Vanmorgen moesten we zorgen dat onze bagage om half 9 voor de deur van onze kamer stond zodat de bell boys alles naar beneden konden brengen. Er zijn hier alleen maar trappen en het is een behoorlijk eind slepen vanaf de kamer naar de lobby. Om 8:45 verzamelen we in de lobby, wordt onze bagage in een vrachtwagen geladen (onze bus kan de hol naar het hotel niet op omdat deze te stijl is) en lopen we op ons gemak naar de bus. Voor onze bus staat nog een bus van transtur geparkeerd en precies tussen de 2 bussen in een fietstaxi. Hij past er ook echt maar net tussen.
We stappen allemaal in en een politieagent is zo aardig om het verkeer even stil te zetten zodat wij kunnen keren. Het zijn hier allemaal smalle straatjes en veel is ook nog een open gebroken. We rijden langs zee naar een plek waar het vrachtwagentje van het hotel ons op staat te wachten om de bagage over te laden. Jorge (onze chauffeur) weet ondertussen precies welke tassen er zijn en als er dan eentje mist die hij net nog heeft zien staan raakt hij een klein beetje in paniek. Gelukkig was het een handbagage koffertje dat altijd in de bus is, dus dat konden we snel oplossen.
Rond 9:15 rijden we Baracoa uit richting Guantánamo Bay. Eerst door de bergen over een lekker slinger weggetje en daarna grotendeels over de snelweg. We rijden langs de kust met aan de ene kant een schitterend uitzicht over zee en aan de andere kant zien we nog steeds de verwoesting van de orkaan van afgelopen oktober. Her en der zien we punten waar door de regering nieuwe dakpanelen worden uitgedeeld en zelfs tenten van WEP waar eten en drinken is uitgedeeld nadat de orkaan net was vertrokken. De verwachting is dat deze tenten binnenkort ook weer zullen verdwijnen. De dakpanelen zijn voor de meeste mensen gratis, maar het ligt aan de financiële situatie en samenstelling van de familie. Sommige mensen zullen dus een bijdrage moeten betalen.
In de bergen stoppen we nog bij een uitzicht punt waar veel Cubanen hun spullen proberen te verkopen en dat doen ze heel opdringerig. Hier verkopen en ze chocola, cacao boter en geraspte kokos. Je moet echt meerdere malen nee verkopen en ze blijven doorgaan totdat de deuren van de bus dicht gaan en we weg rijden. Ze zijn hier ook heel blij met lege waterflessen dus deze hebben we hier achter gelaten. Als we de bergen uit zijn rijden we de snelweg op. Een redelijk goede weg met 6 rijbanen. Totdat onze weghelft ineens stopt en we naar de andere kant over 2 banen verder moeten.
25 km voor Guantánamo stoppen we bij een uitzicht punt over de baai en krijgen we van een lokale man uitleg over de baai, waar de gevangenis zit en hoe dit invloed heeft op de Cubanen. De gevangenis kunnen we niet zien, deze zit achter een berg en deze kan je nu ook niet meer zien. Voorheen was er een ander punt waar je deze nog wel kon zien, maar dat is door de Amerikanen gesloten. In de baai kan je wel het vliegveld, de brug en de ferry tussen het vliegveld en de gevangenis zien. De Cubanen hebben op zich weinig last van de Amerikanen. Ze leven op de basis, komen Cuba niet in, en hebben hun eigen infrastructuur. Ze komen met vliegtuigen naar Cuba welke het Cubaanse luchtruim niet in mogen. Ze vliegen dus om Cuba heen. Ze hebben een eigen waterzuivering en elektriciteitscentrale en leven volledig volgens de Amerikaanse maatstaven. Zelfs de woningen van de militairen en hun gezinnen zijn Amerikaans. Op de foto’s zie je echt een typische Amerikaanse woonwijk en natuurlijk is er een McDonald’s op het terrein. Sinds 4 jaar werken er geen Cubanen meer in de gevangenis en de Amerikanen hebben ook niet de intentie om dit ooit weer te laten gebeuren. Fidel wilde de Amerikanen weg hebben en het verdrag dat ooit voor 100 jaar was afgesloten moest worden beëindigd. De Amerikanen dachten daar heel anders over en zijn voorlopig niet van plan om weg te gaan. Fidel dacht de Amerikanen te kunnen dwingen door de elektriciteit en watertoevoer te beëindigen, maar de Amerikanen hebben in een heel rap tempo de waterzuivering en elektriciteitscentrale gebouwd. Het is dus afwachten wat er met Guantánamo gaat gebeuren. Obama heeft gezegd dat hij het gaat sluiten, wat er nu onder Trump gaat gebeuren is de grote vraag.
We rijden verder richting Santiago de Cuba waar we rond een uur of 2 aankomen. We worden midden in de stad afgezet en doen de stadstour. Santiago is een van de meer criminele steden dus we werden gewaarschuwd om goed op onze spullen te letten. We beginnen bij het centrale plein en lopen door de stad heen. Iedere stad heeft zijn boulevard waar alle grote winkels, restaurants en bars aanzitten en ook hier is dat niet anders. We zien een uitgifte punt waar de Cubanen hun voedselbonnen in kunnen leveren, maar ook hier wordt de voorraad schaarser. Het is maar net wat de regering aan eten vrij geeft. We komen op een markt terecht waar men voedsel zoals fruit, groente, vlees en vis kan kopen. Het is gewoon bizar hoe slecht het hier met de hygiëne is gesteld en dat mensen niet ziek worden. Vis en vlees liggen rustig de hele dag, op een tafel. Niet gekoeld, maar wel super vers. Het is de vangst van die ochtend en de koeien en varkens zijn diezelfde ochtend geslacht.
Na de stadstour gaan we naar het dakterras van een groot hotel voor happy hour. Ze hebben hier wel een speciaal happy hour, het is alleen voor cocktails. Alle andere drankjes zijn normale prijs. In vergelijking met Nederland is het nog steeds goedkoop. Een cola in een bar of restaurant is gemiddeld 1 CUC (import 1,25 CUC) en cocktails variëren van 3 tot 5 CUC. Dayana belt Jorge dat we klaar zijn en we vertrekken richting hotel. We zitten buiten de stad en met de aardbevingen die hier de afgelopen periode zijn geweest is dat maar beter.
In de bus bespreken we onze opties. Vanavond gaan we met het grootste gedeelte van de groep weer eten bij een parador. Deze is letterlijk in het huis van een Cubaanse familie. Je moet door de woonkamer naar het dakterras waar ze hun restaurant hebben. Morgen hebben we een aantal excursies aan elkaar geplakt waaronder eentje naar het graf van Fidel en hebben we zelfs een paar uurtjes vrij om te doen wat we zelf willen. De meesten gaan zwemmen bij het hotel.