Miriam's reisverslagen

Vannacht niet zo heel lekker geslapen, moet nog even wennen aan alle geluiden. Het is hier wel heerlijk midden in de natuur ondanks dat ik in een woonwijk zit. Als ik op de lanai zit zie ik links de zee en rechts kijk ik tegen een berg aan. Bella loopt ’s nachts ook redelijk rond van het ene naar het andere plekje en met haar lange nagels hoor je precies waar ze loopt en waar ze gaat liggen. Ach het went wel.

Ik was vanmorgen dan ook, voor mijn doen, vroeg wakker. Gisteren wel even zitten kijken wat ik vandaag zou gaan doen maar nog geen beslissing genomen. Vanmorgen lekker met m’n ontbijt en laptop op de lanai gezeten om het een en ander uit te zoeken en daar kreeg ik gezelschap van 3 gekko’s. Gekko’s komen op alle eilanden voor en hoewel ik ze op Oahu wel heb gezien, heb ik ze op Kauai en Maui niet gezien. et is uiteindelijk Volcano National Park geworden. Je hoeft hier maar 1x toegang te betalen en dan kan je een week lang naar binnen.

Rond een uur of 10 dus maar die kant op gereden. Ik zit hier redelijk goed want het is bijna 1 rechte weg er naartoe waar ook nog eens lekker door gereden kan worden. Met een uurtje stond ik in het visitor center waar een ranger al bezig was om een groepje toeristen het een en ander te vertellen over wat er te doen was. Ik heb me maar even afzijdig gehouden en heb een rondje gelopen. Toen de groep weg was heb een een auto kaartje gehaald en aan de ranger gevraagd wat handig is. Ik heb nog steeds last van m’n voet dus ik wil geen lange hikes doen zodat ik de rest van de week ook nog het een en ander kan ondernemen. Als eerste ben ik naar het Jagger Museum gereden. De grote tourbussen waren er nog niet dus het was daar heerlijk rustig. Het Jagger Museum staat aan de rand van de Kīlauea Caldera. Een gigantische krater waar een kleinere, nog actieve krater genaamd Halema’uma’u in zit (vraag me niet om het uit te spreken, maar fonetisch zou het Haaleema Oema Oe moeten zijn). Als je rond zonsondergang hier aan de rand over de krater uitkijkt kan je de oranje gloed van de lava zien, maar ik was hier ’s ochtends en dan zie je alleen stoom naar boven komen. Veel mensen noemen het rook en daar lijkt het ook op, maar dat is het dus niet.

Na dit bezoekje ben ik naar de Krater Rim Road gereden. Dit is een weg die voor een groot gedeelte langs de rand van de Kīlauea Caldera loopt en waar verschillende stops zijn. Op sommige stukken hebben ze de weg opnieuw aangelegd en hiervoor hebben ze lava weg moet halen. Er zijn dus stukken bij waar je letterlijk tussen 2 muren van lava rijdt. Ik ben als eerste bij de steam vents gestopt. Dit zijn gaten in de grond waar stoom uit komt, er zijn heel veel plekken in de krater en langs de rand, maar ook aan de andere kant van de weg zie je overal stoom omhoog komen. Als je hier in eerste instantie aan komt rijden is het heel raar om ineens dwars door een veld met steam vents te rijden. Aan de andere kant van de weg loopt de Sulfur trail. Deze brengt je naar een veld waar zwavel boven de grond ligt. Het is heel raar, als je langs de rand loopt ruik je de stoom niet, loop in het zwavelveld ruikt de stoom helemaal naar zwavel. De stank is dan ook af en toe niet te harden, zeker als je de wind van voren hebt. Na deze korte trail ben ik verder gereden over Krater Rim Road en ben bij verschillende punten gestopt. Bij sommige kon ik ook een earth cache doen en als ik er dan toch ben …. Vandaag heb ik uiteindelijk 7 earth caches en een virtual gedaan. Omdat het een nationaal park is mogen er geen fysieke caches worden verstopt, earth en virtual caches zijn dan perfect. De earthcaches zijn ook een serie die in samenwerking met de nationale park services zijn gelegd dus er is een hoop informatie uit te halen.

Omdat Big Island het jongste eiland van Hawaii is en nog steeds groeit, er is een uitbarsting die al sinds 1987 actief is en een 2e die sinds 2008 loopt, is er nog heel veel relatief nieuwe lava in het nationale park te vinden. Het is ook erg moeilijk te voorspellen wat de vulkaan gaat doen. De uitbarstingen die nu lopen verspringen ook van vent naar vent, de lava komt dus niet al die tijd al uit hetzelfde gat (om het zo maar even te noemen) De lava kan morgen ineens uit een ander gat stromen en een woonwijk bedreigen. Gelukkig is dit een relatief rustige vulkaan en valt het springen mee, het duurt ook wel even voordat de lava een woonwijk bereikt dus voor evacueren is meer als genoeg tijd als het nodig is. In de jaren 90 is al een heel dorp bedolven onder de lava, het enige dat ze hebben kunnen redden is de kerk. Deze hebben ze een stuk verderop neer gezet en wordt nog steeds gebruikt. Huizen en wat er verder allemaal op de weg van de lava lag is allemaal vernietigd.

Het volgende punt waar ik uit kwam was de Devastation Trail. Dit is een korte hike door een gebied wat is vernietigd door spuitende lava. Dat komt nu op Hawaii niet meer voor, maar toen Big Island net was gevormd kwam dit nog regelmatig voor. Het mooie van deze hike is dat je door een bos loopt en ineens op de afscheiding staat tussen lavaveld en bos. Vroeger was dit oerwoud maar het is volledig door de lava vernield, tenminste tot aan de grens waar het nu ligt. De ene kant dus dor, droog en alleen maar stenen, de andere kant bomen en planten die in deze omgeving kunnen overleven.

Op naar de volgende hike, Mauna Ulu. Dit is een relatief korte hike over een lava veld dat stamt uit november 1979. Het is heel bizar om over zo’n veld te lopen. Je zou denken het is alleen maar lava en er leeft en groeit niets. Dat is dus niet waar. Lava is een zwak en poreus gesteente waardoor het op een gegeven moment gaat breken. Je ziet dus overal bomen en struiken tussen de lava groeien. Veel bijzonders is het overigens ook niet want de grond is warm waardoor water verdampt en bevat veel gassen waardoor planten verstikken. Kennelijk zijn er toch een paar planten die het wel redden, voornamelijk varens. Wat bijzonder is aan deze hike is dat dit gebied vroeger oerwoud was, zeer nat dus. Toen de lava ging vloeien en door dit gebied heen kwam waren veel bomen in staat om de lava weerstand te bieden doordat ze heel nat waren. Dit betekent echter niet dat ze hier de lava mee tegen kunnen houden want dat is gewoon niet zo. Doordat de bomen lang weerstand konden bieden hoopte de lava zich op rondom de stam en koelde af. Het effect is dat je nu dus een hoop opgestroopte lava ziet met daarin een gat. De bomen hebben het uiteindelijk natuurlijk niet overleefd. Ik heb ook hier niet het hele rondje gelopen, ik heb in totaal denk ik 1,5 km over de lava heen gelopen.

De volgende stop die ik vandaag nog wilde doen was de Pu‘u Loa Petroglyphs, een hike van ongeveer 2,5 km en ook weer volledig over lava. De petrogliefen zitten goed verstopt, vanaf de weg kan je ze niet zien, en de hike over lava staat aangegeven met cairns, een stapel stenen. Nou ken ik de standaard cairns van een steen of 5 a 10 op elkaar, maar hier is het gewoon een berg stenen, niet te missen dus. Het lopen over lava is soms best lastig. Veel is ongelijk, scherp of helemaal geribbeld. Ook hier heb ik weer wat touren uit moeten halen om veilig op m’n benen te blijven staan, maar ik ben zonder kleerscheuren heen en weer gekomen. Onderweg kom je helemaal niets van petrogliefen tegen, je ziet ze pas als je daadwerkelijk op de lokatie bent en het zijn er veel, heel veel. Varierend van een punt tot een kleine tekening. Deze petrogliefen zijn gemaakt door de originele Hawaiianen en het gebied wordt dus ook als heilige grond beschouwd. Over het gebied is een soort catwalk gemaakt zodat je ze van dichterbij kan bekijken. Op de terug weg kwam ik ze echter ook tegen op het pad terug naar de auto. Deze waren helaas al behooorlijk beschadigd, maar ja ze liggen nu eenmaal op het looppad en de mens zou de mens niet zijn als ze er niet met hun tengels vanaf konden blijven. Zonde, maar de petrogliefen bij de catwalk zijn wel goed beschermd. Toen ik er aan kwam was er ook een ranger aanwezig.

Laatste stop van vandaag was de Hōlei Sea Arch. Een boog, of arch, die in zee staat. Deze staat ook aan het einde van de weg, volgens mij ben ik deze vakantie al vaker aan het einde van de weg geweest. Je loopt een stukje over lava naar een uitkijkpunt waar je ook gelijk op de rand van de klif staat. De klif is een kleine 12 meter hoog en als je over het randje kijkt kijk je in de hard tegen de rotsen aanslaande zee. De arches ontstaan net zoals de zeegrotten. De zee beukt er op los en op een gegeven moment geeft het gesteente mee. Als dit gebeurt valt het middelste gedeelte er volledig uit en blijft de arch over. Het is nooit veilig om over de bovenkant van de arch te lopen. Hij is instabiel en het is niet te voorspellen wanneer de bovenkant er ook uitvalt en er alleen nog een pilaar overeind staat, die het uiteindelijk ook begeeft. Volgens de ranger in het visitors center hebben ze hier veel meer arches als het Arches National Park, maar laten ze hun die eer maar houden.

Het was ondertussen half 5 geworden en het was tijd om terug te gaan naar Hilo. Ik wilde eigenlijk de gloed in de krater nog op de foto zetten, maar ik was zo handig om wel m’n statief maar niet m’n triggertrap (afstandsbediening) mee te nemen. Ik wil van de week toch nog een keer terug om door de lava tube te lopen (deze is veel groter als op Maui) en om een stuk in een krater over lava te lopen dus dan doe ik dat ook gelijk. Volgens de ranger kan ik in deze tube m’n andere arm niet van een oorlogwond voorzien, daar is deze tunnel veel te lang voor. Ik werd door de ranger ook gewaarschuwd om of om 6 uur aanwezig te zijn zodat je een plekje vooraan hebt of om na zonsondergang te komen dus rond 7:15 als iedereen weer weg is als je de gloed wilt fotograferen. Nog beter is om te komen als het museum is gesloten want dan verlaat iedereen toch het park. Dit park is trouwens 24/7 open, je kan dus ook in het donker gaan hiken.

Het was weer een lange dag en ongemerkt maak je toch veel kilometers, zowel in de auto als lopend. Eenmaal in Hilo aangekomen snel langs de safeway gereden en een salade gehaald. Ik merk hier echt dat ik totaal geen trek heb in warm eten, maar ja het is nu half 9 en buiten is het nog 27 graden. Veel verder zal het ook niet afkoelen.

Ik denk dat ik morgen naar het zuidelijkste puntje van de USA rij, dan rij ik ook een heel groot stuk langs de kust en over de lava velden. Iedereen denkt dat het zuidelijkste puntje in Florida ligt, maar jammer joh dat is hier