Vanmorgen zijn we om 9 uur begonnen met de stadswandeling. Na een uurtje geschiedenis zijn we door onze gidsen opgehaald. Een gedeelte van de groep ging de El Yungue beklimmen en een ander deel ging naar een cacao plantage, wat strandjes en een boottochtje over de Rio Yumuri. Ik zat bij de 2e groep. De hielspoor speelt weer op en het is een pittige klim, daarnaast heb ik geen wandelschoenen bij me en op m’n Nike’s durfde ik het niet aan. Om 10 uur vertrokken we bij een ander hotel in een oude Ford uit 1946, hebben we dat alvast gedaan ;) Met z’n achten achterin, een gids en de chauffeur. De gids heeft een Franse achtergrond (zijn opa is naar Cuba geëmigreerd in de jaren 20), heeft Engels gestudeerd en is eigenlijk leraar Engels. Daar verdiende hij niet veel mee (10 CUC per maand) en is zodra hij de kans kreeg over gestapt naar het toerisme, daar is veel meer in te verdienen.
Na een ritje van ongeveer 20 minuten komen we aan bij de cacao plantage. We worden welkom geheten door een lieve oude dame en haar man. De gids legt het een en ander uit over een vrucht die daar veel voorkomt en die veel gebruikt wordt om te verven, maar ook om in eten te verwerken. De pitten van de vrucht hebben een extreem rode kleur en daar deze te mengen met water wordt het roze, wordt het met olie gemengd wordt het oranje. Hoe meer er gebruikt wordt hoe feller de kleur. Na deze uitleg worden we naar de achterkant van het huisje geleid waar we de dochter, Liesbeth, van de familie leren kennen. Zij heeft nu de leiding en woont samen met haar ouders en kindje (geen flauw idee of het een jongen of meisje is) in het kleine huisje. Op een ander stuk van het land wonen haar oom en tante, oma en een neefje en nichtje. Het is een echt familie bedrijf. De gids legt het hele proces uit van boon tot chocola (gelukkig een stuk sneller als op Hawaii) en ondertussen maakt Liesbeth warme chocolade drank klaar. De 100% pure chocola wordt geraspt en vervolgens met water of melk gemengd waarna de drank ontstaat. We krijgen allemaal een klein bamboe bekertje met een beetje drank en kunnen dat eventueel mengen met koffie. De drank heeft een sterke cacao smaak en is een beetje bitter, maar ja wat wil je met 100% pure chocola. Er is ook uitgelegd hoe cacaoboter, cacao olie, cacao likeur en witte chocola ontstaat en hoe ze dit allemaal ambachtelijk (want zo kan je het wel noemen) gemaakt wordt. Na een klein uurtje weten we allemaal nog meer over chocola en kunnen we wat in het “winkeltje” kopen. Iedereen neemt wel iets mee en omdat we nog een hele dag te gaan hebben laten we onze aankopen bij de familie achter en halen we deze aan het einde van de middag op.
Terug bij de auto krijgen we de keuze om of naar het strand te gaan, daar te lunchen en zwemmen en dan door te gaan naar de rivier of we pikken onze lunch op en gaan gelijk naar de rivier. We waren er al vrij snel uit dat het optie 1 moest worden en daar hebben we geen spijt van gehad. We hebben een kleine 2 uur aan het strand door gebracht en hebben heerlijk gegeten en gezwommen. Op naar de rivier.
We rijden met de auto verder tot de monding van de rivier. Hier wonen mensen in hele kleine huisjes die heel zwaar zijn getroffen door de orkaan van afgelopen oktober. De meeste huizen zijn provisorisch hersteld met hulp van de regering. Ze hebben golfplaten beschikbaar gesteld zodat de mensen de daken weer konden repareren. Hier worden dezelfde golfplaten voor gebruikt die in Nederland zijn verboden omdat ze vol zitten met asbest. Tijdens onze reis, hoe kort die ook nog maar duurt, hebben we in alle hotels de zeepjes, flesjes shampoo, enz. meegenomen. Deze hebben we aan Oscar (de gids) gegeven met de vraag of hij er voor wilde zorgen dat het bij de juiste mensen terecht komt. Overal kom je hier mensen tegen die bedelen voor dit soort dingen maar vragen of t-shirts en schoenen. Je moet nee verkopen, maar als je ziet hoe groot de armoede hier is is het vaak moeilijk om heel hard nee te verkopen. Op deze manier hebben we toch nog wat mensen blij kunnen maken en komt het terecht bij mensen waar de lokale bevolking van weet dat ze het hard nodig hebben. De glimlach van de mensen zei meer als genoeg.
Na de korte wandeltocht komen we aan bij de roeibootjes en worden we in een kleine 10 minuten stroomopwaarts gebracht. De rivier staat momenteel erg laag en ligt in een national reserve. Het is dus beschermd land en de locals behandelen het ook zo. De rivier is ook de afscheiding tussen 2 provincies en dit wordt strikt in de gaten gehouden. Op het eiland staan 2 dames wat spullen te verkopen, Oscar noemt het kunst, zoals kettingen, armbandjes en mysterie boxen. Not my kind of stuff dus ik laat het lekker voor wat het is. We nemen nog een duik in de rivier en even later komt er iemand langs die speciaal voor ons een boom in is geklommen om kokosnoten te plukken. Hij hakt de noten open en we krijgen allemaal een kokosnoot met rietje om op te drinken. De noten zijn nog niet helemaal rijp dus het is allemaal een beetje zurig, wel lekker, maar niet de smaak die je zou verwachten.
We worden met de bootjes terug gebracht, stappen weer in de auto en halen bij Liesbeth onze aankopen op. Deze lagen en nog keurig op ons te wachten en papa en mama maken er een klein feestje van. Het enige dat we nog wilden doen is een groepsfoto met de oude Ford en die hebben we daar gelijk gemaakt. Mooie omgeving om die foto te maken. Tuurlijk geen foto zonder Oscar erbij ;)
Op de terugweg naar het hotel hebben we (te) veel lol zitten trappen en werden alle mannen die we tegen kwamen aangemoedigd of na gefloten, we leken we een stel bouwvakkers. Het werd allemaal met een grote lach ontvangen en de chauffeur en gids lagen in een deuk.
Eenmaal terug bij het hotel zijn we snel met een kleiner groepje naar de boulevard gelopen. Het begon al donker te worden en wij wilden graag nog de verwoesting van de orkaan vastleggen. Bij het gebouw zaten een paar ongure personen die begonnen te zeuren dat wij als Nederlanders wel eens wat geld mogen steken in de wederopbouw van hun stad. We hebben ze genegeerd, maar zijn wel door gelopen terug naar het centrum van de stad. Het hele stuk in die buurt is kapot en bijna onherstelbaar. Er wordt wel weer nieuw gebouwd, maar dat gaat op zijn Cubaans, manjana, manjana, manjana.
Net als gisteravond weer gegeten in een parador en toen op naar de salsaclubs. Ik hou helemaal niet van dansen en ben dan ook na een kwartiertje terug gegaan naar het hotel. Al met al een supergezellige dag met heel veel lol. Daar gaan er de komen 2,5 week zeker nog veel van volgen.