Cuba staat al heel lang op mijn to do lijstje. Nu alles zo snel lijkt te gaan veranderen heb ik hem boven aan het lijstje gezet. Normaal reis ik alleen, maar aangezien ik nog meer reizen naar Zuid Amerika op mijn lijstje heb staan ga ik eens een groepsreis, in dit geval een singles reis, proberen. Een singles reis is niet alleen voor singles maar voor mensen die alleen reizen. Kan dus best zijn dat er mensen tussen zitten die getrouwd zijn of een relatie hebben, maar er toch voor kiezen om alleen op vakantie te gaan.

Eind november ben ik naar de informatiedag van Sawadee geweest en heb daar een aantal presentaties bijgewoond over de verschillende reizen die ze aanbieden en gelijk een optie genomen op de reis. Ik heb ook bij andere reisorganisaties gekeken, maar die bieden toch net niet wat ik zoek in deze reis. We gaan het hele eiland over en hebben redelijk wat vrije tijd. Niet zo’n volgepropte reis waarbij je als een Japanner bij ieder punt uit een bus wordt gegooid, je een foto maakt en naar het volgende punt gaat.

Het aftellen is begonnen!

’s Middags vliegen vind ik echt veel lekkerder als ’s ochtends. Vanmorgen nog van alles in huis gedaan en de laatste dingen ingepakt. Rond half 11 heb ik de deur achter me dicht getrokken en ben op m’n gemak naar Schiphol gegaan. Onderweg alvast m’n winterjas omgeruild voor m’n zomerjas zodat ik in Havana niet eerst op m’n koffer hoef te wachten om jassen te wisselen. Ik kom de rest van de reis toch niet meer in de buitenlucht dus dat is geen probleem.

Op Schiphol m’n koffer ingecheckt en door de security gegaan. Zo langzaam aan kan je beter alles uit je tas halen en stuk voor stuk in een bak leggen, tas ging bijna leeg door de scanner. De rest van de tijd door gebracht in de KLM lounge onder het genot van een hapje en een drankje. Via facebook nog even wat contact gehad met Linda en Martijn die vandaag naar Florida gaan. Hun vlucht vertrek 5 minuten voor mijn lucht, maar het gat tussen de C en G pier is toch wel wat groot om er een snelle mini meet van te maken. Ondertussen had ik al een bericht ontvangen dat mijn vlucht naar Parijs met 35 minuten was vertraagd, op zich geen probleem in Parijs heb ik meer als genoeg tijd om over te stappen.

Als we eindelijk gaan boarden zit er weer eens iemand op mijn plaats. Het lijkt wel of daar een vloek op zit de laatste. Ga maar gewoon zitten waar je wilt, plaats genoeg. Gelukkig stond de man snel op en ging op zijn eigen plaats zitten, een rij voor me. Een vergissing is natuurlijk menselijk. De vlucht verliep vlot en uiteindelijk landen we met 10 minuten vertraging. Of we hadden mazzel bij het opstijgen op Schiphol, we konden eigenlijk helemaal door rijden en gelijk de startbaan op, of we hadden windkracht 9 mee.

In Parijs moest ik naar een andere terminal, van 2F naar 2E. Je zou zeggen kort stukje, maar dat viel nog vies tegen. Ik ben zeker 15 minuten onderweg geweest om van de ene naar de andere terminal te lopen. Onderweg kwam ik hier de Air France lounge tegen dus ook hier weer een drankje en even snel op internet rond speuren.

De vlucht naar Havana zou 10 minuten vertraging hebben, maar het boarden werd maar uitgesteld. Normaal beginnen ze met de grotere toestellen al een uur voor vertrek met boarden, maar vandaag werd het een half uur. Ik heb eigenlijk niet meer gekeken hoe laat we uiteindelijk zijn vertrokken, maar veel later als de oorspronkelijke tijd zal het niet zijn geweest.

Onderweg uiteraard weer volgepropt met eten en drinken, ik heb niet eens overal een foto van genomen, en lekker languit wat films en series gekeken. Die 10,5 uur is gewoon een vreselijk lange zit en op een gegeven moment ga je je echt vervelen. Spelletjes boeien niet meer, staren naar een scherm voor films of series word je zat en bij een boek val je in slaap. Dan maar een dutje doen, het zal niet voor 5 uur morgenochtend zijn dat ik in m’n bed lig.

Een half uur voor de geplande tijd landen we op Havana. Onderweg nog een heel mooi uitzicht over Florida, we zijn er net boven Miami overheen gevlogen en je kan bijna de hele Golf van Mexico zien. Nu was het al donker dus overal lichtjes, ben benieuwd hoe het er uit ziet als het licht is.

De crew had ons al gewaarschuwd dat de beveiligingsmaatregelen op het vliegveld waren aangescherpt en dat het soms lang kan duren voordat je door de douane en beveiliging heen bent. Ach ik ben op vakantie, ik zie het wel. Eerst weer door de standaard security check, dus tas en zelf door de scanner. Hier hoeft echt niets uit je tas, alleen jas en tas op de band en doorlopen maar. Daarna wachten op de bagage welke schijnbaar ook weer door allerlei scans is geweest. Uiteindelijk viel dat allemaal best wel mee, zeker als je de wachttijden van Schiphol bent gewend. Langs de douane door naar de aankomsthal. Wat een gekkenhuis!! Overal mensen met briefjes met namen en taxi chauffeurs die je te pas en te onpas aanspreken of je een taxi nodig heb. Ik ben denk ik in een seconde of 30 door 4 verschillende chauffeurs aangesproken of ik een taxi nodig had. Mijn transfer was er kennelijk nog niet, tenminste geen briefje met mijn naam erop, dus ik ben eerst geld gaan wisselen. Zelfs als je daar in de rij staat word je door taxi chauffeurs aangesproken. Wisselen ging heel snel en gemakkelijk dus ik heb de komende 3 weken (hopelijk) geen credit card nodig. Maar weer op zoek naar m’n transfer. Terug de aankomsthal in, je raadt het al, weer chauffeurs met de vraag of je een taxi nodig hebt. Ik heb, na eerst nog een keer zo’n 50 briefjes te hebben bekeken, een plekje gezocht vlakbij de deur waar je als passagier uitkomt na de bagagebanden en daar was het gelukkig rustig. Na zo’n 10 minuten zie ik een bordje omhoog gaan met mijn naam erop en loop die kant op. Dan denk je dat je er bent, nou vergeet het maar.

Hij ging eerst nog wat andere dingen regelen, dus ik moest even blijven wachten. En daar waren ze weer, die chauffeurs. Als ik hem terug zie komen loopt hij naar buiten, maar na zo’n 5 minuten roept hij mij en word ik overgedragen aan een dame, toevallig samen met iemand die ook op mijn vlucht zat. We dachten dat we samen werden weg gebracht, maar nee … Zij ging naar Varadero (het strand paradijs van Cuba) en ik moest naar een hotel in Havana. Zij blijkt dus ook weer een tussenpersoon te zijn. Eerst de andere dame van mijn vlucht in een taxi en daarna ging ze op zoek naar een taxi voor mij. Taxi gevonden, koffer ingeladen, oeps verkeerde taxi. Koffer weer uitgeladen en wachten op de volgende. Bleek dus dat de dame mij verwarde met een aantal andere reizigers. Ze snapte al niet dat ik alleen was terwijl zij in haar papieren heb staan dat ik met z’n 2-en zou zijn. Nou ik zou niet weten wie er met mij mee is gereisd. Juiste papieren gevonden en 5 minuten later de juiste taxi en eindelijk op weg naar het hotel.

We hebben wel eens wat te klagen over de nederlandse chauffeurs, nou hier is het nog veel erger.

• Ze rijden allemaal met groot licht aan, want er is geen straatverlichting
• 3-baans weg, dan pakken we de middelste baan, de rest doet er niet.
• 2-baans weg, dan rijden we precies in het midden, andere weg gebruikers doen er niet toe
• Gaatje in de weg, daar rijden we gewoon omheen zonder in onze spiegels te kijken
• Strook kapot wegdek, daar remmen we voor en rijden we zijdelings overheen zoals verlaagde auto’s in nederland dat met een drempel doen.

Klein half uurtje later was ik dan eindelijk bij m’n hotel, snel ingecheckt maar hoe kom je dan weer bij je kamer. Ja, u moet naar buiten naar de bungalows. Oke, en waar zijn die dan? Ja, daar aan de linkerkant. Naar buiten en een beetje links aangehouden en dan kom je inderdaad bij bungalows uit. Ik heb nummer 637, waar is die dan? Kom een bord tegen met allemaal blokken erop dus ik ga er vanuit dat ik in blok 6 moet zijn. Hoe kom ik daar nou weer? Wegbewijzering is hier niet een van de sterkste punten. Gelukkig zijn er 2 vriendelijke cubanen die me wijzen waar de ingang is en daar word ik opgevangen door een medewerker die me naar m’n bungalow brengt. Ben benieuwd of ik straks de weg nog ga vinden, ben geloof ik het hele park over geweest.

De bungalow is schoon en netjes, totaal niet gedateerd. Badkamer, aparte slaapkamer en een keukentje. Leuk kan ik morgenochtend lekker een bakkie thee zetten want ik zal toch wel vroeg wakker zijn. Het enige dat er in de keuken staat zijn 2 glazen, geen potten, geen pannen, geen bestek, helemaal niets. Zo kan ik een keuken ook schoon houden. Uiteindelijk ga ik rond 12 uur lokale tijd (6 uur in nederland) naar bed. Normaal gaat over een half uur m’n wekker dus ben bang dat er van slapen niet veel zal komen. Nou ik had gelijk. Wat een butnacht. Er zijn hier 2 airco’s, een in de woonkamer en 1 in de slaapkamer. Beide aangezet en het begon lekker af te koelen, totdat de airco in de slaapkamer kuren kreeg. Dat kreng ging iedere 10 minuten lopen piepen, maakte niet uit of hij aan of uit stond, iedere 10 minuten. Dan slaap je natuurlijk niet. Van alles geprobeerd maar vergeet het maar. Lakens en kussen gepakt, slaapkamerdeur dicht en op de bank gaan liggen. Het gepiep was minder goed te horen, maar toch slaap je niet. Uiteindelijk kwamen er steeds grotere tussenposes in het piepen en rond half 3 uur durfde ik het wel weer aan om op bed te gaan liggen. Die bank is ook niet alles als je niet languit kan liggen. Toch nog een paar uurtjes kunnen slapen, tenminste heel licht, met af een toe een hoop gepiep maar om half 6 was het toch echt over en uit. Laptop gepakt en dit verslag geschreven. Nu alleen nog even wachten tot ik een internet verbinding heb om het te uploaden.

Om 9 uur vertrekken we richting Santa Clara. Zo eest even douchen en rustig m’n spullen in- en ompakken en dan ontbijten. Ik denk dat ik m’n koffer maar gelijk meeneem, hoef ik ook niet bang te zijn dat ik m’n bungalow (het is eigenlijk een appartement) niet meer terug kan vinden. Dat gaat nog wat worden aan het einde van de vakantie als we hier een paar dagen zitten.

De rotte nacht is me gelukkig niet opgebroken vandaag. Om 8 uur ben ik gaan ontbijten en heb ik m’n reisgenoten en reisleider leren kennen. Leuke groep mensen, dat komt wel goed de komende tijd. Om 9 uur zijn we vertrokken richting Santa Clara, de stad van Che Guevara. Het is zo’n 3,5 uur rijden en ik kom al snel tot de conclusie dat niet alleen de taxichauffeur van gisteren maar al het verkeer rijdt zoals hierboven beschreven. Sterker nog de meest rechter baan op een 3-baansweg wordt door langzaam verkeer gebruikt. Dat zijn geen vrachtwagens, maar paard en wagen, fietsers, wandelaars en lifters.

Eenmaal aangekomen in Santa Clara bezoeken we eerst het centrale plein. We krijgen van Dayana (de reisleidster) uitleg over wat er zich hier heeft afgespeeld, gaan lunchen en krijgen ruim de tijd om lekker door de stad te lopen.  Als eerste regelen we een internetkaart. Hier heeft niemand een huisaansluiting met supersnel internet zoals we thuis gewend zijn. Je koopt hier gebruikerstijd. Er zijn kaarten voor 1, 2 en 5 uur en deze kosten 1, 2 of 5 CUC (1 CUC = ongeveer 1 euro). In het hele land is er op centrale plekken, zoals pleinen en parken, wifi beschikbaar. Daar kan je met deze kaart, waar een gebruikersnaam en wachtwoord op staat , inloggen. Ook in de hotels is er een hotspot beschikbaar, dus ik ga vanavond maar eens kijken of het uploaden van deze verslagen wil lukken. Voorlopig schrijf ik alles in word en zoek de foto’s alvast uit zodat alles straks in 1x kan worden geüpload.

Terug naar Santa Clara. We beperken ons tot het centrale plein en enkele zijstraten waaronder andere een marktje staat. Aan dit plein staat ook Santa Clara hotel dat tijdens de gevechten voor de revolutie in 1959 flink is beschoten. De kogelgaten zitten nog in de muren, hier verven ze gewoon overheen en maken ze niet dicht. Om 4 uur verzamelen we weer en gaan we naar het trein museum. Che kreeg in 1959 de opdracht er voor te zorgen dat de troepen van President Batista het oosten van het land niet konden bereiken. Alles werd per trein vervoerd dus Che sloopte met een Caterpillar bulldozer het spoor. De trein met 22 wagons en een kleine 400 soldaten ontspoorde. Na 24 uur was Che er in geslaagd om met 18 strijders alle 400 soldaten om te brengen met behulp van onder andere molotov cocktails. Je kan de wagons in, maar ik beperk me tot de buitenkant en ga het terrein verder niet op.

Na dit museum (eigenlijk is het gewoon een veld langs het spoor waar ze de wagons en bulldozer hebben opgesteld) rijden we verder naar het Che memorial en museum. Het museum is in 1988 gebouwd en bovenop staat een groot standbeeld van Che. Binnen kan je zijn hele levensloop bekijken aan de hand van foto’s, brieven en andere voorwerpen die hij is zijn strijden heeft gebruikt. In 1967 is Che gesneuveld in Columbia en hebben ze hem begraven in een onbekend graf. Het heeft tot 1997 geduurd voordat ze hem hebben gevonden en aan de hand van DNA is vast gesteld dat het inderdaad om zijn overblijfselen gaat. Ze hebben het museum uitgebreid en een mausoleum toegevoegd waar Che en 37 van zijn strijders liggen. In het museum en memorial mag je geen foto’s maken, maar buiten natuurlijk wel.

Na dit alles was het tijd om door te rijden naar het hotel, alweer resort achtig met bungalows. Ik heb weer een mooie kamer met deze keer 3 bedden (het worden er steeds meer) en een werkende airco zonder piepjes. Hopelijk slaap ik vannacht zonder problemen en ik denk niet dat het een probleem zal worden. We gaan zo met de groep eten, vanavond zit inbegrepen, en er schijnt een modeshow te bij het zwembad te zijn en waarschijnlijk komt er een band spelen. Ik zie wel of ik het volhoud.

Foto’s moeten helaas even wachten. Het is behoorlijk hectisch en ik sta nu in de lobby van het hotel met m’n laptop op een bloempot. Niet erg handig allemaal dus. Zodra de foto’s zijn toegevoegd laat ik dit weten, maar hou er rekening mee dat misschien pas is als ik thuis ben.

We zijn vandaag van Santa Clara naar Holguín gereden wat ongeveer 560 km is. Een lange dag in de bus met een paar plaspauzes. We zijn om 8 uur vertrokken en kwamen rond half 5 aan in Holguín. Daar zijn we eerst naar La Lome de la Cruz gereden, een trap van 460 treden waarmee je naar ongeveer 275m klimt. Iedere 3 mei klimt een grote groep pelgrims naar boven in de hoop de droogte op te heffen. Boven heb je een prachtig uitzicht over de stad Holguín.

Daarna zijn we naar ons hotel gereden waar we rond 5:45 aankomen. Helaas wordt het hotel waar Sawadee normaal verblijft helemaal gerenoveerd en moeten we uitwijken naar een ander hotel. Het lijkt wel of we in het Oostblok terecht zijn gekomen. Een echte blokkendoos zoals ik die ook in Helsinki heb gezien. De Russische invloeden zijn hier duidelijk aanwezig. Het is ook vreselijk gehorig, in de badkamer zit geen raam maar een rooster dat uitkomt op de gang. Je hoort dan ook alle gesprekken, of de badkamerdeur open of dicht is maakt niets uit. Daarnaast zijn de muurtjes ook heel dun. M’n buurman zit op dit moment de Play offs van de Cubaanse baseball competitie te kijken, het lijkt wel of het hier in mijn kamer op staat. Dat zou vannacht wel eens een kort nachtje kunnen worden.

Om 7:15 gaan we met bijna de hele groep eten bij een restaurant waar Dayana alleen maar vol lof over kan spreken. Het is een typisch Cubaans restaurant boven een paar woningen (parador). We kunnen met z’n allen op het balkon zitten en ze hebben voor ons (eigenlijk voor alle grote groepen) een vast staand menu waarbij je kunt kiezen tussen 4 hoofdgerechten. Vanavond kan je kiezen tussen kip, varken, zwaardvis of garnalen. Tot nu toe heb ik de kip aardig weten te ontlopen en ook vanavond wordt het geen kip. Ik kies voor de garnalen. Het eten is zeker niet slecht maar gegrilde garnalen horen bij mij niet vet te zijn en dat waren deze overduidelijk wel. Verder zit er rijst en gefrituurde banaan bij. Ik denk dat ik in Nederland de toko met gebakken banaan maar even links laat liggen. De smaak was goed, maar ik heb niet alles opgegeten. Uiteindelijk waren we om 11 uur weer terug in het hotel en wilden we allemaal naar bed. Die jetlag is duidelijk nog niet voorbij.

Morgenochtend hebben we eerst een stadstour in Holguín en daarna rijden we door naar Baracoa. Het is even afwachten waar we precies zitten. Door een orkaan is de grote toegangsweg eind vorig jaar weggespoeld en ook de alternatieve weg is niet veilig. Als het gaat regenen wordt deze afgesloten en dan kan het zijn dat we opgesloten zitten totdat hij weer wordt vrijgegeven. Ook is er in de nacht van dinsdag op woensdag een aardbeving van 5.8 op de schaal van Richter geweest en zijn er een aantal naschokken van minimaal 4 geweest. Kan ik dat ook weer op m’n lijstje van natuurgeweld zetten.

Vanmorgen zijn we om half 9 vertrokken. Eerst een stadstour door Holguín waarbij we de 3 grote parken (pleinen) hebben bezocht. Holguín staat bekend als de stad met de meeste parken. Helaas worden er steeds meer afgebroken, maar er komt ook niet echt iets voor terug. Het eerste plein, Parque Peralta, is vernoemd naar Generaal Julio Grave de Peralta (1834 – 1872). Op dit plein vind je een standbeeld van de generaal een klein gebouwtje waar ze regelmatig grote boxen opzetten en waar dan de salsa gedanst kan worden. Vanmorgen hadden we geluk. Er was een groep kinderen die op het plein op zou treden en ze liepen her en der verspreid. Haal je camera tevoorschijn en vraag of ze willen poseren, binnen de kortste keren ga je van 5 naar 10 kinderen. Ze komen hard aan gerend en willen maar wat graag poseren.

Daarna door naar het 3^e plein, Parque Cespedes. Op dit plein vind je de Iglesia de San Jose kerk, een kleine katholieke kerk. Rondom dit plein is heel veel activiteit te vinden van motoren en fietsen, beide met zijspan.

Omdat we bij het 2^e plein opgehaald zouden worden hebben we deze even over geslagen, maar lopen na het 3^e plein naar dit plein terug. Helaas wordt dit plein, Parque Calixto Garcia, helemaal gerenoveerd en is het niet toegankelijk. We vinden een trap naar een dak waarvandaan we wel het hele plein over kunnen kijken, maar daar houdt het ook een beetje op. We wachten met de hele groep in een klein koffiebarretje totdat de bus vertrekt naar Baracoa.

Om 10 uur verzamelen we bij de bus en horen we van de reisleider dat we toch nog even geduld moeten hebben. Een van m’n reisgenoten is zijn koffer kwijt. Deze blijkt bij hun aankomst in Havana nooit uit het vliegtuig te zijn gehaald en is terug gevlogen naar Amsterdam. Daar hebben ze hem weer op de volgende vlucht terug gezet naar Havana. Aangekomen in Havana zou hij eerst met de avondvlucht van gisteren naar Holguín worden gevlogen, maar de binnenlandse vluchten hier zijn heel onbetrouwbaar en uiteraard ging deze vlucht niet. Hij is uiteindelijk vanmorgen naar Holguín gevlogen en de reisleider en reisgenoot waren al vroeg op het vliegveld om hem op te halen. Dat verliep natuurlijk op zijn Cubaans. De bus en chauffeur zijn bij ons gebleven in de stad terwijl de reisleider en reisgenoot een taxi naar het vliegveld hebben genomen. Om half 11 zijn we de stad uit gereden en bij een monument voor Che Guevara hebben we op ze gewacht. In plaats van 10 uur de stad uitrijden werd het half 12.

De provincie Baracoa is eind vorig jaar getroffen door een F4 orkaan waarbij een groot gedeelte van de provincie helemaal is plat gelegd. Ook vandaag was het de vraag of we de stad Baracoa via de korte route of via de lange route konden bereiken. De belangrijkste brug is door de orkaan namelijk weg gevraagd. Ze hebben nu een nood brug neer gelegd, maar deze ligt in de rivier en bij hoog water kan je deze dus niet over. Dit wist ik al toen ik ging boeken, toen was het zelfs nog de vraag of Baracoa nog in het programma zou blijven. Gelukkig zijn de weergoden ons goed gezind en konden we via de korte route en dus via de noodbrug de stad bereiken. Wat ze er alleen niet hadden bij verteld is dat je vanaf Moa over een zeer slecht wegdek nog zo’n 75 km naar Baracoa moet rijden. En met slecht wegdek bedoel ik ook echt slecht wegdek. Overal gaten en scheuren, hele stukken wegdek weg geslagen, gaten tussen bruggen en wegdek en uiteindelijk helemaal geen wegdek meer maar alleen nog een zand/steenweg. Het stuk over het asfalt was echt dramatisch slecht, overal gaten waar de bus chauffeur zeer behendig tussen door reed. Het stuk over de zand/steenweg was beter, hier ook wel gaten en kuilen, maar veel beter begaanbaar. Onderweg ook heel veel schade gezien van de orkaan. Overal lagen nog omgewaaide bomen en daken die nog niet zijn gerepareerd.

De reisleider vertelde dat iedereen uit de provincie is geëvacueerd naar veilige gebouwen in de omgeving zoals scholen, ziekenhuizen en gebouwen van de overheid. Er zijn geen doden gevallen, maar de schade was enorm. De overheid heeft geld beschikbaar gesteld zodat mensen hun daken weer konden repareren en heeft wegen vrij gemaakt. De rest is voor de bevolking om op te lossen. De meeste huizen zijn dan ook al weer gerepareerd, alleen een enkeling vertoont nog wat problemen.

Rond 6 uur kwamen we aan bij het hotel en hebben we eerst een kort rondje door de stad gereden zodat we ook hier de schade konden zien. Volgens oog getuigen zouden de huizen aan zee tot zeker de 3^e verdieping in de golven hebben gestaan, balkons zijn compleet weggevaagd. Ook zijn complete gebouwen niet meer bewoonbaar. De regering is bezig om voor de mensen waarvan hun huis onbewoonbaar is geworden nieuwe huizen neer te zetten. Hoewel dit snel lijkt te gaan is er toch nog altijd een geld probleem. Cuba is arm en het is een eiland, waardoor het aanschaffen van goederen lastig is, maar de regering doet er alles aan om de huizen zo snel mogelijk klaar te hebben.

Vandaag zit ons hotel in een oud fort dat uit kijkt over de baai en bergen rondom Baracoa. Ik heb zelf een kamer met zeezicht (mij hoor je niet klagen) en anderen hebben uitzicht op El Yunque, de tafelberg. Vanavond met bijna de hele groep gegeten in de stad en daarna lekker terug naar onze kamers. Die lange dagen in de bus zijn al niet leuk, maar ze breken je ook nog eens op. Morgen hebben we een volle dag in Baracoa (de langste rijdagen hebben we gehad) en kunnen we kiezen uit een aantal excursies. Deze volgen na de stadswandeling.