In 1 woord WAUW!!! Meer hoef ik er niet over te zeggen.

Het grootste gedeelte van Kauai is zo ruig dat het niet toegankelijk is. Als je daar dan toch iets van wilt zien kan je kiezen, kayakken, met een tourboot of vliegen. Ik heb uiteindelijk gekozen om te gaan vliegen, een helicoptervlucht zonder deuren van een uur met Jack Harter.

De reservering was een tijdje geleden al gemaakt en het was even afwachten of het allemaal door zou gaan. Het weer zat niet mee en ze moeten de vluchten vol krijgen. Gelukkig gaat het maar om 4 personen en zonder deuren vliegen is heel populair. Aangezien Jack Harter de enige op Kauai is die zonder deuren vliegt had ik goede hoop dat alles door zou gaan. De voorspellingen van de week werden voor dit weekend alleen maar beter en toen ik gisteren eindelijk de definitieve bevestiging binnen kreeg was het wachten dan echt begonnen.

Vanmorgen werd ik wakker en het hoosde buiten. Geen goed voorteken, maar de uur tot uur voorspellingen lieten ziet dat het tussen 1 en 4 uur droog zou zijn. Ik zou om 2 uur de lucht in gaan dus precies goed uitgekiend. Ik moest me om 13:15 melden en daar werd ik gewogen, ik ben zo waar een paar kilo kwijt geraakt in de afgelopen 2 weken, en kregen we de safety instructies. Net zoals in het vliegtuig maar dan voor een helicopter. Er werd een beetje een geintje van gemaakt want ze moeten je van de FAA zelfs vertellen waar de nooduitgang is. Tja daar zit je naast. Daarna gingen we met een busje naar het helicopter platform op het vliegveld, aan de andere kant van de straat. Hier vandaan vertrekken alle helicoptermaatschappijen die een eiland tour aanbieden. Het zijn er een stuk of 4, maar nergens zo druk als bij Jack Harter. We hadden ondertussen ook te horen gekregen dat Eli onze piloot zou zijn en ik zat met een koppel uit Tennessee en een meisje uit Californië. Ik kreeg ook precies de plaats die ik wilde hebben. rechts achterin. De helicopter vliegt tegen de klok in rond het eiland, dus aan de rechterkant is het beste.

Nadat we een voor een aan boord waren en vast zaten stelde Eli zich voor en maakte met iedereen een praatje. Vooral om je snel te leren hoe de koptelefoon werkt. Dat zette al gelijk  de toon, want het is een lolbroek. Toen we eenmaal de lucht in gingen was het heel even wennen. Doordat er geen deuren zijn zit je behoorlijk in de wind, maar als je dat eenmaal gewend bent is het heerlijk. Foto’s maken ging op M niet zo makkelijk dus overgeschakeld naar P, niet mijn favoriet, maar alles ging zo snel dat ik eigenlijk geen andere keuze had.

Onderweg hebben we vreselijk veel watervallen gezien, doordat het de laatste weken veel heeft geregend zijn ze behoorlijk aangezwollen en zijn er veel duidelijk zichtbaar. We zijn door verschillende canyons gevlogen en ook de Waimea Canyon was zowaar niet zwaar bewolkt. Heb ik hem toch nog zonder bewolking gezien. Vanuit de canyons vlieg je naar de noordkust, de Napali Coast, welke bijna niet begaanbaar is. Een groot gedeelte van Jurassic Park is hier gefilmd. De Napali Coast kan je alleen via water of door de lucht bereiken. Er is 1 hike die door het gebied gaat, die is 22 mile enkele reis. Deze kan je alleen doen met een speciale permit omdat je ook moet overnachten. Er is 1 kloof waar ongeveer 8 watervallen naast elkaar naar beneden komen. De kloof is bij de helicoptertours zo populair dat het hier letterlijk file vliegen is, er mag namelijk maar 1 helicopter tegelijk de kloof in. En nu hoor ik je denken, waar blijft de regen, nou die is gekomen. Op het moment dat we boven het natste gedeelte van de wereld hingen kwam er regen naar beneden. Gelukkig niet zo veel en het kwam ook de helicopter niet in, we zagen het alleen op de voorruit. Tijdens het vliegen heeft Eli ook nog een paar stuntjes uitgehaald, maar ja een bochtje in een achtbaan heeft meer g-krachten. Stelde dus niet zo veel voor maar wel leuk om mee te maken.

Ik ga verder niet beschrijven hoe het er uit ziet. Jullie moeten maar naar de foto’s kijken, hoewel ook die het niet goed weer kunnen geven hoe mooi het hier eigenlijk is.

Eenmaal terug ben ik nog even naar Spouting Hole gereden. Een lava tunnel waar zeewater uitspuit. Alleen de kleine hole spoot, de grote was wel actief, maar er was niet genoeg aanvoer van water om de druk dusdanig hoog op te voeren dat ook deze spoot. Het was ondertussen 5 uur en ik ben onderweg naar huis langs de walmart gereden om nog wat boodschapjes te halen.

Ik zit er ook serieus over na te denken om op Big Island ook een helicopter vlucht te doen ipv ziplinen. Eens uitzoeken met wie dat kan, wat het kost en of er een kans is op flowing lava. Dat lijkt me heel gaaf om ook te kunnen zien. Ik weet al dat het gewoon via land niet te bereiken is omdat de lava in afgeschermd gebied loopt.

Ik kan niet kiezen tussen de filmpjes dus het zijn er meer geworden als de bedoeling. De foto’s staan onder de filmpjes.

Kippen, kippen en nog eens kippen. Ik kan geen kip meer zien. Die krengen lopen hier vrij rond over de eilanden en het zijn er niet weinig ook. Daarnaast hebben ze ook nog eens zelfmoord neigingen. Het is een wonder dat ik er nog geen 1 onder m’n wielen heb gehad, hoewel dat regelmatig gebeurt aan de roadkill te zien. Meestal is het een haan met 2 of 3 hennen en eventueel jong grut. Gelukkig houden de hanen wel hun koppen dicht anders zou er wel meer roadkill te zien zijn.

Vandaag eens een keer niet veel gedaan. Vanmorgen richting Wailua Falls gereden, de enige waterval hier waar je met de auto kan komen. Het is een pittige waterval in de Wailua River die begint op Mount Waialeale, de natste plek op aarde. Hij is oa bekend van de opening van Fantasy Island. De waterval dendert zo’n 25 meter naar beneden. Dat houdt in veel opstuivend water en kans op een regenboog. Ik heb regenbogen gezien, maar of ze op de foto staan?

Na dit bezoekje weer richting de kust gereden rondom het vliegveld. Dit is zo vreemd hier. Er ligt naast het vliegveld een resort, normaal heb je daar niets te zoeken en mag je het terrein in principe ook niet op. Hier dus wel, over het terrein, over de golfbaan en vervolgens over een dirtroad (niet tegen de autoverhuur maatschappij zeggen) langs het vliegveld richting de kust. Hier weer 2 caches gevonden om vervolgens te proberen dezelfde weg terug te rijden. Nou vergeet het maar. TomTom was terug helemaal de weg kwijt. Ik heb uiteindelijk maar de bordjes resort exit gevolgd (en volgens mij 5 km omgereden) om het resort af te komen naar de snelweg. Ach het had wel weer wat.

Vanmiddag vervolgens naar Kapaa Beach Park gereden en daar lekker onder een palmboom in de schaduw een boek zitten lezen en mensen kijken. Er lopen hier wat vage figuren rond. Tegen 6 uur aan de overkant van de straat bij Bubba Burger gegeten terwijl ik naar de voetbaltraining van meisjes van een jaar of 10 zat te kijken. Er zaten zeker wat talentjes tussen, maar ik vroeg me vooral af waarom ik nooit met zo’n uitzicht heb getraind.

Er loopt hier ook een vogeltje rond dat ik nog niet op de foto heb weten te krijgen. Meestal omdat ik de verkeerde lens op m’n camera heb zitten of ik heb m’n camera niet bij me. Vanavond ook weer, geen camera bij me gaat dat kreng gewoon zitten poseren. Gelukkig is het nu met m’n telefoon wel gelukt om hem van te leggen en ik ben er ondertussen ook achter dat het een roodkuif karinaaltje is. Behoorlijk brutaal, at de patat gewoon uit m’n handen.

Na een uurtje weer lekker naar huis gereden en nu languit op bed. Ik ga zo even de foto’s bekijken en daarna zet ik wat series aan, heb tenslotte nog genoeg bij me.

Om het eens op z’n Rotterdams te zeggen, ik heb vandaag geen reet gedaan.

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan, ontbeten, tv gekeken en wat op internet rond gehangen. Ik heb voor de laatste 2 dagen nog niets gepland, maar had nog wel wat activiteiten op m’n lijstje staan. Ik had ook een bericht van de huiseigenaar op Maui ontvangen en ook daar moest ik nog even op reageren. Uiteindelijk een kleine tour voor morgen geboekt, de financiën bijgewerkt (dat moet je ook bijhouden) en besloten om vandaag weer lekker aan het strand te gaan zitten, dat is me gisteren eigenlijk best goed bevallen.

We hebben nog niet heel veel last van Ignacio, die werd in de loop van vanmiddag/vanavond verwacht, en het zonnetje scheen lekker dus rond ene uur half 2 richting het beach park gegaan. Een lekker plekje in de schaduw onder de palmbomen uitgezocht en lekker languit met een boek gezeten. Na een paar uurtjes kwam er vanuit het binnenland wel erg donkere lucht aanzetten en je kan hier precies zien wanneer het regenwolken zijn. Dat was deze overduidelijk ook dus rustig m’n spullen gepakt, maar voordat ik uberhaupt richting auto kon lopen kwam me er toch een bui naar beneden. Dat werd dus rennen naar de dichtsbijzijnde cabana. Ze hebben hier op de stranden grote  betonnen cabanas staan, meestal hangt daar de lokale jeugd in rond maar nu was hij in no time gevuld met mensen die stonden te schuilen, inclusief mezelf. De mensen die in zee waren reageerden niet eens, de regen en zeewater temperatuur zijn hier hetzelfde, en zo’n bui is hetzelfde als onder een waterval staan. Althans volgens een van de local die de vraag van een andere toerist beantwoordde.

Die buien hier duren gelukkig niet lang, 10 minuutjes later zat ik in de auto en ben ik terug gereden naar m’n verblijf. Toen kwam de vraag wat doe ik met eten. Ik heb in ieder geval nog voor 1 dag eten in de koelkast liggen dus of vandaag of morgen ga ik nog lekker uit eten. Helaas is hier niet zo heel veel interessants om te gaan eten, de grotere tenten zoals The Cheesecakefactory, P.F. Changs, Hard Rock Cafe, Denny’s en Wendy’s zitten hier gewoon niet. Pizza Hut, Taca Bell, Mac, KFC en Burger King wel. Even m’n Hawaii Revealed app geraadpleegd en daar kwam wel het een en ander uit, maar eigenlijk heb ik geen zin om vanavond nog weg te gaan. Morgen nog eens kijken welke lokale tentjes goed staan aangeschreven. Je hebt hier veel food trucks en hoewel ze streng worden gecontroleerd moet je toch goed uitkijken waar je gaat eten. Heel veel restaurantjes doen ook alleen ontbijt en lunch, het is dus even goed kijken welke er open zijn, diner serveren en in ieder geval redelijk staan aangeschreven. Morgen kijk ik nog even verder.

Dat was dus een saaie dag, heb niet eens een foto gemaakt, maar ik het was wel lekker rustig en relaxed.

Ik had nog een lijstje met wat dingen voor Kauai liggen. Een aantal dingen gaat gewoon niet, zoals hiken, maar een “binnen” attractie kan gewoon. Hoewel Ignacio ten noorden van het eiland voorbij trekt en we er niet veel last van hebben kan er af en toe toch gewoon een flinke stortbui naar beneden komen.

Gisteren m’n lijstje even afgelopen en een tour geboekt bij de Steelgrass farm, een fruit en chocolade farm. Vanmorgen om 9 uur werd ik verwacht en gelukkig ligt de farm maar 10 km van m’n verblijf vandaan dus met een kleine 15 minuten was ik al ter plaatse. Ik moet wel altijd lachen hier als je een routebeschrijving krijgt. Ze zeggen namelijk allemaal dat je navigatie je niet naar de juiste plaats stuurt en dat je hun beschrijving moet gebruiken. TomTom heeft er nog niet 1x naast gezeten en aangezien dat een stuk makkelijker rijdt gebruik ik die lekker.

Om 9 uur begon de tour en kregen we eerst wat uitleg over de farm, wat ze er doen en wat we kunnen verwachten. Onze gids zit bij de National Guard en doet dit er als “bijbaantje” bij. Er zijn op dit eiland wel 60 man National Guard aanwezig en hij is de verpleegkundige. Toen we uiteindelijk op stap gingen zijn we eerst een stuk door de botanical garden gelopen en hebben we uitleg gekregen over verschillende bomen en verschillende soorten fruit geproefd. Kwam goed uit want ik wilde vanmiddag eens een kijkje gaan nemen op de farmers market, misschien zit er nog wat lekkers tussen. We proefden van zuur naar zoet en hebben oa passievrucht, kaneelpeer, dragonfruit, limoen met suikerriet en guave geproefd. Onderweg naar het proefstation hebben we ook longan geproefd, een soort lychee maar erg lekker en nu in het seizoen.

Na de verschillende soorten fruit kwamen we uiteindelijk uit bij de cacao bomen. De bomen op de farm zijn nog te jong en de cacao die er groeit heeft nog zeker 3 maanden te gaan voor ze rijp zijn dus we moesten het doen met een “geimporteerde” boon. De boon werd open gesneden en we mochten een verse cacaoboon proeven, niet om te eten. Heel bitter en totaal geen chocolade smaak. Er was dan ook niemand die dat lekker vond. Hierna zijn we naar het proefstation voor de chocolade gegaan en kregen we als eerste een gedroogde cacaoboon. Deze heeft ondertussen een bruine kleur gekregen, vers zijn ze wit, en heeft de echte cacaosmaak. Ik hou eigenlijk niet van pure chocola, maar dit was eigenlijk goed te eten.

Hierna werd het hele proces uitgelegd vanaf boon tot aan chocopasta. De bonen worden ontveld en gemalen. Als ze eenmaal zijn gemalen is het een smeuïge massa doordat de cacaoboter vrij komt bij het malen. Om alvast smaak te krijgen wordt er tijdens het malen al suiker toegevoegd. De bonen worden zo fijn gemalen dat wij bij het eten  van chocola geen korrel meer voelen. Er zijn merken die bijvoorbeeld de suiker op het allerlaatste moment toevoegen waardoor je wel een korrel in je mond voelt. Dit hele verhaal duurde eigenlijk veel te lang omdat de complete geschiedenis van chocola werd verteld en hoewel dat in het begin leuk lijkt ben je het na 10 minuten wel zat om aan te horen, laat staan als het een uur duurt. Tijdens het verhaal kregen we verschillende merken chocola om te proeven, variërend van 64% tot 74% pure chocola en op het einde een witte chocola met 32% pure chocola. Na dit hele verhaal was de tour voorbij en kon je nog allerlei souvenirs kopen. Leuk, maar ik ga geen chocolade bonen mee naar huis nemen ;)

Het was ondertussen na 12 uur dus ik ben even naar de Mac gereden voor een frozen strawberry en om wifi te pikken. In m’n verblijf kan ik m’n laptop wel verbinden maar m’n telefoon niet. Niet handig als je via whatsapp contact houdt met het thuisfront. Die zijn ook weer op de hoogte en met Max en Harli gaat het ook super, had ook niet anders verwacht. Na een uurtje Mac was het tijd om richting de farmers market te rijden. Hij zou pas om 3 uur open gaan en was maar op 5km van de Mac, maar het verkeer is hier af en toe een lange file en de plek van de market is niet zo groot dus als je wilt parkeren moet je er op tijd zijn. Ik was er uiteindelijk om half 3 en de eerste boeren waren hun waar al aan het uitstallen. Ik had me al voorgenomen om wat longan te halen en eventueel een dragon fruit. Die ik vorige week zaterdag had was waarschijnlijk niet goed rijp want die ik vanmorgen kreeg was wel lekker. Je moet alleen goed in de gaten houden welke je koopt, je hebt namelijk witte en rode. De witte had ik al geproefd, maar de rode nog niet dus ook een rode mee genomen. Ik moet zeggen, de witte vind ik lekkerder hoewel het niet mijn favoriete fruit zal worden. De longan is een soort lychee die net als een kers een flinke pit in het midden heeft zitten. Hij moet ook eerst gepeld worden voordat je hem op kan eten. Het zakje dat ik had is ondertussen leeg, heeft erg gesmaakt en ook de dragon fruit is op.

Het was nog even uitzoeken waar ik vanavond ging eten. Na de farmers market terug gereden naar m’n verblijf en op internet het een en ander uitgezocht. Ik had van de week al de tip gekregen om bij Kintaro te gaan eten en dat heb ik vanavond dan ook maar gedaan. Kintaro is het beste sushi restaurant van Kauai, je moet er alleen op tijd zijn want het is er altijd superdruk. Hij gaat om half 6 open dus gezorgd dat ik er ook rond die tijd was. Ik kreeg een plekje aan de sushi bar en binnen 10 minuten had ik m’n eten en drinken voor me staan. Ik had een bordje met verschillende nigiri’s en het smaakte erg lekker. Het ging allemaal zo snel dat ik om even voor half 7 al weer terug was. Beetje op tijd eten is niet erg, kan ik vanavond rustig m’n koffers inpakken.

Morgenochtend vlieg ik al weer naar Maui en zit de helft van mijn tijd hier erop. Het weer ziet er in ieder geval beter uit. Ignacio is voorbij getrokken en Jimena trekt steeds verder naar het noorden. Het enige dat we er van zullen merken is gevaarlijke zee en af en toe fikse regenbuien. Ik hoop dat het de komende 2 weken eindelijk het weer gaat worden wat het hier normaal zou moeten zijn.

Ik moet wel zeggen dat een week op dit eiland eigenlijk te lang is, 5 dagen is genoeg, maar dat komt ook doordat ik niet kan hiken. Als ik lekker kan wandelen zijn 2 dagen zo gevuld maar dat zat er deze keer helaas niet is. Zowel op Maui en Big Island is veel meer te doen en te beleven. M’n dagen daar zullen dan ook wel goed gevuld zijn.

Ik weet eigenlijk niet of ik al een linkje naar mijn verblijf hier had geplaatst, had ik dat wel gedaan komt hij hier nog een keer Private Home Ook deze ziet er weer precies zo uit als op de foto’s. De huisbaas woont boven en het appartement is beneden. In je eentje of met z’n tweeën, meer als genoeg ruimte.

Vanmiddag kreeg ik ook een berichtje van m’n huisbaas op Big Island. Hij wilde weten hoe laat ik aankom en of hij nog ergens rekening mee moet houden. Hij gaf door dat hij er niet is maar dat de sleutel in de BBQ ligt. Ik hoor echt rare plaatsen waar sleutels kunnen liggen, een BBQ had ik nog niet gehad.

Mijn tijd op Kauai zit er op. Echt een super mooi eiland, veel groen, ruig en de natuur wordt ook in zijn waarde gelaten. Ik ben er ondertussen ook achter gekomen waarom er zo ontzettend veel kippen rondlopen. Orkaan Iriki die in 1992 een chaos op de eilanden aanrichtte heeft ook de kippenhokken te pakken gehad waardoor veel kippen in de vrije natuur terecht zijn gekomen. Op de andere eilanden zijn in het verleden mangoos uitgezet om de ratten te bestrijden die de suikerriet op aten. Waarom snapt niemand want ze eten helemaal geen rat, maar ze bleken wel ergens anders heel handig voor te zijn. Ze eten namelijk eieren. Daarom zijn het aantal kippen op andere eilanden beperkt, op Kauai hebben ze namelijk geen mangoos uitgezet.

Woensdagavond alvast weer de koffer gepakt en aangezien mensen hier bijna met complete koffers als handbagage aan boord gaan heb ik me over m’n handbagage niet druk gemaakt. Ze kunnen hier ook de snelwegen indelen zoals ze willen. Is het normaal 2 banen zuidwaards en 1 noordwaards, was het vanmorgen omgedraaid. Je zet gewoon een paar pilonnen neer om de wegafscheiding te bepalen. Om half 9 de auto ingeleverd en om 9 uur was ik op het vliegveld, snel m’n koffer gedropt en door de security. Ik had nog een uurtje voordat we gingen boarden, dus even bij de starbucks langs denkend dat daar wel wifi zou zijn. Nou niet op het vliegveld, er was helemaal geen wifi te vinden. Op Honolulu trouwens ook niet. Dan maar op naar de gate, boek erbij en wachten tot we gaan boarden. Je kan goed merken dat het maandag Labor Day is, het vliegtuig zat vol met gezinnen die familie op gaan zoeken.

Na een uurtje vliegen landden we op Maui. Het is hier gelijk een stuk drukker als op Kauai. Koffer lag gelukkig snel op de band en ook de shuttle naar de autoverhuur kwam er snel aanrijden. Die zat alleen zo vol dat er zelfs mensen op de volgende shuttle moesten wachten. Dollar en Thrifty hebben hier ook 1 balie dus het was ook superdruk met het ophalen van auto’s. Na 20 minuten was ik eindelijk aan de beurt en de auto was zo geregeld. Deze keer een Chevrolet Spark. De achterbak is zo klein dat m’n koffer er niet eens in past, dan maar op de achterbank.

Een half uurtje later was ik in m’n appartement, even slepen want ik zit op de eerste verdieping. Uitgezocht waar de dichtsbijzijnde supermarkt zit en wat boodschappen gaan halen. Ik zit hier vlak aan zee en tussen de bomen door heb ik vanaf m’n balkon zeezicht. Ook de auto kan ik goed in de gaten houden, ik hoef alleen maar over de rand van het balkon te kijken. Hij staat heerlijk onder een afdak dus geen snikhete auto en op een aangewezen parkeerplaats dus geen gedoe met zoeken naar een plekje. Dit complex heeft ook een zwembad, maar dat moet ik allemaal nog even uitzoeken.

Vandaag blijf ik lekker in de buurt van m’n appartement, lekker langs het strand lopen. Misschien pak ik vanmiddag alsnog de auto wel, maar dat zie ik dan wel weer.

Vandaag zou het redelijk weer worden en met het strand hier bijna voor de deur, hoef alleen de straat uit te lopen, vond ik het wel leuk om een beetje in de buurt te blijven en lekker te gaan wandelen. Helaas gooit het benauwde weer nog steeds een beetje roet in het eten. Als je 2 stappen hebt gezet ben je al doorweekt van het zweet.

Vanmorgen eerst alles hier op het terrein verkend. Zwembad is niet zo groot, maar goed zoveel appartementen zijn het nou ook weer niet, en het washok is ook gevonden. Van het weekend nog een laatste was doen en dan is de volgende thuis weer. Moet alleen nog even wat quarters zien te krijgen.

Daarna tas gepakt, gevuld met veel water, en op stap. Eerste stop was Kalama Beach Park, dat is hier recht tegenover aan het strand. Ik zit hier precies op de scheiding van goed snorkel water en troebel water. Er komt een stormdrain in het water uit en die brengt nogal wat rommel met zich mee dat allemaal naar het noorden wordt meegenomen. Kalama Beach Park is nog niet helder genoeg om goed te kunnen snorkelen, maar omdat het toch redelijk afgeschermd is is het de ideale plek voor een eerste surf of paddle board les. Er is een heel klein stukje strand en de rest is allemaal lava rots waardoor er ook weinig wordt gezwommen. Al met al dus een ideale plek om met je board het water in te gaan. Ik heb hier een kleine 20 minuten zitten kijken en ook gelijk Molokini en Kaho’olawe op de foto gezet. Molokini is een atol van een gedeeltelijk ingestortte vulkaan krater. Doordat 1 kant van de krater is ingestort en er op de andere kraterwand niet kan worden gewoond en de binnenkant van de krater beschermd tegen wind en zee is dit de plaats bij uitstek om te snorkelen. Er gaan dan ook dagelijks heel veel boten die kant op om op het rif dat in de krater is ontstaan te kunnen snorkelen. Achter Molokini ligt Kaho’olawe, het kleinste eiland van Hawaii. Het eiland is onbewoond en is beschermd gebied. Vroeger heeft het leger hier wel oefeningen gedaan dus waarschijnlijk is het bezaaid met munitie.

Uiteindelijk heb ik ongeveer 4 km langs de kust gelopen. Er zijn verschillende beach parken, maar ook veel sportvelden zoals baseball, volleybal, tennis en basketbal. Deze velden worden ook echt voor wedstrijden gebruikt, ze hebben allemaal een kleine tribune en scorebord en zijn niet vrij toegankelijk. Training en wedstrijden spelen aan de zee, wie zou het niet willen. Hier staat overigens bijna geen wind, In Nederland zou de wind spelbreker zijn maar dat komt hier bijna niet voor.

Op de weg terug ben ik langs allemaal kleine markten gelopen waar heel veel prullaria wordt verkocht. Van die echte touristtraps. Sommige dingen zijn best leuk, maar als je het vast pakt valt het al bijna uit elkaar. Ik zoek nog wel even verder  Na 10 km stappen en 4 uur later was ik weer terug in m’n appartement. Het hing al een beetje in de lucht en inderdaad rond een uur of 5 een paar behoorlijke klappen onweer. Onweer komt hier niet zo veel voor, maar met 3 tropische stormen die rond de eilanden hangen is het wachten op. Onderweg terug naar het appartement was ik de Outback tegen gekomen en dat zag ik wel zitten om te gaan eten. Tegen een uur of 6 die kant op gereden en zowaar TomTom was voor het eerst echt de weg kwijt. Gelukkig op het parkeerterrein van het winkelcentrum waar de Outback zit. De wachttijd was ongeveer 45 minuten dus met pieper nog een cache op gaan halen en wat winkeltjes afgelopen. Ik was nog geen 20 minuten buiten of de pieper ging al af. Gelukkig was ik weer net binnen bereik want de cache lag dat niet. GPS in de auto gegooid en lekkere spareribs gegeten. Ook hier geldt weer dat ik liever niet in het donker rijdt. Het is om 7 uur stikdonker, geen straatverlichting en de autoverlichting is slecht. Had bijna een scooter op m’n motorkap liggen omdat die de weg overstak (door rood licht) en geen verlichting aan had. Gelukkig reed ik nu door bewoond gebied terug dus genoeg verlichting en zag ik hem op tijd, maar ik wil niet weten wat er had gebeurd als ik in donker gebied had gereden want dat is ook echt zwart en niet zoals in Nederland dat je nog genoeg kan onderscheiden.

Ik vind het wel jammer dat ik hier ’s avonds niet echt naar buiten kan. Is het op loopafstand ga ik wel op stap, maar de auto laat ik ’s avonds toch liever staan. Ik vermaak me ’s avonds overigens prima. Foto’s uitzoeken en verslag schrijven, films en series kijken of een boek lezen.

Morgen ga ik naar de summit van vulkaan Haleakala, op ongeveer 3000m hoogte, het hoogste punt van Hawaii. Hemelsbreed 20km van m’n appartement, maar over de weg ongeveer 75km en ruim 1,5 uur rijden. Hopelijk valt het mee met de bewolking, maar op 3000m zit je er al weer boven. Zou toch wel leuk zijn als ik de krater in kan kijken zonder dat er een wolkendek in hangt. Ik kan er in ieder geval 1 van de hoogst geplaatste caches loggen.

Vandaag weer iets gedaan waar ik naar uit heb gekeken. Ik ben naar de top van Haleakala geweest.

Haleakala wordt gezien als een vulkaan krater maar dat is het officieel niet. Het is weliswaar een krater in een vulkaan, maar hij is ontstaan door erosie en niet door een uitbarsting. Door steeds rustig lava naar boven te werken is Mount Haleakala ontstaan, maar doordat er nooit een echte uitbarsting is geweest is er geen krater ontstaan. De krater zoals hij er nu is is ontstaan door, voornamelijk, erosie door water. Dit heeft wel miljoenen jaren geduurd, eerst de vorming van de berg onder water, daarna de vorming van de berg en oost Maui boven water en vervolgens de vorming van de krater door erosie. Vanaf de zeebodem tot aan de top gemeten is dit de hoogte berg ter wereld. Je loopt hier over zwart zand en zwart gravel en overal om je heen ligt lava. De natuur is hier ook heel anders, heel veel bedreigde dier en plantensoorten omdat ze simpelweg nergens anders op aarde voorkomen.

De planten hier zijn dor of hebben een zilverachtige kleur. De plant die je hier moet zien is de Silversword. Deze heeft zich helemaal aan de omstandigheden en omgeving aangepast. Van zaadje tot bloeiende plant duurt 20 tot 30 jaar en ze zijn heel kwetsbaar. Door de bodem blijven de wortels aan de oppervlakte en als wij daar overheen lopen sterven ze. In de jaren 60 waren ze bijna uitgestorven, maar door ingrijpen van wat nu het nationale park is hebben ze de planten kunnen behouden en doen ze het redelijk goed. Waar de planten groeien is het gebied afgezet, je mag er niet dichtbij in de buurt komen, hoewel veel mensen daar maling aan hebben en gewoond de perken in lopen.

Een diersoort die je hier regelmatig ziet is de Nene, je spreekt het uit als Nay Nay, de Hawaiiaanse gans. Dit is heel ver weg familie van de Canadese gans, maar is al zo lang op de eilanden dat hij inheems is geworden en zich volledig aan de eilanden heeft aangepast. Ook deze was in de jaren 60 zwaar bedreigd en is op dezelfde manier als de silversword gered. Nu is het een beschermde diersoort, als je er eentje aan zou rijden ben je verplicht dit te melden. Verkeersdode is dan ook doodsoorzaak #1 voor deze dieren. Zodra je in gebieden komt waar de Nene is gezien zie je overal waarschuwingsborden. Ten eerste dat je rustig moet rijden, zelfs de maximum snelheid is daar voor aangepast en ten tweede dat je ze onder geen beding mag benaderen of voeren. Daar staan zelfs boetes op.

Nadat ik rond half 11 het park in reed kwam ik als eerste bij het visitors center aan waar ik gelijk al met zowel de silversword als de Nene werd geconfronteerd. De Nene had ik op Kauai al bij de vuurtoren gezien, de silversword zag ik nu pas voor het eerst. Een aparte maar mooie plant. Na even door het winkeltje te hebben gelopen ben ik door gereden naar het visitors center vlak voor de summit. Een flinke klim voor Sparky, vanaf zeeniveau naar 10000 ft, maar hij heeft het netjes gedaan. De gehele rit vanaf m’n appartement naar de summit was ongeveer 75 km, maar toch doe je daar nog ruim 1,5 uur over. Onderweg heel veel haarspeldbochtjes en een aantal uitkijkpunten en dat je hier op de snelwegen niet harder als 80 km/u mag schiet ook niet op.

Als eerste ben ik bij uitkijkpunt Leleiwi gestopt. Deze lag aan de goede kant van de weg dus makkelijk in te rijden. Het daadwerkelijke punt was nog ongeveer 400 m lopen en als je onderweg bent heb je echt geen idee wat je te wachten staat. Kom je eenmaal boven aan kijk je ineens in de krater. Echt heel mooi om te zien. Ik heb hier op m’n gemak even staan kijken. Het kan hier namelijk binnen 5 minuten helemaal vol zitten met bewolking en diezelfde bewolking kan ook binnen 5 minuten weer helemaal zijn weg getrokken. Heel bizar om te zien dat dit zo snel gaat.

Volgende stop was het visitors center vlak onder de summit. Ook hier kijk je weer recht de krater in, maar vanaf een andere kant. De kleuren zijn echt bizar om te zien. Ook hier in de tuin stonden weer een aantal silverswords. Ik heb binnen een tijdje met een ranger staan praten die me het een en ander over een aantal hikes vertelde en ook op mijn vraag of het nu veilig was om te hiken ondanks de enorme hoeveelheid regen zei hij dat het geen probleem is omdat ze op deze hoogte niet zoveel regen krijgen als aan de noordkant van het eiland. De trails zijn hier heel goed te lopen, je moet er alleen rekening mee houden dat je heel hoog zit dus last heb van ijlere lucht en dat je als eerste naar beneden gaat. Dat loopt natuurlijk lekker, maar iedere stap die je naar beneden zet moet je ook weer terug naar boven en dat duurt gemiddeld 2x zo lang. Ik heb er voor gekozen om een stuk van de Sliding Sands Trail te lopen. Deze is redelijk vlak maar gaat nog altijd de krater in. Voordat het echt steil naar beneden ging ben ik gestopt en heb genoten van het uitzicht. Ook dit is eigenlijk weer niet te beschrijven of in een foto te vangen.

Terug bij het visitors center heb ik de auto gepakt naar de daadwerkelijke summit op 3055 m hoogte. Hier ook weer een perk helemaal vol met silverswords in verschillende fases. Ze hebben hier een kleine trail omheen gelegd, maar veel mensen lopen er gewoon dwars door heen. Op de summit heb je uitzicht naar Big Island, welke vandaag redelijk te zien was. Je kijkt hier ook weer vanaf een ander punt in de krater, maar ik vond de uitzichten bij de visitors centers mooier. Ook is hier een observatiecentrum van de US Air Force, het is US Air Force dus wat ze precies observeren is niet bekend.

Na het rondje op de summit de auto weer naar beneden gepakt, dat was dus weer bijna 10000 ft dalen. Ik heb nog nooit zo veel geslikt ivm dichte oren als vandaag. De auto in een lage versnelling gezet, zit die toch niet voor niets op een automaat, en rustig naar beneden gereden. Onderweg kom je overal borden tegen dat je in een lage versnelling naar beneden moet rijden om je remmen te sparen. In mijn geval kwam de lage versnelling rond de 30 mile/uur uit en dat was ook de maximum snelheid. Natuurlijk heb je altijd weer van die jagers die snel beneden willen zijn, maar ook daar is aan gedacht. Af en toe zijn er inhammen gemaakt zodat je eventueel sneller verkeer voor kan laten gaan. Ik had er eigenlijk een beetje maling aan want je mag er maar 30, komt regelmatig haarspeldbochten tegen en ik reed 35. Ze hadden mazzel dat ik af en toe nog een cache tegen kwam en stopte.

Eenmaal beneden was het half 3 en was het de vraag wat ik verder zou gaan doen. Na een beetje rondsnuffelen in m’n GPS naar Lahaina gereden. Een klein, maar zeer toeristisch plaatsje. De cruiseschepen doen dit plaatsje ook aan. De weg er naartoe is echter wel een ramp. Aan het begin van Lahaina staat een stoplicht. Op zich niet erg, behalve dat je daar 20km voor al stil staat. Ik had dus ook geen been meer over van het optrekken en remmen, ondanks dat ik automaat rijd. De weg ernaartoe loopt ook vlak langs zee, de flashflood warning geldt dan ook zeker voor deze weg. Met betonblokken proberen ze het wel tegen te houden, maar als de zee echt op dreef is houdt het helemaal niets tegen. Gelukkig vandaag geen flash flood warnings.

In Lahaina aangekomen “illegaal”geparkeerd bij de MacDonalds, er stond nergens aangegeven dat het customer parking only was, en lekker door het dorp gelopen. Ik denk dat ik hier woensdag nog even naar terug ga, ik had nu niet heel veel tijd en het ziet er zeker heel gezellig uit. Het is nu Labor Day weekend dus het is overal druk. Bij het Hard Rock Cafe een late lunch genomen en genoten van het uitzicht richting Lanai. HRC zal ook niet droog blijven als er flash floods komen. Rond half 5 ben ik terug gereden naar Kihei en onderweg bij Subway een broodje gehaald voor later op de avond. Om half 6 was ik terug bij m’n appartement en heb ik een uurtje bij het zwembad gezeten met een boek, er is dan lekker schaduw daar. Om 7 uur is het hier donker en ben ik aan de foto’s en het verslag begonnen. Vandaag aardig was panorama’s gemaakt dus die verwerking duurt behoorlijk lang.

Morgen, nog geen flauw idee. Ik denk dat ik naar het zuiden rij, maar dat is niet zo heel ver. De weg houdt op een gegeven moment gewoon op. Als ik rond wil rijden moet ik eerst een stuk naar het noorden en via een andere snelweg naar het zuiden. Dinsdag ga ik met een tour die weg rijden dus dat wil ik nu niet doen. Ik kan ook nog naar het noordwesten rijden. Ik zie het morgen wel.

Na m’n boek en geocache kaart erop nageslagen te hebben, gisteren besloten om vandaag richting Iao (ee-oo) Needle te rijden. Historisch gezien is dit een zeer belangrijk punt in de geschiedenis van Hawaii en ligt in de krater van de vulkaan van West Maui. Maui bestaat officieel uit 2 delen, West Maui met zijn vulkanen en oost Maui met zijn vulkanen. Uiteindelijk zijn die vulkanen samen gekomen en hebben Maui gevormd. Als je op de kaart kijkt kan je precies zien waar de scheidingslijn loopt.

De geschiedenis is niet zo netjes. In 1790 verloren de Maui warriors de strijd van het leger van Koning Kamehameha I. De strijd was wreed en leverde veel doden op. De lichamen blokkeerden de rivier verderop en kwam bekend te staan als Wailuku (water van vernietiging). De strijd werd Kepaniwai (indammen van water) genoemd en Koning Kamehameha I kon Maui toevoegen aan zijn koninkrijk. Hij had al een aantal mislukte pogingen gedaan.

Tegenwoordig is het een State Park waar ze een pittige prijs voor parkeren weten te rekenen. $5 per auto en ze laten iedereen naar binnen ook als de parkeerplaats vol is. Dat is lekker verdienen. Ik had natuurlijk weer mazzel toen ik aan kwam rijden, de clerk was met pauze dus ik kon zo doorrijden. Druk was het wel en de parkeerplaats was vol, maar toevallig kwam er net een stel aanlopen die weg gingen en die gaven aan waar ze stonden zodat ik op ze kon wachten. Goed geregeld.

Als je richting de needle loopt zie je er nog niets van totdat je een brug op loopt en hij ineens voor je staat. Naast de Iao Needle staat een grotere needle die ze als bij naam The Boss hebben gegeven. Kan me er wat bij voorstellen, hij is een stuk groter. Er loopt ook een stroompje vanaf ongeveer de needle naar beneden. Hoewel alles is afgezet en er overal waarschuwingsborden staan dat je niet over de hekken mag klimmen zwemmen veel Hawaiianen hier. Hoewel zwemmen, het is behoorlijk rotsachtig en het stroompje is niet echt breed. Het leukste is natuurlijk dammen bouwen en dat wordt dan ook volop gedaan waardoor er steeds meer watervalletjes ontstaan. Ook groeien hier wilde guaves, je kan ze zo van de boom plukken en opeten. Ze zijn heerlijk zoet. Deze plek staat ook wel bekend als de 2e natste plek van Hawaii en dat zou ik snel merken.

Ik had onderweg al wat druppels gehad en nadat ik m’n foto’s had gemaakt en eigenlijk nog een stuk naar boven wilde lopen begon het te hozen. Ik zeg ’s ochtends niet meer tegen m’n zusje dat ik veel blauwe luchten zie, ik heb het moeten bekopen. Gelukkig had ik wel m’n paraplu in m’n tas zitten dus met paraplu op weer terug gelopen naar de auto. Het leek erop dat het richting kust droog was dus ik heb TomTom ingesteld op het einde van de weg, ja daar zijn ze hier goed in.

45 minuten later kwam ik op bestemming aan. Hoe verder je naar het einde komt hoe slechter de weg, zeker als je alle dure resorts voorbij bent, dan maakt het niet meer uit of er onderhoud wordt gepleegd. Ik heb voor de huurauto alleen een verbod voor dirt roads dus deze mocht ik gewoon rijden. Hoe het nu met de schokdempers is gesteld durf ik niet zeggen, kan me er ook niet druk om maken.

Ik snap nu ook waarom de weg niet verder is door getrokken rondom het eiland. Aan het einde van weg kom je uit bij sacred ground voor de Hawaiianen. Je rijdt er al een heel stuk tussendoor, je mag dan ook niet parkeren langs de kant van de weg, en aan het einde kom je uit bij een strand waar verderop nog meer ruïnes staan. Ik ben een stuk langs de kust gelopen op weg naar een cache, maar de zee was te gevaarlijk om verder te lopen. Je loopt dan echt over sacred ground en je bent verplicht om op het wandelpad te blijven. Overal staan bordjes dat je niet op de “gebouwen” mag klimmen en dat je respect moet hebben voor het culturele erfgoed. Je hebt natuurlijk altijd mensen die zich daar totaal niet aan houden. Ik als buitenlander kan er niet veel van zeggen, maar als de Hawaiianen het zien ben je echt zuur. Zo werd een stelletje letterlijk van een ruïne afgetrokken en werden ze vriendelijk doch dringend verzocht om snel te maken dat ze weg kwamen. Ik heb nog heel even met de mannen staan praten, dit waren echte inheemse Hawaiianen dus niet de geïmporteerde Amerikanen, en ze vertelden dat ze hier dagelijks mensen weg halen en weg sturen. Ze vinden het belangrijk om hun erfgoed met anderen te delen en zolang je er respect voor toont, dus niet erop klimmen en op de paden blijven, vinden ze het ook geen probleem als hier mensen tussendoor lopen. Wat je hier ook ziet is dat er nog steeds een soort offers worden gedaan. Bij verschillende ruines zie je met witte steentjes teksten geschreven. Dit wordt door de inheemse Hawaiianen gedaan. Het gaat om korte teksten zoals Aloha, of RIP als ze iemand willen herdenken. Helaas heb ik geen duidelijk tekst kunnen vinden en een groepje witte steentjes op een foto zegt ook niets. Ik hoorde van de mannen dat verderop langs de kust wel duidelijke teksten te vinden zijn, maar het was gewoon te gevaarlijk om er te lopen. Zelfs de lokale hengelvissers gingen weg, dat zegt al genoeg. Ik heb nog wel even staan kijken bij een blowhole. Deze ging af en toe flink te keer en staat op geen enkele kaart aangegeven en heeft ook geen naam. Dat zal te maken hebben met de grond waarop deze zich bevindt, ze willen zo veel mogelijk de toeristen weg houden.

De baai is ook wel speciaal, dit is het rust gebied van de spinner dolfijnen, ze slapen hier. Je mag hier dan ook niet met gemotoriseerde voertuigen in het water. Als een dolfijn slaapt werkt maar 1 hersenhelft waardoor ze zich niet bewust zijn van gevaar en heel sloom zijn. Ze zijn dan zeer kwetsbaar vandaar het verbod. Duiken mag hier wel, maar je mag de dieren op geen enkele manier benaderen. De kans bestaat dat je ze ’s ochtends wel kan zien en ze schijnen ook flink te springen in deze baai, maar daarvoor was ik helaas te laat.

Terug bij de auto hing het voor de verandering weer eens regenen. In plaats van verder rond te gaan rijden heb ik besloten om nog wat boodschapjes te halen en terug te gaan naar m’n appartement. Ik moet nog een was draaien zodat ik voldoende schone kleren heb totdat ik thuis kom. Dat gaat hier supersnel, in 5 kwartier is je was gedraaid en gedroogd. Stelt natuurlijk niet veel voor, maar dat komt thuis wel weer.

Na de muggenaanval van gisteren vandaag een beetje rustig aan gedaan. M’n benen zitten helemaal onder ondanks de deet. Ik verga van de jeuk en het zijn behoorlijke schijven geworden. Vanmiddag maar even kijken voor iets anders als de azaron die ik bij me heb want die werkt totaal niet.

Vanmorgen rustig aan gedaan, dragons teeth is niet zo ver rijden en er loopt daar ook een aardige trail om te lopen. Gewoon over verharde paden dus geen last van modder. Dragons teeth is een landtong waar de lava omhoog staat. Dit is ontstaan doordat de zee en lava met elkaar in aanraking kwamen. Door de zee koelde de lava heel snel af en de sterkte stroming heeft er voor gezorgd dat het recht omhoog is gaan staan. Gevolg is ook dat de lava grijs is in plaats van zwart.

Dragons teeth ligt vlak naast het Rotz Carlton Resort en de trail loopt ook over dat terrein heen. Nadat ik de auto had geparkeerd ben ik eerst een stuk over de trail gelopen naar 2 caches. De ene kon ik zo loggen, de andere lag op het strand waar het erg druk was vanwege Labor Day. Ik heb even lekker op het strand gezeten en naar Molokai zitten kijken. Dit is een van de andere eilanden die hier voor de kust liggen. Molokai is wel bewoond en er gaat regelmatig een ferrie naar de overkant.

Na een half uurtje ben ik over de trail terug gelopen naar de parkeerplaats en daarvandaan naar Dragons Teeth. Het pad hier naartoe loopt vlak langs de golfbaan maar is niet duidelijk aangegeven. Gewoon langs de bordjes van de golfbaan blijven lopen en je komt er vanzelf. Dragons teeth is een landtong waarvan sommige stukken lava recht omhoog staan. Het stelt op zich niet heel veel voor, maar als je je bedenkt met wat voor kracht dit is gegaan is het toch bijzonder om te zien. Ook nu beukt de zee er lekker op los en de tanden zijn al weer een stuk verder versleten. Ik heb foto’s gezien van scherpe punten, maar die waren nu niet echt meer te zien. Er ligt hier ook een earth cache dus ook die gelijk meegenomen (nu alleen nog loggen).

Na een rondje foto’s en wederom genieten van de kracht van moeder natuur ben ik terug gegaan naar de auto en ben naar Lahaina gereden. Hier rij ik toch langs en dit dorp is me zaterdag wel bevallen. In Lahaina op zoek naar een drogist, die natuurlijk nergens te vinden is als je hem nodig hebt, en daar heb ik iets anders tegen de jeuk gekocht. Dat hielp iets beter tegen de jeuk maar is nog steeds niet wat ik zoek.

Ik heb langs de zee verschillende winkeltjes bekeken, maar helaas ook hier weer niets voor m’n gading. Het was ondertussen al 5 uur geworden en ik moest kiezen, of hier eten of in Kihei eten. Ik was toevallig langs een Bubba Gump gelopen. Ik had wel trek in garnalen en had hier nog nooit gegeten dus waarom niet. Het was nog lekker vroeg en genoeg tafels vrij. Ik werd bijna in zee gezet, er zat alleen een beschermende muur tussen. Heerlijk in het zonnetje, aardbeienlemonade erbij en garnalen met friet. Smaakte goed, maar ,zoals wel vaker hier, de portie was veel te groot. Ik heb m’n best gedaan, maar de 4e puntzak ging echt niet leeg.

Omdat ik hier liever niet in het donker rij ben ik na het eten terug gereden naar Kihei. Vlak voor de zon onder ging was ik weer terug bij m’n appartement. Ik heb wat gedronken en ben nog even in de buurt op stap gegaan. In de beach parks zijn veel vaste BBQ’s te vinden en de lokale mensen maken hier veel gebruik van. Zeker nu op Labor Day als iedereen vrij is is het super druk in de verschillende parken. Er werd flink wat kolen verstookt, je ziet complete families bij elkaar zitten en genieten van een stukje vlees en al het andere dat ze bij zich hebben. Koelboxen vol.

Morgen moet ik vroeg op, word om 6 uur al opgehaald, dus dat wordt de wekker zetten anders ben ik echt niet wakker.

Het gaat een lang verhaal worden dus ga er maar vast voor zitten.

Pfffff, dat was vroeg vanmorgen, om 5 uur ging de wekker al. Vandaag ga ik de road to Hana rijden. Dit is een snelweg die berucht is om zijn vele bochten, eenbaansbruggetjes (ongeveer 50) en soms slecht wegdek en bekend om de vele mooie stopplaatsen. Ik had hier al veel over gelezen en besloten dat als ik er wat van wil zien wat niet op het geijkte pad ligt dat ik dit met een tour moet doen. De punten staan namelijk slecht aangegeven en je moet uit gaan van de mile markers langs de weg. Als je met meerdere mensen bent is dit geen probleem, maar alleen is dit toch wat lastiger. Online op zoek gegaan naar een tour die niet de standaard uitkijkpunten doet, niet een te grote groep en het liefst nog van het geijkte pad af. Ik ben uiteindelijk uitgekomen bij No Ka Oi adventures en daar de Road to Hana tour geboekt. Het contact met Wade (eigenaar en tour gids) was vanaf het begin erg leuk. Door aan te geven wat je wel en niet wilt past hij de tour aan je wensen aan. Hij is ook vrij flexibel, als je tussendoor iets toe wilt voegen en er is ruimte en tijd voor zal hij dat ook zeker doen.

Met Wade afgesproken dat hij mij rond 6 uur vlakbij m’n appartement op zou pikken en dat we daarna door zouden rijden naar het hotel waar de andere 2 verbleven. Een leuk indiaas stel uit San Francisco die op huwelijksreis zijn. Na kennis te hebben gemaakt zijn we richting het noorden van Maui gereden en hebben de weg met de klok mee gereden. Eerste stop was Paia waar we snel een ontbijtje hebben gehaald. Voor het eerst deze vakantie een bagel met cream cheese. We hadden een vol programma dus Wade wilde graag snel verder. In de auto alles opgegeten terwijl we onderweg waren Ho’okipaa Beach, een strand dat bekend staat om de 20 tot 30 zeeschildpadden die hier iedere avond rond zonsondergang aan land komen (misschien ga ik vanavond nog wel even kijken). Het is hier dan superdruk met vooral toeristen die allemaal “de” foto willen maken. Er is dan ook altijd iemand van de nationale park services aanwezig om de schildpadden te beschermen en om vragen te beantwoorden.

We hadden mazzel, er lag er nog eentje te slapen. Wade zag hem gelijk al liggen, maar ik, Priya en Siddharth moesten toch even goed kijken. Op een afstandje zijn het namelijk net rotsen. Toen we dichterbij kwamen deed hij z’n ogen open en zwaaide zelfs even naar ons  Dit was toevallig een bekende op dit strand, hij is heel herkenbaar omdat hij een afwijking aan zijn schild heeft. Hoe dit is ontstaan is niet bekend, de schildpadden leggen hier namelijk geen eieren, maar duiken ineens op als ze al volwassen zijn.

Na de nodige foto’s zijn we doorgereden naar een bamboe bos waar we een korte hike naar 2 boven elkaar liggende watervallen hebben gedaan. Hier moesten toch wel even de waterschoenen aan want we moesten een pittig stroompje oversteken. Er waren meer dan genoeg takken en bomen in de buurt en de oversteek was dan ook snel gemaakt. Of ik hier zelf zonder gids verder was gegaan durf ik niet te zeggen. Als je niet weet wat er verderop is waarschijnlijk niet. Dit is ook een van de korte hikes die niet bij het grote publiek bekend zijn en het was er dan ook heerlijk rustig. De watervallen stelden ook niet teleur, het heeft nou eenmaal flink geregend in de afgelopen weken. Wade gebruikte dit om te kijken hoe het groepje er voor stond in wat lastigere situaties zodat hij zijn programma nog een klein beetje aan kan passen mocht dat nodig zijn.

De eerste plasstop was bij een baai waar je een mooi uitzicht hebt. In de verte dacht ik iets te zien springen en bij de 2e keer wist ik het zeker, spinner dolfijnen. Ik gaf het aan Wade door en hij wist wel een punt waar we ze beter konden zien. Bij de 2e stop zag je ze inderdaad met enige regelmaat springen. Helaas zaten we toch te hoog en ver weg voor goede foto’s maar na de zeeschildpadden nu dolfijnen, mijn dag kon al niet meer stuk.

Op naar de volgende stop in Ke’Anae, een klein dorpje langs de kust. Dit dorp vindt het niet erg als de tourbussen langs komen, er zijn ook dorpen die vol hangen met borden als keep out, no parking en private property. Je kan hier ook weer een stuk over lava lopen dat de zee is ingelopen. Hier zijn ook verschillende pools ontstaan die iedere keer door zee worden gevuld, het zit hier dan ook vol met jonge visjes in alle soorten, maten en kleuren. De zee gaat hier flink te keer en beukt lekker op de lava rotsen. Toevallig lag hier ook een cache verstopt en Priya en Siddharth waren wel nieuwsgierig. Cache was snel gevonden, die 1000e komt steeds een klein beetje dichterbij.

De volgende stop was weer een waterval. We zijn hier eigenlijk illegaal aanwezig. De waterval ligt op grond van EMI, East Maui Irrigation, en eigenlijk mag je hier niet komen zonder vergunning. Als je niet beter weet zal je hier dan ook niet naar binnen gaan, maar Wade nam ons gewoon mee en zei dat hij hier al verschillende keren mensen van EMI is tegen gekomen en dat ze er eigenlijk geen probleem van maken. Hier kregen we de mogelijkheid om even te zwemmen, maar ik heb me bezig gehouden met een mislukte poging om wat libellen op de foto te zetten.

Even wat meer over EMI. EMI is verantwoordelijk voor het aanvoeren van water richting de suikerriet velden. Hiervoor zijn kanalen aangelegd en het water van de watervallen wordt grotendeels naar deze kanalen geleid. Dit kan er voor zorgen dat je boven een flinke waterval ziet en dat er beneden niets loopt. Ze kunnen de watervallen beïnvloeden door schuiven open of dicht te zetten. Op dit moment staan veel schuiven dicht zodat er veel water naar de kanalen wordt geleid, in december/januari geen de schuiven (gedeeltelijk) open zodat het overvloedige water door kan stromen en er toch genoeg water naar de suikerriet velden gaat. Er is op Maui nog 1 suikerfabriek actief maar die wordt overeind gehouden door subsidie van de overheid. De verwachting is dat deze binnen een jaar of 10 ook gaat sluiten omdat het gewoon niets oplevert. Er zijn nu onderzoeken gaande om ipv suikerriet hennep te gaan verbouwen omdat dit economisch veel beter is en ook voor het milieu. Het water hoeft niet meer te worden omgeleid waardoor er minder afvalwater wordt geproduceerd, wat vervolgens niet meer gezuiverd hoeft te worden en vervolgens ook niet in zee terecht komt. De hennep die verbouwt gaat worden is overigens niet vanwege de toppen, maar vanwege de vezels waar weer van alles kan worden gemaakt. Wade is bioloog en kan je er van alles over vertellen.

Na de waterval zijn we door gereden naar een lava tube. Ook deze zit weer goed verstopt en hoewel hij vlak langs de weg zit zal je er zelf niet snel naar binnen gaan omdat de ingang vrij klein is. Eenmaal binnen is het pikke donker en kan je gewoon rechtop aan. We zijn naar het einde gelopen en daar weer omhoog. Onderweg moet je wel zorgen dat je je voeten goed neerzet en af en toe was het ook even bukken omdat de doorgang wat nauwer werd. Hier pakte ik de muur beet, maar helaas zat het stuk steen dat ik beet pakte los. De steen rolde over m’n arm naar beneden en lava is scherp. Ik heb dus een paar flinke krassen op m’n arm zitten en het is een beetje gevoelig maar verder geen probleem. Gelukkig had Wade wat alcohol doekjes bij zich dus ik kon het gelijk schoonmaken. Ik had even het idee dat het flink blauw zou worden maar daar was vanmorgen niets van te zien. Dat gaat nog wat worden als ik op Big Island in de lava tubes ga lopen.

Nadat we via een banyan tree weer op de weg uitkwamen zijn we verder gereden naar black sand beach. Zwart zand is eigenlijk lava. De zee zorgt ervoor dat de stenen afslijten totdat het heel fijn is geworden, zoals dat ook met gewone kiezels gebeurt. Het is alleen een iets grovere korrel als normaal zand. De wandeling hier naartoe was vrij makkelijk, boven heb je namelijk een parkeerplaats en daar vandaan loopt er een pad naar beneden. We hebben hier weer even kunnen zwemmen voordat we in Hana zijn gaan lunchen. Huli Huli chicken is een begrip op de eilanden. Het is eigenlijk niets meer als een thuis op spit gebraden kip die in de verschillende food stands verkocht mag worden. Ze verpakken alles in de grote koelboxen en verkopen dit in de kraampjes langs de weg. In ons geval zat er nog salade en plakrijst bij. Smaakte erg lekker.

Om de lunch te laten zakken zijn we naar Red Sand Beach gereden. Dit is het enige rode strand in Hawaii en ontstaat door oxidatie van ijzer, roest dus. Het pad er naartoe was dit keer een wandelpad vlak langs een klif met best wel wat gevaarlijke stukken er in. Zolang je rustig loopt en goed kijkt waar je je voeten neer zet is er niets aan de hand. Christopher heeft zichzelf aangesteld als beschermheer en onderhoudsman voor dit stukje strand. Hij heeft bijvoorbeeld in het pad een trappetje uit gehakt zodat je er wat makkelijker over kan lopen, hij plant ook nieuwe palmbomen om de bodemerosie tegen te gaan zodat het strand langer beschermd blijft. Het is een inham in een cone die is overgebleven van een vulkaan. Hoe langer ze de erosie tegen kunnen houden hoe langer men van dit strand kan genieten, maar uiteindelijk zal de cone instorten en het strand met zich meenemen.

De lunch was gezakt dus tijd voor de laatste waterval waar we kunnen zwemmen van de dag. Ook naar deze moesten we weer een korte wandeling maken maar ook dat was weer geen probleem. 2 kleine stroompjes oversteken en we stonden aan de rand. Wade had zin in wat avontuur dus hij klom op een paar spekgladde rotsen om vervolgens het koude water in te duiken. Na deze stop gingen we beginnen aan het gedeelte aan de achterkant van de berg. Dit was altijd een weg die je alleen met een 4×4 kon rijden en wat grotendeels een dirt road was. Tegenwoordig zijn gedeeltes geasfalteerd en zelfs tourbussen rijden er. Onderweg hebben we nog een paar stops gemaakt en wees Wade ons op de stukken grond die door Woody Harrelson en Oprah Winfrey zijn gekocht. De Hollywood sterren zijn hier graag geziene gasten omdat ze stukken land opkopen die vervolgens niet verder ontwikkeld kunnen worden. Op Kaui heeft Bette Midler ook zoiets gedaan. Zij heeft een stuk grond gekocht voor de prijs die een ontwikkelaar ervoor wilde betalen met de belofte dat de grond nooit ontwikkeld zou worden. Op deze manier behouden ze de natuur.

De laatste stop was boven La Perousse Bay, Wailea en Kihei (waar ik verblijf) en hadden we een mooi uitzicht over de kustlijn en Molokini. Je kan helaas niet vanaf dit punt niet rechtstreeks naar de kust rijden. Je moet eerst een stuk naar het noorden en vervolgens weer terug rijden. Er is sprake van om hier een weg aan te gaan leggen, maar dat kan naar Hawaiiaanse begrippen nog wel 20 jaar duren, voorlopig blijft het dus bij een half uur omrijden.

Ik was om half 8 weer terug. Snel wat gegeten en het verslag van de vorige dag gemaakt. Het verslag van vandaag moest maar even wachten, daar had ik geen puf meer voor. Al met al een super dag en mocht je hier ooit komen, ga op stap met Wade. Hij doet niet alleen de road to Hana, maar ook tours in het westen of alleen watervallen. Hij kan alles naar je wensen aanpassen.