Als support act stonden de Goo Goo Dolls op het programma. Thuis had ik inmiddels een aantal nummers van ze beluisterd en ze klonken echt goed, vooral Big Machine was mijn favoriet. Ook live zijn ze erg goed, hun bassist is gewoon helemaal leip en die Johnny, de leadsinger met zijn witte mouwloze t-shirtje met foute tattoo’s! is een lekker ding. Hij lijkt veel op Jon in zijn KTF periode. Ze hebben zo’n 35 a 45 minuten gespeeld, begonnen met een nummer wat ik niet kende, daarna volgde een paar hitjes, waaronder Mamma is Gone, Here is Gone, Broadway, Naked, Big Machine, American Girl en ze eindigden met Iris.
Op dit moment moet ik toch echt eventjes de setlist erbij pakken, want ik weet na twee concerten niet meer welke nummers ze nu wanneer gespeeld hebben. Oh ja, het begon natuurlijk met Bounce, hetzelfde openingsmuziekje als in Osaka 2003. De doeken voor de satellieten waren inmiddels weggehaald en de stage was helemaal opgezet door de technische guys, waaronder natuurlijk ook weer veel bekenden. Richie kwam als eerste het podium opgelopen in zijn soort Beatles-achtige donker rode jas, (Sergeant Pepper Jas) met zwarte/grijze broek eronder en een zwart tshirtje aan met F*cking Sweet erop. Hij begon met het openingsdeuntje en niet veel later volgden David, Tico, Hugh en tenslotte Jon. Jon had een blauwe/zwarte strakke rib aan, met een zwarte leren blouse erop. Hugh had een fel gekleurd shirt aan met oranje en zwarte vlakken. Hugh verkleedde zich die avond niet. Jon echter wel, later kwam hij op in een shirt wat hij ook droeg met het Sydney concert, een bruine blouse met zwarte ruiten erop gemaakt en een grote bloem op de achterkant. Daarna verkleedde hij zich in een t-shirt dat je ook bij de merchandise kon kopen. Het speciale New Jersey shirt met op de voorkant Fugetabouit met de Jersey concert dates op de achterkant. Uiteraard was het shirt de volgende dag uitverkocht en kon je het in geen ene stand meer krijgen.
De show ging in een hoog tempo verder met Blood on blood en Living on a prayer, gevolgd door Undivided. Iedereen in het publiek had een Amerikaans vlaggetje meegenomen, dat stond heel erg cool, toen iedereen ermee ging wuiven. Bij ieder nummer was veel een video op twee van de drie videoschermen te zien, heel indrukwekkende videobeelden van New York en de Twin Towers maar ook hele geinige zoals in Bad medicine met een vrouwelijke stripper en een gozer met een radio die hij probeert te maken in Hook me up. Tijdens dit nummer, Hook me up, verdween Jon zowat in de camera, hij ging helemaal in de camera op, kwam er steeds dichterbij op zijn hurken en raakte het glas zowat met zijn neus aan, onwijs om te zien!
Tijdens Runaway, de elektrische versie, veerde iedereen in de Arena op uit zijn stoel en werd het nummer uit volle borst meegezongen, wat een geweldige impact heeft dit nummer toch! Alleen de hoge tonen werden niet meer gehaald. My funny valentine was toen aan de beurt. Ik snap niet precies waarom Jon nu voor dit nummer heeft gekozen, want het was echt een minpuntje in de setlist, op zich leuk om aan te horen, maar niet voor een concert, wat juist bezig was aan een uitstekende opbouw, naar een climax. Ze konden deze beter voor 14 februari zelf in Nashville bewaren of anders alleen laten uitzenden bij the Today Show. Na het valentine nummer was het tijd voor Always, Oh La La, wat een meezinger en wat een gigantisch goede keuze. Onze keuze tijdens de soundcheck was toch echt gehoord.
Alleen ging het hier ook weer mis, niet zo erg als in Barcelona met de busk, maar David liet toch een steekje vallen en Jon keek richting hem, met vragende blik, wat doe jij nou?
En toen mijn favoriete nummer van het Album Bounce, The Distance, in het gordijn achter de satellieten gingen allemaal lampjes branden en de lasershow ging ook werken, echt een fantastisch gezicht in die Arena, groene laserstralen gingen door de hele hal, en waren echt een aanvulling voor de show. Met Living on a prayer werd Jon gevangen door de stralen, alsof hij in een kooi stond en tijdens Hook me up vlogen de stralen alle kanten op tijdens het einde van het nummer. Met Misunderstood kwam de gozer uit de videoclip opeens het podium op, hij stond eventjes naast Jon mee te zingen, totdat hij ietsjes te veel aan zijn microfoon kwam, Jon maakte een speels gebaar van oprotten en die gozer liep weg, Richie wenkte hem om bij hem te zingen en die gozer deed het.
Samen maakten ze het nummer af en die gozer mocht zelfs nog eventjes zingen van Richie. Echt leuk om hem ook eens in het echt te zien. Net toen Jon met Joey wilde beginnen, had Hugh problemen met zijn earset, hij moest hem vervangen. Jon zag dit en speelde er handig op in. Hij begon een heel verhaal, vraag me niet meer waarover, daar moeten we toch echt de bootleg voor hebben. En op een gegeven moment gaat hij voor zijn microfoon op het randje van het podium zitten. Hugh is dan klaar met zijn earset en Jon blijft daar zitten en zingt het eerste couplet en refrein van Joey zittend op het podium. Daaraan kon je echt zien dat Jon niet helemaal 100 % was, hij had tijdens de soundcheck nog steeds last van zijn nek, tijdens de show in Penn State werd dit ook al gemeld. En ook tijdens Someday I’ll be Saturday night was hij af en toe buiten adem en moest hij bijkomen. Het einde van Born to be my baby is nu ietsjes veranderd. Jon blijft nog nazingen, nadat het nummer teneinde is gekomen met na na na na na na na na na na na waarna het encore volgt. I’ll be there for you werd door Richie gezongen en hij kreeg veel steun van het publiek, alleen het meezingen was niet echt geweldig, maar dat was duidelijk de schuld van het publiek. De tweede avond ging dit al veel beter. Het concert liep ten einde, Wanted dead or alive volgde nog, en toen deed Jon zijn earset uit en het einde was daar gekomen. De final bow werd gemaakt en weg waren ze. Maar we hebben gelukkig nog een avond!!!!
Na het concert liepen we door de kou weer naar de bussen die ons terugbrachten naar het Embassy Suites voor een avondje in de bar. Anne-Marije was echter zo moe, van de jetlag dat ze meteen door naar bed ging. Ook Simone vond het wel welletjes en ging naar haar eigen kamer. Miriam en Mariska hadden nog behoorlijke dorst en zijn toen onze bonnen van die dag op gaan maken bij de bar, een grote cola voor de dorst. En natuurlijk napraten over het concert. We waren allebei van mening dat dit concert goed was, maar hij kon wel overtroffen worden door morgenavond. We’ll see. Moe maar voldaan gingen we naar bed.