Het is weer zover, we gaan weer naar een fanclubtrip. Dit keer 2 shows in de Continental Airlines Arena en uiteraard gaan we nog een beetje sightseeing in New York en New Jersey.

Helaas bij dit verslag geen foto’s, die komen nog uit het analoge tijdperk en ik heb nog geen tijd gehad om ze in te scannen. Het verslag is geschreven door Mariska.

Voor Miriam en Mariska begon de reis richting Schiphol rond 10.00 op een zaterdagochtend. Op Schiphol ontmoette we Simone, haar moeder en zusje voor de eerste keer. Ons vliegtuig van Continental Airlines vertrok om 13.30 op Schiphol, Amsterdam. Vanwege de vele veiligheidsmaatregelen bij de Amerikaanse vliegtuigmaatschappij, Continental Airlines, moesten we al vroeg inchecken op Schiphol. Na een uitgebreid onderzoek, van onze tassen en schoenen kon onze reis naar New York beginnen. De vliegreis was maar zo’n 7 uurtjes, dus dat viel op zich wel mee. Reeds vanuit het vliegtuig hadden we de besneeuwde bergen van Canada kunnen zien en New Jersey zag er ook helemaal wit uit. Schitterend om te zien. Om half vier plaatselijke tijd landden we op Newark, New Jersey! En kon ons avontuur in de sneeuw beginnen.

Vanuit Newark hebben we de monorail naar het Newark Penn Station genomen, om van daaruit met de NJ Transit naar Penn Station New York te gaan. Rond half zes stonden we in hartje New York, naast Madison Square Garden. Ons hotel, Howard Johnson, zat in een zijstraat van MSG en vlakbij het Empire State Building. Het hotel was goed, een 3-sterren, maar niet echt heel sjiek. Ontbijt was inbegrepen bij de prijs, dat was op zich wel heel fijn. Snel onze bagage uitgepakt, handschoenen aan en sjaals om en toen was het tijd om buiten in de kou (het was zo’n 5 graden onder 0) in New York te gaan lopen.

De eerste stop was een eettentje om het nodige voedsel te gaan nuttigen en bij wie kan je dan beter eten dan bij de Mac. Na een flinke portie patat met mayonaise, gingen we op weg naar Times Square. Times Square ligt op 5th avenue en dat was slechts een paar blokken verwijderd van ons hotel, dus op zich heel goed aan te lopen, maar door de snijdende wind in je gezicht was het een hele lange wandeling. Op Times Square hebben we eventjes de tijd genomen om ons te visualiseren waar destijds op 5 september 2002 het podium voor het NFL openingsconcert stond. Dat was heel makkelijk te vinden en we zagen de massa mensen (zo’n 500.000) al voor ons die toen op dat gratis concert afkwamen. Helaas stond de Naked Cowboy, de beroemdste cowboy van Amerika, niet te poseren op Times Square, dus de foto kon helaas niet doorgaan. Aangezien het toch wel heel erg koud was, en het tijdsverschil met Nederland toch ook aardig begon mee te spelen, besloten we om 21.00 terug naar ons hotel te lopen, nadat we eerst nog Toys ‘R Us bezocht hadden en the Virgin Megastore. We waren alledrie helemaal verkleumd van de kou en het werd hoog tijd om lekker ons bedje op te zoeken, warm te worden en ons op te maken voor de tweede en tevens alweer laatste dag in NY City.

Vandaag stond in het teken van alle main attractions in New York. We waren reeds om 7.00 am wakker en konden om half negen lekker een ontbijtje nuttigen, met muffins, bagels en echte vette donuts, die heerlijk smaakten. Als eerste stond op het programma The Empire State Building. Het was die ochtend een zonnige dag met heel weinig bewolking dus perfect uitzicht op New York. Met de lift gingen we pijlsnel omhoog naar de 80e etage. Je ziet de tientallen etages voorbijschieten op de display van de lift, 10,20,30 enz. Op de 80 e etage moet je overstappen naar een tweede lift die je naar de 86e etage brengt met het weidse uitzicht op het Observatory Deck. Zelfs hier lag sneeuw! Het uitzicht was fantastisch, je kon Giants Stadium en de Continental Airlines Arena aan de overkant van de Hudson in New Jersey duidelijk zien liggen. Verder waren alle daken van de onderliggende wolkenkrabbers wit en het reservoir in Central Park bedekt met een lage ijs en sneeuw. De bomen waren bruin, dus het park viel dit keer niet zo op met zijn groene kleur tussen alle grauwe wolkenkrabbers.

Ook Miss Libby was in de verte duidelijk te zien en daarvoor de skyline van NY. Dichterbij de Empire was ook de Crown Building met zijn gouden dak, the Chrysler Building met zijn zilveren top en the Flatiron Building te zien. Nadat we ruim een uur op the Empire hadden rondgelopen in de ijzige kou aan de linkerkant van het gebouw en ook weer in de warmte, aan de zonnige rechterkant van het gebouw, vonden we dat het tijd werd voor onze tweede stop van de dag, Ground Zero.

Aangezien het zulk mooi weer was, besloten we om dit keer eens niet de metro te nemen, maar lopend richting Ground Zero te gaan, langs het Flatiron Building en Washington Square Park. Ground Zero zelf was zeer indrukwekkend, de gebouwen rond de locatie staan nog steeds met zwarte doeken ingepakt, de meeste ramen zijn afgeschermd met houten panelen en bijna alle gebouwen zijn dicht geplakt. Rond de bouwput, want ze zijn al flink aan het bouwen, heeft men een groot hoog hek neergezet om nieuwsgierige mensen op een afstand te houden. Aan dit hek hangen allerlei foto’s van vóór en na 9/11. Ook de meeste gedenkplaatsen van de slachtoffers, aangelegd door nabestaanden zijn nog intact gebleven, en trekken veel belangstelling. De bloemen zijn inmiddels vergaan, maar de foto’s, Amerikaanse vlaggetjes, politie patches, brandweer helmen enz. staan er nog steeds ter nagedachtenis aan die verschrikkelijke dag. We zijn de smalle straatjes doorgelopen, welke ook op tv werden vertoond direct na het instorten van de zuidelijke toren. Het is heel moeilijk voor te stellen, dat daar mensen voor hun leven hebben gelopen met de naderende puin- en rookwolken op hen afkomend.

Vanuit Ground Zero hebben we de metro richting Times Square genomen, omdat we toch wel heel nieuwsgierig werden naar de setlist van de show in Penn State van zaterdagavond. Op Times Square heb je een visitors centre waar je allerlei informatie kan krijgen en ook gratis kan internetten. De setlist van Penn State was vrij standaard met niet veel uitspattingen, maar ja dat kan altijd nog veranderen. Simone wilde graag zondagavond naar een musical en op Times Square kan je daarvoor heel goedkoop tickets kopen. Het werd uiteindelijk de musical Rent in het Nederlander Theater on 43rd street. We hadden nog een paar uur voordat de musical begon, dus we besloten om onze lunch te gaan nuttigen in een Starbucks Coffeeshop en richting Rockefeller Center te lopen met de ijsbaan in het midden. Bij het Rockefeller Center hebben we ook nog eventjes bij de Today Show gekeken, waar Bon Jovi vrijdags de twee nummers voor de Today Show hadden opgenomen, Misunderstood en My Funny Valentine. Helaas was daar vandaag niet veel te beleven. Onze volgende stop was Fifth Avenue met de Trump Tower, Tiffany’s, Saks en nog veel meer modewinkels. In the Trump Tower hebben we een korte wc stop gemaakt, zeer chique allemaal daarbinnen, en ook nog een bezoekje aan Tower Records gebracht. Helaas mochten we het billboard met Bon Jovi – Bounce erop, wat in de winkel stond, niet meenemen.

Fifth Avenue loopt uit op Central Park en dat was onze volgende stop. De sneeuw maakte van CP een echt paradijsje, Simone en Mariska vonden twee schommels en we hebben ons zelf toen eventjes warm geschommeld, want een hele dag buiten in de kou, met temperaturen onder het vriespunt, is behoorlijk koud. En toen was het tijd geworden voor Simone om naar haar musical te gaan en voor Miriam en Mariska om naar het Hard Rock Cafe te gaan om eens uitgebreid te eten, hot chicken met BBQ sauce en potatoes met salade. Na het eten hebben we Simone weer opgehaald bij het Theater en werd het tijd om weer terug naar het hotel te gaan voor een goede nachtrust, want morgen zou alles gaan beginnen, de fanclubtrip!

We hadden met Anne-Marije afgesproken op Newark Airport, haar vliegtuig zou om half 11 ’s ochtends landen. En inderdaad ze was op tijd en we hadden elkaar snel gevonden. We besloten om met een taxi richting het hotel van de fanclubtrip te rijden, het Embassy Suites hotel in Secaucus, New Jersey. De taxirit duurde niet echt lang, de chauffeur reed langs Giants Stadium en CAA, alleen wist hij niet precies de weg naar het Embassy Suites, maar welke chauffeur van het vliegveld weet dit eigenlijk wel?

Rond twaalven kwamen wij het hotel aan, en er waren al aardig wat fanclubtrippers aangekomen. De merchandise, bumper stickers met Jon Bon Jovi University, key chains, t-shirts, sweatshirts en jackets, liep inmiddels al goed, de fanclubtripshirts vlogen over de toonbank. Dit jaar was gekozen voor de kleur rood met Bounce erop en fanclubtrip 2003, en achterop het grote nieuwe backstage logo met Sold Out erop. Allereerst liepen we richting the Bergen Room om onze laminate en concerttickets op te halen. De spanning steeg, welke plaatsen zouden we toebedeeld krijgen????

Anne-Marije bleek samen met Miriam en Mariska de eerste avond in section 8 te zitten, rij 15, dus center stage, midden voor Jon en de tweede avond section 9, rij 3, dead center Richie. We waren tevreden met onze plaatsen, de eerste avond ietsjes verder van het podium, maar wel in het midden en de tweede avond heel dicht bij het podium, vlak voor Richie. Simone had andere plaatsen, de eerste avond section 7, dead center bij David en de tweede avond section 8, 4e rij precies voor Jon, ze kon het dus ook niet beter treffen. Nadat we de laminates hadden opgehaald, was het tijd om ons in te checken bij het hotel, onze hotelkamer was op de 5e etage 510, precies naast de kamer van de vorige fanclubtrip, 509. Onze kamer was reeds klaar, dus we konden meteen erin. Aangezien alle kamers uitkijken op het atrium dienden allereerst natuurlijk de spandoeken opgehangen te worden, Miriam’s spandoek met ‘Hugh Romeo We Juliettes’ en Mariska’s eigen spandoek ‘Holland Rocks Everday’ met een speciale Nederlandse opgeblazen kroon ernaast.

Het werd tijd om ons klaar te maken voor het concert, dus de fanclubtrip shirts werden opgezocht, opengemaakt en aangetrokken. Om 15.45 zouden de bussen voor de soundcheck party vertrekken en aangezien wij toch wel dichtbij het podium wilden zitten, stonden we al om 15.15 in de rij. Dit hadden trouwens meerdere fans ook bedacht, dus het was al aardig druk in lobby van het hotel en tegen de tijd dat het rond 15.45 was, stond iedereen, in totaal zo’n 425 fans, in de lobby van het hotel. Matt, Jon’s jongste broer, coördineerde het hele gebeuren met de bussen, in totaal waren er zo’n 9 bussen met fans. We zaten in bus drie en gingen op weg naar de Continental Airlines Arena (CAA).

Daar aangekomen hoorden we dat CAA nog niet klaar was voor ons, er moesten nog allerlei dingen geregeld worden en voorlopig moesten we in de bus blijven zitten. Het viel ons wel op dat wij de enige bus waren die daar geparkeerd stond. Waar waren bus 1 en bus 2, die voor ons vertrokken gebleven? Het bleek na zo’n 10 min wachten, dat wij de eerste bus waren die bij de CAA aangekomen was, de andere twee bussen waren de foute richting opgestuurd door personeel van het CAA. Dus wij hadden heel erg geluk omdat we als eerste de bus uitmochten en het CAA in. In het CAA werden onze tassen gecontroleerd, gewone camera’s mochten naar binnen, mits het geen videocamera of spiegelreflex camera was en onze kaartjes werden ook meteen afgescheurd, dus de rest van de avond mochten/moesten we binnen blijven. Dat was wel fijn ook, want het was ’s avonds flink koud buiten en af en toe sneeuwde het.

Het CAA lijkt een beetje op Ahoy in Rotterdam, er kunnen alleen wat meer mensen in, zo’n 16.000 met reserved seating. De security liet ons de Arena binnen, alleen we mochten de vloer nog niet op, maar moesten op de tribune blijven. Dat was op zich wel balen, want we hadden echt gehoopt om de soundcheck van dichtbij mee te maken.

We konden een plaatsje op de eerste rij krijgen, naast Shari, Donna en Julia. Ja, ja, die waren er natuurlijk ook bij. Het duurde een tijdje voordat alle bussen waren aangekomen, iedereen gecontroleerd was en zijn plaats nam in de arena. Ondertussen hadden we te horen gekregen dat we toch naar beneden gingen en helemaal voor aan het podium mochten komen. Onze reactie was natuurlijk geweldig en we konden haast niet wachten totdat we naar beneden mochten lopen. Het podium was vanuit de verte heel erg indrukwekkend, met de drie satellieten op het podium en daarachter een groot zwart doek, wat later allemaal lichtjes laat zien, tijdens de langzamere nummers.

Kevin (hoofd Bon Jovi security) kwam ons vertellen dat de plek waar wij nu zaten ook de plek zou zijn welke we beneden krijgen. Geweldig!!! Want dit betekende dat we precies voor Jon eerste rij kwamen te zitten!!! Whoe hoe!!!! Een voor een gingen de rijen naar beneden, en ja hoor, het bleek echt uit te komen. Alleen doordat er al een aantal mensen zaten in rolstoelen van de fanclubtrip, moesten we de tweede rij inlopen, we kwamen precies achter Shari terecht. Aangezien Shari niet zo groot is hadden we dus perfect zicht op het podium!

Richie kwam na een paar minuten de floor section opgelopen en schudde een paar mensen de hand, helaas kwam hij niet helemaal naar onze kant, en verdween weer snel op het podium. Inmiddels kwamen Tico, Hugh en David ook het podium opgelopen en namen zij plaats achter hun instrumenten. David begon In these arms te spelen op zijn keyboard en hij begon het eerste refrein te zingen. Een paar tellen later kwam Jon het podium opgelopen, in een blauwe trui met een groot stuk kauwgum in zijn mond en zijn haren nog nat van de douche waarschijnlijk. Hij nam het over van David en ging verder met In these arms. Het nummer was afgelopen en Jon liep terug naar zijn microfoon met daarnaast zijn standaard met bladmuziek en songteksten in een dikke witte map. Ze speelden vervolgens met The distance, gevolgd door het covernummer van David Bowie, Heroes. Jon vroeg ons toen welk nummer onze voorkeur had, Always of Bed of Roses. Iedereen schreeuwde Always. Jon reageerde met “Arrgh, why do you always want to make me suffer through the high notes?” En de band begon Always te spelen, Jon liep een beetje het podium rond totdat hij aan de rechter zijkant was, welk gedeelte een beetje oploopt en toen hij zich omdraaide, weer naar het publiek, vond hij het wel welletjes, tot zover Always, na een couplet en refrein. Tico en David begonnen de beginnoten van Drift Away te spelen, maar Jon vond dit geen goed idee en kapte het af, jammer! Het was tijd voor een ander heel bijzonder nummer, These days!!! Verscheidene fans hadden het nummer al naar hem toegeroepen en hij gaf gelukkig gehoor aan dit verzoek, These days volgde!!! Nadat Jon eerst in zijn boek had gekeken voor de juiste lyrics. Ook vertelde hij dat wij altijd klagen dat we nu nooit eens wat van dat album te horen krijgen (zou hij dan toch het messageboard op backstage goed lezen?) Na These days volgde I Got The Girl. Vooral Richie en Tico vonden dit nummer geweldig om te spelen. Daarna You had me from hello (de eerste keer dat we dit nummer live hoorden) Geweldig! En ook nog een onbekend nummer voor ons, Jon zong het ook met zijn rug naar ons toe, ze waren op dat moment echt aan het repeteren voor het concert, het nummer heette My Funny Valentine, terwijl we eerst dachten My Sweet Valentine, nou ja, het lijkt er wel op. Jon zong dit nummer echt met heel zijn hart, het kwam op dat moment uit zijn tenen, adembenemend!

Tijdens verschillende nummers keek Jon af en toe eventjes in zijn songtekst boek, alsof hij niet precies meer wist hoe de nummers gingen, vooral was dit het geval met Always. Richie’s gitaar leek zijn eigen leven te leiden on stage want er kwamen een paar aardige riffs of hoe ze ook heten mogen uit, en ook David pingelde er tussen de nummers door goed op los. Misschien ben ik nog nummers vergeten, maar het ging allemaal zo snel ook voorbij. En het was zo awesome, deze soundcheck was toch weer heel anders dan die in Giants Stadium in 2001.

Rond 18.00 begon Jon op zijn horloge te kijken en vroeg hij aan de technici of het al tijd was om te stoppen omdat de deuren van CAA open zouden gaan. Gelukkig zou dat pas om 18.30 gebeuren en toen volgden nog een paar nummers tot 18.20, ze verlieten het podium, Jon met zijn map onder zijn arm en wij konden ons gaan voorbereiden op het eigenlijke concert. Maar dit was wel een heel mooi voorgerecht!!!!!

Als support act stonden de Goo Goo Dolls op het programma. Thuis had ik inmiddels een aantal nummers van ze beluisterd en ze klonken echt goed, vooral Big Machine was mijn favoriet. Ook live zijn ze erg goed, hun bassist is gewoon helemaal leip en die Johnny, de leadsinger met zijn witte mouwloze t-shirtje met foute tattoo’s! is een lekker ding. Hij lijkt veel op Jon in zijn KTF periode. Ze hebben zo’n 35 a 45 minuten gespeeld, begonnen met een nummer wat ik niet kende, daarna volgde een paar hitjes, waaronder Mamma is Gone, Here is Gone, Broadway, Naked, Big Machine, American Girl en ze eindigden met Iris.

Op dit moment moet ik toch echt eventjes de setlist erbij pakken, want ik weet na twee concerten niet meer welke nummers ze nu wanneer gespeeld hebben. Oh ja, het begon natuurlijk met Bounce, hetzelfde openingsmuziekje als in Osaka 2003. De doeken voor de satellieten waren inmiddels weggehaald en de stage was helemaal opgezet door de technische guys, waaronder natuurlijk ook weer veel bekenden. Richie kwam als eerste het podium opgelopen in zijn soort Beatles-achtige donker rode jas, (Sergeant Pepper Jas) met zwarte/grijze broek eronder en een zwart tshirtje aan met F*cking Sweet erop. Hij begon met het openingsdeuntje en niet veel later volgden David, Tico, Hugh en tenslotte Jon. Jon had een blauwe/zwarte strakke rib aan, met een zwarte leren blouse erop. Hugh had een fel gekleurd shirt aan met oranje en zwarte vlakken. Hugh verkleedde zich die avond niet. Jon echter wel, later kwam hij op in een shirt wat hij ook droeg met het Sydney concert, een bruine blouse met zwarte ruiten erop gemaakt en een grote bloem op de achterkant. Daarna verkleedde hij zich in een t-shirt dat je ook bij de merchandise kon kopen. Het speciale New Jersey shirt met op de voorkant Fugetabouit met de Jersey concert dates op de achterkant. Uiteraard was het shirt de volgende dag uitverkocht en kon je het in geen ene stand meer krijgen.

De show ging in een hoog tempo verder met Blood on blood en Living on a prayer, gevolgd door Undivided. Iedereen in het publiek had een Amerikaans vlaggetje meegenomen, dat stond heel erg cool, toen iedereen ermee ging wuiven. Bij ieder nummer was veel een video op twee van de drie videoschermen te zien, heel indrukwekkende videobeelden van New York en de Twin Towers maar ook hele geinige zoals in Bad medicine met een vrouwelijke stripper en een gozer met een radio die hij probeert te maken in Hook me up. Tijdens dit nummer, Hook me up, verdween Jon zowat in de camera, hij ging helemaal in de camera op, kwam er steeds dichterbij op zijn hurken en raakte het glas zowat met zijn neus aan, onwijs om te zien!

Tijdens Runaway, de elektrische versie, veerde iedereen in de Arena op uit zijn stoel en werd het nummer uit volle borst meegezongen, wat een geweldige impact heeft dit nummer toch! Alleen de hoge tonen werden niet meer gehaald. My funny valentine was toen aan de beurt. Ik snap niet precies waarom Jon nu voor dit nummer heeft gekozen, want het was echt een minpuntje in de setlist, op zich leuk om aan te horen, maar niet voor een concert, wat juist bezig was aan een uitstekende opbouw, naar een climax. Ze konden deze beter voor 14 februari zelf in Nashville bewaren of anders alleen laten uitzenden bij the Today Show. Na het valentine nummer was het tijd voor Always, Oh La La, wat een meezinger en wat een gigantisch goede keuze. Onze keuze tijdens de soundcheck was toch echt gehoord.

Alleen ging het hier ook weer mis, niet zo erg als in Barcelona met de busk, maar David liet toch een steekje vallen en Jon keek richting hem, met vragende blik, wat doe jij nou?

En toen mijn favoriete nummer van het Album Bounce, The Distance, in het gordijn achter de satellieten gingen allemaal lampjes branden en de lasershow ging ook werken, echt een fantastisch gezicht in die Arena, groene laserstralen gingen door de hele hal, en waren echt een aanvulling voor de show. Met Living on a prayer werd Jon gevangen door de stralen, alsof hij in een kooi stond en tijdens Hook me up vlogen de stralen alle kanten op tijdens het einde van het nummer. Met Misunderstood kwam de gozer uit de videoclip opeens het podium op, hij stond eventjes naast Jon mee te zingen, totdat hij ietsjes te veel aan zijn microfoon kwam, Jon maakte een speels gebaar van oprotten en die gozer liep weg, Richie wenkte hem om bij hem te zingen en die gozer deed het.

Samen maakten ze het nummer af en die gozer mocht zelfs nog eventjes zingen van Richie. Echt leuk om hem ook eens in het echt te zien. Net toen Jon met Joey wilde beginnen, had Hugh problemen met zijn earset, hij moest hem vervangen. Jon zag dit en speelde er handig op in. Hij begon een heel verhaal, vraag me niet meer waarover, daar moeten we toch echt de bootleg voor hebben. En op een gegeven moment gaat hij voor zijn microfoon op het randje van het podium zitten. Hugh is dan klaar met zijn earset en Jon blijft daar zitten en zingt het eerste couplet en refrein van Joey zittend op het podium. Daaraan kon je echt zien dat Jon niet helemaal 100 % was, hij had tijdens de soundcheck nog steeds last van zijn nek, tijdens de show in Penn State werd dit ook al gemeld. En ook tijdens Someday I’ll be Saturday night was hij af en toe buiten adem en moest hij bijkomen. Het einde van Born to be my baby is nu ietsjes veranderd. Jon blijft nog nazingen, nadat het nummer teneinde is gekomen met na na na na na na na na na na na waarna het encore volgt. I’ll be there for you werd door Richie gezongen en hij kreeg veel steun van het publiek, alleen het meezingen was niet echt geweldig, maar dat was duidelijk de schuld van het publiek. De tweede avond ging dit al veel beter. Het concert liep ten einde, Wanted dead or alive volgde nog, en toen deed Jon zijn earset uit en het einde was daar gekomen. De final bow werd gemaakt en weg waren ze. Maar we hebben gelukkig nog een avond!!!!

Na het concert liepen we door de kou weer naar de bussen die ons terugbrachten naar het Embassy Suites voor een avondje in de bar. Anne-Marije was echter zo moe, van de jetlag dat ze meteen door naar bed ging. Ook Simone vond het wel welletjes en ging naar haar eigen kamer. Miriam en Mariska hadden nog behoorlijke dorst en zijn toen onze bonnen van die dag op gaan maken bij de bar, een grote cola voor de dorst. En natuurlijk napraten over het concert. We waren allebei van mening dat dit concert goed was, maar hij kon wel overtroffen worden door morgenavond. We’ll see. Moe maar voldaan gingen we naar bed.

Dinsdag begon met een heerlijk ontbijtje, compleet met pancakes, gebakken ei, bacon en natuurlijk de bagels. Die ochtend hadden we vrij dus besloten we om eens de plaatselijk mall uit te checken. Het was inmiddels gaan sneeuwen en die ochtend was Secaucus geheel wit, we hadden de tijd van ons leven in die sneeuw en natuurlijk bleven de nodige sneeuwbalgevechten niet uit. De mall was niet echt groot en dus waren we rond 12 uur weer terug in het hotel, precies op tijd voor de loterij en de raffle. Mrs. B. had weer de nodige spullen van Jon los weten te krijgen, waaronder sjaals, t-shirt, vestjes, jacks, jeans, schoenen, songteksten, een compleet driedelig pack en nog veel meer.

Voor sommige spullen kon je meedoen met een loterij, andere werden bij opbod geveild. De meeste spullen waren gesigneerd door Jon zelf, dus de prijzen gingen ook aardig hoog tijdens de veiling. Voor een special New Jersey Syndicate jack werd ruim 3000 dollar betaald en een zwart/bruin leren jack met bijpassende witte blouse eronder ging zelfs voor het record bedrag van 4000 dollar weg. Oeps, dat zijn wel erg veel fanclubtrips of concerten. We hebben dan ook maar niet geboden.

Als laatste werd een gesigneerde Ovation gitaar weggegeven, welke maandagavond nog gesigneerd was door Tico, David, Richie en zelfs Hugh! Maandags was de gitaar namelijk nog leeg, alleen Jon had hem gesigneerd. Na deze lotterij annex veiling werd Mrs B. in het zonnetje gezet, omdat de fanclub 15 jaar bestond en de band zelf 20 jaar. Reden dus voor een feestje, Mrs. B. kreeg drie bossen rode rozen aangeboden en een daverend applaus. Ze was erg ontroerd door dit hele gebeuren en pinkte een paar traantjes weg.

Maar er waren ook hele leuke momenten. Op een gegeven moment werd een jeans broek van Jon verloot en hij had er zelfs iets in geschreven: “Help, you’re trapped in my pants!”

Mrs. B. vertelde dat Jon vroeger altijd zonder underwear in zijn broeken ging met concerten en ja, dat gaf natuurlijk de nodige reacties van de dames in het publiek. Een iemand riep dat dit ook wel Going Commando werd genoemd! Mrs. B. hoorde het eerst niet, maar bij de tweede keer schoot ze in de lach en vond ze het heel grappig. Going Commando, dat vergeet ze nooit meer. Iemand anders maakte de opmerking dat er misschien nog wel DNA in de broek zou zitten, toen lag iedereen in een deuk van het lachen, inclusief Mrs. B.

Mr. B. liet zich die ochtend eerst niet zien, maar tijdens de veiling nam hij toch plaats naast Mrs. B. en liet alles gelaten over zich heen komen. Je kan duidelijk zien dat Mrs. B. geniet van alle aandacht en dat Mr. B. iets wat introverter is en niet van alle aandacht houdt. Hij wilde deze keer ook niet met iedereen op de foto. En Mrs. B. deelde ook geen handtekeningen uit, ’s avonds in de bar. Dinsdag avond waren ze zelfs in bespreking in de bar, waar die meeting precies over ging kunnen wij natuurlijk allemaal raden, Giants Stadium!!!!

Die dinsdagmiddag werd ook bekend gemaakt dat Bon Jovi op 5 augustus zal spelen in GS, terwijl Jon maandagavond reeds 7 en 8 augustus had gezegd. Enige onduidelijkheid hier nog over, die nu inmiddels is opgelost, het wordt 7 en 8.

’s Middags hadden we een lekkere lunch in het hotel zelf, met allerlei soorten pasta, vlees, fruit, kleine hotdogs, stukjes hot chicken wings (die echt hot waren) en nog veel meer. Onze magen was dus goed gevuld voor het aankomende concert. De rest van de middag hebben we zitten praten met twee Amerikaanse fans, Tammy Anderson en Shelly Frankenfield. Shelly was nog nooit naar een Bon Jovi concert geweest en het was haar eerste fanclubtrip. Ze had een duur item gekocht bij de veiling, een rode leren jas van Jon met gesigneerde mouw, de jas was heel veel gedragen, de gaten zaten erin. Ze was er dolgelukkig mee, en deed hem tijdens het concert aan en liet hem niet meer los. Na ons gesprek was het alweer tijd om ons klaar te gaan maken voor het tweede en tevens ook laatste concert van de trip. Om 17.45 vertrokken we met de bussen weer richting Continental Airlines Arena.