Het CAA lijkt een beetje op Ahoy in Rotterdam, er kunnen alleen wat meer mensen in, zo’n 16.000 met reserved seating. De security liet ons de Arena binnen, alleen we mochten de vloer nog niet op, maar moesten op de tribune blijven. Dat was op zich wel balen, want we hadden echt gehoopt om de soundcheck van dichtbij mee te maken.
We konden een plaatsje op de eerste rij krijgen, naast Shari, Donna en Julia. Ja, ja, die waren er natuurlijk ook bij. Het duurde een tijdje voordat alle bussen waren aangekomen, iedereen gecontroleerd was en zijn plaats nam in de arena. Ondertussen hadden we te horen gekregen dat we toch naar beneden gingen en helemaal voor aan het podium mochten komen. Onze reactie was natuurlijk geweldig en we konden haast niet wachten totdat we naar beneden mochten lopen. Het podium was vanuit de verte heel erg indrukwekkend, met de drie satellieten op het podium en daarachter een groot zwart doek, wat later allemaal lichtjes laat zien, tijdens de langzamere nummers.
Kevin (hoofd Bon Jovi security) kwam ons vertellen dat de plek waar wij nu zaten ook de plek zou zijn welke we beneden krijgen. Geweldig!!! Want dit betekende dat we precies voor Jon eerste rij kwamen te zitten!!! Whoe hoe!!!! Een voor een gingen de rijen naar beneden, en ja hoor, het bleek echt uit te komen. Alleen doordat er al een aantal mensen zaten in rolstoelen van de fanclubtrip, moesten we de tweede rij inlopen, we kwamen precies achter Shari terecht. Aangezien Shari niet zo groot is hadden we dus perfect zicht op het podium!
Richie kwam na een paar minuten de floor section opgelopen en schudde een paar mensen de hand, helaas kwam hij niet helemaal naar onze kant, en verdween weer snel op het podium. Inmiddels kwamen Tico, Hugh en David ook het podium opgelopen en namen zij plaats achter hun instrumenten. David begon In these arms te spelen op zijn keyboard en hij begon het eerste refrein te zingen. Een paar tellen later kwam Jon het podium opgelopen, in een blauwe trui met een groot stuk kauwgum in zijn mond en zijn haren nog nat van de douche waarschijnlijk. Hij nam het over van David en ging verder met In these arms. Het nummer was afgelopen en Jon liep terug naar zijn microfoon met daarnaast zijn standaard met bladmuziek en songteksten in een dikke witte map. Ze speelden vervolgens met The distance, gevolgd door het covernummer van David Bowie, Heroes. Jon vroeg ons toen welk nummer onze voorkeur had, Always of Bed of Roses. Iedereen schreeuwde Always. Jon reageerde met “Arrgh, why do you always want to make me suffer through the high notes?” En de band begon Always te spelen, Jon liep een beetje het podium rond totdat hij aan de rechter zijkant was, welk gedeelte een beetje oploopt en toen hij zich omdraaide, weer naar het publiek, vond hij het wel welletjes, tot zover Always, na een couplet en refrein. Tico en David begonnen de beginnoten van Drift Away te spelen, maar Jon vond dit geen goed idee en kapte het af, jammer! Het was tijd voor een ander heel bijzonder nummer, These days!!! Verscheidene fans hadden het nummer al naar hem toegeroepen en hij gaf gelukkig gehoor aan dit verzoek, These days volgde!!! Nadat Jon eerst in zijn boek had gekeken voor de juiste lyrics. Ook vertelde hij dat wij altijd klagen dat we nu nooit eens wat van dat album te horen krijgen (zou hij dan toch het messageboard op backstage goed lezen?) Na These days volgde I Got The Girl. Vooral Richie en Tico vonden dit nummer geweldig om te spelen. Daarna You had me from hello (de eerste keer dat we dit nummer live hoorden) Geweldig! En ook nog een onbekend nummer voor ons, Jon zong het ook met zijn rug naar ons toe, ze waren op dat moment echt aan het repeteren voor het concert, het nummer heette My Funny Valentine, terwijl we eerst dachten My Sweet Valentine, nou ja, het lijkt er wel op. Jon zong dit nummer echt met heel zijn hart, het kwam op dat moment uit zijn tenen, adembenemend!
Tijdens verschillende nummers keek Jon af en toe eventjes in zijn songtekst boek, alsof hij niet precies meer wist hoe de nummers gingen, vooral was dit het geval met Always. Richie’s gitaar leek zijn eigen leven te leiden on stage want er kwamen een paar aardige riffs of hoe ze ook heten mogen uit, en ook David pingelde er tussen de nummers door goed op los. Misschien ben ik nog nummers vergeten, maar het ging allemaal zo snel ook voorbij. En het was zo awesome, deze soundcheck was toch weer heel anders dan die in Giants Stadium in 2001.
Rond 18.00 begon Jon op zijn horloge te kijken en vroeg hij aan de technici of het al tijd was om te stoppen omdat de deuren van CAA open zouden gaan. Gelukkig zou dat pas om 18.30 gebeuren en toen volgden nog een paar nummers tot 18.20, ze verlieten het podium, Jon met zijn map onder zijn arm en wij konden ons gaan voorbereiden op het eigenlijke concert. Maar dit was wel een heel mooi voorgerecht!!!!!