Deze dag helaas geen soundcheck, maar dat mocht de pret niet drukken. Onze plaatsen waren fantastisch, derde rij in section 9, dus aan de kant van Richie, met een fabulous view on stage, omdat voor ons de eerste rij aan het hek ging staan met polsbandjes en de tweede rij van de platenmaatschappij was en die mensen nooit zo erg enthousiast zijn en dus ook niet zo erg springen als wat wij doen.

Ook deze keer waren de Goos weer van de partij en hadden er inmiddels een paar fans bij. Ze vonden het een hele eer om in the homestate van Bon Jovi voor alle Bon Jovi fans te spelen. Het was alleen jammer dat nog niet alle mensen op hun stoel zaten in the Arena, een groot gedeelte was nog leeg tijdens de support act. Tijdens het optreden van de Goos was het voor ons tijd om de nodige merchandise te kopen. Waaronder een hoodie, een hele gave zwarte trui/vest met aan de voorkant Jersey en op de mouw het Bounce logo. Daarnaast kon men de nodige t-shirts kopen, met het bounce logo en de Amerikaanse tourdata achterop, het Bounce Tourbook, drumsticks van Tico, verrekijker, glowsticks, buttons, patches, posters (ongeveer 5 verschillende), verscheidene strakke t-shirts, kinder t-shirtjes en ga zo maar door.

Helaas kon onze merchandise niet meer in mijn rugzak omdat deze bij de deur al werd afgepakt. Gisteravond mocht hij wel mee, maar nu moest ik hem echt afstaan en kreeg ik een ticket om hem later weer op te halen. Okay het was weer tijd om terug naar onze plaatsen te gaan, want het was almost showtime!!!!

Het intro ging weer spelen, Richie kwam het podium weer op, ook ditmaal in zijn beatles-achtige jas. Jon had zich wel verkleed en begon de show met een mouwloze blouse, crème kleurig en ook dezelfde kleur broek eronder. Je kon aan alle vijf zien dat ze echt zin in deze show hadden, in tegenstelling tot de vorige avond, de energie knalde uit de lichamen, de power was voelbaar in de atmosfeer en het werkte aanstekelijk op het publiek. Ook in deze show gingen er weer de nodige kledingstukken doorheen. De zwarte leren blouse kwam weer uit de koffer en ook dit keer het blauwe Times Square/Shepherd Bush t-shirt had Jon aan. Richie verwisselde verscheidene keren van hoed, de luipaard print hoed, de zebra hoed en zelfs de zwarte Wanted hoed kwamen on stage. De beatles jas ging op een gegeven moment uit en na het main set, net voor de encores kwam Richie met een heel gaaf strak truitje onstage, met allemaal glittertjes erop.

Jon begon voor het derde nummer met het verhaal dat hij ’s ochtend al vroeg zijn bed uit moest omdat hij was uitgenodigd voor een lunch bij het magazine Cosmopolitan in New York City om de Inaugural Fun Fearless Male in ontvangst moest nemen. De avond ervoor hadden ze een kleine afterparty gegeven en de volgende dag had hij veel moeite om zijn bed uit te komen.

In plaats van Everyday als derde nummer werd nu gestart met Wild in The Streets. En Always werd vervangen door Bed of Roses, en ja, toen moest Jon natuurlijk weer met een gelukkige uit de pit on stage dansen. Ditmaal was het Lori, de vriendin van de zanger van de Bon Jovi Coverband Bad Medicine uit New York. Lori en haar vriend en dus tevens leadzanger Steve Sage hadden backstage pasjes kunnen bemachtigen en zij was nu net de uitverkorene. Ze was helemaal de wolken vooral toen Jon haar aan het einde een kus gaf. Oh wauw!

Verscheidene keren liep Jon links en rechts helemaal naar het einde van de stage en wat een goed uitzicht hadden we toen op hem. De zijkanten van de stage vielen bijna samen met het begin van de zij tribunes, zodoende kon Jon een paar keer de mensen een hand geven. Er was veel interactie met Jon en het publiek. Richie had de tweede avond intiem contact met twee fans aan het hek, hij deed dan ook erg zijn best om hun aandacht te krijgen en om indruk te maken. De kauwgom in zijn mond maakte dan ook overuren.

De gitaarpicks van zowel Jon als Richie vlogen de hele show door de lucht heen, maar helaas niets in onze richting, meer in de richting van de achtste en tiende rijen. Helaas. Het was wel duidelijk te zien dat Jon weer zwarte gebruikt en Richie dit keer weer witte.

De gitaren van Jon waren precies hetzelfde als met de One Wild Night Tour in 2001. Richie had echter een paar nieuwe gitaren, waaronder een V met witte plaat erop en een V met zwarte plaat, daarnaast nog eentje met een soort van Amerikaanse vlag erop, welke hij en Jon ook al in Shepherd Bush destijds gebruikt hebben. Zelfs Hugh had een nieuwe bass, ook met allerlei kleurtjes erop. Tico zijn drumstel zat achter een glazen plaat, zodat de overige mensen op het podium minder last hebben van het dubbele geluid (drumstel zelf en over de boxen). Het schijnt dat de akoestiek in de CAA niet zo geweldig is en dat hij zichzelf zo beter kan horen.

Ditmaal werd het nummer Right side of wrong gekozen, met een hele mooie intro van David, een dijk van een nummer tijdens een concert, ietsjes anders dan op de cd, maar zeker een mooie ballad. Met Raise your hands deed Richie zijn gitaar het niet aan het begin, maar de band speelde gewoon verder, Jon begon met zingen maar miste toch het gedeelte met Richie’s gitaargeluid en keek om wat er precies aan de hand was. Op een gegeven moment vroeg Jon aan het publiek wie allemaal het album Bounce gedownload had? Niemand antwoordde natuurlijk, dus hij zei, het is niet erg hoor! Je mag het gerust downloaden .. een pauze .. zodat ik langs kan komen bij je thuis en je computer kan smashen Ha ha. Iedereen in het publiek vond de grap echt leuk en toen gaf iedereen het wel toe, Jon mag best langs komen bij mij thuis, ik ben tenslotte ook schuldig. Jon begon het concert ook met een grapje, hij vroeg of er ook nog oude ex-vriendinnen in het publiek zaten en ook Are any of Richie’s old girlfriends in the house? En ging vervolgens verder met Misunderstood. Oh ja, hij hield ook nog een praatje dat mannen van een andere planeet dan vrouwen komen. Maar dat dit niet erg is omdat mannen zonder vrouwen helemaal niets zijn. Ook ditmaal zal de bootleg cd weer nageluisterd dienen te worden om de exacte woorden te achterhalen.

Tijdens Wanted dead or alive begon het publiek het eerste couplet alvast te zingen, Jon stopte het publiek en vroeg, So you wanna sing? En liet ons het eerste refrein helemaal zingen, zo ver heeft hij het nog nooit laten gaan. Echt super! Vandaag werd I’ll sleep when I’m dead gelukkig wel in de setlist opgenomen, je mist dat nummer toch wel als het niet gespeeld wordt, en deze versie rockte echt, we gingen met zijn drieen compleet uit ons dak!

Jon was het op een gegeven moment niet helemaal eens met de wijze waarop de security de mensen in de pit on stage liet. Op een gegeven moment was hij helemaal rechts op de catwalk en gebaarde naar beneden dat de mensen in de pit moesten worden gelaten. De security stuurde hij weg met een arm gebaar en de mensen sprongen gretig het podium op. Ditzelfde gebeurde ook aan de linkerkant, aan onze kant, je zag duidelijk dat Jon pissig was op de security, waaronder Kevin (hoofd BJ security)! Ook hier maakten de fans dankbaar gebruik van Jon zijn gebaar en iedereen was weer happy, op Kevin na dan. Die liep met een boos gezicht voor langs het podium.

Het einde naderde alweer veel te snel, na Bad medicine volgde Shout en toen de final bow. Tico kwam onze kant opgelopen. Hopelijk is mijn foto mooi gelukt, en anders heeft Miriam zeker weten een foto van hem! David maakte zijn legendarische buiging weer met zijn heupen ver naar voren. En weg waren ze weer en dit keer voorgoed, nou ja, over zo’n 120 dagen komen ze weer, maar dan wel in Europa!

Aan het einde van beide concerten werd nog een leuke filmpje vertoond met footage van onder andere BJ TV maar ook nog nooit eerder vertoond materiaal, zoals de videoshoot van Everyday, waarbij de helicopter zo laag overkwam dat de hele set weggeblazen werd. En er werden nog een paar interviews getoond. We hebben inmiddels al gespeculeerd over de stage, ik denk zelf dat de stage setup in Europa anders zal zijn, in verband met de grote van de stadiums daar en de kleine stage voor de Amerikaanse shows.

Het was voor ons weer tijd om terug te gaan naar de bussen die ons zou terug brengen naar het Embassy Suites. Maar aangezien wij een busdriver hadden die niet echt bekend was met de wegen rond Giants Stadium en CAA, reden we dus compleet fout en zaten we zowat in New York op de Washington Bridge. Gelukkig zat Rob Fusezi in onze bus, de cameraman die de hele fanclubtrip gefilmd heeft voor de fanclubvideo en hij wist gelukkig wel de goede weg terug. Zo kwamen we met een half uur vertraging toch nog als laatste bij het hotel aan en was het tijd voor een after party! Mr. en Mrs. B. waren ook weer van de partij, alleen liet Matt zijn gezicht die avond niet meer zien. Gelukkig liep hij nog wel in the Arena rond, dus we hopen toch nog aardig wat keertjes een blik op hem kunnen werpen. Onze Amerikaanse vriendinnen hadden we inmiddels ook weer gevonden en we hebben nog aardig wat uurtjes in de bar van het hotel gezeten, nagepraat over het concert en de concerten die nog komen gaan. Tammy en Shelly gaan ook naar Londen en we zullen ze vast en zeker tegenkomen. Morgen gaan we een auto huren met zijn viertjes en een tour door New Jersey maken, dus het werd voor ons wel tijd om naar bed te gaan.

We hadden een auto, een Pontiac, bij het Holiday Inn (aan de overkant van Embassy Suites) gehuurd en die konden we om 10.00 am ophalen. Nadat we onze bagage in de achterbak hadden gedumpt, konden we op weg gaan.

Eerste stop was Richie’s oude huis in Woodbridge. De straat was een kleine beetje lastig om te vinden maar het lukte uiteindelijk toch. Na een foto reden we door naar Jon’s huis, nadat we langs Sayreville gereden waren. Bij Jon stonden drie auto’s voor de deur maar verder was er niets te zien, alleen een grote hoeveelheid sneeuw in zijn grote tuin. Het huis was echt een sprookje in al die sneeuw. Je kon zelfs de rivier achter zijn huis duidelijk zien. We reden vervolgens over de brug richting Crazy’s, verderop heb je daar een weggetje welke je aan de rivier brengt En van daaruit kan je gewoon perfect Jon’s huis zien, ditmaal zonder groene bomen, dus heel duidelijk in het landschap. Ook ditmaal was het weer adembenemend. De rivier was voor een groot gedeelte bedekt met een dikke laag ijs en sneeuw en het zonnetje weerspiegelde op het water.

Next stop was Bruce Springsteens huis. Ook een kasteel, nog groter dan die van Jon! Nu weten we waar Jon zijn inspiratie voor zijn huis vandaan heeft! We zijn eigenlijk nog vergeten aan Bruce de groeten te doen en hem tot ziens te zeggen, tot 6 mei in Rotterdam! LOL

Vanuit Rumson zijn we richting Red Bank gereden en van daaruit naar Colt’s Neck voor David’s huis. Ook dit huis was goed te zien, in de zomer is het nooit te zien vanwege de bomen, maar in de winter verliezen de bomen de bladeren en was het huis in zijn geheel te aanschouwen. Het is niet echt een fraai huis, een donker grijs groot en hoog huis, met veel ramen en twee auto’s voor de deur. Volgens mij was David inderdaad thuis.
Na een snelle foto zijn we op zoek gegaan naar Tico’s huis. Helaas was dat huis niet snel te vinden, de nummers liepen van 300 naar 202 maar wij moesten 268 en dat stond niet langs de weg. Misschien voor de volgende keer. De tijd ging voor ons ook tamelijk snel en we moesten nog richting Middletown voor de Target Store. Gelukkig was deze winkel makkelijk te vinden en hadden ze nog een heleboel exemplaren van de Bon Jovi Target cd. Dus we hebben in totaal zo’n 12 cd’s meegenomen.

En toen was het weer tijd om richting het Holiday Inn te rijden, de auto af te geven en in een taxi naar Newark Liberty Airport te rijden. Alleen dat was sneller gezegd dan gedaan. Aangezien wij een afslag te vroeg van de Highway afgingen, was het hotel moeilijk te vinden, we bevonden ons midden in Secaucus en uiteindelijk op een doodlopende straat. Gelukkig waren we zo slim om weer terug naar de Highway te gaan, en de volgende afslag was wel de goede. Anne-Marije vloog met Singapore en wij met Continental Airlines (hoezo toepasselijk?). Dus hebben we haar afgezet bij Terminal B en zijn we zelf doorgereden naar Terminal C met het monorailtje. Om half tien zaten we weer in het vliegtuig, en dachten dat we spoedig afscheid zouden nemen van New Jersey. We kwamen echter bedrogen uit, ons vliegtuig had ruim 2,5 uur vertraging en al die tijd hebben we in het vliegtuig gezeten, zonder airco met heel af en toe een glaasje water. Het verblijf in New Jersey werd dus met deze paar uurtjes nog verlengd.

Na een lange reis met veel turbulentie kwamen we uiteindelijk op Schiphol aan om 14.15 pm, waar Simone’s moeder en zusje ons stonden op te wachten. Miriam en Mariska gingen met de trein naar Rotterdam en we namen afscheid van Simone. Ik was ’s avonds blij dat ik eindelijk mijn bedje in kon. Man, wat was ik moe zeg. Maar met een glimlach op mijn gezicht, dit avontuur had ik voor geen goud willen missen! Het was mijn tweede fanclubtrip inmiddels, maar iedere keer is de trip toch weer anders en ontmoet je andere fans, ik kijk alweer uit naar de volgende!