We konden om 10 uur onze huurauto ophalen, een Jeep Wrangler. De eerste stop was de supermarkt om even wat drinken en eten in te slaan, met all-in heb je dat natuurlijk niet op de hotelkamer liggen. Daarna was het op naar de struisvogelfarm, voordat we daar echter aankwamen waren we al bijna een uur onderweg. De weg staat niet zo goed aangegeven en we hadden geen gedetailleerde kaart dus het duurde even voordat we op de goede route zaten. Bij binnenkomst werd ons al gelijk gevraagd of we met de tour van 11 uur mee wilden, maar dat was toch een beetje te snel voor ons. We hebben ons al goed aangepast aan het Antilliaanse ritme. Bij de bar hebben we kaartjes gekocht voor de tour van 12 uur waarna we even een beetje rond hebben gekeken. Na de eerste foto’s zijn we terug gegaan naar de bar en hebben we wat gedronken. Voor we het wisten was het al weer 12 uur en konden we aan de tour beginnen.
Tijdens de tour krijg je heel veel informatie over de struisvogel en over de manier waarop de farm werkt. De gids weet veel te vertellen en op iedere vraag heeft hij een antwoord. Een aantal dingen die er over de struisvogels zijn verteld.
– dat de mannetjes de eieren uitbroeden
– dat ze 12 liter water per dag drinken
– dat ze kale ruggen kunnen hebben omdat ze de veren plukken voor extra calcium, dat hoeven niet hun eigen veren te zijn ze plukken ook bij andere struisvogels
– dat ze nepeieren neerleggen om het leggen van echte eieren te bevorderen
– dat ze pas kunnen zien of de kuikens mannetjes of vrouwtjes zijn als ze hun volwassen veren krijgen (vrouwtjes zijn lichter, mannetjes bijna zwart)
– dat ze niet echt hun koppen in het zand steken, toen men dat dacht kwam dat door zandstormen waardoor het leek alsof ze hun kop in het zand staken
– struisvogels zijn dom, als je op de farm op een struisvogel gaat rijden wordt je eerst een stuk weggeleid van het hok waar de vogel normaal staat. Als hij eenmaal geen kap meer op z’n hoofd heeft zal hij zo snel mogelijk terug rennen naar z’n hok. Het maakt dan ook niet uit of er nog een hek in de buurt is, daar knalt hij gewoon tegen aan, als hij maar terug komt in z’n hok.
De farm recycled alles. Niet bevruchte eieren worden in het restaurant gebruikt, de eierschalen worden in de winkel verkocht. De kont van een geslachte struisvogel is niet geschikt voor consumptie De farm heeft hier 3 krokodillen voor aangeschaft die het slachtafval opeten. In het restaurant kan je verschillende producten eten die van struisvogels zijn gemaakt zoals hamburgers. De botten worden in de zon gedroogd, een kunstenaar gebruikt deze weer en ook dit wordt in de winkel verkocht. Er zijn 4 hangbuikzwijnen op de farm die de overblijfselen uit het restaurant opeten. Op deze manier produceert de farm bijna geen afval. Aan het einde van de rondleiding is er nog de mogelijkheid om op een struisvogelei te gaan staan. Ze kunnen het gewicht van een mens makkelijk dragen aangezien ze ook het gewicht van hun vader moeten dragen, dat kan oplopen tot zo’n 200 kilo.
Na dit bezoek proberen we het dak van de auto af te krijgen, tja je hebt een Jeep Wrangler dus dat dak moet open. Het duurde even voor we alle ritsen open hadden maar uiteindelijk rijden we met open zijkanten weg. Het dak hebben we er vanwege de zon maar opgelaten. We rijden richting de westpunt, maar ook dit duurde weer even want de weg bewijzering is niet zo heel erg goed. Uiteindelijk komen we op de ring terecht en binnen de kortste keren zitten we op de weg naar de westpunt. Er is ook maar een weg deze kant op en zolang het kompas in de auto aangeeft dat we richting het westen rijden gaan we daar maar vanuit. Onderweg kwamen we nog een paar wegopbrekingen tegen die ze daar creatief oplossen. Ze sluiten gewoon de helft van de weg af zodat al het verkeer over 1 baan moet rijden. Aan beide kanten staan medewerkers het verkeer te regelen dus dat is op zich goed geregeld. Na ongeveer 1,5 uur bereiken we de westpunt. Hier hebben we gewisseld en zijn we op ons gemak via de zuidkust terug gereden.
Het was eigenlijk de bedoeling om een paar van de vele baaien te bezoeken, maar daar hadden we geen zin meer in. Bij Willemstad zijn we Otraban nog even binnen gereden en kwamen precies bij de Pondjesbrug uit die deze keer helemaal tegen de kade lag om een groot schip door te laten. Mariska is uitgestapt om wat foto’s te maken en ik heb een rondje gereden om haar daarna weer op te pikken. Midden op de weg stil staan is helemaal geen probleem, zo begroeten de Antilianen elkaar ook regelmatig. Blijf alleen niet te lang stil staan voor een groen stoplicht want dan weten ze de toeter wel te vinden. Via de hoge brug zijn we terug gereden naar ons resort waar we rond 5 uur terug waren. We hebben snel nog even handdoeken gepakt en hebben nog een uurtje op het strand gelegen.