Miriam's reisverslagen

Vandaag is het tijd voor show 2. Het weer ziet er veel belovend uit, strak blauwe lucht. Na het ontbijt nemen we wat foto’s van onze gevangenis en gaan we onze spullen voor vandaag inpakken. We hebben niet echt foto’s van de kamer genomen maar aan het einde van het verslag is er wel wat van te zien. Wij hebben overigens geen kamer van oude cellen. Wij zitten achter de cellenblokken, we vermoeden dat dit kantoren zijn geweest waardoor onze kamer groter is als de cellenkamers. Die bestaan uit 2 cellen waar ze de muur uit hebben gehaald.

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn goed en we hopen dat we het droog houden (vannacht wordt er regen verwacht) Wij zijn eigenlijk altijd wel op alles voorbereid dus ook nu gaan de regen spullen in de tassen, je weet maar nooit. Rond half 1 komen we aan bij het stadion waar we dit keer nummer 74 en 75 op de faclublijst zijn. Het kan ons vandaag niet echt boeien welk nummer we hebben. We staan in de Diamond Circle en waar je ook staat, altijd goed uitzicht (behalve de eerste rij want het podium is heel hoog). Vanaf 1 uur kunnen we de kaartjes en bandjes ophalen en dit keer worden de bandjes gelijk bij de tent om gedaan. Alleen heeft Nick ze een beetje te strak om gedaan en we gaan met z’n vieren terug naar de tent om een ander bandje te halen, dit kan zo echt niet blijven zitten. Nadat Nick eerst de andere dames de schuld geeft en wij zeggen dat hij ze heeft omgedaan maakt hij er een geintje van en zegt dat de dames van zijn fout kunnen leren. Al snel hebben we andere bandjes en is het wachten tot we naar binnen kunnen. Wij zijn nog even een rondje om het stadion heen gaan lopen en horen dat de soundcheck bezig is. Daar moeten we natuurlijk wat van zien en we vinden een ingang waardoor we precies van de zijkant op het podium kunnen kijken. We zien Jon staan in z’n standaard kloffie (pet, blauw t-shirt, camouflagebroek) druk aan het schrijven op de setlist (tenminste daar lijkt het op). We horen The more things change, Summertime, Wild is the wind, Undivided, No apologies en Thorn in my side. Als ze deze vanavond allemaal spelen kan onze avond niet meer stuk.

Tegen 3 uur is het toch wel tijd om terug te gaan naar de fanclubrij want we willen de early entry natuurlijk niet missen. Daar moeten we nog even wachten en dan mogen we naar binnen. Er blijkt toch een kleine communicatie storing te zijn geweest tussen de lokale security en Bon Jovi security en een stuk voor de ingang waar vandaan we de soundcheck hebben gezien moeten we wachten. Er wordt van alles geregeld, inclusief dixies zodat we ook nog naar de wc kunnen. We dachten dat het allemaal nog wel even zou gaan duren dus zijn op ons gemak de foto’s van de soundcheck gaan kijken. We zaten er nog geen 10 minuten toen we ineens in de rij moesten gaan staan zodat er alvast een tassencontrole uitgevoerd kon worden. Dat was snel opstaan en camera’s verstoppen, ook daar zijn we ondertussen heel handig in geworden dus de tassencontrole was geen probleem. We werden in de rij tegen de hekken gezet zodat ook de fanclubleden met Gold Circle kaartjes naar binnen konden en naast ons konden worden opgesteld. Toen de fanclubleden allemaal hun plek hadden werd het einde van de rijen afgezet en werd het normale publiek naar binnen gehaald.

Na een half uurtje mochten we dan eindelijk naar binnen. Gelukkig geen rennen en vliegen meer, maar rustig 2 aan 2 en achter elkaar (het lijkt wel een kleuterklas) naar binnen. Eenmaal binnen hebben we een plekje gezocht wat uiteindelijk de 4e rij recht voor Jon was. En dan begint het wachten. Het voordeel van naar binnen gaan met de fanclub is niet alleen als eerste naar binnen, maar ook dat iedereen blijft zitten totdat het echt niet meer kan. Om 6 uur begon de eerste support act, een lokale finse band bestaande uit een 4-tal knullen van een jaar of 16 die alleen een hoop pestherrie wisten te produceren. We waren dan ook blij dat ze maar een half uurtje hadden. Om 7 uur kregen we The Breakers, een Deense band die bij meerdere shows deze tour support act is. Niet onze muziek, maar goed we zullen het er mee moeten doen en het klonk in ieder geval beter als de eerste band. Ook zij hebben maar een half uurtje en dan langzaam aan wordt het toch wel tijd om op te gaan staan en te bekijken welke bekenden we allemaal op het podium zien. Naast Tony, Jon z’n oudste broer, zagen we nog een aantal roadies die we al jaren op het podium rond zien lopen en ook Mike Rew (sound engineer) liep door de pit heen.

Vanavond was 8 uur showtime en stipt 8 uur stapt de band het podium op. Ons 2e feestje is begonnen! We hebben weer staan genieten vanaf de 4e rij (die ondertussen al 6e rij was geworden) en konden alles op het podium goed zien. Helaas begon het na nog geen 10 minuten te regenen en daarna te gieten, gelukkig zijn we hier altijd wel op voorbereid en de regenjassen waren snel aangetrokken. Af en toe was het even droog, maar het heeft eigenlijk de hele show door wel geregend of geplenst. Jon vond het niet erg, die nam gewoon een douche met 41.000 van zijn beste vrienden.

De band was in ieder geval weer in een zeer goede bui en de goede hoop dat er een aantal nummers van de soundcheck werden gespeeld kwam uit. We hebben No apologies, Wild is the wind (op verzoek van publiek) en Thorn in my side gehoord. Halverwege de show zijn we behoorlijk geschrokken. Tijdens Love’s the only rule zakt Jon ineens door z’n knieen en je hoort hem auw! roepen. Lopen ging duidelijk bijna niet meer en de grimassen op z’n gezicht spraken boekdelen. Dit gebeurde bijna recht voor ons en omdat ik op dat moment geen foto’s aan het maken was dacht ik even dat hij helemaal onderuit zou gaan. We weten van vorig jaar (zweepslag) dat Jon een doorzetter is en dat een beetje pijn in een been er niet voor zorgt dat hij de show stil legt. Hij liep rustig maar flink hinkend de catwalk op om het nummer daar af te maken en verder te gaan met When we were beautiful. Ondertussen zag ik Paul Korzilius (band manager) door de pit heen lopen, die zien we daar echt nooit en hij kwam er ook duidelijk om aan Jon te vragen of het allemaal nog wel goed gaat. Toen er eenmaal oogcontact was gaf Jon duidelijk aan dat dat niet het geval was. Eenmaal weer terug op het podium wilden de andere bandleden weten of het allemaal nog goed ging met Jon en hij gaf aan dat hij last heeft van de binnenkant van z’n knie, dat kan maar 2 dingen betekenen, meniscus of knieband. Hij maakte er wel een geintje van dat hij dat been toch niet nodig heeft, want hij heeft er nog een. Het was ons wel duidelijk dat voor Jon de rest van de show op de automatische piloot ging. Allemaal heel standaard (maar doordaar zeker niet minder) en natuurlijk weinig lopen. Hij liep regelmatig z’n been te strekken in de hoop dat het er uit zou schieten, maar dat was niet het geval. Tijdens Living on a prayer (laatste nummer) maakte hij een verkeerde beweging en ging het weer mis. Tijdens de final bow is het weer goed te zien dat het hechte vrienden zijn. Zowel David als Tico liepen gelijk naar Jon en na de buiging werd Jon (voor zover nodig) geholpen om de trap af te komen. Dan is het tijd om het stadion uit te komen en zoals gewoonlijk is dat weer chaos. Zo’n groot stadion (het olympisch stadion) en dan maar aan 1 kant de deuren open zetten waar dan 41.000 (grotendeels verzopen) mensen door naar buiten moeten. Buiten snel op zoek gegaan naar de tram en na een half uur waren we weer terug op de kamer. Het leek hier wel een wasserette, overal natte kleding, regenpakken, poncho’s, schoenen en tassen.