Reisverslagen 2003

We hadden met Anne-Marije afgesproken op Newark Airport, haar vliegtuig zou om half 11 ’s ochtends landen. En inderdaad ze was op tijd en we hadden elkaar snel gevonden. We besloten om met een taxi richting het hotel van de fanclubtrip te rijden, het Embassy Suites hotel in Secaucus, New Jersey. De taxirit duurde niet echt lang, de chauffeur reed langs Giants Stadium en CAA, alleen wist hij niet precies de weg naar het Embassy Suites, maar welke chauffeur van het vliegveld weet dit eigenlijk wel?

Rond twaalven kwamen wij het hotel aan, en er waren al aardig wat fanclubtrippers aangekomen. De merchandise, bumper stickers met Jon Bon Jovi University, key chains, t-shirts, sweatshirts en jackets, liep inmiddels al goed, de fanclubtripshirts vlogen over de toonbank. Dit jaar was gekozen voor de kleur rood met Bounce erop en fanclubtrip 2003, en achterop het grote nieuwe backstage logo met Sold Out erop. Allereerst liepen we richting the Bergen Room om onze laminate en concerttickets op te halen. De spanning steeg, welke plaatsen zouden we toebedeeld krijgen????

Anne-Marije bleek samen met Miriam en Mariska de eerste avond in section 8 te zitten, rij 15, dus center stage, midden voor Jon en de tweede avond section 9, rij 3, dead center Richie. We waren tevreden met onze plaatsen, de eerste avond ietsjes verder van het podium, maar wel in het midden en de tweede avond heel dicht bij het podium, vlak voor Richie. Simone had andere plaatsen, de eerste avond section 7, dead center bij David en de tweede avond section 8, 4e rij precies voor Jon, ze kon het dus ook niet beter treffen. Nadat we de laminates hadden opgehaald, was het tijd om ons in te checken bij het hotel, onze hotelkamer was op de 5e etage 510, precies naast de kamer van de vorige fanclubtrip, 509. Onze kamer was reeds klaar, dus we konden meteen erin. Aangezien alle kamers uitkijken op het atrium dienden allereerst natuurlijk de spandoeken opgehangen te worden, Miriam’s spandoek met ‘Hugh Romeo We Juliettes’ en Mariska’s eigen spandoek ‘Holland Rocks Everday’ met een speciale Nederlandse opgeblazen kroon ernaast.

Het werd tijd om ons klaar te maken voor het concert, dus de fanclubtrip shirts werden opgezocht, opengemaakt en aangetrokken. Om 15.45 zouden de bussen voor de soundcheck party vertrekken en aangezien wij toch wel dichtbij het podium wilden zitten, stonden we al om 15.15 in de rij. Dit hadden trouwens meerdere fans ook bedacht, dus het was al aardig druk in lobby van het hotel en tegen de tijd dat het rond 15.45 was, stond iedereen, in totaal zo’n 425 fans, in de lobby van het hotel. Matt, Jon’s jongste broer, coördineerde het hele gebeuren met de bussen, in totaal waren er zo’n 9 bussen met fans. We zaten in bus drie en gingen op weg naar de Continental Airlines Arena (CAA).

Daar aangekomen hoorden we dat CAA nog niet klaar was voor ons, er moesten nog allerlei dingen geregeld worden en voorlopig moesten we in de bus blijven zitten. Het viel ons wel op dat wij de enige bus waren die daar geparkeerd stond. Waar waren bus 1 en bus 2, die voor ons vertrokken gebleven? Het bleek na zo’n 10 min wachten, dat wij de eerste bus waren die bij de CAA aangekomen was, de andere twee bussen waren de foute richting opgestuurd door personeel van het CAA. Dus wij hadden heel erg geluk omdat we als eerste de bus uitmochten en het CAA in. In het CAA werden onze tassen gecontroleerd, gewone camera’s mochten naar binnen, mits het geen videocamera of spiegelreflex camera was en onze kaartjes werden ook meteen afgescheurd, dus de rest van de avond mochten/moesten we binnen blijven. Dat was wel fijn ook, want het was ’s avonds flink koud buiten en af en toe sneeuwde het.

Het CAA lijkt een beetje op Ahoy in Rotterdam, er kunnen alleen wat meer mensen in, zo’n 16.000 met reserved seating. De security liet ons de Arena binnen, alleen we mochten de vloer nog niet op, maar moesten op de tribune blijven. Dat was op zich wel balen, want we hadden echt gehoopt om de soundcheck van dichtbij mee te maken.

We konden een plaatsje op de eerste rij krijgen, naast Shari, Donna en Julia. Ja, ja, die waren er natuurlijk ook bij. Het duurde een tijdje voordat alle bussen waren aangekomen, iedereen gecontroleerd was en zijn plaats nam in de arena. Ondertussen hadden we te horen gekregen dat we toch naar beneden gingen en helemaal voor aan het podium mochten komen. Onze reactie was natuurlijk geweldig en we konden haast niet wachten totdat we naar beneden mochten lopen. Het podium was vanuit de verte heel erg indrukwekkend, met de drie satellieten op het podium en daarachter een groot zwart doek, wat later allemaal lichtjes laat zien, tijdens de langzamere nummers.

Kevin (hoofd Bon Jovi security) kwam ons vertellen dat de plek waar wij nu zaten ook de plek zou zijn welke we beneden krijgen. Geweldig!!! Want dit betekende dat we precies voor Jon eerste rij kwamen te zitten!!! Whoe hoe!!!! Een voor een gingen de rijen naar beneden, en ja hoor, het bleek echt uit te komen. Alleen doordat er al een aantal mensen zaten in rolstoelen van de fanclubtrip, moesten we de tweede rij inlopen, we kwamen precies achter Shari terecht. Aangezien Shari niet zo groot is hadden we dus perfect zicht op het podium!

Richie kwam na een paar minuten de floor section opgelopen en schudde een paar mensen de hand, helaas kwam hij niet helemaal naar onze kant, en verdween weer snel op het podium. Inmiddels kwamen Tico, Hugh en David ook het podium opgelopen en namen zij plaats achter hun instrumenten. David begon In these arms te spelen op zijn keyboard en hij begon het eerste refrein te zingen. Een paar tellen later kwam Jon het podium opgelopen, in een blauwe trui met een groot stuk kauwgum in zijn mond en zijn haren nog nat van de douche waarschijnlijk. Hij nam het over van David en ging verder met In these arms. Het nummer was afgelopen en Jon liep terug naar zijn microfoon met daarnaast zijn standaard met bladmuziek en songteksten in een dikke witte map. Ze speelden vervolgens met The distance, gevolgd door het covernummer van David Bowie, Heroes. Jon vroeg ons toen welk nummer onze voorkeur had, Always of Bed of Roses. Iedereen schreeuwde Always. Jon reageerde met “Arrgh, why do you always want to make me suffer through the high notes?” En de band begon Always te spelen, Jon liep een beetje het podium rond totdat hij aan de rechter zijkant was, welk gedeelte een beetje oploopt en toen hij zich omdraaide, weer naar het publiek, vond hij het wel welletjes, tot zover Always, na een couplet en refrein. Tico en David begonnen de beginnoten van Drift Away te spelen, maar Jon vond dit geen goed idee en kapte het af, jammer! Het was tijd voor een ander heel bijzonder nummer, These days!!! Verscheidene fans hadden het nummer al naar hem toegeroepen en hij gaf gelukkig gehoor aan dit verzoek, These days volgde!!! Nadat Jon eerst in zijn boek had gekeken voor de juiste lyrics. Ook vertelde hij dat wij altijd klagen dat we nu nooit eens wat van dat album te horen krijgen (zou hij dan toch het messageboard op backstage goed lezen?) Na These days volgde I Got The Girl. Vooral Richie en Tico vonden dit nummer geweldig om te spelen. Daarna You had me from hello (de eerste keer dat we dit nummer live hoorden) Geweldig! En ook nog een onbekend nummer voor ons, Jon zong het ook met zijn rug naar ons toe, ze waren op dat moment echt aan het repeteren voor het concert, het nummer heette My Funny Valentine, terwijl we eerst dachten My Sweet Valentine, nou ja, het lijkt er wel op. Jon zong dit nummer echt met heel zijn hart, het kwam op dat moment uit zijn tenen, adembenemend!

Tijdens verschillende nummers keek Jon af en toe eventjes in zijn songtekst boek, alsof hij niet precies meer wist hoe de nummers gingen, vooral was dit het geval met Always. Richie’s gitaar leek zijn eigen leven te leiden on stage want er kwamen een paar aardige riffs of hoe ze ook heten mogen uit, en ook David pingelde er tussen de nummers door goed op los. Misschien ben ik nog nummers vergeten, maar het ging allemaal zo snel ook voorbij. En het was zo awesome, deze soundcheck was toch weer heel anders dan die in Giants Stadium in 2001.

Rond 18.00 begon Jon op zijn horloge te kijken en vroeg hij aan de technici of het al tijd was om te stoppen omdat de deuren van CAA open zouden gaan. Gelukkig zou dat pas om 18.30 gebeuren en toen volgden nog een paar nummers tot 18.20, ze verlieten het podium, Jon met zijn map onder zijn arm en wij konden ons gaan voorbereiden op het eigenlijke concert. Maar dit was wel een heel mooi voorgerecht!!!!!

Als support act stonden de Goo Goo Dolls op het programma. Thuis had ik inmiddels een aantal nummers van ze beluisterd en ze klonken echt goed, vooral Big Machine was mijn favoriet. Ook live zijn ze erg goed, hun bassist is gewoon helemaal leip en die Johnny, de leadsinger met zijn witte mouwloze t-shirtje met foute tattoo’s! is een lekker ding. Hij lijkt veel op Jon in zijn KTF periode. Ze hebben zo’n 35 a 45 minuten gespeeld, begonnen met een nummer wat ik niet kende, daarna volgde een paar hitjes, waaronder Mamma is Gone, Here is Gone, Broadway, Naked, Big Machine, American Girl en ze eindigden met Iris.

Op dit moment moet ik toch echt eventjes de setlist erbij pakken, want ik weet na twee concerten niet meer welke nummers ze nu wanneer gespeeld hebben. Oh ja, het begon natuurlijk met Bounce, hetzelfde openingsmuziekje als in Osaka 2003. De doeken voor de satellieten waren inmiddels weggehaald en de stage was helemaal opgezet door de technische guys, waaronder natuurlijk ook weer veel bekenden. Richie kwam als eerste het podium opgelopen in zijn soort Beatles-achtige donker rode jas, (Sergeant Pepper Jas) met zwarte/grijze broek eronder en een zwart tshirtje aan met F*cking Sweet erop. Hij begon met het openingsdeuntje en niet veel later volgden David, Tico, Hugh en tenslotte Jon. Jon had een blauwe/zwarte strakke rib aan, met een zwarte leren blouse erop. Hugh had een fel gekleurd shirt aan met oranje en zwarte vlakken. Hugh verkleedde zich die avond niet. Jon echter wel, later kwam hij op in een shirt wat hij ook droeg met het Sydney concert, een bruine blouse met zwarte ruiten erop gemaakt en een grote bloem op de achterkant. Daarna verkleedde hij zich in een t-shirt dat je ook bij de merchandise kon kopen. Het speciale New Jersey shirt met op de voorkant Fugetabouit met de Jersey concert dates op de achterkant. Uiteraard was het shirt de volgende dag uitverkocht en kon je het in geen ene stand meer krijgen.

De show ging in een hoog tempo verder met Blood on blood en Living on a prayer, gevolgd door Undivided. Iedereen in het publiek had een Amerikaans vlaggetje meegenomen, dat stond heel erg cool, toen iedereen ermee ging wuiven. Bij ieder nummer was veel een video op twee van de drie videoschermen te zien, heel indrukwekkende videobeelden van New York en de Twin Towers maar ook hele geinige zoals in Bad medicine met een vrouwelijke stripper en een gozer met een radio die hij probeert te maken in Hook me up. Tijdens dit nummer, Hook me up, verdween Jon zowat in de camera, hij ging helemaal in de camera op, kwam er steeds dichterbij op zijn hurken en raakte het glas zowat met zijn neus aan, onwijs om te zien!

Tijdens Runaway, de elektrische versie, veerde iedereen in de Arena op uit zijn stoel en werd het nummer uit volle borst meegezongen, wat een geweldige impact heeft dit nummer toch! Alleen de hoge tonen werden niet meer gehaald. My funny valentine was toen aan de beurt. Ik snap niet precies waarom Jon nu voor dit nummer heeft gekozen, want het was echt een minpuntje in de setlist, op zich leuk om aan te horen, maar niet voor een concert, wat juist bezig was aan een uitstekende opbouw, naar een climax. Ze konden deze beter voor 14 februari zelf in Nashville bewaren of anders alleen laten uitzenden bij the Today Show. Na het valentine nummer was het tijd voor Always, Oh La La, wat een meezinger en wat een gigantisch goede keuze. Onze keuze tijdens de soundcheck was toch echt gehoord.

Alleen ging het hier ook weer mis, niet zo erg als in Barcelona met de busk, maar David liet toch een steekje vallen en Jon keek richting hem, met vragende blik, wat doe jij nou?

En toen mijn favoriete nummer van het Album Bounce, The Distance, in het gordijn achter de satellieten gingen allemaal lampjes branden en de lasershow ging ook werken, echt een fantastisch gezicht in die Arena, groene laserstralen gingen door de hele hal, en waren echt een aanvulling voor de show. Met Living on a prayer werd Jon gevangen door de stralen, alsof hij in een kooi stond en tijdens Hook me up vlogen de stralen alle kanten op tijdens het einde van het nummer. Met Misunderstood kwam de gozer uit de videoclip opeens het podium op, hij stond eventjes naast Jon mee te zingen, totdat hij ietsjes te veel aan zijn microfoon kwam, Jon maakte een speels gebaar van oprotten en die gozer liep weg, Richie wenkte hem om bij hem te zingen en die gozer deed het.

Samen maakten ze het nummer af en die gozer mocht zelfs nog eventjes zingen van Richie. Echt leuk om hem ook eens in het echt te zien. Net toen Jon met Joey wilde beginnen, had Hugh problemen met zijn earset, hij moest hem vervangen. Jon zag dit en speelde er handig op in. Hij begon een heel verhaal, vraag me niet meer waarover, daar moeten we toch echt de bootleg voor hebben. En op een gegeven moment gaat hij voor zijn microfoon op het randje van het podium zitten. Hugh is dan klaar met zijn earset en Jon blijft daar zitten en zingt het eerste couplet en refrein van Joey zittend op het podium. Daaraan kon je echt zien dat Jon niet helemaal 100 % was, hij had tijdens de soundcheck nog steeds last van zijn nek, tijdens de show in Penn State werd dit ook al gemeld. En ook tijdens Someday I’ll be Saturday night was hij af en toe buiten adem en moest hij bijkomen. Het einde van Born to be my baby is nu ietsjes veranderd. Jon blijft nog nazingen, nadat het nummer teneinde is gekomen met na na na na na na na na na na na waarna het encore volgt. I’ll be there for you werd door Richie gezongen en hij kreeg veel steun van het publiek, alleen het meezingen was niet echt geweldig, maar dat was duidelijk de schuld van het publiek. De tweede avond ging dit al veel beter. Het concert liep ten einde, Wanted dead or alive volgde nog, en toen deed Jon zijn earset uit en het einde was daar gekomen. De final bow werd gemaakt en weg waren ze. Maar we hebben gelukkig nog een avond!!!!

Na het concert liepen we door de kou weer naar de bussen die ons terugbrachten naar het Embassy Suites voor een avondje in de bar. Anne-Marije was echter zo moe, van de jetlag dat ze meteen door naar bed ging. Ook Simone vond het wel welletjes en ging naar haar eigen kamer. Miriam en Mariska hadden nog behoorlijke dorst en zijn toen onze bonnen van die dag op gaan maken bij de bar, een grote cola voor de dorst. En natuurlijk napraten over het concert. We waren allebei van mening dat dit concert goed was, maar hij kon wel overtroffen worden door morgenavond. We’ll see. Moe maar voldaan gingen we naar bed.

Dinsdag begon met een heerlijk ontbijtje, compleet met pancakes, gebakken ei, bacon en natuurlijk de bagels. Die ochtend hadden we vrij dus besloten we om eens de plaatselijk mall uit te checken. Het was inmiddels gaan sneeuwen en die ochtend was Secaucus geheel wit, we hadden de tijd van ons leven in die sneeuw en natuurlijk bleven de nodige sneeuwbalgevechten niet uit. De mall was niet echt groot en dus waren we rond 12 uur weer terug in het hotel, precies op tijd voor de loterij en de raffle. Mrs. B. had weer de nodige spullen van Jon los weten te krijgen, waaronder sjaals, t-shirt, vestjes, jacks, jeans, schoenen, songteksten, een compleet driedelig pack en nog veel meer.

Voor sommige spullen kon je meedoen met een loterij, andere werden bij opbod geveild. De meeste spullen waren gesigneerd door Jon zelf, dus de prijzen gingen ook aardig hoog tijdens de veiling. Voor een special New Jersey Syndicate jack werd ruim 3000 dollar betaald en een zwart/bruin leren jack met bijpassende witte blouse eronder ging zelfs voor het record bedrag van 4000 dollar weg. Oeps, dat zijn wel erg veel fanclubtrips of concerten. We hebben dan ook maar niet geboden.

Als laatste werd een gesigneerde Ovation gitaar weggegeven, welke maandagavond nog gesigneerd was door Tico, David, Richie en zelfs Hugh! Maandags was de gitaar namelijk nog leeg, alleen Jon had hem gesigneerd. Na deze lotterij annex veiling werd Mrs B. in het zonnetje gezet, omdat de fanclub 15 jaar bestond en de band zelf 20 jaar. Reden dus voor een feestje, Mrs. B. kreeg drie bossen rode rozen aangeboden en een daverend applaus. Ze was erg ontroerd door dit hele gebeuren en pinkte een paar traantjes weg.

Maar er waren ook hele leuke momenten. Op een gegeven moment werd een jeans broek van Jon verloot en hij had er zelfs iets in geschreven: “Help, you’re trapped in my pants!”

Mrs. B. vertelde dat Jon vroeger altijd zonder underwear in zijn broeken ging met concerten en ja, dat gaf natuurlijk de nodige reacties van de dames in het publiek. Een iemand riep dat dit ook wel Going Commando werd genoemd! Mrs. B. hoorde het eerst niet, maar bij de tweede keer schoot ze in de lach en vond ze het heel grappig. Going Commando, dat vergeet ze nooit meer. Iemand anders maakte de opmerking dat er misschien nog wel DNA in de broek zou zitten, toen lag iedereen in een deuk van het lachen, inclusief Mrs. B.

Mr. B. liet zich die ochtend eerst niet zien, maar tijdens de veiling nam hij toch plaats naast Mrs. B. en liet alles gelaten over zich heen komen. Je kan duidelijk zien dat Mrs. B. geniet van alle aandacht en dat Mr. B. iets wat introverter is en niet van alle aandacht houdt. Hij wilde deze keer ook niet met iedereen op de foto. En Mrs. B. deelde ook geen handtekeningen uit, ’s avonds in de bar. Dinsdag avond waren ze zelfs in bespreking in de bar, waar die meeting precies over ging kunnen wij natuurlijk allemaal raden, Giants Stadium!!!!

Die dinsdagmiddag werd ook bekend gemaakt dat Bon Jovi op 5 augustus zal spelen in GS, terwijl Jon maandagavond reeds 7 en 8 augustus had gezegd. Enige onduidelijkheid hier nog over, die nu inmiddels is opgelost, het wordt 7 en 8.

’s Middags hadden we een lekkere lunch in het hotel zelf, met allerlei soorten pasta, vlees, fruit, kleine hotdogs, stukjes hot chicken wings (die echt hot waren) en nog veel meer. Onze magen was dus goed gevuld voor het aankomende concert. De rest van de middag hebben we zitten praten met twee Amerikaanse fans, Tammy Anderson en Shelly Frankenfield. Shelly was nog nooit naar een Bon Jovi concert geweest en het was haar eerste fanclubtrip. Ze had een duur item gekocht bij de veiling, een rode leren jas van Jon met gesigneerde mouw, de jas was heel veel gedragen, de gaten zaten erin. Ze was er dolgelukkig mee, en deed hem tijdens het concert aan en liet hem niet meer los. Na ons gesprek was het alweer tijd om ons klaar te gaan maken voor het tweede en tevens ook laatste concert van de trip. Om 17.45 vertrokken we met de bussen weer richting Continental Airlines Arena.

Deze dag helaas geen soundcheck, maar dat mocht de pret niet drukken. Onze plaatsen waren fantastisch, derde rij in section 9, dus aan de kant van Richie, met een fabulous view on stage, omdat voor ons de eerste rij aan het hek ging staan met polsbandjes en de tweede rij van de platenmaatschappij was en die mensen nooit zo erg enthousiast zijn en dus ook niet zo erg springen als wat wij doen.

Ook deze keer waren de Goos weer van de partij en hadden er inmiddels een paar fans bij. Ze vonden het een hele eer om in the homestate van Bon Jovi voor alle Bon Jovi fans te spelen. Het was alleen jammer dat nog niet alle mensen op hun stoel zaten in the Arena, een groot gedeelte was nog leeg tijdens de support act. Tijdens het optreden van de Goos was het voor ons tijd om de nodige merchandise te kopen. Waaronder een hoodie, een hele gave zwarte trui/vest met aan de voorkant Jersey en op de mouw het Bounce logo. Daarnaast kon men de nodige t-shirts kopen, met het bounce logo en de Amerikaanse tourdata achterop, het Bounce Tourbook, drumsticks van Tico, verrekijker, glowsticks, buttons, patches, posters (ongeveer 5 verschillende), verscheidene strakke t-shirts, kinder t-shirtjes en ga zo maar door.

Helaas kon onze merchandise niet meer in mijn rugzak omdat deze bij de deur al werd afgepakt. Gisteravond mocht hij wel mee, maar nu moest ik hem echt afstaan en kreeg ik een ticket om hem later weer op te halen. Okay het was weer tijd om terug naar onze plaatsen te gaan, want het was almost showtime!!!!

Het intro ging weer spelen, Richie kwam het podium weer op, ook ditmaal in zijn beatles-achtige jas. Jon had zich wel verkleed en begon de show met een mouwloze blouse, crème kleurig en ook dezelfde kleur broek eronder. Je kon aan alle vijf zien dat ze echt zin in deze show hadden, in tegenstelling tot de vorige avond, de energie knalde uit de lichamen, de power was voelbaar in de atmosfeer en het werkte aanstekelijk op het publiek. Ook in deze show gingen er weer de nodige kledingstukken doorheen. De zwarte leren blouse kwam weer uit de koffer en ook dit keer het blauwe Times Square/Shepherd Bush t-shirt had Jon aan. Richie verwisselde verscheidene keren van hoed, de luipaard print hoed, de zebra hoed en zelfs de zwarte Wanted hoed kwamen on stage. De beatles jas ging op een gegeven moment uit en na het main set, net voor de encores kwam Richie met een heel gaaf strak truitje onstage, met allemaal glittertjes erop.

Jon begon voor het derde nummer met het verhaal dat hij ’s ochtend al vroeg zijn bed uit moest omdat hij was uitgenodigd voor een lunch bij het magazine Cosmopolitan in New York City om de Inaugural Fun Fearless Male in ontvangst moest nemen. De avond ervoor hadden ze een kleine afterparty gegeven en de volgende dag had hij veel moeite om zijn bed uit te komen.

In plaats van Everyday als derde nummer werd nu gestart met Wild in The Streets. En Always werd vervangen door Bed of Roses, en ja, toen moest Jon natuurlijk weer met een gelukkige uit de pit on stage dansen. Ditmaal was het Lori, de vriendin van de zanger van de Bon Jovi Coverband Bad Medicine uit New York. Lori en haar vriend en dus tevens leadzanger Steve Sage hadden backstage pasjes kunnen bemachtigen en zij was nu net de uitverkorene. Ze was helemaal de wolken vooral toen Jon haar aan het einde een kus gaf. Oh wauw!

Verscheidene keren liep Jon links en rechts helemaal naar het einde van de stage en wat een goed uitzicht hadden we toen op hem. De zijkanten van de stage vielen bijna samen met het begin van de zij tribunes, zodoende kon Jon een paar keer de mensen een hand geven. Er was veel interactie met Jon en het publiek. Richie had de tweede avond intiem contact met twee fans aan het hek, hij deed dan ook erg zijn best om hun aandacht te krijgen en om indruk te maken. De kauwgom in zijn mond maakte dan ook overuren.

De gitaarpicks van zowel Jon als Richie vlogen de hele show door de lucht heen, maar helaas niets in onze richting, meer in de richting van de achtste en tiende rijen. Helaas. Het was wel duidelijk te zien dat Jon weer zwarte gebruikt en Richie dit keer weer witte.

De gitaren van Jon waren precies hetzelfde als met de One Wild Night Tour in 2001. Richie had echter een paar nieuwe gitaren, waaronder een V met witte plaat erop en een V met zwarte plaat, daarnaast nog eentje met een soort van Amerikaanse vlag erop, welke hij en Jon ook al in Shepherd Bush destijds gebruikt hebben. Zelfs Hugh had een nieuwe bass, ook met allerlei kleurtjes erop. Tico zijn drumstel zat achter een glazen plaat, zodat de overige mensen op het podium minder last hebben van het dubbele geluid (drumstel zelf en over de boxen). Het schijnt dat de akoestiek in de CAA niet zo geweldig is en dat hij zichzelf zo beter kan horen.

Ditmaal werd het nummer Right side of wrong gekozen, met een hele mooie intro van David, een dijk van een nummer tijdens een concert, ietsjes anders dan op de cd, maar zeker een mooie ballad. Met Raise your hands deed Richie zijn gitaar het niet aan het begin, maar de band speelde gewoon verder, Jon begon met zingen maar miste toch het gedeelte met Richie’s gitaargeluid en keek om wat er precies aan de hand was. Op een gegeven moment vroeg Jon aan het publiek wie allemaal het album Bounce gedownload had? Niemand antwoordde natuurlijk, dus hij zei, het is niet erg hoor! Je mag het gerust downloaden .. een pauze .. zodat ik langs kan komen bij je thuis en je computer kan smashen Ha ha. Iedereen in het publiek vond de grap echt leuk en toen gaf iedereen het wel toe, Jon mag best langs komen bij mij thuis, ik ben tenslotte ook schuldig. Jon begon het concert ook met een grapje, hij vroeg of er ook nog oude ex-vriendinnen in het publiek zaten en ook Are any of Richie’s old girlfriends in the house? En ging vervolgens verder met Misunderstood. Oh ja, hij hield ook nog een praatje dat mannen van een andere planeet dan vrouwen komen. Maar dat dit niet erg is omdat mannen zonder vrouwen helemaal niets zijn. Ook ditmaal zal de bootleg cd weer nageluisterd dienen te worden om de exacte woorden te achterhalen.

Tijdens Wanted dead or alive begon het publiek het eerste couplet alvast te zingen, Jon stopte het publiek en vroeg, So you wanna sing? En liet ons het eerste refrein helemaal zingen, zo ver heeft hij het nog nooit laten gaan. Echt super! Vandaag werd I’ll sleep when I’m dead gelukkig wel in de setlist opgenomen, je mist dat nummer toch wel als het niet gespeeld wordt, en deze versie rockte echt, we gingen met zijn drieen compleet uit ons dak!

Jon was het op een gegeven moment niet helemaal eens met de wijze waarop de security de mensen in de pit on stage liet. Op een gegeven moment was hij helemaal rechts op de catwalk en gebaarde naar beneden dat de mensen in de pit moesten worden gelaten. De security stuurde hij weg met een arm gebaar en de mensen sprongen gretig het podium op. Ditzelfde gebeurde ook aan de linkerkant, aan onze kant, je zag duidelijk dat Jon pissig was op de security, waaronder Kevin (hoofd BJ security)! Ook hier maakten de fans dankbaar gebruik van Jon zijn gebaar en iedereen was weer happy, op Kevin na dan. Die liep met een boos gezicht voor langs het podium.

Het einde naderde alweer veel te snel, na Bad medicine volgde Shout en toen de final bow. Tico kwam onze kant opgelopen. Hopelijk is mijn foto mooi gelukt, en anders heeft Miriam zeker weten een foto van hem! David maakte zijn legendarische buiging weer met zijn heupen ver naar voren. En weg waren ze weer en dit keer voorgoed, nou ja, over zo’n 120 dagen komen ze weer, maar dan wel in Europa!

Aan het einde van beide concerten werd nog een leuke filmpje vertoond met footage van onder andere BJ TV maar ook nog nooit eerder vertoond materiaal, zoals de videoshoot van Everyday, waarbij de helicopter zo laag overkwam dat de hele set weggeblazen werd. En er werden nog een paar interviews getoond. We hebben inmiddels al gespeculeerd over de stage, ik denk zelf dat de stage setup in Europa anders zal zijn, in verband met de grote van de stadiums daar en de kleine stage voor de Amerikaanse shows.

Het was voor ons weer tijd om terug te gaan naar de bussen die ons zou terug brengen naar het Embassy Suites. Maar aangezien wij een busdriver hadden die niet echt bekend was met de wegen rond Giants Stadium en CAA, reden we dus compleet fout en zaten we zowat in New York op de Washington Bridge. Gelukkig zat Rob Fusezi in onze bus, de cameraman die de hele fanclubtrip gefilmd heeft voor de fanclubvideo en hij wist gelukkig wel de goede weg terug. Zo kwamen we met een half uur vertraging toch nog als laatste bij het hotel aan en was het tijd voor een after party! Mr. en Mrs. B. waren ook weer van de partij, alleen liet Matt zijn gezicht die avond niet meer zien. Gelukkig liep hij nog wel in the Arena rond, dus we hopen toch nog aardig wat keertjes een blik op hem kunnen werpen. Onze Amerikaanse vriendinnen hadden we inmiddels ook weer gevonden en we hebben nog aardig wat uurtjes in de bar van het hotel gezeten, nagepraat over het concert en de concerten die nog komen gaan. Tammy en Shelly gaan ook naar Londen en we zullen ze vast en zeker tegenkomen. Morgen gaan we een auto huren met zijn viertjes en een tour door New Jersey maken, dus het werd voor ons wel tijd om naar bed te gaan.

We hadden een auto, een Pontiac, bij het Holiday Inn (aan de overkant van Embassy Suites) gehuurd en die konden we om 10.00 am ophalen. Nadat we onze bagage in de achterbak hadden gedumpt, konden we op weg gaan.

Eerste stop was Richie’s oude huis in Woodbridge. De straat was een kleine beetje lastig om te vinden maar het lukte uiteindelijk toch. Na een foto reden we door naar Jon’s huis, nadat we langs Sayreville gereden waren. Bij Jon stonden drie auto’s voor de deur maar verder was er niets te zien, alleen een grote hoeveelheid sneeuw in zijn grote tuin. Het huis was echt een sprookje in al die sneeuw. Je kon zelfs de rivier achter zijn huis duidelijk zien. We reden vervolgens over de brug richting Crazy’s, verderop heb je daar een weggetje welke je aan de rivier brengt En van daaruit kan je gewoon perfect Jon’s huis zien, ditmaal zonder groene bomen, dus heel duidelijk in het landschap. Ook ditmaal was het weer adembenemend. De rivier was voor een groot gedeelte bedekt met een dikke laag ijs en sneeuw en het zonnetje weerspiegelde op het water.

Next stop was Bruce Springsteens huis. Ook een kasteel, nog groter dan die van Jon! Nu weten we waar Jon zijn inspiratie voor zijn huis vandaan heeft! We zijn eigenlijk nog vergeten aan Bruce de groeten te doen en hem tot ziens te zeggen, tot 6 mei in Rotterdam! LOL

Vanuit Rumson zijn we richting Red Bank gereden en van daaruit naar Colt’s Neck voor David’s huis. Ook dit huis was goed te zien, in de zomer is het nooit te zien vanwege de bomen, maar in de winter verliezen de bomen de bladeren en was het huis in zijn geheel te aanschouwen. Het is niet echt een fraai huis, een donker grijs groot en hoog huis, met veel ramen en twee auto’s voor de deur. Volgens mij was David inderdaad thuis.
Na een snelle foto zijn we op zoek gegaan naar Tico’s huis. Helaas was dat huis niet snel te vinden, de nummers liepen van 300 naar 202 maar wij moesten 268 en dat stond niet langs de weg. Misschien voor de volgende keer. De tijd ging voor ons ook tamelijk snel en we moesten nog richting Middletown voor de Target Store. Gelukkig was deze winkel makkelijk te vinden en hadden ze nog een heleboel exemplaren van de Bon Jovi Target cd. Dus we hebben in totaal zo’n 12 cd’s meegenomen.

En toen was het weer tijd om richting het Holiday Inn te rijden, de auto af te geven en in een taxi naar Newark Liberty Airport te rijden. Alleen dat was sneller gezegd dan gedaan. Aangezien wij een afslag te vroeg van de Highway afgingen, was het hotel moeilijk te vinden, we bevonden ons midden in Secaucus en uiteindelijk op een doodlopende straat. Gelukkig waren we zo slim om weer terug naar de Highway te gaan, en de volgende afslag was wel de goede. Anne-Marije vloog met Singapore en wij met Continental Airlines (hoezo toepasselijk?). Dus hebben we haar afgezet bij Terminal B en zijn we zelf doorgereden naar Terminal C met het monorailtje. Om half tien zaten we weer in het vliegtuig, en dachten dat we spoedig afscheid zouden nemen van New Jersey. We kwamen echter bedrogen uit, ons vliegtuig had ruim 2,5 uur vertraging en al die tijd hebben we in het vliegtuig gezeten, zonder airco met heel af en toe een glaasje water. Het verblijf in New Jersey werd dus met deze paar uurtjes nog verlengd.

Na een lange reis met veel turbulentie kwamen we uiteindelijk op Schiphol aan om 14.15 pm, waar Simone’s moeder en zusje ons stonden op te wachten. Miriam en Mariska gingen met de trein naar Rotterdam en we namen afscheid van Simone. Ik was ’s avonds blij dat ik eindelijk mijn bedje in kon. Man, wat was ik moe zeg. Maar met een glimlach op mijn gezicht, dit avontuur had ik voor geen goud willen missen! Het was mijn tweede fanclubtrip inmiddels, maar iedere keer is de trip toch weer anders en ontmoet je andere fans, ik kijk alweer uit naar de volgende!