Miriam's reisverslagen

Vandaag zou het redelijk weer worden en met het strand hier bijna voor de deur, hoef alleen de straat uit te lopen, vond ik het wel leuk om een beetje in de buurt te blijven en lekker te gaan wandelen. Helaas gooit het benauwde weer nog steeds een beetje roet in het eten. Als je 2 stappen hebt gezet ben je al doorweekt van het zweet.

Vanmorgen eerst alles hier op het terrein verkend. Zwembad is niet zo groot, maar goed zoveel appartementen zijn het nou ook weer niet, en het washok is ook gevonden. Van het weekend nog een laatste was doen en dan is de volgende thuis weer. Moet alleen nog even wat quarters zien te krijgen.

Daarna tas gepakt, gevuld met veel water, en op stap. Eerste stop was Kalama Beach Park, dat is hier recht tegenover aan het strand. Ik zit hier precies op de scheiding van goed snorkel water en troebel water. Er komt een stormdrain in het water uit en die brengt nogal wat rommel met zich mee dat allemaal naar het noorden wordt meegenomen. Kalama Beach Park is nog niet helder genoeg om goed te kunnen snorkelen, maar omdat het toch redelijk afgeschermd is is het de ideale plek voor een eerste surf of paddle board les. Er is een heel klein stukje strand en de rest is allemaal lava rots waardoor er ook weinig wordt gezwommen. Al met al dus een ideale plek om met je board het water in te gaan. Ik heb hier een kleine 20 minuten zitten kijken en ook gelijk Molokini en Kaho’olawe op de foto gezet. Molokini is een atol van een gedeeltelijk ingestortte vulkaan krater. Doordat 1 kant van de krater is ingestort en er op de andere kraterwand niet kan worden gewoond en de binnenkant van de krater beschermd tegen wind en zee is dit de plaats bij uitstek om te snorkelen. Er gaan dan ook dagelijks heel veel boten die kant op om op het rif dat in de krater is ontstaan te kunnen snorkelen. Achter Molokini ligt Kaho’olawe, het kleinste eiland van Hawaii. Het eiland is onbewoond en is beschermd gebied. Vroeger heeft het leger hier wel oefeningen gedaan dus waarschijnlijk is het bezaaid met munitie.

Uiteindelijk heb ik ongeveer 4 km langs de kust gelopen. Er zijn verschillende beach parken, maar ook veel sportvelden zoals baseball, volleybal, tennis en basketbal. Deze velden worden ook echt voor wedstrijden gebruikt, ze hebben allemaal een kleine tribune en scorebord en zijn niet vrij toegankelijk. Training en wedstrijden spelen aan de zee, wie zou het niet willen. Hier staat overigens bijna geen wind, In Nederland zou de wind spelbreker zijn maar dat komt hier bijna niet voor.

Op de weg terug ben ik langs allemaal kleine markten gelopen waar heel veel prullaria wordt verkocht. Van die echte touristtraps. Sommige dingen zijn best leuk, maar als je het vast pakt valt het al bijna uit elkaar. Ik zoek nog wel even verder  Na 10 km stappen en 4 uur later was ik weer terug in m’n appartement. Het hing al een beetje in de lucht en inderdaad rond een uur of 5 een paar behoorlijke klappen onweer. Onweer komt hier niet zo veel voor, maar met 3 tropische stormen die rond de eilanden hangen is het wachten op. Onderweg terug naar het appartement was ik de Outback tegen gekomen en dat zag ik wel zitten om te gaan eten. Tegen een uur of 6 die kant op gereden en zowaar TomTom was voor het eerst echt de weg kwijt. Gelukkig op het parkeerterrein van het winkelcentrum waar de Outback zit. De wachttijd was ongeveer 45 minuten dus met pieper nog een cache op gaan halen en wat winkeltjes afgelopen. Ik was nog geen 20 minuten buiten of de pieper ging al af. Gelukkig was ik weer net binnen bereik want de cache lag dat niet. GPS in de auto gegooid en lekkere spareribs gegeten. Ook hier geldt weer dat ik liever niet in het donker rijdt. Het is om 7 uur stikdonker, geen straatverlichting en de autoverlichting is slecht. Had bijna een scooter op m’n motorkap liggen omdat die de weg overstak (door rood licht) en geen verlichting aan had. Gelukkig reed ik nu door bewoond gebied terug dus genoeg verlichting en zag ik hem op tijd, maar ik wil niet weten wat er had gebeurd als ik in donker gebied had gereden want dat is ook echt zwart en niet zoals in Nederland dat je nog genoeg kan onderscheiden.

Ik vind het wel jammer dat ik hier ’s avonds niet echt naar buiten kan. Is het op loopafstand ga ik wel op stap, maar de auto laat ik ’s avonds toch liever staan. Ik vermaak me ’s avonds overigens prima. Foto’s uitzoeken en verslag schrijven, films en series kijken of een boek lezen.

Morgen ga ik naar de summit van vulkaan Haleakala, op ongeveer 3000m hoogte, het hoogste punt van Hawaii. Hemelsbreed 20km van m’n appartement, maar over de weg ongeveer 75km en ruim 1,5 uur rijden. Hopelijk valt het mee met de bewolking, maar op 3000m zit je er al weer boven. Zou toch wel leuk zijn als ik de krater in kan kijken zonder dat er een wolkendek in hangt. Ik kan er in ieder geval 1 van de hoogst geplaatste caches loggen.