Mijn tijd op Kauai zit er op. Echt een super mooi eiland, veel groen, ruig en de natuur wordt ook in zijn waarde gelaten. Ik ben er ondertussen ook achter gekomen waarom er zo ontzettend veel kippen rondlopen. Orkaan Iriki die in 1992 een chaos op de eilanden aanrichtte heeft ook de kippenhokken te pakken gehad waardoor veel kippen in de vrije natuur terecht zijn gekomen. Op de andere eilanden zijn in het verleden mangoos uitgezet om de ratten te bestrijden die de suikerriet op aten. Waarom snapt niemand want ze eten helemaal geen rat, maar ze bleken wel ergens anders heel handig voor te zijn. Ze eten namelijk eieren. Daarom zijn het aantal kippen op andere eilanden beperkt, op Kauai hebben ze namelijk geen mangoos uitgezet.

Woensdagavond alvast weer de koffer gepakt en aangezien mensen hier bijna met complete koffers als handbagage aan boord gaan heb ik me over m’n handbagage niet druk gemaakt. Ze kunnen hier ook de snelwegen indelen zoals ze willen. Is het normaal 2 banen zuidwaards en 1 noordwaards, was het vanmorgen omgedraaid. Je zet gewoon een paar pilonnen neer om de wegafscheiding te bepalen. Om half 9 de auto ingeleverd en om 9 uur was ik op het vliegveld, snel m’n koffer gedropt en door de security. Ik had nog een uurtje voordat we gingen boarden, dus even bij de starbucks langs denkend dat daar wel wifi zou zijn. Nou niet op het vliegveld, er was helemaal geen wifi te vinden. Op Honolulu trouwens ook niet. Dan maar op naar de gate, boek erbij en wachten tot we gaan boarden. Je kan goed merken dat het maandag Labor Day is, het vliegtuig zat vol met gezinnen die familie op gaan zoeken.

Na een uurtje vliegen landden we op Maui. Het is hier gelijk een stuk drukker als op Kauai. Koffer lag gelukkig snel op de band en ook de shuttle naar de autoverhuur kwam er snel aanrijden. Die zat alleen zo vol dat er zelfs mensen op de volgende shuttle moesten wachten. Dollar en Thrifty hebben hier ook 1 balie dus het was ook superdruk met het ophalen van auto’s. Na 20 minuten was ik eindelijk aan de beurt en de auto was zo geregeld. Deze keer een Chevrolet Spark. De achterbak is zo klein dat m’n koffer er niet eens in past, dan maar op de achterbank.

Een half uurtje later was ik in m’n appartement, even slepen want ik zit op de eerste verdieping. Uitgezocht waar de dichtsbijzijnde supermarkt zit en wat boodschappen gaan halen. Ik zit hier vlak aan zee en tussen de bomen door heb ik vanaf m’n balkon zeezicht. Ook de auto kan ik goed in de gaten houden, ik hoef alleen maar over de rand van het balkon te kijken. Hij staat heerlijk onder een afdak dus geen snikhete auto en op een aangewezen parkeerplaats dus geen gedoe met zoeken naar een plekje. Dit complex heeft ook een zwembad, maar dat moet ik allemaal nog even uitzoeken.

Vandaag blijf ik lekker in de buurt van m’n appartement, lekker langs het strand lopen. Misschien pak ik vanmiddag alsnog de auto wel, maar dat zie ik dan wel weer.

Vandaag zou het redelijk weer worden en met het strand hier bijna voor de deur, hoef alleen de straat uit te lopen, vond ik het wel leuk om een beetje in de buurt te blijven en lekker te gaan wandelen. Helaas gooit het benauwde weer nog steeds een beetje roet in het eten. Als je 2 stappen hebt gezet ben je al doorweekt van het zweet.

Vanmorgen eerst alles hier op het terrein verkend. Zwembad is niet zo groot, maar goed zoveel appartementen zijn het nou ook weer niet, en het washok is ook gevonden. Van het weekend nog een laatste was doen en dan is de volgende thuis weer. Moet alleen nog even wat quarters zien te krijgen.

Daarna tas gepakt, gevuld met veel water, en op stap. Eerste stop was Kalama Beach Park, dat is hier recht tegenover aan het strand. Ik zit hier precies op de scheiding van goed snorkel water en troebel water. Er komt een stormdrain in het water uit en die brengt nogal wat rommel met zich mee dat allemaal naar het noorden wordt meegenomen. Kalama Beach Park is nog niet helder genoeg om goed te kunnen snorkelen, maar omdat het toch redelijk afgeschermd is is het de ideale plek voor een eerste surf of paddle board les. Er is een heel klein stukje strand en de rest is allemaal lava rots waardoor er ook weinig wordt gezwommen. Al met al dus een ideale plek om met je board het water in te gaan. Ik heb hier een kleine 20 minuten zitten kijken en ook gelijk Molokini en Kaho’olawe op de foto gezet. Molokini is een atol van een gedeeltelijk ingestortte vulkaan krater. Doordat 1 kant van de krater is ingestort en er op de andere kraterwand niet kan worden gewoond en de binnenkant van de krater beschermd tegen wind en zee is dit de plaats bij uitstek om te snorkelen. Er gaan dan ook dagelijks heel veel boten die kant op om op het rif dat in de krater is ontstaan te kunnen snorkelen. Achter Molokini ligt Kaho’olawe, het kleinste eiland van Hawaii. Het eiland is onbewoond en is beschermd gebied. Vroeger heeft het leger hier wel oefeningen gedaan dus waarschijnlijk is het bezaaid met munitie.

Uiteindelijk heb ik ongeveer 4 km langs de kust gelopen. Er zijn verschillende beach parken, maar ook veel sportvelden zoals baseball, volleybal, tennis en basketbal. Deze velden worden ook echt voor wedstrijden gebruikt, ze hebben allemaal een kleine tribune en scorebord en zijn niet vrij toegankelijk. Training en wedstrijden spelen aan de zee, wie zou het niet willen. Hier staat overigens bijna geen wind, In Nederland zou de wind spelbreker zijn maar dat komt hier bijna niet voor.

Op de weg terug ben ik langs allemaal kleine markten gelopen waar heel veel prullaria wordt verkocht. Van die echte touristtraps. Sommige dingen zijn best leuk, maar als je het vast pakt valt het al bijna uit elkaar. Ik zoek nog wel even verder  Na 10 km stappen en 4 uur later was ik weer terug in m’n appartement. Het hing al een beetje in de lucht en inderdaad rond een uur of 5 een paar behoorlijke klappen onweer. Onweer komt hier niet zo veel voor, maar met 3 tropische stormen die rond de eilanden hangen is het wachten op. Onderweg terug naar het appartement was ik de Outback tegen gekomen en dat zag ik wel zitten om te gaan eten. Tegen een uur of 6 die kant op gereden en zowaar TomTom was voor het eerst echt de weg kwijt. Gelukkig op het parkeerterrein van het winkelcentrum waar de Outback zit. De wachttijd was ongeveer 45 minuten dus met pieper nog een cache op gaan halen en wat winkeltjes afgelopen. Ik was nog geen 20 minuten buiten of de pieper ging al af. Gelukkig was ik weer net binnen bereik want de cache lag dat niet. GPS in de auto gegooid en lekkere spareribs gegeten. Ook hier geldt weer dat ik liever niet in het donker rijdt. Het is om 7 uur stikdonker, geen straatverlichting en de autoverlichting is slecht. Had bijna een scooter op m’n motorkap liggen omdat die de weg overstak (door rood licht) en geen verlichting aan had. Gelukkig reed ik nu door bewoond gebied terug dus genoeg verlichting en zag ik hem op tijd, maar ik wil niet weten wat er had gebeurd als ik in donker gebied had gereden want dat is ook echt zwart en niet zoals in Nederland dat je nog genoeg kan onderscheiden.

Ik vind het wel jammer dat ik hier ’s avonds niet echt naar buiten kan. Is het op loopafstand ga ik wel op stap, maar de auto laat ik ’s avonds toch liever staan. Ik vermaak me ’s avonds overigens prima. Foto’s uitzoeken en verslag schrijven, films en series kijken of een boek lezen.

Morgen ga ik naar de summit van vulkaan Haleakala, op ongeveer 3000m hoogte, het hoogste punt van Hawaii. Hemelsbreed 20km van m’n appartement, maar over de weg ongeveer 75km en ruim 1,5 uur rijden. Hopelijk valt het mee met de bewolking, maar op 3000m zit je er al weer boven. Zou toch wel leuk zijn als ik de krater in kan kijken zonder dat er een wolkendek in hangt. Ik kan er in ieder geval 1 van de hoogst geplaatste caches loggen.

Vandaag weer iets gedaan waar ik naar uit heb gekeken. Ik ben naar de top van Haleakala geweest.

Haleakala wordt gezien als een vulkaan krater maar dat is het officieel niet. Het is weliswaar een krater in een vulkaan, maar hij is ontstaan door erosie en niet door een uitbarsting. Door steeds rustig lava naar boven te werken is Mount Haleakala ontstaan, maar doordat er nooit een echte uitbarsting is geweest is er geen krater ontstaan. De krater zoals hij er nu is is ontstaan door, voornamelijk, erosie door water. Dit heeft wel miljoenen jaren geduurd, eerst de vorming van de berg onder water, daarna de vorming van de berg en oost Maui boven water en vervolgens de vorming van de krater door erosie. Vanaf de zeebodem tot aan de top gemeten is dit de hoogte berg ter wereld. Je loopt hier over zwart zand en zwart gravel en overal om je heen ligt lava. De natuur is hier ook heel anders, heel veel bedreigde dier en plantensoorten omdat ze simpelweg nergens anders op aarde voorkomen.

De planten hier zijn dor of hebben een zilverachtige kleur. De plant die je hier moet zien is de Silversword. Deze heeft zich helemaal aan de omstandigheden en omgeving aangepast. Van zaadje tot bloeiende plant duurt 20 tot 30 jaar en ze zijn heel kwetsbaar. Door de bodem blijven de wortels aan de oppervlakte en als wij daar overheen lopen sterven ze. In de jaren 60 waren ze bijna uitgestorven, maar door ingrijpen van wat nu het nationale park is hebben ze de planten kunnen behouden en doen ze het redelijk goed. Waar de planten groeien is het gebied afgezet, je mag er niet dichtbij in de buurt komen, hoewel veel mensen daar maling aan hebben en gewoond de perken in lopen.

Een diersoort die je hier regelmatig ziet is de Nene, je spreekt het uit als Nay Nay, de Hawaiiaanse gans. Dit is heel ver weg familie van de Canadese gans, maar is al zo lang op de eilanden dat hij inheems is geworden en zich volledig aan de eilanden heeft aangepast. Ook deze was in de jaren 60 zwaar bedreigd en is op dezelfde manier als de silversword gered. Nu is het een beschermde diersoort, als je er eentje aan zou rijden ben je verplicht dit te melden. Verkeersdode is dan ook doodsoorzaak #1 voor deze dieren. Zodra je in gebieden komt waar de Nene is gezien zie je overal waarschuwingsborden. Ten eerste dat je rustig moet rijden, zelfs de maximum snelheid is daar voor aangepast en ten tweede dat je ze onder geen beding mag benaderen of voeren. Daar staan zelfs boetes op.

Nadat ik rond half 11 het park in reed kwam ik als eerste bij het visitors center aan waar ik gelijk al met zowel de silversword als de Nene werd geconfronteerd. De Nene had ik op Kauai al bij de vuurtoren gezien, de silversword zag ik nu pas voor het eerst. Een aparte maar mooie plant. Na even door het winkeltje te hebben gelopen ben ik door gereden naar het visitors center vlak voor de summit. Een flinke klim voor Sparky, vanaf zeeniveau naar 10000 ft, maar hij heeft het netjes gedaan. De gehele rit vanaf m’n appartement naar de summit was ongeveer 75 km, maar toch doe je daar nog ruim 1,5 uur over. Onderweg heel veel haarspeldbochtjes en een aantal uitkijkpunten en dat je hier op de snelwegen niet harder als 80 km/u mag schiet ook niet op.

Als eerste ben ik bij uitkijkpunt Leleiwi gestopt. Deze lag aan de goede kant van de weg dus makkelijk in te rijden. Het daadwerkelijke punt was nog ongeveer 400 m lopen en als je onderweg bent heb je echt geen idee wat je te wachten staat. Kom je eenmaal boven aan kijk je ineens in de krater. Echt heel mooi om te zien. Ik heb hier op m’n gemak even staan kijken. Het kan hier namelijk binnen 5 minuten helemaal vol zitten met bewolking en diezelfde bewolking kan ook binnen 5 minuten weer helemaal zijn weg getrokken. Heel bizar om te zien dat dit zo snel gaat.

Volgende stop was het visitors center vlak onder de summit. Ook hier kijk je weer recht de krater in, maar vanaf een andere kant. De kleuren zijn echt bizar om te zien. Ook hier in de tuin stonden weer een aantal silverswords. Ik heb binnen een tijdje met een ranger staan praten die me het een en ander over een aantal hikes vertelde en ook op mijn vraag of het nu veilig was om te hiken ondanks de enorme hoeveelheid regen zei hij dat het geen probleem is omdat ze op deze hoogte niet zoveel regen krijgen als aan de noordkant van het eiland. De trails zijn hier heel goed te lopen, je moet er alleen rekening mee houden dat je heel hoog zit dus last heb van ijlere lucht en dat je als eerste naar beneden gaat. Dat loopt natuurlijk lekker, maar iedere stap die je naar beneden zet moet je ook weer terug naar boven en dat duurt gemiddeld 2x zo lang. Ik heb er voor gekozen om een stuk van de Sliding Sands Trail te lopen. Deze is redelijk vlak maar gaat nog altijd de krater in. Voordat het echt steil naar beneden ging ben ik gestopt en heb genoten van het uitzicht. Ook dit is eigenlijk weer niet te beschrijven of in een foto te vangen.

Terug bij het visitors center heb ik de auto gepakt naar de daadwerkelijke summit op 3055 m hoogte. Hier ook weer een perk helemaal vol met silverswords in verschillende fases. Ze hebben hier een kleine trail omheen gelegd, maar veel mensen lopen er gewoon dwars door heen. Op de summit heb je uitzicht naar Big Island, welke vandaag redelijk te zien was. Je kijkt hier ook weer vanaf een ander punt in de krater, maar ik vond de uitzichten bij de visitors centers mooier. Ook is hier een observatiecentrum van de US Air Force, het is US Air Force dus wat ze precies observeren is niet bekend.

Na het rondje op de summit de auto weer naar beneden gepakt, dat was dus weer bijna 10000 ft dalen. Ik heb nog nooit zo veel geslikt ivm dichte oren als vandaag. De auto in een lage versnelling gezet, zit die toch niet voor niets op een automaat, en rustig naar beneden gereden. Onderweg kom je overal borden tegen dat je in een lage versnelling naar beneden moet rijden om je remmen te sparen. In mijn geval kwam de lage versnelling rond de 30 mile/uur uit en dat was ook de maximum snelheid. Natuurlijk heb je altijd weer van die jagers die snel beneden willen zijn, maar ook daar is aan gedacht. Af en toe zijn er inhammen gemaakt zodat je eventueel sneller verkeer voor kan laten gaan. Ik had er eigenlijk een beetje maling aan want je mag er maar 30, komt regelmatig haarspeldbochten tegen en ik reed 35. Ze hadden mazzel dat ik af en toe nog een cache tegen kwam en stopte.

Eenmaal beneden was het half 3 en was het de vraag wat ik verder zou gaan doen. Na een beetje rondsnuffelen in m’n GPS naar Lahaina gereden. Een klein, maar zeer toeristisch plaatsje. De cruiseschepen doen dit plaatsje ook aan. De weg er naartoe is echter wel een ramp. Aan het begin van Lahaina staat een stoplicht. Op zich niet erg, behalve dat je daar 20km voor al stil staat. Ik had dus ook geen been meer over van het optrekken en remmen, ondanks dat ik automaat rijd. De weg ernaartoe loopt ook vlak langs zee, de flashflood warning geldt dan ook zeker voor deze weg. Met betonblokken proberen ze het wel tegen te houden, maar als de zee echt op dreef is houdt het helemaal niets tegen. Gelukkig vandaag geen flash flood warnings.

In Lahaina aangekomen “illegaal”geparkeerd bij de MacDonalds, er stond nergens aangegeven dat het customer parking only was, en lekker door het dorp gelopen. Ik denk dat ik hier woensdag nog even naar terug ga, ik had nu niet heel veel tijd en het ziet er zeker heel gezellig uit. Het is nu Labor Day weekend dus het is overal druk. Bij het Hard Rock Cafe een late lunch genomen en genoten van het uitzicht richting Lanai. HRC zal ook niet droog blijven als er flash floods komen. Rond half 5 ben ik terug gereden naar Kihei en onderweg bij Subway een broodje gehaald voor later op de avond. Om half 6 was ik terug bij m’n appartement en heb ik een uurtje bij het zwembad gezeten met een boek, er is dan lekker schaduw daar. Om 7 uur is het hier donker en ben ik aan de foto’s en het verslag begonnen. Vandaag aardig was panorama’s gemaakt dus die verwerking duurt behoorlijk lang.

Morgen, nog geen flauw idee. Ik denk dat ik naar het zuiden rij, maar dat is niet zo heel ver. De weg houdt op een gegeven moment gewoon op. Als ik rond wil rijden moet ik eerst een stuk naar het noorden en via een andere snelweg naar het zuiden. Dinsdag ga ik met een tour die weg rijden dus dat wil ik nu niet doen. Ik kan ook nog naar het noordwesten rijden. Ik zie het morgen wel.

Na m’n boek en geocache kaart erop nageslagen te hebben, gisteren besloten om vandaag richting Iao (ee-oo) Needle te rijden. Historisch gezien is dit een zeer belangrijk punt in de geschiedenis van Hawaii en ligt in de krater van de vulkaan van West Maui. Maui bestaat officieel uit 2 delen, West Maui met zijn vulkanen en oost Maui met zijn vulkanen. Uiteindelijk zijn die vulkanen samen gekomen en hebben Maui gevormd. Als je op de kaart kijkt kan je precies zien waar de scheidingslijn loopt.

De geschiedenis is niet zo netjes. In 1790 verloren de Maui warriors de strijd van het leger van Koning Kamehameha I. De strijd was wreed en leverde veel doden op. De lichamen blokkeerden de rivier verderop en kwam bekend te staan als Wailuku (water van vernietiging). De strijd werd Kepaniwai (indammen van water) genoemd en Koning Kamehameha I kon Maui toevoegen aan zijn koninkrijk. Hij had al een aantal mislukte pogingen gedaan.

Tegenwoordig is het een State Park waar ze een pittige prijs voor parkeren weten te rekenen. $5 per auto en ze laten iedereen naar binnen ook als de parkeerplaats vol is. Dat is lekker verdienen. Ik had natuurlijk weer mazzel toen ik aan kwam rijden, de clerk was met pauze dus ik kon zo doorrijden. Druk was het wel en de parkeerplaats was vol, maar toevallig kwam er net een stel aanlopen die weg gingen en die gaven aan waar ze stonden zodat ik op ze kon wachten. Goed geregeld.

Als je richting de needle loopt zie je er nog niets van totdat je een brug op loopt en hij ineens voor je staat. Naast de Iao Needle staat een grotere needle die ze als bij naam The Boss hebben gegeven. Kan me er wat bij voorstellen, hij is een stuk groter. Er loopt ook een stroompje vanaf ongeveer de needle naar beneden. Hoewel alles is afgezet en er overal waarschuwingsborden staan dat je niet over de hekken mag klimmen zwemmen veel Hawaiianen hier. Hoewel zwemmen, het is behoorlijk rotsachtig en het stroompje is niet echt breed. Het leukste is natuurlijk dammen bouwen en dat wordt dan ook volop gedaan waardoor er steeds meer watervalletjes ontstaan. Ook groeien hier wilde guaves, je kan ze zo van de boom plukken en opeten. Ze zijn heerlijk zoet. Deze plek staat ook wel bekend als de 2e natste plek van Hawaii en dat zou ik snel merken.

Ik had onderweg al wat druppels gehad en nadat ik m’n foto’s had gemaakt en eigenlijk nog een stuk naar boven wilde lopen begon het te hozen. Ik zeg ’s ochtends niet meer tegen m’n zusje dat ik veel blauwe luchten zie, ik heb het moeten bekopen. Gelukkig had ik wel m’n paraplu in m’n tas zitten dus met paraplu op weer terug gelopen naar de auto. Het leek erop dat het richting kust droog was dus ik heb TomTom ingesteld op het einde van de weg, ja daar zijn ze hier goed in.

45 minuten later kwam ik op bestemming aan. Hoe verder je naar het einde komt hoe slechter de weg, zeker als je alle dure resorts voorbij bent, dan maakt het niet meer uit of er onderhoud wordt gepleegd. Ik heb voor de huurauto alleen een verbod voor dirt roads dus deze mocht ik gewoon rijden. Hoe het nu met de schokdempers is gesteld durf ik niet zeggen, kan me er ook niet druk om maken.

Ik snap nu ook waarom de weg niet verder is door getrokken rondom het eiland. Aan het einde van weg kom je uit bij sacred ground voor de Hawaiianen. Je rijdt er al een heel stuk tussendoor, je mag dan ook niet parkeren langs de kant van de weg, en aan het einde kom je uit bij een strand waar verderop nog meer ruïnes staan. Ik ben een stuk langs de kust gelopen op weg naar een cache, maar de zee was te gevaarlijk om verder te lopen. Je loopt dan echt over sacred ground en je bent verplicht om op het wandelpad te blijven. Overal staan bordjes dat je niet op de “gebouwen” mag klimmen en dat je respect moet hebben voor het culturele erfgoed. Je hebt natuurlijk altijd mensen die zich daar totaal niet aan houden. Ik als buitenlander kan er niet veel van zeggen, maar als de Hawaiianen het zien ben je echt zuur. Zo werd een stelletje letterlijk van een ruïne afgetrokken en werden ze vriendelijk doch dringend verzocht om snel te maken dat ze weg kwamen. Ik heb nog heel even met de mannen staan praten, dit waren echte inheemse Hawaiianen dus niet de geïmporteerde Amerikanen, en ze vertelden dat ze hier dagelijks mensen weg halen en weg sturen. Ze vinden het belangrijk om hun erfgoed met anderen te delen en zolang je er respect voor toont, dus niet erop klimmen en op de paden blijven, vinden ze het ook geen probleem als hier mensen tussendoor lopen. Wat je hier ook ziet is dat er nog steeds een soort offers worden gedaan. Bij verschillende ruines zie je met witte steentjes teksten geschreven. Dit wordt door de inheemse Hawaiianen gedaan. Het gaat om korte teksten zoals Aloha, of RIP als ze iemand willen herdenken. Helaas heb ik geen duidelijk tekst kunnen vinden en een groepje witte steentjes op een foto zegt ook niets. Ik hoorde van de mannen dat verderop langs de kust wel duidelijke teksten te vinden zijn, maar het was gewoon te gevaarlijk om er te lopen. Zelfs de lokale hengelvissers gingen weg, dat zegt al genoeg. Ik heb nog wel even staan kijken bij een blowhole. Deze ging af en toe flink te keer en staat op geen enkele kaart aangegeven en heeft ook geen naam. Dat zal te maken hebben met de grond waarop deze zich bevindt, ze willen zo veel mogelijk de toeristen weg houden.

De baai is ook wel speciaal, dit is het rust gebied van de spinner dolfijnen, ze slapen hier. Je mag hier dan ook niet met gemotoriseerde voertuigen in het water. Als een dolfijn slaapt werkt maar 1 hersenhelft waardoor ze zich niet bewust zijn van gevaar en heel sloom zijn. Ze zijn dan zeer kwetsbaar vandaar het verbod. Duiken mag hier wel, maar je mag de dieren op geen enkele manier benaderen. De kans bestaat dat je ze ’s ochtends wel kan zien en ze schijnen ook flink te springen in deze baai, maar daarvoor was ik helaas te laat.

Terug bij de auto hing het voor de verandering weer eens regenen. In plaats van verder rond te gaan rijden heb ik besloten om nog wat boodschapjes te halen en terug te gaan naar m’n appartement. Ik moet nog een was draaien zodat ik voldoende schone kleren heb totdat ik thuis kom. Dat gaat hier supersnel, in 5 kwartier is je was gedraaid en gedroogd. Stelt natuurlijk niet veel voor, maar dat komt thuis wel weer.

Na de muggenaanval van gisteren vandaag een beetje rustig aan gedaan. M’n benen zitten helemaal onder ondanks de deet. Ik verga van de jeuk en het zijn behoorlijke schijven geworden. Vanmiddag maar even kijken voor iets anders als de azaron die ik bij me heb want die werkt totaal niet.

Vanmorgen rustig aan gedaan, dragons teeth is niet zo ver rijden en er loopt daar ook een aardige trail om te lopen. Gewoon over verharde paden dus geen last van modder. Dragons teeth is een landtong waar de lava omhoog staat. Dit is ontstaan doordat de zee en lava met elkaar in aanraking kwamen. Door de zee koelde de lava heel snel af en de sterkte stroming heeft er voor gezorgd dat het recht omhoog is gaan staan. Gevolg is ook dat de lava grijs is in plaats van zwart.

Dragons teeth ligt vlak naast het Rotz Carlton Resort en de trail loopt ook over dat terrein heen. Nadat ik de auto had geparkeerd ben ik eerst een stuk over de trail gelopen naar 2 caches. De ene kon ik zo loggen, de andere lag op het strand waar het erg druk was vanwege Labor Day. Ik heb even lekker op het strand gezeten en naar Molokai zitten kijken. Dit is een van de andere eilanden die hier voor de kust liggen. Molokai is wel bewoond en er gaat regelmatig een ferrie naar de overkant.

Na een half uurtje ben ik over de trail terug gelopen naar de parkeerplaats en daarvandaan naar Dragons Teeth. Het pad hier naartoe loopt vlak langs de golfbaan maar is niet duidelijk aangegeven. Gewoon langs de bordjes van de golfbaan blijven lopen en je komt er vanzelf. Dragons teeth is een landtong waarvan sommige stukken lava recht omhoog staan. Het stelt op zich niet heel veel voor, maar als je je bedenkt met wat voor kracht dit is gegaan is het toch bijzonder om te zien. Ook nu beukt de zee er lekker op los en de tanden zijn al weer een stuk verder versleten. Ik heb foto’s gezien van scherpe punten, maar die waren nu niet echt meer te zien. Er ligt hier ook een earth cache dus ook die gelijk meegenomen (nu alleen nog loggen).

Na een rondje foto’s en wederom genieten van de kracht van moeder natuur ben ik terug gegaan naar de auto en ben naar Lahaina gereden. Hier rij ik toch langs en dit dorp is me zaterdag wel bevallen. In Lahaina op zoek naar een drogist, die natuurlijk nergens te vinden is als je hem nodig hebt, en daar heb ik iets anders tegen de jeuk gekocht. Dat hielp iets beter tegen de jeuk maar is nog steeds niet wat ik zoek.

Ik heb langs de zee verschillende winkeltjes bekeken, maar helaas ook hier weer niets voor m’n gading. Het was ondertussen al 5 uur geworden en ik moest kiezen, of hier eten of in Kihei eten. Ik was toevallig langs een Bubba Gump gelopen. Ik had wel trek in garnalen en had hier nog nooit gegeten dus waarom niet. Het was nog lekker vroeg en genoeg tafels vrij. Ik werd bijna in zee gezet, er zat alleen een beschermende muur tussen. Heerlijk in het zonnetje, aardbeienlemonade erbij en garnalen met friet. Smaakte goed, maar ,zoals wel vaker hier, de portie was veel te groot. Ik heb m’n best gedaan, maar de 4e puntzak ging echt niet leeg.

Omdat ik hier liever niet in het donker rij ben ik na het eten terug gereden naar Kihei. Vlak voor de zon onder ging was ik weer terug bij m’n appartement. Ik heb wat gedronken en ben nog even in de buurt op stap gegaan. In de beach parks zijn veel vaste BBQ’s te vinden en de lokale mensen maken hier veel gebruik van. Zeker nu op Labor Day als iedereen vrij is is het super druk in de verschillende parken. Er werd flink wat kolen verstookt, je ziet complete families bij elkaar zitten en genieten van een stukje vlees en al het andere dat ze bij zich hebben. Koelboxen vol.

Morgen moet ik vroeg op, word om 6 uur al opgehaald, dus dat wordt de wekker zetten anders ben ik echt niet wakker.

Het gaat een lang verhaal worden dus ga er maar vast voor zitten.

Pfffff, dat was vroeg vanmorgen, om 5 uur ging de wekker al. Vandaag ga ik de road to Hana rijden. Dit is een snelweg die berucht is om zijn vele bochten, eenbaansbruggetjes (ongeveer 50) en soms slecht wegdek en bekend om de vele mooie stopplaatsen. Ik had hier al veel over gelezen en besloten dat als ik er wat van wil zien wat niet op het geijkte pad ligt dat ik dit met een tour moet doen. De punten staan namelijk slecht aangegeven en je moet uit gaan van de mile markers langs de weg. Als je met meerdere mensen bent is dit geen probleem, maar alleen is dit toch wat lastiger. Online op zoek gegaan naar een tour die niet de standaard uitkijkpunten doet, niet een te grote groep en het liefst nog van het geijkte pad af. Ik ben uiteindelijk uitgekomen bij No Ka Oi adventures en daar de Road to Hana tour geboekt. Het contact met Wade (eigenaar en tour gids) was vanaf het begin erg leuk. Door aan te geven wat je wel en niet wilt past hij de tour aan je wensen aan. Hij is ook vrij flexibel, als je tussendoor iets toe wilt voegen en er is ruimte en tijd voor zal hij dat ook zeker doen.

Met Wade afgesproken dat hij mij rond 6 uur vlakbij m’n appartement op zou pikken en dat we daarna door zouden rijden naar het hotel waar de andere 2 verbleven. Een leuk indiaas stel uit San Francisco die op huwelijksreis zijn. Na kennis te hebben gemaakt zijn we richting het noorden van Maui gereden en hebben de weg met de klok mee gereden. Eerste stop was Paia waar we snel een ontbijtje hebben gehaald. Voor het eerst deze vakantie een bagel met cream cheese. We hadden een vol programma dus Wade wilde graag snel verder. In de auto alles opgegeten terwijl we onderweg waren Ho’okipaa Beach, een strand dat bekend staat om de 20 tot 30 zeeschildpadden die hier iedere avond rond zonsondergang aan land komen (misschien ga ik vanavond nog wel even kijken). Het is hier dan superdruk met vooral toeristen die allemaal “de” foto willen maken. Er is dan ook altijd iemand van de nationale park services aanwezig om de schildpadden te beschermen en om vragen te beantwoorden.

We hadden mazzel, er lag er nog eentje te slapen. Wade zag hem gelijk al liggen, maar ik, Priya en Siddharth moesten toch even goed kijken. Op een afstandje zijn het namelijk net rotsen. Toen we dichterbij kwamen deed hij z’n ogen open en zwaaide zelfs even naar ons  Dit was toevallig een bekende op dit strand, hij is heel herkenbaar omdat hij een afwijking aan zijn schild heeft. Hoe dit is ontstaan is niet bekend, de schildpadden leggen hier namelijk geen eieren, maar duiken ineens op als ze al volwassen zijn.

Na de nodige foto’s zijn we doorgereden naar een bamboe bos waar we een korte hike naar 2 boven elkaar liggende watervallen hebben gedaan. Hier moesten toch wel even de waterschoenen aan want we moesten een pittig stroompje oversteken. Er waren meer dan genoeg takken en bomen in de buurt en de oversteek was dan ook snel gemaakt. Of ik hier zelf zonder gids verder was gegaan durf ik niet te zeggen. Als je niet weet wat er verderop is waarschijnlijk niet. Dit is ook een van de korte hikes die niet bij het grote publiek bekend zijn en het was er dan ook heerlijk rustig. De watervallen stelden ook niet teleur, het heeft nou eenmaal flink geregend in de afgelopen weken. Wade gebruikte dit om te kijken hoe het groepje er voor stond in wat lastigere situaties zodat hij zijn programma nog een klein beetje aan kan passen mocht dat nodig zijn.

De eerste plasstop was bij een baai waar je een mooi uitzicht hebt. In de verte dacht ik iets te zien springen en bij de 2e keer wist ik het zeker, spinner dolfijnen. Ik gaf het aan Wade door en hij wist wel een punt waar we ze beter konden zien. Bij de 2e stop zag je ze inderdaad met enige regelmaat springen. Helaas zaten we toch te hoog en ver weg voor goede foto’s maar na de zeeschildpadden nu dolfijnen, mijn dag kon al niet meer stuk.

Op naar de volgende stop in Ke’Anae, een klein dorpje langs de kust. Dit dorp vindt het niet erg als de tourbussen langs komen, er zijn ook dorpen die vol hangen met borden als keep out, no parking en private property. Je kan hier ook weer een stuk over lava lopen dat de zee is ingelopen. Hier zijn ook verschillende pools ontstaan die iedere keer door zee worden gevuld, het zit hier dan ook vol met jonge visjes in alle soorten, maten en kleuren. De zee gaat hier flink te keer en beukt lekker op de lava rotsen. Toevallig lag hier ook een cache verstopt en Priya en Siddharth waren wel nieuwsgierig. Cache was snel gevonden, die 1000e komt steeds een klein beetje dichterbij.

De volgende stop was weer een waterval. We zijn hier eigenlijk illegaal aanwezig. De waterval ligt op grond van EMI, East Maui Irrigation, en eigenlijk mag je hier niet komen zonder vergunning. Als je niet beter weet zal je hier dan ook niet naar binnen gaan, maar Wade nam ons gewoon mee en zei dat hij hier al verschillende keren mensen van EMI is tegen gekomen en dat ze er eigenlijk geen probleem van maken. Hier kregen we de mogelijkheid om even te zwemmen, maar ik heb me bezig gehouden met een mislukte poging om wat libellen op de foto te zetten.

Even wat meer over EMI. EMI is verantwoordelijk voor het aanvoeren van water richting de suikerriet velden. Hiervoor zijn kanalen aangelegd en het water van de watervallen wordt grotendeels naar deze kanalen geleid. Dit kan er voor zorgen dat je boven een flinke waterval ziet en dat er beneden niets loopt. Ze kunnen de watervallen beïnvloeden door schuiven open of dicht te zetten. Op dit moment staan veel schuiven dicht zodat er veel water naar de kanalen wordt geleid, in december/januari geen de schuiven (gedeeltelijk) open zodat het overvloedige water door kan stromen en er toch genoeg water naar de suikerriet velden gaat. Er is op Maui nog 1 suikerfabriek actief maar die wordt overeind gehouden door subsidie van de overheid. De verwachting is dat deze binnen een jaar of 10 ook gaat sluiten omdat het gewoon niets oplevert. Er zijn nu onderzoeken gaande om ipv suikerriet hennep te gaan verbouwen omdat dit economisch veel beter is en ook voor het milieu. Het water hoeft niet meer te worden omgeleid waardoor er minder afvalwater wordt geproduceerd, wat vervolgens niet meer gezuiverd hoeft te worden en vervolgens ook niet in zee terecht komt. De hennep die verbouwt gaat worden is overigens niet vanwege de toppen, maar vanwege de vezels waar weer van alles kan worden gemaakt. Wade is bioloog en kan je er van alles over vertellen.

Na de waterval zijn we door gereden naar een lava tube. Ook deze zit weer goed verstopt en hoewel hij vlak langs de weg zit zal je er zelf niet snel naar binnen gaan omdat de ingang vrij klein is. Eenmaal binnen is het pikke donker en kan je gewoon rechtop aan. We zijn naar het einde gelopen en daar weer omhoog. Onderweg moet je wel zorgen dat je je voeten goed neerzet en af en toe was het ook even bukken omdat de doorgang wat nauwer werd. Hier pakte ik de muur beet, maar helaas zat het stuk steen dat ik beet pakte los. De steen rolde over m’n arm naar beneden en lava is scherp. Ik heb dus een paar flinke krassen op m’n arm zitten en het is een beetje gevoelig maar verder geen probleem. Gelukkig had Wade wat alcohol doekjes bij zich dus ik kon het gelijk schoonmaken. Ik had even het idee dat het flink blauw zou worden maar daar was vanmorgen niets van te zien. Dat gaat nog wat worden als ik op Big Island in de lava tubes ga lopen.

Nadat we via een banyan tree weer op de weg uitkwamen zijn we verder gereden naar black sand beach. Zwart zand is eigenlijk lava. De zee zorgt ervoor dat de stenen afslijten totdat het heel fijn is geworden, zoals dat ook met gewone kiezels gebeurt. Het is alleen een iets grovere korrel als normaal zand. De wandeling hier naartoe was vrij makkelijk, boven heb je namelijk een parkeerplaats en daar vandaan loopt er een pad naar beneden. We hebben hier weer even kunnen zwemmen voordat we in Hana zijn gaan lunchen. Huli Huli chicken is een begrip op de eilanden. Het is eigenlijk niets meer als een thuis op spit gebraden kip die in de verschillende food stands verkocht mag worden. Ze verpakken alles in de grote koelboxen en verkopen dit in de kraampjes langs de weg. In ons geval zat er nog salade en plakrijst bij. Smaakte erg lekker.

Om de lunch te laten zakken zijn we naar Red Sand Beach gereden. Dit is het enige rode strand in Hawaii en ontstaat door oxidatie van ijzer, roest dus. Het pad er naartoe was dit keer een wandelpad vlak langs een klif met best wel wat gevaarlijke stukken er in. Zolang je rustig loopt en goed kijkt waar je je voeten neer zet is er niets aan de hand. Christopher heeft zichzelf aangesteld als beschermheer en onderhoudsman voor dit stukje strand. Hij heeft bijvoorbeeld in het pad een trappetje uit gehakt zodat je er wat makkelijker over kan lopen, hij plant ook nieuwe palmbomen om de bodemerosie tegen te gaan zodat het strand langer beschermd blijft. Het is een inham in een cone die is overgebleven van een vulkaan. Hoe langer ze de erosie tegen kunnen houden hoe langer men van dit strand kan genieten, maar uiteindelijk zal de cone instorten en het strand met zich meenemen.

De lunch was gezakt dus tijd voor de laatste waterval waar we kunnen zwemmen van de dag. Ook naar deze moesten we weer een korte wandeling maken maar ook dat was weer geen probleem. 2 kleine stroompjes oversteken en we stonden aan de rand. Wade had zin in wat avontuur dus hij klom op een paar spekgladde rotsen om vervolgens het koude water in te duiken. Na deze stop gingen we beginnen aan het gedeelte aan de achterkant van de berg. Dit was altijd een weg die je alleen met een 4×4 kon rijden en wat grotendeels een dirt road was. Tegenwoordig zijn gedeeltes geasfalteerd en zelfs tourbussen rijden er. Onderweg hebben we nog een paar stops gemaakt en wees Wade ons op de stukken grond die door Woody Harrelson en Oprah Winfrey zijn gekocht. De Hollywood sterren zijn hier graag geziene gasten omdat ze stukken land opkopen die vervolgens niet verder ontwikkeld kunnen worden. Op Kaui heeft Bette Midler ook zoiets gedaan. Zij heeft een stuk grond gekocht voor de prijs die een ontwikkelaar ervoor wilde betalen met de belofte dat de grond nooit ontwikkeld zou worden. Op deze manier behouden ze de natuur.

De laatste stop was boven La Perousse Bay, Wailea en Kihei (waar ik verblijf) en hadden we een mooi uitzicht over de kustlijn en Molokini. Je kan helaas niet vanaf dit punt niet rechtstreeks naar de kust rijden. Je moet eerst een stuk naar het noorden en vervolgens weer terug rijden. Er is sprake van om hier een weg aan te gaan leggen, maar dat kan naar Hawaiiaanse begrippen nog wel 20 jaar duren, voorlopig blijft het dus bij een half uur omrijden.

Ik was om half 8 weer terug. Snel wat gegeten en het verslag van de vorige dag gemaakt. Het verslag van vandaag moest maar even wachten, daar had ik geen puf meer voor. Al met al een super dag en mocht je hier ooit komen, ga op stap met Wade. Hij doet niet alleen de road to Hana, maar ook tours in het westen of alleen watervallen. Hij kan alles naar je wensen aanpassen.

De dag van gisteren heeft er toch wel ingehakt. Ondanks die we niet super veel hebben gelopen heb ik erg veel last van m’n hielspoor. Vanmorgen eerst een beetje uitgeslapen en daarna op m’n gemak de foto’s uitgezocht en het verslag geschreven. Om nou de hele dag binnen te zitten was ook weer niets dus er toch nog maar even op uit gegaan. Als eerste langs de Longs Drugs om, op advies, After-bite te halen. Het helpt iets beter als de azaron, maar de jeuk blijft terug komen.

Daarna op m’n gemak langs de kust, waar het kon, nog wat caches opgepikt en vervolgens terug naar m’n appartement gegaan en lekker met een boek, een koud drankje en een snack op de lanai gezeten. M’n voet kan de rust wel gebruiken want op Big Island wil ik toch weer wat gaan hiken.

’s Avonds moest ik eigenlijk m’n koffer inpakken maar toen ik de tv aanzette om even naar het nieuws te kijken was Harry Potter 6 op tv. Tja die kon ik natuurlijk niet afzetten. Dus koffer inpakken is uitgesteld naar morgen.

Ik heb vanmorgen tijd genoeg want ik vlieg pas om half 4 naar Hilo op Big Island. Het is vakantie dus weer lekker een beetje uitgeslapen, op m’n gemak gedoucht en begonnen met het inpakken van m’n koffers. Het is toch iedere keer weer passen en meten want m’n ruim bagage mag niet te zwaar worden. Aan de andere kant ik mag 2 stuks handbagage meenemen dus dan proppen we die gewoon lekker vol, als ik het maar in het bagagerek kan tillen.

Voordat ik naar het vliegveld reed ben ik eerst even naar Kealia Pond National Wildlife Refuge gereden. Er schijnen veel verschillende vogelsoorten te zitten, maar het viel gewoon heel erg tegen. Het waren vroeger vijvers waar vis werd gekweekt en dat is nu omgebouwd naar een soort vogelreservaat, tenminste dat denken de Amerikanen. Het begint al met het visitors center, dat is gesloten omdat ze een probleem met de airco hebben. Ik zou zeggen alle deuren open dan wordt het binnen echt niet zo benauwd.

Daarvandaan rij je verder naar de vijvers. Er staat een soort afdak waar ze ook schoolklassen onderwijzen, maar meer als dat ook niet. De vijvers staan half droog en voor de 3 soorten vogels die ik heb gezien had ik daar niet heen gehoeven. Maar goed ik heb er weer wat tijd kunnen doden, al had ik gehoopt er wat langer te kunnen zijn.

Uiteindelijk rond 1:15 de auto ingeleverd en naar de incheckbalie. Ik weet niet wat het is hier, maar het is me nog niet gelukt om m’n boardingpassen op de automaten te printen. Online inchecken inclusief ruimbagage is geen probleem maar het printen van de label en boardingpass is iedere keer een probleem. Ik had nu ook niet anders verwacht, en ja hoor kon weer in de rij gaan staan.

Op het vliegveld hebben ze, in tegenstelling tot Kauai, gelukkig wel wat winkeltjes dus nog een t-shirt gekocht. Daarna alvast bij de Burger King m’n avondeten gegeten, hoef ik alleen maar een bak yoghurt of subway (als ik die tegen kom) als avondeten te hebben.

De vlucht verliep snel, het is net zo lang als van Amsterdam naar Londen, en ook de bagage was weer snel op de band. Hoe ze het doen, doen ze het, maar tegen de tijd dat ik van de gate met een plaspauze bij de band aan kom komen de koffers er al afrollen en de vliegvelden hier zijn niet groot.

Op zoek naar de autoverhuur. Deze keer eens niet met een shuttle, maar gewoon aan de overkant van de straat als je de hal uit komt. Ik had natuurlijk m’n reservering weer eens verkeerd gelezen en stond bij de verkeerde verhuurder. Ook dit was snel opgelost en in plaats van een economy, de kleinste, kreeg ik een midsize mee. Mij hoor je niet klagen dus ik rij deze week rond in een Hyundai Accent, 4-deurs en met een kofferbak waar die economy ongeveer in past.

Na 20 minuutjes was ik bij m’n logeeradres en ondanks dat Jeremiah had aangegeven dat hij aan het erk zou zijn was hij toch thuis. Kennis gemaakt met hem en Bella, z’n hond, en even gezellig zitten kletsen. Ik heb hier een eigen kamer met badkamer tot m’n beschikking en kan gebruik maken van de keuken, woonkamer en lanai. Hij had zelf ’s avonds een afspraak dus ik heb lekker met Bella op de lanai gezeten en uiteindelijk heb ik languit op bed naar Expeditie Robinson liggen kijken, dat moet je natuurlijk ook bijhouden.

Vannacht niet zo heel lekker geslapen, moet nog even wennen aan alle geluiden. Het is hier wel heerlijk midden in de natuur ondanks dat ik in een woonwijk zit. Als ik op de lanai zit zie ik links de zee en rechts kijk ik tegen een berg aan. Bella loopt ’s nachts ook redelijk rond van het ene naar het andere plekje en met haar lange nagels hoor je precies waar ze loopt en waar ze gaat liggen. Ach het went wel.

Ik was vanmorgen dan ook, voor mijn doen, vroeg wakker. Gisteren wel even zitten kijken wat ik vandaag zou gaan doen maar nog geen beslissing genomen. Vanmorgen lekker met m’n ontbijt en laptop op de lanai gezeten om het een en ander uit te zoeken en daar kreeg ik gezelschap van 3 gekko’s. Gekko’s komen op alle eilanden voor en hoewel ik ze op Oahu wel heb gezien, heb ik ze op Kauai en Maui niet gezien. et is uiteindelijk Volcano National Park geworden. Je hoeft hier maar 1x toegang te betalen en dan kan je een week lang naar binnen.

Rond een uur of 10 dus maar die kant op gereden. Ik zit hier redelijk goed want het is bijna 1 rechte weg er naartoe waar ook nog eens lekker door gereden kan worden. Met een uurtje stond ik in het visitor center waar een ranger al bezig was om een groepje toeristen het een en ander te vertellen over wat er te doen was. Ik heb me maar even afzijdig gehouden en heb een rondje gelopen. Toen de groep weg was heb een een auto kaartje gehaald en aan de ranger gevraagd wat handig is. Ik heb nog steeds last van m’n voet dus ik wil geen lange hikes doen zodat ik de rest van de week ook nog het een en ander kan ondernemen. Als eerste ben ik naar het Jagger Museum gereden. De grote tourbussen waren er nog niet dus het was daar heerlijk rustig. Het Jagger Museum staat aan de rand van de Kīlauea Caldera. Een gigantische krater waar een kleinere, nog actieve krater genaamd Halema’uma’u in zit (vraag me niet om het uit te spreken, maar fonetisch zou het Haaleema Oema Oe moeten zijn). Als je rond zonsondergang hier aan de rand over de krater uitkijkt kan je de oranje gloed van de lava zien, maar ik was hier ’s ochtends en dan zie je alleen stoom naar boven komen. Veel mensen noemen het rook en daar lijkt het ook op, maar dat is het dus niet.

Na dit bezoekje ben ik naar de Krater Rim Road gereden. Dit is een weg die voor een groot gedeelte langs de rand van de Kīlauea Caldera loopt en waar verschillende stops zijn. Op sommige stukken hebben ze de weg opnieuw aangelegd en hiervoor hebben ze lava weg moet halen. Er zijn dus stukken bij waar je letterlijk tussen 2 muren van lava rijdt. Ik ben als eerste bij de steam vents gestopt. Dit zijn gaten in de grond waar stoom uit komt, er zijn heel veel plekken in de krater en langs de rand, maar ook aan de andere kant van de weg zie je overal stoom omhoog komen. Als je hier in eerste instantie aan komt rijden is het heel raar om ineens dwars door een veld met steam vents te rijden. Aan de andere kant van de weg loopt de Sulfur trail. Deze brengt je naar een veld waar zwavel boven de grond ligt. Het is heel raar, als je langs de rand loopt ruik je de stoom niet, loop in het zwavelveld ruikt de stoom helemaal naar zwavel. De stank is dan ook af en toe niet te harden, zeker als je de wind van voren hebt. Na deze korte trail ben ik verder gereden over Krater Rim Road en ben bij verschillende punten gestopt. Bij sommige kon ik ook een earth cache doen en als ik er dan toch ben …. Vandaag heb ik uiteindelijk 7 earth caches en een virtual gedaan. Omdat het een nationaal park is mogen er geen fysieke caches worden verstopt, earth en virtual caches zijn dan perfect. De earthcaches zijn ook een serie die in samenwerking met de nationale park services zijn gelegd dus er is een hoop informatie uit te halen.

Omdat Big Island het jongste eiland van Hawaii is en nog steeds groeit, er is een uitbarsting die al sinds 1987 actief is en een 2e die sinds 2008 loopt, is er nog heel veel relatief nieuwe lava in het nationale park te vinden. Het is ook erg moeilijk te voorspellen wat de vulkaan gaat doen. De uitbarstingen die nu lopen verspringen ook van vent naar vent, de lava komt dus niet al die tijd al uit hetzelfde gat (om het zo maar even te noemen) De lava kan morgen ineens uit een ander gat stromen en een woonwijk bedreigen. Gelukkig is dit een relatief rustige vulkaan en valt het springen mee, het duurt ook wel even voordat de lava een woonwijk bereikt dus voor evacueren is meer als genoeg tijd als het nodig is. In de jaren 90 is al een heel dorp bedolven onder de lava, het enige dat ze hebben kunnen redden is de kerk. Deze hebben ze een stuk verderop neer gezet en wordt nog steeds gebruikt. Huizen en wat er verder allemaal op de weg van de lava lag is allemaal vernietigd.

Het volgende punt waar ik uit kwam was de Devastation Trail. Dit is een korte hike door een gebied wat is vernietigd door spuitende lava. Dat komt nu op Hawaii niet meer voor, maar toen Big Island net was gevormd kwam dit nog regelmatig voor. Het mooie van deze hike is dat je door een bos loopt en ineens op de afscheiding staat tussen lavaveld en bos. Vroeger was dit oerwoud maar het is volledig door de lava vernield, tenminste tot aan de grens waar het nu ligt. De ene kant dus dor, droog en alleen maar stenen, de andere kant bomen en planten die in deze omgeving kunnen overleven.

Op naar de volgende hike, Mauna Ulu. Dit is een relatief korte hike over een lava veld dat stamt uit november 1979. Het is heel bizar om over zo’n veld te lopen. Je zou denken het is alleen maar lava en er leeft en groeit niets. Dat is dus niet waar. Lava is een zwak en poreus gesteente waardoor het op een gegeven moment gaat breken. Je ziet dus overal bomen en struiken tussen de lava groeien. Veel bijzonders is het overigens ook niet want de grond is warm waardoor water verdampt en bevat veel gassen waardoor planten verstikken. Kennelijk zijn er toch een paar planten die het wel redden, voornamelijk varens. Wat bijzonder is aan deze hike is dat dit gebied vroeger oerwoud was, zeer nat dus. Toen de lava ging vloeien en door dit gebied heen kwam waren veel bomen in staat om de lava weerstand te bieden doordat ze heel nat waren. Dit betekent echter niet dat ze hier de lava mee tegen kunnen houden want dat is gewoon niet zo. Doordat de bomen lang weerstand konden bieden hoopte de lava zich op rondom de stam en koelde af. Het effect is dat je nu dus een hoop opgestroopte lava ziet met daarin een gat. De bomen hebben het uiteindelijk natuurlijk niet overleefd. Ik heb ook hier niet het hele rondje gelopen, ik heb in totaal denk ik 1,5 km over de lava heen gelopen.

De volgende stop die ik vandaag nog wilde doen was de Pu‘u Loa Petroglyphs, een hike van ongeveer 2,5 km en ook weer volledig over lava. De petrogliefen zitten goed verstopt, vanaf de weg kan je ze niet zien, en de hike over lava staat aangegeven met cairns, een stapel stenen. Nou ken ik de standaard cairns van een steen of 5 a 10 op elkaar, maar hier is het gewoon een berg stenen, niet te missen dus. Het lopen over lava is soms best lastig. Veel is ongelijk, scherp of helemaal geribbeld. Ook hier heb ik weer wat touren uit moeten halen om veilig op m’n benen te blijven staan, maar ik ben zonder kleerscheuren heen en weer gekomen. Onderweg kom je helemaal niets van petrogliefen tegen, je ziet ze pas als je daadwerkelijk op de lokatie bent en het zijn er veel, heel veel. Varierend van een punt tot een kleine tekening. Deze petrogliefen zijn gemaakt door de originele Hawaiianen en het gebied wordt dus ook als heilige grond beschouwd. Over het gebied is een soort catwalk gemaakt zodat je ze van dichterbij kan bekijken. Op de terug weg kwam ik ze echter ook tegen op het pad terug naar de auto. Deze waren helaas al behooorlijk beschadigd, maar ja ze liggen nu eenmaal op het looppad en de mens zou de mens niet zijn als ze er niet met hun tengels vanaf konden blijven. Zonde, maar de petrogliefen bij de catwalk zijn wel goed beschermd. Toen ik er aan kwam was er ook een ranger aanwezig.

Laatste stop van vandaag was de Hōlei Sea Arch. Een boog, of arch, die in zee staat. Deze staat ook aan het einde van de weg, volgens mij ben ik deze vakantie al vaker aan het einde van de weg geweest. Je loopt een stukje over lava naar een uitkijkpunt waar je ook gelijk op de rand van de klif staat. De klif is een kleine 12 meter hoog en als je over het randje kijkt kijk je in de hard tegen de rotsen aanslaande zee. De arches ontstaan net zoals de zeegrotten. De zee beukt er op los en op een gegeven moment geeft het gesteente mee. Als dit gebeurt valt het middelste gedeelte er volledig uit en blijft de arch over. Het is nooit veilig om over de bovenkant van de arch te lopen. Hij is instabiel en het is niet te voorspellen wanneer de bovenkant er ook uitvalt en er alleen nog een pilaar overeind staat, die het uiteindelijk ook begeeft. Volgens de ranger in het visitors center hebben ze hier veel meer arches als het Arches National Park, maar laten ze hun die eer maar houden.

Het was ondertussen half 5 geworden en het was tijd om terug te gaan naar Hilo. Ik wilde eigenlijk de gloed in de krater nog op de foto zetten, maar ik was zo handig om wel m’n statief maar niet m’n triggertrap (afstandsbediening) mee te nemen. Ik wil van de week toch nog een keer terug om door de lava tube te lopen (deze is veel groter als op Maui) en om een stuk in een krater over lava te lopen dus dan doe ik dat ook gelijk. Volgens de ranger kan ik in deze tube m’n andere arm niet van een oorlogwond voorzien, daar is deze tunnel veel te lang voor. Ik werd door de ranger ook gewaarschuwd om of om 6 uur aanwezig te zijn zodat je een plekje vooraan hebt of om na zonsondergang te komen dus rond 7:15 als iedereen weer weg is als je de gloed wilt fotograferen. Nog beter is om te komen als het museum is gesloten want dan verlaat iedereen toch het park. Dit park is trouwens 24/7 open, je kan dus ook in het donker gaan hiken.

Het was weer een lange dag en ongemerkt maak je toch veel kilometers, zowel in de auto als lopend. Eenmaal in Hilo aangekomen snel langs de safeway gereden en een salade gehaald. Ik merk hier echt dat ik totaal geen trek heb in warm eten, maar ja het is nu half 9 en buiten is het nog 27 graden. Veel verder zal het ook niet afkoelen.

Ik denk dat ik morgen naar het zuidelijkste puntje van de USA rij, dan rij ik ook een heel groot stuk langs de kust en over de lava velden. Iedereen denkt dat het zuidelijkste puntje in Florida ligt, maar jammer joh dat is hier 

Na al het lava geweld van gisteren vandaag naar South Point gereden, maar ja daar zie je net zo veel lava 

De weg hier naartoe is lang en saai en met een berg regen werd het alleen maar erger. Je rijdt namelijk langs het Nationale Park door de lava velden en het is ook nog eens een weg die niet zo druk is. South Point is het zuidelijkste puntje van het eiland, Hawaii maar ook van de USA. Iedereen denk altijd dat dat op de Keys is, maar dat is toch echt niet zo. Dit is ook de plek waarvan wordt vermoed dat de eerste Polynesiërs hier aan land zijn gekomen. De nederzettingen die ze hier hebben gevonden lijken ouder te zijn als alle andere nederzettingen die zijn gevonden. Voor mij is het nog steeds een muur van gestapelde lava stenen, maar er zullen mensen voor gestudeerd hebben 

Het is alleen even de vraag hoe ze hier aan land zijn gekomen. Het is namelijk een klif van ongeveer 15m en de eerste die aan land ging had toch echt geen touwladdertje hangen. Maar goed het is ze gelukt en ze hebben hier het een en ander gebouwd om van hieruit het eiland verder te verkennen. Om zichzelf van eten te voorzien gingen ze vissen, niet zoals wij met een hengeltje en een paar 100 m draad, maar met een kano. Dat bracht ook weer gevaren met zich mee, want de stromingen hier zijn gevaarlijk en als je eens een geelstaart tonijn vangt heb je toch een een probleem in je kano. Ook het omslaan van de kano’s bij gevaarlijk weer zal veel zijn voorgekomen dus om de mensen te beschermen hebben ze ogen in de klifmuur gehakt en daarmee maakten ze de kano’s vast. Deze konden nu niet meer afdrijven, het eerste punt dat je tegenkomt is Antartica, en mochten ze een grote vis vangen konden ze die met behulp van de ogen aan land krijgen. De ogen zijn nog steeds te zien, maar daarvoor moet je op zee zijn.

Later hebben ze op de rand takels gebouwd waarmee vissersboten naar beneden werden gelaten, deze worden nu gebruikt om vanaf te springen. Als de zee rustig is, is het geen probleem om hier naar beneden te springen en te snorkelen. Het is erg helder water en er schijnt veel te zien te zijn. Ik heb me er maar niet aan gewaagd, maar er waren genoeg waaghalsen die wel sprongen. Er zit overigens naast iedere takel een metalen trap die tot in zee loopt dus ze kunnen er ook weer vrij makkelijk uit klimmen.

In de dichtstbijzijnde heiau lag ook een cache verstopt, tja en die op het zuidelijkste puntje van de US moet je natuurlijk wel loggen. Er ligt ook nog een earth cache vlakbij die officieel nog zuidelijker ligt, maar ik ben die earth caches nu zat en ik sla ze nu allemaal over. Ik wil er nog 2 doen, die liggen in het nationale park, maar dan ben ik er echt voorlopig helemaal klaar mee. Kost veel te veel tijd om die dingen te loggen en sommige van de log voorwaarden wordt je ook knetter van. Die zuidelijkste earthcache is bijvoorbeeld eigenlijk een multi van 4 waypoints. Maar genoeg over earth caches.

Omdat het lopen voorlopig even niet mee zit moest ik helaas green sand beach over slaan. Dit is een wandeling van 10 km over een dirtroad en hoewel de locals je graag mee nemen (voor $15 enkele reis) heb ik hem maar gelaten voor wat het is. Ben nog wel naar black sand beach geweest, maar ik vond die op Maui mooier. Ik ben er zelfs weg gegaan zonder foto’s te maken.

Hierna was het de bedoeling om naar lava tree state park te rijden, maar hoe noordelijker ik kwam hoe meer regen er uit de lucht kwam vallen. Het was ondertussen ook al 5 uur en ook op dit eiland rij ik niet graag in het donker, zeker niet als het ook nog eens een keer hoost.

Ik ben dus terug gereden richting Hilo en heb, voor het eerst deze vakantie, bij de Mac gegeten. Ik weet nu ook weer waarom ik daar al zo lang niet meer ben geweest. Volgende keer maar weer naar de Panda Express of zo.