Het was een lange nacht, ik ben rond een uur of 7 in slaap gevallen en om 3:30 was ik klaar wakker. Even wat online gedaan en weer een paar uurtjes gaan slapen. Uiteindelijk was ik om 8:30 wakker en ben ik opgestaan. Ontbijt is in dit hotel niet aanwezig, maar er zit een klein koffiezaakje naast het hotel wat ook ontbijt serveert. Daar een hapje gegeten en rustig op weg gegaan naar de space needle. Ik had voor de zekerheid thuis al kaartjes gereserveerd want op zaterdag kan het zo druk zijn dat er ter plekke geen kaartjes meer beschikbaar zijn, ik mocht me tussen 10:45 en 11:00 melden. Ik ben na het ontbijt op m’n gemak die kan opgelopen, het is maar een kilometer van het hotel dus in een kwartiertje was ik al ter plekke. Officieel was ik dus te vroeg maar het was geen probleem en mocht aansluiten in de rij naar boven. In de wachtrij zie je het hele verhaal van de bouw voor de wereldtentoonstelling van 1962 wat als thema de toekomst had. Nu, 60 jaar later, is het de grootste toeristische attractie van Seattle. Bij de opening waren veel (oud) presidenten zoals Nixon en JFK aanwezig en Elvis heeft er een film opgenomen, alhoewel de daadwerkelijke scene in een studio is opgenomen.
Na zo’n 20 minuten stap ik in de lift naar boven. Met een snelheid van 16 km/u gaan we in 41 seconden naar een hoogte van 158 meter. De liften zitten aan de buitenkant dus vanaf het moment dat je naar boven gaat heb je uitzicht over Seattle. Er hangt helaas een rook gordijn over Seattle door bosbranden in de omgeving waardoor de foto’s erg mistig lijken. Eenmaal boven kan je helemaal rondlopen en op verschillende plekken kan je zelfs een selfie laten nemen. Ik laat de selfies voor wat ze zijn, veel te druk. Ik neem de trap naar beneden naar het draaiende glazen platform, hier zit ook restaurant The Lope Lounge. Het zit op het draaiende platform waardoor je uitzicht constant verandert. Een ronde duurt precies een uur. Ik heb het na een half uurtje wel gezien en ga weer naar beneden. Ik struin nog even door het winkeltje maar vind niets om mee te nemen.
Tijd om een beetje te geocachen, ik ben nou eenmaal in de geocaching capitol. Er ligt hier een rondje labcaches en aangezien ik die nog niet heb gedaan in Seattle pak ik ze gelijk mee. Het rondje loopt door het hele park dus alle hoekjes en gaatjes zijn weer gezien. Bij de fontein zie ik dat de zon precies goed staat en er een regenboog in de mist zichtbaar is. Terug aan het begin van het park loop ik via 1st avenue terug richting mijn hotel zodat ik even kan kijken welke straat ik morgen moet hebben onderweg naar het schip. Waar je precies moet zijn is bijna niet te missen, de NCL Bliss ligt gedockt voor vertrek naar Alaska vandaag. Het is alleen even de vraag waar ik precies over kan steken, maar dat is duidelijk zichtbaar. Een flink heuveltje af, als ik m’n koffers los laat rollen ze zo het schip op, maar laat ik dat maar niet doen.
Voor vanavond had ik met een aantal andere solo reizigers afgesproken om samen te gaan eten zodat we alvast kennis kunnen maken. Helaas valt de een na de ander af en blijven alleen Kari en ik over. We spreken af ter hoogte van pier 56 waar een aantal restaurants zitten. We lopen even rond om te kijken waar we willen eten, maar de keuze is eigenlijk vis, vis en nog meer vis. Aangezien het aan het waterfront is zijn de prijzen ook niet bepaald laag. We komen uiteindelijk bij de crab pot terecht. Hier hebben ze eventueel ook taco’s of burgers, maar daar hebben we allebei eigenlijk geen trek in. We besluiten om een hoofdgerecht te delen want we hebben beiden niet echt veel honger. Als voorgerecht nemen we een klein beetje clamb chowder en als hoofdgerecht garnalen met rode aardappel en mais op de cob. Het smaakt heerlijk, maar zijn blij dat we een gerecht hebben gedeeld want zelfs zonder voorgerecht hadden we dit niet alleen op gekregen. Rond half 8 is het mooi geweest en lopen we terug naar onze slaapplekken. Ik pak de koffers even opnieuw in en schrijf dit verslag. Morgen tussen 10 en 10:30 mag ik me op de pier melden om in te checken en gaat de echte reis beginnen.