West Amerika 2007

Mariska liet eind december 2006 vallen dat ze een lange trip aan de westkust van Amerika wilde gaan maken. Daar zei ik geen nee tegen dus gaan we 4 weken door Californië, Arizona, Utah, Nevada, New Mexico en Colorado trekken.

We vertrekken op 17 mei 2007 en komen 14 juni weer thuis. Na maandenlang plannen vertrekken we richting Phoenix. Met een overstap in Philadelphia zullen we, hopelijk, ’s avonds rond 6 uur lokale tijd in Phoenix aankomen. Na aankomst gaan we gelijk ons vervoer voor de komende 4 weken ophalen. We hebben een Chevrolet Equinox geboekt, maar of we die krijgen weten we pas als we er zijn. Hebben ze geen Equinox krijgen we in ieder geval een auto die daar gelijk aan is.

De eerste nacht slapen we in een Super 8 motel vlakbij het vliegveld. Hiervan hebben we er tijdens onze reis verschillende geboekt, daarnaast hebben we ook een aantal Motel 6 en Best Western motels/hotels geboekt en in Yosemite zullen we zelfs in een tent slapen (als de beren het maar niet doorkrijgen dat wij er zijn). Aan de hand van onderstaand routekaartje krijg je al een aardig idee van waar we heen gaan en hoe de route er uit ziet.

route

Het is erg gezellig op Philadelphia airport, we zitten hier al ruim een uur te wachten op ons vliegtuig en dat is eindelijk net aan komen rijden. Helaas we krijgen nu net de mededeling dat onze vlucht “indefinate” is vertraagd. Joepie, wij hebben weer eens een overstap, daar rust bij ons geloof ik een vloek op. Maar goed geeft ons wel even de tijd om het verslag bij te werken. Hopelijk kunnen we hier wel nog vandaag vertrekken want morgen hebben we een lange dag voor de boeg. Wat het allemaal nog gezelliger maakt is dat er iemand achter ons toonladdertjes zit te zingen. Pa, ma ik dacht toch echt dat we daar van verlost waren???

De vlucht vanaf Amsterdam was redelijk rustig, alleen hadden we geen idee waar we ergens in de lucht hingen. Op een gegeven moment kijk ik naar buiten en zie daar een hoop ijs drijven. Vlak voor de kust van Canada hebben we niets anders als ijs, ijs en nog eens ijs gezien. De bergen zijn wit, de rivieren en meren zijn bevroren. Heel mooi om te zien. Daarna zaten we al weer vrij snel boven de bewolking totdat we ineens de noordkust van New Jersey tevoorschijn zien komen, erg herkenbaar voor ons omdat we daar al regelmatig zijn geweest. We hebben nog even naar Jon en z’n broer gezwaaid. We waren wel erg verbaasd deze route te vliegen want normaal komen we vanaf land aan en niet vanaf de oceaan. We waren nog veel verbaasder toen onze piloot besloot om maar weer een stuk de Atlantische oceaan op te vliegen, gaan we terug naar Amsterdam of zo???? Na nog meer bewolking zagen we ineens weer kust naast ons en zowaar ook Atlantic City!!!! Erg herkenbaar aan het Borgata hotel & casino waar we ook al geweest zijn. Uiteraard nog even naar Shelly gezwaaid want volgens ons zijn we ook over haar huis gevlogen.

Met ongeveer 30 minuten vertraging zijn we uiteindelijk op Philadelphia airport geland. Daar was het dus snel door immigrations en customs heen, koffers weer afgeven en op naar de full security check. Jas, trui, schoenen, alles moet uit, je hoeft nog net niet in je ondergoed door de poortjes heen. Ondertussen wisten we ook al dat onze vlucht naar Phoenix een half uur vertraagd was dus de verloren tijd op de eerste vlucht hadden we al weer terug. Bij aankomst bij de gate was er nog geen vliegtuig te zien en dat duurde ook nog zeker 45 minuten. Toen er eindelijk werd omgeroepen dat we mochten boarden kwam ook gelijk de mededeling dat de vlucht voor onbepaalde tijd is vertraagd wegens een technische storing. Daar word je natuurlijk niet vrolijk van, maar je moet het er maar mee doen. De binnenlandse vluchten staan toch al niet bekend om stiptheid dus het was eigenlijk wel te verwachten.

We zijn net in ons hotel aangekomen, het is hier ondertussen al 12:30, na een vertraging van ruim 4 uur. We zullen dus morgenochtend vroeg op moeten en onze boodschapjes doen, vanavond ging dat helaas niet meer lukken. Wel hebben wel een leuk autootje meegekregen, een witte Toyota RAV4 4WD dus kunnen we lekker gaan scheuren. Nu gaan we snel even douchen en dan naar bed want we zijn allebei hartstikke gaar, niet vreemd eigenlijk aangezien we al 27 uur op zijn.

Gereden miles: 23 (37 km)
Tanken: $ 0

18-5

De roadtrip is begonnen! Na een waardeloze nacht waarin we allebei hooguit 2,5 uur hebben geslapen zijn we rond half 9 vertrokken voor de eerste kilometers richting Williams. Na een stop bij de eerste de beste Walmart die we tegenkwamen zijn we over de I17 richting de SR 89A. Totdat we die weg bereikten was de rit vrij saai, wel veel cactussen langs de weg, maar verder was er niet veel te zien. Vanaf het moment dat we de SR 89A bereikten veranderde het landschap vrij snel in heuvelachtig tot bergachtig. Onderweg zijn we even gestopt en hebben we in de buitenlucht geluncht. De weg veranderde snel van glooiend omhoog naar haarspeldbochten en weer terug.

In Prescott zijn we gestopt bij de AAA (ANWB) om wat kaarten te halen van de staten en steden die we nog gaan bezoeken, op vertoon van je ANWB pas krijg je die gratis mee. Daarna zijn we doorgereden naar Jerome dat eigenlijk op een berg is gebouwd dus veel klimmen en schitterende vergezichten. Hier zijn we gestopt en hebben een halfuurtje rondgelopen.

De bergweggetjes deden ons steeds meer aan de Pyreneeën denken en voordat we Sedona bereikten hebben we al aardig wat haarspeldbochten gedraaid. Sedona is een leuk stadje wat echt Amerikaans overkomt, 1 lange straat waaraan alle winkeltjes, hotels en cafés’s zitten. Vlak na Sedona ligt het rustige Slide Rock State Park. We wilden hier met de auto rondrijden en onderweg stoppen, maar dat ging niet. Het bleek te gaan om een door de natuur gemaakte wildwaterbaan en dan valt er natuurlijk niet veel rond te rijden. We hebben er een half uurtje doorgebracht en hebben toen onze weg vervolgd naar Flagstaff en Williams.

In Flagstaff hebben we een kijkje genomen bij het treinstation waar toevallig op dat moment 2 grote goederentreinen langs kwamen. De goederentreinen van de NS zijn daar helemaal niets bij. Beide hadden ongeveer 100 wagons erachter hangen en er stonden 2 tot 8 locomotieven voor. Vanuit Flagstaff was het de bedoeling om een stuk over Route 66 richting Williams te rijden, alleen onze pratende navigatie stuurde ons over de I40 en wij hadden dat net te laat door waardoor we de afslag misten. Goed, dan maar over de I40, waar het tot onze verbazing heel stil was en dat midden in de spits. We konden rustig de max snelheid rijden en rond kwart over 5 kwamen we bij ons hotel in Williams aan. Snel ingecheckt en ons even opgefrist waarna we op ons gemak het centrum van de stad in zijn gegaan. De magen wilden ook wel wat dus we zijn op zoek gegaan naar een leuk restaurant. Voordat we de mogelijkheid hadden om zelf iets te kiezen deed het weer dat voor ons want er kwam een flinke regenbui naar beneden. Aan de overkant van de straat zagen we een leuk restaurant zitten, Pine Country, en daar zijn we maar naar binnen gegaan. We hebben er lekker en redelijk goedkoop gegeten. Het weer was ondertussen ook weer opgeknapt en we hebben nog even door de hoofdstraat gelopen. Dit stadje leeft op Route 66 en de indianen dus in alle souvenir winkeltjes kom je ook spullen tegen met Route 66 of gemaakt door de indianen.

Op naar de Grand Canyon!!

Gereden miles: 241 (386 km)
Tanken: $ 0
Slide Rock State Park: $ 8.00

19-5

Het motto van vandaag: “I hiked, dragged myself, complained, nearly passed out and barely made it out of the Grand Canyon.”

We zijn vanmorgen om een uur of 7 opgestaan voor een korte rit naar de Grand Canyon. Eerst hebben we nog rondgereden in Williams en nog wat foto’s gemaakt. Na een rustige rit door wat een beetje op de Betuwe leek kwamen we aan bij het visitors center. Hier hebben we de America the beautiful pas gekocht waarmee we de rest van de reis de meeste parken kunnen bezoeken. In het park hebben we eerst Mather Point bezocht om alvast de Canyon te zien.

Rond een uur of 11 waren we al bij de receptie van de Yavapai lodge denkend dat onze lodge nog lang niet klaar zou zijn. We kregen echter gelijk de sleutel, hebben ons omgekleed en zijn op weg gegaan naar de Bright Angel Trail. Dit is 1 van de vele trails die ook door niet geoefende mensen gelopen kan worden. Wij hebben er voor gekozen om tot het eerste rustpunt te lopen, dat komt neer op zo’n 1,5 mile (2,4 km) en er staat ongeveer 2 – 3 uur voor om heen en terug te lopen. In die tijd ga je zo’n 1131 feet (345 m) de canyon in. Heen gaat het vrij makkelijk, het is allemaal bergafwaarts, terug is een heel ander verhaal. De steile stukken vanaf het rustpunt terug omhoog zijn zwaar en daarbij kwamen we onderweg ook nog wegwerkzaamheden tegen en een groep muilezels (met berijders).

We kunnen trots op onszelf zijn, in 2 uur en 50 minuten waren we weer terug bij het startpunt. Moe en rood van het stof maar zeer voldaan zijn we terug gegaan naar onze lodge en hebben een lekkere douche genomen voordat we zijn gaan eten. Na het eten zijn we naar Yavapai point gereden en hebben genoten van de zonsondergang. Het was wel zwaar bewolkt en door de harde wind werden we ook nog eens gezandstraald, maar het was zeker de moeite waard.

Morgenochtend gaan we proberen om vroeg op te staan zodat we ook de zonsopgang van 5.19 uur kunnen zien. Daarna hebben we een lange rit richting Kayenta voor de boeg.

Gereden miles: 67 (107 km)
Tanken: 11,84 gallon voor $ 40,25
Grand Canyon: $0, nationale park pas

20-5

Was dat even vroeg op staan vanmorgen, om 4:45 ging de wekker. Normaal gesproken zal je ons dan niet gelijk naast ons bed zien staan, maar dat was vandaag op de een of andere manier anders. Binnen een kwartier zaten we in de auto op weg naar Mather Point. Daar aangekomen bleken we niet de enige mensen te zijn die de sunrise in de Grand Canyon wilden zien. Het was redelijk druk op het eerste uitzichtpunt dus zijn we doorgelopen naar het 2e uitzichtpunt, daar was het aanzienlijk stiller en konden we makkelijk bij het hek komen. Het was niet zo bewolkt en winderig als de avond ervoor, maar echt speciaal vonden we het niet. We vonden de sunset mooier als de sunrise, maar dat kan misschien met de tijd van het jaar te maken hebben. Rond 5:45 waren we weer terug op onze kamer, hebben we ontbeten en onze koffers ingepakt. Om 6:30 zijn we vertrokken richting Page. Vlak nadat we de sleutels hadden ingeleverd zagen we een hert lopen langs de kant van de weg. Deze zijn redelijk tam, gisteren hebben we er ook een paar gezien vlak voordat we aan de bright angel trail begonnen. We zijn onderweg nog een aantal keer gestopt bij de verschillende viewpoints die we tegen kwamen. We vinden de oostkant van de Grand Canyon veel mooier dan de zuidkant waar we overnacht hebben.

Toen we het national park uitgereden waren, vervolgden we onze weg naar de volgende bestemming, Horseshoe bend, een gigantische meander in de Colorado in de vorm van een hoefijzer. Maar voordat je bij deze meander kon komen, moest je eerst nog een flink stuk lopen, voornamelijk heuveltje af, de meander ligt namelijk zo’n 15 minuten van de weg af.

De Horseshoe bend was fantastisch om te zien, het lag in een hele rustige omgeving en we konden vanaf de rotspunten de meander zien liggen. Na de nodige foto’s zijn we teruggelopen naar de auto en op naar de volgende bestemming.

Vlak voor Page ligt de Glen Canyon Dam, vanaf een afstand zie je echter alleen de Glen Canyon bridge. Pas toen we op de brug reden zagen we de dam aan onze rechterkant liggen. Aan de andere kant van de brug ligt het visitors center en daar zijn wij gestopt. Na de security check zijn we naar de andere kant van het visitors center gelopen en daar heb je een vrij uitzicht op de dam. We konden ook een rondleiding door de dam doen, maar dat hebben we vanwege de rest van de rit die we nog voor de boeg hadden niet gedaan. Na te hebben geluncht op de parkeerplaats zijn we weer over de brug gereden richting Page. Page is een echt Amerikaans plaatsje, 1 hoofdstraat waaraan alle winkels, hotels, cafés’s en restaurantjes zitten.

Het hoogtepunt van de dag was het bezoek aan de Upper Antelope Canyon, dat zo’n 10 km voorbij Page ligt. Je gaat met de indianen, die zijn eigenaar van de canyon, in een Jeep richting de ingang van de canyon over een zand/rotsweg. Je moet geen last hebben van wagenziekte want je kunt flink ziek worden tijdens de rit. De canyon is zo’n 400 meter lang en is uitgesleten door de wind die er zand doorheen blaast. De bovenkant van de canyon is grotendeels open waardoor er zonlicht naar beneden komt dat op sommige stukken ook de grond haalt. Afhankelijk van de stand van de zon is er iedere keer een andere lichtinval.

Na ongeveer 30 minuten in de canyon te zijn geweest zijn we weer terug gegaan naar de auto. We hadden nog ongeveer 150 km voor de boeg voordat we in Kayenta aankomen. Het landschap verandert constant. Het ene moment zie je canyons, het volgende moment open vlaktes en vervolgens rotsformaties. Het is overduidelijk dat we in het gebied van de indianen zijn. Onderweg kom je allerlei stalletjes tegen waar ze van alles en nog wat verkopen. Het merendeel is sieraden, maar af en toe kom je ook een stalletje met eten tegen. Rond 17:30 uur zijn we aangekomen bij ons hotel in Kayenta. Er is in dit stadje werkelijk helemaal niets te doen. Het enige dat er hier is zijn een paar hotels en dat is voornamelijk omdat we hier vlak voor Monument Valley zitten. We hebben een paar boodschappen gedaan en hebben gegeten bij 1 van de 2 eetgelegenheden die open waren (Burger King of McDonalds) en hebben dit verslag geschreven. Nu gaan we nog een beetje tv kijken en dan slapen.

Morgen hebben we een mooie dag voor boeg met Monument Valley op het programma.

Gereden miles: 250 (400 km)
Tanken: 7,36 gallon voor $23,14
Antelope Canyon: $26 per persoon

21-5

Vandaag hebben we alles op ons gemak gedaan. We zijn om half 8 opgestaan, hebben ontbeten en zijn vertrokken richting het Navajo Tribal Park – Monument Valley waar we om half 10 aankwamen. Als je richting Monument Valley rijdt zie je het landschap langzaam veranderen naar het landschap dat van de foto’s van Monument Valley bekend is. Je hebt Monument Valley niet gezien als je de 17 miles drive, een 17 mile lange dirtroad, niet hebt gereden. Met hier en daar een stop en het maken van veel foto’s doe je hier gauw 2 uur over want de maximum snelheid is 15 mile per uur en veel harder kan je echt niet. Wederom hadden we mazzel dat het niet druk was, we zijn bijna geen tegenliggers tegen gekomen en er was ook zeer weinig verkeer voor en achter ons. Het was wel duidelijk wanneer er een indiaan aan kwam rijden want die reden duidelijk geen 15 mile per uur en ze wisten precies waar de gaten zaten en welk gedeelte van de weg ze het beste konden rijden.

Onderweg van Monument Valley naar Durango kom je door Mexican Hat, een plaatsje dat bekend is vanwege een rotsformatie die wat weg heeft van een omgekeerde sombrero. Een ander uniek punt waar je langs komt is Four Corners. Dit kan je een beetje vergelijken met het drielandenpunt, alleen gaat het hier om het enige 4 staten punt in de USA. De grenzen van New Mexico, Arizona, Utah en Colorado komen hier samen en daar hebben de indianen een monument neergelegd. Het monument is omgeven door indianenwinkeltjes, vergelijkbaar met een kleine markt, die voornamelijk sieraden verkopen, maar af en toe kom je ook pijlen en bogen tegen.

Veel tijd ben je hier niet kwijt dus op naar het volgende punt. Iets dat we graag wilden zien waren de Aztec Ruins, helaas kwamen we hier pas om half 5 aan en ze sluiten om 5 uur dus we moesten voort maken. We konden handig gebruik maken van onze park pas, wat gratis toegang inhield. We kregen een plattegrond met daarop de ruins en een handig boekje waarin alle bezienswaardigheden beschreven stonden. De Aztec Ruins is een soort dorp, dat bestaat uit een centraal gelegen gemeenschapsruimte en daaromheen de huizen van de indianen. Ze zijn gedateerd van de 11e tot 13e eeuw. Een aantal huizen waren toegankelijk, de deurtjes waren wel heel laag, je moest er bukkend doorheen lopen. De gemeenschapsruimte was in 1921 geheel gerenoveerd en gaf een goed beeld hoe de Anazasi-indianen vroeger leefden. Ons bezoek was kort maar krachtig, binnen het half uur zaten we weer in onze auto onderweg naar onze laatste stop, het hotel in Durango.

Gereden miles: 256 (410 km)
Tanken: 7,3 gallon voor $25,18
Monument Valley: $10 per persoon
Four Corners: $ 3 per persoon
Aztec Ruins: $ 0, nationale park pas

Wat hebben wij het vandaag koud gehad, het was bijna niet leuk meer. Vanmorgen om 9 uur zijn we met de stoomtrein vanuit Durango richting Silverton vertrokken, een oud zilverstadje in de Rocky Mountains. Er was ons van te voren al aangeraden om verschillende lagen kleding aan te trekken of mee te nemen omdat de temperatuur onderweg nogal kan verschillen. Voor de zekerheid hebben we allebei ook maar onze regenkleding mee genomen want we zaten in een wagon die aan de zijkant open is. Waren wij even blij dat we dat gedaan hebben.

Toen we om 9 uur vertrokken was het redelijk weer met een klein beetje zon. Gedurende de rit werd het steeds kouder, maar de gratis warme chocolademelk en thee (inbegrepen bij onze kaartjes) deden wonderen. De rit is echt schitterend vooral als je gaat beginnen aan de klim naar boven. De rivier aan de rechterkant en later aan de linkerkant van de trein, een steeds ruiger wordende natuur en als je mazzel hebt zie je hier en daar ook nog herten. Ongeveer halverwege de rit begon het te sneeuwen, maar we hadden de mazzel dat we konden beschikken over gratis dekens. In eerste instantie wilden we het volhouden totdat we in Silverton aankwamen, maar het laatste half uur werd het zo koud dat ook wij een deken hebben gevraagd.

We zijn rond 1 uur in Silverton aangekomen en de eerste stop was het souvenirwinkeltje dat recht tegenover de trein lag, even op temperatuur komen en een extra trui aantrekken. Silverton is een oud stadje waar de wegen zelfs gedeeltelijk niet geasfalteerd zijn, het lijkt net het wilde westen. ’s Winters wonen er maar 50 mensen en in de zomer loopt dat op tot 500. Als de trein hier niet zou rijden zou dit al heel lang geleden zijn veranderd in een spookstad.

De volgende stop was The Shady Lady Saloon (het voormalige huis van lichte zeden) waar we buiten een thermometer tegen het lijf liepen. Dat was wel even schrikken, het was -5 C!! Nadat we hadden geluncht en een beetje waren opgewarmd zijn we door het stadje gaan lopen. Het sneeuwde nog steeds dus bijna ieder winkeltje was voor ons. Bij het laatste winkeltje wilden we net wat gaan betalen toen we onze trein hoorden roepen (4 lange fluitsignalen van de trein), wat inhield dat we nog 10 minuten hadden om bij de trein te komen. Gelukkig is Silverton niet zo groot dus we waren snel terug bij onze trein waar onze stoelen netjes droog werden gemaakt en we droge dekens kregen.

De terugreis was vreselijk koud. We hadden de mogelijkheid om in de wagon voor ons binnen te gaan zitten omdat er plaatsen vrij waren, maar we hadden gekozen voor een open wagon dus hier zouden we blijven zitten ook. Na 3,5 uur kou lijden waren we terug in Durango. We hebben snel wat te eten gehaald en hebben de Trolley terug genomen naar ons hotel. Wat kan een warme douche na zo’n koude dag toch lekker zijn.

Gereden miles: 100 (160 km) met de trein
Tanken: $ 0

23-5

Het was de bedoeling om vandaag rustig door Mesa Verde NP te lopen en rijden, maar het weer besliste helaas anders. Toen we vanmorgen om 9:15 uit Durango vertrokken begon het al te regenen en naarmate we dichter bij Mesa Verde kwamen ging de regen over in sneeuw. We zijn het park wel ingereden maar hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd en ook de sneeuwval werd zwaarder. Het was zo mistig dat we soms helemaal niets voor en naast ons zagen. Bij het visitors center zijn we gestopt en hebben we wat rondgekeken, daar hebben we ook besloten om het park niet verder in te gaan. Dit vonden we allebei heel erg jammer want we hadden graag de overblijfselen bekeken. Het was gewoon te koud om rustig rond te kunnen lopen en te mistig om met de auto een route langs uitzichtpunten te rijden om vandaar uit het een en ander te bekijken.

We zijn rustig doorgereden naar Moab en aangezien we toch niets beters te doen hadden hebben we een afslag gemist en zijn we met een omweggetje van ongeveer 50 miles naar Moab gereden. We hebben lekker gegeten en zijn nog een stukje Scenic Byway 128 op gereden.

Morgen staat Arches NP op het programma en misschien rijden we nog naar Dead Horse Point, het ligt er aan hoeveel tijd we in Arches doorbrengen.

Gereden miles: 148 (237 km)
Tanken: 9,39 gallon voor $ 31,93
Mesa Verde NP: $ 0, nationale park pas

Vandaag was het tijd voor een bezoek aan Arches NP. In de omgeving van Moab kan je ook nog naar Canyonlands NP, maar wij hebben de voorkeur aan Arches gegeven.

We zijn om 8 uur opgestaan en zijn rond 9 uur vertrokken richting Arches, dat ongeveer 10 mile van ons hotel af ligt. Het was niet druk bij de ingang en de eerste stop was het visitors center waar we een korte documentaire hebben gekeken over het ontstaan van Arches NP en Canyonlands NP. Na het filmpje zijn we begonnen aan de rondgang door het park. De eerste stop was Park Avenue waar we een tocht van 3,2 km hebben gelopen, helaas nog geen Arches gezien tijdens deze wandeling. Na ongeveer 40 minuten hebben we onze trip voortgezet en zijn we onderweg gestopt bij Balanced Rock, een grote rots die rust bovenop een kleinere rots. We zijn rond de rots gelopen en vervolgens verder gereden naar North en South Window en Turret Arch. North en South Window zijn 2 arches die naast elkaar liggen. Je kan tot in de North Window lopen en de South Window kan je alleen van een afstand bekijken. Turret Arch ligt eigenlijk precies tussen de Windows in, alleen is er geen verbinding tussen de arches.

Het doel voor vandaag was een bezoek aan Delicate Arch, de arch waar het park om bekend staat en het is tevens het onofficiële symbool van de staat Utah. Nadat we North en South Window hadden bezocht was het 12 uur en dan zit je precies op het warmste moment van de dag. Daarom besloten we om eerst een bezoek te brengen aan de Landscape Arch, de langste arch van het park. Tot zo’n 17 jaar geleden was het mogelijk om tot onder de arch te lopen, maar op 1 september 1991 is er een groot gedeelte van de rechterzijkant van de rots afgebroken en sindsdien is dat niet meer mogelijk. Je kan wel tot heel dicht bij de arch komen.

Na ons bezoek aan Landscape Arch was het tijd om te beginnen aan de Delicate Arch trail. Het is ongeveer 45 minuten lopen en het was een pittige wandeling naar boven. Eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht op de arch en kan je er naar toe lopen. De weg terug naar de auto was ook vrij pittig maar wel bergafwaarts en dat loopt een stuk makkelijker als bergopwaarts. Ondertussen was het 16:15u en waren we behoorlijk moe van alle trails. Op de weg terug naar het hotel zijn we als laatste nog even gestopt bij het Delicate Arch Viewpoint en hebben wat foto’s genomen vanaf de andere kant.

Nu is het tijd om te douchen, boodschappen te doen en te eten. Vanavond gaan we lekker lui een film kijken op tv, maar het is de vraag of we allebei het einde van de film gaan halen.

Gereden miles: 53 (85 km)
Gelopen miles: 7,9 (12,7 km)
Tanken: 10,23 gallon voor $ 34,57
Arches NP: $ 0, nationale park pas

25-5

Wij hebben een nieuw record vandaag gevestigd. Binnen 2,5 uur tijd waren we op de plaats van bestemming. Om 8.00 uur zijn we vertrokken uit Moab en om 10.30 uur reden we al het Capitol Reef National Park in. Het was niet druk op de weg zodat we flink konden doorrijden, vooral als je op sommige stukken 75 mph op de cruise control kan touren.

Onderweg zijn we eerst gestopt bij een speciaal benzinestation in Hanksville. Dit benzinestation, Hollow Mountain, is in een rots gebouwd. Aan de buitenkant lijkt het alsof het heel klein is, maar vanbinnen is het ruim en zeer diep, aan de voorkant hadden ze een store gebouwd en achterin waren de restrooms. Het plafond was een en al rots en ook in de restrooms kwamen de rotselementen naar voren. Heel speciaal en het was er heerlijk koel.

In Capitol Reef NP stonden 2 activiteiten op het programma. We wilden de scenic drive van 10 miles doen en een van de vele hikes. De scenic drive was goed te doen, met hier en daar mooie uitzichtpunten over het park. Het was totaal niet druk in het park en op de scenic drive kwamen we, op een paar motorrijders na, niemand tegen. Halverwege hebben we een dirt road genomen. We hoorden in het visitors center dat deze dirt road niet helemaal ‘droog’ zou zijn maar dat viel 100% mee. Er was geen druppel water te zien, trouwens in het hele park niet, op de Fremont rivier na.

Op weg naar de hike kwamen we een aantal Petroglyphs, tekeningen van indianen in de rotsen, tegen. De tekeningen waren niet echt duidelijk te zien maar je kon er wel een goed beeld van krijgen.

Voor onze hike hadden we volop keuze, van lange tot moeilijke hikes. We hadden de hikes van gisteren nog in onze benen, dus besloten we de Grand Wash-hike te nemen, een makkelijke hike van 2 ¼ mile. Het bijzondere aan deze hike was dat je over een droge rivierbedding liep en dat is weer eens iets anders dan langs een rim of bergopwaarts te hiken. De zon stond inmiddels wel hoog aan de hemel, maar dat deerde ons niet. We zijn met 2 liter water per persoon op weg gegaan. De droge rivierbedding liep af en toe moeilijk, maar we hebben de hike toch binnen de aangegeven tijd volbracht. Moe maar voldaan kwamen we weer bij onze auto aan en zijn we richting Torrey gereden voor ons hotel.

Gereden miles: 201 (322 km)
Gelopen miles: 4,5 (7,2 km)
Tanken: 8,37 gallon voor $ 28,63
Capitol Reef NP: $ 0, nationale park pas