed gaat. Toen er eenmaal oogcontact was gaf Jon duidelijk aan dat dat niet het geval was. Eenmaal weer terug op het podium wilden de andere bandleden weten of het allemaal nog goed ging met Jon en hij gaf aan dat hij last heeft van de binnenkant van z’n knie, dat kan maar 2 dingen betekenen, meniscus of knieband. Hij maakte er wel een geintje van dat hij dat been toch niet nodig heeft, want hij heeft er nog een. Het was ons wel duidelijk dat voor Jon de rest van de show op de automatische piloot ging. Allemaal heel standaard (maar doordaar zeker niet minder) en natuurlijk weinig lopen. Hij liep regelmatig z’n been te strekken in de hoop dat het er uit zou schieten, maar dat was niet het geval. Tijdens Living on a prayer (laatste nummer) maakte hij een verkeerde beweging en ging het weer mis. Tijdens de final bow is het weer goed te zien dat het hechte vrienden zijn. Zowel David als Tico liepen gelijk naar Jon en na de buiging werd Jon (voor zover nodig) geholpen om de trap af te komen. Dan is het tijd om het stadion uit te komen en zoals gewoonlijk is dat weer chaos. Zo’n groot stadion (het olympisch stadion) en dan maar aan 1 kant de deuren open zetten waar dan 41.000 (grotendeels verzopen) mensen door naar buiten moeten. Buiten snel op zoek gegaan naar de tram en na een half uur waren we weer terug op de kamer. Het leek hier wel een wasserette, overal natte kleding, regenpakken, poncho’s, schoenen en tassen.