Er doet zich een buitenkansje voor. De verjaardag van Jon Bon Jovi vieren in Philadelphia, Washington voor het eerst bezoeken en ook daar een concert bijwonen, voor het eerst naar een AFL wedstrijd van de Philadelphia Soul en weer op bezoek bij Shelly in Mantua, New Jersey.

Na een lange reis zitten we dan nu eindelijk in ons hotel in Washington DC. Vanmorgen hadden we om 10 uur de trein naar Schiphol en, via een upgrade van de NS, hebben we lekker 1e klas gereisd. Aangekomen op Schiphol hebben we onze bagage ingecheckt en zijn we richting gate gelopen. Het vliegtuig was er dus de kans was groot dat we vandaag zouden vertrekken. Om 11:45 begon het boarden en zowaar we gingen op de tijd de lucht in. De mededeling dat onze piloot Captain Jack Sparrow heette was niet echt waar we op zaten te wachten en zorgde voor wat hilariteit maar hij heeft ons heelhuids en zonder gekke dingen in Philadelphia gekregen. Onze piloot leek gelukkig ook in de verste verte niet op de Captain Jack Sparrow die iedereen kent. Helaas hebben we wel een stuk om (een depressie heen) gevlogen waardoor de vlucht een uur langer duurde dan normaal.

Eenmaal in Philadelphia hebben we onze auto opgehaald en het is dan altijd even afwachten wat je mee krijgt. We hadden een Chevrolet Equinox gereserveerd maar reden met een zilverkleurige Saturn VUE ex weg.

Een leuke auto, alleen het nummerbord staat ons niet aan, we zijn geland in Pennsylvania, zijn door Delaware, Maryland en District of Columbia gereden en waar komen we volgens ons nummerbord vandaan …….. FLORIDA!!!

De rit naar Washington was redelijk rustig, bijna geen file. Onderweg zijn we even gestopt om iets te eten en hebben we gelijk gewisseld met rijden. De 2,5 durende rit is eigenlijk net iets te lang, maar met z’n 2-en is het heel goed te doen.

Ons bed voor de komende 4 nachten is goed gekeurd en als we alles zo bekijken zitten we nog dichter bij de bezienswaardigheden als we in eerste instantie dachten. Er gaan hiervandaan gratis shuttles naar verschillende delen van de stad dus daar zullen we zeker gebruik van maken.

Tijd voor een douche en dan snel naar bed, ook voor ons is het ondertussen 3 uur ’s nachts.

Een planning maken wij eigenlijk altijd om vanaf te wijken dus dat hebben we nu ook maar weer een keer gedaan.

We zijn gisteravond om 10 uur gaan slapen maar om 4 uur waren we alweer klaar wakker. Dat was een beetje te vroeg om op te staan dus hebben we het gerekt tot 7 uur. We zijn op ons gemak gaan ontbijten en richting het Capitool gelopen. Daar aangekomen hebben we wat rondgelopen en zijn we kaartjes voor een rondleiding gaan halen. Voor de rondleiding van 10:15u waren er nog twee kaartjes, alleen duurde dat nog zo’n 45 minuten. Aangezien het aardig koud is zijn we een stukje richting The Mall gelopen en hebben wat foto’s van het Capitool gemaakt. Om 10:15u hebben we ons aangesloten bij de groep en zijn we naar de security controle gegaan. Hier moet natuurlijk weer alles uit en af en door de x-ray heen dus voordat alle 30 man gescreened waren, waren er alweer zo’n 20 minuten voorbij.

Binnen werden we opgewacht door een gids die ons wat vertelde over de geschiedenis en de ruimtes waar we kwamen. We kwamen binnen in de Rotunda, de 55 meter hoge koepel van het Capitool. Het midden van de koepel ligt precies op het midden van de heuvel en is het hart van het Capitool. Hier is een groot gedeelte van de Amerikaanse geschiedenis toonbaar gemaakt door schilderijen en beelden van verschillende bekende figuren. Ook nu wordt de koepel af en toe nog voor officiele gebeurtenissen gebruikt. Zo is onder meer oud president Ford een maand of 14 geleden hier opgebaard.

De volgende ruimte was The Old Hall, tegenwoordig bekend als The National Statuary Hall. Iedere staat heeft 2 beelden van prominente burgers gedoneerd en deze staan verspreid door gangen door het hele Capitool maar de meeste staan in The National Statuary Hall.

In de derde en laatste ruimte was een overzicht van de geschiedenis van het Capitool, van de eerste bouwtekeningen tot de tekeningen en foto’s van de voortgang van de huidige renovatie.

Volgende stap was uitzoeken waar het Verizon Center zit. Voor ons niet echt onbelangrijk aangezien ons feestje daar morgenavond gaat beginnen. Dit was vrij snel gevonden en we zijn doorgelopen naar Chinatown dat er letterlijk om de hoek zit. We hebben al aardig wat mogelijkheden om te eten gezien dus dat gaat morgenavond helemaal goed komen.

Vanmiddag hebben we ons redelijk aan de planning gehouden. Na een broodje te hebben gehaald bij de Subway hebben we de metro gepakt richting het Pentagon. Hier zijn we overgestapt op de metro naar Arlington National Cemetery. We zijn niet naar het Pentagon gegaan maar we hebben het uit de metro redelijk goed kunnen zien.

Bij Arlington zijn we eerst naar het visitors center gegaan om een plattegrond te halen om vervolgens naar het graf van The Unknown Soldier te lopen. Onderweg kom je langs velden vol met graven, volgens de informatie worden hier gemiddeld 24 begrafenissen per dag gehouden, van soldaten die zijn gesneuveld in oorlogen, maar ook soldaten die een natuurlijke dood zijn gestorven en hun families. Ook tijdens ons korte verblijf hebben we 2 begrafenissen gezien. Bij het graf van The Unknown Soldier vindt 1x per uur The Changing of the Guard plaats. Dit is erg indrukwekkend om te zien.

Na het wisselen van de wacht werden er nog 2 kransen gelegd door scholen, hier zijn 4 scholieren van de betreffende school bij betrokken. Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan het graf van John F. Kennedy. JFK ligt samen met zijn vrouw Jacky en 2 van zijn (ongeboren) kinderen. Het graf van Robert, zijn broer, ligt een stukje van het graf van JFK, hij ligt daar alleen met alleen een wit kruis en een witte steen om hem te herdenken.

Na Arlington twijfelden we even wat we zouden doen. Het was nog redelijk vroeg in de middag dus besloten we de metro te nemen naar Union Station om daar wat te drinken en te kijken of we nog een bezoek aan de Library of Congress konden brengen. We kwamen eerst langs de US Supreme Court maar dachten dat er geen rondleidingen meer waren dus zijn doorgelopen naar de Library die er naast ligt. Het visitors center staat aangegeven, maar hebben we niet gevonden. We kwamen wel een bord tegen met de tijden waarop de rondleidingen starten en helaas waren we net 10 minuten te laat voor de laatste. Dit bewaren we tot vrijdag. Voor de zekerheid zijn we nog even naar de US Supreme Court gelopen om te kijken wat er wel en niet mee naar binnen mag. 2 agenten waren zo aardig om ons te vertellen waar de visitors ingang was en daar aangekomen bleek dat we gewoon nog naar binnen konden om het een en ander te bekijken.

We werden van te voren gewaarschuwd dat we niet naar de 1e verdieping konden en dus ook niet de rechtzaal konden bekijken. Dat was jammer, maar beneden is ook genoeg te zien. Er is heel veel te zien over de geschiedenis van de Supreme Court en een film uit 1996 met interviews met enkele van de zittende rechters die het een en ander vertellen over de manier waarop het Supreme Court tot een uitspraak komt. Erg interessant om te zien.

Na dit bezoek waren we allebei redelijk moe en zijn we terug gegaan naar het hotel. Voor de verandering hebben we eens in het hotel gegeten en dat is goed bevallen. Nu is het tijd om een beetje warm te worden want de gevoelstemperatuur buiten ligt rond het vriespunt.

We zijn vanmorgen om een uur of 9 vertrokken richting Gettysburg om daar een bezoek te brengen aan de slagvelden van de burgeroorlog (1, 2, 3 juli 1863). Na een beetje file rondom Washington kwamen we zo’n 2,5 uur later aan. Als eerste zijn we naar het visitors center gereden om een kaartje te halen waar de 18 mile drive op staat, dit is een route langs de slagvelden. Bij het visitors center is ook een museum waar ze dingen tentoonstellen die in de velden gevonden zijn zoals geweren, pistolen, kanonnen, kleding, muziekinstrumenten en vlaggen.

Langs de route zijn allerlei monumenten en gedenktekens te zien waarop de verschillende staten en compagnies zichtbaar zijn die aan deze oorlog hebben deelgenomen.

Vanwege de kou (het was onder 0) hebben we weinig rondgelopen, in de auto was het tenminste lekker warm. We hebben een uur of 2 over de route gedaan waarna we weer richting Washington zijn gereden.

Om een uur of 4 waren we weer terug bij ons hotel en zijn we ons klaar gaan maken voor ons feestje. We moesten ons om 6:30 pm bij de boxoffice melden om onze kaartjes op te halen, maar voor die tijd hebben we eerst nog een burrito gegeten.

Terug bij de boxoffice moesten we gelijk al onze tassen laten controleren, maar daar hadden we even niet op gerekend. We zijn gelijk de deur weer uitgelopen want eerst moesten er nog een paar camera’s verborgen worden. Eenmaal binnen (met camera’s) konden we achter aansluiten en na een minuut of 10 hadden we onze kaartjes. Niet rij 20 waar we op gerekend hadden, maar rij 16 aan linkerkant van het podium. Om half 8 begon de support act Daughtry, niet slecht, maar we hebben veel betere support acts gezien. Om half 9 was het dan eindelijk zover, Bon Jovi!! De show duurde ruim 2 uur en we hebben weer genoten.

Vanmorgen zijn we weer redelijk op tijd opgestaan, hebben ontbeten en zijn weer op stap gegaan. De eerste stop was de Library of Congress, vooral bekend uit de film National Treasure 2. Hier hebben we een kijkje genomen in de reading room en hebben we wat rondgelopen.

Volgende stop was het huisje waar president Lincoln is gestorven met aan de overkant van de straat het Fords theater, waar hij tijdens een voorstelling vermoord is. Ze hebben dit huisje in de originele staat behouden en je kan een kijkje nemen in de woonkamer en de slaapkamer waar hij uiteindelijk is gestorven.

Na een korte lunch zijn we weer richting The Mall gelopen en hebben we een bezoek gebracht aan de National Archives. Hier liggen o.a. de originele Declaration of Independence, The Bill of Rights en de Constitution, tezamen the Charters of Freedom genoemd. Deze liggen in speciale kisten die na sluitingstijd verdwijnen in een ondergrondse kluis.

Nu werd het dan toch tijd om de monumenten te gaan bezoeken. Dit hadden we eigenlijk voor woensdag al op de planning staan, maar zoals gezegd wij maken planningen om van af te wijken. Het eerste monument waar je tegen aan loopt is het Washington monument, de naald die bijna overal vandaan te zien is.
Daarna zijn we een stuk richting het Jefferson monument gelopen, maar vanwege de kou zijn we niet helemaal rond het Tidal Bassin gelopen waar het aan staat. Ongeveer halverwege begonnen we weer aardig te bevriezen en zijn we terug gelopen.

Het volgende monument dat je tegenkomt is het WWII monument, een gedenkteken aan de Amerikanen die in de 2e wereldoorlog zijn gesneuveld. Dit is een vrij nieuw monument en ligt aan het begin van de Reflecting Pool. Langs deze pool loop je zo naar het Lincoln Memorial. Het is een adembenemend moment als je het Lincoln Memorial binnen loopt en het enorme beeld van een zittende Abraham Lincoln ziet. Een hoogtepunt van ons bezoek aan Washington.

Na een heerlijke warme kop chocolade melk zijn we richting het Witte Huis gaan lopen. Onderweg zijn we het Vietnam Veterans Memorial en in de tussentijds waren we ook al lang het Korean War Veterans Memorial gelopen. Het Vietnam Veterans Memorial is een lange muur met namen van gesneuvelden en vermisten van de Vietnam Oorlog.

Helaas waren we iets te laat bij George W. Bush om nog op de thee te kunnen gaan en moesten we buiten aan het hek blijven staan om een paar foto’s te nemen. Het Witte Huis ziet er mooi uit maar ook heel erg klein, eigenlijk is de achterkant mooier dan de voorkant. Waarschijnlijk was er gisteren een feestje geweest, want vandaag werden de tafels en spullen opgeruimd en dat was zelfs vanaf de kant van de afgesloten straat te zien. Van een hele dag lopen waren we flink afgekoeld en hebben we snel de metro terug naar het hotel gepakt.

Op de planning stond vandaag het National Air and Space Museum. Aangezien Shelly, onze Amerikaanse vriendin, ons niet voor 16.00 uur in Jersey verwachtte, hebben we ons aan de planning gehouden en dit museum bezocht. Dit museum laat de geschiedenis van lucht- en ruimtevaart zien. Diverse vliegtuigen hangen aan het dak, je kan de cockpits van oude Boeing toestellen van dichtbij bekijken en ook het eerste ‘vliegtuig’ van de gebroeders Wright. Er was genoeg te zien voor ons, niet dat we het allemaal heel intensief gelezen hebben, maar we hebben ons een aardig beeld kunnen vormen.

Na een heerlijke lunch met kippensoep zijn we weer richting hotel gelopen, de auto gestart en richting Jersey gereden. Na wat fileleed kwamen we rond half 5 bij Shelly aan.

Vanavond stond een wedstrijd van de Philadelphia Soul op het programma. Het was de homeopener van het 5e seizoen en ze speelden tegen de Orlando Predators. De sfeer was waanzinnig in het Wachovia Center. Het Arena Football is een echte familie sport en je zag diverse families in complete soul outfits de wedstrijd volgen.

De Soul won, uiteraard, met 77-56. De mede-eigenaar van het team was zeer in zijn hum en dat zal waarschijnlijk morgenavond weer een leuk concert opleveren. Voor wie het niet weet, Jon Bon Jovi is de mede-eigenaar.

Vanmorgen hebben we het heerlijk rustig aan gedaan, we zaten om half 12 aan het ontbijt. ’s Middags zijn we even gaan winkelen en om half 5 zaten we al weer aan het avondeten.

Vanavond moesten we naar een verjaardagsfeestje met zo’n 25.000 genodigden. We konden vanaf half 7 onze kaartjes ophalen en om de verkeersdrukte een beetje voor te blijven zijn we om half 6 vertrokken. Bij de boxoffice hadden we mazzel, Shelly en James konden hun kaartjes voor vandaag en morgen ophalen en omdat de fanclubtafels nog niet waren opgezet stonden we ineens vooraan in de rij.

Na zeer makkelijk binnen te zijn gekomen hebben we rond gelopen om te kijken wat voor merchandise er was

maar net zoals in Washington DC stelde het helemaal niets voor. Totaal niets voor ons want normaal komen we toch minimaal met een t-shirt thuis. Daarna zijn we eens gaan kijken waar onze plaatsen waren en dit maal zaten we 20e rij wederom aan de kant van Richie (links voor het podium) met allemaal kleine mensen voor ons.

Daughtry opende om half 8 de show en net als in Washington vonden we het niet super goed, maar het geluid was wel veel beter als 2 dagen geleden. Half 9 was het showtime en begon het verjaardagsfeestje. Richie heeft hier en daar wel wat hints uitgedeeld, maar bijna tot het einde van de show merkte je weinig van het feestje. Toen was het tijd voor de 2e kledingwissel, Jon was nog Backstage toen 4 spelers van de Philadelphia Soul, een paar Soulmates (cheerleaders) en de band op het podium verschenen. Richie zei dat ze een verjaardag te vieren hadden en daar verscheen de taart. Jon was ondertussen ook snel naar het podium gekomen en vertelde later dat hij boos was dat er iemand aan z’n microfoon zat. Bij het zien van de taart was dat echter snel verdwenen. Het publiek heeft 2x happy birthday gezongen en toen stuurde Jon iedereen behalve de band van het podium want hij had een show af te maken.

Uiteindelijk heeft deze show 2,5 uur geduurd en was het zeker weer waard. Morgen de laatste show, dinsdag winkelen voordat we dinsdagavond al weer naar huis vliegen.

Vanmorgen hebben we het weer rustig aan gedaan, tegenwoordig ontbijten we niet maar brunchen we. Voor vandaag hadden we alleen een bezoek aan de US Mint op ons programma staan, want daar zijn we 2,5 jaar geleden niet aan toegekomen.

We zijn rond een uur of 1 bij Shelly vertrokken richting Philly. Het visitors center hadden we vrij snel gevonden en parkeren was ook geen probleem. Bij de Mint moet je eerst de ID bewijs laten zien voordat je naar binnen mag en ook dit keer mochten we doorlopen (zouden we dan toch eerlijke gezichten hebben??) Je mag geen tassen, camera’s of telefoons meenemen dus die hadden we maar bij Shelly achtergelaten. In de Mint worden de munten geslagen en je kan een kijkje nemen in de “fabriekshallen”. Via een rondleiding bovenlangs krijg je eerst een stuk geschiedenis van de munt te zien en daarna kan je van bovenaf naar de fabricage kijken. Op zich niet heel erg bijzonder maar wel leuk om een keer gezien te hebben.

Na dit bezoek was het nog redelijk vroeg. We zijn langs het graf van Ben Franklin gelopen, dat werd de laatste keer gerestaureerd, naar de Bourse Market gelopen. Hier hebben we wat te drinken gehaald en zijn we weer terug gereden naar Shelly. Vanavond eten we niet in het Wachovia, dat is gisteren niet zo heel goed bevallen, maar lekker thuis bij Shelly.

Voor vanavond hadden we ons al voorgenomen om iets later weg te gaan, we waren rond een uur of 7 bij het Wachovia. Shelly en James zouden op ons wachten totdat we onze kaartjes hadden, maar de fanclubrij was zo lang dat we ze maar naar binnen hebben gestuurd. Uiteindelijk hebben we een uur in de rij gestaan, de support act gemist, maar onze plaatsen waren weer niet echt slecht. We zaten 1 rij verder naar achteren maar weer met allemaal kleine mensen voor ons. De show was weer super met een paar verrassingen in setlist. Ze begonnen met Glad all over (Dave Clark cover), Blood money en Hallelujah.

Na de show zijn we naar Shelly en James gelopen en zijn we gelijk naar huis gegaan. James moest de volgende dag erg vroeg op om naar cursus te gaan.

Vandaag is onze laatste dag, het plan is om eerst te gaan shoppen in The King of Prussia mall, 1 van de grootste malls in Amerika en daarvandaan door te rijden naar het vliegveld om de auto in te leveren.
We zijn rond een uur of 12 bij Shelly vertrokken voor een rit van ongeveer een uur. Bij de King of Prussia even goed in de gaten houden waar je parkeert en dan kan het shoppen beginnen. Doordat het een doordeweekse dag is is het lekker rustig en kan je op je gemak rondkijken. Echt superveel hebben we niet gekocht, maar het noodzakelijke is weer in de koffer verdwenen. Na een paar uurtjes rond gelopen te hebben zijn we richting het vliegveld gegaan en hebben we de auto ingeleverd. We hebben het weer voor elkaar gekregen om de tank zo goed als leeg te krijgen.

Na het inchecken bleken we toch nog een uur of 2,5 te hebben voordat onze vlucht vertrok dus ruim de tijd om wat te eten te zoeken. Het werd voor het eerst deze trip MacDonalds, maar dat is eigenlijk ook het enige beetje warme voedsel dat er op het vliegveld te krijgen is.

Onze vlucht vertrok op tijd en na zo’n 7,5 uur stonden we weer op Schiphol. Het wachten op de koffers duurt hier altijd vreselijk lang en ook deze keer werden we niet teleurgesteld. Er was ook net een vlucht uit Curacao geland dus we konden nog even kijken hoe de 100% controle in z’n werk gaat en we waren blij dat wij daar niet doorheen hoeven.

Marcel stond ons al op te wachten en na 9 dagen was de pret weer voorbij. Nu wordt het wachten tot half juni voor de Europese tour.