Er stond een lange rij dus we zijn even een bar ingegaan en hebben wat gedronken. Uiteindelijk zijn we toch maar in de rij gaan staan en konden we vrij snel naar binnen. Het enige wat gecontroleerd werd was je kaartje, dus geen tassen controle. Terwijl we op de roltap stonden waren ze al aan het filmen.
Boven aangekomen stond er een merchandise tent waar we natuurlijk even moesten kijken. Ze hadden nog een heleboel merchandise van de Bounce tour en ook 2 t-shirts speciaal voor de DVD shoot. Hier moesten we natuurlijk een aandenken aan hebben en hebben beide een shirt gekocht. We hebben nog wat te drinken genomen en zijn de zaal ingegaan. Er stonden voor het podium 5 rijen met tafels met daarachter de risers van ongeveer 20 rijen. Wij zaten op riser D, rij 7, stoel 4 en 5. Dit hield in dat we ongeveer tussen Jon en Hugh in zaten op ongeveer 30 meter afstand. We konden over de mensen aan de tafels heen kijken, dus goede plaatsen.
Achter het podium hingen 4 schermen waar men video op liet zien en achter de schermen hingen de bekende doeken met lichtjes. Deze doeken hingen ook achter de risers. Dit maakte de sfeer wel erg intiem. Shelly zat op riser C, rij C. Volgens ticketmaster zou dit een obstructed view plaats zijn, maar niets was minder waar. Ze zat recht voor Jon met niets voor haar. We zagen Mrs. B. lopen en zijn haar even gaan bedanken voor het regelen van de kaarten. Ook zij vroeg ons of we speciaal voor de shows naar Atlantic City waren gekomen en verklaarde ons eigenlijk wel een beetje voor gek.
Rond kwart over 8 kwam een medewerker van het hotel de regels uitleggen. Er mochten geen foto’s worden gemaakt, alle mobiele telefoons moesten uit en tijdens de nummers mocht er niet rondgelopen worden. Nadat dit allemaal duidelijk was kwam er een comedian, maar veel hebben we daar niet van meegekregen. We konden niet meer wachten totdat de band ging beginnen en rond kwart voor 9 was het dan eindelijk zo ver.
We hadden al gezien dat er een extra drumkit, keyboard en stoel stonden dus er zouden nog 3 extra mensen op het podium zitten. De vraag was nu alleen nog wie, maar daar kwamen we snel genoeg achter. Als eerste stapten Everett Bradley, Jeff Kazee en Bobby Bandiera het podium op. Everett en Bobby hebben beiden in The Big Dogs gezeten tijdens Jon z’n solo tour in 1998. Jeff en Bobby spelen samen in The Asbury Jukes van Southside Johnny. Voor ons dus 3 bekenden aangezien we Southside Johnny eind oktober nog in Utrecht hebben gezien en toen vlak voor Jeff stonden. Nadat Everett, Jeff en Bobby hun plaatsen hadden ingenomen kwamen Richie, Tico, David en Hugh het podium op. Tico zat niet op zijn gebruikelijke plaats in het midden op het podium maar links naast Richie met Everett achter hem. Bobby zat achter Richie en rechts naast Everett. Jon stond natuurlijk in het midden van het podium. David zat rechts met Jeff achter hem.
De muziek van Wanted dead or alive begon en Jon kwam precies in het midden, via een trap, het podium oplopen. Jon en Richie hadden het duidelijk heel erg naar hun zin, er werden tussendoor geintjes gemaakt en als er iets niet goed ging begonnen ze gewoon weer van voor af aan. Dit was vooral het geval tijdens de eerste 3 nummers. We waren even bang dat Olivia D’Abo er ook zou zijn en ik zou zeker oordoppen in hebben gedaan als dit zo zou zijn geweest. Gelukkig was ze er niet en zong Richie gewoon de 2e stem. Het begin van Living on a prayer klopte niet en Jon zei dan ook: “I can’t sing in that key!” en het nummer werd opnieuw gestart.
Voordat ze begonnen met Sylvia’s mother vertelde Jon het verhaal dat hij en Richie in de auto zaten op weg terug van de studio naar het hotel in Amsterdam. De radio stond aan en Sylvia’s mother werd gedraaid, Jon en Richie keken elkaar aan en besloten dat ze iets met dit nummer moesten gaan doen. Toen Jon dit stond te vertellen konden Mariska en ik natuurlijk onze mond niet dicht houden en we hebben dus ook duidelijk laten horen dat er Nederlanders in de zaal zaten. We waren de enigen die onze mond open deden dus het viel ook flink op en er keken wat blikken onze richting uit. Dus mocht er op de DVD geschreeuw hoorbaar zijn vlak voor Sylvia’s mother dan zijn Mariska en ik dat.
De setlist was niet erg bijzonder, maar wat wel erg leuk was is dat ze de 2 nieuwe nummers, die dus niet op het album staan, hebben gespeeld. Vooral Last man standing is een goed nummer. Ik had er al een stukje van gehoord en was er toen al over te spreken, maar nu ik het hele nummer heb gehoord vind ik het echt jammer dat deze niet op het album staat. Thief of hearts vind ik wat minder, maar dat is denk ik weer zo’n nummer waar je aan moet wennen. Jon vertelde wel dat het de beslissing was van de band en niet van de platenmaatschappij om de nummers van het album af te halen. Hij vertelde dat hij het zat is om door de platenmaatschappij en muziekindustrie te worden gebruikt om geld te verdienen. Dat het als jonge muzikant heel moeilijk, zeg maar haast onmogelijk, is om tegenwoordig een platencontract te krijgen. Hij kon 20 jaar geleden bij de platenmaatschappijen binnen lopen en vervolgens kiezen bij welke hij zou tekenen. De rest is geschiedenis.
Goed terug naar de show…. Na Joey begon Jeff een stukje solo te spelen en ontstond er een jam waarbij Jon maar een beetje vreemd om hem heen stond te kijken. Hij wist niet echt wat hij er mee aan moest en liep vervolgens maar het podium af. De jam was afgelopen en Jon kwam terug op het podium. Op dat moment begon Richie met de intro van Love for sale en dit werd door de rest opgepakt waardoor Jon niet meer terug kon en het nummer wel moest zingen. Nadat de rest van de setlist was afgewerkt vroeg Jon aan Tony, z’n broer, of er nog re-takes gedaan moesten worden. Dit bleek het geval en Wanted dead or alive, Living on a prayer en Last man standing werden nog een keer gespeeld. Helaas dacht het overgrote deel van het publiek dat we naar voren toe mochten en voor het podium mochten gaan staan. Het was dan ook een complete chaos waarbij de security van Bon Jovi de mensen weer naar hun plaats terug moesten sturen. Toen uiteindelijk iedereen weer terug was op zijn plaats konden de laatste 3 nummers gespeeld worden. Totaal heeft deze show ongeveer 2:45 geduurd en de setlist zag er als volgt uit:
Wanted dead or alive, Living on a prayer, Bad medicine, Sylvia’s mother, Lay your hands on me, Someday I’ll be Saturday night, Last man standing, You give love a bad name, Bed of roses, Everyday, Misunderstood, Born to be my baby, Keep the faith, Joey, Love for sale, I’ll be there for you, Always, Thief of hearts, Blood on blood.
Re-takes
Wanted dead or alive, Living on a prayer en Last man standing
Na afloop van de show konden we nog een gratis aandenken ophalen in de lobby van het Event Center. Dit bleek een soort affiche voor de shows te zijn. Als verzamelaar natuurlijk leuk om te hebben. Nadat we onze posters hadden zijn we de roltrap afgegaan richting casino en bars en hebben nog wat gedronken in de Gypsy bar.
Daar trad een bandje op met een zeer bewegelijke en aanwezige zanger. Ze speelden een beetje oude maar populaire nummers die iedereen mee kon zingen. Er was daar een grietje die al behoorlijk dronken was en door de zanger op het podium werd gehaald. Daar kreeg hij wel spijt van want nadat hij z’n rondje door de bar had gedaan en terug kwam op het podium begon ze in z’n oor en de microfoon te gillen. Aangezien hij met een gitaar stond kon hij niet zomaar weglopen en het enige wat hij nog kon doen was het grietje negeren. Uiteindelijk verliet ze het podium en de opluchting was van z’n gezicht te lezen. Mariska en ik begonnen aardig moe te worden en besloten rond 1 uur terug te gaan naar ons eigen hotel. Shelly had al een margarita op en zei dat ze ons geld zou geven voor een taxi. Mariska en ik hadden al besloten om de jitney, een busje, terug naar het hotel te nemen, we zaten vlak naast The Tropicana en daar was een jitney stop. Helaas rijden ze daar letterlijk als idioten door de stad en we hadden vrij snel genoeg van de rijstijl van onze chauffeur en zijn eerder uitgestapt. We moesten ongeveer nog 10 minuten lopen naar ons hotel en kwamen daar rond 1:45 aan. We lagen dan ook binnen 15 minuten in bed en hadden de wekker op 9 uur gezet, want rond 10 uur zou Tammy voor de deur staan.