Miriam's reisverslagen

Het gaat een lang verhaal worden dus ga er maar vast voor zitten.

Pfffff, dat was vroeg vanmorgen, om 5 uur ging de wekker al. Vandaag ga ik de road to Hana rijden. Dit is een snelweg die berucht is om zijn vele bochten, eenbaansbruggetjes (ongeveer 50) en soms slecht wegdek en bekend om de vele mooie stopplaatsen. Ik had hier al veel over gelezen en besloten dat als ik er wat van wil zien wat niet op het geijkte pad ligt dat ik dit met een tour moet doen. De punten staan namelijk slecht aangegeven en je moet uit gaan van de mile markers langs de weg. Als je met meerdere mensen bent is dit geen probleem, maar alleen is dit toch wat lastiger. Online op zoek gegaan naar een tour die niet de standaard uitkijkpunten doet, niet een te grote groep en het liefst nog van het geijkte pad af. Ik ben uiteindelijk uitgekomen bij No Ka Oi adventures en daar de Road to Hana tour geboekt. Het contact met Wade (eigenaar en tour gids) was vanaf het begin erg leuk. Door aan te geven wat je wel en niet wilt past hij de tour aan je wensen aan. Hij is ook vrij flexibel, als je tussendoor iets toe wilt voegen en er is ruimte en tijd voor zal hij dat ook zeker doen.

Met Wade afgesproken dat hij mij rond 6 uur vlakbij m’n appartement op zou pikken en dat we daarna door zouden rijden naar het hotel waar de andere 2 verbleven. Een leuk indiaas stel uit San Francisco die op huwelijksreis zijn. Na kennis te hebben gemaakt zijn we richting het noorden van Maui gereden en hebben de weg met de klok mee gereden. Eerste stop was Paia waar we snel een ontbijtje hebben gehaald. Voor het eerst deze vakantie een bagel met cream cheese. We hadden een vol programma dus Wade wilde graag snel verder. In de auto alles opgegeten terwijl we onderweg waren Ho’okipaa Beach, een strand dat bekend staat om de 20 tot 30 zeeschildpadden die hier iedere avond rond zonsondergang aan land komen (misschien ga ik vanavond nog wel even kijken). Het is hier dan superdruk met vooral toeristen die allemaal “de” foto willen maken. Er is dan ook altijd iemand van de nationale park services aanwezig om de schildpadden te beschermen en om vragen te beantwoorden.

We hadden mazzel, er lag er nog eentje te slapen. Wade zag hem gelijk al liggen, maar ik, Priya en Siddharth moesten toch even goed kijken. Op een afstandje zijn het namelijk net rotsen. Toen we dichterbij kwamen deed hij z’n ogen open en zwaaide zelfs even naar ons  Dit was toevallig een bekende op dit strand, hij is heel herkenbaar omdat hij een afwijking aan zijn schild heeft. Hoe dit is ontstaan is niet bekend, de schildpadden leggen hier namelijk geen eieren, maar duiken ineens op als ze al volwassen zijn.

Na de nodige foto’s zijn we doorgereden naar een bamboe bos waar we een korte hike naar 2 boven elkaar liggende watervallen hebben gedaan. Hier moesten toch wel even de waterschoenen aan want we moesten een pittig stroompje oversteken. Er waren meer dan genoeg takken en bomen in de buurt en de oversteek was dan ook snel gemaakt. Of ik hier zelf zonder gids verder was gegaan durf ik niet te zeggen. Als je niet weet wat er verderop is waarschijnlijk niet. Dit is ook een van de korte hikes die niet bij het grote publiek bekend zijn en het was er dan ook heerlijk rustig. De watervallen stelden ook niet teleur, het heeft nou eenmaal flink geregend in de afgelopen weken. Wade gebruikte dit om te kijken hoe het groepje er voor stond in wat lastigere situaties zodat hij zijn programma nog een klein beetje aan kan passen mocht dat nodig zijn.

De eerste plasstop was bij een baai waar je een mooi uitzicht hebt. In de verte dacht ik iets te zien springen en bij de 2e keer wist ik het zeker, spinner dolfijnen. Ik gaf het aan Wade door en hij wist wel een punt waar we ze beter konden zien. Bij de 2e stop zag je ze inderdaad met enige regelmaat springen. Helaas zaten we toch te hoog en ver weg voor goede foto’s maar na de zeeschildpadden nu dolfijnen, mijn dag kon al niet meer stuk.

Op naar de volgende stop in Ke’Anae, een klein dorpje langs de kust. Dit dorp vindt het niet erg als de tourbussen langs komen, er zijn ook dorpen die vol hangen met borden als keep out, no parking en private property. Je kan hier ook weer een stuk over lava lopen dat de zee is ingelopen. Hier zijn ook verschillende pools ontstaan die iedere keer door zee worden gevuld, het zit hier dan ook vol met jonge visjes in alle soorten, maten en kleuren. De zee gaat hier flink te keer en beukt lekker op de lava rotsen. Toevallig lag hier ook een cache verstopt en Priya en Siddharth waren wel nieuwsgierig. Cache was snel gevonden, die 1000e komt steeds een klein beetje dichterbij.

De volgende stop was weer een waterval. We zijn hier eigenlijk illegaal aanwezig. De waterval ligt op grond van EMI, East Maui Irrigation, en eigenlijk mag je hier niet komen zonder vergunning. Als je niet beter weet zal je hier dan ook niet naar binnen gaan, maar Wade nam ons gewoon mee en zei dat hij hier al verschillende keren mensen van EMI is tegen gekomen en dat ze er eigenlijk geen probleem van maken. Hier kregen we de mogelijkheid om even te zwemmen, maar ik heb me bezig gehouden met een mislukte poging om wat libellen op de foto te zetten.

Even wat meer over EMI. EMI is verantwoordelijk voor het aanvoeren van water richting de suikerriet velden. Hiervoor zijn kanalen aangelegd en het water van de watervallen wordt grotendeels naar deze kanalen geleid. Dit kan er voor zorgen dat je boven een flinke waterval ziet en dat er beneden niets loopt. Ze kunnen de watervallen beïnvloeden door schuiven open of dicht te zetten. Op dit moment staan veel schuiven dicht zodat er veel water naar de kanalen wordt geleid, in december/januari geen de schuiven (gedeeltelijk) open zodat het overvloedige water door kan stromen en er toch genoeg water naar de suikerriet velden gaat. Er is op Maui nog 1 suikerfabriek actief maar die wordt overeind gehouden door subsidie van de overheid. De verwachting is dat deze binnen een jaar of 10 ook gaat sluiten omdat het gewoon niets oplevert. Er zijn nu onderzoeken gaande om ipv suikerriet hennep te gaan verbouwen omdat dit economisch veel beter is en ook voor het milieu. Het water hoeft niet meer te worden omgeleid waardoor er minder afvalwater wordt geproduceerd, wat vervolgens niet meer gezuiverd hoeft te worden en vervolgens ook niet in zee terecht komt. De hennep die verbouwt gaat worden is overigens niet vanwege de toppen, maar vanwege de vezels waar weer van alles kan worden gemaakt. Wade is bioloog en kan je er van alles over vertellen.

Na de waterval zijn we door gereden naar een lava tube. Ook deze zit weer goed verstopt en hoewel hij vlak langs de weg zit zal je er zelf niet snel naar binnen gaan omdat de ingang vrij klein is. Eenmaal binnen is het pikke donker en kan je gewoon rechtop aan. We zijn naar het einde gelopen en daar weer omhoog. Onderweg moet je wel zorgen dat je je voeten goed neerzet en af en toe was het ook even bukken omdat de doorgang wat nauwer werd. Hier pakte ik de muur beet, maar helaas zat het stuk steen dat ik beet pakte los. De steen rolde over m’n arm naar beneden en lava is scherp. Ik heb dus een paar flinke krassen op m’n arm zitten en het is een beetje gevoelig maar verder geen probleem. Gelukkig had Wade wat alcohol doekjes bij zich dus ik kon het gelijk schoonmaken. Ik had even het idee dat het flink blauw zou worden maar daar was vanmorgen niets van te zien. Dat gaat nog wat worden als ik op Big Island in de lava tubes ga lopen.

Nadat we via een banyan tree weer op de weg uitkwamen zijn we verder gereden naar black sand beach. Zwart zand is eigenlijk lava. De zee zorgt ervoor dat de stenen afslijten totdat het heel fijn is geworden, zoals dat ook met gewone kiezels gebeurt. Het is alleen een iets grovere korrel als normaal zand. De wandeling hier naartoe was vrij makkelijk, boven heb je namelijk een parkeerplaats en daar vandaan loopt er een pad naar beneden. We hebben hier weer even kunnen zwemmen voordat we in Hana zijn gaan lunchen. Huli Huli chicken is een begrip op de eilanden. Het is eigenlijk niets meer als een thuis op spit gebraden kip die in de verschillende food stands verkocht mag worden. Ze verpakken alles in de grote koelboxen en verkopen dit in de kraampjes langs de weg. In ons geval zat er nog salade en plakrijst bij. Smaakte erg lekker.

Om de lunch te laten zakken zijn we naar Red Sand Beach gereden. Dit is het enige rode strand in Hawaii en ontstaat door oxidatie van ijzer, roest dus. Het pad er naartoe was dit keer een wandelpad vlak langs een klif met best wel wat gevaarlijke stukken er in. Zolang je rustig loopt en goed kijkt waar je je voeten neer zet is er niets aan de hand. Christopher heeft zichzelf aangesteld als beschermheer en onderhoudsman voor dit stukje strand. Hij heeft bijvoorbeeld in het pad een trappetje uit gehakt zodat je er wat makkelijker over kan lopen, hij plant ook nieuwe palmbomen om de bodemerosie tegen te gaan zodat het strand langer beschermd blijft. Het is een inham in een cone die is overgebleven van een vulkaan. Hoe langer ze de erosie tegen kunnen houden hoe langer men van dit strand kan genieten, maar uiteindelijk zal de cone instorten en het strand met zich meenemen.

De lunch was gezakt dus tijd voor de laatste waterval waar we kunnen zwemmen van de dag. Ook naar deze moesten we weer een korte wandeling maken maar ook dat was weer geen probleem. 2 kleine stroompjes oversteken en we stonden aan de rand. Wade had zin in wat avontuur dus hij klom op een paar spekgladde rotsen om vervolgens het koude water in te duiken. Na deze stop gingen we beginnen aan het gedeelte aan de achterkant van de berg. Dit was altijd een weg die je alleen met een 4×4 kon rijden en wat grotendeels een dirt road was. Tegenwoordig zijn gedeeltes geasfalteerd en zelfs tourbussen rijden er. Onderweg hebben we nog een paar stops gemaakt en wees Wade ons op de stukken grond die door Woody Harrelson en Oprah Winfrey zijn gekocht. De Hollywood sterren zijn hier graag geziene gasten omdat ze stukken land opkopen die vervolgens niet verder ontwikkeld kunnen worden. Op Kaui heeft Bette Midler ook zoiets gedaan. Zij heeft een stuk grond gekocht voor de prijs die een ontwikkelaar ervoor wilde betalen met de belofte dat de grond nooit ontwikkeld zou worden. Op deze manier behouden ze de natuur.

De laatste stop was boven La Perousse Bay, Wailea en Kihei (waar ik verblijf) en hadden we een mooi uitzicht over de kustlijn en Molokini. Je kan helaas niet vanaf dit punt niet rechtstreeks naar de kust rijden. Je moet eerst een stuk naar het noorden en vervolgens weer terug rijden. Er is sprake van om hier een weg aan te gaan leggen, maar dat kan naar Hawaiiaanse begrippen nog wel 20 jaar duren, voorlopig blijft het dus bij een half uur omrijden.

Ik was om half 8 weer terug. Snel wat gegeten en het verslag van de vorige dag gemaakt. Het verslag van vandaag moest maar even wachten, daar had ik geen puf meer voor. Al met al een super dag en mocht je hier ooit komen, ga op stap met Wade. Hij doet niet alleen de road to Hana, maar ook tours in het westen of alleen watervallen. Hij kan alles naar je wensen aanpassen.