Miriam's reisverslagen

Het is gisterenmiddag begonnen met regenen en het was vanmorgen nog niet droog. Dat gooide m’n plannen in de war want ik wilde vandaag eigenlijk wat watervallen bezoeken maar daar hoef je met dit weer niet aan te beginnen. Wat dan?

Het is hier gelukkig wel zo dat de noordelijke kanten van de eilanden het natste zijn en dat het dan meestal aan de zuidelijke kant droog is. Na wat kijken en zoeken uiteindelijk gekozen om naar Kailua-Kona te rijden. Weet ik ook gelijk wat me donderdag te wachten staat, want ik vlieg terug vanaf Kona. Om aan de andere kant van het eiland te komen moet je over de beroemde/beruchte Saddle Road rijden. Deze weg is aangelegd voor de militairen die tussen de 2 vulkanen een groot trainingscantrum hebben. 10 jaar geleden was deze weg nog grotendeels een dirtroad of heel slecht te berijden en verboden voor huurauto’s. Je moest dan echt een rot eind omrijden om in Kailua-Kona te kunnen komen. Sindsdien hebben ze de weg geasfalteerd en is het een mooie weg om te rijden, als je wat kan zien.

Uiteindelijk even een grote bui afgewacht en rond 10 uur gaan rijden. Het eerste stuk is weer hoog nodig aan onderhoud toe, maar ik kan me voorstellen dat ze daar geen haast mee hebben. Het zijn veel bochtjes en veel heuveltje op en af en de weg haalt aardig de snelheid eruit. Amerikanen zijn nou eenmaal gek op veiligheid dus uit veiligheidsoverwegingen doen ze er (voorlopig) niets aan.

Het tweede deel is strak geasfalteerd, rijdt heerlijk en je mag hier toch zeker wel 55 m/u rijden, ongeveer 95 km/u. Nou hou ik me in Nederland al niet altijd aan de snelheid, maar hier maak ik er helemaal een potje van. Zo’n mooie weg, in Nederland zou je hier zeker 130 mogen en dan maar 55 m/u, maar goed het moet maar. 55 m/u is bij mij al gauw 60/65 dus ik gedraag me nog redelijk  Probleem was nu alleen dat het met bakken uit de hemel kwam en ik vrij hoog zat. Wat krijg je dan ruitenwissers die het op standje 3 niet meer aan kunnen en dichte mist en dat allemaal op een niet verlichte snelweg en mede weggebruikers die nog nooit hebben gehoord dat ze licht op hun auto hebben zitten. Zolang je op je eigen baan blijft gaat het allemaal wel goed. Eenmaal aan de andere kant van het eiland leek het wat droger te worden, maar daar heb je weer een ander fenomeen. De weg is hier door de zon, maar ook doordat de grond zelf warm is vanwege de actieve vulkanen, behoorlijk op temperatuur. Valt daar nu regen op gaat het verdampen en krijg je ook mist. Ja zo blijf je natuurlijk bezig.

Eenmaal in Kailua-Kona aangekomen ben ik eerst op zoek gegaan naar iets te drinken en een lunch. Bij de Jamba Juice een heerlijke Strawberrie Surfstar gehaald en daar zag ik aan de overkant ineens een Denny’s zitten. Voor het eerst deze vakantie dat ik die zie en ik had eigenlijk wel trek in pancakes. Een klein portie pancakes besteld en daarbij heerlijke lolikei syrup. Lolikei is een soort passievrucht die hier heel veel wordt gegeten en je zelfs in het wild kan plukken. Na de lunch in de auto gestapt en gekeken of ik ergens langs de kust een parkeerplek kon vinden. Het is immers zondag en de zon scheen dus alle locals trekken ook naar de kust. Het duurde even maar uiteindelijk kon ik bij Kahalu’u Beach Park m’n auto kwijt. Dit park staat bekend als een van de mooiste plaatsen om te snorkelen, maar vandaag even niet. Wat er precies aan de hand was weet ik niet, maar de mensen beleven allemaal erg dicht bij het strand en gesnorkeld werd er bijna niet. Ik heb het vermoeden dat er een sterke stroming stond en hoewel dat de mensen over het algemeen niet tegenhoudt om het water in te gaan, vandaag kennelijk wel. Ik heb hier een uurtje in de schaduw gezeten en in m’n boek zitten kijken wat ik vanmiddag nog meer kan doen.

Ik wilde doorrijden naar het plaatsje Captain Cook, de uiteindelijke westerse ontdekker van Hawaii, maar in de verte hoorde ik het rommelen. Als er iets is dat ze hier bijna nooit hebben is het onweer. Het is dan ook uitzonderlijk dat ik op alle eilanden onweer heb meegemaakt. Waar 3 tropische stormen wel niet goed voor zijn. Dit deed mij wel twijfelen of ik door zou rijden naar Captain Cook en dan via South Point en het nationale park terug naar Hilo. Dit soort buien staan bekend om de enorme hoeveelheden water die ze met zich mee brengen en als ik richting het noorden keek was het dan ook helemaal zwart. Ik heb dus maar besloten om rustig terug te rijden naar Hilo, via dezelfde weg als ik was gekomen. Voordat ik aan de terugweg begon nog even getankt want op heel Saddle Road is geen benzinestation, of zelfs een toilet te bekennen. De benzineprijzen zijn hier trouwens ook lachen. Het prijsverschil per gallon is 30 cent tussen het noorden en het zuiden, waarbij het noorden goedkoper is.

Toen ik eenmaal had ik getankt begon het te hozen en met tussen pauzes van wat minder regen is het dat ook blijven doen totdat ik in Hilo aan kwam. Op het eerste stuk zat er iemand die het kennelijk niet gewend is om in de regen te rijden want waar je 45 m/u mag rijden reed hij 30 en zodra hij merkte dat hij toch 45 reed stond hij bovenop de rem. Dat er voorzichtiger gereden wordt met deze omstandigheden is niet meer als logisch, maar je kan het ook overdrijven. Toen we eenmaal op Saddle Road aankwamen en het 2 baans werd vlogen de auto’s die achter hem zaten om hem heen, inclusief ikzelf. Zolang je in je eigen baan blijft en rond de toegestane snelheid rijdt is er helemaal niets aan de hand en dit kan, ondanks de omstandigheden, ook makkelijk.

Eenmaal in Hilo aangekomen bij de Safeway even een maaltijd salade gehaald en terug gereden naar m’n verblijf. Bella was helemaal blij om me te zien. Jeremiah is gisterenavond weg gegaan en ik heb geen flauw idee of hij al weer thuis is geweest.

Vandaag helaas geen foto’s. Ik denk dat ik morgenochtend de watervallen ga doen en morgenmiddag weer richting het nationale park ga om door de krater en lava tunnel te lopen en om de lava gloed te fotograferen. Het moet morgen de mooiste dag van de week worden dus daar ga ik maar van uit. Triggertrap zit al in m’n tas