Vandaag zouden we Kim op het vliegveld ophalen, even terug naar het hotel gaan zodat zij haar bagage kwijt was en zich even om kon kleden en daarna zouden we de rest van de ochtend in New York doorbrengen. Helaas kregen we een telefoontje van Kim dat haar vlucht minstens 2 uur vertraagd was dus spraken we af dat we haar in Madison Square Garden zouden zien. We hebben ons aangekleed, hebben een briefje met wat informatie achtergelaten voor Kim en zijn naar New York gegaan. waar we rond 11:30 aankwamen. We zijn naar de zijkant van MSG gelopen waar de crew druk bezig was met het uitladen van de apparatuur voor de shows van de komende 2 dagen.

Na daar een tijdje te hebben gekeken zijn we verder gelopen en uiteindelijk bij Starbucks terecht gekomen. Hier hebben we weer een warme chocolademelk gedronken en rond 12:15 zijn we naar MSG gelopen. Ondertussen stond daar al een aardige rij en zijn we achteraan aangesloten. Daar hebben we een tijdje staan praten met Brigitte en Tanja uit Duitsland die we al een aardige tijd kennen. Zij zaten in hotel Pennsylvania aan de overkant van de straat, maar waren alles behalve tevreden over hun kamer.

Rond 12:30 gingen de deuren eindelijk open, hebben we onze kaartjes en laminates opgehaald en zijn we naar boven gegaan. We hebben een beetje door de zaal gelopen en hebben een kijkje genomen bij de spullen die geveild en verloot zouden worden. Wederom hingen er leuke spullen tussen, maar alles is boven mijn budget. We vonden een lege tafel achterin de zaal en hebben plaatsen vrijgehouden voor Kim, Brigitte en Tanja. Na het traditionele welkom van Mrs. B. and Father Bob werd het voorgerecht geserveerd. Het was iets met vis en het smaakte goed. Na het voorgerecht hebben we nog even rondgelopen op zoek naar meer bekenden en heb ik een lootje gekocht. We hadden geen flauw idee wanneer Kim zou komen, we hadden al doorgegeven dat haar vlucht erg vertraagd was, maar rond 14:30 stond ze dan eindelijk aan onze tafel. Uiteindelijk was haar vlucht meer als 2 uur vertraagd en was ze erg blij met de informatie die we voor haar hadden achtergelaten zodat ze snel naar MSG kon komen. Het was tijd om het hoofdgerecht te serveren, maar het leek wel alsof we in het vliegtuig zaten. We hadden de keuze tussen pasta en rundvlees (“pasta or beef?”) en ik heb uiteindelijk maar gekozen voor pasta. Tegen de tijd dat de pasta eindelijk op onze tafel stond was deze al aardig afgekoeld, maar desondanks smaakte het erg goed.

Tussen de gangen door werd de veiling en loterij gehouden en sommige dingen gingen echt voor belachelijke bedragen weg. Ik ben een grote Bon Jovi fan maar om nou zo veel geld voor iets van Jon neer te leggen? Nee, dat besteed ik dan wel aan m’n volgende reis of show. Na het toetje vertelde Father Bob dat we naar de soundcheck mochten en dat zorgde voor een hoop gejuich. Mensen waren zelfs zo blij dat ze alvast rijen gingen vormen bij de roltrappen ondanks dat Father Bob verschillende keren zei dat dat niet mocht. Na een tijdje en wat overleg volgde de mededeling dat we op volgorde van ons laminate nummer naar boven mochten, maar aangezien wij #203 – #205 hadden zou dat voor ons nog wel even duren. Tijdens het wachten hebben we dus maar weer rondgelopen en geprobeerd om een foto met Mrs. B. te regelen. Wederom zei ze nee, waarom weten we niet, meestal is ze toch wel bereid om op de foto te gaan maar tot op heden hebben wij geen geluk. Meestal is het Mr. B. die niet op de foto wil, maar juist met hem staan we wel op de foto.

Het was eindelijk onze tijd om naar boven te gaan, onze kaartjes werden gescanned en we mochten de grote zaal van MSG betreden. Uiteindelijk zaten we op de 12e rij precies in het midden en voor een soundcheck vinden wij dat goed genoeg. Het duurde dan ook niet lang voordat de band, even later gevolgd door Jon, op het podium verscheen. Jon heette ons welkom en ze begonnen te spelen. De fanclub mocht 2 nummer kiezen die ze die avond zouden spelen. Always was 1 van die nummers en hij vertelde ons gelijk dat het de versie van het album This left feels right zou zijn en deelde ons gelijk mede dat hij weet dat wij dat album haten maar hij vindt het geweldig. Na een tijdje verliet Jon het podium en liep langs ons heen naar achteren maar de band bleef op het podium achter. Omdat de rest nog op het podium stond begonnen mensen titels van Richie’s solo albums te roepen en dat hij die moest spelen. Opeens hoorden we geluid van achteren, dus iedereen draaide zich als een gek om om te kijken wat er gebeurde. Daar, in het midden van de zaal, stond Jon op een verhoging bij het soundboard. Ze begonnen met het spelen van Last man standing zoals ze dat net op het podium hadden staan bespreken en eindigden met een test van de beveiliging om Jon weer veilig naar het podium te brengen. Dit was gelijk het einde van de soundcheck. We hoefden niet meer naar buiten dus zijn we op ons gemak door MSG gaan lopen. We zagen wat voor merchandise er voor de shows was en een speciaal MSG shirt konden we natuurlijk niet laten lopen. Helaas waren de winkels nog niet open dus we moesten nog even geduld hebben.

We zijn eerst gaan eten en toen de deuren voor het overige publiek open gingen gingen de winkels ook open. We hebben het t-shirt gehaald en zagen nog een aantal dingen die we eerder niet hadden gezien. Kim was zo aardig om nog 2x een credit card aan te vragen (ze vernietigt de kaarten zodra ze ze binnen krijgt) zodat ik en Mariska ook onze Have a nice day rugzak hadden.

Rond 7:30 begon de support en waren we blij dat we nog niet op onze plaatsen waren, wat een herrie was dat. Om 8 uur was de support act afgelopen en zijn we naar onze plaatsen gegaan. We hebben tijdelijk gedag gezegd tegen Kim die aan de andere kant van het podium zat. Onze plaatsen konden bijna niet beter, 3e rij aan de rechterkant voor het podium.

20:30 is zoals gewoonlijk showtime. We wisten eigenlijk al een beetje wat er zou gaan gebeuren dus we hadden ons eigenlijk al een beetje omgedraaid. Toen we een hoop geschreeuw van achteren hoorden komen wisten we het zeker, Jon ging achterin beginnen. Na Last man standing liep Jon terug naar het podium omgeven door beveiliging. You give love a bad name was net zo goed als anders en het horen van de nummers van het nieuwe album (Have a nice day) was super. De This left feels right versies van Always en I’ll be there for you zijn super om live te horen en gelukkig zingt Jon I’ll be there for you weer mee. Ik vind het niet erg dat Richie het nummer meestal solo doet, maar toch mis ik Jon z’n stem. Tijdens het langzame stuk van Story of my life ging Jon op de rand van het podium zitten recht voor ons. Ik weet niet hoeveel foto’s ik hiervan heb genomen, maar het zijn er in ieder geval niet weinig en ze zijn allemaal super geworden. Blaze of glory werd vanaf de tribune gedaan. Jon stond wederom midden in de zaal, dit keer aan de rechterkant midden op de tribune tussen de fans. Ze hebben het nummer helemaal herschreven naar een geweldig acoustisch nummer. De mensen die om Jon heen zaten waren compleet van de wereld en konden niets anders als naar Jon staren.

Na de show zagen we Kim weer op de eerste rij. We hebben nog een poging gedaan om een setlist te pakken te krijgen maar ook nu weer geen resultaat. Uiteindelijk zijn we maar naar de trein gegaan en terug naar het hotel waar we nog even na hebben zitten praten over de middag en avond.

Tot aan de show hadden we de hele dag om in New York door te brengen. Kim wilde graag een kijkje nemen bij de kerstramen van Macy’s, maar die vielen zwaar tegen. Mariska en ik hadden eerder wat andere ramen gezien bij Lord Taylor en besloten om daar te gaan kijken. Daarvandaan zijn we doorgelopen naar Rockefeller Center waar woensdagavond de kerstboom ontstoken zou worden. Helaas kunnen we daar niet bij zijn omdat we woensdag naar Philadelphia gaan. De boom was niet zo groot als ik dacht dat hij zou zijn, zo zie je maar weer wat voor invloed TV op bepaalde beelden kan hebben.

Ondertussen waren we nog steeds op zoek naar de nieuwe single, Who says you can’t go home, maar alle muziekwinkels waar we zijn geweest hadden hem niet. We zijn naar Tower Records in de Trump Tower op 5th avenue gelopen, maar voordat we daar aankwamen kwamen we Tico (drummer) en zijn vrouw tegen. Ik had in eerste instantie niets in de gaten totdat Mariska me riep, hij was net achter me de straat over gestoken. We zijn ze een klein stukje gevolgd totdat ze een gezellig Italiaans restaurantje in gingen waar ze zijn gaan lunchen. Na ons bezoek aan Tower Records (waar ze de single ook niet hadden) zijn we richting het Park Plaza hotel gelopen. Dit hotel staat wel een beetje bekend om de beroemde gasten, waaronder Bon Jovi, maar dit keer was het gesloten vanwege een grote renovatie. We zijn over Madison Avenue terug gelopen naar het Empire State buidling en hebben onderweg een stop gemaakt bij Grand Central station.

Kim was nog nooit op het Empire State geweest dus dat was onze volgende stop. Bovenop bleek dat de helft van het observation deck was afgesloten vanwege de harde wind. We konden Libby en Giants stadium zien liggen, maar desondanks was het toch redelijk bewolkt. Nadat we half bevroren weer met de lift naar beneden waren gegaan was het tijd voor een Starbucks, we moesten toch een beetje opwarmen.

Ondertussen was het tijd geworden om te gaan eten. We hadden besloten om dit niet in MSG te doen, want we hadden allemaal geen trek in een hotdog of hamburger. Kim wist een leuk Italiaans restaurant, Carmine’s, in een zijstraat van Times Square recht tegenover het Nokia theater. Het was al erg druk en we moesten ongeveer 30 minuten wachten voordat we een tafel kregen. We hebben Ravioli and Cheese besteld en de porties zijn daar zo groot dat we aan 1 portie genoeg hadden voor ons drieën.

Na het eten zijn we teruggelopen naar MSG en tegen de tijd dat we daar aankwamen waren de deuren al open. Deze keer zaten we alledrie bij elkaar op rij 8 in het midden. We hebben even met Father Bob staan praten die uiteindelijk in dezelfde rij zat als wij alleen aan de andere kant van het gangpad. Op de een of andere manier denkt hij nog steeds dat ik uit Duitsland kom maar ik geloof dat hij nu wel weet dat dat niet het geval is. Ik heb wel tegen hem gezegd dat ik hem volgende keer ga overhoren. Het enige dat ik hem nog moet leren is wat mijn naam is want hij verdeeld de kaartjes bij trips en events en ik wil ook wel eens 1e of 2e rij zitten.

Deze keer zijn we tijdens de support act blijven zitten, maar het was geen artiest waar ik zelf naar toe zou gaan. We waren blij dat het afgelopen was. Rond half 9 ging het licht weer uit en automatisch ben ik weer op m’n stoel gaan staan om naar achteren te kijken. Nog geen 2 tellen later kijk ik naast me en zijn Kim en Mariska weg. Daar sta je dan, je af te vragen waar die 2 in vredesnaam naar toe zijn gegaan. Jon begon inderdaad weer achterin, het licht was in ieder geval beter als gisteren dus ook de foto’s zijn dit keer iets beter, maar nog steeds donker. Jon liep weer terug naar het podium en tegen de tijd dat You give love a bad name begon kwamen Mariska en Kim ook weer aanlopen. Die waren snel naar de zijkant gelopen in de hoop dat ze Jon aan konden raken, en dat was ze gelukt. Na de show moesten ze me nog even laten zien waar ze hem hadden aangeraakt dus mijn kuiten hebben een heerlijke massage gekregen. Gedurende de show heeft Richie z’n duim gesneden aan een van de snaren van z’n gitaar en dat bloede flink. Jon had dat op een gegeven moment door en wees het aan, de camera werd er op gericht en het witte gedeelte van z’n gitaar was alles behalve wit. Tijdens Bed of roses is Richie even naar achteren gegaan en kwam terug met een mooie pleister om z’n duim. Deze show was beter als die van gisteren, dat belooft wat voor Philadelphia. Na de show zijn we weer naar voren gelopen, maar wederom zaten we naast de setlists.

Vandaag hebben we New York achter ons gelaten en zijn we via New Jersey naar Philadelphia gereden. Op Newark International Airport hebben we voor de komende dagen een auto gehuurd en nadat we alle bagage in de auto hadden gestopt zijn we als eerste op weg gegaan naar Jons huis. Toen we daar aankwamen was het eerste dat opviel het hek dat nu voor de oprijlaan van de studio staat en de studio heeft ook zijn eigen huisnummer gekregen.

Kim wilde graag naar Whole Foods waarna we door zijn gereden richting Red Bank. Vanaf een kleine haven kan je Jon z’n huis aan de overkant van de rivier zien liggen. Volgende stop was het huis van Bruce Springsteen dat al helemaal in de kerst stemming was. We zijn ook nog even langs de school gereden waar Jon z’n kinderen op school zitten en daarna zijn we door gereden naar Rumson om een kijkje te nemen bij Jon z’n oude huis. Kim was daar nog nooit geweest, maar er wachtte ons een grote verrassing. De hekken die er voorheen stonden zijn weg. Het lijkt erop dat het huis is afgebroken en opnieuw is opgebouwd, maar na we onderzoek thuis blijkt dat de huidige bewoners het huis flink hebben uitgebreid. Het enige dat het huis nog herkenbaar maakt is het bord waar het huisnummer op staat. Hierna zijn we weer terug gereden naar Red Bank en hebben we een bezoekje gebracht aan het Count Basie theatre.
We hebben gevraagd of we een kijkje in het theater mochten nemen maar dat was helaas niet mogelijk. Wel vertelde de dame ons dat ze bezig zijn om het theater volledig in oude staat te restaureren en dat ze nu de linkerkant van de boog over het podium hebben gerestautreerd. Tijdens de restauratie zijn ze onder 4 of 5 lagen verf de originele verflaag tegengekomen. Ze zijn nu bezig met het inzamelen van geld zodat ze ook de rechterkant van de boog kunnen doen.

Hierna hebben we de kustweg richting Seabright genomen om even bij Elements langs te rijden. Op zich niets bijzonders maar Mariska was hier nog nooit geweest en zo kunnen we weer iets van onze lijst afschrappen. Hiervandaan zijn we richting Colts Neck gereden naar Davids oude huis waar we net zijn ex en de kinderen weg zagen rijden. We zijn verder gereden naar wat wij dachten dat Tico’s huis was maar hier zijn we niet zeker van. Voorheen had hij heel groot het TT logo op zijn garagedeur staan, maar dat hebben we nu nergens gezien. We hadden nog tijd genoeg dus we zijn naar de Roadside diner gereden. Daar aangekomen begon het al redelijk te schemeren maar we wilden toch nog wat foto’s maken.

De laatste keer dat we hier zijn geweest was hij gesloten, maar dat was dit keer niet het geval. Het was er zelfs heel erg druk. Onze flitsen had schijnbaar de aandacht getrokken van de eigenaar want hij kwam naar buiten en vroeg of we niet binnen wilden komen. Vanwege de drukte hebben we hem hier vriendelijk voor bedankt en zijn we buiten gebleven. We hebben even met hem staan praten. Het blijkt een Griek te zijn en sinds 9 jaar de eigenaar van de diner te zijn. Helaas was hij te kort eigenaar om iets te weten van de photoshoot voor het Crossroad album, maar toen we hem naar Bon Jovi vroegen vertelde hij ons wel dat Jon er 3 jaar geleden nog eens is geweest maar daarna niet meer. Hij was erg moeilijk te verstaan dus we hebben het verder bij dit gesprek gelaten.

Het begon nu toch echt tijd te worden om naar Philadelphia te rijden dus we zijn richting Trenton en vervolgens Philadelphia gereden. De skyline van Philadelphia is net zo mooi als die van New York. Toen we eindelijk bij ons hotel aankwamen hebben we de auto de parkeergarage ingereden en hebben we ingecheckt. We hadden een mooie ruime kamer, het enige nadeel was dat we recht tegenover de lift zaten. We hebben ons even opgefrist en zijn op zoek gegaan naar een leuk restaurantje om te eten. Uiteindelijk zijn we bij een klein cafe genaamd Misconduct Burger terecht gekomen en hebben we heerlijke hamburgers gegeten. Na het eten hebben we nog een kleine wandeling gemaakt en zijn we langs The Ritz, Tower Records (wederom geen single) en het gemeentehuis gelopen. De avond ervoor was er groot feest bij het gemeentehuis voor de jaarlijkse ontsteking van de verlichting van het gemeentehuis. Hierbij projecteren ze een dia op het gemeentehuis waardoor de verschillende delen, zoals ramen en deuren, een andere kleur krijgen.

The Ritz was ook al helemaal in de kerstsfeer inclusief een gigantische boom midden in de lobby en een dorp gemaakt van koek, cake en andere lekkernijen. Hier hebben we even gezeten om op te warmen en daarna zijn we terug gegaan naar het hotel.

Vandaag hebben we kaartjes gekocht voor de hop-on hop-off bus zodat we 2 dagen onbeperkt door Philly kunnen crossen. Helaas moesten we eerst 45 minuten wachten voordat er eindelijk een bus op kwam dagen.

Onze eerste stop was het Independence visitors center van daar uit zijn we naar het Betsy Ross huis gelopen waar ze denken dat de eerste Amerikaanse vlag is gemaakt. Het is een heel klein huisje en we vroegen ons echt af hoe iemand daar met 5 kinderen kon leven.

We zijn een stuk terug gelopen richting The US Mint. We waren eigenlijk van plan om hier een bezoek aan te brengen, maar je mag geen camera’s en/of tassen meenemen en kluisjes hebben ze er niet. Dat ging dus niet door. Aan de ovekant van de straat ligt het kerkhof waar oa Ben Franklin en 4 anderen die de Declaration of Independence hebben getekend liggen begraven, maar er liggen hier ook voorouders van de familie Heineken. We hebben er even rondgelopen, maar behalve het graf van Ben Franklin (dat ze aan het restaureren waren, en een hoop eekhoorns was er niet veel te zien.

Het is wel makkelijk dat de grote bezienswaardigheden allemaal rond hetzelfde kruispunt liggen want de volgende stop, Liberty Bell, lag ook weer aan de overkant van de straat. Het duurde even voordat we door de beveiliging heen waren, bijna net zo streng als op het vliegveld. Mariska had bijna geen kleren meer aan voordat ze eindelijk door mocht lopen. In de ruimte waar de bel hangt stond de beveiliging met iemand te praten die wel erg veel van de bel af wist. Dit bleek achteraf een van de curatoren te zijn en hij heeft ons het een en ander over de bel verteld. Hij liet ons ook de sporen zien van de laatste keer dat er is geprobeerd om te bel te luiden. Een paar jaar geleden heeft iemand geprobeerd om met een hamer de bel te luiden/beschadigen. Hij had de hamer hier speciaal voor gekocht en op de bel kon je inderdaad een aantal beschadigingen in de lak zien.

Na ons bezoek aan de bel zijn we weer de straat overgestoken naar Independence Hall. Wat we niet wisten is dat we in het Indepence Visitors center gratis kaartjes hadden moeten halen. We hebben aan de rangers gevraagd of het een probleem was dat we geen kaartje hadden en hij zei dat we even moesten wachten totdat iedereen binnen was en als er nog ruimte was zou hij ons komen halen. Na een minuut of 5 kwam hij weer naar buiten en vertelde ons dat we ook naar binnen konden gaan.

Hij vertelde ons een verhaal over de geschiedenis van Independence Hall en de Declaration of Independence. Hierna zijn we de Hall ingegaan en hebben we een aantal kamers gezien waarin ze de geschiedenis uit hebben gebeeld. Sommige spullen die in deze kamers staan zijn ook daadwerkelijk nog afkomstig uit die tijd. De eerste kamer die we bezochten zag er uit zoals tegenwoordig de rechtzalen eruit zien. De 2e kamer is de kamer waar de Declaration is ondertekend.

Tijdens de winter kan je ook naar boven waar ze een wapencollectie en eettafels hebben opgesteld. Je mag alleen niet de klokkentoren in. De trap die daar naartoe gaat en ook de toren zelf zijn niet veilig. Na dit bezoek zijn we weer de straat overgestoken en zijn we een klein winkelcentrum genaamd de Bourse, dit zit onder een kantoorpand, en hebben we pizza gegeten. We hebben de bus gepakt richting het Hard Rock Cafe en vanaf daar zijn we terug gelopen naar ons hotel zodat we ons klaar konden maken voor het avondeten.

We hadden om 6:30 met Shelly en James afgesproken bij Chickie’s & Pete’s maar we waren vreselijk laat. Uiteindelijk kwamen we pas om 7 uur aan, maar Shelly en James zaten gezellig aan de bar op ons te wachten. Het was heel leuk om Shelly weer eens te zien en we waren na alle verhalen van Shelly toch wel heel nieuwsgierig geworden naar James en hij schijnbaar ook naar ons. James is naar voren gelopen om te kijken of onze tafel klaar was en we konden gelijk aanschuiven. Het diner was heel gezellig en we zijn weer helemaal bijgepraat. Aan het einde van de avond hebben we afscheid genomen en terwijl ik stond te wachten totdat Kim en Mariska klaar waren met hun toilet bezoek stond Shelly ineens naast me. Ze zei dat ze ons wel even naar het metrostation zouden brengen want James wilde niet dat 3 dames alleen over straat zouden lopen. Natuurlijk moest James ook even laten zien dat hij toch wel een echte vent was en dat lukte hem aardig met de burnout die hij vlak voor de deur uitvoerde. Zijn auto is getuned door Obie, dus een flinke motor met veel power en veel geluid. Bij de metro hebben we nogmaals afscheid genomen en zijn we terug gegaan naar het hotel. Daar hebben we nog even iets gedronken en zijn we gaan slapen.

Vandaag hebben we de bus genomen naar het Museum of Art en daar hebben we een van de gratis tours door het museum genomen. Ik ben helemaal geen museum liefhebber, maar dit was toch wel leuk om te doen. De gratis tours gaan door allerlei delen van het museum waardoor je een goed beeld krijgt van de collectie die ze hebben. De eigenlijke reden dat we naar het Museum of Art zijn gegaan is vanwege de trap aan de voorkant. Hij is bekend uit de Rocky films, maar de eigenlijke reden van ons bezoek was dat 5 maanden geleden hier Live8 is gehouden. We hadden Jon in interviews alleen maar horen praten dat het enige dat hij had gezien the horses ass was. Nou we weten nu wat hij bedoelt. LOL

Na zo’n 1,5 uur hebben we de bus weer gepakt en dit keer zijn we naar South Street gereden, een van de lange winkelstraten. We zijn heel South Street afgelopen en we moesten natuurlijk een stop maken bij het Condom Kingdom. Op de terugweg hadden we toch wel honger gekregen en hebben we Philly Cheese steak gegeten bij Jon’s. Na de lunch zijn we naar Penn’s landing gelopen en zo terug naar het begin punt van de bus. Ondertussen hadden we het hele rondje gedaan en zijn we bij het Marriott hotel uitgestapt. Na snel terug te zijn gelopen naar het hotel konden, hebben we ons omgekleed voor de show van vanavond en hebben de metro genomen richting het Wachovia Center.

Kim had met Lisa afgesproken bij de boxoffice, maar om 6:45 nog steeds geen Lisa. Kim zei tegen ons dat we alvast naar binnen konden gaan en dat ze ons daar wel zou zien. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen hebben we weer rondgelopen en ons ingeschreven voor verschillende dingen. Bij de tafel van de Philadelphia Soul kwamen we James en Shelly tegen en we hebben even staan praten. Ze zijn snel doorgelopen want ze waren op zoek naar Obie die nergens te vinden was. Ik wilde nog kijken voor een trui, maar de maten die ze hadden zijn allemaal te groot dus dat wordt wachten tot de tour in Europa. We zijn nog verder doorgelopen totdat Mariska zich realiseerde dat ze weer was vergeten om Shelly haar cadeau te geven. Gelukkig wisten we in welke box ze zaten dus zijn we die kant opgelopen. Natuurlijk gingen wij linksaf ipv van rechts dus hebben we de hele arena rondgelopen voordat we de box gevonden hadden. We vroegen aan de security of hij Shelly wilde waarschuwen, maar hij vertelde ons dat we wel naar binnen mochten en haar zelf op konden zoeken. Dat duurde niet lang, want ze stond bij de bar die vlakbij de deur was. Ze stond wel even verbaast te kijken toen we ineens naast haar stonden, maar toen ze het cadeau kreeg begreep ze het wel.

Rond 8 uur zijn we onze plaatsen op gaan zoeken, dit keer 15e rij in het midden, en rond 20:30 was het weer showtime. Wij stonden weer naar achteren te kijken en de mensen die achter ons zaten snapten er helemaal niets van. Toen we ze vertelden dat Jon achterin zou beginnen zijn zij ook snel op hun stoelen geklommen om wat te kunnen zien. Het geluid was helaas heel erg slecht. Jon zat er steeds naast, op een gegeven moment heeft hij zelfs z’n oormonitoren uitgedaan en toen werd het iets beter, maar nog steeds niet wat we gewend zijn. Toen hij op het podium was riep hij Can you hear me now?!? Deze show haalde niet het niveau van de MSG shows, maar het was nog steeds een goede show. Aan het einde was het wel even lachen. Tijdens Wanted dead or alive ging de gitaar wissel mis waardoor Richie z’n solo miste. Jon stopte de show en snapte er niets van de Richie de bekendste gitaar solo in de geschiedenis verknalde. Ze zijn weer begonnen aan het begin van de solo en Richie moest natuurlijk even laten zien waarom dit de beste gitaar solo uit de gechiedenis is.

Na de show ontmoetten we Kim weer op de eerste rij en zijn we nog even op zoek gegaan naar Shelly en James, maar helaas hebben we ze niet meer gezien. We hebben de metro terug genomen en zijn nog even naar The Ritz gegaan. Bij de hoofdingang was niet veel gaande, maar bij de zij ingang stonden wat handtekeningjagers dus wij wisten genoeg. Nadat we even naar binnen hebben gekeken bleken de liften naar de kamers direct naast de deur te zitten dus niet zo vreemd dat ze deze ingang namen. Na een minuut of 10 kwam het eerste busje aan met Hugh, Jeff, Bobby en Tico. Tico had het weer eens te druk met bellen maar hij heeft toch het een en ander gesigneerd, de rest ging gelijk naar binnen. Na nog eens 10 minuten kwam het tweede busje aan, dit keer met David en Richie. We zagen David niet eens totdat hij al binnen was. Richie verklaarde ons voor gek om te staan wachten in de kou en ging ook gelijk naar binnen. Het laatste busje kwam 15 minuten later. We hoefden ons ook niet af te vragen wanneer dit busje aankwam of wie er in zou zitten. Het kwam namelijk onder politie escorte aanrijden en stopte precies voor de deur. We zagen Jon al z’n hoofd schudden en wisten dat hij gelijk naar binnen zou gaan. Hij heeft nou eenmaal een hekel aan handtekeningjagers en als die er staan loopt hij 9 van de 10 keer gewoon door. Hierna zijn we terug gegaan naar ons hotel en gelijk naar bed, morgen zou weer een drukke dag worden.

Vandaag is de dag van vertrek. Eerst moesten we Kim naar Philadelphia Airport brengen. Nadat we Kim gedag hadden gezet moesten we terug naar de Interstate maar op de een of andere manier miste we iedere keer onze afslag maar na ongeveer een half uur rondjes rijden om en door Philadelphia is het ons dan uiteindelijk toch gelukt.

We besloten om eerst naar Seaside Heights te rijden en daarvandaan naar het noorden te rijden. In Seaside Heights hebben we een bezoek gebracht aan het podium op de boardwalk waar Bon Jovi halverwege de jaren 80 de videoclip voor In and out of love heeft opgenomen. Het podium staat er nog steeds dus natuurlijk moesten daar even wat foto’s genomen worden. Hiervandaan zijn we langs de kust naar het noorden gereden, langs Asbury Park waar we bij de Stone Pony en Fastlane zijn gestopt, richting Seabright en vervolgens langs Jon’s huis richting Woodbridge.

We hadden nog wat tijd over dus zijn even naar de Woodbridge mall gegaan. Na wat rond gelopen te hebben zijn we weer richting Newark gereden om de auto in te leveren en in te checken voor onze vlucht naar huis.

Mariska moest naar Immigrations was ze was het kaartje van haar Visa Waiver kwijt en deze moet je inleveren anders kunnen er problemen ontstaan als je de volgende keer Amerika in wilt. Bij het inchecken hebben we gevraagd waar we moesten zijn en zij vertelde ons dat we naar customs moesten, daar werden we doorverwezen naar customs in terminal B en daar werd ons verteld dat de vliegmaatschappij hiervoor verantwoordelijk is. We zijn maar weer terug gegaan naar terminal C en onze gate waar Mariska nogmaals het verhaal vertelde. Daar werd ons verteld dat we naar de klanteservice moesten die letterlijk naast onze gate zat. Na voor de 5e keer uit gelegd te hebben wat er aan de hand was ging er ineens bij iemand een lampje branden. We moesten naar een dame die voor de klantservice stond met een mooie computer en daar konden we dan eindelijk invoeren dat Mariska het land gaat verlaten. Uiteindelijk was het dus binnen 5 minuten geregeld.

We hadden een rustige vlucht terug en op Schiphol heb ik m’n ouders gebeld hoe laat ik op het station zou zijn zodat ze me op konden komen halen. Ik heb een uurtje geslapen en ben toen naar de verjaardag van m’n neefje gegaan. Dat heeft me de dag door geholpen maar eenmaal weer thuis was het eten en naar bed.

Wederom een super trip, veel plaatsen gezien waar we nog nooit zijn geweest en plaatsen waar we al meer als eens zijn geweest. Weer een hoop mensen ontmoet en een hoop oude vrienden terug gezien, laat de europese tour maar beginnen en hopelijk volgend jaar weer terug naar Amerika.