Vandaag is het 10 jaar geleden sinds de aanslagen op het World Trade Center in New York. De morgen begon dan ook met de herdenkingen in New York op tv. Het blijft indrukwekkend om hier beelden van te zien. Hier in Dallas is er alleen vanavond een herdenkingsconcert, verder gaat het leven verder. Na het gratis ontbijt was het tijd voor de wandeling naar het 6th Floor museum, dat ligt ongeveer 20 minuten van het hotel.

Daar aangekomen hebben we eerst de tour door het museum  gedaan. Net als de plaats waar Martin Luther King werd doodgeschoten is ook dit heel vreemd om rond te lopen. Het museum beslaat de gehele 6^e verdieping en laat iets over de verkiezingen en campagne uit 1960, de aankomst in Dallas en de dag waarop JFK is doodgeschoten. Tegen het einde van de tour kom je bij de plek waarvandaan JFK is doodgeschoten en kan je via de naastgelegen ramen de lokatie op straat zien. Hier hebben ze een kruis opgezet en veel mensen maken van de gelegenheid gebruik (zolang er geen verkeer aan komt) om op het kruis te gaan staan en er foto’s vandaan te nemen.

We zijn nog even naar het JFK memorial gelopen dat bijna naast het museum ligt.

Uiteraard stond ook in Dallas weer het Hard Rock Cafe op het programma, ik moet natuurlijk wel m’n shotglass halen ;) Hier hadden ze ook het Pinktober shirt en de pin en de pin heb ik ook gelijk maar meegenomen. Het was al na een uur en we hadden allemaal wel een beetje trek dus we hebben hier iets gegeten en gedronken. Gelijk even gevraagd of er nog iets van Bon Jovi hing en zowaar een blouse van Hugh en een gitaar van Richie.

Het lijkt er op dat dit 1 van de Hard Rock Cafe’s nieuwe stijl is. De displays zijn erg mooi om te zien en alles is heel strak ingericht.

Verder is er in Dallas niet veel te beleven en eigenlijk was het plan om de rest van de middag bij het zwembad in het hotel door te brengen, maar aangezien er bij het zwembad bijna tot geen schaduw te vinden is hebben we dat niet gedaan. In plaats daarvan zijn we naar de sportbar gegaan die hier in de lobby zit en hebben naar de dames finale van de US Open en een aantal herhalingen van NFL wedstrijden gekeken. Ik snap niet heel veel van de spelregels van Amerikaans footbal maar het blijft leuk om naar wedstrijden te kijken.

Op de terugweg naar het hotel zijn we door het West End district gelopen waar nog een aantal oude en historische gebouwen staan. Hier zagen we ook een TGI Fridays zitten en aangezien er verder niet echt veel bijzonders in de buurt zit en er op zondag ook een hoop is gesloten zijn we weer hier gaan eten. Het smaakte goed en onze ober was een beetje in een rare bui. Hij wilde mij een turkey burger aansmeren, m’n vader bud light en m’n moeder een margarita. Alledrie zijn niet aan ons besteed ;)

Het valt ons op dat er heel veel parkeerplaatsen zijn. Van garages van 13 verdiepingen hoog tot parkeerplaatsen die open braakliggende terreinen zijn gemaakt. Er wordt nog steeds heel veel gebouwd en gesloopt en langzaam aan verandert Dallas in de stad van spiegels. Alle nieuwe gebouwen hebben spiegelruiten. Schijnbaar heb ik hier ook een dubbelganger rondlopen.  Gisteren in Dallas Chop werden we al door iemand aangesproken die mij herkende en vanmiddag bij het Hard Rock Cafe weer. Voor zover ik weet heb ik toch echt geen tweelingzus rondlopen.

Morgen alweer een lange rijdag. We rijden niet helemaal over de interstate, maar nemen wat binnendoor wegen. We hebben de hele dag de tijd en kunnen rustig aan doen.

We zijn net aangekomen in een zeer heet Houston, op dit moment is het 40 graden en het lijkt er niet op dat het snel af zal gaan koelen. De kamer is gelukkig wel koel en weer van alle gemakken voorzien, inclusief keuken en vaatwasser. De airco doet het hier gelukkig wel, in mijn kamer in Dallas deed die het niet helemaal zoals het hoorde en was het vies warm. Ze hebben er van onderhoud wel naar gekeken, maar helemaal opgelost was het nog niet.

Vandaag eens geen foto’s, er viel onderweg niet veel te fotograferen. We hebben het eerste stuk tot aan Waco over de interstate gereden en daarna zijn we via highway 6 en 290 naar Houston gereden. De rit was weer zo voorbij en we zijn ook al langs de mall gereden waar we morgen gaan shoppen, die ziet er in ieder geval veel belovend uit. Onderweg nog een heftig ongeluk gezien. Een vrachtwagen die op z’n kop in de berm lag en een personenbusje waar het dak vanaf was geknipt. De weg was aan de andere kant helemaal afgesloten zodat de ravage opgeruimd kon worden. Er lagen brokstukken verspreid over alle banen.

Voor vanavond weten we eigenlijk nog niet wat we gaan doen. We zitten niet in het centrum van Houston, maar er rijden wel shuttles van het hotel. Straks maar eens informeren of ze ook naar downtown rijden, dan doen we dat misschien wel. Anders kijken we hier in de omgeving even. Het Courtyard Marriott zit hiernaast en zij hebben een bistro, van 17:30 tot 19:00 is er dagelijks een hospitality hour waar je gratis iets kan eten en drinken. We zien wel wat het vanavond gaat worden, want ik moet natuurlijk nog naar het HRC om m’n glas te halen ;)

Nog even een kleine reactie op alle reacties die er binnen komen. Hartstikke leuk om te lezen en te weten dat er veel mensen zijn die ons volgen. Voor de mensen die niet weten hoe ze een reactie achter kunnen laten, klik op Reactie toevoegen aan het einde van het verslag. Jaap, met MLK bedoelde ik ook echt MLK, maar dan verwijzend naar The Lorraine waar hij is doodgeschoten.

Het is heet in Houston, vanmorgen rond 11 uur stond de stand al op 40 graden en in de loop van de middag werd het nog warmer.

Na het ontbijt hebben we eerst een was gedraaid en zijn daarna naar de Houston Premium Outlets gereden. Dit kan je een beetje vergelijken met Bataviastad of Rosada, alleen op z’n amerikaans veel groter. Na 3 uur shoppen, en veel geld uitgeven, hebben we alles naar het hotel gebracht.

Het lijkt wel alsof het hier altijd spits is, zowel vanmorgen als vanmiddag hebben we even in de file gestaan. Het was vanavond de bedoeling om bij het Rainforest Cafe te gaan eten, maar waar we ook keken geen Cafe te bekennen en ik was te lui om het te gaan vragen. Onderweg er naartoe had ik al een Cheesecake Factory zien zitten en aangezien we daar toch langs liepen op de weg terug naar de auto zijn we daar terecht gekomen. Heerlijk gegeten met een Vanilla Bean cheesecake als toetje.

Morgen gaan we de level 9 tour doen bij NASA en daarna gelijk door naar Lafayette. Ik weet niet of ik morgen nog een verslag zal plaatsen, zo niet wordt het waarschijnlijk pas na New Orleans dat we weer online zijn want ik begreep van Sonja dat internet in het hotel in New Orleans duur is.

Vandaag is een dag waar we allemaal naar uit hebben gekeken. We hebben de Level 9 tour op het Johnson Space Center gedaan en ik kan nu al zeggen dat ik deze iedereen aan kan raden.

We moesten pas om 11:30 bij NASA zijn dus we hadden de tijd aan onszelf. We zijn om 9 uur gaan ontbijten, daarna de koffers inpakken (Dat duurde even met al die aankopen van gisteren) en rond 10:30 zijn we bij het hotel vertrokken. Tomtom bleef maar roepen dat ik links aan moest houden en toen ik dat deed moest ik ineens rechtsaf. Midden op de snelweg je stuur omgooien is geen optie dus toen maar de volgende afslag gepakt en weer op naar de juiste highway. Toen wilde Tomtom maar dat ik ging spookrijden de snelweg op. Ook dat leek mij geen goed plan dus toch maar onder de snelweg door en aan de andere kant de juiste oprit pakken. Gelukkig bleek dat de juiste beslissing en al snel waren we onderweg naar NASA. Uiteindelijk kwamen we hier om 11:20 aan dus nog genoeg tijd om ons te melden en onze VIP passen op te halen.

Om 11:45 moesten we ons bij de tramtour melden, daar zouden we door onze gidsen, Irwin en Brenda, worden opgehaald. Irwin kwam iets later kijken of iedereen er was en kennis maken. Ondertussen stond de tram van 12 uur te wachten op de mensen die de reguliere tour volgen te wachten en ook wij konden door de security heen. Iedereen dacht dat we ook in de tram moesten stappen, maar wij bleken een prive busje te hebben. Er kunnen maar maximaal 12 mensen per dag met de Level 9 tour mee dus zo’n busje met airco is wel lekker. We zijn als eerste naar de raketten gegaan. Buiten staan een aantal motoren en raketten opgesteld en Irwin begon alles uit te leggen. Welke motor voor welke raket wordt gebruikt en wat het verschil tussen de verschillende motoren is.

Na deze uitleg zijn we naar binnen gegaan waar de bijna complete Apollo 18 staat. Apollo 17 is de laatste die een missie heeft gedaan, Apollo 18, 19 en 20 zijn wel gebouwd maar hebben nooit een missie uitgevoerd. Apollo 18 is de meest complete van de 3. Er staat er ook eentje op Cape Canaveral in Florida. Als je de hal in loopt weet je niet wat je ziet. Apollo 18 is 111m hoog en kan uiteindelijk in 4 delen opbreken. Het eerste deel stort in de oceaan, het 2e deel verbrandt in onze eigen dampkring, het 3e deel stort uiteindelijk neer op de maan en het 4e deel is de capsule waar de astronauten inzitten dus hopelijk komt dat weer heel terug op aarde.

Het was tijd voor de lunch. Deze is inbegrepen bij de tour en je gaat eten bij een van de 2 kantines die op het JSC aanwezig zijn. Wij gingen eten in gebouw 3 en er was heel veel keuze. Broodjes, warme maaltijden, salades, toetjes, enz. Wij hebben uiteindelijk een broodje genomen en hebben gelijk een flesje drinken meegenomen voor de rest van de tour. Onze volgende stop was het Neutral Buoyancy Laboratory oftewel het NBL. Dit is het zwembad waar de astrnauten training op missies die ze bv buiten het ISS moeten doen. Het zwembad is 61m lang, 31m breed en 12,2m diep, hiermee is het het grootste binnenzwembad ter wereld. Van de 12m diepte zitten er 6 onder de grond en 6 boven de grond. Vanwege de diepte is er ook een decompressiekamer aanwezig zodat ze bij calamiteiten gelijk in kunnen grijpen. Er is altijd een arts aanwezig die de lichamelijke conditie van de astronauten in de gaten houdt.

Vandaag hadden we het geluk dat er 2 astronauten, Kevin Ford en Rick Mastracchio, met een training bezig waren en dat wij hier een groot deel van hebben mogen zien. Officieel zullen deze 2 astronauten geen missies in de ruimte meer maken, maar ze staan wel op een standby lijst dus als het nodig is zijn ze er klaar voor om de ruimte in te gaan. Deze astronauten werken voornamelijk als trouble shooters. Mocht er een probleem in de ruimte ontstaan kunnen ze dit in het zwembad naspelen en kijken wat de beste oplossing is. Naast de 2 astronauten liggen er gemiddeld 6 duikers in het water ter ondersteuning van de astronauten. De duikers zijn maximaal 2 uur in het water terwijl de astronauten soms wel 6 uur in het water liggen. Alles wordt letterlijk seconde voor seconde nagespeeld.

Vandaag hadden we een gelukje, op het moment dat wij er waren kwamen de astronauten net het water uit. Dit zien ze zelden bij de Level 9 tour dus voor ons natuurlijk extra leuk. Ik heb hier een groot gedeelte van gefilmd. Op zich gebeurt er niet heel erg veel, maar het is toch apart om ze het water uit te zien komen.

De astronaut vooraan is Rick Mastracchio en bij hem hadden ze wat problemen om hem uit zijn pak te krijgen. Het pak heeft binnenin een druk van 4 psi, deze druk moet er eerst af voordat ze het pak open kunnen maken. Op de hoogte van zijn middel zitten het bovenste en onderste gedeelte van het pak aan elkaar. Op de een of andere manier kregen ze de sluiting niet meer los en het heeft zeker 10 minuten gekost voordat hij er eindelijk uit was.

Uiteindelijk zijn we hier veel langer gebleven als eigenlijk de bedoeling was maar de gidsen wilden ons dit niet onthouden. Het was tijd voor een bezoek aan Mission Control. We zijn in de Mission Control van waaruit oa de Apollo en Gemini missies zijn begeleid. Het was wel heel apart, wij liepen echt de Mission Control in terwijl de standaard tour achter de ramen naar binnen zat te kijken. We mochten allemaal achter een bureau gaan zitten en kregen uitleg over deze specifieke Mission Control.

In iedere missie control hangen de patches van de missies aan de muur die vandaar uit zijn begeleid. Die worden na de missie door de MVP (Most Valuable Player) opgehangen. Zo is er een missie geweest (Apollo11) waar alles fout ging wat er fout kon gaan bij de lancering. De shuttle werd 2x door de bliksem geraakt waardoor de electriciteit in de shuttle uitviel. Ongeveer een jaar voor deze missie is er een training geweest waarbij dezelfde omstandigheden waren nagebootst. Heel toevallig zat de technicus die bij deze training betrokken was in de mission control en hij wist welk knopje ze om moesten zetten om alles weer operationeel te krijgen. Deze technicus werd voor die missie de MVP en mocht de patch ophangen.

De 2e mission control was die van het ISS. Deze is zeer modern, ipv mainframes gebruiken ze hier pc’s die in een Linux Red Hat netwerk draaien. Technisch een hele andere omgeving als de oude mission control maar vooral om te zien is dit heel anders. Het was vandaag ook de dag van de overdracht van command van een Russiche gezagsvoerder naar een Amerikaanse gezagsvoerder. Toen wij er waren zou dat nog 30 minuten duren, maar omdat we al heel erg uitliepen konden we hier niet naar blijven kijken.

De laatste Mission Control was die van de shuttles. Van hieruit werden alle Spaceshuttle missies aangestuurd. NASA heeft gisteren bekend gemaakt dat ze een nieuw bemand programma gaan opstarten genaamd Orion. De verwachten is dat tussen 2017 en 2020 de eerste vluchten plaats gaan vinden. Deze shuttles willen ze ook naar Mars gaan sturen.

De laatste stop was het trainingcentrum van de astronauten. Hier hebben ze een gedeelte van het ISS, de spaceshuttle en de Orion capsule nagebouwd. Hier kunnen de astronauten bekend worden met alles waarmee ze in de ruimte te maken krijgen. Net als iedereen thuis moeten ze weten welk knopje waar zit en moeten ze dit blind kunnen vinden. Alles wat hier staat is dan ook op ware grote. Ook hier kunnen ze trouble shooten op het moment dat er iets fout gaat in de ruimte.

Ook hebben ze hier een originele Russische Soejez capsule staan. Het is ongelooflijk om te zien hoe klein de ruimte hierin is en je kan je bijna niet voorstellen dat ze hier met 3 mensen in kunnen. Je moet echt de beste vrienden zijn wil je het hier langere tijd uit kunnen houden.

Uiteindelijk was onze tour om 17:15 afgelopen, 30 minuten later als eigenlijk de bedoeling was. Op de terugweg werden de gidsen al opgeroepen waar ze bleven want alles moest afgesloten worden. Na dit bezoek hadden we nog een autorit van 3,5 uur voor de boeg naar Lafayette. Dit verliep allemaal voorspoedig en even voor 10 uur kwamen we bij het hotel aan. We wisten dat we hier niet veel van hoefden te verwachten, maar het viel allemaal mee. Ook hier weer gratis ontbijt en internet en de kamers zijn schoon. Vandaag gaan we naar New Orleans en zoals al eerder gezegd is het onzeker of we daar internet hebben. Dus of tot morgen of tot zondag.

Vandaag hebben we een redelijk korte rijdag. We vertrekken rond een uur of 10 uit het hotel, maken een tussenstop in Vacherie en rijden dan door naar New Orleans.

Na een kleine 2 uur rijden komen we aan in Vacherie waar we de Oak Alley plantation bezoeken. Deze plantation staat bekend om zijn oprijlaan met 28 Live Oaks langs de weg. Als je aankomt rijden kan je de oprijlaan niet missen. De Live Oaks zijn 300 jaar oud en vormen een soort haag over de oprijlaan.

Een stukje voorbij de oprijlaan kan je het terrein oprijden waar een grote parkeerplaats is aangelegd. We hebben kaartjes gehaald voor de mansion tour en hebben even over het terrein gelopen. Vanaf de parkeerplaats kom je aan de achterkant van de mansion uit en daar hebben ze langs de weg baby Live Oaks staan. Met baby denk je aan kleine boompjes, maar deze bomen zijn ongeveer 170 jaar oud en zijn daar door de eigenaar in 1834 gepland voor de slaven. Hij vond dat de slaven net als hij en zijn gasten een oprijlaan moesten hebben met Live Oaks.

Onze mansion tour begon om 12:30 waarbij we door een historicus een rondleiding door het huis krijgen. Hij verteld over het ontstaan van de oprijlaan, het huidige huis, de burgeroorlog, de eigenaren daarna, het verval en de restauratie van het huis. We beginnen in de ontvangstkamer en gaan daarna naar de eetkamer waar alle gasten werden vermaakt. De laatste stop is de 2e verdieping waar de slaapkamers zich bevinden en een wandeling over het balkon dat rondom het huis loopt. Binnen mochten er geen foto’s gemaakt worden, maar het huis ziet er heel goed uit. Er worden nog steeds restauratie werkzaamheden uitgevoerd en ook de tuinen worden erg goed onderhouden.

Na ruim een uur wordt het tijd om naar New Orleans te rijden. Het is hiervandaan nog maar 85 km en die waren zo afgelegd. De auto de valet ingereden en ingecheckt. We hebben kamers op de 17e verdieping met een redelijk uitzicht. Na een opfrisbeurt zijn we naar Bourbon street gelopen dat hier bijna letterlijk aan de overkant ligt. Hier hebben we alvast de sfeer opgesnoven van het French Quarter. We zijn richting de Mississippi gelopen en weten ook waar we morgen moeten zijn om de boot te pakken. We hebben voor de verandering maar weer eens bij het HRC gegeten want als je iemand bij je hebt die bijna geen vis lust wordt het erg moeilijk om hier ergens naar binnen te stappen om te eten. Bijna alle pubs hebben alleen vis op het menu staan.

Het weer in New Orleans is heerlijk. Wel een veel hogere luchtvochtigheid als in Dallas en Houston, maar dat mag de pret niet drukken.

Gisteren hadden we van de congierge de tip gekregen dat als je in New Orleans bent je minimaal 1 keer bij Mother’s moet hebben ontbeten. Deze zit redelijk dicht bij het hotel dus dat hebben we vanmorgen maar eens uitgeprobeerd. Toen we daar aankwamen wisten we niet wat we zagen. Een oud, vervallen pand, maar het was er super druk. Als je binnen komt krijg je van iemand een menukaart uitgereikt en moet je eerst je bestelling doorgeven en betalen en daarna mag je een tafel uitzoeken. Het pand ziet er aan de binnenkant ook niet uit, volgens mij hebben ze er nog nooit iets aan gedaan. De muren zijn helemaal kaal tot op de bakstenen, ze hebben er wel een paar ingelijste posters opgehangen om het een beetje sfeer te geven. Naast de ruimte waar je binnen komt hebben ze er ook nog 2 ruimtes achter die er precies hetzelfde uit zien. Als je eenmaal een tafel hebt gevonden komt de serveerster naar je tafel en neemt je bon met bestelling in ontvangst en geeft deze aan de keuken door. Na een minuut of 10 heb je dan je ontbijt voor je. Een compleet omgekeerde wereld, maar het werkt perfect. Het eten is echt heel lekker en de prijs is ook niet verkeerd.

Na zo’n 45 minuten stonden we weer buiten en zijn we weer richting Bourbon street gelopen. Onderweg kwamen we een tentje tegen waar je allerlei tours kan boeken. We hebben wat folders meegenomen en zijn op ons gemak verder gelopen richting Bourbon. Daar was het nog redelijk verlaten, maar ’s nachts gaat het hier ook tot een uur of 3 door dus het is niet vreemd dat het erg rustig was. We zijn verschillende straatjes ingelopen tot we uiteindelijk bij de St. Louis Cathedral uitkwamen.

Onderweg kwamen we een supermarkt tegen waar we iets te drinken hebben gehaald. Ook hier willen ze zo veel mogelijk spullen in proppen waardoor de rekken heel dicht op elkaar staan. Er kan net een persoon door de paden heen lopen, winkelwagentjes hebben ze dan ook niet.

We zijn verder gelopen naar de Mississippi waar toevallig net de stoomboot Natchez vertrok, de boot waar we vanavond op gaan eten. Nadat de boot de bocht om was zijn we via andere straatjes terug gelopen naar het hotel. We hebben een swamptour voor morgen geboekt en in het hotel heb ik snel de verslagen online gezet, hebben we ons omgekleed en zijn we naar Cafe du Monde gelopen. Hier zijn we vanmiddag al eerder langs gelopen maar het was toen zo druk dat we verder zijn gelopen. Nu was er wel een tafel vrij en als je in New Orleans bent moet je ook de wereld beroemde beignets proeven. De beignets zijn heerlijk, zelfs m’n vader zat er van te smullen, alleen de tandarts zal niet blij zijn met de hoeveelheid suiker die er op zit.

We hadden nog een uurtje voordat we aan boord van de Natchez konden en we zijn lekker op een bankje langs de Mississippi gaan zitten. We hebben de meest vreemde figuren voorbij zien komen, wat hier allemaal heel normaal is. Om half 6 ging de Natchez stoom afblazen en dat doen ze met een orgel, het geluid lijkt een beetje op een draaiorgel. Ik heb nog nooit zo’n vals orgel gehoord en dat een kwartier lang.

Om 6 uur konden we aan boord en daar zat al een band dixie muziek te spelen. Er waren 2 groepen om te eten en wij waren in de 2^e groep ingedeeld. Om 7 uur vertrokken we en was de 1^e groep al aan het eten. Wij zijn op het achterdek gaan zitten en hebben daar iets gedronken. Ondertussen werd er van alles verteld over waar we langs zijn gevaren en hebben we een gedeelte gezien waar de dijken zijn door gebroken toen Katrina New Orleans heeft getroffen. Je ziet hier ook nog steeds kapotte kades en achter sommige van de dijken kan je nog compleet vernielde huizen zien.

Om kwart voor 8 was het voor ons tijd om te gaan eten. Het was een lopend buffet en er was meer dan genoeg keuze. Salades, vlees, vis, verschillende groentes en een toetje. Het smaakte allemaal weer heerlijk en we zaten allemaal vol. Om 9 uur waren we weer terug bij de kade en zijn we nogmaals door Bourbon street gelopen. Aanstaande zondag spelen de New Orleans Saints hun eerste thuis wedstrijd van dit seizoen tegen de Chicago Bears en het begint nu al druk te worden met football supporters van beide teams. Het is ook nog eens vrijdagavond dus Bourbon street was afgeladen. Heel gezellig en vanwege de wedstrijd trok er, onder politie begeleiding, een parade van Bud light door de straat. Zij deelden de alom bekende kettingen uit en die vlogen letterlijk om je oren. Daarnaast moet je in de gaten houden dat ze ook vanaf de balkons kettingen naar beneden gooien en dat je niet uitglijd over gebroken kettingen die op straat liggen.

Even voor 10 uur waren we weer terug in het hotel. Morgenochtend gaan we naar Cementery #1 en morgenmiddag om 3 uur worden we opgehaald voor onze swamptour.

Vanmorgen hebben we bij een winkeltje om de hoek van het hotel ontbeten. Daarna zijn we een stuk door New Orleans gaan wandelen. Via het French Quarter naar Saint Louis Cementary #1 en via het Warehouse district naar de Riverwalk. Een behoorlijke wandeling om er vervolgens achter te komen dat zo ongeveer alles om de hoek van het hotel ligt.

Op de Riverwalk hebben we bij Poppy’s iets gedronken en zijn terug gelopen naar het hotel. Om 3 uur worden we opgehaald voor onze swamptour en omdat we nog wat tijd over hadden zijn we Canal street ingelopen. Hier kwamen we iets tegen dat we wel mee moeten nemen naar Nederland (nee het is niet voor Sabrina of Ronald) Dit hebben we snel terug gebracht naar de kamer en kort daarna zijn we opgehaald. De organisatie ligt op ongeveer een half uur rijden buiten New Orleans. Onderweg kwamen we het 2^e busje van de organisatie tegen en de chauffeurs maakten er een race van wie het eerste terug zou zijn. Dit verliep overigens wel redelijk veilig, geen hoge snelheden en het overige verkeer werd niet gehinderd. Aangekomen moesten we het restant van de tour betalen en kregen we onze polsbandjes met de (voor Bon Jovi fans) welbekende plakkers waar je armharen aan vast blijven zitten.

Om 4 uur vertrokken de boten (3 grote en 3 kleine), wij zaten op een kleine boot samen met 2 Oostenrijkers. Het moeras is zo groot dat de boten al snel allemaal een eigen weg gaan. Het moeras bestaat voor een groot gedeelte uit kanalen die door mensen zijn aangelegd. In eerste instantie is dit gedaan om de natuurlijke gasbronnen te bereiken en daarna om de pijpleidingen voor het vervoer aan te kunnen leggen. De kanalen zijn diep en breed genoeg voor normale scheepvaart, we kwamen op de grotere kanalen dan ook regelmatig een boot tegen.

Onderweg zijn we verschillende keren gestopt en bij de eerste stop kregen we eindelijk te zien wat er in de koelbox zit die vlak voor vertrek aan de boot werd gesnoerd. Onze gids deed het voorkomen alsof hij iets te drinken ging pakken, maar er kwam een kleine alligator te voorschijn. Deze was net uit het nest en kan nu nog niet eens door je huid heen bijten. De Oostenrijkse die voor ons zat moest er echt helemaal niets van weten, want natuurlijk voer was voor de gids. Hij heeft er dan ook verschillende keren flink laten schrikken. De alligator ging van hand tot hand en vlak voor hij weer terug ging in de koelbox durfde ze hem toch vast te houden.

M’n moeder moest er ook niet veel van weten, maar uiteindelijk (na veel aandringen van mij) heeft ze hem toch aangeraakt. Daarna was het zoeken naar alligators. Heerlijk racen over de kanalen, hoe harder hoe beter! In tegenstelling tot de Everglades zie je ze hier echt door de kanalen zwemmen, daar liggen ze meer aan de kant. Ze eten wel allemaal marshmellows, hoewel ze er vandaag weinig zin in hadden.

Nadat we weer bij het hotel zijn afgezet zijn we richting de Riverwalk gelopen waar we bij Poppy’s iets hebben gegeten. Het is een belangrijk weekend in New Orleans van de New Orleans Saints spelen zondag tegen de Chicago Bears en het is chaos in de stad. Supporters van beide teams die compleet uitgedost op straat lopen, verschillende optochten waar het hele verkeer voor wordt platgelegd en in Bourbon street is het zo druk dat je over de hoofden kan lopen. Vanavond zijn we dan ook niet via Bourbon street terug gelopen, maar hebben we de korte weg die we vanmiddag uit hadden gevonden terug genomen.

Eerst even een antwoord op de vraag van Paula, dat klopt dat is inderdaad onze gids. Ook voor vandaag heb ik geen foto’s. Het was al te donker om wat mooie foto’s te maken, dus morgen weer een kans ;)

Vandaag hebben we weer een behoorlijke rit voor de boeg, zo’n 450 km richting Panama City Beach. We hebben het vanmorgen makkelijk gedaan en in het hotel ontbeten. Daarna snel alles inpakken en op naar Florida. Vandaag rijden komen we door 4 staten, we beginnen in Louisiana en doorkruisen Mississippi en Alabama voor we in Florida aan komen.

Het eerste dat we moesten doen was tanken want die was echt bijna leeg. Gelukkig zit er vlakbij het hotel een pomp en na het vullen was het op naar de Interstate. Tomtom dacht alleen dat we er al op reden terwijl we er eigenlijk onder reden. Het duurde dan ook even voordat we de juiste oprit hadden gevonden. Daarna ging alles heel snel. Het was eigenlijk het plan om wat toeristische routes te rijden maar we moeten op tijd de sleutel van het appartement ophalen en we gingen natuurlijk veel te laat weg in New Orleans. Onderweg zijn we in Biloxi en Destin bij het HRC gestopt en heb ik de laatste 2 shotglazen van deze trip opgehaald. In Biloxi is het een HRC Hotel en Casino en dat is echt heel groot. We zijn er maar weer heel hard uitgelopen, want ik kan daar wel een tijdje ronddwalen en alles bekijken dat er op de muren hangt. In Destin is het juist een heel klein cafe, maar daar stonden 2 dames voor me uitgebreid naar de pins te kijken dus het duurde even voor ik aan de beurt was. Gelukkig merkte 1 van de dames op dat ik er stond en kon ik snel afrekenen.

Ongeveer vanaf Pensacola ga je langs de kust rijden en kom je door allerlei kustplaatsen heen. Dat levert behoorlijk wat oponthoud op, maar er hangt ook een hele gezellige sfeer. Een beetje het idee van een tropisch eiland, met witte stranden en blauwe zee. Om 17:15 kwamen we aan bij de lokatie waar we de sleutel op moesten halen en dat was eigenlijk te laat. We hebben even door de lobby gelopen, maar zagen alleen maar een bordje dat de agent op lokatie was voor een huis bezichtiging. Naast het verhuren van de appartementen verkopen ze deze namelijk ook. Ik gebeld, maar kreeg voicemail. Blijken ze daar 2 balies te hebben, 1 voor de huur en 1 voor de koop, maar dat staat nergens aangegeven. Uiteindelijk blijkt er een klein bordje te staan waarop staat dat je er een telefoon naast de balie staat waarmee ze je toegang geven tot de kluis zodat je je papieren kan pakken. Uiteindelijk hebben we alles gevonden, we waren inmiddels al 10 minuten verder, en konden we naar ons appartement. De eerste 4 verdiepingen van het complex is een parkeergarage voor bewoners dus de auto staat heerlijk in de schaduw. Op naar de 23e verdieping. In Amerika kennen ze geen begane grond dus voor Nederlandse begrippen zitten we op de 22e verdieping en er is geen verdieping meer boven ons.

Het is een heerlijk appartement dat van alle gemakken is voorzien. Als je de gordijnen voor de balkondeuren wegschuift zie je letterlijk alleen maar oceaan. Ook als je op het balkon zit hoor je alleen maar de oceaan en af en toe wat vogels. Mensen hoor je bijna niet ondanks dat het toch redelijk druk is op het strand.

We zitten hier vlakbij de Park Pier wat een groot shopping en activiteiten centrum is. Er zit van alles voor alle leeftijden. We zijn hier bij Margaritaville gaan eten, simpel en het smaakte goed.

Toen we gisteren terug kwamen van het eten had ik wat last van m’n keel en dat is gedurende de nacht alleen maar erger geworden. Denk dat de ijskoude kamer in Lafayette daar schuldig aan is. Ik ben behoorlijk verkouden geworden, hopelijk is dat zaterdag grotendeels over want vliegen met een verkouden hoofd is geen pretje.

Vanmorgen zijn we eerst op zoek gegaan naar een ontbijt. Er zit hier vlakbij een kleine supermarkt maar die had niet wat we zochten. We hebben daar gevraagd waar we iets konden eten en ze wees ons door naar een kleine deli aan het strand. Daar hebben we een simpel ontbijtje aan het strand gegeten.

Na het ontbijt zijn we naar de verhuurmaatschappij van het appartement gereden want we hebben in 1 van de slaapkamers een hele natte plek in het tapijt en we weten niet waar het vandaan komt. De plek was vanmorgen nog natter als gisteren en het lijkt van onderen te komen. Ze zouden iemand langs sturen, maar ik denk niet dat wij die persoon nog zullen zien aangezien we hier morgen al weer vertrekken.

Hierna zijn we terug gegaan naar het appartement. We waren eigenlijk van plan om vandaag lekker lui op het strand te gaan liggen, maar het is echt veel te warm om dat de te doen. We hebben een paar uur op het balkon in de schaduw gezeten en zelfs dat was al behoorlijk warm. Rond een uur of 2 zijn we eerst naar de Walmart gereden om drinken te halen voor de rest van onze reis en ik wilde even kijken of ze iets van keelpastilles hebben. Nou die hebben we gevonden, als ik er een heb genomen is het net of ik een verdoving bij de tandarts heb gehad, maar ze werken en dat is het belangrijkste. Op de terugweg kwamen we langs het Pier Park en hebben we daar wat rond gewandeld en gewinkeld. Er zitten ook een aantal ijswinkeltjes en voor het eerst deze vakantie hebben we een ijsje gehaald. Het smaakte heerlijk.

Het was ondertussen al bijna 5 uur, nog te vroeg om te gaan eten, en we zijn weer terug gegaan naar het appartement. We hebben op het balkon gezeten en ik heb, ook voor het eerst deze vakantie, zo waar wat zitten lezen. Op een gegeven moment zag ik iets in zee dat niet klopte. Het bleek een hele groep dolfijnen te zijn die vlak voor de kust aan het jagen waren. Helaas te ver om foto’s te nemen, maar het was wel leuk om te zien. Totaal hebben we er zeker een stuk of 10 gezien. En wat het uitzicht vanaf het balkon betreft ….

Toen kwam weer de vraag, waar gaan we eten. M’n ouders voelden er wel wat voor om weer naar Margaritaville te gaan, maar ik had andere plannen. Er zit in Pier Park ook een Olive Garden en daar had ik veel meer zin in. Weer in de auto en op naar Pier Park. We hebben heerlijk gegeten. Terug bij het appartement zijn we nog even het strand opgelopen met als plan een korte wandeling, maar zodra we het strand opliepen werd ik bijna aangevallen door de muggen dus dat was van zeer korte duur.

Al met al een heerlijk rustige en relaxte dag. Dat mag ook wel een keer na al die drukke dagen. Morgen hebben we de langste rit van deze reis voor de boeg, maar het maakt niet uit hoe laat we in Jacksonville aankomen. We hebben de tijd aan ons zelf en kunnen nog een behoorlijk lang stuk langs de kust blijven rijden.