Het heeft vannacht flink geregend. Het was dan ook de vraag of de wandeling vandaag door kon gaan, maar om 8 uur stond het licht op groen. Vanaf het hotel zijn we met minivans naar het startpunt van de wandeling gebracht, 3 km heen en 3 km terug over dezelfde weg. De rit met de auto alleen al was een hele belevenis. De rit is ongeveer 5 km, op zich niets spannends, maar er zitten steigingen in van 40% en dat is steil omhoog. Bij de ingang van het nationale park hebben we de lokale gids opgepikt, zonder gids mag je het park niet in, en hij heeft ons onderweg van alles uitgelegd over het gebied en de planten die hier groeien. Na ongeveer 1,5 km te hebben gelopen kwamen we aan bij de huisjes waarvan de toenmalige eigenaren Fidel hebben geholpen met onderduiken. Vanaf dit punt mag je alleen nog fotograferen als je 5 CUC per camera betaalt, dus als je een gewone camera en smartphone hebt waarmee je wilt fotograferen kost dat 10 CUC. Dat is lekker verdienen zo.
Buiten de 14 Nederlanders uit mijn groep waren er ook 4 duitsers bij. Best een grote groep en het verschil in snelheid was dan ook goed te merken. Onderweg hebben we regelmatig een korte stop ingelast zodat de groep weer compleet was voor we verder gingen. Over het eerste stuk tot aan de huisje daal je ongeveer 100 meter, na de huisjes steig je weer 100 meter en het is geen makkelijk pad om te lopen. Je loopt midden in de bergen en er liggen veel losse stenen. Het pad bestaat dan ook al heel lang, Fidel heeft hier zelf ook over gelopen, en de familie die nu in de huisjes woont gebruikt dit pad voor de aanvoer van hun goederen. Zij hebben alleen het voordeel dat ze gebruik kunnen maken van paarden.
Eenmaal boven kom je eerst bij een wachterspost uit, dit was de entree naar het kamp. De echte wachters zaten in een omtrek van ongeveer 4 kilometer rondom het kamp. Uiteindelijk is dit huisje een tandartsen post geworden waar Che Guevara nog behandelingen heeft gedaan. Dit gebeurde zonder verdoving, maar met rum. Als je nog wat verder omhoog klimt kom je bij een gebouw dat door het nationale park is neergezet en dat dienst doet als museum. Binnen staat een maquette van het gebied en daar staan de verschillende punten op aan gegeven, zoals het huis van Fidel, de keuken en het ziekenhuis. Het ziekenhuis is later naar beneden verplaatst omdat de lokale bevolking hier ook gebruik van maakte en ze te dicht bij Fidel in de buurt kwamen.
Daarna hebben we de keuken en het administratie gebouw bezocht. De keuken is in originele staat alleen is er her en der een plank vervangen. Het administratiekantoor is helemaal nieuw. Dit is 1,5 geleden in een modderstroom de berg afgespoeld, de resten kan je beneden nog zien ligen. Tussen de leuken en het administratiegebouw staat het huis van Fidel. Een woonkamer met tafel, bankje en koelkast en een slaapkamer met bed en bureau. De koelkast werkt op petroleum want stroom hadden ze natuurlijk niet. Er zit ook een kogelgat in de koelkast, dit is er door de troepen van Batista in geschoten op het moment dat de koelkast werd vervoerd. Naast de koelkast zit een luik in de vloer. Fidel had 3 vluchtroutes de berg af, dit was er een van door een 200 meter lange tunnel. Helaas is de tunnel ingestort en nooit meer gerenoveerd. Uiteindelijk heeft Fidel ongeveer 6 maanden in dit kamp gewoond, van mei 1958 – oktober 1958. Hierna gingen we beginnen aan onze weg terug naar de parkeerplaats. Iedereen in zijn eigen tempo en de gids als laatste. 2 van de duitsers waren we op de heen weg al kwijt geraakt omdat de man last had van zijn enkels en knieen en niet verder wilde. Ze zouden op de parkeerplaats worden opgepikt maar daar hebben we ze niet meer gezien. Toen wij in de taxi’s onderweg naar beneden zaten kwamen we ze ineens tegen. Ze hebben dus niet gewacht op een taxi maar zijn zelf verder gelopen.
We waren rond 1 uur weer terug bij het hotel waar we hebben geluncht, de rest van de middag hebben we de tijd aan onszelf. Een gedeelte van de groep is gaan zwemmen in de rivier en een gedeelte is op het resort gebleven. Ik heb lekker dit verslag getypt, m’n weblog bijgewerkt en wat contact gehad met het thuisfront. Morgen gaan we naar Cameguey waar we 1 nacht verblijven.
De foto’s zullen echt tot na m’n vakantie moeten wachten. Internet is zeer beperkt en ook de tijd om alles uit te zoeken ontbreekt. Heel af en toe zal ik een paar foto’s op facebook plaatsen en daar zullen jullie het mee moeten doen. Meer als dat doe ik ook niet op internet.