Na al het lava geweld van gisteren vandaag naar South Point gereden, maar ja daar zie je net zo veel lava 
De weg hier naartoe is lang en saai en met een berg regen werd het alleen maar erger. Je rijdt namelijk langs het Nationale Park door de lava velden en het is ook nog eens een weg die niet zo druk is. South Point is het zuidelijkste puntje van het eiland, Hawaii maar ook van de USA. Iedereen denk altijd dat dat op de Keys is, maar dat is toch echt niet zo. Dit is ook de plek waarvan wordt vermoed dat de eerste Polynesiërs hier aan land zijn gekomen. De nederzettingen die ze hier hebben gevonden lijken ouder te zijn als alle andere nederzettingen die zijn gevonden. Voor mij is het nog steeds een muur van gestapelde lava stenen, maar er zullen mensen voor gestudeerd hebben 
Het is alleen even de vraag hoe ze hier aan land zijn gekomen. Het is namelijk een klif van ongeveer 15m en de eerste die aan land ging had toch echt geen touwladdertje hangen. Maar goed het is ze gelukt en ze hebben hier het een en ander gebouwd om van hieruit het eiland verder te verkennen. Om zichzelf van eten te voorzien gingen ze vissen, niet zoals wij met een hengeltje en een paar 100 m draad, maar met een kano. Dat bracht ook weer gevaren met zich mee, want de stromingen hier zijn gevaarlijk en als je eens een geelstaart tonijn vangt heb je toch een een probleem in je kano. Ook het omslaan van de kano’s bij gevaarlijk weer zal veel zijn voorgekomen dus om de mensen te beschermen hebben ze ogen in de klifmuur gehakt en daarmee maakten ze de kano’s vast. Deze konden nu niet meer afdrijven, het eerste punt dat je tegenkomt is Antartica, en mochten ze een grote vis vangen konden ze die met behulp van de ogen aan land krijgen. De ogen zijn nog steeds te zien, maar daarvoor moet je op zee zijn.
Later hebben ze op de rand takels gebouwd waarmee vissersboten naar beneden werden gelaten, deze worden nu gebruikt om vanaf te springen. Als de zee rustig is, is het geen probleem om hier naar beneden te springen en te snorkelen. Het is erg helder water en er schijnt veel te zien te zijn. Ik heb me er maar niet aan gewaagd, maar er waren genoeg waaghalsen die wel sprongen. Er zit overigens naast iedere takel een metalen trap die tot in zee loopt dus ze kunnen er ook weer vrij makkelijk uit klimmen.
In de dichtstbijzijnde heiau lag ook een cache verstopt, tja en die op het zuidelijkste puntje van de US moet je natuurlijk wel loggen. Er ligt ook nog een earth cache vlakbij die officieel nog zuidelijker ligt, maar ik ben die earth caches nu zat en ik sla ze nu allemaal over. Ik wil er nog 2 doen, die liggen in het nationale park, maar dan ben ik er echt voorlopig helemaal klaar mee. Kost veel te veel tijd om die dingen te loggen en sommige van de log voorwaarden wordt je ook knetter van. Die zuidelijkste earthcache is bijvoorbeeld eigenlijk een multi van 4 waypoints. Maar genoeg over earth caches.
Omdat het lopen voorlopig even niet mee zit moest ik helaas green sand beach over slaan. Dit is een wandeling van 10 km over een dirtroad en hoewel de locals je graag mee nemen (voor $15 enkele reis) heb ik hem maar gelaten voor wat het is. Ben nog wel naar black sand beach geweest, maar ik vond die op Maui mooier. Ik ben er zelfs weg gegaan zonder foto’s te maken.
Hierna was het de bedoeling om naar lava tree state park te rijden, maar hoe noordelijker ik kwam hoe meer regen er uit de lucht kwam vallen. Het was ondertussen ook al 5 uur en ook op dit eiland rij ik niet graag in het donker, zeker niet als het ook nog eens een keer hoost.
Ik ben dus terug gereden richting Hilo en heb, voor het eerst deze vakantie, bij de Mac gegeten. Ik weet nu ook weer waarom ik daar al zo lang niet meer ben geweest. Volgende keer maar weer naar de Panda Express of zo.