Vandaag begint de reis terug naar huis. Ik heb nog wel even te gaan want uiteindelijk kom ik zaterdagmiddag pas aan op Schiphol. Vanmorgen op m’n gemak m’n spullen uitgezocht en ingepakt en daarbij in gedachten gehouden dat ik ook nog een halve dag in Seattle door breng. Ik vlieg eerst van Kona naar Honolulu, de laatste vlucht tussen de eilanden en de langste. Ik hoef pas om 4 uur in Kona te zijn maar met de regen van de laatste dagen kies ik ervoor om ruim de tijd te nemen. Op de route die ik moet rijden zijn gelukkig geen weg afsluitingen. Nadat alles in de auto staat neem ik nog even afscheid van Bella. Alsof ze het weet loopt ze al de hele ochtend om me heen te draaien terwijl ze normaal heel rustig op de lanai ligt te slapen en waken. Uiteindelijk rij ik rond 12 uur weg, eerst op weg naar IHOP want er moet nog even een stevige lunch (eigenlijk ontbijt) in. Ik word al gelijk herkend van gisteren en krijg dezelfde tafel. Na een praatje met de verschillende serveersters komt m’n omelet eraan. Gelukkig is deze niet zo groot als de stapel pannenkoeken van gisteren. Ik heb nog ruim de tijd dus loop nog even door het winkelcentrum waar ik stom toevallig tegen de rugzak aan loop waar ik al een tijdje naar op zoek ben. Die kan ik natuurlijk niet laten hangen en omdat hij goedkoper is als in Nederland is de keuze snel gemaakt. Terug bij de auto alles even omgegooid en m’n andere rugzak in m’n koffer gedaan. Hierna kan de reis richting Kona beginnen.
Ik rij nu vanaf de andere kant van Hilo de Saddle Road op en deze weg rijdt veel relaxter. Heel weinig bochtjes en een redelijk brede weg. Op de Saddle Road is het rustig en geen regen. Als ik Saddle Road af kom gaat de ellende beginnen. Het begint met een normaal regenbuitje maar de regen wordt alleen maar erger, zelfs zo erg dat je bijna geen hand meer voor ogen ziet. De ruitenwissers draaien overuren en kunnen de hoeveelheid water eigenlijk niet aan. Gelukkig passen de amerikanen zich heel snel aan de omstandigheden aan zonder allemaal vol op de rem te gaan staan, dus de snelheid gaat rustig naar beneden. Helaas hebben ze nog steeds niet gehoord van verlichting en dat zorgt wel voor spannende momenten. Voor me zit iemand (waarschijnlijk een andere toerist) die wel zijn verlichting aan heeft, maar achter met zit een auto zonder verlichting en ik heb geen ruitenwisser op de achterruit. Ik heb dus meestal geen idee waar die auto zit. Gelukkig gaat het goed en houdt iedereen netjes afstand. Als ik bijna bij de afslag naar de laatste benzinepomp ben breekt het noodweer echt los en dat brengt wel wat gevaarlijke situaties met zich mee. Stroomkabels die naar beneden komen en wegen waar je echt rustig moet rijden omdat het water tot aan de drempel van de auto staat. Vlak nadat ik van de weg af ben wordt deze dan ook afgesloten omdat het gewoon te gevaarlijk is om te rijden. De tank is snel gevuld en de autoverhuur is dan ook snel gevonden. Er was nog even wat commentaar op de schade aan de auto, maar die zat er al toen ik de auto haalde en is ook keurig netjes opgeschreven.
Met de shuttle naar het vliegveld, bagage droppen en wachten tot de vlucht gaat vertrekken. Dit is ook duidelijk weer een lokaal vliegveldje. Meerdere vluchten die vanaf dezelfde gate vertrekken dus het is goed in de gaten houden welke vlucht waar vertrekt want je kan ineens van een compleet andere gate vertrekken zonder dat het wordt omgeroepen en in het verkeerde vliegtuig stappen is hier ook geen probleem. Nadeel van de Hawaiiaanse vliegvelden is dat ze open zijn. Met de regen die er nu naar beneden komt is de kans dat je nat wordt heel groot. Uiteindelijk op tijd vertrokken en nog even van het uitzicht genoten over Big Island voordat we de bewolking in vlogen. Op Honolulu snel m’n bagage opgehaald en op zoek naar de shuttle richting de internationale gates. Ik heb het wel 10x moeten vragen want het staat ook echt nergens aangegeven en op de shuttles die er wel reden stond niet op waar ze heen gingen. Het duurde even maar uiteindelijk iemand gevonden die me vertelde dat ik de WikiWiki shuttle moest hebben. Die had ik pas 4x voorbij zien komen dus ik wist hoe hij eruit zag. Nog geen 5 minuten later stond ik bij de internationale gates en kon ik inchecken. Ik heb gevraagd of ze m’n koffer gelijk naar Amsterdam door in konden checken zo hoefde ik die in Seattle niet op te halen en had ik er geen omkijken naar. Schijnbaar was mijn verzoek nogal lastig want het duurde behoorlijk lang voordat het geregeld was.
Snel door de TSA check heen, voordeel van business class vliegen ik heb weer airport priority, en op zoek naar iets te eten. Bij de Burger King een patatje en wat te drinken gehaald, daarmee red ik het wel tot ik weer ga vliegen. Daarna op zoek naar de Delta Lounge, ook dit was weer even zoeken want ze staan nergens aangegeven. In de lounge wat gedronken en nog even op internet rond gehangen voordat het tijd was om naar Seattle te vertrekken.
Ook dit is weer een nachtvlucht maar de stoelen kunnen niet plat dus veel slapen zal ik niet. Als eerste kregen we een snack en daarna is het licht uit. Ik heb uiteindelijk wel wat geslapen, maar veel was het niet. We komen op tijd aan in Seattle en ik ga m’n auto ophalen. Ik had wederom een economy besteld, maar krijg een VW Jetta mee. Het verkeer in Seattle was al behoorlijk druk, maar ik kan nog steeds lekker doorrijden. In Fremont ga ik op zoek naar een parkeergarage en ach die van Google zag er wel leuk uit. Dat hij ook nog eens om de hoek van Geocaching Headquarters is is mooi meegenomen. De prijzen zien er in ieder geval redelijk uit. Eerst loop ik bij Starbucks naar binnen voor een licht ontbijtje en zet daar m’n GPS aan om te kijken welke caches ik ga doen. Ik zit recht tegenover GCHQ, daar heb ik tussen 9 en 10 een walk-in afspraak staan en er liggen genoeg caches om me nog even te vermaken. Ik loop rustig door Fremont en pik een paar van de GCHQ Tour caches op voor ik bij HQ naar binnen loop. Lisa verwelkomt me en we hebben een leuk gesprek. Ik log de cache en aangezien Lisa net bij HQ was begonnen had ze een hoop vragen. Een mooie manier om de photobooth te ontlopen 
Ik had de afspraak met Holly gemaakt en Lisa belde Holly dat ik was aangekomen. Ook met Holly heb ik nog een hele tijd staan praten over van alles en nog wat en voor ik het wist was het al half 11. Op het moment dat ik de deur weer uit wil lopen komt Brian (een van de founders van GC) aanlopen en ook met hem heb ik nog heel even staan praten. Na dit bezoek(je) heb ik nog en uurtje door Fremont gelopen voor ik de auto weer heb opgehaald en naar de Space Needle ben gereden. Wat een verschil in parkeergeld, bij Google heb ik nog geen $5 dollar voor 3 uur parkeren betaald, bij de Space Needle betaal je $16 voor 3 uur. Maar goed ik had geen zin om op zoek te gaan naar een gratis parkeerplaats dus dit maar gewoon gedaan.
Vanaf de Space Needle ben ik richting downtown gelopen om het Hard Rock Cafe te bezoeken (tja ook die shotglass moet mee naar huis) en dit heb ik uiteraard weer langs een aantal caches gedaan. Er wordt wel vreselijk veel gebouwd, de wolkenkrabbers schieten de lucht in. Bij HRC m’n glas en een pin voor een vriendin gehaald, wat gedronken en weer terug gelopen richting de Needle. Ik moet uiterlijk rond 3 uur weer terug gaan rijden naar het vliegveld en ik verwacht nog wel wat file onderweg. Terug bij de Needle heb ik nog even door het omliggende park gelopen en ben ik de giftshop in gegaan. Hoewel ik graag naar boven had gegaan was dat niet haalbaar, de wachttijd was 2 uur en die had ik niet meer. Rond 3 uur ben ik terug gegaan naar de auto en richting vliegveld gereden. De voorspelde file kwam ik inderdaad tegen en ipv 25 minuten deed ik er bijna een uur over. De auto was snel ingeleverd en ik was ook weer snel op het vliegveld. Ik moest nog inchecken want dat was nog niet mogelijk toen ik uit Hawaii vertrok. Ik kreeg m’n boardingpas en zowaar uitleg waar de lounge zich bevond. Na een beetje te hebben geshopt ben ik naar de lounge gelopen waar ik wat heb gegeten en gedronken. Het was een beetje maagvulling want lunch had ik vandaag overgeslagen. In het vliegtuig krijg ik toch weer volop te eten dus dit beetje was meer als genoeg. Rond half 6 ben ik richting gate gelopen en daar kon ik gelijk instappen. Ik zat nog niet eens of ik had al een drankje te pakken en niet veel later werd het menu gebracht. Ik heb deze keer maar gekozen voor de kip.
Stipt op tijd werden we van de gate afgeduwd en kon de lange reis naar Amsterdam beginnen. Eerst was het tijd voor avondeten en alles smaakte weer heerlijk. Tijdens het eten begonnen aan de eerste van 3 films. Door het tijdverschil had ik voorlopig nog geen slaap. De laatste film van San Andreas over de San Andreas breuklijn die door Californie loopt. Zo’n film krijgt een hele andere dimensie als je naar een aardbeving zit te kijken of het moment dat er lichte turbulentie is. Na de 3e film toch maar plat gegaan en een paar uurtjes geslapen. Uiteindelijk werd iedereen wakker gemaakt voor het ontbijt en heb ik nog een paar series gekeken. We landden een half uurtje later als gepland en daar stonden Ronald en Sabrina me al op te wachten. Ik was rond 3 uur thuis waar ik gelijk maar aan de was ben begonnen. Deze jetlag bevalt me beter als de jetlag vanuit New York, ik was er dan ook redelijk snel vanaf.