Het heeft de hele nacht geregend en voor de rest van de dag beloofde het ook niet veel beter te worden. Rond 9 uur zijn we gaan ontbijten om vervolgens de hotel shuttle naar downtown Nashville te nemen. We hadden al besloten om voornamelijk binnen attracties te doen, want in die regen valt er niet veel te beleven hier. Ook hebben we buiten geen foto’s gemaakt, het regende veel te hard.

We zijn eerst naar het visitors center gegaan en hebben even met de medewerker staan praten over wat verstandig was om te doen. Hij gaf aan wat we eigenlijk zelf al hadden bedacht, Country Hall of Fame en het Ryman Auditorium.

De Hall of Fame zit schuin tegenover het visitors center en met de coupons die we hadden gekregen scheelde het weer $3 per persoon op de entree. We zijn met de lift naar boven gestuurd waar de rondleiding gaat beginnen. Als eerste kwamen we een tentoonstelling over Chet Atkins tegen. Ik had nog nooit van hem gehoord maar hij heeft veel voor de country betekend. Hij was officieel erkend als Certified Guitar Player en dat terwijl hij geen noot kon lezen en alles op gehoor deed. In deze tentoonstelling waren dan ook veel van de gitaren te zien die hij heeft gebruikt en hij had een duidelijke voorkeur voor Gibson.

De rest van de tour brengt je langs de hele geschiedenis van de country, bekende namen zoals Elvis Presley, Dolly Parton, Willie Nelson en Hank Williams (sr en jr), maar ook genoeg namen waar ik nog nooit van had gehoord. In de Hall of Fame bevindt zich ook een groot gedeelte van de country librairy. Deze beslaat 2 verdiepingen en zijn ze bezig met het herstellen en digitaliseren van de stukken, denk hierbij aan documenten en muziek. (de foto’s zijn helaas niet van geweldige kwaliteit, er mag binnen niet worden geflitst)

Op de eerste verdieping bevindt zich een hele grote tentoonstelling over Hank Williams en zijn familie. Zijn zoon en kleinzoon (Hank jr en Hank III) zitten ook in de muziek  waardoor de hele familie is vertegenwoordigd. Leuk detail, geen van de 3 Hanks heet officieel Hank. Hank sr vond dit een leukere voornaam als zijn originele naam en koos ervoor om onder deze naam door het leven te gaan, zijn zoon en kleinzoon deden precies hetzelfde.  Hank jr stond ook van kleins af aan op het podium. In 1 van de displays staat een paar laarzen die hij vanaf zijn 15^e (hij is geboren in 1949) tot aan 2003 op het podium heeft gedragen en dit is dan ook duidelijk te zien. De laarzen zijn zelfs verlengd.

Door het hele gebouw heen hangen gouden en platina platen. Hele wanden vol vanaf de 2^e verdieping tot aan de begane grond. Deze beslaan ook de hele geschiedenis van de country.

Na dit bezoek zijn we naar het Ryman Auditorium gelopen, een theater met een hele rijke geschiedenis. Eerst hebben we zelf door het auditorium gelopen en later hebben we een backstage rondleiding gekregen van een vrijwilliger. Deze man kent de rijke geschiedenis zo goed en op bepaalde momenten is hij er zelfs deel van. De Grand Ole Opry heeft jarenlang vanuit dit theater uitgezonden totdat ze naar een groter theater vertrokken zodat er nog meer mensen aanwezig konden zijn bij de opnames. In de maanden november t/m januari wordt de show nog steeds van uit dit theater opgenomen en uitgezonden. Ondanks dat het theater na de verhuizing van de Grand Ole Opry 20 jaar leeg heeft gestaan hebben ze het helemaal gerestaureerd en worden er zelfs weer 150 tot 200 shows per jaar gegeven. Recente artiesten zijn onder andere Keith Urban en Bruce Springsteen en het lijstje blijft groeien.

Backstage hebben we een kijkje genomen in de verschillende kleedkamers die allemaal hun eigen thema hebben (helaas mochten we hier geen foto’s nemen). Onze gids had bij iedere kleedkamer een ander verhaal over andere mensen. Na ruim een half uur zat de tour erop en waren we weer een hoop geschiedenis over de country rijker, met ook heel veel leuke verhalen.

Het weer was er niet beter op geworden, het ging alleen maar harder regenen. We besloten om naar het Hard Rock Cafe op Broadway te lopen (ik moest nog een shotglass halen) en hebben onderweg daar naartoe nog wat kleine winkeltjes bezocht. Op 4th avenue zijn we naar het BB King cafe gegaan en hebben we wat gegeten. Ik had nog een aantal bezoekjes op m’n lijst staan zoals het State Capitol en het Pantheon, maar vanwege het weer hebben we die niet gedaan. Rond 2 uur hebben we de shuttle terug naar het hotel genomen. Ik heb op internet nog even gekeken naar een winkelcentrum in de buurt, maar dat viel allemaal erg tegen.

Tijd om eens te kijken waar we vanavond gaan eten. Vanwege Labor day en de regen, waren een hoop cafés gesloten waardoor de rest overvol was en we voor de 2^e keer deze vakantie in het HRC terecht kwamen om te eten. Niet heel erg, maar je wilt af en toe toch iets anders. Eerst hebben we boven wat gedronken, het was happy hour maar ze hadden wat problemen met de druk op de bier en frisdrank taps waardoor er niet veel keuze in drinken over bleef. Ze konden ook geen reparateur krijgen want vanwege Labor day was er niemand beschikbaar. Dit probleem bleek in de loop van de avond erger te worden. In eerste instantie was het merendeel nog wel beschikbaar, maar later was er alleen bier in fles beschikbaar en de keuze in frisdrank was Pepsi of Sprite. Het was niet anders en de Pepsi smaakte er niet minder om.

Ik heb nog even lol gehad met de touchscreens aan de muur waar je zelf kon stemmen op verzoeknummers dus Elvis, Pink en Bon Jovi zijn voorbij gekomen. Ook kon je kijken welke spullen er van de artiesten zijn en in welke cafés ze hangen. Helaas is deze lijst bij lange na niet compleet, maar toch leuk om de tijd te doden. Het eten smaakte weer goed en om 8 uur waren we weer terug in het hotel.

Morgen een lange dag richting Memphis en volgens de laatste informatie zou het weer daar goed moeten zijn. Ook zouden we onderweg geen last moeten hebben van overstromingen en de Natchez Trace Parkway schijnt heel goed te berijden te zijn, in ieder geval geen overstromingen. Het merendeel van de ellende zit ten oosten van ons.

Het weer is er nog steeds niet beter op geworden. In Nederland kan het wel eens langs regenen maar 3 dagen non stop achter elkaar heb ik volgens mij nog niet mee gemaakt. We zijn dan ook blij dat we vandaag naar Memphis rijden waar het mooi weer zou moeten zijn.

We vertrekken rond half 10 richting Tupelo voor een bezoek aan het geboortehuis van Elvis. Vanaf Nashville tot aan Tupelo rijden we de Natchez Trace Parkway, een mooie rustige weg dwars door de natuur. De weg is zeker in Tennessee heel goed onderhouden. Er ligt geen vuil of aangereden dieren en het gras in de berm wordt heel mooi kort gehouden.

We komen zeer weinig verkeer tegen en gedurende een stuk van zo’n 60 km zelfs helemaal niemand. We zien wel veel herten en fazanten, beide met jongen. Er zijn genoeg mogelijkheden om te stoppen, soms alleen picknick tafel, maar ook genoeg plekken met wc’s die ook weer heel schoon zijn. We stoppen vanwege de regen niet veel en rond een uur of 12 zijn we in de buurt van Collinwood. We stoppen hier om te kijken of we ergens iets te eten kunnen vinden en komen terecht bij Miss Hazelbea’s Sweets & Treats. Een klein winkeltje dat je een beetje aan een engelse tearoom doet denken. Miss Bonnie is een hele vrolijke dame en probeert je op alle mogelijke manieren tegemoed te komen. Het winkeltje is pas sinds afgelopen zaterdag geopend en ze verkopen er voornamelijk bonbons die er heerlijk uit zien. We laten de bonbons voor wat ze zijn, ze zouden alleen maar smelten, eten hier een broodje en na een half uurtje gaan we weer verder.

Het begint langzaam aan droog te worden, de lucht wordt lichter en we beginnen in de verte al wat blauwe lucht te zien. We maken voordat we in Tupelo aankomen nog een laatste stop bij Pharr Mounds. Dit zijn bergen die als begraafplaats dienen, er liggen hier tussen de 3 en 10 mensen per berg begraven.

Rond half 3 komen we bij Tupelo aan en hoewel er op de highway staat aangegeven dat je hier het geboortehuis van Elvis kan bezoeken vind je hier in Tupelo zelf helemaal niets van terug. Gelukkig hebben we Tomtom en zijn nuttige plaatsen dus het was zo gevonden. We hebben kaartjes gekocht voor een bezichtiging van het huis. De kerk en het museum hebben we overgeslagen. We moesten even wachten voor we naar binnen konden. Het huis is niet zo groot en de man was net begonnen met zijn verhaal voor een andere groep mensen.

Na 10 minuten, de man is erg lang van stof, mogen we naar binnen en vertelt hij het verhaal over het huis. Het huis is gebouwd door de vader van Elvis en hij heeft daar een lening van $200 voor afgesloten. Uiteindelijk hebben ze hier maar 4 jaar gewoond waarna ze naar een andere lokatie in de stad zijn verhuisd en daarna naar Memphis. Voornamelijk om daar een beter leven te vinden, maar ook omdat de lening niet afbetaald kan worden.

De man vertelt ook nog het een en ander over de geschiedenis tussen Elvis en de stad Tupelo. En daar blijkt uit waarom het geboortehuis in de stad niet aangegeven staat. Elvis voelt zich misbruikt door de stad Tupelo en heeft dit zeer duidelijk laten merken. Hij heeft er in 1956 nog 1 keer een concert gegeven waar hij als held werd onthaald, maar in de jaren daarvoor zagen ze hem liever gaan als komen. Dit was voor Elvis de druppel en hij is nooit meer terug geweest in Tupelo.

We lopen nog even door de tuin, langs de kerk en de wall of stories waar verhalen op staan van mensen die hun jeugd met Elvis hebben doorgebracht.

Na een uurtje vertrekken we richting Memphis. Het weer wordt steeds beter en de bewolking steeds minder. Rond 6 uur komen we aan bij het hotel waar we weer 2 mooie kamers krijgen. Hier redden we ons wel de komende 3 nachten.

De trolley stopt vlak naast het hotel en ik voel me net weer even in San Francisco. Bij Beale street stappen we uit en gaan we iets eten bij Silky O’Sullivan’s. Het eten smaakt goed en het bandje dat zit te spelen weet de sfeer er goed in te houden. Wat een verschil met Nashville waar het totaal niet gezellig was.

Morgen gaan we in ieder geval naar Graceland en de Sun studios. Verder zien we wel wat we nog meer kunnen doen.

Ik heb vanacht eindelijk een keer normaal geslapen. Ik ga hier ook veel vroeger naar bed als thuis en dan ben ik ook weer heel vroeg wakker. Ik begin dus eindelijk aan het ritme te wennen.

Vanmorgen heb ik eerst de verslagen in orde gemaakt en zijn we om 9 uur gaan ontbijten. Helaas doen ze ook hier nog steeds water in koffiekannen waardoor je thee met een vieze koffiesmaak krijgt. De serveersters waren nergens meer te bekennen en toen de manager kwam vragen of alles in orde was hebben we dit gemeld. Binnen 3 minuten stonden er nieuwe mokken en een nieuwe waterkan waarna de thee wel goed smaakte.

Het plan voor vandaag was om in ieder geval naar Graceland en de Sun studio te gaan, het was alleen even de vraag hoe we dat gingen doen. Vanaf het Rock & Soul museum blijkt er een gratis shuttle te rijden die ook naar Graceland en de Sun studio gaat. Dat was snel beslist. We hebben de trolley naar Beale street genomen en hebben eerst een bezoek gebracht aan het Rock & Soul museum.

Globaal wordt hier uitgelegd hoe de Rock en Soul in de jaren 50 in Memphis werden gecombineerd doordat zwarte en blanke artiesten samen gingen spelen. De muziekstromen Jazz, Soul, Blues en Country werden gecombineerd waaruit onder andere de Rock & Roll is ontstaan.

Na een uurtje waren we uitgekeken en hebben we de shuttle naar Graceland gepakt. Hier hebben we uiteraard op ons gemak rond gekeken. Het is toch wel een raar idee dat Elvis hier heeft gewoond en af en toe had ik het idee dat ik bij iemand binnen aan het gluren was. Het was wel heel leuk om alles te bekijken en nu pas ging ik me realiseren hoe groot Elvis eigenlijk wel niet was en eigenlijk nog steeds is. Veel mensen roepen dat Michael Jackson de best verkopende artiest is, maar op dit moment wordt er geschat dat Elvis al meer als 500 miljoen platen heeft verkocht en dat is nog maar een globale schatting.

Tijdens de rondleiding kom je door/langs de woonkamer,slaapkamer van z’n ouders, eetkamer, keuken, tv kamer in de kelder, jungle room en biljart kamer. Buiten kom je nog langs de paarden die tegenwoordig ver van het publiek staan. Dit doen ze uit bescherming omdat er ooit een paard is dood gemarteld waarna de stallen heel lang dicht zijn gebleven. Ook ga je naar het kantoor van Elvis z’n vader, de schietbaan en de raquethall. Alleen in het huis en het kantoor van z’n vader zijn nog in originele staat. De rest van de ruimtes wordt nu gebruikt voor tentoonstellingen van voornamelijk zijn gouden en platina platen en z’n pakken.

Elvis was ook een (stille) gulle gever aan goede doelen en mensen in nood. Er hangen verschillende lijsten met cheques die hij ooit heeft uitgeschreven. Meestal ging het om een bedrag van $1000, voor die tijd heel veel geld.

Na de tour door het huis en de bijgebouwen kom je bij de Meditation Garden waar Elvis, z’n ouders en oma (moeder van z’n vader) liggen begraven en er ligt een gedenkplaat voor Elvis z’n dood geboren tweelingbroer Jessie. Jessie ligt officieel in Tupelo begraven, maar omdat het graf nooit is gemarkeerd weet niemand waar hij precies ligt. Onder de gedenkplaat ligt een kistje met daarin grond van de begraafplaats in Tupelo, ongeveer van de plaats waarvan men denkt dat Jessie ligt.

Na het bezoek aan Graceland zijn we met de shuttle terug gegaan naar de parkeerplaats en hebben we het automuseum en de vliegtuigen bezocht. In het automuseum zijn een groot aantal van zijn auto’s en motoren terug te vinden. Er zijn ook veel auto’s en motoren uitgeleend aan onder andere het Hard Rock Cafe (daar is ie jaap ;) ). De vliegtuigen waren voor die tijd zeer luxe, maar ook echt Elvis. Hij had een hele aparte smaak in veel dingen. De stoelen in het kleine vliegtuig zijn bijvoorbeeld geel en lichtgroen. Het grote vliegtuig, de Lisa Marie, is redelijk neutraal ingericht, maar de kleine details, zoals een gouden kraan, maken het dan weer echt Elvis.

Na Graceland was het tijd om de Sun Studio te bezoeken. De shuttle zette ons voor de deur af en de eerst volgende tour begon al na 10 minuten. We hebben even door de giftshop gelopen en konden al snel naar boven. Daar hebben ze een hele display over de geschiedenis van de studio en de artiesten die daar zijn begonnen. Ook hier weer een verhaal over de geschiedenis van Jazz, Blues en Soul en het ontstaan van Rock & Roll. De ontdekking van Elvis en Jerry Lee Lewis spelen hier een grote rol in. Na het verhaal over de geschiedenis gaan we naar beneden naar de studio. Je komt binnen door het kantoortje en dan loop je naar achteren naar de studio. Het ziet er allemaal oud en versleten uit, maar juist dat brengt de sfeer in de studio. Op de muren hangen foto’s van de sterren die er hebben opgenomen en het grootste aandeel is, wederom, Elvis. Tot op de dag van vandaag worden er nog steeds opnames gemaakt. Overdag doen ze de tour en ’s avonds worden er volop opnames gemaakt.

De tour duurt ongeveer een uur en ook dit is weer heel leuk om allemaal te zien en horen. Ondertussen was het 5 uur en hebben we de shuttle terug naar het Rock & Soul museum genomen. Daarvandaan zijn we richting The Peabody gelopen en hebben we bij TGI Fridays gegeten. Weer een lange dag en een hoop gezien en gedaan. We waren dan ook alledrie redelijk moe en besloten terug te gaan naar het hotel voor een rustige avond.

Voor morgen hebben we in ieder geval een tour door de Gibson fabriek en een bezoek aan het Civil Right museum gepland staan.

Vandaag al weer onze laatste volle dag in Memphis. Vanmorgen zijn we eerst naar The Peabody hotel gegaan om daar naar de eenden te kijken als ze vanuit de lift naar de vijver in de lobby lopen. Dit is een zeer enthousiaste groep eenden en zodra de liftdeuren open gingen zaten ze al bijna in de vijver.

We hebben nog even bij de vijver staan kijken terwijl de eenden lekker aan het poedelen waren en hebben daarna de trolley naar het Civil Rights museum genomen, beter bekend als The Lorraine. Dit is het hotel waar Martin Luther King in 1968 is dood geschoten.

De tentoonstelling is heel mooi opgezet. Je wordt door de gehele geschiedenis van civil rights geleid aan de hand van audio, video en documenten (krantenknipsels, brieven, enz). Het hotel is nu onderdeel van het museum en tegen het einde van de tour ben je op de 2^e verdieping van het hotel en sta je eigenlijk in kamer 307. Door glazen ruiten kijk je in de kamers 308 en 306. 308 hebben ze ingericht zoals alle kamers zijn ingericht en 306 is ingericht zoals hij is achtergelaten na de moord op MLK. Voor de deur van kamer 306 hangt permanent een krans die aangeeft waar MLK is dood geschoten.

Na de bezichtiging van de kamers word je naar de overkant van de straat geleid waar deel 2 van de tentoonstelling is ingericht. Dit gaat voornamelijk over de zoektocht naar de dader en over de veranderingen van de civil rights na de moord op MLK tot aan nu. We hebben hier toch gauw 1,5 uur door gebracht en hoewel we allemaal wel wat over de civil rights hier in Amerika weten waren we behoorlijk onder de indruk van wat er zich allemaal heeft afgespeeld.

We hebben de trolley terug gepakt richting Beale Street waar we eerst bij BB King iets hebben gedronken en zijn daarna richting de Gibson fabriek gelopen.

Hier hebben we de tour gevolgd die van begin tot einde uitlegt hoe een gitaar in elkaar wordt gezet. Gemiddeld duurt het 3 weken voordat een gitaar het hele fabricage proces heeft doorlopen en er worden in deze fabriek 50 gitaren per dag gemaakt. Er zijn nog 2 fabrieken in Amerika waar andere modellen worden gemaakt. Afhankelijk van het fabricage proces, handmatig of (gedeeltelijk) geautomatiseerd, worden er meer of minder gitaren per dag gemaakt.

Na de tour zijn we richting de Mississippi rivier gelopen en daar vandaan terug naar het hotel. ’s Avonds is het hier best fris dus we hebben ons even omgekleed en zijn gaan eten. TGI Fridays was m’n ouders gisteren zo goed bevallen dat ze daar nog wel een keer wilden gaan eten. Na het eten voor de laatste keer naar Beale street om nog even te genieten van de sfeer.

Morgen hebben we een korte rijdag naar Little Rock. We gaan eerst maar eens een mall opzoeken en lekker shoppen.

Vandaag hebben we een hele korte rijdag en ook een heel kort verslag ;) Het was de bedoeling om eerst in Memphis te gaan shoppen, maar we hebben besloten om dat in Little Rock te gaan doen. We zijn rond 10 uur uit Memphis vertrokken en een kleine 2 uur later waren we in Little Rock. Onze kamers waren al klaar en hoewel ze niet voldeden aan de standaard die ik van het Best Western gewend ben waren ze schoon en stond er een goed bed.

Nadat de auto was uitgeladen zijn we richting de Wolfchase Mall gereden. Ondanks dat het volgens de website een grote mall zou moeten zijn viel dat erg tegen. Nog geen half uur later waren we uitgekeken en hadden we niets gekocht. Op de foodcourt hebben we wat gegeten en zijn naar downtown Little Rock gereden. Bij The Peabody (ook hier hebben ze eenden in een vijver zwemmen) hebben we een kaartje van de stad gehaald en hebben wat rondgelopen. Er valt in Little Rock weinig te beleven en zijn uiteindelijk bij een café terecht gekomen waar we lekker buiten konden zitten. Een middagje niets doen is na alle indrukken van de afgelopen week ook wel eens lekker. Terwijl we op het terras zaten zag ik allerlei oude auto’s voorbij rijden. Vermoedelijk reden die richting de Farmers Market waar we eerder in de middag al een paar auto’s hadden zien staan. We hebben hier gegeten en zijn rond een uur of 7 via de Farmers Market terug naar de auto gelopen. Er bleek een auto show te zijn en er stond van alles. Gepimpte Corvettes, hotrods, Cadillacs, oud en nieuw.

Vanmorgen hebben we vroeg ontbeten want we hebben een lange rijdag voor de boeg. Om 9 uur vertrokken we uit Little Rock. Eerste bestemming was Hot Springs om daar naar het Nationale Park te gaan. Dit bestaat uit een aantal badhuizen die je kan bezoeken. Onderweg kwamen we steeds meer motoren tegen en toen we in Little Rock aankwamen bleek er een grote motor meeting te zijn. Waar je ook keek zag je motoren, voornamelijk Harley Davidson en Honda Goldwing.

We zijn eerst naar het visitors center gelopen en kregen wat uitleg over het nationale park. We besloten om naar de main tower te lopen en daarna nog een uurtje in Hot Springs door te brengen.  Het was een behoorlijk pittige wandeling naar boven, maar na een half uurtje rustig doorstappen kwamen we bij de tower aan. Daarvandaan heb je een heel mooi uitzicht over Hot Springs. We zijn rustig weer naar beneden gelopen en hebben wat winkeltjes en voornamelijk motoren bekeken. Na een uurtje zat onze parkeertijd erop en zijn we aan de rest van de reis naar Dallas begonnen. Het ging allemaal voorspoedig, cruise control op 75 en je hoeft alleen maar te sturen. Tot 30 kilometer voor Dallas, daar kwamen we in een gigantische file terecht. Later bleek dat ze de interstate af hadden gesloten voor wegwerkzaamheden en werd al het verkeer over 1 baan langs de interstate geleid. Uiteindelijk heeft ons dat 1,5 uur gekost, waardoor we pas om 7 uur in het hotel aankwamen. Ik heb de auto de valet ingereden en gezegd dat zij hem maar moeten parkeren. Bij het inchecken hadden we nog een meevaller, eigenlijk zat er geen ontbijt inbegrepen, maar we kregen toch ontbijtbonnen. Daar zeggen we natuurlijk geen mee tegen. Even snel opgefrist en toen op zoek naar avondeten. De conciërge heeft ons een kaart van Dallas gegeven en heeft een aantal plaatsen aangekruist. Uiteindelijk zijn we bij Dallas Chop terecht gekomen. Een stuk duurder als waar we normaal eten, maar we zijn op vakantie dus dat mag wel een keertje.

Morgen gaan we Dallas verkennen en in ieder geval naar het 6th Floor museum.

Vandaag is het 10 jaar geleden sinds de aanslagen op het World Trade Center in New York. De morgen begon dan ook met de herdenkingen in New York op tv. Het blijft indrukwekkend om hier beelden van te zien. Hier in Dallas is er alleen vanavond een herdenkingsconcert, verder gaat het leven verder. Na het gratis ontbijt was het tijd voor de wandeling naar het 6th Floor museum, dat ligt ongeveer 20 minuten van het hotel.

Daar aangekomen hebben we eerst de tour door het museum  gedaan. Net als de plaats waar Martin Luther King werd doodgeschoten is ook dit heel vreemd om rond te lopen. Het museum beslaat de gehele 6^e verdieping en laat iets over de verkiezingen en campagne uit 1960, de aankomst in Dallas en de dag waarop JFK is doodgeschoten. Tegen het einde van de tour kom je bij de plek waarvandaan JFK is doodgeschoten en kan je via de naastgelegen ramen de lokatie op straat zien. Hier hebben ze een kruis opgezet en veel mensen maken van de gelegenheid gebruik (zolang er geen verkeer aan komt) om op het kruis te gaan staan en er foto’s vandaan te nemen.

We zijn nog even naar het JFK memorial gelopen dat bijna naast het museum ligt.

Uiteraard stond ook in Dallas weer het Hard Rock Cafe op het programma, ik moet natuurlijk wel m’n shotglass halen ;) Hier hadden ze ook het Pinktober shirt en de pin en de pin heb ik ook gelijk maar meegenomen. Het was al na een uur en we hadden allemaal wel een beetje trek dus we hebben hier iets gegeten en gedronken. Gelijk even gevraagd of er nog iets van Bon Jovi hing en zowaar een blouse van Hugh en een gitaar van Richie.

Het lijkt er op dat dit 1 van de Hard Rock Cafe’s nieuwe stijl is. De displays zijn erg mooi om te zien en alles is heel strak ingericht.

Verder is er in Dallas niet veel te beleven en eigenlijk was het plan om de rest van de middag bij het zwembad in het hotel door te brengen, maar aangezien er bij het zwembad bijna tot geen schaduw te vinden is hebben we dat niet gedaan. In plaats daarvan zijn we naar de sportbar gegaan die hier in de lobby zit en hebben naar de dames finale van de US Open en een aantal herhalingen van NFL wedstrijden gekeken. Ik snap niet heel veel van de spelregels van Amerikaans footbal maar het blijft leuk om naar wedstrijden te kijken.

Op de terugweg naar het hotel zijn we door het West End district gelopen waar nog een aantal oude en historische gebouwen staan. Hier zagen we ook een TGI Fridays zitten en aangezien er verder niet echt veel bijzonders in de buurt zit en er op zondag ook een hoop is gesloten zijn we weer hier gaan eten. Het smaakte goed en onze ober was een beetje in een rare bui. Hij wilde mij een turkey burger aansmeren, m’n vader bud light en m’n moeder een margarita. Alledrie zijn niet aan ons besteed ;)

Het valt ons op dat er heel veel parkeerplaatsen zijn. Van garages van 13 verdiepingen hoog tot parkeerplaatsen die open braakliggende terreinen zijn gemaakt. Er wordt nog steeds heel veel gebouwd en gesloopt en langzaam aan verandert Dallas in de stad van spiegels. Alle nieuwe gebouwen hebben spiegelruiten. Schijnbaar heb ik hier ook een dubbelganger rondlopen.  Gisteren in Dallas Chop werden we al door iemand aangesproken die mij herkende en vanmiddag bij het Hard Rock Cafe weer. Voor zover ik weet heb ik toch echt geen tweelingzus rondlopen.

Morgen alweer een lange rijdag. We rijden niet helemaal over de interstate, maar nemen wat binnendoor wegen. We hebben de hele dag de tijd en kunnen rustig aan doen.

We zijn net aangekomen in een zeer heet Houston, op dit moment is het 40 graden en het lijkt er niet op dat het snel af zal gaan koelen. De kamer is gelukkig wel koel en weer van alle gemakken voorzien, inclusief keuken en vaatwasser. De airco doet het hier gelukkig wel, in mijn kamer in Dallas deed die het niet helemaal zoals het hoorde en was het vies warm. Ze hebben er van onderhoud wel naar gekeken, maar helemaal opgelost was het nog niet.

Vandaag eens geen foto’s, er viel onderweg niet veel te fotograferen. We hebben het eerste stuk tot aan Waco over de interstate gereden en daarna zijn we via highway 6 en 290 naar Houston gereden. De rit was weer zo voorbij en we zijn ook al langs de mall gereden waar we morgen gaan shoppen, die ziet er in ieder geval veel belovend uit. Onderweg nog een heftig ongeluk gezien. Een vrachtwagen die op z’n kop in de berm lag en een personenbusje waar het dak vanaf was geknipt. De weg was aan de andere kant helemaal afgesloten zodat de ravage opgeruimd kon worden. Er lagen brokstukken verspreid over alle banen.

Voor vanavond weten we eigenlijk nog niet wat we gaan doen. We zitten niet in het centrum van Houston, maar er rijden wel shuttles van het hotel. Straks maar eens informeren of ze ook naar downtown rijden, dan doen we dat misschien wel. Anders kijken we hier in de omgeving even. Het Courtyard Marriott zit hiernaast en zij hebben een bistro, van 17:30 tot 19:00 is er dagelijks een hospitality hour waar je gratis iets kan eten en drinken. We zien wel wat het vanavond gaat worden, want ik moet natuurlijk nog naar het HRC om m’n glas te halen ;)

Nog even een kleine reactie op alle reacties die er binnen komen. Hartstikke leuk om te lezen en te weten dat er veel mensen zijn die ons volgen. Voor de mensen die niet weten hoe ze een reactie achter kunnen laten, klik op Reactie toevoegen aan het einde van het verslag. Jaap, met MLK bedoelde ik ook echt MLK, maar dan verwijzend naar The Lorraine waar hij is doodgeschoten.

Het is heet in Houston, vanmorgen rond 11 uur stond de stand al op 40 graden en in de loop van de middag werd het nog warmer.

Na het ontbijt hebben we eerst een was gedraaid en zijn daarna naar de Houston Premium Outlets gereden. Dit kan je een beetje vergelijken met Bataviastad of Rosada, alleen op z’n amerikaans veel groter. Na 3 uur shoppen, en veel geld uitgeven, hebben we alles naar het hotel gebracht.

Het lijkt wel alsof het hier altijd spits is, zowel vanmorgen als vanmiddag hebben we even in de file gestaan. Het was vanavond de bedoeling om bij het Rainforest Cafe te gaan eten, maar waar we ook keken geen Cafe te bekennen en ik was te lui om het te gaan vragen. Onderweg er naartoe had ik al een Cheesecake Factory zien zitten en aangezien we daar toch langs liepen op de weg terug naar de auto zijn we daar terecht gekomen. Heerlijk gegeten met een Vanilla Bean cheesecake als toetje.

Morgen gaan we de level 9 tour doen bij NASA en daarna gelijk door naar Lafayette. Ik weet niet of ik morgen nog een verslag zal plaatsen, zo niet wordt het waarschijnlijk pas na New Orleans dat we weer online zijn want ik begreep van Sonja dat internet in het hotel in New Orleans duur is.

Vandaag is een dag waar we allemaal naar uit hebben gekeken. We hebben de Level 9 tour op het Johnson Space Center gedaan en ik kan nu al zeggen dat ik deze iedereen aan kan raden.

We moesten pas om 11:30 bij NASA zijn dus we hadden de tijd aan onszelf. We zijn om 9 uur gaan ontbijten, daarna de koffers inpakken (Dat duurde even met al die aankopen van gisteren) en rond 10:30 zijn we bij het hotel vertrokken. Tomtom bleef maar roepen dat ik links aan moest houden en toen ik dat deed moest ik ineens rechtsaf. Midden op de snelweg je stuur omgooien is geen optie dus toen maar de volgende afslag gepakt en weer op naar de juiste highway. Toen wilde Tomtom maar dat ik ging spookrijden de snelweg op. Ook dat leek mij geen goed plan dus toch maar onder de snelweg door en aan de andere kant de juiste oprit pakken. Gelukkig bleek dat de juiste beslissing en al snel waren we onderweg naar NASA. Uiteindelijk kwamen we hier om 11:20 aan dus nog genoeg tijd om ons te melden en onze VIP passen op te halen.

Om 11:45 moesten we ons bij de tramtour melden, daar zouden we door onze gidsen, Irwin en Brenda, worden opgehaald. Irwin kwam iets later kijken of iedereen er was en kennis maken. Ondertussen stond de tram van 12 uur te wachten op de mensen die de reguliere tour volgen te wachten en ook wij konden door de security heen. Iedereen dacht dat we ook in de tram moesten stappen, maar wij bleken een prive busje te hebben. Er kunnen maar maximaal 12 mensen per dag met de Level 9 tour mee dus zo’n busje met airco is wel lekker. We zijn als eerste naar de raketten gegaan. Buiten staan een aantal motoren en raketten opgesteld en Irwin begon alles uit te leggen. Welke motor voor welke raket wordt gebruikt en wat het verschil tussen de verschillende motoren is.

Na deze uitleg zijn we naar binnen gegaan waar de bijna complete Apollo 18 staat. Apollo 17 is de laatste die een missie heeft gedaan, Apollo 18, 19 en 20 zijn wel gebouwd maar hebben nooit een missie uitgevoerd. Apollo 18 is de meest complete van de 3. Er staat er ook eentje op Cape Canaveral in Florida. Als je de hal in loopt weet je niet wat je ziet. Apollo 18 is 111m hoog en kan uiteindelijk in 4 delen opbreken. Het eerste deel stort in de oceaan, het 2e deel verbrandt in onze eigen dampkring, het 3e deel stort uiteindelijk neer op de maan en het 4e deel is de capsule waar de astronauten inzitten dus hopelijk komt dat weer heel terug op aarde.

Het was tijd voor de lunch. Deze is inbegrepen bij de tour en je gaat eten bij een van de 2 kantines die op het JSC aanwezig zijn. Wij gingen eten in gebouw 3 en er was heel veel keuze. Broodjes, warme maaltijden, salades, toetjes, enz. Wij hebben uiteindelijk een broodje genomen en hebben gelijk een flesje drinken meegenomen voor de rest van de tour. Onze volgende stop was het Neutral Buoyancy Laboratory oftewel het NBL. Dit is het zwembad waar de astrnauten training op missies die ze bv buiten het ISS moeten doen. Het zwembad is 61m lang, 31m breed en 12,2m diep, hiermee is het het grootste binnenzwembad ter wereld. Van de 12m diepte zitten er 6 onder de grond en 6 boven de grond. Vanwege de diepte is er ook een decompressiekamer aanwezig zodat ze bij calamiteiten gelijk in kunnen grijpen. Er is altijd een arts aanwezig die de lichamelijke conditie van de astronauten in de gaten houdt.

Vandaag hadden we het geluk dat er 2 astronauten, Kevin Ford en Rick Mastracchio, met een training bezig waren en dat wij hier een groot deel van hebben mogen zien. Officieel zullen deze 2 astronauten geen missies in de ruimte meer maken, maar ze staan wel op een standby lijst dus als het nodig is zijn ze er klaar voor om de ruimte in te gaan. Deze astronauten werken voornamelijk als trouble shooters. Mocht er een probleem in de ruimte ontstaan kunnen ze dit in het zwembad naspelen en kijken wat de beste oplossing is. Naast de 2 astronauten liggen er gemiddeld 6 duikers in het water ter ondersteuning van de astronauten. De duikers zijn maximaal 2 uur in het water terwijl de astronauten soms wel 6 uur in het water liggen. Alles wordt letterlijk seconde voor seconde nagespeeld.

Vandaag hadden we een gelukje, op het moment dat wij er waren kwamen de astronauten net het water uit. Dit zien ze zelden bij de Level 9 tour dus voor ons natuurlijk extra leuk. Ik heb hier een groot gedeelte van gefilmd. Op zich gebeurt er niet heel erg veel, maar het is toch apart om ze het water uit te zien komen.

De astronaut vooraan is Rick Mastracchio en bij hem hadden ze wat problemen om hem uit zijn pak te krijgen. Het pak heeft binnenin een druk van 4 psi, deze druk moet er eerst af voordat ze het pak open kunnen maken. Op de hoogte van zijn middel zitten het bovenste en onderste gedeelte van het pak aan elkaar. Op de een of andere manier kregen ze de sluiting niet meer los en het heeft zeker 10 minuten gekost voordat hij er eindelijk uit was.

Uiteindelijk zijn we hier veel langer gebleven als eigenlijk de bedoeling was maar de gidsen wilden ons dit niet onthouden. Het was tijd voor een bezoek aan Mission Control. We zijn in de Mission Control van waaruit oa de Apollo en Gemini missies zijn begeleid. Het was wel heel apart, wij liepen echt de Mission Control in terwijl de standaard tour achter de ramen naar binnen zat te kijken. We mochten allemaal achter een bureau gaan zitten en kregen uitleg over deze specifieke Mission Control.

In iedere missie control hangen de patches van de missies aan de muur die vandaar uit zijn begeleid. Die worden na de missie door de MVP (Most Valuable Player) opgehangen. Zo is er een missie geweest (Apollo11) waar alles fout ging wat er fout kon gaan bij de lancering. De shuttle werd 2x door de bliksem geraakt waardoor de electriciteit in de shuttle uitviel. Ongeveer een jaar voor deze missie is er een training geweest waarbij dezelfde omstandigheden waren nagebootst. Heel toevallig zat de technicus die bij deze training betrokken was in de mission control en hij wist welk knopje ze om moesten zetten om alles weer operationeel te krijgen. Deze technicus werd voor die missie de MVP en mocht de patch ophangen.

De 2e mission control was die van het ISS. Deze is zeer modern, ipv mainframes gebruiken ze hier pc’s die in een Linux Red Hat netwerk draaien. Technisch een hele andere omgeving als de oude mission control maar vooral om te zien is dit heel anders. Het was vandaag ook de dag van de overdracht van command van een Russiche gezagsvoerder naar een Amerikaanse gezagsvoerder. Toen wij er waren zou dat nog 30 minuten duren, maar omdat we al heel erg uitliepen konden we hier niet naar blijven kijken.

De laatste Mission Control was die van de shuttles. Van hieruit werden alle Spaceshuttle missies aangestuurd. NASA heeft gisteren bekend gemaakt dat ze een nieuw bemand programma gaan opstarten genaamd Orion. De verwachten is dat tussen 2017 en 2020 de eerste vluchten plaats gaan vinden. Deze shuttles willen ze ook naar Mars gaan sturen.

De laatste stop was het trainingcentrum van de astronauten. Hier hebben ze een gedeelte van het ISS, de spaceshuttle en de Orion capsule nagebouwd. Hier kunnen de astronauten bekend worden met alles waarmee ze in de ruimte te maken krijgen. Net als iedereen thuis moeten ze weten welk knopje waar zit en moeten ze dit blind kunnen vinden. Alles wat hier staat is dan ook op ware grote. Ook hier kunnen ze trouble shooten op het moment dat er iets fout gaat in de ruimte.

Ook hebben ze hier een originele Russische Soejez capsule staan. Het is ongelooflijk om te zien hoe klein de ruimte hierin is en je kan je bijna niet voorstellen dat ze hier met 3 mensen in kunnen. Je moet echt de beste vrienden zijn wil je het hier langere tijd uit kunnen houden.

Uiteindelijk was onze tour om 17:15 afgelopen, 30 minuten later als eigenlijk de bedoeling was. Op de terugweg werden de gidsen al opgeroepen waar ze bleven want alles moest afgesloten worden. Na dit bezoek hadden we nog een autorit van 3,5 uur voor de boeg naar Lafayette. Dit verliep allemaal voorspoedig en even voor 10 uur kwamen we bij het hotel aan. We wisten dat we hier niet veel van hoefden te verwachten, maar het viel allemaal mee. Ook hier weer gratis ontbijt en internet en de kamers zijn schoon. Vandaag gaan we naar New Orleans en zoals al eerder gezegd is het onzeker of we daar internet hebben. Dus of tot morgen of tot zondag.