Na ruim 4 jaar is het dan zo ver, ik ben weer bezig met het plannen van een rondreis. Dit keer door het zuidoosten van Amerika. M’n moeder wil, als grote Elvis fan, al jaren een keer naar Graceland en zelf zie ik dit gedeelte van Amerika ook wel zitten. Het was nog even de vraag of m’n vader mee wilde, maar hij gaat mee en wordt steeds enthousiaster over de reis die we gaan maken. De tickets zijn ondertussen geboekt. We vertrekken 2 september met British Airways van Brussel via Londen naar Atlanta en 24 september maken we dezelfde reis maar dan omgedraaid waarna we 25 september weer thuis zijn. De route staat in grote lijnen al vast, hier en daar moeten we nog even kijken naar een scenic route en natuurlijk wat we onderweg allemaal gaan bekijken.

De auto is begin maart geboekt via www.dollar.de. Het is een midsize SUV, vergelijkbaar met een Ford Explorer. Het exacte merk en type weten we pas als we de auto op gaan halen.

Tot aan vertrek zal deze pagina regelmatig worden bijgewerkt met bijvoorbeeld hotels die we hebben geboekt. Als je op de hoogte wilt blijven van updates kies dan aan de linkerkant voor de RSS feed.

Donderdagmiddag heb ik mijn koffer, de tas van Max en Snoepie en de katten in de auto gezet en ben naar m’n zusje gereden. Max en Snoepie blijven daar logeren terwijl ik met m’n ouders de hitte en een paar tropische stormen op ga zoeken in Amerika.

Na afscheid te hebben genomen van Max en Snoepie ben ik naar m’n ouders gereden, hebben we gegeten en zijn we rond 8 uur naar Brussel gereden. Het bleek nog een heel gedoe om de in januari geboekte en aanbetaalde hotelkamers te krijgen. Er was een hele grote groep die ook allemaal de Jong heten en volgens de receptie hadden wij geen kamers geboekt. Pardon!! Na wat heen en weer gebel tussen de receptie en de manager kregen we dan eindelijk onze kamers. Ook bleek dat we nu ineens een euro per dag voor het parkeren moesten betalen terwijl ik nog specifiek had nagevraagd of het parkeren was inbegrepen. De enige zekerheid die je had was dat je een parkeerplaats hebt voor de periode dat je weg bent en daarnaast moet je nog een euro per dag voor het parkeren betalen. Ach ja we zijn op vakantie dus die 24 euro missen we ook niet.

We hebben nog iets in de bar gedronken en zijn rond 11 uur naar bed gegaan. Voor vrijdag hadden we afgesproken om de shuttle van half 10 te nemen zodat we ruim op tijd op het vliegtuig zouden zijn, maar om half 9 waren we allemaal al klaar. We zijn op ons gemak naar beneden gegaan om uit te checken en hebben de shuttle van 9 uur gepakt. Koffers ingecheckt en door de eerste security check van vandaag.

Onze eerste vlucht naar Londen zou om 12:20 vertrekken dus we moesten nog een uur of 2 wachten. We zijn de pier overgelopen en hebben op ons gemak een plekje opgezocht om te wachten. Rond 11 uur kwam eindelijk ons vliegtuig aan en bleek dat we van een andere gate zouden vertrekken, B6 ipv B4.

We zijn op tijd gaan boarden en zowaar 5 minuten eerder van de gate vertrokken. De vlucht van 5 kwartier was snel voorbij en onderweg hebben we een zakje chips en iets te drinken gekregen. Voordat we op Heathrow konden landen moesten we nog een aantal rondjes boven Londen vliegen en omdat het helder was konden we vrij veel zien. De bekende attracties zoals de Londen Eye en Big Ben waren duidelijk te zien en toen ik de O2 arena zag liggen kwamen er weer wat herinneringen van vorig jaar boven.

Op Heathrow aangekomen kregen we aan het einde van de slurf een paspoort controle, security check #2, en zijn we richting Connecting flights gelopen. Gelukkig konden we op Terminal 5 blijven, een hele drukke terminal die (bijna) volledig door British Airways wordt gebruikt. Het was nu wachten op de aankondiging van onze gate en hebben bij een barretje wat gegeten en gedronken. Volgens de monitoren zou onze gate om 13:45 open gaan en zowaar de gate stond rond die tijd op de moniteren. We moesten naar C53 en moesten met de transit naar het andere gedeelte van de Terminal (we zaten op A). Dat verliep allemaal vrij snel en even na 2 uur waren we bij de gate. Rond 14:30 zijn we gaan boarden en om 15:00 vertrokken we van de terminal. Het leek wel of we heel Heathrow over zijn getaxied, waardoor we uiteindelijk pas om 15:30 de lucht in gingen.

Onderweg heb ik naar Pirates of the Caribean, on higher tides gekeken, wat geslapen en gelezen en na 8 uur vliegen waren we op Atlanta. Op naar immigrations wat redelijk snel en zonder problemen verliep. De immigration officer was een vrolijke dame en er konden zowaar een paar grapjes worden gemaakt. De koffers lagen ondertussen al op de band en konden we ook gelijk weer afgeven zodat ze naar de aankomsthal konden worden vervoerd. Wij moesten nog door de 3^e en laatste security check heen en op weg naar de aankomsthal en onze koffers. Het vervoer daar is heel mooi geregeld met een monorail systeem. In de aankomsthal stond nergens onze vlucht op de monitoren, maar we waren er al snel achter op welke band onze koffers aan zou komen en na nog geen 5 minuten lagen ze er al. Op naar de autoverhuur. Bij Dollar hadden we 1 persoon voor ons, maar schijnbaar waren ze klaar met eten want er kwamen al snel 2 medewerkers helpen en na de standaard praatjes en vragen over extra verzekeringen liepen we met de papieren richting de auto’s. Volgens de aanwijzingen van de medewerker met de lift naar beneden en dan waren we er. Ik geloof dat ze zelf niet weet waar de auto’s staan want we zagen genoeg auto’s, maar nergens die van dollar. Na een schoonmaakster aangesproken te hebben bleek dat we naar de andere kant moesten. Het viel me al op dat er heel weinig SUV’s stonden en na een praatje met de medewerker die de auto uitgeeft bleek dat we mochten kiezen uit een aantal rijen, alleen stonden daar gen SUV’s. Ik terug naar de medewerker, hij dat we een luxury car hadden en wees ons de juiste rij. Daar stonden 2 auto’s, een Ford Explorer en een Jeep Patriot. Vlak voor ons liep een gezin die naar de Patriot liepen, maar tegen de tijd dat ik bij de Explorer aankwam was hij z’n bagage daar al aan het inladen. Balen want de Jeep had totaal niet mijn voorkeur. We zullen het dus met onze Oranje (ook dat nog) Jeep Patriot moeten doen.

De rit naar het hotel verliep snel. Toen we naar binnen liepen kwamen we midden in een disco terecht. Op vrijdag en zaterdag hebben ze in de bar een disco inclusief DJ en lasershow. Het was af en toe lastig om de medewerker van de receptie te verstaan, maar het inchecken verliep snel. We hebben 2 hele mooie kamers op de 2 verdieping gekregen.

Tijd om naar bed te gaan en morgen onze eerste dag in Atlanta. Het is Labor day weekend dus er zal genoeg te doen zijn.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker, maar ik had nog geen zin om te gaan douchen. Ik ben dus maar alvast begonnen aan het verslag van gisteren en ben even snel door de foto’s gegaan. Toen het verslag klaar was ben ik gaan douchen en tegen die tijd waren ook m’n ouders wakker. Op tv had ik al gezien dat door Labor day weekend en redelijk wat wegwerkzaamheden de verwachting was dat de wegen in en rondom Atlanta behoorlijk druk zouden zijn. Ons hotel heeft een shuttle rijden die je gratis naar alle bestemming binnen 3 mijl rondom het hotel brengt. We hebben even nagevraagd of hij ook naar een Marta station rijdt en op welke tijdstippen. Dat blijkt ieder half uur te zijn en het station is maar 5 minuten van het hotel vandaan. Ik heb in de lobby snel het verslag van gisteren en de foto’s online gezet en daarna hebben we de shuttle van half 10 gepakt.

In Atlanta aangekomen zijn we eerst op zoek gegaan naar iets te eten en thee en koffie. Bij een deli in het Peachtree Center vonden we precies wat we zochten, bagels met cream cheese en koffie/thee. In het Peachtree Center leek het wel carnaval. Mensen verkleed als allerlei figuren uit de fantasy wereld en vooral Star Trek en Star Wars waren sterk vertegenwoordigd. De Dragon Con parade waarin deze mensen allemaal mee liepen was al in volle gang, maar omdat wij hele andere plannen hadden voor vandaag hebben we de parade gelaten voor wat hij was. Het was daarnaast ook zo ontzettend druk dat we niet veel van zouden hebben gezien.

Vanaf het Peachtree Center zijn we richting het Olympic Centennial Park gelopen en ook daar was het druk. Het park zelf was nog gesloten en later in de middag werden hier allerlei festiviteiten georganiseerd. Onze eerste stop was de CNN Tower.

Nadat we met de langste los staande roltrap ter wereld naar boven zijn gegaan begon onze tour. Als eerste kregen we een inleiding over hoe alles achter de schermen werkt, daarna kregen we te zien hoe het er allemaal in het echt uit ziet, vanaf de newsroom waar al het nieuws binnenkomt tot aan de studio. Na een uur was de rondleiding voorbij en gingen we op pad naar het Georgia Aquarium. Ik wilde hier graag naar toe omdat dit het enige aquarium ter wereld is waar ze walvishaaien houden. Het aquarium met de walvishaaien was dan ook snel gevonden en we hebben hier een tijdje staan kijken naar de walvishaaien, manta’s en andere vissen die hier rondzwemmen.

We hebben ook nog even bij de Beluga’s, Califonische en aziatische otters, albino alligators en een kleine kopie van het Great Barrier Reef gekeken. Ik heb al aardig wat aquariums gezien, maar deze staat op de eerste plaats. Na een uurtje of 2 hadden we het allemaal wel gezien en gingen we op weg naar onze laatste bestemming van vandaag, World of Coca Cola.

De kaartjes waren snel gehaald, maar voordat we een keertje binnen waren hadden we een dik half uur in de rij gestaan. Gelukkig hadden ze tenten neergezet en konden we redelijk snel in de schaduw staan.

Binnen krijg je eerste kleine kijk in de geschiedenis van Coca Cola. Dit doen ze aan de hand van merchandise dat vanaf 1896 bewaard is gebleven. Leuk weetje: tot 1956 kostte cola 5 cent, toen moesten ze de prijs verhogen naar schrik niet ……. 6 cent.

In de volgende zaal krijg je een hele leuke tekenfilm te zien in de stijl van de Happiness reclames. Ze hebben er veel werk van gemaakt. Toen was het eindelijk tijd om los gelaten te worden in de World of Coca Cola. Er is een 4D tekenfilm, een film over de geschiedenis, een kamer met allerlei merchandise uit het heden en verleden en de laatste ruimte die de meeste mensen het leukste vinden, het proeven van allerlei Coca Cola produkten uit de hele wereld. De meeste die we geproefd hebben waren lekker, maar er zaten er een paar tussen waar ik heel hard aan voorbij zou lopen als ik ze in de winkel tegen zou komen. Als je het pand gaat verlaten mag je nog een cola flesje van de band halen wat je als aandenken mee krijgt en wordt je (uiteraard) via de giftshop naar buiten geleid. We hebben nog even in de giftshop rond gekeken, maar zagen niet echt iets dat we leuk vonden. Ik heb een magneet voor op m’n afzuigkap en m’n moeder een ornamentje voor in de kerstboom gekocht. Eenmaal buiten bleek het alweer half 5 te zijn. We hebben even op een bankje in de schaduw gezeten want de voetjes waren al behoorlijk aan het protesteren waarna we richting het Hard Rock Cafe zijn gelopen. Uiteraard moest ik nog even een shotglass voor m’n verzameling halen en we hebben ook maar gelijk besloten om er te blijven eten. Het voordeel van All Access Member zijn is dat je ook priority seating krijgt dus in plaats van ruim een uur hadden we binnen 30 minuten al een tafel.  Voor de Bon Jovi fans is dit misschien wel leuk om te zien. Klik even op de foto dan is het wat duidelijker.

Dit is een 7-string (geen typefout!!) gitaar die Richie heeft gebruikt bij de opnames van Crush. Ook weten ze blijkbaar bij het HRC niet hoe Richie geschreven wordt, want die t hoort echt niet in z’n naam.

Rond 7 uur hebben we de marta terug genomen en hebben we het hotel gebeld om de shuttle te sturen.  Ik heb de foto’s uitgezocht en het verslag geschreven wat ik nu in de lobby ga uploaden. Ook gelijk even de engelse lezers blij maken en de verslagen van gisteren en vandaag even vertalen in het engels.

Allereerst, het foto album van gisteren is gerepareerd. Bedankt voor de opmerking Jaap.

Na eindelijk een redelijke nacht te hebben geslapen was ik vanmorgen toch al weer redelijk vroeg op. Snel onder de douche en m’n koffer opnieuw inpakken zodat alles de komende dagen makkelijk te pakken is. Na wat passen en meten en herinrichten van de auto zitten ook de koffers eindelijk zoals we ze hebben willen. Rond 8:45 zijn we naar de Panera Bread gereden (bedankt voor de tip Sonja) die hier om de hoek zit. Hier hebben we ontbeten en hebben we gelijk de lunch voor vanmiddag meegenomen. Volgende stop was de Walmart om voornamelijk drinken te halen en we hebben een kleine koeltas gekocht want een koelbox past echt niet meer in de auto.

Uiteindelijk vertrokken we rond 10 uur dan echt richting Nashville. In eerste instantie was het de bedoeling om een stop te maken in Chattanooga, maar daar aangekomen hadden we daar alledrie eigenlijk helemaal geen zin in en zijn we na een plaspauze door gereden naar Lynchbrug. In Lynchburg zit de Jack Daniel’s distillery.

Het is mogelijk om een rondleiding door de distillery te krijgen en 10 minuten nadat wij aan waren gekomen vertrok er weer een tour. Wij konden nog net mee, dus dat scheelde weer. De rondleiding begint met een filmpje over de geschiedenis en wat de tijdens de rondleiding kunnen verwachten. Hierna zijn we naar buiten gegaan om een groepsfoto te nemen en zijn we met een busje naar boven gebracht.

Als eerste kregen we te zien waar de houtskool wordt gemaakt waarmee de whiskey wordt gefilterd. De kolen worden 2 tot 3 keer per week, afhankelijk van de behoefte, gemaakt. Het hout wordt met het basis product bespoten (bijna pure alcohol) dus het is iedere keer weer een behoorlijk warm vuurtje. Dit wordt dan ook alleen ’s ochtends gedaan omdat het later op de dag veel te warm is.

De whiskey wordt gemaakt met water uit een natuurlijke bron op het terrein. Er zijn al verschillende pogingen gedaan om de oorsprong van de bron te vinden, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt omdat de grot te nauw wordt om verder te volgen.

Het originele kantoor staat nog steeds op het terrein. Hier bevindt zich ook de kluis die uiteindelijk verantwoordelijk is voor de dood van Jack Daniel. Jack is op een gegeven moment een keer vroeg naar kantoor gegaan om wat papieren uit de kluis na te kijken. Hij wist de code van de kluis niet meer en na een aantal mislukte pogingen werd hij zo boos dat hij de kluis heeft geschopt. Dit leverde hem een gebroken grote teen op die na een aantal weken is gaan ontsteken. Deze ontsteking hebben ze niet meer onder controle kunnen krijgen, zelfs niet na de amputie van eerst zijn teen, toen zijn onderbeen en uiteindelijk zijn hele been. 6 jaar na de schop is hij overleden aan gangreen.

In de fabriek zelf mogen geen foto’s genomen worden, maar het is heel leuk om te zien hoe ze geschiedenis met moderne technieken hebben gecombineerd. De rondleiding duurt ongeveer een waarna je net niet dronken van de lucht weer terug komt bij het bezoekerscentrum.

Ondertussen was het al begonnen met regenen en naarmate we dichter bij Nashville kwamen werd dit alleen maar erger. Op een gegeven moment hebben we een gigantische wolkbreuk over ons heen gekregen. Gelukkig paste iedereen wel zijn snelheid aan, maar er zijn nog steeds mensen die op zo’n moment zonder licht blijven rijden. Hoe gevaarlijk dat is bleek wel toen we vlakbij Nashville kwamen, daar waren 2 auto’s op elkaar geknald. Van de ene auto was niet veel meer over en de andere stond omgedraaid op de weg. Tropische storm Lee heeft duidelijk van zich laten horen en we zijn voorlopig ook nog niet van hem af. Grote delen ten zuiden van Nashville hebben flood warnings tot zeker dinsdagmorgen, wat ook onze plannen om een gedeelte van de Natchez Trace Parkway te rijden in de war kan schoppen.

Uiteindelijk waren we rond 5 uur bij het hotel. Snel ingecheckt en naar de kamers gegaan want ik was zeiknat van het uitladen van de auto ondanks dat de we koffers voor de deur hebben afgeleverd. We hadden geen zin meer om vanavond nog de stad in te gaan dus we hebben lekker in het hotel gegeten. In de lobby is er gratis internet dus ik ben bij de receptie even gaan vragen naar de toegangscodes, blijken die op de kamer ook gewoon te werken. Anders kost het op de kamer $9,95 per dag.

Het heeft de hele nacht geregend en voor de rest van de dag beloofde het ook niet veel beter te worden. Rond 9 uur zijn we gaan ontbijten om vervolgens de hotel shuttle naar downtown Nashville te nemen. We hadden al besloten om voornamelijk binnen attracties te doen, want in die regen valt er niet veel te beleven hier. Ook hebben we buiten geen foto’s gemaakt, het regende veel te hard.

We zijn eerst naar het visitors center gegaan en hebben even met de medewerker staan praten over wat verstandig was om te doen. Hij gaf aan wat we eigenlijk zelf al hadden bedacht, Country Hall of Fame en het Ryman Auditorium.

De Hall of Fame zit schuin tegenover het visitors center en met de coupons die we hadden gekregen scheelde het weer $3 per persoon op de entree. We zijn met de lift naar boven gestuurd waar de rondleiding gaat beginnen. Als eerste kwamen we een tentoonstelling over Chet Atkins tegen. Ik had nog nooit van hem gehoord maar hij heeft veel voor de country betekend. Hij was officieel erkend als Certified Guitar Player en dat terwijl hij geen noot kon lezen en alles op gehoor deed. In deze tentoonstelling waren dan ook veel van de gitaren te zien die hij heeft gebruikt en hij had een duidelijke voorkeur voor Gibson.

De rest van de tour brengt je langs de hele geschiedenis van de country, bekende namen zoals Elvis Presley, Dolly Parton, Willie Nelson en Hank Williams (sr en jr), maar ook genoeg namen waar ik nog nooit van had gehoord. In de Hall of Fame bevindt zich ook een groot gedeelte van de country librairy. Deze beslaat 2 verdiepingen en zijn ze bezig met het herstellen en digitaliseren van de stukken, denk hierbij aan documenten en muziek. (de foto’s zijn helaas niet van geweldige kwaliteit, er mag binnen niet worden geflitst)

Op de eerste verdieping bevindt zich een hele grote tentoonstelling over Hank Williams en zijn familie. Zijn zoon en kleinzoon (Hank jr en Hank III) zitten ook in de muziek  waardoor de hele familie is vertegenwoordigd. Leuk detail, geen van de 3 Hanks heet officieel Hank. Hank sr vond dit een leukere voornaam als zijn originele naam en koos ervoor om onder deze naam door het leven te gaan, zijn zoon en kleinzoon deden precies hetzelfde.  Hank jr stond ook van kleins af aan op het podium. In 1 van de displays staat een paar laarzen die hij vanaf zijn 15^e (hij is geboren in 1949) tot aan 2003 op het podium heeft gedragen en dit is dan ook duidelijk te zien. De laarzen zijn zelfs verlengd.

Door het hele gebouw heen hangen gouden en platina platen. Hele wanden vol vanaf de 2^e verdieping tot aan de begane grond. Deze beslaan ook de hele geschiedenis van de country.

Na dit bezoek zijn we naar het Ryman Auditorium gelopen, een theater met een hele rijke geschiedenis. Eerst hebben we zelf door het auditorium gelopen en later hebben we een backstage rondleiding gekregen van een vrijwilliger. Deze man kent de rijke geschiedenis zo goed en op bepaalde momenten is hij er zelfs deel van. De Grand Ole Opry heeft jarenlang vanuit dit theater uitgezonden totdat ze naar een groter theater vertrokken zodat er nog meer mensen aanwezig konden zijn bij de opnames. In de maanden november t/m januari wordt de show nog steeds van uit dit theater opgenomen en uitgezonden. Ondanks dat het theater na de verhuizing van de Grand Ole Opry 20 jaar leeg heeft gestaan hebben ze het helemaal gerestaureerd en worden er zelfs weer 150 tot 200 shows per jaar gegeven. Recente artiesten zijn onder andere Keith Urban en Bruce Springsteen en het lijstje blijft groeien.

Backstage hebben we een kijkje genomen in de verschillende kleedkamers die allemaal hun eigen thema hebben (helaas mochten we hier geen foto’s nemen). Onze gids had bij iedere kleedkamer een ander verhaal over andere mensen. Na ruim een half uur zat de tour erop en waren we weer een hoop geschiedenis over de country rijker, met ook heel veel leuke verhalen.

Het weer was er niet beter op geworden, het ging alleen maar harder regenen. We besloten om naar het Hard Rock Cafe op Broadway te lopen (ik moest nog een shotglass halen) en hebben onderweg daar naartoe nog wat kleine winkeltjes bezocht. Op 4th avenue zijn we naar het BB King cafe gegaan en hebben we wat gegeten. Ik had nog een aantal bezoekjes op m’n lijst staan zoals het State Capitol en het Pantheon, maar vanwege het weer hebben we die niet gedaan. Rond 2 uur hebben we de shuttle terug naar het hotel genomen. Ik heb op internet nog even gekeken naar een winkelcentrum in de buurt, maar dat viel allemaal erg tegen.

Tijd om eens te kijken waar we vanavond gaan eten. Vanwege Labor day en de regen, waren een hoop cafés gesloten waardoor de rest overvol was en we voor de 2^e keer deze vakantie in het HRC terecht kwamen om te eten. Niet heel erg, maar je wilt af en toe toch iets anders. Eerst hebben we boven wat gedronken, het was happy hour maar ze hadden wat problemen met de druk op de bier en frisdrank taps waardoor er niet veel keuze in drinken over bleef. Ze konden ook geen reparateur krijgen want vanwege Labor day was er niemand beschikbaar. Dit probleem bleek in de loop van de avond erger te worden. In eerste instantie was het merendeel nog wel beschikbaar, maar later was er alleen bier in fles beschikbaar en de keuze in frisdrank was Pepsi of Sprite. Het was niet anders en de Pepsi smaakte er niet minder om.

Ik heb nog even lol gehad met de touchscreens aan de muur waar je zelf kon stemmen op verzoeknummers dus Elvis, Pink en Bon Jovi zijn voorbij gekomen. Ook kon je kijken welke spullen er van de artiesten zijn en in welke cafés ze hangen. Helaas is deze lijst bij lange na niet compleet, maar toch leuk om de tijd te doden. Het eten smaakte weer goed en om 8 uur waren we weer terug in het hotel.

Morgen een lange dag richting Memphis en volgens de laatste informatie zou het weer daar goed moeten zijn. Ook zouden we onderweg geen last moeten hebben van overstromingen en de Natchez Trace Parkway schijnt heel goed te berijden te zijn, in ieder geval geen overstromingen. Het merendeel van de ellende zit ten oosten van ons.

Het weer is er nog steeds niet beter op geworden. In Nederland kan het wel eens langs regenen maar 3 dagen non stop achter elkaar heb ik volgens mij nog niet mee gemaakt. We zijn dan ook blij dat we vandaag naar Memphis rijden waar het mooi weer zou moeten zijn.

We vertrekken rond half 10 richting Tupelo voor een bezoek aan het geboortehuis van Elvis. Vanaf Nashville tot aan Tupelo rijden we de Natchez Trace Parkway, een mooie rustige weg dwars door de natuur. De weg is zeker in Tennessee heel goed onderhouden. Er ligt geen vuil of aangereden dieren en het gras in de berm wordt heel mooi kort gehouden.

We komen zeer weinig verkeer tegen en gedurende een stuk van zo’n 60 km zelfs helemaal niemand. We zien wel veel herten en fazanten, beide met jongen. Er zijn genoeg mogelijkheden om te stoppen, soms alleen picknick tafel, maar ook genoeg plekken met wc’s die ook weer heel schoon zijn. We stoppen vanwege de regen niet veel en rond een uur of 12 zijn we in de buurt van Collinwood. We stoppen hier om te kijken of we ergens iets te eten kunnen vinden en komen terecht bij Miss Hazelbea’s Sweets & Treats. Een klein winkeltje dat je een beetje aan een engelse tearoom doet denken. Miss Bonnie is een hele vrolijke dame en probeert je op alle mogelijke manieren tegemoed te komen. Het winkeltje is pas sinds afgelopen zaterdag geopend en ze verkopen er voornamelijk bonbons die er heerlijk uit zien. We laten de bonbons voor wat ze zijn, ze zouden alleen maar smelten, eten hier een broodje en na een half uurtje gaan we weer verder.

Het begint langzaam aan droog te worden, de lucht wordt lichter en we beginnen in de verte al wat blauwe lucht te zien. We maken voordat we in Tupelo aankomen nog een laatste stop bij Pharr Mounds. Dit zijn bergen die als begraafplaats dienen, er liggen hier tussen de 3 en 10 mensen per berg begraven.

Rond half 3 komen we bij Tupelo aan en hoewel er op de highway staat aangegeven dat je hier het geboortehuis van Elvis kan bezoeken vind je hier in Tupelo zelf helemaal niets van terug. Gelukkig hebben we Tomtom en zijn nuttige plaatsen dus het was zo gevonden. We hebben kaartjes gekocht voor een bezichtiging van het huis. De kerk en het museum hebben we overgeslagen. We moesten even wachten voor we naar binnen konden. Het huis is niet zo groot en de man was net begonnen met zijn verhaal voor een andere groep mensen.

Na 10 minuten, de man is erg lang van stof, mogen we naar binnen en vertelt hij het verhaal over het huis. Het huis is gebouwd door de vader van Elvis en hij heeft daar een lening van $200 voor afgesloten. Uiteindelijk hebben ze hier maar 4 jaar gewoond waarna ze naar een andere lokatie in de stad zijn verhuisd en daarna naar Memphis. Voornamelijk om daar een beter leven te vinden, maar ook omdat de lening niet afbetaald kan worden.

De man vertelt ook nog het een en ander over de geschiedenis tussen Elvis en de stad Tupelo. En daar blijkt uit waarom het geboortehuis in de stad niet aangegeven staat. Elvis voelt zich misbruikt door de stad Tupelo en heeft dit zeer duidelijk laten merken. Hij heeft er in 1956 nog 1 keer een concert gegeven waar hij als held werd onthaald, maar in de jaren daarvoor zagen ze hem liever gaan als komen. Dit was voor Elvis de druppel en hij is nooit meer terug geweest in Tupelo.

We lopen nog even door de tuin, langs de kerk en de wall of stories waar verhalen op staan van mensen die hun jeugd met Elvis hebben doorgebracht.

Na een uurtje vertrekken we richting Memphis. Het weer wordt steeds beter en de bewolking steeds minder. Rond 6 uur komen we aan bij het hotel waar we weer 2 mooie kamers krijgen. Hier redden we ons wel de komende 3 nachten.

De trolley stopt vlak naast het hotel en ik voel me net weer even in San Francisco. Bij Beale street stappen we uit en gaan we iets eten bij Silky O’Sullivan’s. Het eten smaakt goed en het bandje dat zit te spelen weet de sfeer er goed in te houden. Wat een verschil met Nashville waar het totaal niet gezellig was.

Morgen gaan we in ieder geval naar Graceland en de Sun studios. Verder zien we wel wat we nog meer kunnen doen.

Ik heb vanacht eindelijk een keer normaal geslapen. Ik ga hier ook veel vroeger naar bed als thuis en dan ben ik ook weer heel vroeg wakker. Ik begin dus eindelijk aan het ritme te wennen.

Vanmorgen heb ik eerst de verslagen in orde gemaakt en zijn we om 9 uur gaan ontbijten. Helaas doen ze ook hier nog steeds water in koffiekannen waardoor je thee met een vieze koffiesmaak krijgt. De serveersters waren nergens meer te bekennen en toen de manager kwam vragen of alles in orde was hebben we dit gemeld. Binnen 3 minuten stonden er nieuwe mokken en een nieuwe waterkan waarna de thee wel goed smaakte.

Het plan voor vandaag was om in ieder geval naar Graceland en de Sun studio te gaan, het was alleen even de vraag hoe we dat gingen doen. Vanaf het Rock & Soul museum blijkt er een gratis shuttle te rijden die ook naar Graceland en de Sun studio gaat. Dat was snel beslist. We hebben de trolley naar Beale street genomen en hebben eerst een bezoek gebracht aan het Rock & Soul museum.

Globaal wordt hier uitgelegd hoe de Rock en Soul in de jaren 50 in Memphis werden gecombineerd doordat zwarte en blanke artiesten samen gingen spelen. De muziekstromen Jazz, Soul, Blues en Country werden gecombineerd waaruit onder andere de Rock & Roll is ontstaan.

Na een uurtje waren we uitgekeken en hebben we de shuttle naar Graceland gepakt. Hier hebben we uiteraard op ons gemak rond gekeken. Het is toch wel een raar idee dat Elvis hier heeft gewoond en af en toe had ik het idee dat ik bij iemand binnen aan het gluren was. Het was wel heel leuk om alles te bekijken en nu pas ging ik me realiseren hoe groot Elvis eigenlijk wel niet was en eigenlijk nog steeds is. Veel mensen roepen dat Michael Jackson de best verkopende artiest is, maar op dit moment wordt er geschat dat Elvis al meer als 500 miljoen platen heeft verkocht en dat is nog maar een globale schatting.

Tijdens de rondleiding kom je door/langs de woonkamer,slaapkamer van z’n ouders, eetkamer, keuken, tv kamer in de kelder, jungle room en biljart kamer. Buiten kom je nog langs de paarden die tegenwoordig ver van het publiek staan. Dit doen ze uit bescherming omdat er ooit een paard is dood gemarteld waarna de stallen heel lang dicht zijn gebleven. Ook ga je naar het kantoor van Elvis z’n vader, de schietbaan en de raquethall. Alleen in het huis en het kantoor van z’n vader zijn nog in originele staat. De rest van de ruimtes wordt nu gebruikt voor tentoonstellingen van voornamelijk zijn gouden en platina platen en z’n pakken.

Elvis was ook een (stille) gulle gever aan goede doelen en mensen in nood. Er hangen verschillende lijsten met cheques die hij ooit heeft uitgeschreven. Meestal ging het om een bedrag van $1000, voor die tijd heel veel geld.

Na de tour door het huis en de bijgebouwen kom je bij de Meditation Garden waar Elvis, z’n ouders en oma (moeder van z’n vader) liggen begraven en er ligt een gedenkplaat voor Elvis z’n dood geboren tweelingbroer Jessie. Jessie ligt officieel in Tupelo begraven, maar omdat het graf nooit is gemarkeerd weet niemand waar hij precies ligt. Onder de gedenkplaat ligt een kistje met daarin grond van de begraafplaats in Tupelo, ongeveer van de plaats waarvan men denkt dat Jessie ligt.

Na het bezoek aan Graceland zijn we met de shuttle terug gegaan naar de parkeerplaats en hebben we het automuseum en de vliegtuigen bezocht. In het automuseum zijn een groot aantal van zijn auto’s en motoren terug te vinden. Er zijn ook veel auto’s en motoren uitgeleend aan onder andere het Hard Rock Cafe (daar is ie jaap ;) ). De vliegtuigen waren voor die tijd zeer luxe, maar ook echt Elvis. Hij had een hele aparte smaak in veel dingen. De stoelen in het kleine vliegtuig zijn bijvoorbeeld geel en lichtgroen. Het grote vliegtuig, de Lisa Marie, is redelijk neutraal ingericht, maar de kleine details, zoals een gouden kraan, maken het dan weer echt Elvis.

Na Graceland was het tijd om de Sun Studio te bezoeken. De shuttle zette ons voor de deur af en de eerst volgende tour begon al na 10 minuten. We hebben even door de giftshop gelopen en konden al snel naar boven. Daar hebben ze een hele display over de geschiedenis van de studio en de artiesten die daar zijn begonnen. Ook hier weer een verhaal over de geschiedenis van Jazz, Blues en Soul en het ontstaan van Rock & Roll. De ontdekking van Elvis en Jerry Lee Lewis spelen hier een grote rol in. Na het verhaal over de geschiedenis gaan we naar beneden naar de studio. Je komt binnen door het kantoortje en dan loop je naar achteren naar de studio. Het ziet er allemaal oud en versleten uit, maar juist dat brengt de sfeer in de studio. Op de muren hangen foto’s van de sterren die er hebben opgenomen en het grootste aandeel is, wederom, Elvis. Tot op de dag van vandaag worden er nog steeds opnames gemaakt. Overdag doen ze de tour en ’s avonds worden er volop opnames gemaakt.

De tour duurt ongeveer een uur en ook dit is weer heel leuk om allemaal te zien en horen. Ondertussen was het 5 uur en hebben we de shuttle terug naar het Rock & Soul museum genomen. Daarvandaan zijn we richting The Peabody gelopen en hebben we bij TGI Fridays gegeten. Weer een lange dag en een hoop gezien en gedaan. We waren dan ook alledrie redelijk moe en besloten terug te gaan naar het hotel voor een rustige avond.

Voor morgen hebben we in ieder geval een tour door de Gibson fabriek en een bezoek aan het Civil Right museum gepland staan.

Vandaag al weer onze laatste volle dag in Memphis. Vanmorgen zijn we eerst naar The Peabody hotel gegaan om daar naar de eenden te kijken als ze vanuit de lift naar de vijver in de lobby lopen. Dit is een zeer enthousiaste groep eenden en zodra de liftdeuren open gingen zaten ze al bijna in de vijver.

We hebben nog even bij de vijver staan kijken terwijl de eenden lekker aan het poedelen waren en hebben daarna de trolley naar het Civil Rights museum genomen, beter bekend als The Lorraine. Dit is het hotel waar Martin Luther King in 1968 is dood geschoten.

De tentoonstelling is heel mooi opgezet. Je wordt door de gehele geschiedenis van civil rights geleid aan de hand van audio, video en documenten (krantenknipsels, brieven, enz). Het hotel is nu onderdeel van het museum en tegen het einde van de tour ben je op de 2^e verdieping van het hotel en sta je eigenlijk in kamer 307. Door glazen ruiten kijk je in de kamers 308 en 306. 308 hebben ze ingericht zoals alle kamers zijn ingericht en 306 is ingericht zoals hij is achtergelaten na de moord op MLK. Voor de deur van kamer 306 hangt permanent een krans die aangeeft waar MLK is dood geschoten.

Na de bezichtiging van de kamers word je naar de overkant van de straat geleid waar deel 2 van de tentoonstelling is ingericht. Dit gaat voornamelijk over de zoektocht naar de dader en over de veranderingen van de civil rights na de moord op MLK tot aan nu. We hebben hier toch gauw 1,5 uur door gebracht en hoewel we allemaal wel wat over de civil rights hier in Amerika weten waren we behoorlijk onder de indruk van wat er zich allemaal heeft afgespeeld.

We hebben de trolley terug gepakt richting Beale Street waar we eerst bij BB King iets hebben gedronken en zijn daarna richting de Gibson fabriek gelopen.

Hier hebben we de tour gevolgd die van begin tot einde uitlegt hoe een gitaar in elkaar wordt gezet. Gemiddeld duurt het 3 weken voordat een gitaar het hele fabricage proces heeft doorlopen en er worden in deze fabriek 50 gitaren per dag gemaakt. Er zijn nog 2 fabrieken in Amerika waar andere modellen worden gemaakt. Afhankelijk van het fabricage proces, handmatig of (gedeeltelijk) geautomatiseerd, worden er meer of minder gitaren per dag gemaakt.

Na de tour zijn we richting de Mississippi rivier gelopen en daar vandaan terug naar het hotel. ’s Avonds is het hier best fris dus we hebben ons even omgekleed en zijn gaan eten. TGI Fridays was m’n ouders gisteren zo goed bevallen dat ze daar nog wel een keer wilden gaan eten. Na het eten voor de laatste keer naar Beale street om nog even te genieten van de sfeer.

Morgen hebben we een korte rijdag naar Little Rock. We gaan eerst maar eens een mall opzoeken en lekker shoppen.

Vandaag hebben we een hele korte rijdag en ook een heel kort verslag ;) Het was de bedoeling om eerst in Memphis te gaan shoppen, maar we hebben besloten om dat in Little Rock te gaan doen. We zijn rond 10 uur uit Memphis vertrokken en een kleine 2 uur later waren we in Little Rock. Onze kamers waren al klaar en hoewel ze niet voldeden aan de standaard die ik van het Best Western gewend ben waren ze schoon en stond er een goed bed.

Nadat de auto was uitgeladen zijn we richting de Wolfchase Mall gereden. Ondanks dat het volgens de website een grote mall zou moeten zijn viel dat erg tegen. Nog geen half uur later waren we uitgekeken en hadden we niets gekocht. Op de foodcourt hebben we wat gegeten en zijn naar downtown Little Rock gereden. Bij The Peabody (ook hier hebben ze eenden in een vijver zwemmen) hebben we een kaartje van de stad gehaald en hebben wat rondgelopen. Er valt in Little Rock weinig te beleven en zijn uiteindelijk bij een café terecht gekomen waar we lekker buiten konden zitten. Een middagje niets doen is na alle indrukken van de afgelopen week ook wel eens lekker. Terwijl we op het terras zaten zag ik allerlei oude auto’s voorbij rijden. Vermoedelijk reden die richting de Farmers Market waar we eerder in de middag al een paar auto’s hadden zien staan. We hebben hier gegeten en zijn rond een uur of 7 via de Farmers Market terug naar de auto gelopen. Er bleek een auto show te zijn en er stond van alles. Gepimpte Corvettes, hotrods, Cadillacs, oud en nieuw.

Vanmorgen hebben we vroeg ontbeten want we hebben een lange rijdag voor de boeg. Om 9 uur vertrokken we uit Little Rock. Eerste bestemming was Hot Springs om daar naar het Nationale Park te gaan. Dit bestaat uit een aantal badhuizen die je kan bezoeken. Onderweg kwamen we steeds meer motoren tegen en toen we in Little Rock aankwamen bleek er een grote motor meeting te zijn. Waar je ook keek zag je motoren, voornamelijk Harley Davidson en Honda Goldwing.

We zijn eerst naar het visitors center gelopen en kregen wat uitleg over het nationale park. We besloten om naar de main tower te lopen en daarna nog een uurtje in Hot Springs door te brengen.  Het was een behoorlijk pittige wandeling naar boven, maar na een half uurtje rustig doorstappen kwamen we bij de tower aan. Daarvandaan heb je een heel mooi uitzicht over Hot Springs. We zijn rustig weer naar beneden gelopen en hebben wat winkeltjes en voornamelijk motoren bekeken. Na een uurtje zat onze parkeertijd erop en zijn we aan de rest van de reis naar Dallas begonnen. Het ging allemaal voorspoedig, cruise control op 75 en je hoeft alleen maar te sturen. Tot 30 kilometer voor Dallas, daar kwamen we in een gigantische file terecht. Later bleek dat ze de interstate af hadden gesloten voor wegwerkzaamheden en werd al het verkeer over 1 baan langs de interstate geleid. Uiteindelijk heeft ons dat 1,5 uur gekost, waardoor we pas om 7 uur in het hotel aankwamen. Ik heb de auto de valet ingereden en gezegd dat zij hem maar moeten parkeren. Bij het inchecken hadden we nog een meevaller, eigenlijk zat er geen ontbijt inbegrepen, maar we kregen toch ontbijtbonnen. Daar zeggen we natuurlijk geen mee tegen. Even snel opgefrist en toen op zoek naar avondeten. De conciërge heeft ons een kaart van Dallas gegeven en heeft een aantal plaatsen aangekruist. Uiteindelijk zijn we bij Dallas Chop terecht gekomen. Een stuk duurder als waar we normaal eten, maar we zijn op vakantie dus dat mag wel een keertje.

Morgen gaan we Dallas verkennen en in ieder geval naar het 6th Floor museum.