De dag van gisteren heeft er toch wel ingehakt. Ondanks die we niet super veel hebben gelopen heb ik erg veel last van m’n hielspoor. Vanmorgen eerst een beetje uitgeslapen en daarna op m’n gemak de foto’s uitgezocht en het verslag geschreven. Om nou de hele dag binnen te zitten was ook weer niets dus er toch nog maar even op uit gegaan. Als eerste langs de Longs Drugs om, op advies, After-bite te halen. Het helpt iets beter als de azaron, maar de jeuk blijft terug komen.

Daarna op m’n gemak langs de kust, waar het kon, nog wat caches opgepikt en vervolgens terug naar m’n appartement gegaan en lekker met een boek, een koud drankje en een snack op de lanai gezeten. M’n voet kan de rust wel gebruiken want op Big Island wil ik toch weer wat gaan hiken.

’s Avonds moest ik eigenlijk m’n koffer inpakken maar toen ik de tv aanzette om even naar het nieuws te kijken was Harry Potter 6 op tv. Tja die kon ik natuurlijk niet afzetten. Dus koffer inpakken is uitgesteld naar morgen.

Ik heb vanmorgen tijd genoeg want ik vlieg pas om half 4 naar Hilo op Big Island. Het is vakantie dus weer lekker een beetje uitgeslapen, op m’n gemak gedoucht en begonnen met het inpakken van m’n koffers. Het is toch iedere keer weer passen en meten want m’n ruim bagage mag niet te zwaar worden. Aan de andere kant ik mag 2 stuks handbagage meenemen dus dan proppen we die gewoon lekker vol, als ik het maar in het bagagerek kan tillen.

Voordat ik naar het vliegveld reed ben ik eerst even naar Kealia Pond National Wildlife Refuge gereden. Er schijnen veel verschillende vogelsoorten te zitten, maar het viel gewoon heel erg tegen. Het waren vroeger vijvers waar vis werd gekweekt en dat is nu omgebouwd naar een soort vogelreservaat, tenminste dat denken de Amerikanen. Het begint al met het visitors center, dat is gesloten omdat ze een probleem met de airco hebben. Ik zou zeggen alle deuren open dan wordt het binnen echt niet zo benauwd.

Daarvandaan rij je verder naar de vijvers. Er staat een soort afdak waar ze ook schoolklassen onderwijzen, maar meer als dat ook niet. De vijvers staan half droog en voor de 3 soorten vogels die ik heb gezien had ik daar niet heen gehoeven. Maar goed ik heb er weer wat tijd kunnen doden, al had ik gehoopt er wat langer te kunnen zijn.

Uiteindelijk rond 1:15 de auto ingeleverd en naar de incheckbalie. Ik weet niet wat het is hier, maar het is me nog niet gelukt om m’n boardingpassen op de automaten te printen. Online inchecken inclusief ruimbagage is geen probleem maar het printen van de label en boardingpass is iedere keer een probleem. Ik had nu ook niet anders verwacht, en ja hoor kon weer in de rij gaan staan.

Op het vliegveld hebben ze, in tegenstelling tot Kauai, gelukkig wel wat winkeltjes dus nog een t-shirt gekocht. Daarna alvast bij de Burger King m’n avondeten gegeten, hoef ik alleen maar een bak yoghurt of subway (als ik die tegen kom) als avondeten te hebben.

De vlucht verliep snel, het is net zo lang als van Amsterdam naar Londen, en ook de bagage was weer snel op de band. Hoe ze het doen, doen ze het, maar tegen de tijd dat ik van de gate met een plaspauze bij de band aan kom komen de koffers er al afrollen en de vliegvelden hier zijn niet groot.

Op zoek naar de autoverhuur. Deze keer eens niet met een shuttle, maar gewoon aan de overkant van de straat als je de hal uit komt. Ik had natuurlijk m’n reservering weer eens verkeerd gelezen en stond bij de verkeerde verhuurder. Ook dit was snel opgelost en in plaats van een economy, de kleinste, kreeg ik een midsize mee. Mij hoor je niet klagen dus ik rij deze week rond in een Hyundai Accent, 4-deurs en met een kofferbak waar die economy ongeveer in past.

Na 20 minuutjes was ik bij m’n logeeradres en ondanks dat Jeremiah had aangegeven dat hij aan het erk zou zijn was hij toch thuis. Kennis gemaakt met hem en Bella, z’n hond, en even gezellig zitten kletsen. Ik heb hier een eigen kamer met badkamer tot m’n beschikking en kan gebruik maken van de keuken, woonkamer en lanai. Hij had zelf ’s avonds een afspraak dus ik heb lekker met Bella op de lanai gezeten en uiteindelijk heb ik languit op bed naar Expeditie Robinson liggen kijken, dat moet je natuurlijk ook bijhouden.

Vannacht niet zo heel lekker geslapen, moet nog even wennen aan alle geluiden. Het is hier wel heerlijk midden in de natuur ondanks dat ik in een woonwijk zit. Als ik op de lanai zit zie ik links de zee en rechts kijk ik tegen een berg aan. Bella loopt ’s nachts ook redelijk rond van het ene naar het andere plekje en met haar lange nagels hoor je precies waar ze loopt en waar ze gaat liggen. Ach het went wel.

Ik was vanmorgen dan ook, voor mijn doen, vroeg wakker. Gisteren wel even zitten kijken wat ik vandaag zou gaan doen maar nog geen beslissing genomen. Vanmorgen lekker met m’n ontbijt en laptop op de lanai gezeten om het een en ander uit te zoeken en daar kreeg ik gezelschap van 3 gekko’s. Gekko’s komen op alle eilanden voor en hoewel ik ze op Oahu wel heb gezien, heb ik ze op Kauai en Maui niet gezien. et is uiteindelijk Volcano National Park geworden. Je hoeft hier maar 1x toegang te betalen en dan kan je een week lang naar binnen.

Rond een uur of 10 dus maar die kant op gereden. Ik zit hier redelijk goed want het is bijna 1 rechte weg er naartoe waar ook nog eens lekker door gereden kan worden. Met een uurtje stond ik in het visitor center waar een ranger al bezig was om een groepje toeristen het een en ander te vertellen over wat er te doen was. Ik heb me maar even afzijdig gehouden en heb een rondje gelopen. Toen de groep weg was heb een een auto kaartje gehaald en aan de ranger gevraagd wat handig is. Ik heb nog steeds last van m’n voet dus ik wil geen lange hikes doen zodat ik de rest van de week ook nog het een en ander kan ondernemen. Als eerste ben ik naar het Jagger Museum gereden. De grote tourbussen waren er nog niet dus het was daar heerlijk rustig. Het Jagger Museum staat aan de rand van de Kīlauea Caldera. Een gigantische krater waar een kleinere, nog actieve krater genaamd Halema’uma’u in zit (vraag me niet om het uit te spreken, maar fonetisch zou het Haaleema Oema Oe moeten zijn). Als je rond zonsondergang hier aan de rand over de krater uitkijkt kan je de oranje gloed van de lava zien, maar ik was hier ’s ochtends en dan zie je alleen stoom naar boven komen. Veel mensen noemen het rook en daar lijkt het ook op, maar dat is het dus niet.

Na dit bezoekje ben ik naar de Krater Rim Road gereden. Dit is een weg die voor een groot gedeelte langs de rand van de Kīlauea Caldera loopt en waar verschillende stops zijn. Op sommige stukken hebben ze de weg opnieuw aangelegd en hiervoor hebben ze lava weg moet halen. Er zijn dus stukken bij waar je letterlijk tussen 2 muren van lava rijdt. Ik ben als eerste bij de steam vents gestopt. Dit zijn gaten in de grond waar stoom uit komt, er zijn heel veel plekken in de krater en langs de rand, maar ook aan de andere kant van de weg zie je overal stoom omhoog komen. Als je hier in eerste instantie aan komt rijden is het heel raar om ineens dwars door een veld met steam vents te rijden. Aan de andere kant van de weg loopt de Sulfur trail. Deze brengt je naar een veld waar zwavel boven de grond ligt. Het is heel raar, als je langs de rand loopt ruik je de stoom niet, loop in het zwavelveld ruikt de stoom helemaal naar zwavel. De stank is dan ook af en toe niet te harden, zeker als je de wind van voren hebt. Na deze korte trail ben ik verder gereden over Krater Rim Road en ben bij verschillende punten gestopt. Bij sommige kon ik ook een earth cache doen en als ik er dan toch ben …. Vandaag heb ik uiteindelijk 7 earth caches en een virtual gedaan. Omdat het een nationaal park is mogen er geen fysieke caches worden verstopt, earth en virtual caches zijn dan perfect. De earthcaches zijn ook een serie die in samenwerking met de nationale park services zijn gelegd dus er is een hoop informatie uit te halen.

Omdat Big Island het jongste eiland van Hawaii is en nog steeds groeit, er is een uitbarsting die al sinds 1987 actief is en een 2e die sinds 2008 loopt, is er nog heel veel relatief nieuwe lava in het nationale park te vinden. Het is ook erg moeilijk te voorspellen wat de vulkaan gaat doen. De uitbarstingen die nu lopen verspringen ook van vent naar vent, de lava komt dus niet al die tijd al uit hetzelfde gat (om het zo maar even te noemen) De lava kan morgen ineens uit een ander gat stromen en een woonwijk bedreigen. Gelukkig is dit een relatief rustige vulkaan en valt het springen mee, het duurt ook wel even voordat de lava een woonwijk bereikt dus voor evacueren is meer als genoeg tijd als het nodig is. In de jaren 90 is al een heel dorp bedolven onder de lava, het enige dat ze hebben kunnen redden is de kerk. Deze hebben ze een stuk verderop neer gezet en wordt nog steeds gebruikt. Huizen en wat er verder allemaal op de weg van de lava lag is allemaal vernietigd.

Het volgende punt waar ik uit kwam was de Devastation Trail. Dit is een korte hike door een gebied wat is vernietigd door spuitende lava. Dat komt nu op Hawaii niet meer voor, maar toen Big Island net was gevormd kwam dit nog regelmatig voor. Het mooie van deze hike is dat je door een bos loopt en ineens op de afscheiding staat tussen lavaveld en bos. Vroeger was dit oerwoud maar het is volledig door de lava vernield, tenminste tot aan de grens waar het nu ligt. De ene kant dus dor, droog en alleen maar stenen, de andere kant bomen en planten die in deze omgeving kunnen overleven.

Op naar de volgende hike, Mauna Ulu. Dit is een relatief korte hike over een lava veld dat stamt uit november 1979. Het is heel bizar om over zo’n veld te lopen. Je zou denken het is alleen maar lava en er leeft en groeit niets. Dat is dus niet waar. Lava is een zwak en poreus gesteente waardoor het op een gegeven moment gaat breken. Je ziet dus overal bomen en struiken tussen de lava groeien. Veel bijzonders is het overigens ook niet want de grond is warm waardoor water verdampt en bevat veel gassen waardoor planten verstikken. Kennelijk zijn er toch een paar planten die het wel redden, voornamelijk varens. Wat bijzonder is aan deze hike is dat dit gebied vroeger oerwoud was, zeer nat dus. Toen de lava ging vloeien en door dit gebied heen kwam waren veel bomen in staat om de lava weerstand te bieden doordat ze heel nat waren. Dit betekent echter niet dat ze hier de lava mee tegen kunnen houden want dat is gewoon niet zo. Doordat de bomen lang weerstand konden bieden hoopte de lava zich op rondom de stam en koelde af. Het effect is dat je nu dus een hoop opgestroopte lava ziet met daarin een gat. De bomen hebben het uiteindelijk natuurlijk niet overleefd. Ik heb ook hier niet het hele rondje gelopen, ik heb in totaal denk ik 1,5 km over de lava heen gelopen.

De volgende stop die ik vandaag nog wilde doen was de Pu‘u Loa Petroglyphs, een hike van ongeveer 2,5 km en ook weer volledig over lava. De petrogliefen zitten goed verstopt, vanaf de weg kan je ze niet zien, en de hike over lava staat aangegeven met cairns, een stapel stenen. Nou ken ik de standaard cairns van een steen of 5 a 10 op elkaar, maar hier is het gewoon een berg stenen, niet te missen dus. Het lopen over lava is soms best lastig. Veel is ongelijk, scherp of helemaal geribbeld. Ook hier heb ik weer wat touren uit moeten halen om veilig op m’n benen te blijven staan, maar ik ben zonder kleerscheuren heen en weer gekomen. Onderweg kom je helemaal niets van petrogliefen tegen, je ziet ze pas als je daadwerkelijk op de lokatie bent en het zijn er veel, heel veel. Varierend van een punt tot een kleine tekening. Deze petrogliefen zijn gemaakt door de originele Hawaiianen en het gebied wordt dus ook als heilige grond beschouwd. Over het gebied is een soort catwalk gemaakt zodat je ze van dichterbij kan bekijken. Op de terug weg kwam ik ze echter ook tegen op het pad terug naar de auto. Deze waren helaas al behooorlijk beschadigd, maar ja ze liggen nu eenmaal op het looppad en de mens zou de mens niet zijn als ze er niet met hun tengels vanaf konden blijven. Zonde, maar de petrogliefen bij de catwalk zijn wel goed beschermd. Toen ik er aan kwam was er ook een ranger aanwezig.

Laatste stop van vandaag was de Hōlei Sea Arch. Een boog, of arch, die in zee staat. Deze staat ook aan het einde van de weg, volgens mij ben ik deze vakantie al vaker aan het einde van de weg geweest. Je loopt een stukje over lava naar een uitkijkpunt waar je ook gelijk op de rand van de klif staat. De klif is een kleine 12 meter hoog en als je over het randje kijkt kijk je in de hard tegen de rotsen aanslaande zee. De arches ontstaan net zoals de zeegrotten. De zee beukt er op los en op een gegeven moment geeft het gesteente mee. Als dit gebeurt valt het middelste gedeelte er volledig uit en blijft de arch over. Het is nooit veilig om over de bovenkant van de arch te lopen. Hij is instabiel en het is niet te voorspellen wanneer de bovenkant er ook uitvalt en er alleen nog een pilaar overeind staat, die het uiteindelijk ook begeeft. Volgens de ranger in het visitors center hebben ze hier veel meer arches als het Arches National Park, maar laten ze hun die eer maar houden.

Het was ondertussen half 5 geworden en het was tijd om terug te gaan naar Hilo. Ik wilde eigenlijk de gloed in de krater nog op de foto zetten, maar ik was zo handig om wel m’n statief maar niet m’n triggertrap (afstandsbediening) mee te nemen. Ik wil van de week toch nog een keer terug om door de lava tube te lopen (deze is veel groter als op Maui) en om een stuk in een krater over lava te lopen dus dan doe ik dat ook gelijk. Volgens de ranger kan ik in deze tube m’n andere arm niet van een oorlogwond voorzien, daar is deze tunnel veel te lang voor. Ik werd door de ranger ook gewaarschuwd om of om 6 uur aanwezig te zijn zodat je een plekje vooraan hebt of om na zonsondergang te komen dus rond 7:15 als iedereen weer weg is als je de gloed wilt fotograferen. Nog beter is om te komen als het museum is gesloten want dan verlaat iedereen toch het park. Dit park is trouwens 24/7 open, je kan dus ook in het donker gaan hiken.

Het was weer een lange dag en ongemerkt maak je toch veel kilometers, zowel in de auto als lopend. Eenmaal in Hilo aangekomen snel langs de safeway gereden en een salade gehaald. Ik merk hier echt dat ik totaal geen trek heb in warm eten, maar ja het is nu half 9 en buiten is het nog 27 graden. Veel verder zal het ook niet afkoelen.

Ik denk dat ik morgen naar het zuidelijkste puntje van de USA rij, dan rij ik ook een heel groot stuk langs de kust en over de lava velden. Iedereen denkt dat het zuidelijkste puntje in Florida ligt, maar jammer joh dat is hier 

Na al het lava geweld van gisteren vandaag naar South Point gereden, maar ja daar zie je net zo veel lava 

De weg hier naartoe is lang en saai en met een berg regen werd het alleen maar erger. Je rijdt namelijk langs het Nationale Park door de lava velden en het is ook nog eens een weg die niet zo druk is. South Point is het zuidelijkste puntje van het eiland, Hawaii maar ook van de USA. Iedereen denk altijd dat dat op de Keys is, maar dat is toch echt niet zo. Dit is ook de plek waarvan wordt vermoed dat de eerste Polynesiërs hier aan land zijn gekomen. De nederzettingen die ze hier hebben gevonden lijken ouder te zijn als alle andere nederzettingen die zijn gevonden. Voor mij is het nog steeds een muur van gestapelde lava stenen, maar er zullen mensen voor gestudeerd hebben 

Het is alleen even de vraag hoe ze hier aan land zijn gekomen. Het is namelijk een klif van ongeveer 15m en de eerste die aan land ging had toch echt geen touwladdertje hangen. Maar goed het is ze gelukt en ze hebben hier het een en ander gebouwd om van hieruit het eiland verder te verkennen. Om zichzelf van eten te voorzien gingen ze vissen, niet zoals wij met een hengeltje en een paar 100 m draad, maar met een kano. Dat bracht ook weer gevaren met zich mee, want de stromingen hier zijn gevaarlijk en als je eens een geelstaart tonijn vangt heb je toch een een probleem in je kano. Ook het omslaan van de kano’s bij gevaarlijk weer zal veel zijn voorgekomen dus om de mensen te beschermen hebben ze ogen in de klifmuur gehakt en daarmee maakten ze de kano’s vast. Deze konden nu niet meer afdrijven, het eerste punt dat je tegenkomt is Antartica, en mochten ze een grote vis vangen konden ze die met behulp van de ogen aan land krijgen. De ogen zijn nog steeds te zien, maar daarvoor moet je op zee zijn.

Later hebben ze op de rand takels gebouwd waarmee vissersboten naar beneden werden gelaten, deze worden nu gebruikt om vanaf te springen. Als de zee rustig is, is het geen probleem om hier naar beneden te springen en te snorkelen. Het is erg helder water en er schijnt veel te zien te zijn. Ik heb me er maar niet aan gewaagd, maar er waren genoeg waaghalsen die wel sprongen. Er zit overigens naast iedere takel een metalen trap die tot in zee loopt dus ze kunnen er ook weer vrij makkelijk uit klimmen.

In de dichtstbijzijnde heiau lag ook een cache verstopt, tja en die op het zuidelijkste puntje van de US moet je natuurlijk wel loggen. Er ligt ook nog een earth cache vlakbij die officieel nog zuidelijker ligt, maar ik ben die earth caches nu zat en ik sla ze nu allemaal over. Ik wil er nog 2 doen, die liggen in het nationale park, maar dan ben ik er echt voorlopig helemaal klaar mee. Kost veel te veel tijd om die dingen te loggen en sommige van de log voorwaarden wordt je ook knetter van. Die zuidelijkste earthcache is bijvoorbeeld eigenlijk een multi van 4 waypoints. Maar genoeg over earth caches.

Omdat het lopen voorlopig even niet mee zit moest ik helaas green sand beach over slaan. Dit is een wandeling van 10 km over een dirtroad en hoewel de locals je graag mee nemen (voor $15 enkele reis) heb ik hem maar gelaten voor wat het is. Ben nog wel naar black sand beach geweest, maar ik vond die op Maui mooier. Ik ben er zelfs weg gegaan zonder foto’s te maken.

Hierna was het de bedoeling om naar lava tree state park te rijden, maar hoe noordelijker ik kwam hoe meer regen er uit de lucht kwam vallen. Het was ondertussen ook al 5 uur en ook op dit eiland rij ik niet graag in het donker, zeker niet als het ook nog eens een keer hoost.

Ik ben dus terug gereden richting Hilo en heb, voor het eerst deze vakantie, bij de Mac gegeten. Ik weet nu ook weer waarom ik daar al zo lang niet meer ben geweest. Volgende keer maar weer naar de Panda Express of zo.

Het is gisterenmiddag begonnen met regenen en het was vanmorgen nog niet droog. Dat gooide m’n plannen in de war want ik wilde vandaag eigenlijk wat watervallen bezoeken maar daar hoef je met dit weer niet aan te beginnen. Wat dan?

Het is hier gelukkig wel zo dat de noordelijke kanten van de eilanden het natste zijn en dat het dan meestal aan de zuidelijke kant droog is. Na wat kijken en zoeken uiteindelijk gekozen om naar Kailua-Kona te rijden. Weet ik ook gelijk wat me donderdag te wachten staat, want ik vlieg terug vanaf Kona. Om aan de andere kant van het eiland te komen moet je over de beroemde/beruchte Saddle Road rijden. Deze weg is aangelegd voor de militairen die tussen de 2 vulkanen een groot trainingscantrum hebben. 10 jaar geleden was deze weg nog grotendeels een dirtroad of heel slecht te berijden en verboden voor huurauto’s. Je moest dan echt een rot eind omrijden om in Kailua-Kona te kunnen komen. Sindsdien hebben ze de weg geasfalteerd en is het een mooie weg om te rijden, als je wat kan zien.

Uiteindelijk even een grote bui afgewacht en rond 10 uur gaan rijden. Het eerste stuk is weer hoog nodig aan onderhoud toe, maar ik kan me voorstellen dat ze daar geen haast mee hebben. Het zijn veel bochtjes en veel heuveltje op en af en de weg haalt aardig de snelheid eruit. Amerikanen zijn nou eenmaal gek op veiligheid dus uit veiligheidsoverwegingen doen ze er (voorlopig) niets aan.

Het tweede deel is strak geasfalteerd, rijdt heerlijk en je mag hier toch zeker wel 55 m/u rijden, ongeveer 95 km/u. Nou hou ik me in Nederland al niet altijd aan de snelheid, maar hier maak ik er helemaal een potje van. Zo’n mooie weg, in Nederland zou je hier zeker 130 mogen en dan maar 55 m/u, maar goed het moet maar. 55 m/u is bij mij al gauw 60/65 dus ik gedraag me nog redelijk  Probleem was nu alleen dat het met bakken uit de hemel kwam en ik vrij hoog zat. Wat krijg je dan ruitenwissers die het op standje 3 niet meer aan kunnen en dichte mist en dat allemaal op een niet verlichte snelweg en mede weggebruikers die nog nooit hebben gehoord dat ze licht op hun auto hebben zitten. Zolang je op je eigen baan blijft gaat het allemaal wel goed. Eenmaal aan de andere kant van het eiland leek het wat droger te worden, maar daar heb je weer een ander fenomeen. De weg is hier door de zon, maar ook doordat de grond zelf warm is vanwege de actieve vulkanen, behoorlijk op temperatuur. Valt daar nu regen op gaat het verdampen en krijg je ook mist. Ja zo blijf je natuurlijk bezig.

Eenmaal in Kailua-Kona aangekomen ben ik eerst op zoek gegaan naar iets te drinken en een lunch. Bij de Jamba Juice een heerlijke Strawberrie Surfstar gehaald en daar zag ik aan de overkant ineens een Denny’s zitten. Voor het eerst deze vakantie dat ik die zie en ik had eigenlijk wel trek in pancakes. Een klein portie pancakes besteld en daarbij heerlijke lolikei syrup. Lolikei is een soort passievrucht die hier heel veel wordt gegeten en je zelfs in het wild kan plukken. Na de lunch in de auto gestapt en gekeken of ik ergens langs de kust een parkeerplek kon vinden. Het is immers zondag en de zon scheen dus alle locals trekken ook naar de kust. Het duurde even maar uiteindelijk kon ik bij Kahalu’u Beach Park m’n auto kwijt. Dit park staat bekend als een van de mooiste plaatsen om te snorkelen, maar vandaag even niet. Wat er precies aan de hand was weet ik niet, maar de mensen beleven allemaal erg dicht bij het strand en gesnorkeld werd er bijna niet. Ik heb het vermoeden dat er een sterke stroming stond en hoewel dat de mensen over het algemeen niet tegenhoudt om het water in te gaan, vandaag kennelijk wel. Ik heb hier een uurtje in de schaduw gezeten en in m’n boek zitten kijken wat ik vanmiddag nog meer kan doen.

Ik wilde doorrijden naar het plaatsje Captain Cook, de uiteindelijke westerse ontdekker van Hawaii, maar in de verte hoorde ik het rommelen. Als er iets is dat ze hier bijna nooit hebben is het onweer. Het is dan ook uitzonderlijk dat ik op alle eilanden onweer heb meegemaakt. Waar 3 tropische stormen wel niet goed voor zijn. Dit deed mij wel twijfelen of ik door zou rijden naar Captain Cook en dan via South Point en het nationale park terug naar Hilo. Dit soort buien staan bekend om de enorme hoeveelheden water die ze met zich mee brengen en als ik richting het noorden keek was het dan ook helemaal zwart. Ik heb dus maar besloten om rustig terug te rijden naar Hilo, via dezelfde weg als ik was gekomen. Voordat ik aan de terugweg begon nog even getankt want op heel Saddle Road is geen benzinestation, of zelfs een toilet te bekennen. De benzineprijzen zijn hier trouwens ook lachen. Het prijsverschil per gallon is 30 cent tussen het noorden en het zuiden, waarbij het noorden goedkoper is.

Toen ik eenmaal had ik getankt begon het te hozen en met tussen pauzes van wat minder regen is het dat ook blijven doen totdat ik in Hilo aan kwam. Op het eerste stuk zat er iemand die het kennelijk niet gewend is om in de regen te rijden want waar je 45 m/u mag rijden reed hij 30 en zodra hij merkte dat hij toch 45 reed stond hij bovenop de rem. Dat er voorzichtiger gereden wordt met deze omstandigheden is niet meer als logisch, maar je kan het ook overdrijven. Toen we eenmaal op Saddle Road aankwamen en het 2 baans werd vlogen de auto’s die achter hem zaten om hem heen, inclusief ikzelf. Zolang je in je eigen baan blijft en rond de toegestane snelheid rijdt is er helemaal niets aan de hand en dit kan, ondanks de omstandigheden, ook makkelijk.

Eenmaal in Hilo aangekomen bij de Safeway even een maaltijd salade gehaald en terug gereden naar m’n verblijf. Bella was helemaal blij om me te zien. Jeremiah is gisterenavond weg gegaan en ik heb geen flauw idee of hij al weer thuis is geweest.

Vandaag helaas geen foto’s. Ik denk dat ik morgenochtend de watervallen ga doen en morgenmiddag weer richting het nationale park ga om door de krater en lava tunnel te lopen en om de lava gloed te fotograferen. Het moet morgen de mooiste dag van de week worden dus daar ga ik maar van uit. Triggertrap zit al in m’n tas 

Vanmorgen zag het weer er eindelijk een beetje veel belovend uit, het zonnetje scheen. Ik zat hier een beetje op te wachten omdat ik terug wilde naar Volcanoes National Park. Je kan daar een hike doen over een vulkaan krater en aansluitend door een lava tube lopen. Ook wilde ik graag de lava glow in de Halemaumau krater zien. Vandaag leek dat daar dus de uitgelezen kans voor.

Als eerste ben ik naar Lava Tree State Park gereden. Een heel klein park waar lava trees van ruim 200 jaar oud staan. Het is dan wel een state park dus het wordt wel een beetje onderhouden maar daar houdt het ook mee op. Er zijn wat gebieden afgezet met hekken omdat deze instabiel zijn of omdat er grote gaten zitten. 1 van de afgezette gaten is een fissure, een opening in de aarde waar lava terug de aarde in is gelopen. Deze fissures vind je voornamelijk in het actieve vulkanische gebied. Door de fissure in dit state park is de lava in ongeveer 1790 terug gelopen en daardoor zijn de lava trees blijven staan. Een lava tree ontstaat doordat lava tegen de bomen aanloopt en zich ophoopt. Dit gebied was vroeger jungle dus de bomen hadden heel veel vocht in de stammen zitten. Door  dit vocht verbrandde de boom niet gelijk maar de lava koelde wel af. De bomen sterven uiteindelijk wel want het hele tropische woud wordt door de lava en warmte vernietigd en de lava wordt uiteindelijk hol. Als je in een lava tree kijkt kan je nog de contouren van de bast van de boom zien zitten. In dit park staan lava trees van ongeveer 5 meter hoog en dat na 200 jaar. Toen ze net ontstonden waren ze nog veel hoger.

Na hier een rondje te hebben gelopen en 2 caches te hebben gelogd ben ik naar Volcanoes NP gereden. Vandaag had ik de Ike Kilauea hike op het programma staan, een hike over een gedeelte van de Kilauea krater waar in 1967 nog een grote uitbarsting was. Deze krater was toen 1 groot lava meer. De hike begint met een afdaling van 122 meter de krater in. Eenmaal op de rand van de krater aangekomen is het een kleine klimpartij en dan sta je ineens op dat grote lava veld. Van bovenaf lijkt het alsof het losse platen zijn die perfect in elkaar passen, maar als je daar eenmaal loopt is het heel erg oneven, opstaande randen en gebroken lava. Het is dus goed kijken waar je loopt want je kan ineens een gat tegen komen waar je niet in wilt stappen. Doordat dit lava veld nog zo jong is zijn er nog steeds punten waar stoom naar boven komt of waar je zelf kan voelen dat de grond nog warm is. Volgens de ranger is dit gebied nog steeds aan het afkoelen en dat kan honderden jaren duren. Ze houden deze gebieden uiteraard heel actief in de gaten met allerlei meetapparatuur dat op allerlei punten is opgesteld. Als publiek zijnde zie je daar helemaal niets van maar in het visitors center kan je bijvoorbeeld de sysmische activiteit zien. Ik ben tot ongeveer halverwege gelopen en als je dan om je heen kijkt en je realiseert dat je eigenlijk midden op een actieve vulkaan staat, dat dit 50 jaar geleden een zeer actief en exploderend lava meer was, moet je dat toch even laten zinken. Ik was van plan om de hele hike van 6,5 km te lopen maar helaas besloot m’n voet daar niet aan mee te werken. Ik ben dus (balend) halverwege het meer omgekeerd en rustig weer naar boven geklommen. Het was ondertussen begonnen met een heel klein beetje miezer maar dat kan je verwachten op deze hoogtes.

Terug boven ben ik naar de Thurston lava tube gelopen. Een lava tube van ongeveer 500 jaar oud waarvan het eerste gedeelte open is gesteld voor publiek. Ze hebben hier ook verlichting in aan gebracht want het is echt donker in zo’n tube. De grootte van deze tube is echt onvoorstelbaar. De tube waar ik op Maui in ben geweest was ieniemienie in vergelijking met deze. Hij is wel heel erg op het toerisme ingesteld dus ik ben blij dat ik ook in die niet toeristische ben geweest. Doordat lava heel broos is komen de boomwortels en veel water door het plafond naar beneden. Halverwege de tube lag dan ook een plas waar je niet zo maar door heen loopt. Langs het randje ging nog net maar ik zag natuurlijk weer een uitstekende rots over het hoofd en dat leverde een flinke buil op. De ranger kan dan wel zeggen dat deze tube me niet kan bezeren, dan moeten ze de volgende keer wel het water weg pompen 

Na de tube was het tijd om richting het Jagger museum te rijden om daar naar de lava glow te kijken. De Halemaumau krater ligt in de Kilauea caldera, een krater in een krater dus. Overdag zie je hier alleen stoom uit komen, maar vanaf zonsondergang kan je langzaam aan de gloed van de lava zien. In de maanden april/mei kan je zelf lava omhoog zien komen. Als je goed in de krater kijkt kan je ook een verse laag lava zien liggen, dit is afgelopen mei uit de krater omhoog gekomen. Het is bijna niet te geloven dat je veilig op zo’n 300 meter van een actieve krater kan staan, maar zoals al eerder gezegd alles wordt goed in de gaten gehouden. Mocht er toch iets fout gaan, bijvoorbeeld gevaarlijke gassen die heel snel omhoog komen, dan kan je een veilig heenkomen zoeken in het museum of het visitors center. Ze hebben daar speciale luchtfilters. Overigens is je auto ook veilig als je maar gebruik maakt van de airco en niet de standaard luchtfiltering.

Hoe donkerder het wordt hoe meer je van de glow kan zien. Ik was alleen zo stom om m’n trui te vergeten dus ik heb wel even staan blauwbekken. Het begint rond half 7 met schemeren, in de krater doen ze daar alleen niet aan mee. Zeker het gaat waar de lava stroomt blijft met een oranje gloed goed verlicht en ook de rand van de krater blijft verlicht. Het is heel bizar om je te realiseren dat je daar toch echt naar de gloed van het binnenste van de aarde staat te kijken en niet een of andere oranje lamp die ze daar hebben opgehangen.

Het is bij het Jagger museum altijd erg druk met fotografen die dit vast willen leggen, de statieven zijn niet op 2 handen te tellen, maar ook de gewone toerist wil dit vast leggen. Naast mij stond een amerikaans stel die het probeerden met hun telefoon en een heel simpel cameraatje. Die hadden als snel door dat het niet ging lukken en gaven het op en hebben lekker staan genieten van het geheel. Daarnaast stond een stel die het allemaal maar niet begrepen. Complete discussies die helemaal nergens over gingen. Ik merkte aan het stel naast me dat ze zich daar behoorlijk aan stonden te irriteren en het was ook echt vervelend om naar die nutteloze discussies te luisteren.

Ik ben uiteindelijk rond 19:15 weg gegaan omdat ik het blauwbekken zat was. Het was ondertussen helemaal donker dus veel feller zou de gloed toch niet worden. Op de terugweg gestopt bij de Pizza Hut voor het avondeten en zowaar gewoon redelijk gezond kunnen eten. Ze hadden een buffet staan met daarop verschillende pizza’s, maar ook pasta en (pasta) salades. Ik zit er nog geen 10 minuten en wie komen er binnen lopen, precies het stel dat naast mij stond. Eerste vraag was of ik de dame nog hoorde kletsen.

Rond half 9 was ik weer terug bij m’n verblijf en nog geen 5 minuten later kwam Jeremiah ook thuis. We hebben een half uurtje zitten kletsen waarna hij naar bed ging, hij begint ’s ochtends al heel vroeg met werken, en ik heb nog even naar RTL Late Night zitten kijken op m’n kamer.

Vandaag weet ik het nog niet. Plan is watervallen, maar het regent weer eens. Eerst de foto’s maar eens uitzoeken en dan zie ik wel verder.

Het weer gaat vandaag echt niet meewerken. Het is vannacht begonnen met regenen en toen ik vanmorgen weg wilde gaan kwam er weer een hoosbui naar beneden. Deze heb ik toch maar even afgewacht want om nou een paar watervallen te gaan bezoeken in de plenzende regen zie ik ook niet zitten.

Uiteindelijk werd het rond 1 uur droog en ben ik toch maar op stap gegaan. Eerst naar de Rainbow falls. Deze heten zo omdat er ’s ochtends altijd een regenboog zichtbaar is (als de zon schijnt) Deze watervallen zijn erg toeristisch, voornamelijk omdat je er bijna bovenop kan parkeren. Het is gelukkig door de week dus relatief rustig. Door de hoeveelheid regen die er de afgelopen weken is gevallen is hij behoorlijk aangezwollen, maar nog niet zo erg dat je de vork in de waterval niet meer ziet. Aan de zijkant is ook nog een kleine waterval te zien. Je kan ook een stuk naar boven lopen waar je de aanloop kan zien.

Na een kwartiertje had ik het wel gezien en ben door gereden naar de Akaka watervallen. Deze is vrij hoog, 122 meter, en stort echt met een noodgang naar beneden. Rondom zijn er nog 2 kleinere watervallen te zien en is er een jungle park aangelegd. Ze kunnen me veel vertellen en zeggen dat dit door de natuur zo is gedaan, maar de natuur zet nog steeds geen bomen keurig netjes op een rijtje  Doordat ze er een park omheen hebben aangelegd is het ineens een state park en moet je “entree” betalen. Ze noemen het parkeergeld, maar dat is het natuurlijk niet. Je kan de korte en de lange loop lopen, maar ik heb er voor gekozen om de korte te nemen. Ik had over zee namelijk al een flinke bui aan zien komen en die kwam heel rap dichterbij. Als je dan door het park loopt kom je 2 kleinere pool watervallen tegen, die lopen dus van pool naar pool en denderen niet in 1x meters naar beneden. De grote watervallen kan je al op afstand horen en vanaf de parkeerplaats kan je de mist al zien. Eenmaal bij de Akaka watervallen aangekomen zie je gewoon niets. De mist die naar boven komt van het water dat in de pool beneden terecht komt blokkeert gewoon het hele zicht op de waterval. Daarbij is het ook nog eens zwaar bewolkt met dreiding van regen dus dat werkte ook al niet mee. Een ouder echtpaar dat hier al een minuut of 20 stond zei dat het af en toe wel opklaart en dat je dan wel iets kan zien, maar veel is het meestal niet. En daar betaal je dan $5 voor en moet je het maar mee doen. Ze zijn daar wel zo slim om een afdakje te bouwen zodat je tenminste kan schuilen voor de regen. Na een minuut of 10 klaarde het ineens op en trok de mist grotendeels weg, toch wel handig af en toe een windvlaag. Snel m’n foto’s gemaakt en op weg terug naar de parkeerplaats want die bui gaat zo toch echt losbarsten. Natuurlijk precies op het moment dat ik halverwege de auto ben gaat het los. Met terug lopen word ik net zo nat dus dan maar naar de auto. Stomme ik, want ik had gewoon een paraplu in m’n tas zitten. Weer eens niet over nagedacht.

Bij de auto kwam de vraag wat nu. Het is pas 3 uur, eigenlijk zonde om terug naar huis te gaan. Telefoon en boek erbij gepakt maar niets kunnen vinden wat zo snel m’n aandacht trok. Ik heb nog even zitten kijken om te gaan shoppen maar het dichtsbijzijnde grote winkelcentrum was al gauw een uur rijden en ook nog gedeeltelijk over de Saddle Road die zeer waarschijnlijk potdicht zit van de mist. Dit heb ik dus maar niet gedaan. Toch maar naar huis dan. Wat ik normaal ’s avonds doe, RTL Late Night kijken, heb ik nu dus ’s middags maar gedaan. toen dit bijna was afgelopen kwam Jeremiah ook thuis en heb ik even gekeken waar ik ging eten. Het regent toch, dus dan maar sushi. Deze tent staat heel goed aangeschreven en is ook nog eens super goedkoop.

Ik kom tegenwoordig weer bij de MacDonalds voor 2 redenen, 1 gratis parkeren, 2 gratis wifi. Oke de vruchtendrankjes zijn ook wel lekker maar de hamburgers laat ik links liggen. Ook vanavond bij de Mac geparkeerd, de straat uitgelopen en daar zat de sushi tent, Ocean Sushi. Binnen stelt het allemaal niet zo veel voor, beetje kaal zelfs. Ik kreeg snel een tafel en na het menu te hebben bestudeerd heb ik een rol en 4 nigiri besteld, voor mij meer als genoeg. Het eten stond snel op tafel en was heerlijk. Dan ga je afrekenen en moet je $15 betalen, daar kan ik nog wel een keer voor gaan eten 

’s Avonds nog even de serie Strike Back afgekeken en uitgezocht wat ik morgen kan gaan doen. Op eilanden waar voornamelijk buiten wordt geleefd zijn niet veel binnen attracties.

Tja wat moet je hier nou doen als het regent? Vandaag was weer zo’n dag. Ik was al een paar keer langs een “dierentuin” en een macadamia farm gereden. Als je dan iets binnen moet doen dan komt dat het dichtste in de buurt. Helaas staan deze beide helemaal niet goed aangeschreven dus met de minste verwachtingen vanmorgen toch maar op stap gegaan.

Eerst ontbeten bij de IHOP. Ik ga voor de laatste 2 dagen geen spullen meer kopen bij de supermarkt want dan moet ik het weggooien. Het is weliswaar goedkoper dan uit eten, maar dat vind ik gewoon zonde. Ondertussen even geappt met wat vriendinnen en ik ben gelijk weer volledig op de hoogte, was even gezellig meiden 

Daarna als eerste naar de Pana’ewa Zoo and Tropical Gardens gereden. De reviews zijn niet al te best en persoonlijk vind ik dat de reviews het er nog goed uit laten komen. Het is eigenlijk het formaat van een kinderboerderij. Ze hebben voornamelijk vogels, maar er zijn ook wat apen, ringstaartmakaken en miereneters te vinden en tot voor kort ook een witte tijger. Deze is helaas overleden en in november krijgen ze 2 kleine tijgertjes. Er is ook een petting zoo, vandaar de kinderboerderij , maar die is alleen op zaterdag tussen 13:30 en 14:30 open (ja hoe verzinnen ze het). De hokken zijn ook echt letterlijk hokken. Heel veel traliewerk, netten, noem het maar op. Overal hangen bordjes met kijk uit kan bijten, blijf achter de hekken, noem maar op. Wat zijn wij toch verwend met de dierentuinen in Nederland. Is er dan nog iets positiefs aan deze “dierentuin”? De planten zien er echt super verzorgt uit, het is gewoon een mooie tuin om in te lopen en de toegang is gratis (anders was ik niet eens gegaan) maar daar houdt het eigenlijk ook wel een beetje op. De dieren op zich hebben de ruimte en worden heel goed verzorgd, maar als je de papegaaien alleen maar over het traliewerk ziet klimmen en niet ziet vliegen zegt dat denk ik ook wel genoeg. De dieren die in de kinderboerderij staan worden door vrijwilligers met veel liefde verzorgd en ze maken iedere dag (aangelijnd) een rondje door de dierentuin met de geiten en koeien. Ik heb me er een uurtje vermaakt en ook nog een cache gelogd. Zoals je kan lezen geen dierentuin waar ik nog een 2e keer naartoe zou gaan.

Na deze domper was het op naar de Mauna Loa Macadamia Nut Farm. Dit is de grootste macadamia kweker van Hawaii. Alles wat je aan macadamia noten in de winkels tegenkomt komt hier vandaan. Het is dan ook heel jammer dat ze dit op de farm commercieel niet beter aanpakken. Ze maken reclame voor de gift shop in het visitors center, ja die ziet er goed gevuld uit. Maar je kan ook een factory tour doen. Dan denk je je gaat langs de bomen en uiteindelijk een korte route door de fabriek. Nou vergeet het maar. De factory tour gaat buiten langs, ze hebben wat ramen gemaakt waardoor je de fabriek in kan kijken en aan de buitenkant hebben ze informatieborden opgehangen. Leuk informatieborden … Ja daar staat op sorteren, inpakken, in chocolade gieten en dan ben je aan het einde van de tour. Oh en ze hebben bij het visitors center ook een natural garden met daarin alles behalve een macadamia notenboom. Daar was ik dus heel snel uitgekeken.

Tja en dan, het was pas 2 uur. Telefoon en boek er weer bij gepakt. Had al verschillende keren iets over Coconut Island en Banyan Drive gezien. Banyan Drive staat bekend om de Banyan bomen die aan beide kanten van de weg staan. Ziet er leuk uit, maar daar houdt het ook een beetje op. Gestopt bij Coconut island, 2 caches gelogd, en even staan kijken bij een paar kinderen die vanaf rotsen het water inspringen. Ook weer zo niet mijn ding om te doen, maar je moet toch een beetje de tijd vullen. Ook hier was ik dus weer snel weg.

Toch maar naar huis gereden en de verslagen van gisteren en vandaag gemaakt en de foto’s uitgezocht. Je snapt natuurlijk wel dat ik van de farm en coconut island geen foto’s heb gemaakt, het was gewoon niet de moeite om m’n camera tevoorschijn te halen.

Zo even kijken waar ik ga eten, genoeg keuze, maar ik wil wel wat leuks. Morgenochtend lekker rustig aan m’n koffers inpakken. Brunch ergens in Hilo en dan rustig richting het vliegveld in Kona. Dat is nog bijna 2 uur rijden en daar wil ik lekker de tijd voor nemen. Ik moet weer over de Saddle Road die hopelijk minder mistig is als afgelopen zondag. Ook even goed de wegafsluitingen in de gaten houden, hoewel die zuidelijker zitten als het vliegveld.

Vandaag begint de reis terug naar huis. Ik heb nog wel even te gaan want uiteindelijk kom ik zaterdagmiddag pas aan op Schiphol. Vanmorgen op m’n gemak m’n spullen uitgezocht en ingepakt en daarbij in gedachten gehouden dat ik ook nog een halve dag in Seattle door breng. Ik vlieg eerst van Kona naar Honolulu, de laatste vlucht tussen de eilanden en de langste. Ik hoef pas om 4 uur in Kona te zijn maar met de regen van de laatste dagen kies ik ervoor om ruim de tijd te nemen. Op de route die ik moet rijden zijn gelukkig geen weg afsluitingen. Nadat alles in de auto staat neem ik nog even afscheid van Bella. Alsof ze het weet loopt ze al de hele ochtend om me heen te draaien terwijl ze normaal heel rustig op de lanai ligt te slapen en waken. Uiteindelijk rij ik rond 12 uur weg, eerst op weg naar IHOP want er moet nog even een stevige lunch (eigenlijk ontbijt) in. Ik word al gelijk herkend van gisteren en krijg dezelfde tafel. Na een praatje met de verschillende serveersters komt m’n omelet eraan. Gelukkig is deze niet zo groot als de stapel pannenkoeken van gisteren. Ik heb nog ruim de tijd dus loop nog even door het winkelcentrum waar ik stom toevallig tegen de rugzak aan loop waar ik al een tijdje naar op zoek ben. Die kan ik natuurlijk niet laten hangen en omdat hij goedkoper is als in Nederland is de keuze snel gemaakt. Terug bij de auto alles even omgegooid en m’n andere rugzak in m’n koffer gedaan. Hierna kan de reis richting Kona beginnen.

Ik rij nu vanaf de andere kant van Hilo de Saddle Road op en deze weg rijdt veel relaxter. Heel weinig bochtjes en een redelijk brede weg. Op de Saddle Road is het rustig en geen regen. Als ik Saddle Road af kom gaat de ellende beginnen. Het begint met een normaal regenbuitje maar de regen wordt alleen maar erger, zelfs zo erg dat je bijna geen hand meer voor ogen ziet. De ruitenwissers draaien overuren en kunnen de hoeveelheid water eigenlijk niet aan. Gelukkig passen de amerikanen zich heel snel aan de omstandigheden aan zonder allemaal vol op de rem te gaan staan, dus de snelheid gaat rustig naar beneden. Helaas hebben ze nog steeds niet gehoord van verlichting en dat zorgt wel voor spannende momenten. Voor me zit iemand (waarschijnlijk een andere toerist) die wel zijn verlichting aan heeft, maar achter met zit een auto zonder verlichting en ik heb geen ruitenwisser op de achterruit. Ik heb dus meestal geen idee waar die auto zit. Gelukkig gaat het goed en houdt iedereen netjes afstand. Als ik bijna bij de afslag naar de laatste benzinepomp ben breekt het noodweer echt los en dat brengt wel wat gevaarlijke situaties met zich mee. Stroomkabels die naar beneden komen en wegen waar je echt rustig moet rijden omdat het water tot aan de drempel van de auto staat. Vlak nadat ik van de weg af ben wordt deze dan ook afgesloten omdat het gewoon te gevaarlijk is om te rijden. De tank is snel gevuld en de autoverhuur is dan ook snel gevonden. Er was nog even wat commentaar op de schade aan de auto, maar die zat er al toen ik de auto haalde en is ook keurig netjes opgeschreven.

Met de shuttle naar het vliegveld, bagage droppen en wachten tot de vlucht gaat vertrekken. Dit is ook duidelijk weer een lokaal vliegveldje. Meerdere vluchten die vanaf dezelfde gate vertrekken dus het is goed in de gaten houden welke vlucht waar vertrekt want je kan ineens van een compleet andere gate vertrekken zonder dat het wordt omgeroepen en in het verkeerde vliegtuig stappen is hier ook geen probleem. Nadeel van de Hawaiiaanse vliegvelden is dat ze open zijn. Met de regen die er nu naar beneden komt is de kans dat je nat wordt heel groot. Uiteindelijk op tijd vertrokken en nog even van het uitzicht genoten over Big Island voordat we de bewolking in vlogen. Op Honolulu snel m’n bagage opgehaald en op zoek naar de shuttle richting de internationale gates. Ik heb het wel 10x moeten vragen want het staat ook echt nergens aangegeven en op de shuttles die er wel reden stond niet op waar ze heen gingen. Het duurde even maar uiteindelijk iemand gevonden die me vertelde dat ik de WikiWiki shuttle moest hebben. Die had ik pas 4x voorbij zien komen dus ik wist hoe hij eruit zag. Nog geen 5 minuten later stond ik bij de internationale gates en kon ik inchecken. Ik heb gevraagd of ze m’n koffer gelijk naar Amsterdam door in konden checken zo hoefde ik die in Seattle niet op te halen en had ik er geen omkijken naar. Schijnbaar was mijn verzoek nogal lastig want het duurde behoorlijk lang voordat het geregeld was.

Snel door de TSA check heen, voordeel van business class vliegen ik heb weer airport priority, en op zoek naar iets te eten. Bij de Burger King een patatje en wat te drinken gehaald, daarmee red ik het wel tot ik weer ga vliegen. Daarna op zoek naar de Delta Lounge, ook dit was weer even zoeken want ze staan nergens aangegeven. In de lounge wat gedronken en nog even op internet rond gehangen voordat het tijd was om naar Seattle te vertrekken.

Ook dit is weer een nachtvlucht maar de stoelen kunnen niet plat dus veel slapen zal ik niet. Als eerste kregen we een snack en daarna is het licht uit. Ik heb uiteindelijk wel wat geslapen, maar veel was het niet. We komen op tijd aan in Seattle en ik ga m’n auto ophalen. Ik had wederom een economy besteld, maar krijg een VW Jetta mee. Het verkeer in Seattle was al behoorlijk druk, maar ik kan nog steeds lekker doorrijden. In Fremont ga ik op zoek naar een parkeergarage en ach die van Google zag er wel leuk uit. Dat hij ook nog eens om de hoek van Geocaching Headquarters is is mooi meegenomen. De prijzen zien er in ieder geval redelijk uit. Eerst loop ik bij Starbucks naar binnen voor een licht ontbijtje en zet daar m’n GPS aan om te kijken welke caches ik ga doen. Ik zit recht tegenover GCHQ, daar heb ik tussen 9 en 10 een walk-in afspraak staan en er liggen genoeg caches om me nog even te vermaken. Ik loop rustig door Fremont en pik een paar van de GCHQ Tour caches op voor ik bij HQ naar binnen loop. Lisa verwelkomt me en we hebben een leuk gesprek. Ik log de cache en aangezien Lisa net bij HQ was begonnen had ze een hoop vragen. Een mooie manier om de photobooth te ontlopen  Ik had de afspraak met Holly gemaakt en Lisa belde Holly dat ik was aangekomen. Ook met Holly heb ik nog een hele tijd staan praten over van alles en nog wat en voor ik het wist was het al half 11. Op het moment dat ik de deur weer uit wil lopen komt Brian (een van de founders van GC) aanlopen en ook met hem heb ik nog heel even staan praten. Na dit bezoek(je) heb ik nog en uurtje door Fremont gelopen voor ik de auto weer heb opgehaald en naar de Space Needle ben gereden. Wat een verschil in parkeergeld, bij Google heb ik nog geen $5 dollar voor 3 uur parkeren betaald, bij de Space Needle betaal je $16 voor 3 uur. Maar goed ik had geen zin om op zoek te gaan naar een gratis parkeerplaats dus dit maar gewoon gedaan.

Vanaf de Space Needle ben ik richting downtown gelopen om het Hard Rock Cafe te bezoeken (tja ook die shotglass moet mee naar huis) en dit heb ik uiteraard weer langs een aantal caches gedaan. Er wordt wel vreselijk veel gebouwd, de wolkenkrabbers schieten de lucht in. Bij HRC m’n glas en een pin voor een vriendin gehaald, wat gedronken en weer terug gelopen richting de Needle. Ik moet uiterlijk rond 3 uur weer terug gaan rijden naar het vliegveld en ik verwacht nog wel wat file onderweg. Terug bij de Needle heb ik nog even door het omliggende park gelopen en ben ik de giftshop in gegaan. Hoewel ik graag naar boven had gegaan was dat niet haalbaar, de wachttijd was 2 uur en die had ik niet meer. Rond 3 uur ben ik terug gegaan naar de auto en richting vliegveld gereden. De voorspelde file kwam ik inderdaad tegen en ipv 25 minuten deed ik er bijna een uur over. De auto was snel ingeleverd en ik was ook weer snel op het vliegveld. Ik moest nog inchecken want dat was nog niet mogelijk toen ik uit Hawaii vertrok. Ik kreeg m’n boardingpas en zowaar uitleg waar de lounge zich bevond. Na een beetje te hebben geshopt ben ik naar de lounge gelopen waar ik wat heb gegeten en gedronken. Het was een beetje maagvulling want lunch had ik vandaag overgeslagen. In het vliegtuig krijg ik toch weer volop te eten dus dit beetje was meer als genoeg. Rond half 6 ben ik richting gate gelopen en daar kon ik gelijk instappen. Ik zat nog niet eens of ik had al een drankje te pakken en niet veel later werd het menu gebracht. Ik heb deze keer maar gekozen voor de kip.

Stipt op tijd werden we van de gate afgeduwd en kon de lange reis naar Amsterdam beginnen. Eerst was het tijd voor avondeten en alles smaakte weer heerlijk. Tijdens het eten begonnen aan de eerste van 3 films. Door het tijdverschil had ik voorlopig nog geen slaap. De laatste film van San Andreas over de San Andreas breuklijn die door Californie loopt. Zo’n film krijgt een hele andere dimensie als je naar een aardbeving zit te kijken of het moment dat er lichte turbulentie is. Na de 3e film toch maar plat gegaan en een paar uurtjes geslapen. Uiteindelijk werd iedereen wakker gemaakt voor het ontbijt en heb ik nog een paar series gekeken. We landden een half uurtje later als gepland en daar stonden Ronald en Sabrina me al op te wachten. Ik was rond 3 uur thuis waar ik gelijk maar aan de was ben begonnen. Deze jetlag bevalt me beter als de jetlag vanuit New York, ik was er dan ook redelijk snel vanaf.

Ik ben ondertussen al 4 maanden thuis en denk nog regelmatig terug aan deze geweldige reis. Het maken van m’n fotoalbum heeft uiteindelijk 9 weken geduurd, maar het resultaat mag er zijn en de reacties zijn ook heel leuk.

Ik heb nog steeds contact met de 2 amerikanen en gids waarmee ik de Road to Hana heb gereden, erg leuk dat die contacten er nog steeds zijn. Ik merk ook dat ik Hawaii niet los kan laten, ik volg nog steeds het nieuws en in series en films die daar zijn opgenomen blijf ik veel herkenbare plekken terug zien. In de Hawaii five-0 van vorige week kon ik zelfs precies vertellen waar de geocache zat verstopt waar ze langs liepen. Een 2e bezoek staat zeker op de planning, maar de komende jaren heb ik andere plannen die ook zeker de moeite waard zijn.

Iedereen bedankt voor het volgen en de leuke reacties. Op naar de volgende reis!